คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Stop Love: 13th Step
Stop Love: 13th Step
บางทีนี่คงถึงเวลาแล้วสินะ
ที่พระเจ้าจะสงสารคิม ดงวานคนนี้บ้าง...
เมืองจินเฮ
เช้าวันต่อมา
“อือ...”เสียงหวานแหบเครือครางน้อยๆ เมื่อแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าแยงตา ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพราะเปลือกตานั้นหนักอึ้งจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืน หากแต่เมื่อลืมตาได้เต็มตาม บนมุมปากของดงวานประดับด้วยรอยยิ้ม ที่ในที่สุดเรื่องราวที่เข้าใจผิดกันในอดีตได้ถูกสะสางลงแล้ว แต่...ตอนนี้ยังเหลืออีกคน
“วานนี่รักมินบงนะ”กระซิบเบาๆ ที่ใบหูก่อนจะจุ๊บลงไปหนึ่งที กำลังจะเตรียมลุกขึ้นนั่งก็ดันเกิดอาการเหมือนอยากจะอาเจียนเสียก่อน มือบางรีบยกขึ้นมาปิดเอาไว้ก่อนที่จะก้าวลงจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
“อ้วกกกกกกกก”เสียงอาเจียนของดงวานนั้นดังก้องห้องน้ำ ปลุกให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราเมื่อกี้ให้ตื่นขึ้น มินอูปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวหมายจะนอนกอดคนรักเพื่อนอนต่อ หากแต่เมื่อมือหนาคว้าได้เพียงแต่ลม ทำให้เจ้าตัวตื่นขึ้นเต็มตา
“วานนี่!”ร้องเรียกชื่อคนรักอย่างตกใจ
“อ้วกกกกกกก”หากแต่เสียงตอบรับที่กลับมากลับกลายเป็นเสียงอาเจียนแทน มินอูเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะรีบสะบัดผ้าห่มออกจากกายและสาวเท้าตรงไปยังห้องน้ำทันที
ปัง!!!
“วานนี่!”มือหนาผลัก(?)ประตูเข้าไปอย่างรุนแรงพร้อมทั้งร้องเรียกคนร่างบางอย่างตกใจ ก็พบกับดงวานที่คุกเข่าอาเจียนอยู่ที่ชักโครกจนหน้าซีด
“มินบง...”เอ่ยเรียกเสียงสั่น ใบหน้าหวานซีเดเผือดคล้ายจะเป็นลม ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปประครองร่างบางออกมาทันที
“เป็นไงบ้างวานนี่รู้สึกยังไงบ้าง”ถามอย่างเป็นห่วงหลังจากประครองร่างบางกลับมานั่งยังที่เตียงได้แล้ว
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ วานนี่ว่าเราอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวคุณยายจะรอนาน”ดงวานว่าพลางค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆ เพราะยังคงมีอาการเวียนหัวหลงเหลืออยู่
“โอเค ถ้างั้นเดี๋ยวมินบงอาบน้ำให้นะ”บอกพลางทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
“บ้า>///<”
++++++ Stop Love +++++
“อ้าว หนูดงวานเป็นอะไรน่ะตามินอู”ชิม มิยอนเอ่ยถามหลานชายที่ประครองหลานสะใภ้ลงมาจากชั้นสองของบ้าน มื่อที่เหี่ยวย่นรีบวางแก้วชาลงบนจานรองแก้วทันที
“เหมือนจะไม่สบายครับคุณยาย เห็นดงวานว่ามีอาการเวียนหัว และอยากอาเจียนครับ”มินอูตอบพลางประครองคนรักมานั่งข้างๆ ยายตนเองที่ห้องทานอาหาร
“ไหวมั้ยหนูดงวาน ไปหาหมอหน่อยมั้ยลูก”หญิงชราถามด้วยความเป็นห่วง เพราะถึงยังไงเธอก็รักดงวานเหมือนหลานเธอคนนึง
“ไหวอยู่ฮะคุณยาย แล้ว...วันนี้คุณยูอีทำอะไรให้คุณยายทานฮะเนี่ย”ตอบพร้อมยิ้มให้คนรอบข้างสบายใจ ก่อนจะถามขึ้นพลางมองอาหารเช้าหลากหลายชนิดที่วางอยู่เต็มโต๊ะอาหารสำหรับสามคน
“ก็หลายอย่างน่ะหนูดงวาน อันนี้เป็นน้ำพริกปลาทู เป็นอาหารของคนไทยเขา เมื่อวานแม่ยูอีเพิ่งไปเรียนมาจากคนข้างบ้านและเห็นว่าได้จังหวะก็เลยทำมาให้ทานนะ น้ำพริกที่ทานเมื่อวานก็ใช่นะลูก”หญิงชราอธิบายพลางชี้ไปยังถ้วยที่มีน้ำพริกกลิ่นแรงบรรจุอยู่ ความหอมของมันทำเอามินอูและมิยองน้ำลายสอ ต่างจากดงหวาน
“ทำไมมันเหม็นจังเลยล่ะฮะ”ดงวานว่าพลางยกมือขึ้นปิดจมูกปิดปาก ปกกันการที่จะอาเจียนออกมา
“เอ๋ เหม็นเหรอหนูดงวาน ยายว่าก็ไม่เหม็นนะ”หญิงชราว่าอย่างแปลกใจ ตอนนี้ในใจเธอคิดถึงอาการบางอย่าง
“ฮะ มันเหม็นมากเลย”ดงวานตอบพลางหันหน้าหนี
“เอ...แต่เมื่อวานยายก็เห็นหนูยังทานได้นี่นา แล้วทำไมวันนี้บอกเหม็นล่ะมันก็ไม่น่าจะเสียนะ หรือว่า...”หญิงชราเอ่ยเบาลงเรื่อยๆ จนแทบจะเป็นกระซิบ ก่อนที่นัยน์ตาเรียวรีจะเบิกกว้างเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
“โบอา ไปเอาผลไม้เปรี้ยวๆ ที่ แม่ดาจองเอามาฝากสิ”หญิงชราหันไปสั่งหญิงรับใช้ที่รอฟังคำสั่งอยู่ไม่ห่าง สาวใช้นางนั้นพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป ไม่นานนักเธอก็กลับมาพร้อมจานเซรามิคราคาแพงลวดลายสวยงามที่บรรจุผลไม้รสเปรี้ยวอย่างมะม่วงเอาไว้เสียเต็ม ดงวานน้ำลายสอทันทีที่ได้เห็นแตกต่างจากมินอูที่เห็นก็เปรี้ยวแทนแล้ว...
“ง่ำ...อร่อยจัง”ทันทีที่กัดคำแรกเข้าไป ดงวานถึงกับทำหน้ามีความสุข ต่างตากคนรักที่ทำหน้าเหยเก ได้ข้อมูลเพียงเท่านี้หญิงชราก็มั่นใจแล้วว่าหลานสะใภ้ของเธอเป็นอะไร
“ไปกันหนูดงวาน”จู่ๆ หล่อนก็เอ่ยขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืน มือที่เหี่ยวย่นส่งออกไปคว้าข้อมือบางเอาไว้...
“ป...ไปไหนเหรอฮะ”ถามอย่างตกใจไม่น้อย
“ไปโรงพยาบาลไงจ๊ะ”
++++++ Stop Love ++++++
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
มันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า ที่เขาท้อง! เขาท้องกับมินอู!
“เป็นอะไรไปวานนี่ทำไมทำหน้าแบบนั้น”มินอูถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นแม่ของลูกทำหน้าดูกังวลเป็นพิเศษ
“ไม่มีอะไรหรอกมินบง วานนี่แค่รู้สึกเพลียน่ะ”ตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“ถ้างั้นหนูดงวานก็ไปนอนพักก่อนก็ได้ลูก แล้วเดี๋ยวสักบ่ายโมงเราจะเดินทางเข้าโซลกัน...”
++++++ Stop Love ++++++
ลี มินอาคิดว่าชีวิตของเธอก่อนหน้านี้ช่างสงบสุข แต่...ตอนนี้มารผจญของชีวิตเธอกับลูกชายเธอกลับมาแล้ว...
“อ่า คุณนายใหญ่มาได้ยังไงเจ้าคะ”แม่บ้านเก่าแก่ประจำตระกูลร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อพบว่าคุณนายใหญ่เดินทางจากจินเฮมาหาคุณนายถึงโซลเลยทีเดียว
“ฉันมาส่งตามินบงกับหนูดงวานน่ะ แล้วก็...เผอิญมีเรื่องที่ฉันต้องคุยกับแม่มินอาพอดี”หญิงชราตอบ แม่บ้านพยักหน้ารับก่อนจะสั่งให้เด็กรับใช้สักคนนำทางคุณนายใหญ่ไปยังสถานที่ที่คุณนายอยู่...
++++++ Stop Love ++++++
“มินอา”น้ำเสียงที่แสนคุ้นหู เรียกให้หญิงสาวที่ยังสวยไม่สร่างเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังตรวจดูอยู่
“ตายแล้ว! คุณแม่คะถ้าจะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อนละค่ะ”ลี มินอาร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นว่ามารดาผู้ให้กำเนิดเธอเดินทางมาหาเธออย่างไม่ให้ทันตั้งตัวแบบนี้...
“มินอา แม่มีเรื่องอยากคุยกับลูก”หญิงชราเอ่ยเสียงเรียบ พลางนั่งลงยังเก้าอี้สานด้วยหวายตรงข้ามลูกสาวคนเดียว
“ค่ะ คุณแม่มีเรื่องอะไรหรือคะ”หญิงวัยทองถามพลางเก็บเอกสารเกี่ยวกับโรงงานลง เพื่อที่เธอจะได้คุยกับผู้ให้ดชกำเนิดได้ถนัด
“แม่จะคุยกับเราเรื่องตามินอู”
“เกิดอะไรขึ้นกับมินอูเหรอคะ!?”คุณนายลีถามอย่างตกใจ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายคนเดียวของเธอล่ะก็ เธอต้องใจสลายแน่ๆ เลย
“เปล่าหรอก ตามินบงไม่ได้คุยอะไร แต่แม่จะมีคุยเรื่องการแต่งงานของตามินบงต่างหาก”หญิงชรากล่าว คุณนายลีถอนหายใจอย่างโล่งอก
“อ้อ เรื่องนั้นหนูเลือกคนไว้ให้ตามินอูแล้วค่ะ มีแต่สาวๆ ที่มาจากชาติตระกูลที่ดีทั้งนั้นค่ะ ทุกคนต่างล้วนแต่เป็นลูกนักธุรกิจทั้งสิ้น”มินอาเอ่ยต่อ
“แล้ว...เธอไม่คิดจะให้ตามินบงได้เลือกคนรักเองบ้างเลยรึ”ชิม มิยองเริ่มเข้าสู่ประเด็นของการมาเยี่ยมลูกสาวคนเดียวในครั้งนี้
“ให้สิคะ ฉันจะให้ตามินอูเลือกคุณหนูสักคนจากบรรดาคนที่ฉันคัดสรรให้แล้วค่ะ”เธอบอก มิยองส่ายหัวทันที ทำไมทำอะไรไม่คิดถึงใจลูกบ้างนะมินอา
“แน่ใจเหรอว่าตามินบงจะเลือก เพราะถ้าเกิดว่าตามินอูมีคนรักอยู่แล้วล่ะ เธอจะยอมให้ตามินบงแต่งงานกับคนที่ตามินบงรักมั้ย?”หญิงชราเอ่ยถามเสียงเรียบๆ มือทั้งสองข้างประสานกันแล้ววางไว้บนตัก
“ยอมสิคะ”คุณนายลีตอบไปอย่างไม่คิด
“ถ้ายอม...แล้วทำไมลูกถึงขู่ให้หนูดงวานเลิกกับตามินอูล่ะ”สิ้นคำถามนี่ราวกับฟ้าผ่า มินอาชะงักงัน ไม่คิดว่ามารดาของเธอจะรู้
“ค...คุณม่ทราบได้อย่างไร”เธอเอ่ยอย่างตกใจ
“หนูดงวานเล่าให้แม่ฟังหมดแล้วว่าลูกไปทำยังไงกับหนูดงวานไว้บ้าง!”
“......”
“แม่ว่าแม่เคยสอนลูกนะมินอาว่า ‘ความสุขของลูกนั้นคือความสุขของแม่’ “
“......”
“หวังว่าลูกจะคิดได้นะมินอา แต่...อ้อ หนูดงวานตามินบงออกมานี่หน่อยสิลูก”หญิงชราเอ่ยบอกข้อคิดอีกครั้งก่อนจะหันไปเรียกใครบางคนจากที่ในบ้าน ไม่นานนักมินอูก็เดินออกมาพร้อมจูงมือดงวานมาด้วย
“แม่ครับ...ทำไมแม่ต้องทำแบบนั้นด้วย”มินอูถามอย่างไม่เข้าใจ ทันทีที่สองหนุ่มคนมาถึงบริเวณนั้นฃ
“ม...แม่ทำอะไร”
“แม่ปั้นน้ำบนตัวให้ผมฟังมาตลอดเลยสินะครับ อ้างนู้นอ่างนนี่ จนผมเกือบจะเกลียดดงวานอยู่แล้วเฉย”พอได้ทีมินอูก็จัดการต่อว่าองมารดาตัวเอง เพราะเขาโกรธดงวาน...ที่ไม่ยอมพูดความจริง โกรธตัวเอง...ที่เชื่ออะไรง่ายๆ และโกรธแม่ตัวเอง...ที่ทำให้เขากับดงวานต้องเข้าใจผิดกันมานาน
“แม่ขอโทษมินอู ลูกอย่าเกลียดแม่เลยนะ”เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน หากแต่การที่ลูกชายสุดที่รักของเธอเมินหน้าหนี ก็ทำให้เธออดที่จะปล่อยโฮไม่ได้ เพราะเธอไม่คิดว่าสิ่งที่เธอทำลงไปมันจะส่งผลออกมาแบบนี้
ดงวานมองคุณนายลีอย่างสงสาร ร่างเล็กจึงย่อตัวลงไปอยู่ตรงหน้าเธอและยกมือนิ่มๆ ของเธอขึ้นมาลูบปลอบแทน
“ไม่เป็นไรนะครับคุณมินอา มินอูเขาไม่ได้โกรธคุณจริงๆ หรอกนะครับ อย่าร้องไห้เลยนะครับ”ดงวานปลอบพร้อมยิ้มให้ หญิงสาวมองคนที่เธอเกลียดแสนเกลียดผ่านม่านน้ำตา ไม่ว่าจะนานขนาดไหนดงวานก็ยังเป็นดงวาน ดงวานที่แสนดีและไม่เคยคิดจะซ้ำเติมใคร
“เธอ...ไม่โกรธไม่เกลียดฉันเหรอคิม ดงวาน”หญิงสาวถามเรียบๆ พลางสะอึกสะอื้นไปด้วย
“ผมยอมรับครับว่าเคยโกรธ เคยเกลียดคุณ แต่...ทำไปแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะครับ ทำไปแล้วก็ใช่ว่าเราจะย้อนกลับไปแก้ไขอดีตได้นี่ครับ แถมคุณยังเป็นผู้ให้กำเนิดคนที่ผมรักอีก ยังไงผมก็เกลียดคุณไม่ลงหรอกครับ”ดงวานอธิบายพร้อมส่งยิ้มจริงใจไปให้
ตลอดเวลาที่ผ่านมามินอาตาบอดมาโดยตลอดสินะ เธอมองไม่เห็นความดีของเด็กคนนี้ เธอมองเพียงแต่ชาติตระกูลเท่านั้น บางทีคงถึงเวลาที่มินอาจะต้องเปลี่ยนแล้ว...
“ฉันขอโทษนะดงวาน เธอจะให้อภัยฉันได้มั้ย”มินอาถามพลางจ้องเข้าไปในดวงตาเรียวที่ไร้ซึ่งความเกลียดชังส่งมาให้เธอ
“ได้สิครับ ผมพร้อมที่จะให้อภัยคุณมินอาอยู่แล้ว”ตอบพร้อมยิ้มกว้าง
“เธออย่าเรียกฉันว่าคุณมินอาเลย เรียกฉันว่าคุณแม่ดีกว่านะ”สิ้นคำบอกจากปากของคุณนายลี ทั้งมิยองและมินอูต่างอมยิ้มกันแก้มปริ
“ครับ...คุณแม่”เอ่ยได้เพียงเท่านี้ คุณนายลี ก็ตรงเข้าสวมกอดดงวานทันที... ทั้งสองคนกอดอยู่นานจนมินอูต้องกระแอมไออย่างอิจฉา
“อะแฮ่ม แม่ครับพอเถอะแม่กอดเมียกับลูกผมนานแล้วนะ”
“อะไรนะลูกเหรอ?”
“ใช่ครับ...ลูก ดงวานท้องลูกของผมได้สามเดือนแล้วครับ”
“แม่ยินดีด้วนะทั้งสองคน...”
และแล้วคฤหาสน์ตระกูลลีก็กลับมามีเสียงหัวเราะ กับไอความสุขที่ลอยอบอวลอีกครั้ง...
++++++ Stop Love ++++++
มุมเม้าท์มอยท้ายเรื่อง
กลับมาต่อแล้วค่ะ ในที่สุดก็จบเรื่องของคู่หนึ่งไปแล้ว
ตอนหน้าจะเป็นพาร์ทของจินดี้ล้วนๆ ค่ะ
อยากจะบอกว่าตอนนี้มายด์เขียนแบบป่วงมากๆ ค่ะ
ถ้าหากเจอประโยคแปลกๆ หรือ คำผิดๆ ก็บอกได้นะคะ
เพราะมายด์ต้องขออภัยด้วยค่ะ ตอนนี้มายด์ปั่นตอนที่กลางคืนค่ะ
มันก็เลยดูมึนๆ (เพราะคนเขียนง่วงค่ะ) เอาล่ะมายด์ไปดีกว่าค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ซียูอะเก็น~~~
ปล.เจอกันวันพรุ่งนี้ค่ะ วันเปิดเทอม~~~
ปล.2 ใครที่โอนเงินค่าฟิคมาแล้วอย่าลืมแจ้งนะคะทุกคน^^
ความคิดเห็น