คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 20
บทที่ 20: สวย เผ็ด จิก
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!”
เสียงกรีดร้องแหลมกระแทกปรอทของซูยอนดังขึ้น เมื่ออ่านจดหมายยกเลิกสัญญาจบ มือบางยกขึ้นแตะมุมปากที่โดนฮยอกแจตบซะจนเกือบเสียโฉม ก่อนจะฉีกมันทิ้งอย่างรุนแรงจนไม่เหลือชิ้นดี
ทำไมซีวอนถึงได้กล้าทำอย่างนี้กับเธอ ฝ่าเท้าบดขยี้เศษกระดาษนั้นอีกที นัยน์ตาจิกร้านแค้นเคืองที่เขากล้าทำกับเธอถึงขนาดนี้ ต้องไปคุยให้รู้เรื่อง
ว่าแล้วร่างบางก็ออกจากที่พักขึ้นรถแล้วตรงไปยังบริษัทของซีวอน จะถามให้ชัดๆ ว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับเธอ ในเมื่อแผนที่จะมอมเหล้าพลาด ดังนั้นเธอจะต้องเป็นเสี้ยนหนามนังเด็กนั่นต่อไป
ร่างสูงเพรียวบางเดินเข้ามาในบริษัทของซีวอน แม้จะต้องเอามือปิดปากที่บวมเป้งไปบ้างก็ตาม และพอถึงหน้าห้องของซีวอนก็เจอกับเลขาสาวคนใหม่ของซีวอนที่ชื่อ วิคตอเรีย ที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดไม่แพ้กันยืนขวางทางไว้
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“เอ๊ะ...เธอ ฉันจะเข้าไปหาซีวอน หลีกทางหน่อยสิ”ซูยอนขึ้นเสียงพร้อมจิกตาร้ายใส่
“ไม่ได้ค่ะ บอสสั่งไว้ว่าห้ามให้คุณเข้าพบ”วิคตอเรียว่าพร้อมกันท่าอย่างเต็มที่ ซูยอนจึงเข้าไปกะจะกระชากตัวขวางทางออก แต่ก็โดนเลขาสาวที่แม้จะผอมแห้งไปบ้างแต่แรงช้างสารเหวี่ยงออกมา
“นังนี่! แกคิดว่าแกเป็นใครฮะ! จะขวางทางฉันรึไง”ซูยอนขึ้นเสียง เป็นเหตุให้ผู้คนที่ผ่านไปมาหันมามอง
“ฉันก็เป็นเลขาน่ะสิคะ ดูไม่ออกหรือว่าสมองมันกลวงจนคิดไม่เป็นคะ”วิคทอเรียตอกกลับอย่างเจ็บแสบ ทำเอาซูยอนถึงกับโกรธจนเนื้อเต้น
“แกด่าฉัน!”ซูยอนชี้หน้าอย่างเกี้ยวกราด
“อ้าว ฉลาดนี่ งั้นก็ฟังให้ดีๆ นะคะ บอสบอกฉันว่า ห้ามไม่ให้คุณเข้าไป แล้วคุณยังจะหน้าด้านเข้าไปอีกเหรอคะ”วิคทอเรียพูดพร้อมตีสีหน้าบ้องแบ๊ว
“กรี๊ดดด แกด่าฉันว่าหน้าด้าน! แกอย่าอยู่เลย ขอตบสักทีเถอะ!”ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็เงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดลงที่แก้มขาวๆ ของวิคทอเรีย แต่ทว่าได้ฟาดลมแทนเมื่อวิคทอเรียหลบไปอีกทาง ทำให้คนที่จะตบกลายเป็นจับกบแทน
“ฮะๆๆๆ ลงไปจับกบหรือคะคุณซูยอน ฮ่าๆๆ”วิคทอเรียหัวเราะรวนอย่างสะใจ
ซูยอนเงยหน้าขึ้นมามองจิกตาใส่ ก่อนจะลุกขึ้น พอดีกับที่ซีวอนเปิดประตูออกมา ซูยอนจึงเข้ากอดแขนอย่างอ้อนๆ
“ซีวอนขา นังเลขาคนนี้มันรังแกเจสค่ะ”ซูยอนฟ้องทันที พร้อมกับจิกตาใส่อย่างเป็นต่อ โดยที่วิคทอเรียหาได้สนใจ แถมยังลอยหน้าลอยตาได้อีกจนน่าหมั่นไส้ แต่แล้วซูยอนก็ต้องอึ้งเมื่อซีวอนกระชากแขนตนออก
“ซีวอน!”ซูยอนครวญเสียงเบา
“ขอโทษนะเจส ก่อนที่คุณจะไปว่าเขาหัดดูตัวเองก่อนเถอะ แล้วก็จะมาหาผมเรื่องสัญญาใช่ไหม ไม่ต้องห่วงเพราะผมจะชดเชยค่าเสียหายให้ แต่ว่าคุณควรจะไปจัดการเรื่องฉาวโฉ่ของตัวเองก่อนดีกว่า เพราะผมคงไม่ยอมให้บริษัทเสียหายเพราะปลาเน่าเพียงตัวเดียว!”ซีวอนร่ายยาวอย่างเจ็บแสบ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับวิคทอเรียแล้วเดินเข้าห้องไป
“ซีวอนคะ ซีวอน!”ซูยอนร้องเรียกหลังจากที่หายตะลึง วิคทอเรียจึงหันไปพูดด้วยอย่างกวนเส้นอารมณ์
“ว่าไงคะ เขาไล่ขนาดนี้แล้วยังไม่ไปอีกเหรอ ด้านกว่าที่คิดไว้อีกนะคะเนี่ย ด้านขนาดนี้น่าจะใช้กระดาษทรายขัดให้บางบ้างนะคะ สงสัยหน้าคุณคงจะเสริมใยเหล็กมาแน่ๆ เลยถึงได้ด้านแล้วก็ทนขนาดนี้”วิคทอเรียด่าอย่างสะใจพร้อมหัวเราะเยาะอีกที เล่นเอาซูยอนถึงกับโกรธจนจะปรี่เข้าไปตบอีกครั้ง แต่คราวนี้วิคทอเรียไม่หลบ แต่แกล้งเอาขาไปสะดุด จนซูยอนล้มลงอย่างแรง
“อุ๊ย! ขอโทษทีนะคะ เผอิญว่ามองไม่เห็น”แล้วทำท่าเหมือนจะนึกได้ก่อนจะก้มลงไปที่ใต้โต๊ะ และหยิบเอาห่อกระดาษขึ้นมาก่อนโยนไปใส่หญิงสาวที่นั่งแค้นอยู่
“เผอิญว่าที่นี่ไม่มีปี๊ปให้คลุมหัว ใช้ถุงกระดาษนี่ไปก่อนก็แล้วกันนะคะ”
เลขาสาวเยาะเย้ยหนึ่งที ก่อนจะเดินถือเอกสารเข้าไปในห้องทำงานของซีวอน ทิ้งให้ซูยอนร้องกรีดอย่างอับอายและเจ็บใจอยู่คนเดียว
“กรี๊ดดดดดด!!”เสียงกรี๊ดดังสนั่นไปทั่วบริเวณ จนผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง ซูยอนมองไปรอบตัวก่อนจะกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้งอย่างเจ็บใจ แล้วลุกเดินออกไปอย่างแค้นสุดๆ
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
ซีวอนที่ขับรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านพ่อของตัวเอง ชายหนุ่มลังเลที่จะเข้าไปจนคนที่เปิดประตูแทบจะเข้าไปด่าว่าจะเข้าหรือไม่เข้า ไม่เข้าก็จะได้ปิด แต่มีหรือที่ซีวอนจะให้เป็นอย่างนั้น ชายหนุ่มขับรถเข้ามาในตัวบ้านหลังจากที่คิดอยู่นาน และจอดตรงหน้าประตูโดยมีอีวอนยืนรออยู่แล้ว
“สวัสดีครับนายน้อย ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”อีวอนคนขับรถมายืนรับกุญแจ
“เออ แล้วพ่ออยู่ไหน”ซีวอนถามหาพ่อทันที
“พอดีเลยครับ ท่านเพิ่งกลับมาจากสมาคมกอล์ฟ”อีวอนรายงาน
ซีวอนพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน ร่างสูงตรงไปยังห้องนั่งเล่นซึ่งมีคุณผู้ชายของบ้านนั่งจิบกาแฟและดูโทรทัศน์อยู่
“พ่อ คยูฮยอนล่ะ”ซีวอนถามหาคยูฮยอนทันทีที่เห็นพ่อของตัวเอง เรียกความหมั่นไส้จากยองอุนไม่น้อย ที่เห็นพ่อตัวเองแทนที่จะทักทายพูดคุยกันบ้างแต่กลับถามหาเมีย
“ไม่มาบ้านซะนานนะ”ยองอุนถามเปลี่ยเรื่องขึ้นเฉยๆ
“นั่งสิ”ซีวอนนั่งลง ก่อนมองไปรอบๆ บ้าน
“คยูล่ะพ่อ”เขาถามย้ำอย่างร้อนรนเหมือนจิตใจที่กำลังร้อนระอุ
“อุวะ แล้วแกเห็นไหมล่ะ ฉันนั่งหัวโด่อยู่นี่ยังจะถามหาคนอื่นอีก”ยองอุนพูดอย่างฉุนๆ
“คยูฮยอนไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเมียผม”ซีวอนแก้คำพูดของบิดา
“เขาไม่อยู่หรอก”ยองอุนตอบ ก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาจิบอีก
“ไปไหน”ซีวอนยิงคำถามต่อทันที
“เห็นว่า...มีผู้ชายมารับไป”ยองอุนแกล้งตอบเลไปทางอื่น ด้วยความอยากแกล้งลูกชาย
“ผู้ชาย ใช่คนที่ชื่อเรียววุครึเปล่าพ่อ”ชายหนุ่มถามอย่างฉุน เมื่อคิดว่าเมียเขาออกไปกับคนอื่นที่เขาแสนจะเหม็นหน้า
“มั้ง เห็นหนูคยูเรียก เรียวๆ อะไรเนี่ยแหละ”ยองอุนตอบ ก่อนจะยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาปิดปากที่กลั้นหัวเราะไว้ นานๆ จะเห็นมันบ้าสักที
“บ้าเอ๊ย!”ซีวอนสบถเสียงดัง ก่อนจะเดินปึงปังออกไปอย่างหงุดหงิดที่มาเสียเที่ยว
“อ้าว แล้วแกไม่อยู่กินข้าวเย็นเหรอวะไอ้วอน!”ยองอุนตะโกนตามหลัง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีที่สามารถแกล้งลูกชายได้
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
ด้านคยูฮยอนที่ออกมากับจองซูนั้น ก็กำลังเลือกชุดอย่างสนุกสนาน ความจริงแล้วคยูฮยอนไม่ได้เลือก แต่จองซูกับคีย์คอยจับเด็กหนุ่มเป็นตุ๊กตาแต่งตัวอยู่ต่างหาก นี่ก็ลองมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบชุดแล้ว ทั้งชุดออกงานเอย ชุดใส่เล่นเอย ชุดไปเที่ยวเอย เหลือตอนนี้คงเป็นชุดว่ายน้ำแน่ๆ ซึ่งเด็กหนุ่มไม่ยอมลองเด็ดขาด
“คุณแม่ฮะ ผมว่ามันเยอะมากแล้วนะฮะ”คยูฮยอนบอกอย่างเกรงใจ เมื่อเห็นชุดที่จองซูเลือกให้มีพนักงานในร้านถือให้อยู่เกือบสิบคนแล้ว แถมแต่ละชุดก็แพงจนขนลุก
“ได้ยังไง หนูคยูต้องแต่งตัวให้สมกับเป็นสะใภ้ตระกูลชเวสิจ๊ะ”จองซูว่า ก่อนจะเอาชุดเสื้อเชิ้ตแขนกุดสีหวานมาทาบตัวของคยูฮยอนอีกหนึ่งตัว
“แต่ว่า...ทั้งหมดนี่ผมจะใส่หมดรึเปล่าก็ไม่รู้นะฮะ”ร่างบางว่าพลางหันไปมองพนักงานสาวในร้านที่ยืนหน้าเหยเกเพราะความหนักของชุดที่ถือคนล่ะไม่ต่ำกว่าสิบตัว ก่อนพยักเพยิดให้จองซูหันไปมอง พอจองซูหันไปมองก็ตกใจนิดหน่อย
“อุ๊ย สงสัยแม่จะเลือกเพลินไปหน่อย งั้นพอแค่นี้ก่อนละกัน”จองซูหันไปพูดกับคีย์ ก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้ คีย์กลับไปเช็กเงิน พักเดียวก็เดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ครั้งนี้ถูกกว่าครั้งที่แล้วนะฮะคุณจองซู”
“ครั้งหน้าจะมาอุดหนุนใหม่นะจ๊ะหนูคีย์”
“ยินดีฮะคุณจองซู”คีย์ยี้มแก้มปริ แม้ว่าครั้งนี้จะซื้อน้อยไปหน่อย แต่ว่าราคาก็สูงไม่ใช่เล่น
จีอุนเอาชุดที่พนักงานในร้านเอามาให้ไปวางไว้ในรถ ก่อนจะรีบมาเปิดประตูให้ทั้งสองขึ้นไปนั่ง ก่อนตัวเองจะไปขับรถกลับ
“หนูคยูนี่ดีนะ ใส่ชุดอะไรก็สวยไปหมด”จองซูชม เพราะชุดที่เลือกให้นั้นมักจะใส่ได้พอดีตัวของคยูฮยอนได้หมด
“ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะคุณแม่”คยูฮยอนตอบอย่างอ่อนน้อม จองซูยิ้มอย่างเอ็นดู
และก่อนจะขับรถกลับถึงบ้านเผอิญผ่านร้านขายผลไม้ต่างประเทศ คยูฮยอนเห็นตระกร้าสตอเบอร์รี่สุกตระกร้าใหญ่วางเรียงกันก็เกิดอาการอยากทานขึ้นมาซะอย่างนั้น จึงบอกจีอุนให้จอดก่อน
“จอดทำไมเหรอจ๊ะหนูคยู”จองซูถามอย่างงงๆ เมื่อจู่ๆ คยูฮยอนก็บอกให้จอดรถกะทันหัน
คยูฮยอนหันมาตอบจองซูตาเป็นประกาย
“อยู่ๆ ผมก็อยากทานสตอเบอร์รี่ขึ้นมานะฮะคุณแม่ มันบอกไม่ถูกเลย สงสัยไม่ได้ทานนาน”
“เหรอจ๊ะ เอาสิ จีอุน ลงไปซื้อมาสักตะกร้าไป”จองซูหันไปสั่งคนขับรถ
“ครับ”จีอุนรับคำ แต่ต้องชะงักเมื่อคยูฮยอนเรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยวฮะ ตะกร้านึงคงไม่อิ่ม ขอสักสามตะกร้าเลยแล้วกัน นี่เงิน”คยูฮยอนบอก
“ได้ครับ”จีอุนรับคำ งงในคำสั่งว่าจะเอาไปทำไมตั้งสามตะกร้า
“หนูคยู...ทำไมถึงได้ทานเยอะขนาดนั้นล่ะ”จองซูถามอย่างตกใจ
“ไม่รู้สิฮะคุณแม่ รู้สึกอยากขึ้นมาเฉยๆ”คยูฮยอนตอบตามความเป็นจริง ก่อนจะมองจีอุนที่วิ่งกลับมาพร้อมสตอเบอร์รี่ตะกร้าใหญ่สามตะกร้าตามที่เจ้านายสั่ง
“ได้แล้วครับ”
“ขอบใจมากจ้ะ”คยูฮยอนยิ้มให้ พลางกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยเมื่อคิดถึงรสชาติของมัน
เมื่อขับรถกลับมาถึงบ้าน จองซูก็ตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่สามีนั่งรออยู่
“คุณยองอุน กลับมานานแล้วหรือครับ”จองซูถามและนั่งลงข้างๆ คยูฮยอนนั่งลงที่โซฟาอีกตัว โดยมีลูน่ายกน้ำเย็นมาเสิร์ฟ
“ขอบใจจ้ะ ลูน่าเอาสตอเบอร์รี่จากจีอุนไปจัดใส่จานด้วยนะจ้ะ”คยูฮยอนพูด ลูน่าเดินไปรับตะกร้าสตอเบอร์รี่จากจีอุน ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นว่ามีตั้งสามตะกร้า
“ทั้งหมดนี่เลยหรือคะ”เธอถามอย่างสงสัย คยูฮยอนพยักหน้า
“เร็วหน่อยนะจ๊ะ”
“ได้ค่ะ”แล้วลูน่าก็เดินตรงไปยังครัวแทบจะในทันที
ยองอุนมองสตอเบอร์รี่คยูฮยอนบอกให้ลูน่าไปจัดใส่จานอย่างอึ้งๆ เยอะขนาดนั้นใครจะกินหมด ก่อนจะหันไปตอบคำถามของภรรยา
“ผมกลับมาได้ซักพักแล้วล่ะจองซู อ้อหนูคยู เจ้าวอนมันมาหาหนูด้วยนะ”ยองอุนหันไปบอกเด็กหนุ่ม ซึ่งเมื่อรู้ก็ทำหน้าไม่ถูก ใจหนึ่งก็ดีใจ แต่ใจหนึ่งยังโกรธอยู่
“หน้ามันเหมือนคนกำลังจะตายเพราะหาเมียไม่เจอ”ยองอุนหัวเราะ
“เหรอฮะ”คยูฮยอนตอบเศร้า แต่ไม่ถึงสิบนาทีก็ตาใสเมื่อเห็นจานใส่สตอเบอร์รี่จานใหญ่มาวางไว้ตรงหน้า
“ว้าว น่าทานจัง ขอบใจมากจ้ะลูน่า”คยูฮยอนเอ่ยขอบคุณก่อนจะจิ้มส้อมลงที่เนื้อแดงๆ ของสตอเบอร์รี่ ก่อนจะเอาเข้าปาก
“อร่อยไหมจ๊ะ”จองซูถามยิ้มๆ
“อร่อยมากฮะคุณแม่ คุณแม่ทานด้วยกันสิฮะ”
“จ้ะ”จองซูตอบ ก่อนจะจิ้มส้อมแล้วเอาเข้าปาก
“หวานจัง”จองซูว่าพร้อมหลับตาปี๋ เป็นเพราะว่าไม่ชอบกินรสหวาน
“คุณแม่ไม่ชอบเหรอฮะ”คยูฮยอนถาม พลางจิ้มไปอีกชิ้น
“ชอบจ๊ะ แต่แม่ไม่ทานหวานขนาดนี้”จองซูตอบเลี่ยงๆ ก่อนจะวางส้อมลง
“งั้นผมขอเอาไปทานบนห้องนะฮะ”คยูฮยอนขออนุญาต จองซูพยักหน้าให้อย่างใจดี ก่อนจะเรียกลูน่าให้มาเอาจานสตอเบอร์รี่ไปไว้บนห้องของคยูฮยอน
คยูฮยอนเดินตามลูน่าเข้าไปในห้อง วางจานลงที่โต๊ะเล็กๆ บนพรมสีขาว คยูฮยอนจัดท่านั่งให้เรียบร้อยก่อนจะลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย
“งั้นตอนใกล้บ่าย ดิฉันจะขึ้นมาเก็บนะคะ”
“จ้ะ”คยูฮยอนตอบ ก่อนจะจิ้มส้อมลงอีกชิ้น และไม่ถึงสิบห้านาทีสตอเบอร์รี่จากตะกร้าใหญ่ๆ สามใบก็หมดลงไปอยู่ในท้องของคยูฮยอน
“ฟู่...อิ่มจัง”คยูฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกจึ้นไปนอนบนเตียงแล้วหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
วันนี้จะเป็นวันที่เตรียมทั้งตัวและใจในการง้อภรรยาครั้งแรกในชีวิต หลังจากที่ต้องทนทรมานอยู่ตัวคนเดียวถึงสามวันเต็มๆ มันทำให้ร่างกายของเขาถึงกับซูบลงไปที่เดียว เพราะอาการกินข้าวไม่ค่อยลงและต้องมาหาสูตรวิธีง้อสาวให้กลับมาคืนดี
และขณะนี้เองเขาก็กำลังเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่หน้าประตูบ้านของเขาเอง ในมือมีผลไม้อย่างสตอเบอร์รี่ หลังจากที่ทราบข่าวจากดงเฮว่าคยูฮยอนกำลังเกิดอาการชอบทานสตอเบอร์รี่ขนาดหนัก แต่เพื่อเป็นการเอาใจตามกฎข้อแรกของสูตรลัดมัดใจสาว เขาก็ต้องทำ แถมสตอเบอร์รี่ทั้งสามตะกร้านั้นเขาก็คัดมาแต่ลูกแดงๆ หวานๆ โดยเฉพาะ
ในขณะที่ร่างสูงของซีวอนกำลังเดินวนไปวนมาอยู่นั้น ยองจินที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่นั้นก็สังเกตุเห็นเข้า ตอนแรกก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าเป็นคุณหนูของตัวเอง แต่พอเพ่งมองดูดีๆ ก็พบว่าเป็นคุณหนูของตัวเองจริงๆ ด้วย
“คุณหนู!”ยองจินตะโกนเรียก เรียกให้ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าบ้านถึงกับสะดุ้งตกใจ และหันมาตามเสียงเรียกนั้นทันที ซีวอนยิ้มแห้งๆ เมื่อเห็นยองจินเดินยิ้มแป้นเข้ามาเปิดประตูให้
“คุณหนูมาทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ”ว่าแล้วก็เปิดประตูออกให้เจ้านายของตนเดินเข้ามาหลบแดดข้างใน
ซีวอนพยักหน้าขอบใจนิดๆ ก่อนจะยื่นตะกร้าสตอเบอร์รี่ให้
“โอ้ นี่คุณหนูซื้อมาฝากผมเหรอครับ ใจดีจัง”ยองจินพูดอย่างดีใจเมื่อเห็นสตอเบอร์รี่ถึงสามตะกร้า แถมผลมันใหญ่อีกต่างหาก
“ไอ้บ้า ฉันซื้อมาให้เมียฉัน”ซีวอนค้อน
ยองจินหน้าเจื่อนลงนิดๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้านายตัวเองอีกครั้ง
“งั้นผมจะให้ลูน่าไปจัดใส่จานให้นะครับ”ยองจินพูด ก่อนจะเดินไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อซีวอนทักขึ้น
“เดี๋ยว!”
“ครับ”
“คยูฮยอนล่ะ อยู่ไหน”ซีวอนถามถึงคยูฮยอนทันที พร้อมชะเง้อมองไปรอบๆ
“ผมเห็นเดินไปตรงสวนดอกกุหลาบน่ะครับ”ยองจินตอบ
ซีวอนพยักหน้า ก่อนจะรีบเดินไปยังสวนดอกกุหลาบ ที่เคยเป็นสวนของแม่เขามาก่อน
ร่างสูงสาวเท้าก้าวยาวๆ ก่อนจะหยุดลงอย่างช้าๆ เมื่อสายตาสบกับร่างเล็กที่นั่งอยู่บนชิงช้าที่ทำด้วยเชือกเถาวัลย์ ชิงช้าเล็กๆ นั้นแกว่งไกวเบาๆ รอบตัวนั้นก็คือสวนดอกกุหลาบที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ รับแสงแห่งอรุณ ซีวอนเดินเข้าใกล้ด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ร่างเล็กบางในอาภรณ์สีขาวบางเบา ตัดกับเส้นผมละเอียดเป็นลอนน้อยๆ สีน้ำตาลเข้มที่ปลิวไสวเบาๆ ในยามที่ต้องลม แม้จะมองจากด้านหลังแต่เขาก็รู้ว่านั้นคือใคร นั่นก็คือคนที่เขารักที่สุด รักจนหมดหัวใจ...
ซีวอนเดินเข้าไปใกล้ เมื่อถึงตัวก็ใช้มือหนาไกวชิงช้าเบาๆ ใบหน้าคมระบายไปด้วยรอยยิ้ม แต่การกระทำนั้นแม้จะแค่บางเบาแต่ก็ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกตัวได้ทันที คยูฮยอนหันขวับไปมองและเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เตรียมจะลุกขึ้นเดินหนีออกไปจากตรงนั้น แต่ว่าซีวอนไวกว่าคว้าเอวบางเข้ามาจนแผ่นหลังเล็กปะทะกับอกกว้างของเขา คยูฮยอนดิ้นขลุกขลักไม่ยอมให้เขากอด
“ปล่อยผมนะ”เสียงหวานแหว พร้อมกับดิ้นไปดิ้นมา แต่ทว่ายิ่งดิ้นเจ้ามือปลาหมึกนั่นก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก
“ไม่...”มีเพียงเสียงตอบอย่างแผ่วเบาของเขา ซีวอนกอดรัดเอวบางแน่นเพื่อซึมซับความอบอุ่นจากร่างนุ่มนิ่มนั้น จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผม ก่อนจะเปลี่ยนหมุนให้ร่างบางหันมาเผชิญหน้า ซีวอนใช้นิ้วเรียวของตนสัมผัสลากไปยังใบหน้าที่เขาไม่เจอตั้งหลายวัน มันทำให้เขาแทบจะขาดใจเมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่พบกับร่างที่เขาเคยกอดอยู่ทุกวันทุกคืน แม้จะรู้ว่าความผิดที่เขาได้ก่อนั้นไม่อาจลบล้างได้ แต่เขาก็มาให้เด็กหนุ่มลงโทษแล้ว
“มาทำไม...ผมไม่อยากเจอหน้า”เสียงหวานสั่นนิดๆ เมื่อต้องจ้องตากับคนตรงหน้า สายตาที่สามารถสะกดเด็กหนุ่มได้ทุกนาที สายตาที่ต้องยอมแพ้แม้เพียงเสี้ยววินาทีที่มองมา...
“มาง้อ...”ซีวอนพูดพร้อมคลี่ยิ้มกว้าง
“ทำไมต้องง้อ”เสียงหวานกล่าวงอนๆ
“เพราะแม่งอน พ่อถึงต้องมาง้อไง”นี่คือสูตรข้อที่สองที่เขาจำได้ขึ้นใจ และมันก็ได้ผลเมื่อใบหน้าหวานใสเริ่มขึ้นสีเรื่ออย่างน่ารัก คยูฮยอนขวยเขินแล้วเริ่มบิดตัวออกจากอ้อมกอดนั้น แต่ว่าก็ไม่เป็นผลเมื่อแขนของซีวอนยังคงรัดแน่นเหมือนเดิม
“ใครงอนกัน”คยูฮยอนพูดพร้อมเชิดหน้าขึ้น ความจริงก่อนหน้าที่ซีวอนจะมานั้น หลายวันมานี้ก็มีทั้งฮันคยองที่เมาเล่าเรื่องแผนการของซูยอนให้ฟัง มีฮยอกแจที่มาเล่าสารทุกข์สุขดิบของซีวอนให้ฟัง แล้วก็มีคนมากล่อมให้หายโกรธถึงสองคนด้วยกัน ก็คือดงเฮและคิบอม แถมหัวใจของเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ทำด้วยหินผาเสียหน่อยที่ฟังแล้วจะไม่หวั่นไหวเลย ซึ่งตอนนี้ความโกรธที่เคยมีนั้นก็หายไปเกือบหมดแล้ว เหลือแต่เพียงอาการงอนเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่เห็นเขามาง้อเท่านั้นเอง
พอเห็นหน้าของซีวอนแล้ว หัวใจก็พองโตอย่างบอกไม่ถูก และยิ่งสีหน้าของเขาดูจะสำนึกผิดอยู่ไม่น้อยเลยก็ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอยากจะแกล้งขึ้นมาในทันที เห็นฮันคยองบอกว่าซีวอนไม่ค่อยอยากจเหยียบบ้านนี้สักเท่าไหร่ แต่ว่าวันนี้กลับปรากฏตัวให้เด็กหนุ่มเห็น ก็แสดงว่าตั้งใจมาง้อจริงๆ คยูฮยอนคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์
ซีวอนเห็นท่าทางเชิดๆ ของคยูฮยอนแล้วก็ถอนหายใจ สงสัยต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้อีก เขาจึงงัดเอาลูกอ้อนที่เคยใช้ได้ผลมาแล้วกับร่างบางตรงหน้ามาใช้อีกครั้ง
“แต่ว่าคราวนี้ฉันซื่อสตอเบอร์รี่ที่นายชอบมาด้วยนะ เอามาตั้งสามตะกร้าแน่ะ ไม่ทานด้วยกันเหรอ”ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
คยูฮยอนกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ยินคำว่าสตอเบอร์รี่ ที่เด็กหนุ่มกำลังชอบอย่างแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกันถึงได้อยากกินนัก เมื่อวานก็ทานแทนข้าวเย็นไปแล้วถึงสองตะกร้า ตอนเช้าก็ด้วย แต่ว่าเดี๋ยวนี้นอกจากสตอเบอร์รี่ที่ชอบแล้วยังมีพวกของดองเข้ามาอีก อยู่ๆ มันก็รู้สึกเปรี้ยวปากยังไงก็ไม่รู้
“งั้นผมจะรับไว้แล้วกันนะฮะ ตอนนี้พี่ซีวอนกลับไปก่อนเถอะฮะ”คยูฮยอนพูดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ซีวอนที่โดนไล่กลับยืมยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม เนื่องมาจากคยูฮยอนยอมกลับมาเรียกเขาว่าพี่ซีวอนเหมือนเดิมแล้ว แค่นี้ก็เดินหน้าได้อีกก้าว แม้ว่าวันนี้จะโดนไล่ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ยังได้
+++++++++++++
จบไปอีกตอนแล้วค่า เอาล่ะเตรียมนับถอยหลังรอตอนจบกันได้เลยค่ะรีดเดอร์ทั้งหลาย ตอนนี้เป็นอีกตอนที่หวานไม่แพ้กันเลยเนอะ (ช่วงท้ายๆ อ่ะน่ะ) เอาล่ะคุยกันเรื่องฟิคไปแล้ว เปลี่ยนมาขายของต่อล่ะกัน ตอนนี้มายด์เปิดจองรวมเล่มของเรื่องนี้แล้วนะคะ มายด์รับประมาณสิบเล่มค่ะ บอกไว้ก่อนนะมายด์พิมพ์รอบเดียวเท่านั้นน่ะคะ หมดแล้วหมดเลยด้วยไม่มีการรีปริ้นท์ค่ะ หมดเวลาพอดี เอาไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ บ๊ายบาย
ปล.เกือบลืม {Pre-Order} พิศวาสเสน่หา <<<กดเลยจ้าถ้าสนใจ
ความคิดเห็น