นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #27 : [LayChen ft.ChanHun] แก้บน #ยังไม่จบ update 26/01/16

Title: แก้บน

Paring: LayChen ft. ChanHun

Genre: Normal, Romantic, Comedy, พี่รหัสน้องรหัส, เรทนิดๆ

Note: มันเป็นฟิคแก้บนตุ๊กตาแมวน้ำเฉินของไรท์เองค่ะ T^T ดองไว้นานซะเหลือเกิน เรื่องนี้เป็นแนวนอร์มอลนะคะ จงแดกับเซฮุนเป็นผู้หญิงนะคะ ทุกอย่างมาจากประสบการณ์ตอนไรท์ไปค่ายมาค่ะ

++++++ ฟิคแก้บน ++++++

               “เอ้าๆ ปีหนึ่งมารวมทางนี้เลยค่ะ!”เสียงนุ่มหวานของรองประธานรุ่นปีสามคณะนิเทศศาสตร์ 1 ในสาวสวยสุดฮอตนาม คิม มินซอกเอ่ยผ่านไมค์ ณ ลานกิจกรรมของมหาลัยซึ่งเป็นจุดนัดพบที่นักศึกษาคณะนิเทศศาสตรทั้งปี 1 ปี 2 และปี 3 นัดเจอกันก่อนจะออกเดินทางไปทำค่ายอาสาอย่างที่ทำมาทุกรุ่น

               “จงแดอ่า แกว่าที่ค่ายนี่มันจะกันดานมากป่ะ”เสียงหวานของสาวน้อยสุดสวยผู้มีเป็นตำแหน่งเป็นดาวของคณะประจำปี เอ่ยถามเพื่อนสาวผู้แสนเรียบร้อย

               “ไม่รู้อ่ะเซฮุนอ่า แต่ก็คงจะต้องกันดานมากอยู่นะ พวกพี่ๆ ถึงได้เลือกไปทำน่ะ”เสียงนุ่มหวานราวกับเสียงน้ำฟ้าของ คิม จงแด ตอบเพื่อนสนิท(ที่มารู้จักกันตอนวันปฐมนิเทศคณะ) พลางเก็บโทรมือถือที่ใช้ฟังเพลงเมื่อครู่ก่อนจะนั่งลงต่อแถวเพื่อนคนอื่น ที่นั่งอยู่ก่อน

               “ปี 1 คะ ลองเช็คสิว่าเพื่อนของคุณมาครบรึยังคะ”รุ่นพี่สาวคนเดิมเอ่ยขึ้น ก่อนประธานรุ่นปี 1 จะทำการลุกขึ้นยืนนับสมาชิกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปตอบรุ่นพี่

               “โอเค ถ้ามาครบก็ทยอยไปขึ้นรถได้เลยค่ะ ปี 2 พาน้องไปขึ้นรถ”สาวสวยคนเดิมสั่ง ก่อนจะนำไมค์ไปคืนที่ ปล่อยให้เหล่ารุ่นพี่ปี 2 ทั้งชายและหญิงต้อนปี 1 ไปขึ้นรถบัสที่จอดอยู่ริมลานกิจกรรมของมหาลัย

               “วี๊ดวิ๊ว น้องเซฮุนคนสวยไปด้วยเหรอเนี่ย? พี่ว่าอย่าไปเลยเดี๋ยวผิวสวยๆ ของน้องจะเสียหมดนะครับ”เสียงทุ้มๆ ของเหล่ารุ่นพี่ปี 2 ที่เอ่ยเชิงแซวบวกกวนๆ ทำเอาดาวคณะคนสวยรู้สึกหงุดหงิด นี่ถ้าไม่เพราะจงแดจะไปนะ ให้ตายเซฮุนก็ไม่ไป เบื่อจริงๆ พวกผู้ชายหน้าหม้อพวกนี่นิ กำลังจะอ้าปากตอบโต้แล้วล่ะ หากแต่จงแดที่อยู่ด้านหลังดึงเสื้อพร้อมส่งสายตาอ้อนๆ ประมาณว่าอย่ามีเรื่องกับรุ่นพี่เลย ถึงได้ยอมสงบปากสงบคำ แต่เพราะสงบปากสงบคำนี่แหละพวกรุ่นพี่หน้าหม้อถึงได้ส่งแซวไม่หยุดเนี่ย!

               “วิ๊ววว น้องเซฮุนนน เสื้อตัวเล็กไปรึเปล่าครับบบ พี่เห็นแล้วหิวนมเลยอ่ะ”สิ้นเสียงของรุ่นพี่ผู้ชายสักคนในกลุ่มจอมหม้อ เสียงวี๊ดวิ๊วก็ดังตามมาเหมือนเสียงแบ็คกราวด์ เซฮุนทำได้แค่ก้มหน้ารีบเดินให้พ้นๆ ไปพร้อมออกแรงลากจงแดให้ตามไปด้วยกัน อาจจะด้วยแรงที่มากกว่าทำเอาจงแดเซตามแรงลากจนแว่นตากรอบหนาหลุดออกจากกรอบหน้า...

               ตุ๊บ!

               “อ๊ะ! แป๊บนะเซฮุนนา แว่นเราหล่นอ่ะ”เสียงหวานเอ่ยบอกเพื่อนสาว เซฮุนจิ๊ปากอย่างขัดใจนิดๆ ก่อนจะยอมปล่อยให้เพื่อนไปเอาแว่นที่ตกอยู่ไม่ไกลมาก พลางยืนพิงรถบัสรอเพื่อน

               เมื่อเพื่อนปล่อยแล้ว ไม่รอช้าร่างบอบบางในชุดเสื้อค่ายตัวโครงที่แสนจะใหญ่จนคลุมมาถึงครึ่งขาเรียวสวยภายใต้กางเกงยีนส์เลคกิ้งวิ่งเบาๆ จนมาหยุดยังจุดที่แว่นตก ร่างบางก้มลงหมายจะก้มเก็บหากแต่มือขาวใหญ่ของผู้ชายกลับคว้ามันขึ้นไปเสียก่อน ร่างบางมองตามมือก่อนจะสบเข้ากับดวงตาเรียวคมของรุ่นพี่ปี 3 สุดหล่อผู้เป็น 1 ในรองประธานรุ่น จาง อี้ชิง

               “นี่ครับน้อง”อี้ชิงเอ่ยพลางยิ้มบางๆ ชวนหลงให้สาวน้อยร่างเล็กผู้มีใบหน้าหวานราวกับตุ๊กตา ก่อนจะยื่นแว่นตากรอบหนาให้ สาวน้อยที่ก้มอยู่เมื่อครู่กลับมายืนตัวตรงก่อนจะรับแว่นคืนและโค้งขอบคุณรุ่นพี่หนุ่มก่อนจะเดินจากไป

               “ขอบคุณนะคะรุ่นพี่อี้ชิง”ไม่ขอบคุณเพียงอย่างเดียว สาวน้อยน่ารักยังมอบรอยยิ้มน่ารักๆ เหมือนลูกแมวมาให้อีกด้วย...

               “เช็ดน้ำลายด้วยเฮีย”เสียงทุ้มของคนที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเอาอี้ชิงเผลอยกมือขึ้นเช็ดมุมปากตามสัญชาตญาณหากแต่เมื่อสัมผัสปากตนเองถึงกับชะงักเมื่อรู้ว่าถูกหลอก

               “อ๊ะ! ไอ้ชานยอล ไอ้น้องเลว!”ภาพลักษณ์หนุ่มหล่อแสนอบอุ่นหายไปทันที พร้อมเตะเจาะยางเข้าที่ขาของน้องรหัสสุดหล่อไม่แพ้กัน

               “โอ๊ย 555 เฮียผิดเองนะ ว่าแต่ชอบน้องเฉิ่มเหรอ เห็นมองตาไม่กระพริบเลย”ปาร์ค ชานยอล ร้องโอดโอยอย่างกวนๆ ก่อนจะยืนให้รุ่นพี่(ที่ส่วนสูงน้อยกว่า)ทุบตี พลางมองไปยังสองสาวเพื่อนซี้คนละขั้วอย่างจงแดและเซฮุนที่กำลังขึ้นรถไปเมื่อครู่

               “.....เด็กคนนั้นแม่งโคตรซ่อนรูปเลยว่ะ”ไม่ตอบคำถามไม่พอยังเอ่ยประโยคชวนงงให้น้องรหัสฟังอีกต่างหาก

               “เด็กคนนั้น? ใครวะเฮีย?”ชานยอลถามอย่างงงๆ เด็กคนนั้นนี่คงไม่ใช่น้องเฉิ่มหรอกมั้ง? อี้ชิงไม่ตอบแต่เดินจากไปทิ้งชานยอลยืนคิดถึงคำตอบของปริศนาตามลำพัง...

++++++ แก้บน ++++++

               ตลอดการเดินทางด้วยรถบัสเต็มไปด้วยความสนุกสนาน สองสาวเพื่อนซี้ต่างสไตล์นั่งคุยกันไปพลางกินขนมไปพลาง บางช่วงก็หลับซบกันไป ทำเอาหนุ่มๆ หลายคนทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ต่างแอบอิจฉาจงแดที่ได้นอนซบดาวคณะสุดสวย

               หลังจากใช้เวลาเดือนทางเกือบสามชั่วโมงคณะนักศึกษาชั้นปีที่ 1-3 ของคณะนิเทศศาสตร์ที่มาทำงานจิตอาสานั้นก็มาถึงจุดหมาย ที่ซึงเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ที่ดูๆ แล้วน่าจะรองรับเด็กนักเรียนได้ไม่เกิน 200-300 คน แถมสภาพก็ค่อนข้างจะเก่า สีลอก สนามรก อุปกรณ์เครื่องเล่นทั้งหลายเริ่มผุผัง เหล่าปี 1 มองไปพลางกลืนน้ำลายไปพลาง แต่ไม่มีเวลาให้อึ่งนาน เมื่อรองประธานสาวเรียกรวมอีกครั้ง

               “น้องๆ คะ เดี๋ยวพี่จะให้น้องๆ แยกย้ายกันไปเก็บของนะคะ ให้เวลา 20 นาทีเสร็จแล้วมาเจอพวกพี่ที่โรงอาหารทางด้านนู้นนะคะ”มินซอกบอกพลางภายมือไปทางโรงอาหารที่เป็นเพียงลานปูนมีโต๊ะ เก้าอี้ และหลังคากับเสาไม้เท่านั้น

               “เข้าใจนะคะ? ถ้างั้นก็แยกย้ายค่ะ ปี 2 ด้วยนะคะ”สิ้นเสียงของมินซอก นศ.ทั้งปี 1 และ ปี 2 ต่างแยกย้ายกันไปหยิบกระเป๋าที่รถบัส เสียงพูดคุยก็ดังอื้ออึงไปทั่วบริเวณ เซฮุนกับจงแดก็เป็น 1 ในนั้น 2 สาวต่างสไตล์เดินไปหยิบกระเป๋าเป้ใบไม่เล็กไม่ใหญ่กำลังจะเตรียมหยิบยกมันขึ้นมาสะพาย ก็ถูกมือขาวมาคว้ามันไปถือเสียก่อน

               “อ๊ะ....”

               “หูยย หนักขนาดนี้แบกไหวได้ยังไงครับ มา เดี๋ยวพี่ช่วยตัวเล็กนิดเดียวยังจะแบกกระเป๋าใบใหญ่ขนาดนี้มาอีกนะ”อี้ชิงมาถึงก็พูดเป็นเชิงบ่นไปพลางแต่ก็ยกเป้ของจงแดขึ้นมาสะพายบ่าให้เสร็จสรรพ ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าปี 1 และปี 2 สาวน้อยได้ยินเสียงของเหล่าเพื่อนและรุ่นพี่พูดถึงตน

               “ดูนั่นดิ่ พี่อี้ชิงเข้าไปถือกระเป๋าให้น้องเฉิ่มนั่นด้วยว่ะ”

               “ดูยัยจงแดสิ ทำอิท่าไหนรุ่นพี่อี้ชิงมาถือกระเป๋าให้ด้วยอ่ะ”

               เสียงพูดถึงจงแด(ในทางที่ไม่ค่อยจะดี) ทำเอา 1 ในตัวละครในบทสนทนา ทำเอาร่างบางเม้มปาก กำมือแน่น เซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆ มองด้วยความสงสาร แต่ยังไม่ทันจะหันไปจิกตาใส่พวกที่ชอบนินทา เจ้าของกระเป๋า(ที่ยังคงถูกสะพายโดยรุ่นพี่หนุ่มหล่อ)ก็เดินไปดึงกระเป๋าเป้ใบโตจากรุ่นพี่หนุ่มที่สะพายไว้บนไหล่คืน จริงๆ แรงจงแดก็ไม่ได้เยอะอะไรมากมายเหรอ แต่ที่สาวน้อยเอาคืนไปได้เป็นเพราะเขาไม่ทันตั้งตัว

               “ขอบคุณนะคะที่มาช่วย แต่ไม่เป็นไรค่ะหนูแบกเองได้ค่ะ”สาวน้อยบอกเสียงเบาก่อนจะรีบก้มหน้าเดินออกจากฝูงชน ตามด้วยเซฮุนไปติด...ทิ้งสายตาสงสัยของเหล่าเกาหลีมุง(?)เอาไว้ด้านหลัง...

               หลังจากเดินจ้ำๆ แบบไม่รู้ทิศทาง ก่อนจะมาหยุดอยู่แถวๆ ตึกเรียนที่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นห้องนอนชั่วคราว จงแดก็หยุดเดิน ทำเอาดาวคณะคนเก่งหยุดแทบไม่ทัน

               “เป็นอะไรรึเปล่าจงแดอ่า”เซฮุนถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เห็นเพื่อนนิ่งๆ ไป มือเรียวปล่อยกระเป๋าลงเอื้อมมือไปหมายจะเชยคางเรียวเพื่อนเพื่อให้เงยหน้าขึ้นมาดู...

++++++ แก้บน ++++++

Loading…% มาแบบที่ละนิดละหน่อยละกันเนอะ จะพยายามมาต่อทุกวันนะคะ ถ้าไรท์ไม่ติดเกมส์เสียก่อน ฮา ช่วงเมื่อกี้จะกลายเป็นนิยายเลสไปซะแล้ว ฮา ไรท์ไปก่อนนะคะ เจอกันค่า -26/01/16

Loading….% แค่นี้ก่อนนะคะ แค่นี้ก็กินพลังงานไรท์ไปเยอะแล้วฮื่อ เรื่องนี้รีดเดอร์อย่าได้ใส่ใจนะคะ เรื่องนี้พระเอกเรากามค่ะ ทำไมรู้สึกตัวเองมึนๆ ไรท์ไปนอนก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่า^^ see you. – 25/01/16