นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #9 : [ChanChen] แอบชอบ [Load 100%] {0113} ของน้องสาวค่ะ

Tag: แอบชอบ

Paring: ChanChen

Tag: Romantic, Drama

Note: สำหรับตอนนี้เป็นฝีมือการเขียนของน้องสาวไรท์เองค่ะ น้องบิว~~~ น้องเขาเขียนน่ารักมากค่ะ^^

++++++ เพื่อนสนิท ++++++

        ‘แคระแด้ทำไรอยู่วะ?’

       ‘แคระแด้กินข้าวยังวะ?’

          ‘แคระแด้นอนยังวะ?’

       ‘แคระแด้อย่านอนดึกนะเว้ยเดี๋ยวตัวเตี้ยกว่าเดิม555’

       และอีกมากมายหลายแด้ที่เพื่อนสนิทผมนาม ปาร์ค ชานยอลมันคอยส่งข้อความมาหาผมทุกวัน...ครับก็อย่างที่บอกว่ามันส่งมา ‘ทุกวัน’

       จนผมคิม จงแด หรือที่มันเรียกว่า ‘แคระแด้’ อดที่จะเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่ามันก็มีใจให้ผม...ก็อย่างที่ได้ยิน(อ่าน) นั่นแหละครับ ความหมายมันตายตัวอยู่แล้วไม่มีทางเป็นคนอื่นได้นอกจาก ผมแอบชอบเพื่อนสนิทตัวเอง

        เฮ้อ...คิดแล้วก็เศร้านะครับอึดอัดแทบตายอยากจะบอกแต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะไม่เหมือนเดิม หมายถึงกรณีที่หยอยหยอยมันไม่ได้ชอบผมอ่ะนะ

        แต่ถ้ามันชอบผมเหมือนกันความสัมพันธ์ของเราก็จะไม่เหมือนเดิมก็ตรงที่...เปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็น ‘แฟน’ แต่มันคงเป็นๆไปไม่ได้หรอครับ ในเมื่อ...

        “ตัวเองเดี๋ยวเค้าป้อนนะ อ้ามมมมม~~~”

        “อ้ามมมม~~ แหมข้าวที่ลูลู่ป้อนนี่มันอร่อยจริงๆ^^”

        “บ้า! เค้าเขินนะ ^///^”ฝ่ามือเล็กตีเข้าที่แขนของชานยอลอย่างแรง ก่อนที่เจ้าของมือจะบิดไปบิดมาจนไส้แทบจะไปเกี่ยวกับหัวใจแล้วลากลงมาอยู่กับไส้ติ่ง (ห๊ะ!?!)

        ครับ...ก็อย่างที่เห็น ปาร์ค ชานยอล มีแฟนแล้วคบกันมาได้สองเดือน พี่เขาชื่อ ลู่หาน มีพร้อมทุกอย่างทั้ง หน้าตา(ตีนกา) ฐานะ กีฬา(ดูจากกล้ามขา) และการศึกษา เมื่อเทียบกับผมที่หน้าตาก็งั้นๆ ฐานะก็ปานกลาง กีฬาน่ะยิ่งไม่ต้องพูดถึง...ก็บอกไม่ต้องพูดถึงจะรอฟังกันทำไมวู้~~

        การเรียนก็พอได้มันเลยเป็นสิ่งที่คอยตอกย้ำว่าผมสู้พี่ลู่หานไม่ได้สักอย่าง

        “แคระแด้...ไอ้เตี้ยแด้!!...ไอ้เป็ดดดดดด!!!”

        “ห๊ะ อะไรนะ มะ มีอะไร”

        “กูเรียกมึงตั้งนานทำไมไม่ตอบวะ คิดไรอยู่เนี่ย”

        “เอ่อ...มะ ไม่มีไรก็แค่กำลังคิดว่าพี่คริสกับพี่ซูโฮเหมือนกันเลยเนอะ”

        “สัส! มึงคิดได้ไงวะ คริสโคตรสูง แต่พี่ซูโฮแม่งโคตรเตี้ย ยิ่งเงิงนะพี่คริสนี่ออกมาซะเกือบถึงจีนอ่ะ กูไม่เห็นว่าพี่เค้าจะเหมือนกันตรงไหน”

        “ก็ความารักที่พวกพี่เค้าให้กันเหมือนกันไงล่ะ”จงแดก้มหน้าพึมพำ

        “มึงว่าไงนะ”ชานยอลถาม

        “ไม่มีไร แล้วมึงเรียกกูไม”

        “กูจะบอกว่าวันนี้กูจะไปเที่ยวกับพี่ลู่หานมึงกลับก่อนเลยนะ”

        “อะ อืม”

        พอได้ยินอีกคนตอบรับชานยอลก็หันไปหาคนรักโดยไม่สนใจเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม...ถ้าหากว่าชานยอลหรือลู่หานหันมามองอีกสักนิดคงจะได้เห็น ‘น้ำตา’ ที่ไหลออกมาจากดวงตาหวานของจงแดที่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาอยู่

++++++ แอบชอบ ++++++

        20.30 น.

        “เฮ้ออออ...”

        “ถอนหายใจอีกแล้ว”อี้ชิงพี่ชายของจงแดว่า

       “ฮื้อ....อี้ซัง TT”

        “เป็นอะไรรึเปล่าแดจัง?”จงแดไม่ตอบแต่เลือกที่จะล้มตัวลงนอนหนุนตักพี่ชายสุดที่รักแทน

        ก็จะให้บอกได้ยังไงกันว่าเค้ารอข้อความจากชานยอลที่ปกติจะส่งมาทุกวัน แต่วันนี้กลับเงียบหายไปซะเฉยๆ หรือว่าเที่ยวกับพี่ลู่หานเพลินจน ลืมเค้าไปแล้ว....

        Rrrrrrr~~~

        ไวเท่าความคิดจงแดรีบกดรับสายทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา อย่าเพิ่งถามนะว่าใครตอนนี้ผมไม่ว่างตอบหรอกนะ เพราะจะคุยกับ ‘สุดที่รัก ปาร์ค ชานยอล’

        “ว่าไงหยอยหยอย”

        (อึก แคระแด้มา อีก หากูหน่อยยย ฮึก)

        “นี่มึงเมาเหรอ? ทึงเป็นไร? อยู่ไหนกูจะไปหา”ถามด้วยความตกใจ

        (กะ กู ฮึก อยู่ผับเสี่ยเหลือก) เข้าใจตั้งชื่อเนอะ

        “เออๆ รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวกูไป”

        หลังจากวางสายร่างเล็กก็รีบลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งไปใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน โดยมีพี่ชายตัวขาวตามหลังมาติดๆ

        “แดจังจะไปไหน”

        “ผมจำไปหาหยอยหยอย”

        “ให้พี่ไปส่งมั้ย?”

        “ไม่เป็นไรครับ อี้ซังอยู่บ้านนี่แหละดีแล้ว”

        “งั้นก็ระวังตัวด้วยล่ะ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาพี่นะ”

        “ครับ”

++++++ แอบชอบ ++++++

        ณ ผับเสี่ยเหลือก

        ร่างเล็กรีบวิ่งลงมาจากรถแท็กซี่ตรงดิ่งเข้าไปจ้างในด้วยหัวใจที่ร้อนรน กลัวเหลือเกิน กลัวว่าเพื่อนเค้าจะเป็นอันตราย

        ทันที่เข้ามาถึงข้างใน สายตานับสิบคู่ (หรืออาจจะมากกว่านั้น) ก็ร่วมใจกันมองมาที่ร่างเล็กของจงแดที่ใส่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวถึงเข่า และกางเกงขาสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่ย โชว์ขาเรียวสวย ซึ่งมันล่อเสื้อล่อจระเข้ดีมิใช่น้อย

        แต่จงแดหาสนใจไม่ สองตามองหาเพื่อนตัวสูงที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่มุมไหน มองหาอยู่สักพักก็เจอกับร่างสูง (หูกาง) ที่ดูโดดเด่นนั่งอยู่คนเดียว

        ท่าทางจะเมาหนักเอาการอยู่เหมือนกัน ดูจากการที่เจ้าตัวนั่งเอนไปเอนมาจะตกแหล่มิตกแหล่ ไม่รอช้าจงแดรีบสาวเท้าเดินตรงไปหาร่างสูงทันที

        “หยอยหยอย”

        “ฮึก แคระแด้ลู่หานทิ้งกู ฮึก เค้าทิ้งกูแล้ววว~~”

        พอเห็นเพื่อนตัวเล็กชานยอลก็ใม่รอช้าคว้าเอวบางมากอดไว้แน่น ซบหน้หลงกับไหล่เล็กพลางร้องไห้ฟูมฟาย ด้านจงแดที่ได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการหัวใจเต้นแรงอย่างมีความหวัง ความหวังที่ชานยอลจะหันกลับมามองเค้าบ้าง แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะส่งสารเพื่อนที่คงจะรักลู่หานมากถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายเมามายขนาดนี้

        “ฮึก แด้มึงได้ยินมั้ยลู่หานเค้ากลับไปหาจงอินแฟนเก่าเค้าแล้ว ฮือๆ”

        “งั้นทำไมมึงไม่ลองเปิดใจดู เดี๋ยวมึงก็จะรู้ว่ามีคนรักและรอมึงอยู่”

        “คะ ใครล่ะ ฮึก ที่รักและรอกู”

        “ก็...กูไง”

++++++ แอบชอบ ++++++

[Loading 80%] ก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไรท์มาต่อให้ ปวดหลังอ่ะ {140103}

[Continue] กลับมาต่อแล้วจ้า~~~

++++++ แอบชอบ ++++++

        ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องของชานยอล ที่ตอนนี้หลับเป็นตายไปแล้ว ผมไม่รู้จะทำไรเลยออกมานั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่นรอ ถามว่าทำไมถึงไม่กลับไปบ้านน่ะเหรอ เพราะว่าผม เป็นห่วง ชานยอลเลยโทรไปบอกอี้นี่จังว่าไม่ต้องรอ

        แล้วถามถามหลังจากที่ผมพูดแบบนั้นออกไปแล้วชานยอลทำไง ก็ไม่ทำอะไรหรอกครับแค่หมดสติไป แค่นั้นเอง ผมได้แต่หวังว่าชานยอลจะไม่ได้ยินประโยคบ้าๆ ที่ผมพูดออกไปโดยไม่คิด

        “แคระแด้...”

        “อะ...เอ่อ...ว่าไงตื่นแล้วเหรอ”ผมถามชานยอลที่เดินเกาหูแกรกๆ ออกมาจากห้องนอน คงสร่างเมาแล้วล่ะ “กินไรหน่อยมั้ยเดี๋ยวไปทำให้”

        ชานยอลไม่ตอบแต่เดินมานั่งลงบนโซฟาข้างๆ ผมแทน แต่ยังไม่หยุดเกาหัว เอ่อ...หยอยหยอยกูว่ามึงเลิกเกาหัวก่อนดีมั้ยกูชอบมึวก็จริง แต่กูก็ไม่ปลื้มกับขี้หัวมึงหรอกนะ

        “แคระมึงหมายความว่าไง”

        “มึงหมายถึงไร”

        “ที่มึงบอกว่ามึงคือคนที่รักและรอกูอยู่”

        เฮือก!!!

        ผมสะดุ้งตกใจก้มหน้ามองมือตัวเองที่ตนนี้เหงื่ออกจนชื้นแฉะ ชานยอลได้ยินที่ผมพูดจริงๆ ด้วย ผมจะทำยังไงดี ผมควรทำยังไงดี ผมควรที่จะบอกออกไปมั้ย? แล้วถ้าผมบอกไปความสัมพันธ์ของผมกับชานยอลจะเป็นยังไง?

        “มึงชอบกูใช่มั้ย”

        “มะ มึงพูดไรของมึงเนี่ย กูน่ะเหรอชอบมึง? ฮะ ฮ่ะฮ่าๆ”

        ชานยอลไม่พูดอะไรแต่ผลักร่างเล็กลงไปนอนกับโซฟาก่อนจะย้ายร่างของตัวเองไปคร่อมคนตัวเล็กไว้ ร่างเล็กตกใจจนตาเหลือกพยายามผลักร่างสูงออกแต่ก็ไม่เป็นผล

        “มึง จะทะ ทำอะไร”

        ชานยอลเงียบแล้วก้มหน้าลงไปหาร่างเล็กที่นอนตัวสั่นเป็นลูกเป็ดตกน้ำอย่างน่าสงสาร ริมฝีปากหนาทาบทับไปกับริมฝีปากบาง ดูดดุน ขบเม้ม จนร่างเล็กต้องเผยอปากออกมานิดหน่อย แต่ก็เพียงพอที่ร่างสูงจะสอดลิ้นเข้าไป คว้านหาความหวานภายในโพรงปากเล็ก ลิ้นสากไล่ต้อนลิ้นเล็กที่จะพยายามหลบหนีให้จนมุม ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ชานยอลจูบจงแดพอมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สัมผัสได้ถึงน้ำตาของคนด้านล่าง ชานยอลจึงผละมานั่งตัวตรงตามเดิม

        จงแดลุกตามมาร่างเล็กที่ตอนนี้น้ำตานองหน้าลุกขึ้นยืนมองร่างสูง ก่อนจะพูดระบายทุกอย่างที่อัดอั้นมานาน ตอนนี้ขอแค่ให้ได้พูดทุกอย่างออกไป ต่อจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะโดนเกลียดจนทำให้คำว่าเพื่อนต้องจบลงเค้าก็ไม่สน ตอนนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว...

        “มึงอยากรู้ใช่มั้ยว่ากูหมายความว่าไง ใช่ กูรักมึง รักมาตั้งแต่ม.ต้น ฮึก รักก่อนที่มึงจะคบกับพี่ลู่หานซะอีก”

        “จะ จงแด”

        “มึงไม่ต้องคิดมากหรอก ฮึก ต่อไปนี้กูจะไม่ ฮึก มาให้มึงเห็นหน้าอีก ฮีก กูจะไม่มาทำให้มึงลำบากใจอีก ขะ ขอโทษด้วยนะ”

        ร่างเล็กหันหลังวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามองชานยอลอีก ถ้าร่างเล็กหันกลับมาสักนิดคงจะได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนเอ่อล้นในดวงตาของร่างสูง ทั้งดีใจ เสียใจ

        ดีใจ ที่รู้ว่าร่างเล็กนั้นรักตน

        และเสียใจ ที่ร่างเล็กบอกว่าจะไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีก

        เค้าควรจะทำยังไงดี เค้าจะรั้งร่างเล็กไว้ได้อย่างไร? ตอนนี้ร่างเล็กคงจะเกลียเค้าไปแล้วเป็นแน่ ทุกคนช่วยตอบผมที่ว่าผมต้องทำยังไง?

++++++ แอบชอบ ++++++

        3 เดือนผ่านไป

        Chanyeol part…

        หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นผมก็แทบจะไม่เจอจงแดอีก เพราะจงแดคอยแต่จะหลบหน้าผม ไม่คุย ไม่เฉียดแม้แต่จะเข้าใกล้ พอผมจะเดินไปหาจงแดก็เดินหนี เป็นแบบนี้มาจนกระทั่งปิดเทอม ผมไปหาจงแดที่บ้านก็โดนพี่อี้ชิงไล่ตะเพิดมาอีd

แค่นั้นไม่พอพี่เขายังขู่อีกว่าถ้าผมยังวุ่นวายกับจงแดอีก พี่เขาจะให้จงแดกลับจีน แต่ก็ยังว่าดีที่พี่อี้ชิงไม่ต่อยผมหน้าแหกเป็นของแถม ผมทนรอมานสามเดือนเพื่อที่จะได้ถึงวันนี้ นั่นคือวัน ‘เปิดเทอม’

ผมเดินหาจงแดแทบจะทั่วเพื่อที่จะได้ขอโทษเค้าแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ผมหาจงแดแทบจะทุกที่ ทั้งโรงอาหาร ห้องเรียน โรงยิม ห้องสมุดหรือแม้แต่ห้องน้ำ(?) เฮะ!!! ผมคงต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ  เฮ้อออออ แต่ก็นะผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจมา ‘หลงรัก’ เพื่อนสนิทตัวเองนี่นา ใช่ครับ

ผมชอบคิม จงแด

รักตั้งแต่เมื่อไรห่ไม่รู้เหมือนกัน รู้ตัวอีกผมก็คิดถึงแต่จงแด ยิ่งพอจงแดหนีหายไปจากผม ผมยิ่งกระวนกระวายเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง นี่แหละครับคนเราเวลาเค้าอยู่ใกล้ๆ  กลับไม่สนใจ แต่พอเขาจากไปค่อยเห็นค่า

ไม่รู้ว่าผมเดินหาจงแดนานเท่าไหร่ แต่พอมารู้ตัวอีกทีสองขาก็พาเดินมาหยุดอยู่สวนหลังโรงเรียนซะแล้ว ผมร่างเล็กๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ดูคุ้นตานั่งหันหลังให้ผมอยู่ ผมลอบมองดูร่างนั้นชัดๆ อีกครั้งเหมือนร่างเล็กจะรู้สึกได้ถึงการโดนจ้อง จึงกหนกลับไปดู เมื่อผมได้สบตากับอีกคนหัวใจของผมก็ต้อนแรงจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมาจากอก ก็ร่างเล็กที่ว่านั้นคือ...

คิม จงแด

จงแดดูตกใจอยู่นิดหน่อยก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับไปเป็นปกติแล้วลุกขึ้นยืนมองหน้าผมนิดหน่อย ก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไป แต่ผมไม่มีทางให้เป็นแบบนั้นหรอก อย่าลืมสิผมรอโอกาสนี้มาสามเดือนเต็มเชียวนะ ผมตัดสินใจวิ่งไปคว้าข้อมืออีกคนไว้ จงแดหันกลับมาถลึงตาใส่ผม ข้อมือเล็กก็พยายามสะบัดมือผมออก

“จงแดฟังฉันก่อนนะได้โปรด

“ปล่อย! ฉันไม่อยากฟัง!!!”

จงแดสะบัดข้อมืออีกครั้ง ผมเลยดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด แต่จงแดพยายามขืนตัวออก  แต่คงเพราะเห็นว่าดิ้นต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะนอกจากจะไม่หลุดพ้นแล้ว ผมยังกอดอีกคนแน่นขึ้นไปอีก ร่างเล็กจึงหยุดดิ้นไปเอง ความรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆ บนอกของผม บวกกับอาการตัวสั่นน้อยๆ ของจงแดทำให้ผมรู้ว่า ‘จงแดร้องไห้’

“จงแดฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ”

“ฮึก นายมัน อึก ใจร้าย ปาร์ค ชานยอล”

“ฉันรู้ ฉันมันเลว แต่จงแดขอโอกาสให้คนเลวๆ อย่างฉันได้แก้ตัวได้บ้างได้มั้ย”

“ฮีก นายจะมาแก้ตัวทำไม อึก ในเมื่อนายไม่ได้ชอบฉัน”

“ใช่ ฉันไม่ได้ชอบนาย”

“ฮึก แล้วมาขอแก้ตัว ฮีก ทำไม”

“เพราะฉันรักนาย ได้ยินมั้ยจงแดฉันไม่ได้ชอบนายแต่ฉันรักนาย”

ผมพูดก่อนจะดันคนตัวเล็กกว่าเบาๆ สองมือจับบ่าเล็กไว้มั่นบีบเบาๆ  เพื่อให้รู้ว่าผมพูดความจริง แก้มขาวเนียนถูกแต่งแต้มไปด้วยเลือดฝาด ดวงตาหวานมองเข้ามาในตาผมอย่างค้นหาคำตอบ ผมสบตากับคนตัวเล็กเนิ่นนานก่อนจะพูดย้ำเพื่อให้อีกคนนั้นเชื่อมั่น

“ฉันรักนายนะจงแด ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารักตั้งแต่เมือ่ไหร่ รู้ตัวอีกทีหัวใจดวงนี้ก็มอบให้นายไปหมดแล้ว ที่ผ่านมาฉันขอโทษให้โอกาสฉันได้มั้ย? ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายเสียใจอีก”

จงแดเงียบใบหน้าหวานก้มลง ปากบางเม้มจนเป็นเส้นตรง เวลที่ผ่านไปแต่ละวินาทีทำเอาผมแทบหยุดหายใจ ผ่านไปอึดใจจงแดก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม รอยยิ้มบางถูกมอบมาให้ผมอีกครั้งในรอบเดือน ก่อนที่ปากบางจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมต้องยิ้มกว้างออกมา

“ก็นะ ฉันยังรอเจ้าของข้อความปัญญาอ่อนพวกนั้นอยู่เหมือนกัน คืนนี้สองทุ่มตรงไม่ส่งมาหมดสิทธิ์!!”

“แน่นอนครับ กระผมจะรีบส่งไปหาที่รักอย่างแน่นอนครับ (^+++^)

พูดจบผมก็ยืนตรงแน่วเหมือนทหารหนุ่มสุดหล่อ จงแดยิ้มขำจนตาปิด แก้มแดงจัดน่าฟัดอย่าบอกใคร ผมอดใจไม่ไหวเลยต้องก้มลงไปฟัดแก้มนิ่มเสียฟอดใหญ่

ฟอดดดดด~~~

“ย๊าส์!! ปาร์ค ชานยอล คนฉวยโอกาส”จงแดโวยวายตอนี้ผมว่าเค้าเหมือนแมวที่กำลังพองขนฟูขู่ฟ้องๆ  มากกว่า ฮ่าๆๆๆ ยิ่งน่ารักขึ้นไปใหญ่

ฟอดดดด~~~

“อย่าอยู่เลย ไอ้คุณหยอยหยอย~~”แล้วจงแดก็วิ่งไหล่ตีผมไปรอบๆ สวนดอกไม้ เสียงหัวเราะของเราสองคนดังออกมาไม่ขาดสาย ตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าผมมีความสุขมากๆๆ

ผมขอสัญญากับทุกคนไว้เลยนะครับว่าผมจะไม่ทำให้คิม จงแดเสียใจอีกเป็นอันขาด และผมจะรักคิมจงแดตลอดไป

ข้อความจาก ‘หยอยหยอย’

“แด้ที่รักทานข้าวเยอะๆ นะครับ คนดี J”

“แคระแด้ที่รักหยอยหยอยคิดถึงแคระแด้จังTT”

“แคระแด้ดื่นนมก่อนนอนหน่อยนะครับ ที่รัก”

“รักนะครับเตี้ยน้อยของหยอยหยอย”

++++++ แอบชอบ ++++++

ในที่สุดก็พิมพ์เสร็จค่ะ

ขอโทษที่หายไปนานเน้อ ไรต์รู้สึกง่วงมาก

ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ บ๊ายบาย