นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #30 : Fairy Tale Series: [HunChen] Snow White

Title: Snow White

Series: Fairy Tale

Paring: Oh Sehun x Kim Jongdae

Note: เรื่องนี้จงแดเป็นผู้หญิงนะคะ แล้วก็เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งในรวมเล่ม เล่ม 2 ค่ะ

++++++ Snow White ++++++

               กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

               ณ ดินแดนอันไกลโพ้นแห่งหนึ่งที่ซึ่งเต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ ชาวบ้านต่างอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขภายใต้การครองราชย์ของพระราชาอี้ฟาน และราชินีจุนมยอน ชาวบ้านต่างรักใคร่นายเนื้อหัวทั้งสองเป็นอันมาก ต่างก็พูดกันว่าทั้งสองนั้นเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกก็มิปาน หากทว่า...แม้ทั้งองค์ราชาและราชินีจะรักใคร่กันมานานนับสิบปีแล้วก็ตาม แต่ทั้งสองก็ยังมิมีพยานรักเป็นตัวเป็นตนเสียที จนกระทั่ง...

               ในคืนหนึ่งกลางฤดูร้อนระหว่างที่ราชาและราชินีกำลังหลับพักผ่อนนั้น...องค์ราชินีจุนมยอนทรงฝันเห็นตัวพระองค์เองเดินอยู่ท่ามกลางลานหิมะหนานุ่มสีขาวสะอาด ดวงตากลมโตเหม่อมองไปรอบๆ บริเวณที่มีดมิดอย่างสงสัย แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้จู่ๆ ก็มีอีกาตัวหนึ่งขนสีดำมันเงาเป็นประกายบินตรงมายังองค์ราชินี มันยืนเกาะอยู่บนแขนขององค์ราชินีจุนมยอนโดยอัตโนมัติ ในปากของอีกาตนนั้นมีกุหลาบแดกดอกงามอยู่ อีกาเกาะอยู่บนแขนขององค์ราชินีอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสยายปีกเตรียมจะบินหนีหายไป และก่อนที่มันจะบินหายไปอีกาตัวนั้นได้คายดอกกุหลาบสีแดงสวยสดงดงามทิ้งจากปากของมัน องค์ราชินียื่นมือไปรับในทันทีทำให้ถูกหนามของดอกกุหลาบทิ่บแทงจนเลือดออก แม้จะไม่มากแต่ก็มากพอที่จะไหลออกมาจากแผลทีละหยดสองหยดลงสู่พื้นหิมะขาว ที่ตอนนี้ถูกย้อมเป็นสีแดง...องค์ราชินีเหม่อมองพื้นหิมะใกล้บริเวณเท้าของตนที่เจือไปด้วยสีแดง และพึมพำอะไรบางอย่างก่อนจะสะดุ้งตื่น...

               “จงแด...”

++++++ Snow White ++++++

               เฮือก!!!

               ราชินีจุนมยอนสะดุ้งตื่นจากความฝันแรงเสียจนสวามีที่บรรทมอยู่ข้างๆ นั้น ก็สะดุ้งตื่นตามไปด้วยเช่นกัน

               “เป็นอะไรรึจุนมยอน”องค์ราชาหนุ่มจุดไฟตะเกียงตรงหัวนอนก่อนจะหันมาถามภรรยาสุดที่รักที่สะดุ้งตื่นเสียจนเหงื่อโทรมกาย

               “อี้ฟาน...ข้าฝัน....”ร่างบางพึมพำบอกแก่สามี ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะถามต่อ

               “เจ้าฝันอย่าไรรึ พอจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่...”

               “...ข้าฝัน...ว่าข้าเดินอยู่ในทุ่งหิมะสีขาวโพลน...มีอีกาตนหนึ่ง บินมาหาข้าพร้อมดอกกุหลาบแดงที่แสนงดงาม ก่อนที่อีกาตนนั้นจะจากไป อีกานั้นได้ให้ดอกกุหลาบแก่ข้า ข้ายื่นมือไปรับกุหลาบดอกนั้นทำให้โดนหนามของมันบาด...จนหยดลงบนพื้นหิมะสีขาว...จากนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นอะไร สิ่งสุดท้ายที่ข้าจำได้คือ...ข้าพูดว่า จงแด เจ้าว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าอี้ฟาน?”

               บนดวงหน้าหวานฉาบความกังวลไว้เต็มที่ ราชินีคนงามเล่าไปพลางนั่งสบอกสามีเพื่อให้คลายความตื่นตระหนก องค์ราชาเอ่ยปลอบว่ามันเป็นแค่ความฝัน ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วนั้นใจเขาเองก็คิดว่ามันเป็นลางบอกเหตุเช่นกัน หลังจากปลอบกันอยู่หลายชั่วยามในที่สุด...ราชินีก็สามารถสงบจิตใจและเข้าสู่นิทราอีกครั้งพร้อมสามี...

++++++ Snow White ++++++

               เช้าวันรุ่งขึ้น...

               หลังจากตรวจดูความเรียบร้อยจนทั่วทั้งเมืองเสร็จแล้ว ราชาหนุ่มจึงเสด็จไปที่ๆ นึงพร้อมคนสนิทเพียงคนเดียว...

               “ยินดีต้อรับเพคะฝ่าบาท”เสียงหวานของหญิงสาววัยไม่เกิน 40 เอ่ยขึ้น ทันทีที่ราชาหนุ่มก้าวเข้ามาในร้าน ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ทั้งสามนั่งลงยังเก้าอี้ประจำตำแหน่ง จากนั้นราชาหนุ่มจึงเล่าความฝันของภรรยาสุดที่รักให้แก่หญิงสาวผู้นั่นฟัง

               “สิ่งแรกที่ข้าต้องทูลให้ฝ่าบาททรงทราบก็คือ มันมิใช่ฝันร้ายเพคะ มันเป็นฝันบอกเหตุที่ดีมากๆ เลยเพคะ”หญิงสาวยิ้มอย่างมีเลศนัย ราชาหนุ่มนั่งฟังด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจขององค์รักษ์หนุ่มนั้นรู้ดีว่าพระองค์กังวลขนาดไหน

               “ล…แล้วมันเป็นฝันดีอย่างไรล่ะ”

               “คือ...ข้าจะอธิบายให้ฝ่าบาททรงสดับอย่างไรดีละเพคะ...เอาเป็นว่า ข้าจะเริ่มดอกกุหลาบนะเพคะ กุหลาบนั้นเป็นตัวแทนของคน1คน ส่วนอีกานั้นก็คือฝ่าบาทเองเพคะ ทุ่งหิมะบ่งบอกถึงฤดูหนาวที่อีกไม่นานก็จะมาเยือนอีกครา และเกี่ยวข้องกันตรงไหนก็คือ เลือดที่เกิดจากการถูกหนามของดอกกุหลาบหมายถึง การให้กำเนิดเพคะ...ข้าจะสรุปอีกครั้งนะเพคะ ซึ่งก็คือ ในฝันนั้นหมายถึงว่าฝ่าบาทกับองค์ราชินีนั้นจะให้กำเนิดพระธิดาสวยสดงดงาม และทั้งสองพระองค์จะตั้งชื่อองค์หญิงน้อยว่า “จงแด”

++++++ Snow White ++++++

               9 เดือนต่อมา...

               หลังจากองค์ราชินีได้สดับรับฟังถึงความหมายที่ทรงฝันถึงเพลาก็ผ่านมาถึงเก้าเดือนเต็ม...องค์ราชาหนุ่มเดินวนไปวนมาราวกับหนูติดจั่นอยู่ที่หน้าห้องบรรทมของพระองค์แต่ก็มิอาจเข้าไปได้แม้จะรู้สึกห่วงพระชายาจับใจก็ตามที ทำเอาเหล่าข้าราชบริพารทั้งหลายต่างก็ลุ้นไปตามๆ กัน

               จากจันทราที่ประดับอยู่บนท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นดวงทิวาวสุกสกาว...ในที่สุดเสียงร้องของทารกน้อยก็ดังออกมาจากด้านในห้องบรรทม ราชาอี้ฟานผู้ซึ่งกำลังเดินไปเดินมาถึงกับหยุดเดิน ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความเย็นชาถึงกับหลุดยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่านางกำนัลที่เข้าไปช่วยแพทย์หลวงทำคลอดนั้นโอบอุ้มห่อผ้าแพรสีชมพูอ่อนอย่างระมัดระวังตรงมาทางตน...

               “พระธิดาเพคะฝ่าบาท”นางกำนัลสาวเอ่ยรายงานทั้งน้ำตาที่ปลื้มปริ่ม พลางส่งทารกน้อยในห่อผ้าให้แก่นายเหนือหัวของตน  ราชาหนุ่มรับทารกน้อยมาไว้ในอ้อมแขน ทันทีที่ได้สัมผัสน้ำตาที่เห็นได้น้อยครั้งขององค์ราชาทำเอาเหล่าข้าราชบริพารรู้สึกปลื้มปริ่มในใจอย่างแรงกล้า...

               “จงแดลูกพ่อ...”

++++++ Snow White ++++++

               หลังจากพระราชาและราชินีได้ให้กำเนิดพระธิดาน้อยผู้มีผิวขาวดั่งหิมะ ผมสีดำขลับดั่งอีกา และริมฝีปากแดงดั่งเลือด วันเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปจน 16 ปี... พระธิดาน้อยเติบโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่ง เป็นที่รักใคร่ของประชาชนทุกคน นอกจากรูปโฉมที่งดงามแล้วนั้น องค์หญิงจงแดยังมีสุรเสียงอันไพเราะที่ราวกับนางฟ้าโปรดมาขับกล่อมมวลมนุษย์ก็มิปาน

               แน่นอนว่าความงามขององค์หญิงนั้นก็ถูกเล่าลือไปไกลแทบจะทุกสารทิศ ทุกอาณาจักรที่มีเจ้าชายรัชทายาทต่างส่งจดหมายเทียบเชิญเพื่อสู่ขอพระธิดาแห่งพระราชาอี้ฟาน หากแต่องค์หญิงจงแดที่ไม่สนใจการแต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าตอบปฏิเสธทุกรายไป จนพระราชาอี้ฟานที่ใครๆ ต่างก็รู้กันดีว่าพระองค์นั้นรักพระธิดาสุดใจเพียงใด ก็ยังมิอาจทานทนไหว....

               “ทำแบบนี้จะดีหรืออี้ฟาน ข้าสงสารลูก....”ราชินีคนงามเอ่ยทัดทานผู้เป็นสวามี เมื่อเห็นสวามีตอบจดหมายตกลงเรื่องการสู่ขอองค์หญิงจงแดกับเพื่อนรัก โดยไม่ถามความเห็นจากลูกสาวคนงามอย่างเช่นเคย...

               “ข้าก็รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้าจุนมยอน...แต่นี่เป็นหนทางเดียว....เจ้าก็รู้ดี...เรามิอาจอยู่กับลูกได้ตลอดไป...”ราชาหนุ่มเอ่ยปลอบราชินีคู่บรรลังก์ของตน ก่อนจะลุกขึ้นกอดเอวคอดจากด้านหลัง หลังจากลงผนึกยังซองจดหมายเรียบร้อยแล้ว...ราชาหนุ่มเองก็รู้สึกผิดเช่นกันที่บังคับลูกของตนเช่นนี้ แต่อย่างน้อยเจ้าบ่าวขององค์หญิงจงแดก็เป็นหลานของตน ลูกชายของเพือนรัก เมื่อเป็นดังนั้นราชาหนุ่มจึงโล่งใจไปเปราะนึง....

               อีกด้านหนึ่ง....

               “ลา ลา ลา ล๊า ลัล ลา ลั๊ลล ลา ลา ลา”เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยเสียงหวานที่ขับกล่อมมวลหมู่สรรพสัตว์ดังไปทั่วศาลากว้างด้านหลังปราสาทที่ซึ่งติดกับป่าใหญ่ เหล่าสรรพสัตว์ต่างนั่งนิ่งฟังเสียงของนางฟ้าที่ลงมาจุติอย่างเคลิบเคลิ้ม ก่อนที่เสียงของหัวหน้าของเหล่านางกำนัลของพระราชวังจะดังขึ้นความสุนทรีย์ยามบ่ายของทั้งคน(?)และสัตว์...

               “องค์หญิงเพคะ องค์หญิงจงแดเพคะ”เสียงนุ่มของคุณหัวหน้านางกำนัลวัยใกล้ชราดังลั่นไปทั่วบริเวณ เป็นเหตุให้องค์หญิงคนงามจำต้องหยุดขับร้อง เพื่อตอบรับเสียงเรียกเสียก่อน...

               “นม ข้าอยู่ทางนี้”

               “องค์หญิงเพคะมาร้องเพลงที่นี่อีกแล้วนะเพคะ”คุณหัวหน้านางกำนัล(ควบตำแหน่งแม่นม)เอ่ยเชิงตำหนิหน่อยๆ ก่อนจะพยุงร่างบอบบางของสาวน้อยวัยสิบหกในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าแขนตุ๊กตาสั้นสีฟ้าอ่อนให้ลุกขึ้นยืนจากบริเวณขั้นบันไดของศาลาหินอ่อน...

               “ก็ข้าชอบนี่นา แถมพวกสัตว์ก็มาฟังข้าร้องเพลงด้วยนะ”ร่างบอบบางยิ้มตาหยีให้คุณนม พลางยืนนิ่งๆ ให้หญิงร่างอวบไปเศษหญ้าเศษดินออกจากชุดกระโปรงที่ทำจากผ้าเนื้อดีจนหมด ก่อนจะแจ้งจุดประสงค์ที่มาตามหาองค์หญิงน้อยของทุกคน....

               “เอาเถอะเพคะ เรารีบไปกันเถอะเพคะองค์ราชาทรงเรียกหาฝ่าบาทนะเพคะ...”

               “ท่านพ่อน่ะหรือ?”

++++++ Snow White ++++++

Talk with myion1321

ขอโทษที่ห่างหายไปนานนะคะ พอดีติดนู่นติดนี่ติดนั่นเยอะแยะไปหมดค่ะ ถ้าหากมีคำผิดอะไรสามารถแจ้งได้เลยนะคะ เพราะตอนนี้ไรท์ง่วงมากเลยคะ เลยรู้สึกว่าตัวเองเบลอมากๆ เลยค่ะ ไปแล้วค่ะพรุ่งนี้จะมาต่อให้จบนะคะ

Edit 26/03/16 – กลับมาต่อแล้วนะคะ ขอโทษที่ช้าค่า พอดีช่วงนี้ไรท์ยุ่งๆ กับโปรเจคต์งานแถมยังต้องรีบปั่นเล่ม 2 อีก ด้วย T^T ถึงจะเหลืออีกเยอะก็ตาม...แต่ไรท์จะทำเต็มที่เพื่อรีเดอร์นะคะ แล้วเจอกันค่า^^ ปล. มีอะไรสามารถเมนชั่น หรือเดมมาถามได้ที่ @mynion1321 นะคะ ไรท์ไปล่ะ เจอกันค่ะจะรีบมาต่อนะคะ