คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I hate you my love: ตอนที่ 1 (Rewrite)
I hate you my love: ตอนที่ 1 (Rewrite)
เคยมีใครบางคนบอกผมไว้ว่า
คนเจ้าชู้...มักจะหยุด...เมื่อเจอคนที่ใช้
แต่ผมไม่เคยเชื่อในสิ่งที่คนๆนั้นบอกสักครั้ง
ลอนดอน สหราชอาณาจักร
08.30 น. (ตามเวลาท้องถิ่น)
เฮือก
ร่างเพรียวบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียงที่ปลุกเขาในยามเช้า หลังจากที่เมื่อคืนเขาไปดื่มฉลองเรียนจบกับเพื่อน กว่าจะได้เข้านอนก็เลยวันใหม่มาสี่ชั่วโมงแล้ว หลังจากสอดสายตาหาอยู่นานในที่สุดร่างโปร่งก็รู้เสียทีว่าอะไรคือต้นเสียงที่ปลุกตนเอง
`พวา-รา Mr. Simple, Simple คือ-แด-นึน คือ-แด-โร มอด-ชยอ´เสียงริงโทนของโทรศัพท์เคลื่อนที่ดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้องนอน ทำเอาคนตัวบางหัวเสียไม่น้อยหากแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปหยิบมันออกมาจากกระเป๋าเป้ที่เขาใช้ประจำในตอนเรียน นิ้วเรียวสวยกดรับสายทันทีที่เห็นว่ามีคนโทรเข้ามาโดยไม่ดูว่าใครเป็นคนโทรมาในยามเช้าที่อากาศน่านอนแบบนี้
"ยอบอเซโย"
: ฮันโหล คยูฮยอนเหรอนี่พี่เองนะ: หลังจากกรอกเสียงทักทายไปไม่นาน ปลายสายก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เขารู้จักดี
"พี่ลีทึก"โจ คยูฮยอนเอ่ยชื่อมารดาด้วยความตกใจระคนดีใจ เพราะตั้งแต่เขาเปิดเรียนปีสุดท้ายในฐานะนักศึกษามหาวิทยาลัยเขาก็ไม่มีเวลาว่างที่จะโทรคุยกับครอบครัวแม้แต่น้อย
: คยูฮยอนพี่โทรไปรบกวนเรารึเปล่า: เสียงหวานๆของพี่ชายต่างมารดาที่ออกแนวเป็นห่วงเขาทำเอาคยูฮยอนอยากจะทำร้ายตัวเองเสียเดี๋ยวนั้น โทษฐานทำพี่ชายที่รักเป็นห่วง
"ไม่รบกวนหรอกฮะ ผมตื่นแล้ว ขอโทษด้วยฮะที่ผมรับสายช้าพอดีผมกำลังอาบน้ำอยู่นะฮะ"เพราะกลัวพี่ชายคนสวยจะเป็นห่วงทำให้คยูฮยอนต้องยอมโกหก
: งั้นเหรอ อ่ะ จริงสิ คุณพ่อกับคุณแม่ท่านอยากคุยกับคยูน่ะ: สิ้นเสียงของปาร์ค จองซูที่อยู่ปลายสายก็ทำเอาคยูฮยอนเงียบแทบจะในทันที
: คยูนี่พ่อกับแม่นะลูก: เสียงหวานของผู้เป็นมารดา ที่ไม่ได้มากว่าสี่ปีทำเอาร่างโปร่งแทบจะร้องไห้
"ฮะแม่ ผมคิดถึงแม่จังเลยฮะ"ร่างโปร่งเอ่ยอย่างอ้อนๆ ทำเอามารดาที่อยู่ปลายสายหัวเราะกับความขี้อ่อนของร่างเพรียวที่ดูภายนอกดูโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ภายในก็ยังขี้อ้อนเหมือนเด็กน้อยอยู่วันยังค่ำ
: ฮะๆ เรานี่ยังขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะ แล้วนี่ลูกจะกลับเมื่อไหร่จ๊ะ แม่จะได้เตรียมคนไปรับลูกถูก: โจ จุนซูถามลูกชายอย่างเป็นห่วง เพราะจะได้จัดคนไปรับได้ถูกวัน
“ประมาณสัปดาห์หน้าครับแม่”คยูฮยอนตอบพลางเหล่มองปฏิธินตั้งโต๊ะที่ตู้ข้างเตียง ก่อนจะลุกขึ้นตรงไปยังหน้าต่าง ค่อยๆนั่งลงที่ขอบหน้าต่างที่กว้างพอซึ่งถูกจัดเป็นมุมพักผ่อนของห้อง มองบรรยากาศภายนอกที่อากาศกำลังดี
: งั้นเหรอจ๊ะ อ๊ะ คยูคุยกับพ่อเขาหน่อยนะลูก อะ นี่คุณ:
“สวัสดีฮะพ่อ”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงทิ่ติดเรียบนิดๆ เพราะยังโกรธบิดาในเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนไม่หาย
:ไง ฉันได้ข่าวมาว่าแกเรียนจบแล้วสินะ: ปาร์ก ยูชอนก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆกับบุตรชายเช่นกัน
“ครับ ข่าวคุณพ่อยังไวเหมือนเดิมนะครับ”เอ่ยอย่างประชดประชัน
:ได้ยินว่าแกจะกลับเกาหลีอาทิตย์หน้าสินะ:
“ครับ ประมาณวันพุธของเกาหลีครับ เครื่องจะลงประมาณตีสามครับ”ร่างเพรียวตอบพลางหยิบที่คั่นหนังสือนิยายเล่มโปรดออกมาดูตารางเครื่องบินที่จดเอาไว้
:แต่ฉันอยากให้แกกลับเกาหลีภายในวันพุธนี้: สิ้นคำประกาศษิต ร่างบางที่กับเงียบ มือบางกำโทรศัพท์แน่น เก็บความโกรธที่ถูกบังคับนู่นนี่เอาไว้ภายในใจ
“แต่ว่าผมจองตัวไปแล้วนะครับ ไม่มีทางที่ผมจะจองตัวกลับทันหรอกครับ”ร่างเพรียวแย้งอย่างไม่เห็นด้วย เพราะเขาอยากจะทำใจก่อนจะกลับไปให้ถูกบิดาบังคับทำนู่นทำนี่
:แกอย่าเถียงฉันคยูฮยอน ฉันบอกให้แกกลับแกก็ต้องกลับ: ปลายสายเอ่ยอย่างข่มขู่
“เหตุผลล่ะครับ”
:แกอย่าถามมาก ฉันบอกว่ากลับก็ต้องกลับ แค่นี้น่ะ: ผู้เป็นบิดามิรอให้บุตรชายได้เอ่ยถามมากกว่าเดิม ตัดสินใจวางสายตัดหน้าเสีย
“คุณพ่อนะคุณพ่อ ไม่เคยฟังคำใครเลยจริงๆ”คยูฮยอนบ่นบิดาให้ตัวเองฟัง ก่อนจะต่อสายไปยังสายการบินแห่งหนึ่งเพื่อจองตัวกลับเกาหลีในวันพรุ่งนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้
+++++I hate you my love+++++
วันรุ่งขึ้น
สนามบินHeathrow
เวลา 09.30 น.
“โชคดีน่ะคยูกี้”เสียงหวานของเพื่อนสาวชาวอังกฤษเอ่ย คยูฮยอนส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าไปกอด
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างตลอด 4 ปีที่ผ่านมาน่ะลิซซี่”ร่างบางเอ่ยก่อนจะโบกมือลากลุ่มเพื่อน เดินเข้าไปในช่องทางขาออก ร่างโปร่งเดินไปตามเส้นทางจนถึงเครื่องบิน
เมื่อขึ้นไปบนเครื่องร่างเพรียวจึงส่งตั๋วให้พนักงาน สจ๊วตรูปหล่อเดินนำคยูฮยอนไปยังที่นั่งในบริเวณชั้นเฟิร์สคลาส
“ถึงแล้วครับคุณโจ”สจ๊วตหนุ่มเอ่ยก่อนจะก้มหัวให้และเดินห่างออกไป ร่างเพรียวสุดนั่งลงบนที่นั่งในทันที ระหว่างนั้นมือบางคว้าหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา ในหูเสียบหูฟังเอาไว้ดวงตากลมสวยจ้องมองตัวหนังสือยาวเป็นพรืดอย่างตั้งอกตั้งใจ
“นี่คุณ”เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเรียกให้ร่างบางหลุดออกมาจากโลกแห่งจินตนาการ มือบางข้างที่ว่างดึงหูฟังออกข้างหนึ่ง ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองร่างสูงเพรียวใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเรียวยาวกำลังจ้องมาที่ร่างบาง
“อะไรหรือครับ?”ร่างบางถามด้วยความสงสัย
“คุณนั่งที่ผมอยู่นะครับ”ชายหนุ่มตอบ
“หืม จะเป็นไปได้ยังไงก็ตรงนี้นะA2 นะครับคุณ”ร่างบางตอบพลางลุกขึ้นยืน
“....”ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กวักมือเรียกสจ๊วต
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”สจ๊วตหนุ่มเอ่ยถาม
“เขานั่งที่ของผมอยู่”
“เขาหาว่าผมนั่งที่ของเขา”คยูฮยอนเอ่ยบอก
“เอ่อ ผมขอดูตัวของทั้งสองท่านหน่อยสิครับ”สจ๊วตหนุ่มเอ่ยก่อนที่ทั้งสองจะส่งตัวให้ ใช้เวลาไม่นานสจ๊วตหนุ่มก็เอ่ยขึ้น
“ทางเราต้องขออภัยด้วยนะครับคุณชเว พอดีทางเราออกตัวผิดที่นั่งนะครับ ของคุณชเวคือA1นะครับ”สจ๊วตหนุ่มเอ่ยพลางก้มหัวขอโทษเป็นยกใหญ่ ร่างบางเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึ
งนั่งลงที่ที่ของตนเองและกลับเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ
+++++I hate you my love+++++
สนามบินอินชอน เกาหลีใต้
หลังจากนั่งเครื่องมาหลายชั่วโมงในที่สุดเครื่องก็ลงจอดที่สนามบินอินชอนประเทศเกาหลีใต้ หลังจากเครื่องหยุดลงบนรันเวย์นิ่งแล้วผู้โดยสารทั้งหลายต่างเก็บสัมภาระของตนเองและทยอยลงจากเครื่อง คยูฮยอนก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน
เมื่อเข้ามาอยู่ภายในอาคารของสนามบินร่างเพรียวก็เดินเหนื่อยหน่ายเพื่อไปรอรับกระเป๋า เมื่อได้กระเป๋าสัมภาระ มือบางก็หยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวโปรดขึ้นมาโทรหาใครบางคนทันที
“พี่อีทึก ผมมาถึงแล้วนะ”คยูฮยอนกรอกเสียงไปตามสาย
:อืม พี่รอเราอยู่ที่ด้านหน้าทางออกนะ แล้วเจอกัน ตู๊ดดด: พูดเพียงแค่นั้นก็วางสายไป ร่างโปร่งยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางสีน้ำเข้มใบโตไปที่ทางออกในทันที
บ้านตระกูลปาร์ก
“คุณหนูคยูของป้า”หัวหน้าแม่บ้านเอ่ยเมื่อเห็นคุณหนูเล็กของตนกลับมา ร่างบางส่งกระเป๋าให้เมดสาวนำไปเก็บก่อนจะเข้าไปกอดผู้ที่เปรียบเหมือนแม่คนที่สอง
“ครับป้าซูยอง ผมกลับมาแล้วครับ”ร่างบางเอ่ย
“พอดีเลยค่ะคุณหนู คุณท่านกับคุณผู้หญิง กำลังรอคุณหนูจองซูกับหนูคยูฮยอนอยู่พอดี”แม่บ้านซูยองเอ่ยก่อนจะนำทั้งสองไปยังห้องนั่งเล่น ที่ซึ่งเจ้านายของตนรออยู่
ก๊อก ก๊อก
“คุณท่าน คุณนายค่ะ คุณหนูทั้งสองกลับมาถึงแล้วค่ะ”
มือเหี่ยวย่นเคาะประตูสองสามทีพร้อมกับเอ่ยบอกผู้ที่อยู่ข้างใน
“เข้ามาได้”เสียงนุ่มทุ้มกล่าวบอก เมื่อได้รับคำตอบหญิงชราจึงผลักประตูไม้เนื้อดีบานใหญ่เผยให้เห็นผู้ที่อยู่ด้านใน
“คยูลูกแม่”คุณนายโจ จุนซูเอ่ยเมื่อเห็นบุตรชายสุดที่รัก ลุกขึ้นจากโซฟาขึ้นไปกอดบุตรชาย
“คุณแม่”ร่างบางเอ่ยพลางกอดมารดาแน่น ก่อนที่สองแม่ลูกจะพากันมานั่งตรงข้ามกับจองซู
“สวัสดีครับคุณพ่อ”ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบกับบิดา
“กลับมาถึงเร็วดีนี่”ปาร์ก ยูชอนเอ่ยพลางยกแก้วชายามบ่ายขึ้นจิบ
“ครับ ว่าแต่คุณพ่อมีเหตุผลอะไรถึงได้เร่งให้ผมกลับเร็วนัก”คยูฮยอนเอ่ยพลางจิบชาที่ซูยองนำมาเสริฟ
“พอดีว่า...ลูกยังจำคุณยายกับคุณตาได้อยู่มั้ยลูก”จุนซูเอ่ยถามบุตรชาย
“ยังจำได้สิฮะ ว่าแต่เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณตาคุณยายยังไงฮะ”ร่างเพรียวเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“คุณตาของเราท่านน่ะสัญญากับเพื่อนของท่านไว้ว่า เมื่อใดที่คยูอายุครบยี่สิบสองปี คยูจะต้องแต่งงานกับหลานชายของเพื่อนของท่านนะ”จองซูเอ่ยบอกแทนมารดา
“ละ...แล้วทำไมถึงต้องเป็นผมล่ะ”ร่างโปร่งเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ก็เพราะตอนแม่แกท้องแก คุณตาของแกเข้าใจว่าแกเป็นเด็กผู้หญิงเลยไปสัญญาอย่างนั้นเอาไว้นะสิ”ยูชอนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“เพราะแบบนี้ผมเลยต้องแต่งงานสิน่ะ”ร่างบางเอ่ย
“ใช่ และแกจะต้องแต่งงานอาทิตย์หน้า”ยูชอนบอกด้วยใบหน้านิ่งๆ
“หา! อาทิตย์หน้ามันไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับคุณพ่อ”คยูฮยอนเอ่ยถามเสียงหลง พลางวางแก้วชาเสียงดัง
“ไม่เร็วหรอก นี่ช้าแล้วนะ เพราะจริงๆแล้วตาของแกอยากให้แกแต่งงานตอนแกอายุครบยี่สิบสองพอดีเลยด้วยซ้ำ แต่แม่แกไปขอท่านไว้ ขอให้แกเรียนจบก่อนแล้วค่อยแต่ง”ชายหนุ่มเอ่ยพลางลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่างบานใหญ่
“แต่คุณพ่อฮะ เขาเป็นใครผมยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ”ร่างบางแย้ง
“หึ เดี๋ยวเย็นนี้แกก็รู้เอง”ยูชอนเอ่ยทิ้งท้าย
+++++I hate you my love+++++
บนห้องนอนของคยูฮยอน
ตุ้บ!!!
คยูฮยอนทิ้งตัวลงบนที่นอนทันทีเมื่อขึ้นมาถึงห้องนอน มือบางยกขึ้นก่ายหน้าผากด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ชิ สมัยนี่ยังมีอยู่อีกเหรอคลุมถุงชนเนี่ย”ร่างบางเอ่ยเบาๆกับตนเอง ก่อนจะลุกขึ้นไปดูกระเป๋าสัมภาระใบโต
ครืด!!!
มือบางรูดซิปก่อนจะเปิดกระเป๋า เมื่อเห็นของที่อยู่ในกระเป๋าเท่านั้นล่ะ คยูฮยอนก็แทบจะหงายหลังลงไป เพราะของในกระเป๋าส่วนใหญ่นั้นเป็นชุดชั้นในสุดแสนจะเซ็กซี่ของผู้หญิงที่มีตั้งแต่คัพซีขึ้นไป และเมื่อล้วงลงไปที่กระเป๋าที่ติดอยู่กับฝาปิดกระเป๋าก็พบกับถุงยางนับสิบชิ้น ร่างเพรียวรีบหยัดของถุงยางที่หยิบติดมือกลับเข้าที่เดิม พร้อมกับปิดกระเป๋าให้เรียบร้อยและรูดซิบให้เสร็จสัพ ดวงตากลมสวยควานหาป้ายบอกชื่อ ก่อนจะพบมันติดอยู่ที่ซิบด้านหน้าซึ่งเขียนเอาไว้ว่า
“ชเว ชีวอน”ร่างบางอ่านชื่อก่อนจะนึกถึงหน้าของเจ้าของกระเป๋า คงจะเป็นไอ้โรคจิตหน้าตาหล่อแหงๆ
+++++I hate you my love+++++
อีกด้านหนึ่ง
“ฮัดเช้ย!!!”ชายหนุ่มร่างสูงจามเสียงดังขณะที่กำลังจะเดินไปยังห้องนั่งเล่นของบ้าน
“เป็นอะไรรึเปล่าค่ะคุณชีวอน”แม่บ้านจีนาเอ่ยถามคุณหนูเพียงคนเดียวของตน
“เปล่าหรอกครับสงสัยจะมีคนนินทาผม”ชีวอนเอ่ยตอบ
“งั้นหรือค่ะ”จีนาเอ่ยพลางเปิดประตูห้องนั่งเล่น เผยให้เห็นผู้ที่อยู่ภายใน
“ชีวอนนนนนนนนน>o<”ชเว แจจุง คุณแม่ยังสาว (และสวย) เอ่ยเรียกชื่อของบุตรชายเสียงดังพร้อมทั้งแทบจะกระโจนเข้าทับลูกชายสุดหล่อ^^
“มะ...แม่ฮะใจเย็นก่อนฮะ”ชายหนุ่มเอ่ยกับมารดา พลางดันมารดาออกเพราะเขากำลังจะกลายเป็นสิงโตบด
“ใจเย็นก่อนแจจ๋า เดี๋ยวเจ้าวอนมันกลายกลายเป็นสิงโตถูกรถทับหรอก”ชเว ยุนโฮเอ่ยกับภรรยาสุดที่รัก ที่ซึ่งสวยมที่สุดในโลกา
“ไง ฮะพ่อ^o^”ชีวอนเอ่ยทักบิดาด้วยน้ำเสียงสบายๆก่อนจะนั่งลงข้างๆแจจุง
“ไง กะผีแกสิเจ้าวอน งานเสร็จตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อน ทำไมแกกลับเอาป่านนี้หา ไอ้ลูกบ้า!!!”ยุนโฮเอ่ยพลางจะกลายร่างเป็นหมีหน้าหล่อเข้าขย้ำเจ้าสิงโตหน้าหล่อ
“หยุดนะยุนยุน ถ้าทำหน้าของวอนวอนเป็นรอย คืนนี้แจไม่ให้นอนในห้อง”นางฟ้าของเจ้าหมีเอ่ยเสียงเหี้ยม ทำเอานายใหญ่แห่งตระกูลชเวถึงกับหงอลงในทันที
“พ่อกับแม่หยุดเล่นกันก่อน บอกผมทีซิว่าเหตุไฉนถึงได้เรียกผมกลับจากอังกฤษเนี่ย ผมกำลังสำราญใจสุดๆเลยนะ”ชีวอนเอ่ยพลางเข้าอ่อนมารดา แต่คราวนี้ไม่ถูกโอ๋อย่างเคย กลับถูกมารดาบังเกิดกล้าวใช้พัดขนนกสีขาวยันหน้าผากเอาไว้เสียก่อน
“คนที่เรียกเรากลับมานะไม่ใช่พ่อเขาหรอกแต่เป็นแม่เอง”แจจุงเอ่ยพลางลดพัดที่ยันหน้าบุตรชายสุดที่รักลง ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นหยิบชา
“ทำไมแม่ถึงทำกับผมได้~~”ชีวอนร้องคร่ำครวญ แจจุงรำคาญจึงยัดซาลาเปาไส้หมูเข้าปากบุตรชาย
“ที่แม่เรียกแกกลับมาน่ะ แม่เรียกแกให้กลับมาแต่งงาน”ทันทีที่ได้ยินคำว่าแต่งงาน ร่างสูงก็หูพึ่งในทันที มือหนาหยิบซาลาเปาออกจากปาก
“มะ...แม่พูดว่าแต่งงานเหรอครับ”ชีวอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราวกับว่ามันคือสิ่งของที่น่ากลัว
“ใช่ แกฟังไม่ผิดหรอกเจ้าวอน”ยุนโฮเอ่ยแทนภรรยา (หลังจากเงียบมานาน)
“แต่แม่ครับ ผมยังไม่อยากแต่งงานนะ”ชีวอนค้านมารดาที่ยังคงจิบชาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ไม่ได้!!! ถ้าแกไม่แต่งแกก็อดมรดกของตระกูล”แจจุงเอ่ยเสียงเฉียบขาด พร้อมทั้งตวัดสายตามองที่ชีวอน ที่ทำเอาร่างสูงถึงกับหนาวไปถึงขั้วตับ ไต ไส้พุง
“ตะ...แต่ว่าทำไมผมถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลยล่ะฮะ”ชีวอนเอ่ยถามแม่เสียงเบา
“ก็เพราะว่าตาของแก กล่าวก่อนจะท่านจะเสียว่า เมื่อแกอายุครบยี่สิบห้าปี แกจะต้องแต่งงานกับคนที่ตาของแกหามาให้”ยุนโฮตอบแทน ก่อนจะยกแก้วชาขึ้นดื่ม
“คุณตาน่ะเหรอครับ”ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ใช่แถมคุณตายังระบุไว้ในพินัยกรรมด้วยว่า ถ้าหากแกไม่แต่งงานแกจะอดมรดกของตระกูลคิมในส่วนของแกทั้งหมด!!!”แจจุงเอ่ย ทำเอาร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลายแทบไม่ลง
“วะ...ว่าแต่คนที่ผมต้องแต่งด้วยนะเป็นใครกันครับ”ชีวอนเอ่ยถามด้วยความปลง
“เดี๋ยวเย็นนี้แกก็รู้เอง”แจจุงและยุนโฮเอ่ยพร้อมกัน
+++++I hate you my love+++++
ห้องของชีวอน
ตุ้บ
ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงบนโซฟาปลายเตียงในทันที ร่างสูงทรุกหน้าลงกับฝ่ามือด้วยความเหนื่อยอ่อน
“โถ่เว้ย นี่เราต้องแต่งงานจริงๆเหรอเนี่ย”ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเขวี้ยงหมอนอิงลงพื้นในทันทีด้วยความเซ็ง ก่อนที่จะเหลือบสายตาไปเห็นกระเป๋าเดินทางใบสีน้ำเงินของตนเอง ก่อนที่มุมปากจะแย้มยิ้มออกเมื่อเห็นหนทางคลายความเซ็ง
ครืด!!!
พึ่บ!!!
มือหนารูดซิบก่อนจะเปิดฝากระเป๋าออกสิ่งที่เห็นไม่ใช่ของที่เขาต้องการกลับเป็น เสื้อผ้าของผู้ชายร่างเล็กที่จัดอย่างมีระเบียบ และหนังสือนิยายรักอมตะรวมถึงของใช้ส่วนตัวด้วย
“ของใครว่ะเนี่ย”ชีวอนบ่นกับตัวเองก่อนจะปิดฝากระเป๋าหาป้ายที่ชื่อที่ถูกผูกเอาไว้ที่ซิบด้านหน้า
“โจ คยูฮยอน”เมื่ออ่านชื่อจบ ชายหนุ่มก็เริ่มจินตนาการถึงเจ้าของกระเป๋าไปต่างๆนาๆ
+++++I hate you my love+++++
บ้านตระกูลปาร์ก
เวลา 20.26 น.
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเรียกสติของคยูฮยอนที่กำลังจ้องมองตนเองในกระจกอย่างชั่งใจ
“คุณหนูคยูค่ะ คุณท่านให้ดิฉันมาถามว่า แต่งตัวเสร็จรึยังค่ะ”ซูยองเอ่ยถามคุณหนูเล็กของตน
“ผมเสร็จแล้วฮะ กำลังจะออกไป”ร่างบางตอบกลับไปพลางมองตนเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย ร่างเพรียวถอนหายใจก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินแบนด์ดังกับโทรศัพท์เคลื่อนที่เครื่องหรูเดินออกจากห้องตรงไปยังรถลิมูซีนคันหรูที่จอดรออยู่หน้าคฤหาสน์ เมื่อผู้โดยสารพร้อมรถคันหรูก็เคลื่อนตัวออก
+++++I hate you my love+++++
บนรถ
“สรุปว่าพ่อกับแม่จะบอกผมได้รึยังว่าใครกันที่จะมาแต่งงานกับผม”คยูฮยอนเอ่ยถามเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่สามารถทราบได้
“อืม เท่าที่แม่รู้เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของนายใหญ่แห่งตระกูลชเว ตอนนี้ครองตำแหน่งรองประธานชเวกรุ๊ป แม่ของเจ้าบ่าวของลูกเป็นเพื่อนแม่ด้วย และถ้าแม่จำไม่ผิดรู้สึกเขาจะเป็นเพื่อนสนิทของจองซูสมัยเด็กๆด้วยนี่”จุนซูเอ่ยถามลูกเลี้ยงพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“มั้งครับ”จองซูตอบเสียงอ้อมแอ้มพลางหลบสายตาของมารดาเลี้ยง มือบางของร่างเพรียวเลื่อนไปกำมือบางของพี่ชายต่างมารดาแน่นเหมือนให้กำลังใจ
“ว่าแต่ผมเคยเห็นหน้าเขาไหมฮะเนี่ย”ร่างโปร่งเอ่ยถามอีกครั้งเป็นการตัดความอึดอัดภายในรถ
“ทำไมแกจะไม่เคยเห็น สมัยแกเด็กๆเวลาพี่เขามาบ้านแกยังติดพี่เขาแจเลย”ยูชอนเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นบ้าง
“งั้นหรือฮะ ว่าแต่พี่เขาชื่ออะไรกันฮะ เพราะผมจำได้แค่นามสกุล”
“เดี๋ยวแกก็รู้เอง”ยูชอนเอ่ยประโยคนี้ตัดบทอีกครั้ง
+++++I hate you my love+++++
ภัตตคารMemories
เมื่อมาถึงภัตตาคารหรูระดับ 13 ดาว (เพราะห้าดาวมันไม่เท่ากับซุปเปอร์จูเนียร์) ทั้ง 4เดินตามบริกรในชุดสูทสีดำไปยังบริเวณที่ต้องการ ทั้งสี่เดินตามบริกรมาจนถึงห้องทานส่วนตัว บริกรหนุ่มโค้งให้เล็กน้อย พร้อมกับเปิดประตูให้เสร็จสัพ ยูชอนจึงให้ติบบริกรคนนั้นไปหมื่นวอน ก่อนจะเดินเข้าไปภายใน
“มาช้าจริงยูชอน”เสียงหวานกล่าวขึ้น คยูฮยอนกับจองซูที่ตามเข้ามาที่หลัง จ้องมองผู้พูดด้วยความตกตะลึง
“จริงซิ เกือบลืม จองซู คยูฮยอน นั้นชเว แจจุงกับสามีชเว ยุนโฮ เพื่อนสนิทสมัยเรียนของพ่อกับแม่เอง”จุนซูเอ่ยกับทั้งสอง ตอนนี้ผู้ที่รับรู้มีเพียงคยูฮยอน เพราะจองซูนั้นไม่รับรู้สิ่งใดเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งที่นั่งข้างๆยุนโฮนั้นจ้องมาทางตนด้วยสายตาตื่นตระหนก คยูฮยอนเองก็เช่นกันเมื่อมองไปตามสายตาของพี่ชาย ก็พบกับคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
“นาย/นาย”ทั้งสองพูดพร้อมกัน และยังชี้หน้าอีกฝ่ายเหมือนกันอีกด้วย
+++++I hate you my love+++++
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้เล็กน้อย
บนรถลิมูซีน (อีกแล้ว) ของบ้านชเว
“นี่พ่อครับ แม่ครับ จะบอกผมได้รึยังว่าผมน่ะต้องแต่งงานกับใคร”ชีวอนเอ่ยถามคำถามเป็นครั้งที่ 1013 ตั้งแต่ขึ้นรถมา
“ลูกยังจำน้องชายของหนูอีทึกได้อยู่รึเปล่า”แจจุงเอ่ยถามโดยไม่มองใบหน้าของบุตรชาย ชีวอนสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นเคย
“อืม ผมจำไม่ได้แล้วล่ะฮะ อีกอย่างผมไม่ได้ติดต่อกับทึก...จองซูมานานแล้วนะครับ”ชีวอนตอบเสียงเรียบ
“งั้นแกก็นึกหน้าของน้องให้ออกซะ เพราะน้องของหนูทึกกี้คือเจ้าสาวของแกเจ้าวอน”ยุนโฮตอบก่อนจะหันไปเอาใจภรรยาคนสวยต่อ
“หา!!!”
+++++I hate you my love+++++
กลับสู่ปัจจุบัญ
“อ้าว นี่ทั้งสองคนรู้จักกันแล้วเหรอจ๊ะ”แจจุงถามเสียงหวาน
“ก็ไม่เชิงฮะ/ก็ไม่เชิงครับ”ทั้งสองตอบพร้อมกัน
“อ้อ จริงสินี่ลูกชายฉันชเว ชีวอน”ยุนโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส เมื่อได้ยินชื่อของ (ว่าที่) เจ้าบ่าว คยูฮยอนก็แทบจะล้มตึกลงไปในทันที
“นะ...นายเจ้าของกระเป๋า”มือบางชี้หน้าของอีกฝ่ายดวงความตกตะลึง
“หืม กระเป๋าอะไรเหรอลูกคยู”จุนซูเอ่ยถามลูกชาย
“ตะ...ตอนกลับมาผมหยิบกระเป๋ามาผิดใบ ข้างในกระเป๋าใบที่ผมหยิบมา มีแต่ชุดชั้นในสาวๆกับถุงยางเป็นโหล”สิ้นเสียงของคยูฮยอนทำเอาชีวอนเสียวสันหลังวาบ มองไปทางมารดาคนสวยที่สุดในโลกหล้าดวงตากลมโตวาวโรจน์
“งั้นหนูก็คงจะเป็นโจ คยูฮยอนสิน่ะจ๊ะ”แจจุงเอ่ยถาม โดยที่สายตายังไม่ละจากบุตรชายของตน
“ครับ”
“งั้นเรามาหารือเรื่องงานแต่งงานของหนูสองคนเถอะจ๊ะ”
+++++++++++++
100%ค่ะ ตอนนี้ไรท์เตอร์รีไรท์ใหม่หมดแล้วนะค่ะ ชอบกันมั้ยเอ่ย ไรท์เตอร์รู้สึกว่าเหมือนรู้สึกไปเองเลยว่าตอนรีไรท์มันดูยาวกว่าของเก่าเสียอีก แต่ถ้าอ่านแล้วเข้าใจก็ฝากด้วยนะค่ะ อ้อ ตอนนี้ไรท์เตอร์เปิดจองแล้วนะค่ะ ถ้าสนใจก็รีบส่งเมลล์มาจองกันนะค่ะ แล้วเจอกันค่ะ บ๊ายบาย
ความคิดเห็น