[Fic Shinhwa] Stop Love หยุดหัวใจ ไว้รักนาย [END]เปิดรีปริ้น

ลำดับตอนที่ #17 : Stop Love: 15th Step [End]

Stop Love: 15^th Step

        บางทีโชคชะตาก็มักจะเล่นตลกกับเราเสมอ

        เฮซองเชื่อแบบนั้น...

        ครึ่งปีต่อมา

        ณ อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง ย่านคังนัม

        “นอนนะครับจองฮวานเด็กดีของแม่”เสียงหวานราวกับเสียงสวรรค์ขับกล่อมลูกชายตัวน้อยวัยสามเดือนในอ้อมแขนให้เข้าสู่ห้วงนิทราดั่งเช่นปกติ หากแต่ยังไม่ทันที่เด็กชายจองฮวานจะเข้าสู่นิทราสนิท เสียงกดออดที่หน้าประตูก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

        ปิ๊งป๊อง

        เฮซองจิปากอย่างขัดใจนิดๆ แต่ก็จำยอมอุ้มลูกชายไปเปิดประตูด้วย แขกที่มากดออดในช่วงเวลาสำคัญก็คือคังตะ ดองวุค มินอู และดงวาน ซึ่งแน่นอนว่าในอ้อมแขนของดงวานเองก็มีลูกชายวัยสองเดือนมาด้วย

        “อ้าว มาทำไมไม่บอกก่อนล่ะ”เฮซองเอ่ยอย่างแปลกใจ เพราะทุกครั้งที่ทั้งสี่คนจะมาเยี่ยมจะบอกก่อนล่วงหน้า เพื่อไม่ให้รบกวนหนูน้อยจองฮวาน

        “ก็อยากเซอร์ไพรส์นีนา ลืมไปรึเปล่าว่าวันนี้อะไรน่ะครับคุณเฮซอง”คังตะยิ้มอย่างอารมณ์ดี พลางชูถุงในมือที่ถือมาด้วย ถุงพลาสติกใส่ที่ติดตราร้านเค้กชื่อดังซึ่งภายในบรรจุกล่องขนาดใหญ่พอสมควร ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นกล่องเค้กมาด้วย ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คือวันเกิดของตัวเอง!

++++++ Stop Love ++++++

        “พี่เอริคฮะ ได้เวลาแล้วนะฮะ”เสียงหวานของน้องชายต่างมารดาในชุดคลุมท้องสีส้มอ่อนดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูห้องทำงาน ร่างเล็กอุ้ยอ้ายเพราะท้องที่ใหญ่ขึ้นตรงเข้ามาหาพี่ชายที่ยังคงไม่ละมือจากทำงาน

        “พี่ขอทำนี่ให้เสร็จแป็บนึงนะแอนดี้”ร่างสูงว่า พลางกดตัวอักษรบนคีย์บอร์ด แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำงานต่อ เสียงหวานๆ แต่ฟังดูมีอำนาจดังขึ้นอีกครั้ง

        “หยุดเดี๋ยวนี้เลยฮะ”เท่านั้นล่ะเอริคก็ต้องหยุดมือในทันที เพราะเวลาแอนดี้เดือดนั้นไม่มีใครเอาอยู่สักคน

        “ครับ...”ตอบรับเสียงเบา ก่อนจะเปลี่ยนใจกดเซฟงานที่ค้างเอาไว้ และกดปิดเครื่องทันที ร่างบางยิ้มออกมาก่อนจะควงแขนพี่ชายที่หยิบเอามือถือ กระเป๋าสตางค์และกุญแจรถลงกระเป๋าเสื้อสูทตัวนอกเรียบร้อยแล้ว

        “รีบไปกันเถอะฮะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะรอนาน”เจ้าตัวว่าอย่างอารมณ์ดี

++++++ Stop Love ++++++

        ร้าน Love Memory

        กรุ๊ง กริ๊ง

        เสียงกริ่งที่ดังขึ้นจากประตูร้านไม่อาจเรียกให้กลุ่มคนหกคนที่กำลังฉลองวันเกิดกันอยู่สนใจได้ แต่มีคนตาไวเพียงคนเดียวที่สังเกตเห็นก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ

        “เป็นอะไรมินบง”ดงวานถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นคนรักของตนนั้นเบิกตากว้าง ในอ้อมแขนของร่างเล็กยังคงอุ้มลูกชายเอาไว้อยู่

        “นั่น...คุณเอริค กับ คุณแอนดี้!”

++++++ Stop Love ++++++

        “เฮซอง...”ร่างสูงเอ่ยออกมาแผ่วเบาพลางเลี้ยวไปมองเมื่อรู้สึกว่าเหมือนเห็นคนที่เขารักแวบๆ แต่ก็คิดว่าคงจะตาฝาดซะมากกว่า เพราะเฮซองจากเขาไปพร้อมลูกในท้องตั้งครึ่งปีแล้ว คงไม่บังเอิญมาเจอกันแบบนี้หรอก ร่างสูงรีบเดินตามน้องชายที่เดินตรงไปยังมุมหนึ่งของร้าน ที่มีน้องเขย(ชูงแจ) คุณลุงชาร์ลี และพ่อกับแม่เลี้ยงของเขานั่งรออยู่แล้ว

        “ทำไมมาช้าจังจะแอนดี้ เอริค”คุณนายลีกล่าวถามลูกชายทั้งสองพลางยิ้มหวานให้

        “ก็พี่เอริคมัวแต่ทำงานน่ะสิฮะ ถ้าผมไม่ไปตามก็ไม่ยอมออกมาหรอก”แอนดี้บ่นเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงข้างๆ สามีหนุ่ม

        “จริงอย่างที่น้องว่าเหรอจ๊ะลูก”คุณนายลีถามลูกเลี้ยง เอริคถอนหายใจก่อนจะตอบไปตามความจริง

        “จริงครับ...”ตอบเสียงเบาเพราะกลัวโดนดุ เพราะเขารู้ว่าคุณแม่เลี้ยงของเขานั้นจริงจังเรื่องสุขภาพอนามัยมากขนาดไหน

        “ตายแล้ว! แม่เคยบอกแล้วนี่จ๊ะว่าอย่าโหมงานให้หนักนักเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสุขภาพของเรานะ”คุณนายลีว่าด้วยสีหน้าจริงจัง เอริคที่นั่งลงข้างๆ คุณมุนพยักหน้ารับเบาๆ อย่างเสียไม่ได้ เรียกเสียงหัวเราะของคุณปาร์ก และคนอื่นๆ ได้ไม่น้อย

++++++ Stop Love ++++++

        โต๊ะของพวกเฮซอง

        “อ่า คุณดองวุคผมฝากจองฮวานแป๊บนึงนะครับ”ร่างบางหันไปยิ้มให้คนรักของลูกน้องคนสนิท ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มรับพร้อมรับหนูน้อยจองฮวานมา เฮซองจึงวางใจที่จะไปห้องน้ำ แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงว่าจะมาเจอกันอีกครั้ง กลับปรากฏอยู่ในห้องน้ำเสียอย่างนั้น...
        “เฮซอง...”

        “เอริค...”

        ชายหนุ่มสองคนเอ่ยเรียกชื่อของกันและกันด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับไม่อยากเชื่อ ต่างฝ่ายต่างมองกันด้วยความโหยหา หากแต่ทิฐิของเฮซองนั้นมีมากกว่าเจ้าตัวรีบหมุนตัวออกจากห้องน้ำไปทันที ไม่รั้งรอให้อีกคนได้เอ่ยรั้งไว้ก่อนสักนิด

        “เดี๋ยวเฮซองงี่!”

        ร่างบอบบางของคุณแม่ลูกหนึ่งรีบสาวเท้าเร็วๆ เพื่อไปที่โต๊ะที่ลูกของตนอยู่ และเพื่อหนีร่างสูงที่เดินตามมาติดๆ ทางด้านหลัง

        “อ่า พวกนายขอโทษนะฉันขอตัวกลับก่อน”มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เฮซองยืดแขนเข้าไปอุ้มลูกชายในอ้อมแขนของดองวุค พร้อมทั้งเอ่ยบอกรัวเร็วราวกับแร็พและรีบก้าวออกจากร้านไปในทันที ราวกับหนีอะไรบางอย่าง แน่นอนว่าสี่คนที่เหลืองุนงงอยู่ไม่น้อย แต่ก็ได้คำตอบแทบจะในทันที

        “คุณเอริค!”

++++++ Stop Love ++++++

        เช้าวันต่อมา

        “ฮ้าว~~~”เสียงหวานของเจ้าของห้องครางหาวเบาๆ พลางลุกขึ้นและยืดแขนขึ้นสุดแขนเพื่อคลายความเหมื่อยขบจากการนอนท่าเดิมเป็นเวลานานๆ บนดวงหน้าหวานเต็มไปด้วยความสดใสจากการที่ได้นอนเต็มอิ่ม ต้องถือว่าเฮซองโชคดีนะที่ลูกชายของเขาไม่ดื้อ ไม่ร้องไห้งอแงตอนกลางคืนเลยแม้แต่ครั้งเดียว

        “อรุณสวัสดิ์ครับคนเก่งของแม่”เรียวขาบางก้าวลงจากเตียงนอนกว้าง ตรงไปยังเตียงนอนของเด็กที่วางตั้งอยู่ไม่ห่าง พลางโค้งตัวเข้าไปภายในและส่งยิ้มให้เด็กชายตัวน้อยวัยสามเดือนที่ตื่นแล้ว มือบางถูกส่งเข้าโอบอุ้มเด็กชายจองฮวานขึ้นมาจากเตียงเด็ก จมูกโด่งสวยกดลงบนแก้มเนียนนุ่มของลูกชายเบาๆ และก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านี้ กลิ่นหอมๆ ที่แสนคุ้นเคยก็ลอยออกมาจากส่วนของห้องนอน คิ้วเรียวขมวดมุ่นเพราะเมื่อคืนไม่มีใครกลับมานอนเป็นเพื่อนเขาเสียหน่อย ไม่รอช้าเฮซองรีบเปิดประตูออกไปดูทันที หากแต่ร่างสูงใหญ่ที่กำลังทำอะไรบางอย่างหน้าเตาตรงส่วนครัวเล่นเอาร่างบางอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ

        “อะ...เอริค!”

        อุตสาห์หนีได้มาตั้งครึ่งปี บทจะเจอก็เจอเลยนะ!

        “อ้าว ตื่นแล้วเหรอเฮซองงี่ อ่าจองฮวานน้อยของพ่อก็ตื่นแล้ว~~”น้ำเสียงทุ้มแสนสดใสอย่างที่เคยได้ยินเหมือนเมื่อก่อนตอนสมัยยังคบกันดังขึ้น พร้อมๆ กับที่ใบหน้าหล่อเหลาหันมาส่งยิ้มให้ เจ้าตัวถอดผ้ากันเปื้อนสีอ่อนวางไว้บนเคาท์เตอร์แถวๆ นั้นก่อนจะตรงเข้ามาอุ้มจองฮวานในอ้อมแขนของเฮซองไปโดยที่เฮซองไม่อาจห้ามอะไรได้เลย เพราะช็อคอยู่

        “น...นายมาอยู่ที่บ้านของฉันได้ยังไง”ถามจนแทบจะกลายเป็นตะคอก ร่างสูงที่กำลังเล่นกับลูกชายอยู่หันไปมองพร้อมยิ้มให้ก่อนจะตอบ

        “มินอูให้กุญแจมาน่ะ”สิ้นคำตอบก็เล่นเอาเฮซองอ้าปากค้าง

++++++ Stop Love ++++++

        หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

        หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาก็ดูเหมือนว่าเอริคจะย้ายสำมะโนครัวมาอยู่ที่คอนโดของเฮซองแล้วล่ะ เพราะเจ้าตัวไม่กลับบ้านเลยแถมยังย้าบเสื้อผ้าโน้ตบุ๊คมาไว้ที่ห้องเล็กของเขาอีกต่างหาก แต่ร่างบางก็ชินแล้วล่ะเพราะก็ดีเหมือนกัน เพราะบางทีเขาต้องออกไปดูร้านก็ฝากลูกให้เอริคดูแทน แถมดูเหมือนว่าตาหนูจองฮวานจะติด “พ่อ” เป็นพิเศษ

        “กลับมาแล้ว~~~”น้ำเสียงหวานๆ ที่แสนอ่อนเพลียดังขึ้นมาแต่ใกล้ เรียกให้ร่างสูงที่กำลังเล่นอยู่กับลูกชายบนพื้นหน้าโทรทัศน์ต้องรีบชะโงกหัวขึ้นมาดูก่อนจะรีบลุกขึ้นไปต้อนรับพร้อมรอยยิ้มหวานๆ ทันที

        “เป็นไงบ้างเฮซองงี่~~~ วันนี้งานที่ร้านวุ่นวายมั้ย”เอริคถามถึงร้านใหม่ที่เฮซองเปิดเมื่อก่อนจะคลอดลูก

        “ก็ยุ่งพอควรน่ะแหละ มีลูกค้าหลายคนเรื่องมาก”เฮซองบ่นให้เอริคฟังดั่งเช่นทุกครั้ง ก่อนจะรับลูกชายมาอุ้มและส่งกระเป๋าให้ชายหนุ่มนำไปเก็บ

        “ฟอด ไงครับคนเก่งของแม่”เอ่ยกับลูกชายอย่างอารมณ์ดี พลางฟัดแก้มหนูน้อยเสียหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะพาลูกชายในอ้อมแขนเดินไปรับลมเย็นๆ ยามเย็นอย่างเช่นทุกวันที่ระเบียง

        “จองฮวานครับ พ่อเขาดูแลหนูดีเหมือนที่แม่ดูแลมั้ยลูก”ร่างบางถามเสียงเบา พลางเหม่อมองออกไป มือบางกระชับลูกชายในอ้อมแขนให้แน่น ถึงแม้ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาชายหนุ่มจะแสดงให้เห็นว่าเขาพร้อมที่จะเป็นทั้งพ่อ และ...เป็นทั้งสามีที่ดีได้ แต่เพราะความเจ็บปวดที่ได้รับมาทำให้เฮซองไม่มั่นใจเท่าที่ควร แต่ก็รับรู้ได้ถึงความตั้งใจของอีกคนที่มีมากมายเหลือเกิน ใจที่พยายามจะทำให้แข็งยิ่งกว่าเพชรอ่อนลงเรื่อยๆ

        พระเจ้าครับ ช่วยทำให้ลูกหมั่นใจทีว่าเขาจะไม่ทำให้ลูกเจ็บปวดอีกแล้ว

        “ทำไมถามลูกแบบนั้นล่ะเฮซอง”น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ดังที่ข้างหู พร้อมกับอ้อมแขนแข็งแรงและอบอุ่นที่สวมกอดเข้าที่เอวบาง เล่นเอาคนที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดสะดุ้งนิดๆ สมองสั่งให้ผลักอีกคนออก แต่หัวใจกลับเรียกร้องให้อยู่อย่างนี้ต่อไป ถ้าถามว่าระหว่างสมองกับหัวใจอะไรชนะ เฮซองตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า

        หัวใจชนะ...

        เฮซองรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนขี้ใจอ่อนขนาดไหน ไม่งั้นคงไม่ให้อภัยอีกคนง่ายๆ แบบนี้หรอก เฮซองไม่เคยใจแข็งใส่เอริคสำเร็จสักครั้ง

        “......”

        “ว่าไงครับเฮซอง ทำไมไม่ตอบล่ะว่าทำไมถึงถามลูกแบบนั้น หรือเฮซองไม่มั่นใจว่าฉันรักลูกจริงๆ หืม?”ถามตรงประเด็นราวกับอ่านความคิดได้ ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆ

        “โธ่ เฮซองงี่อ่า~~ ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่รู้ว่านายท้อง ฉันยังแสดงออกไม่พออีกเหรอว่าฉัน...รักนายกับลูกมากขนาดไหน”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยในท้ายประโยค

        “ฉัน...ไม่อยากเจ็บซ้ำอีกแล้ว...”

        “เฮซองอ่า...ฉันรู้ว่าฉันนิสัยไม่ดี ที่ทำให้นายเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ฉันขอสาบานไว้ ณ ที่นี้ว่า ฉันเอริค มุน จะไม่ทำให้ชิน เฮซองต้องร้องไห้เพราะฉันอีกแล้ว”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหวานพลางหมุนคนในอ้อมกอดให้มาสบตากัน ยกนิ้วเรียวจากมือข้างหนึ่งขึ้นเกลี่ยน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ที่ดวงตาข้างหนึ่ง

        “นาย...จะไม่ทำให้ฉันต้องเจ็บอีกแล้วใช่มั้ยเอริค...”ถามเสียงเบาราวกับไม่มั่นใจ เอริคยิ้มให้เบาๆ ก่อนจะเลื่อนหน้าขึ้นไปจูบหน้าผากมนด้วยความอ่อนโยนส่งผ่านความรักผ่านจูบอันอ่อนโยนนี้...

        “ฉัน...อยากจะบอกนายมาตลอดเลยนะเฮซองว่า...หัวใจของฉันหยุดที่นายมาตั้งแต่วันแรกที่ฉันหมั่นใจว่ารักนายแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นนายมั่นใจได้ว่าคนที่ฉันจะรัก...มีเพียงนายคนเดียว...ตลอดไป”เอ่ยเสียยาวยืดแต่เต็มไปด้วยคำที่ฟังแล้วร่างบางใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากตาหวานอีกครั้ง

        “ฉันเองก็เหมือนกัน...ฉันรักนายนะเอริค”

        เฮซองแน่ใจแล้วล่ะว่า...หัวใจของเฮซองนั้นหยุดรักเอริคไม่ได้แล้วจริงๆ....

.

..

...

....

.....

... End ...

++++++ Stop Love ++++++

มุมเม้าท์มอยท้ายเรื่อง

จบแล้ว~~~~~~~

ในที่สุดตอนสุดท้ายของเรื่องนี้ก็คลอดออกมาได้อย่างสวยงาม

หลังจากที่มายด์นั่งพิมพ์นั่งลบมาสองสามวันติดT.T

เรียกได้ว่ามันเป็นอะไรที่อยากมากกับตอนนี้ค่ะ

เพราะมายด์เองก็ไม่เคยมีความรัก

แต่ก็จะพยายามถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครให้ได้มากที่สุดค่ะ

ขอบคุณคอมเม้นท์และแรงเชียร์จากทุกๆ คนจริงๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ

แล้วเจอกันใหม่กับฟิคชินฮวาเรื่องต่อไปนะคะ

ซียูอะเก๊น~~~~~

ปล. ใครที่สั่งจองฟิคเรื่องนี้ไว้ อย่าลืมโอนเงินน้า~~~

ปล2. อย่าลืมติดตามฟิคเรื่องต่อไปด้วยนะคะ