คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Stop Love: 14th Step
Stop Love: 14th Step
เคยมีคนบอกชูงแจว่า...
บางสิ่งถ้าช้ากว่านี้ไปอีกสักนิด...เราจะสูญเสียมันตลอดกาล...
หลายเดือนผ่านไป
ตอนนี้แอนดี้ท้องได้สี่เดือนแล้ว ถึงแม้จะท้องแต่สภาพโดยรวมก็ถือว่าแอนดี้ดูไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย จนไม่มีใครดูออกว่าแอนดี้กำลังท้องอยู่ แถมสี่เดือนแล้วด้วย!
“คุณแอนดี้จะไปโรงพยาบาลเลยใช่มั้ยครับ”เสียงนุ่มของบอร์ดิการ์ดประจำตัวแอนดี้คนหนึ่งถาม พลางเปิดประตูรถรอ
“ครับ ไปโรงพยาบาลเลย”ตอบรับเสียงหวานก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ ทันทีที่ประตูปิดลงร่างเล็กก็จัดการพิงศีรษะลงบนพนักพิงอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะตั้งแต่วันที่เฮซองขอหย่ากับเอริคและไม่กลับมาบ้านอีกเลย เอริคก็เอาแต่กินเหล้าและไม่คิดจะทำงานอะไรสักนิด ทำให้ตอนนี้งานทั้งหมดถูกโอนมาหาแอนดี้ที่ถูกเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นรองประธานบริษัท
เหนื่อยกับงานยังไม่เท่ากับเหนื่อยใจ เพราะหลังจากที่วันนั้นเห็นภาพที่บาดใจและแอนดี้ก็ขอพักไปทำใจสักสองวัน กลับมาก็เจอชูงแจที่บริษัทแทบทุกวันพร้อมดอกไม้โปรดที่มักจะถูกส่งมาให้ที่ห้องทำงานทุกวัน แน่นอนว่าแอนดี้สั่งให้เลขาคนใหม่นำมันไปทิ้งทุกครั้งเหมือนเดิม เพราะมันทำให้แอนดี้อาเจียนทุกครั้ง
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้น เรียกให้แอนดี้ที่ใกล้จะหลับเต็มทนต้องตื่นขึ้นมา มือบางล้วงเอาสมาร์ทโฟนเครื่องสวยจากในกระเป๋ากางเกงของชุดสูทขึ้นมาดู แต่ชื่อที่โทรมาตกใจยิ่งกว่าที่ชูงแจมิสคอลมาร้อยกว่าสายเสียอีก
/แม่/
แม้จะแปลกใจอยู่นิดๆ ที่ผู้เป็นมารดาโทรมา แต่ก็ไม่ติดใจอะไร นิ้วเรียวจึงเลื่อนปุ่มรับสายและกรอกเสียงไป...
“ยอโบเซโย ครับแม่”
/แอนดี้ เป็นยังไงบ้างลูก/ น้ำเสียงที่หวานไม่แพ้กันถูกส่งมาตามสายจากอีกซีกโลกหนึ่ง
“ก็ยังสบายดีฮะ แถมๆ เหนื่อยด้วย เพราะต้องดูแลบริษัทแทนพี่เอริคน่ะฮะ แล้วพ่อกับแม่ล่ะฮะสบายดีมั้ยฮะ”แอนดี้ถามด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้นอีกนิด อย่างน้อยการได้คุยกับพ่อกับแม่ก็ช่วยให้ใจ และกายที่เหนื่อยล้ามีแรงฮึดขึ้นมา
/พ่อกับแม่สบายดีจ๊ะ แล้วเมื่อกี้ลูกว่าไงนะ ลูกดูแลบริษัทแทนเอริคเหรอ เอริคเป็นอะไรลูก!/ ในช่วงท้ายประโยคคนพูดมีน้ำเสียงที่ตื่นตกใจพอสมควร
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกฮะ แค่เป็นไข้ใจเท่านั้นเอง”แอนดี้ตอบพลางหัวเราะน้อยๆ นัยน์ตาหวานมองออกไปยังด้านนอกของตัวรถ ก่อนจะสะดุดกับภาพ สามคนพ่อแม่ลูกที่นั่งคุยกันอยู่ที่ป้ายรถเมล์อย่างมีความสุข มันสะกิดใจแอนดี้ไม่น้อย
แม่ขอโทษนะที่ทำให้ลูกไม่มีพ่อ แต่...แม่สัญญาว่าจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้หนูเอง
/แอนดี้ แอนดี้ ลูกฟังแม่อยู่รึเปล่าจ๊ะ/ ดูเหมือนร่างบางจะเหม่อมากไปสักหน่อย ทำให้ไม่รู้เมื่อกี้ผู้เป็นมารดาพูดอะไรออกมา
“ฟ...ฟังอยู่ฮะ แม่มีอะไรเหรอฮะ”
/พ่อเค้าจะขอคุยกับลูกหน่อยน่ะจ๊ะ ลูกสะดวกคุยมั้ย/
“ได้สิฮะ”ตอบรับเสียงเครียดเล็กน้อย
/แอนดี้นี่พ่อนะลูก/ น้ำเสียงนุ่มทุ้มแบบที่พี่ชายมี ทำให้แอนดี้คลายความกังวลลงไปได้เล็กน้อย
/ลูกไม่ต้องไปเครียดกับงานมากนะ ยังไงก็ต้องรักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะลูก/ น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง ทำเอาแอนดี้น้ำตาแทบจะไหล
“ฮะพ่อ”
/อ้อ พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะบินไปหาลูกที่เกาหลีนะ น่าจะถึงประมาณวันมะรืนนะลูก บอกเจ้าริคมันด้วยล่ะ/
“ทราบแล้วฮะ เอ่อ พ่อฮะผมขอวางสายก่อนนะฮะ ถึงโรงพยาบาลแล้ว”แอนดี้บอกปลายสาย เมื่อพบว่าตนนั้นเดินทางมาถึงสถานที่ปลายทางแล้ว...
/โรงพยาบาล! ลูกเป็นอะไรแอนดี้! ทำไมถึงต้องไปโรงพยาบาล?/ ปลายสายถามอย่างตื่นตระหนก หากแต่แอนดี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่นึกหาคำแก้ตัวมาบอกบิดาและมารดา
“นิดหน่อยฮะ ผมต้องวางสายแล้วฮะ แล้วเจอกันนะฮะ รักพ่อกับแม่ฮะ”เอ่ยตัดบทก่อนจะกดวางสายไม่ให้พ่อกับแม่ถามอะไรได้มากกว่านี้
“ขอโทษนะฮะ พ่อกับแม่”
++++++ Stop Love ++++++
เพนท์เฮาส์ของตระกูลปาร์ค
“เฮ้ ไอ้ลูกชายเป็นไรวะเอาแต่นั่งถอนหายใจอยู่นั่นล่ะ”ชาร์ลี ปาร์ค เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นลูกชายสุดที่รักเอาแต่นั่งถอนหายใจ ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารเย็นกันอยู่
“เฮ้อ...ป๋า ผมควรจะง้อแอนดี้ยังไงดี~~~”ชูงแจโหยหวน เพราะตลอดสองเดือนที่ผ่านมาเขาเฝ้าเพียรส่งดอกไม้ไปง้อก็แล้ว เข้าไปหาถึงบริษัทก็แล้ว ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับเลยแม้แต่นิดเดียว ก็รู้ว่าวันนั้นเขาผิดที่เผลอไผลหลงรสจูบของแชยอน แต่ไม่คิดว่าจะง้ออยากขนาดนี้
“ป๋าจะไปรู้แกเรอะไอ้ลูกชาย”นายชาร์ลีตอบ
“โห ป๋าอ่ะ! ไม่คิดจะช่วยลูกชายคนนี้หน่อยเหรอไง เดี๋ยวป๋าก็ไม่ได้อุ้มหลานหรอก”ลูกชายว่า พลางกุมขมับอย่างคิดไม่ตก
“หึ แกนี่ทำเหมือนคนไม่เคยมีแฟนเลยนะปาร์ก ชูงแจ”ชาร์ลี ปาร์กว่า ก่อนจะวางช้อนซ้อมลงเมื่อทานอาหารอิ่มแล้ว
“โหย ป๋า แอนดี้เหมือนกับพวกนั่นที่ไหนล่ะ”
“หึ! แกก็รู้ว่าเขาชอบอะไร ก็เอาไอ้ที่เขาชอบน่ะไปให้เขาซะสิ...”
++++++ Stop Love +++++
วันต่อมา
ณ ห้องทำงานของรองประธาน มุน คอร์ปเปอร์เรชั่น
“อ่า คุณแอนดี้ครับ คุณชูงแจส่งนี่มาให้ครับ”น้ำเสียงนุ่มหูของเลขาคนใหม่ เรียกให้นัยน์ตาเรียวเบิกขึ้นเล็กน้อยพลางมองช่อดอกกล้วยไม้สีขาวในมือของเลขา แม้ใบหน้าจะไม่แสดงออกว่าดีใจ หากแต่ในใจจริงๆ แล้วก็ดีใจไม่น้อยที่รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ลืมสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ยังไม่ทันรับมาสูดดม อาการคลื่นเฮียนอาเจียนก็พุ่งขึ้นมาจุกที่ลำคอเสียก่อน
“อุ๊บ!”
“คุณแอนดี้เป็นอะไรรึเปล่าครับ”เลขาหนุ่มถามด้วยความตกใจ มือบางอีกข้างที่ไม่ได้ใช้ปิดปากโบกไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร หากแต่สีหน้าไม่ได้เป็นแบบนั้นสักนิด และก่อนที่จะทนไม่ไหวจริงๆ ขาเรียวรีบพาร่างเล็กวิ่งออกจาก ณ จุดนั้นทันที นัยน์ตากลมโตมองหาห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุดเพื่อเข้าไปอาเจียน
++++++ Stop Love ++++++
“ว่าไงนะควางฮยอน”ชูงแจเอ่ยราวกับไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เมื่อได้รับรายงานจากสายสืบส่วนตัว ขณะที่มือหนากำลังเซ็นเอกสารที่เลขาเอามาให้เซ็นต์อยู่ไปด้วย
/ผมบอกว่าคุณแอนดี้เหมือนจะไม่สบายครับ พอได้กลิ่นดอกไม้ก็ไปอาเจียนเลยครับ/ พอได้ยินปลายสายรายงานมาแบบนี้ คิ้วเรียวถึงกับขมวดเลยทีเดียว
“อืม...ถ้างั้นนายช่วยโทรมาบอกฉันสักชั่วโมงก่อนแอนดี้จะกลับบ้านด้วยนะ อืม ขอบใจมาก”เอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะกดวางสายไป พลางเซ็นชื่อลงในเอกสารอีกเป็นตั้งๆ
“เมื่อกี้บอสคุยกับคุณควางฮยอนเหรอครับ”ปาร์ก ยูนพโยเลขาคนสนิทเอ่ยถามพลางรับเอกสารที่เซ็นต์แล้วมาถือเอาไว้
“ใช่ นายว่าอาการป่วยของแอนดี้คุ้นๆ มั้ย ฉันรู้สึกเหมือนเคยได้ยินอาการแบบนี้มากจากไหน...”ถามพลางทิ้งปากกาลงบนโต๊ะก่อนจะทิ้งตัวพิงเก้าอี้ทำงานและใช้ความคิดไปด้วย
“อืม...อ๊ะ! นึกออกแล้ว”
“นึกอะไรออกยูนพโยอ่า”
“อาการของคุณแอนดี้คล้ายๆ คุณยองรันตอนที่เธอท้องเลยนะครับ ไอ้อาการเหม็นของบางอย่างที่ไม่ควรเหม็นและอาเจียรในตอนเช้าน่ะครับ”
“ท้องเหรอ...”และขณะที่ร่างสูงกำลังคิดอะไรเผลินๆ อยู่นั้น...
แอ๊ด!!!
“อรุณสวัสดิ์คะจิน เมื่อกี้แชยอนได้ยินคุณพูดว่าท้อง ใครท้องเหรอคะ”เสียงหวานๆ นั้นดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของแชยอน ชูงแจถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนและรำคาญ แต่ไม่รู้จะสลัดเธอให้หลุดยังไง
“เธอไม่ต้องรู้สักเรื่องได้มั้ยแชยอน? แล้วนี่มาทำอะไร”ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ พลางหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นต์เอกสารดังเดิม หญิงสาวหน้าชานิดๆ กับประโยคของเขา แต่ก็พยายามนิ่งเอาไว้ เพราะรู้ว่าชูงแจไม่ชอบใครที่ขี้วีนเหมือนวันนั้น
แชยอนรู้ว่าไม่มีหวังที่จะรั้งเขาไว้ แต่ก็อยากจะรั้งเขาให้อยู่นานที่สุด
“แชยอนก็มาหาที่รักสิคะจินนี่”เธอพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน พลางเดินไปนั่งบนตักแกร่งอย่างไม่เกรงใจยูนพโยที่ยืนอยู่ด้วยสักนิด
“อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ แล้วก็คนรักของฉัน...มีแค่แอนดี้เท่านั้น แล้วก็กรุณาลงไปจากตักฉันด้วยเธอไม่มีสิทธิ์นั่ง”สิ้นประโยคที่เอ่ยออกมาอย่างไร้เยื่อไย เรียกให้น้ำตาไหลอาบแก้มนวลอย่างช้าๆ เธอไม่คิดว่าจะมีวันได้ฟังประโยคนี้ออกมาจากปากของร่างสูง ไม่รอให้เขาไล่ซ้ำสองเธอก็รีบลุกขึ้นทันที และเตรียมจะกลับหากแต่ก็ทิ้งประโยคอาฆาตไว้ก่อนจากกัน...
“รักมันมากใช่มั้ย? งั้นตามไปรักทั้งแม่ทั้งลูกในนรกแล้วกัน!”
++++++ Stop Love ++++++
มุน คอร์เปอร์เรชั่น
“คุณแอนดี้พักหน่อยมั้ยครับ”ลี ควางฮยอนถามพลางนำนมสดมาเสิร์ฟให้คนตัวเล็กที่ทิ้งตัวพิงผนักเก้าอี้ราวกับจะหลับเต็มแก่แล้ว...
“ไม่เป็นไรฮะ ผมขอเคลียร์งานให้เสร็จเลยดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ออกไปตามพี่เฮซองอย่างไม่มีอะไรค้างคา”ร่างเล็กว่าพลางเหลือบตามองเวลาในนาฬิกาข้อมือเห็นว่าบอกเวลาทุ่มครึ่งแล้ว
“งั้นก็โอเคครับ ต้องการอะไรเรียกผมได้นะครับ”เลขาหนุ่มว่าก่อนจะเดินจากไปเพื่อทำงานของตัวเองต่อ ทิ้งให้แอนดี้อยู่ในโลกส่วนตัวอีกครั้ง
“คนเก่งครับ แม่ขอโทษนะที่ทำให้หนูต้องทรมาณ แต่แม่สัญญาว่าเมื่อไหร่คุณลุงเอริคของหนูกลับมาทำงานแล้ว แม่จะพาหนูไปอยู่กับแม่สองคนที่ฝรั่งเศสนะลูก”ร่างบางเอ่ยกับลูกน้อยในท้องเบาๆ ยิ้มที่มุมปากนิดๆ แม้ตอนแรกแอนดี้อาจจะไม่ได้ต้องการลูกเพื่อมีพันธะกับผู้ชายใจร้ายคนนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปสายสัมพันธ์ของแม่กับลูกก็ยิ่งมากขึ้นจนไม่อาจจะยอมเสียลูกไปได้...
++++++ Stop Love ++++++
สามทุ่ม
ที่ลานจอดรถ
“กลับดีๆ นะครับคุณแอนดี้”ควางฮยอนเอ่ยบอก พลางขับรถของตัวเองออกไป แอนดี้ยิ้มให้ก่อนจะโบกมือลา และเตรียมจะเดินไปขึ้นรถของตัวเอง แต่...
บรื้น
เสียงเครื่องยนต์ของรถมียี่ห้อดังกระหึ่มมากจากด้านใน พร้อมๆ กับที่ปอร์เช่สีดำคันหนึ่งวิ่งตรงมาโดยไม่เปิดไฟหน้าและไม่คิดจะชลอความเร็วสักนิดมีแต่เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ แอนดี้รู้โดยสัชตญาณว่าคนขับต้องไม่ประสงค์ดีแน่ๆ จึงเตรียมจะเดินให้ไปถึงรถของเราเร็วๆ แต่...ก็ช้าเกินไป
โครม!!!!
เสียงชนดังสนั่นก้องไปทั่วลานจอดรถชั้นหนึ่ง พร้อมๆ กับที่ร่างบางๆ กระเด็นไปไกลหลายเมตร เลือดไหลออกมามาก ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่โสตประสาททุกส่วน สิ่งที่แอนดี้ห่วงตอนนี้มีเพียงลูกเท่านั้น เพราะเมื่อกี้ขนาดหันหลังให้ชนหลัง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะกระทบกับลูกน้อยหรือเปล่า...
“อดทนหน่อยนะครับลูก...หนูต้องไม่เป็นอะไร...”เอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเสียงจะเงียบไป พร้อมๆ กับลมหายใจที่รวยริน เจ้าของรถยิ้มมุมปากอย่างสะใจ กะจะเหยียบซ้ำให้ตายสนิททั้งแม่และลูก แต่...รถอัลฟ่าโรมิโอสีเงินคันสวยแล่นเข้ามาพอดี ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นรถของใคร รถของ...ปาร์ก ชูงแจ...
“แอนดี้!!!”สิ่งที่ชูงแจสนตอนนี้มีเพียงคนเจ็บที่นอนอยู่บนพื้นในสภาพเลือดไหลท่วมตัวเท่านั้น หากแต่เจ้าตัวก็สามารถจดจำทะเบียนรถได้ ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดเมื่อไม่เห็นการตอบสนองของคนที่เขารัก และยิ่งตกใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าเลือดไหลออกมาจากง่ามขาของร่างเล็กมากกว่าปกติ...
++++++ Stop Love ++++++
โรงพยาบาลโซล
“ชูงแจ!!!”เสียงทุ้มของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายของคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินดังขึ้นมาแต่ไกล ร่างสูงที่นั่งกุมขมับอยู่หน้าห้องฉุกเฉินมาชั่วโมงกว่าเงยขึ้นมอง
“พี่เอริค...”เอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิวและสั่นเครืออย่างหน้ากลัว
“ใจเย็นๆ แอนดี้ต้องไม่เป็นอะไร”เอริคเอ่ยปลอบ(ว่าที่)น้องเขยของตนด้วยน้ำเสียงเขร่งขรึม หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากชูงแจว่าแอนดี้ถูกรถชน เอริคก็สร่างเมาทันทีรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดและตรงมานี่ทันที
“ผมกลัว...กลัวว่าผมจะต้องเสียแอนดี้ไป”ถึงแม้ไม่มีน้ำตาแต่เอริคก็รู้ว่ารุ่นน้องคนนี้กำลังร้องไห้อยู่ และก่อนที่จะได้คุยอะไรกันไปมากกว่านี้ ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกมาเสียก่อน ชายหนุ่มทั้งสองหันไปมองคุณหมอทันที
“หมอครับ! ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง”ถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“หมอต้องขอให้คุณทำใจดีๆ ก่อนนะครับ อาการของคนไข้ตอนนี้ห้าสิบห้าสิบครับ แต่ถือว่าเป็นโชคครับที่เด็กในท้องไม่เป็นอะไรครับ”หมอหนุ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด
“ท...ท้องเหรอครับ”
“ใช่ครับ คุณไม่ทราบหรือครับ คนไข้ตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้วครับ ถ้าไม่มีอะไรหมอขอตัวก่อนนะครับ ยังคงต้องผ่าตัดต่อและถ้าคนไข้เข้าสู่สภาวะปลอดภัยเมื่อไหร่ เราจะย้ายคนไข้ไปยังห้องพักธรรมดานะครับ”
++++++ Stop Love ++++++
หลายวันต่อมา...
ห้อง 1921
“อ...อือ”เสียงหวานครางเบาๆ เมื่อเจ้าของเสียงฟื้นขึ้นหลังจากหลับไปสามวันเต็มๆ ร่างสูงที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างยิ้มดีใจก่อนจะเอ่ยเรียกอีกคน
“อ...แอนดี้ แอนดี้!”
“พ...พี่ชูงแจ”เอ่ยเรียกเสียงแหบแห้ง เปลือกตาบางเปิดขึ้นอย่างช้าๆ มีหยี่บ้างเล็กน้อยเมื่อแสงมากเกินไป
“น...นายฟื้นแล้ว พี่กดเรียกหมอก่อน”บอกด้วยความดีใจ ก่อนจะกดปุ่มฉุกเฉินเพื่อเรียกหมอ แอนดี้หันไปมองร่างสูงที่ใบหน้าโทรมและคล้ำพอสมควร บ่งบอกได้ว่าอีกคนไม่ได้พักผ่อนสักเท่าไหร่
“ทำไม...พี่หน้าโทรมจัง”เอ่ยเสียงเบาๆ พลางยิ้มให้ ราวกับลืมเรื่องที่เคยโกรธเคืองไปแล้ว
“ก็พี่เป็นห่วงเรานี่แอนดี้ พี่เป็นห่วงเรากับลูกมากนะ โชคดีที่ทั้งเรากับลูกไม่เป็นอะไร ไม่งั้นพี่ก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง”พอได้ยินคำว่าลูก ร่างบางถึงกับเงียบไป
แบบนี้พี่ชูงแจก็รู้แล้วน่ะสิ...
“พี่รู้แล้ว....”
“ใช่ครับพี่รู้แล้ว ทำไมเราไม่บอกพี่ล่ะหืม อ้อ เดี๋ยวคุณลุงคุณน้าทั้งสองจะมาเยี่ยมนะ ตอนนี้แอนดี้หิวมั้ยเดี๋ยวพี่จะลงไปซื้อข้าวให้”ร่างสูงเอ่ยพลางยิ้มให้ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินที่วางไว้ตรงโต๊ะวางของเพื่อจะลงไปซื้ออาหารให้คนป่วยทาน แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนข้อมือหนาก็ถูกข้อมือบางรั้งเอาไว้เสียก่อน
“พี่...จะไม่ทิ้งผมไปหาผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย...”เอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับไม่มั่นใจ นัยน์ตาหวานฉายแววร้องขออยู่ในที
“แอนดี้ครับ แอนดี้จำไว้นะคนที่พี่รักจะมีแต่เราคนเดียวเท่านั้น แล้วก็...พี่ไม่มีทางที่จะกลับไปหาคนที่ทำร้ายเมียกับลูกของพี่หรอกนะ”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พลางใช้มืออีกข้างประครองใบหน้าหวานเอาไว้ ให้นัยน์ตาของคนสองคนสบกันพอดี
“แล้วตอนนี้ผู้หญิงคนนั้น...”
“เธอถูกจับแล้วล่ะในข้อหาพยายามฆ่าโดยไตร่ตรองไว้ก่อนครับ เพราะฉะนั้น...แอนดี้ไม่ต้องกลัวว่าเธอจะมาทำอะไรเรานะ”ชูงแจตอบพลางยิ้มให้ ร่างเล็กยิ้มทั้งน้ำตา
“ฮึก...ผมรักพี่นะ”คำบอกรักสั้นๆ แต่ตราตรึงในหัวใจของคนสองคน ชายหนุ่มยิ้มเบาๆ ก่อนจะรั้งคนตัวเล็กเข้ามากอดเอาไว้แน่น และเอ่ยประโยคที่คนตัวเล็กรอมานาน...
“พี่ก็รักแอนดี้นะครับ...”คำบอกรักสั้นๆ แต่หวานซึ้งเล่นเอาใบหน้าหวานนองไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง ร่างสูงดันร่างบางออก จ้องตาส่งผ่านความรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ชูงแจเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ โดยที่ไม่มีใครหลบตาก่อน และขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองคนจะประกบริมฝีปากกันนั้นเอง...
แอ๊ด!!!
“ขอโทษนะครับหมอมาตรวจเช็กร่างกายคน....อ่า ผมมาผิดเวลาสินะ เดี๋ยวผมมาใหม่ครับ ตามสบายครับ”ประตูของห้องพักถูกเปิดออกโดยหมอหนุ่มในชุดกาวน์ที่หน้าแดงขึ้นนิดๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองมาขัดจังหวะเข้าเสียอย่างนั้น ไม่รอให้ทั้งสองคนที่โชว์ความหวานต่อกันได้ทักท้วงอะไร หมอหนุ่มก็รีบออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้แอนดี้หน้าแดงและขมุบขมิบอะไรบางอย่างเบาๆ กับชูงแจที่หัวเราะอย่างมีความสุข....
++++++ Stop Love ++++++
มุมเม้าท์มอยท้ายเรื่อง
จบไปอีกตอนแล้วจ้า~~~~
ตอนหน้าฟิคเรื่องนี้ก็จะจบอย่างสมบูรณ์แล้วนะคะทุกคน
เร็วเนอะ^^ มายด์รู้สึกว่ามันเร็วมาก
เพราะฟิคเรื่องนี้มายด์เพิ่งเริ่มแต่งเมื่อต้นปีนี้เท่านั้นเอง
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณแรงใจและแรงเชียร์ของทุกคนมากๆ นะคะ
หวังว่าจะสนับสนุนฟิคชินฮวาเรื่องต่อไปของมายด์นะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ซียูอะเก๊น~~~
ปล. สำหรับรวมเล่มนั้นยังเปิดจองอยู่นะคะ ยังจองเข้ามาได้ก่อนสิ้นเดือนนะคะ
ความคิดเห็น