คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : [LayChen] ชื่อเรื่องยังคิดไม่ออก up 21/02
Title:
Paring: LayChen ft. ChanHun, KaiDo
Genre: Normal, Gender Bender, Drama
Note: เรื่องนี้เหล่าเคะเป็นผู้หญิงนะคะ
(ยกเว้นน้องฮุน) ใครไม่ชอบก็ปิดไปนะคะ ยังไม่จบนะคะ แล้วก็ไม่รู้จะทอล์คอะไรด้วยค่ะ
++++++++++++
ณ
สถาบันเทิงยามดึกแห่งหนึ่ง...
ห้องแต่งตัวของพนักงาน...
“พี่แทยอน
ทาอึลเป็นไงบ้างคะ?”เสียงหวานใสของหญิงสาววัย 20 ปีในชุดเดรสเกาะอกสีชมพูอ่อนเอ่ยถามหญิงสาวอีกคนผู้มีอายุมากกว่าที่กำลังนั่งหันหลังให้เธออยู่
เจ้าของเสียงหันมายิ้มหวานให้ก่อนจะตอบ
“หลับสนิทดีเหมือนเดิมจ้ะ
รีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่านะเรานะ จะได้รีบกลับไปนอนพรุ่งนี้ต้องไปงานโรงเรียนของทาอึลแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”หญิงสาวเจ้าของชื่อแทยอนตอนก่อนจะเอ่ยเตือนสติเด็กสาวรุ่นน้อง
เจ้าตัวอ้าปากค้างนิดๆ ก่อนจะรีบวิ่งมาหยิบชุดที่ถูกพับไว้เรียบร้อยในล็อคเกอร์ตรงไปยังประตูที่ถูกซ่อนไว้ยังมุมๆ
หนึ่งของห้องแต่งตัวของพนักงาน
ใช้เวลาไม่นานนักที่จากตอนแรงเป็นหญิงสาวสวยในชุดเดรสสีหวานกลับกลายเป็นสาวน้อยที่ดูยังๆ
ไงก็ไม่น่าจะเกิน 20 ในชุดเสื้อยืดแขนยาวแบบมีฮู้ดสีกรมเข้ม
กับกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้ม ดวงหน้าหวานที่เคยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ณ
ตอนนี้สะอาดหมดจดเผยให้เห็นใบหน้าขาวใสแบบเด็กสาววัยรุ่นที่ถูกปิดด้วยแว่นกรอบหนาเดินออกมา
ในมือถือชุดเดรสที่ใส่ก่อนหน้าหนี้ออกมาด้วย
“เอามานี่มาเดี๋ยวพี่เก็บเอง”เมื่อแทยอนเห็นว่ารุ่นน้องสาวเปลี่ยนชุดเสร็จ
เธอเอ่ยขึ้นเมื่อรุ่นน้องสาวกำลังจะเก็บชุดเดรสเข้าล็อคเกอร์เธอจะเอ่ยอาสาเพราะดูเวลานี่ก็เกือบจะตีหนึ่งแล้ว
เด็กสาวตัวน้อยทำหน้าเลิกลั่กอย่างกังวล
หากแต่สุดท้ายก็แพ้รอยยิ้มที่จริงใจของแทยอน มือบางยื่นชุดของเธอให้รุ่นพี่สาว
“ขอบคุณมากๆ
นะคะพี่แทยอน ทั้งเรื่องที่ช่วยดูแลทาอึล และเรื่องอื่นๆ ด้วย”เด็กสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมโค้งให้เธอ
แทยอนทำได้แค่ยินพลางพูดว่าไม่เป็นไรๆ
อยู่หลายนาทีก่อนรุ่นน้องร่วมงานของเธอจะสพายเป้ที่บรรจุของๆ
ของเธอและเป้ของลูกชายของเธอที่ตอนนอนนี้นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาในห้องแต่งตัวมาตั้งแต่ช่วงสามทุ่ม
“ไปก่อนนะคะ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่แทยอน”
“ราตรีสวัสดิ์จ้ะจงแด...”
++++++++++++
“ทำไมวันนี้เลิกดึกจัง”เสียงนุ่มติดจะทุ้มนิดๆ
ของเด็กหนุ่มร่างสูงในชุดนักศึกษาผู้กำลังคร่อมมอเตอร์ไซต์ฟีโน่คันสีขาวสวยเอ่ยถาม
เมื่อเห็นคนที่เจ้าตัวอดทนนั่งรอมาเกือบชั่วโมงก้าวออกมาจากประตูด้านหลังของโรงแรมหรูที่ตอนดึกๆ
จะเปิดสระน้ำชั้นบนสุดเป็นกึ่งบาร์ กึ่งร้านฟังเพลงเอาไว้
“ขอโทษด้วยนะเซฮุนที่ทำให้เธอต้องรอ”หญิงสาวเอ่ยขอโทษเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาที่อุตสาห์มารอรับเธอทุกคืนทั้งๆ
ที่มีเรียนแต่เช้าทุกวันแท้ๆ เจ้าของชื่อเซฮุนเงียบปากทันทีเมื่อเห็นว่าเฮาส์เมทของตนกำลังเบะปากเหมือนจะร้องไห้เป็นเด็กๆ
(นี่มีลูกอายุเกือบสามขวบแล้วนะ!)
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยแค่ถามเฉยๆ”เด็กหนุ่มว่าก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคสีชมพูสวมเข้ากับหัวของหญิงสาวที่อายุมากกว่าเขาเกือบ
2 ปีก่อนจะหันกลับไปสตาร์ทรถ หญิงสาวยู่ปากก่อนจะสวมหมวกให้เรียบร้อยและจัดการอุ้มลูกชายคนเดียวของเธอขึ้นซ้อนมอไซต์ของคนร่วมบ้านที่อายุน้อยกว่า....
ใช่เวลาไม่นานนัก...ทั้งสองคนก็มาถึงบ้านเดี่ยวหลังเล็กๆ
ในหมู่บ้านจัดสรรขนาดไม่ใหญ่มากที่ส่วนมากเป็นบ้านที่มีลักษณะคล้ายๆ กัน
บ้านของทั้งสองคนหลังเล็กๆ ชั้นเดียวที่มีขนาด 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำเพียงเท่านั้น
จงแดค่อยๆ พาตัวเองลงจากมอเตอร์ไซต์ฟีโน่คันสีขาวที่เข้าจอดยังที่จอดรถข้างๆ
ตัวบ้านๆ ร่างบอบบางของหญิงสาวจัดการอุ้มลูกชายตัวน้อยพาดบ่าอย่างดีเพื่อไม่ให้ตื่นระหว่างที่เธอกำลังจะเข้าบ้าน
ขาเรียวสวยภายใต้กางเกงเดินมาตามแผ่นหินที่ถูกปูเป็นทางเดินจากที่จอดรถมายังเฉลียงหน้าบ้าน
มือขาวล้วงเอากุญแจมาไขเปิดก่อนจะเดินฝ่าความมืดเข้าไปเปิดไฟยังเคยชิน
หลอดไฟประหยัดพลังงานดวงเดิมยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีเหมือนเดิม
แสงสว่างถูกฉายไปทั่งบริเวณ ร่างบอบบางเดินอุ้มลูกชายที่น้ำหนักเริ่มเพิ่มตามอายุ
ไปยังห้องน้องที่ซึ่งอยู่ทางด้านขวามือของประตูทางเข้าและต้องเดินขึ้นทางยกระดับ และจะมีประตูอยู่
2 บาน ร่างบางอุ้มลูกชายเดินเข้าบานที่อยู่ด้านในสุด
ตลอดทางเดินไปยังเตียงเธอส่งเสียงกล่อมลูกชายตลอดทาง
ก่อนจะวางลูกชายไว้บนเตียงแบบที่สามารถเลื่อนชั้นล่างออกมานอนได้ซึ่งถูกจัดไว้ริมหน้าต่าง
จัดการวางเจ้าตัวเล็กไว้ได้ในที่ซึ่งด้านที่ติดหน้าต่างนั้นเป็นฉากกั้นบุผ้ากัมหยีสีเข้ม
ทันทีที่สัมผัสได้ถึงความนุ่มของเตียงเจ้าตัวน้อยก็นอนแผ่แทบจะทันที จงแดยิ้มบางๆ
ก่อนจะหยิบตุ๊กตาวางแนบอกลูก ก้มลงหอมลูกชายตัวน้อยที่หน้าผากอย่างรักใคร่
จากนั้นจึงหยิบผ้าห่มประจำตัวของเจ้าตัวเล็กมาห่มให้...
++++++ 21/02 +++++++
ความคิดเห็น