คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8
บทที่ 8: ก็คนมันหวงนี่
ทั้งสองคนค่อยหายใจโล่งอกเมื่อเห็นบุคคลทั้งสองออกจากบริเวณคอนโดนี้แล้ว คริสทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเพลียๆ เพราะเหนื่อยที่ต้องฝืนเก๊กไว้ตั้งนาน และเมื่อภรรยาสาว(?)เดินเข้ามาใกล้จึงคว้าเอวบางเข้ามากอด เซฮุนโดนกอดโดยไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงบนตักอย่างเสียหลัก
ตอนนี้เด็กหนุ่มจึงอยู่ในสภาพที่เสี่ยงต่ออารมณ์ของชายหนุ่มเป็นอย่างมากเพราะนั่งตักเขาทีไร จะต้องโดนเอาเปรียบเสียทุกที
“พึ่คริส...ปล่อยผมเถอะฮะ ผมจะไปล้างจาน”เซฮุนร้องขอพร้อมๆ กับปลดมือปลาหมึกของเขาออกจากร่างกาย ซึ่งมันก็เป็นไปได้ยาก เพราะว่ามือของชายหนุ่มเหนียวยิ่งกว่าทากาวตาช้างเสียอีก
“ทำไม ให้กอดแค่นี้ไม่ได้แล้วหรือไง”คริสตัดพ้อ ก่อนจะแกล้งกอดรัดเอวบางแน่นขึ้น และฝังใบหน้าไว้ที่ต้นคอขาวงาม
“ฮึ่ม! กอดน่ะได้ฮะ แต่ต้องทำธุระอะไรให้เสร็จก่อน วันนี้ผมต้องไปเรียนด้วนนะฮะ”ร่างบางว่าพร้อมกับขืนตัวอย่างแรง
“วันนี้ไม่ไปไม่ได้หรือ ฉันอุตสาห์ได้หยุดนะ”เสียงทุ้มกล่าวออดอ้อน
เซฮุนกลอกตาขึ้นมองเพดานอย่างเซ็งๆ พูดมาได้อย่างไรว่าอุตสาห์ได้หยุด ตัวเองเป็นเจ้าของบริษัทนี่นา จะหยุดวันไหนก็ได้ คิดแล้วหมั่นไส้จริงๆ ว่าแล้วมือบางก็หันไปดึงแก้มขาวๆ ของสามีอย่างแรงด้วยความหมั่นเขี้ยวในคำพูดของเขา
“โอ๊ย เซฮุนดึงแก้มฉันทำไมเนี่ย”คริสร้องออกมาทันทีที่ถูกดึงแก้ม เผลอตัวปล่อยมือออกจากเอวบางขึ้นมาลูบแก้มตนเอง เซฮุนจึงกระโดดลงจากตักของเขาทันที พร้อมกับมองอย่างเยาะเย้ย
“ก็เป็นโทษของคนที่ไม่เชื่อฟังกันบ้างไงฮะ ฮะๆๆๆๆ แก้มแดงเลย”ร่างบางหัวเราะร่า
“เล่นอย่างนี้ใช่ไหมเจ้าตัวดี”คริสขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะจับคนตรงหน้า
“คิดจะจับผมน่ะ ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกฮะ”เซฮุนพูดเมื่อวิ่งหนีไปอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของห้อง ก่อนจะกระโดดหลบไปอีกทางเมื่อเห็นร่างสูงวิ่งตรงเข้ามาหา
ทั้งสองวิ่งไล่จับรอบห้อง แต่ในที่สุดก็ถูกคนตัวโตจับขึงแผ่หลาอยู่บนเตียงอย่างหมดแรง
“ไวชะมัด ทีหลังจะจับล่ามโซ่”คริสขู่หลังจากที่วิ่งไล่จับคนตัวเล็กจนเหนื่อย
“กล้าเหรอฮะ”เสียงเล็กหวานถามอย่างท้าทาย ไม่เจียมบอดี้เลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน
คริสหูผึ่งกับคำท้าทายนั้น นัยน์ตาคมวาววับอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะขึ้นคร่อมร่างบางจนเจ้าตัวร้องเสียงหลง มือหนาข้างหนึ่งกุมข้อมือทั้งสองไว้อย่างแน่นหนา ส่วนท่อนล่างก็ถูกตรึงด้วยท่อนขาแกร่งของเขา ร่างบางที่ตกอยู่ใต้ร่างนั้นจึงทำหน้าหวาดๆ เมื่อเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยทีที่ไปท้าทายเขาแบบนั้น
“เป็นไงล่ะแม่แมวน้อย เจอราชสีห์จับได้แล้วจะหนีไปไหนล่ะ”เสียงทุ้มเอ่ยแบบเจ้าเล่ห์
เซฮุนขนลุกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ก่อนจะบิดกายเพื่อจะหนี ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางรอด
“หึๆๆๆ นายหนีฉันไม่รอดหรอก อย่าเสียเวลาน่า”
“อย่านะพี่คริส”เสียงเล็กร้องขอ เมื่อเห็นว่าเขาเอาจริง จึงเปลี่ยนเป็นออดอ้อนแทน
“อย่าอะไรล่ะ อย่าปล่อย หรือว่าอย่าช้า”ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม ก่อนจะแกล้งเอามืออีกข้างที่เหลือไล้ไปตามใบหน้านวล
“พี่คริส! อ๊ะ”แต่ก่อนที่จะได้ด่าสมใจ ปากบางก็ถูกปิดอย่างหนักหน่วงแม้ว่าจะเตรียมใจมากับสถานการณ์แบบนี้มาบ้างแล้ว แต่มันก็อดหวั่นใจไม่ได้อยู่ดี เด็กหนุ่มพอรู้มาอยู่บ้างถ้าผู้ชายเกิดอารมณ์...แล้วจะหยุดไม่ได้ และถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้วก็ตาม แต่เขาเคยสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินเด็กหนุ่ม ซึ่งเด็กหนุ่มยอมได้ถ้าเป็นแค่กอดหรือจูบ มากกว่านั้นคงให้ไม่ได้ ถ้ายังไม่ได้รักจนหมดหัวใจ...
ชายหนุ่มถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง
“หวานจัง”เขาชมก่อนจะเลียแผล็บที่ริมฝีปากงามอีกครั้ง
“บ้า”เสียงเล็กเอ่ยว่า พร้อมกับหันหน้าหนี ไม่ต้องคิดว่าเด็กหนุ่มจะหน้าแดงขนาดไหน
“ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวไปส่ง”คริสลุกออกจากตัวของร่างบาง เพราะรู้ว่าเจ้าตัวคงไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่
“ฮะ”
“แล้ววันนี้ฉันจะอยู่ดูนายเรียนด้วย”เขากล่าวเสียงเรียบ ซึ่งนั่นทำให้เซฮุนถึงกับตาโต
“ว่าไงนะ!!”
++++++ พิศวาส เสน่หา ++++++
คริสขับรถมาส่งเซฮุนเหมือนเดิมตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติเห็นจะเป็นร่างสูงของเขาที่ก้าวตามร่างเล็กลงมาด้วย เรียกให้สายตาหลายๆ คู่จ้องมองอย่างสนใจ ซึ่งนั่นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอายและรำคาญไม่น้อยเลยกับสถานการณ์แบบนี้
“เฮ้อ...”เซฮุนถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ กับการตามติดเป็นเงาของผู้เป็นสามี ใจจริงก็อยากจะไล่ให้กลับไปทำงาน ถ้ารู้ว่าหยุดแล้วเขาจะคอยตามแจแบบนี้ ให้เขาไปทำงานซะยังจะดีกว่า
“เซฮุน!”เสียงนุ่มหวานดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้คนทั้งสองหันไปมอง
“แบคฮยอน!”เสียงเล็กร้องเรียกอย่างยินดี ทำให้คิ้วเข้มของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน ก่อนจมองตามร่างของภรรยาที่วิ่งไปหาผู้ชายคนอื่น (ที่ตัวเล็กกว่า)
ความรู้สึกหวงๆ ปะทุขึ้นมาในทันที ก่อนจะสาวเท้ายาวๆ ตามร่างเล็กไป ใบหน้าขมวดยุ่งแบบไม่พอใจที่เห็นเมียตัวเองวิ่งไปหาผู้ชายคนอื่น ทั้งๆ ที่เขาก็ยื่นหัวโด่อยู่ตรงนี้
“วันนี้มาเร็วนะ”เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงตรงที่ร่างของเพื่อนชายยืนอยู่
“อืม...ก็ว่าจะรีบมาซ้อมนี่แหละ เพราะวันพรุ่งนี้เราก็ต้องลาหยุดน่ะ”ร่างเล็กกว่าพูดพร้อมทำสีหน้าลำบากใจ
เซฮุนขมวดคิ้วกับคำพูดของเรียววุค
“ทำไมหรือ”
“ก็เราต้องไปดูงานที่อังกฤษแทนพ่อน่ะสิ แทมยังต้องพ่วงแม่บอดี้การ์ดไปด้วย น่ารำคาญชะมัด”แบคฮยอนพูดเสียงอ่อย ก่อนยักคิ้วหลิ่วตาไปด้านหลังให้เซฮุนมองตาม
เซฮุนมองตามสายตาของเพื่อนหนุ่มก็จ๊ะเอ๋กับสาวร่างสูงชะลูด หุ่นดีอย่างกับนางแบบในชุดสีดำทั้งตัว ผมสีเข้มของเธอเป็นประกายชวนแปลกตา
แบคฮยอนมองเด็กหนุ่ม (ที่สูงกว่า) ตรงหน้าตนเอง ที่ดูก็รู้ว่าอายุน้อยกว่าเขา ก่อนจะเหลือบตามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง แถมทำหน้าอย่างกับจะจับหักคอเสียให้ได้ ราวกับสามีตามหึงหวงภรรยาเสียอย่างนั้น
“แล้วนี่ใครอ่ะฮุน”แบคฮยอนกระซิบเสียงเบา ก่อนจะมองชายหนุ่มร่างสูงอีกครั้ง
แน่นอนว่าคนหูดีอย่างคริสมีหรือจะไม่ได้ยิน และเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของเซฮุนเขาจึงจัดการเฉลยเอง
“สวัสดีครับ ผม คริส อู๋ เป็น สามี ของเซฮุนครับ”คริสแนะนำตัว พร้อมกับลงเสียงหนักเน้นคำสำคัญๆ อย่างเช่นคำว่า สามี
แบคฮยอนหน้าเจื่อนสนิททันทีที่เห็นเพื่อนสาว(?)ที่เขาแอบปันใจให้มีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แถมยังเป็นถึงเจ้าของกิจการ EXO อีกต่างหาก มิน่าล่ะเมื่อวันก่อนได้ยินคู่ควงของเขาพูดว่าเจ้าของ EXO เปิดตัวภรรยา แต่ก่อนเขาก็ไม่ได้สนใจ สนใจแต่เพื่อนร่วมอุดมการณ์อย่างเซฮุน แต่แล้วอกก็หักดังเป๊าะตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ
เซฮุนหันไปส่งค้อนให้คนตัวโต พร้อมกับเหน็บที่เอวของเขาอย่างมันเขี้ยว
“พี่คริสนี่ เสียมารยาท”เด็กหนุ่มหันไปเอ็ด ก่อนจะส่งยิ้มให้แบคฮยอนที่บัดนี้มีแต่รอยยิ้มแห้งๆ ส่งกลับมาให้ พร้อมกับเดินคอตกเข้าไปยังตึกเรียน จนร่างบางที่อดจะสงสารไม่ได้
“ทำไมล่ะ บังอาจทำสายตากรุ้มกริ่มกับเมียฉันมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ เป็นเคะก็ดันไม่เจียมมาจีบพวกเดียวกัน”ชายหนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อเจอกับสายตาของแบคฮยอนที่ผู้ชาย (สายเดียวกัน) ด้วยกันมองยังไงก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แถมยังคิดกับเมียเขาอีกซะด้วย
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
คริสนั่งจ้องร่างสองร่างที่ยืนคู่กัน ต่อมความหึงหวงชัดเริ่มทำงานจนนั่งไม่ติดที่ แต่ติดที่สายตาของชานยอลเพื่อนตัวแสบที่มาเป็นโค้ชคุมนักกีฬาฝึกรักอย่างคริส ชายหนุ่มจึงต้องอดทนนั่งเกร็งเก็กอยู่ตลอดเวลา
คอยดูเถอะแม่ตัวดี ถึงบ้านเมื่อไหร่คิดบัญชีทบต้นทบดอกเชียว
คริสขบคิดในใจ ก่อนจะส่งสายตาร้อนแรงในอารมณ์ (หึง) ไปให้เจ้าของร่างบางที่เริ่มลงมือซ้อมกับเพื่อนหนุ่ม
เซฮุนรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ กับสายตาของคริสจนมือสั่นพั่บๆ ไม่มีสติที่จำทำอะไรเลย คิดอย่างเดียวว่าพอถึงบ้านตนเองจะรอดพ้นจากมือมารของเขาได้หรือไม่ ซึ่งอาการทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของแบคฮยอน ชายหนุ่ม (ร่างเล็ก) กุมมือของร่างบางที่กำลังวางอยู่บนคอร์ดเปียโน
“แบค...”
“ไม่เป็นไรหรอกนะ มีสติหน่อยสิ”แบคฮยอนให้กำลังใจ พร้อมกับส่งความอบอุ่นทางฝ่ามือจนร่างบางรู้สึกได้ โดยหารู้ไม่ว่าบุคคลที่สามอย่างคริสนั่งอกแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ กับภาพบาดตาแบบนั้น
สองหนุ่มร่างเล็กเริ่มบรรเลงเพลงรักหวานซึ้ง ซึ่งจะใช้สอบในอีกสามอาทิตย์ข้างหน้า ท่วงทำนองช้าๆ ซึ้งๆ ดำเนินผ่านเสียงเปียโนที่เซฮุนกำลังบรรเลง และเสียงแหลมใสของไวโอลินของแบคฮยอนที่คนทั้งสองช่วยกันสร้างสรรค์ เพลงรักทั้งสี่เพลงกินเวลากว่ายี่สิบนาทีถูกบรรเลงขึ้นจนจบอย่างสวยงาม เรียกเสียงปรบมือจากผู้ชม
เซฮุนลุกขึ้นมายืนเคียงข้างแบคฮยอน ก่อนทั้งสองก้อมศรีษะรับเสียงปรบมือนั้นก่อนจะหันไปยิ้มให้กัน และจับมือกันอย่างขอบคุณ ซึ่งภาพนั้นทำให้คริสทิ้งฟอร์มของตนเอง เดินตรงเข้าไปลากร่างเล็กให้ออกมาและเดินออกจากห้องเรียน
“พึ่คริส ผมเจ็บ”เซฮุนร้องท้วงเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือจากการดึงของคริส ซึ่งไม่มีทีท่าว่าเขาจะหยุดลากเด็กหนุ่ม จนกระทั่งถึงรถที่จอดอยู่ มือหนาแข็งแรงดันร่างเล็กให้เข้าไปในรถ ก่อนจะเดินอ้อมมาอีกทาง แล้วสตาร์ทเครื่องขับรถคู่ใจออกไปอย่างรวดเร็ว แป๊บเดียวก็มาถึงคอนโดซึ่งเป็นบ้านของคนทั้งสอง เซฮุนมองการกระทำห่ามๆ ของคริสอย่างไม่เข้าใจ ไม่พอใจอะไรมาอีกล่ะ
คริสไม่พูดไม่จา เปิดประตูอีกฝั่งพร้อมดึงร่างเล็กให้เดินตาม ตอนนี้อารมณ์หึงหวงของเขากำลังพุ่งจนหยุดตัวเองไม่ได้ เขาไม่ชอบที่เด็กหนุ่มยิ้มแบบนั้นให้คนอื่น เขาไม่ชอบที่เด็กหนุ่มทำตัวสนิทสนมกับคนอื่น จนลืมไปว่าตอนนี้ตนเองนี่แหละกำลังทำร้ายคนคนหนึ่งที่เขาเริ่มจะรัก...จนหมดหัวใจ
ร่างเล็กถูกเหวี่ยงขึ้นเตียงอย่างไม่ปราณี
“พี่คริสจะทำอะไรน่ะ!”เสียงเล็กหวีดร้องเมื่อเห็นสายตาน่ากลัวของเขาสายตาที่เหมือนอยากจะฉีกเนื้อของเด็กหนุ่ม
“ถ้าฉันไม่ไปวันนี้ก็คงไม่รู้ว่านายกับไอ้บ้านั่นสนิทกันขนาดนั้น มีฉันคนเดียวไม่พอรึไง!”ชายหนุ่มตวาดด้วยแรงหึง โดยไม่ยอมฟังเหตุผล
คราวนี้เซฮุนรู้แล้วว่าคริสไปโมโหใคร เรื่องอะไร ที่แท้ก็หึง ว่าแล้วริมฝีปากบางก็หยักยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้
“ยิ้มอะไร ยิ้มทำไม!”เขายังตวาดไม่หยุด เรียกเสียงหัวเราะของร่างบางให้ดังขึ้นกว่าเดิม
“ฮะๆๆๆ ผ...ผม หัวเราะคนขี้หึงไงฮะ ฮะๆๆๆ”ร่างบางกุมท้องหัวเราะไม่หยุด
ชายหนุ่มหยุดการกระทำของตนเองทันทีที่ถูกจับได้ ใบหน้าหล่อเหลาแดงแปร๊ดขึ้นมา นั่นยิ่งทำให้เสียงหัวเราะดังขึ้นไปอีก จนเขาต้องตวาดให้หยุด
“หยุดหัวเราะนะ! เออ หึงแล้วทำไม ผิดด้วยเหรอ”
“ไม่ผิดหรอกฮะ แต่พี่รู้ไหมว่าอารมณ์หึงของพี่ทำให้ผมเจ็บ”เสียงเล็กว่าพร้อมกับชูข้อมือที่เป็นรอยแดงขึ้นมา คริสเห็นรอยแดงก็ตาโตรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เผลอทำรุนแรงแบบนั้น
ชายหนุ่มขึ้นไปนั่งบนเตียง ก่อนจะจับข้อมือบางอย่างเบามือราวกับกลัวว่ามันจะแตกหักได้ ก่อนจะพินิจพิจรณารอยแดงนั้น
“ฉันขอโทษ...”ชายหนุ่มพูดเสียงเบา ก่อนจะก้มลงจูบที่รอยแดงนั้นราวกับจะลบมันให้หาย
“ครั้งนี้ยกให้ฮะ แต่คราวหน้าต้องไม่มีแบบนี้อีกนะ”เซฮุนกล่าวเขินๆ ในการกระทำของเขา
“แต่ฉันมองสายตาของมันออกนี่นา”คริสไม่วายโทษแบคฮยอนจนเซฮุนต้องฟาดไปที่ลำแขนแกร่งเบาๆ อย่างหมั่นไส้
“เราเป็นเพื่อนกันฮะ ผมเข้ากับเขาได้ ทำให้เราทำงานร่วมกันได้”เด็กหนุ่มอธิบาย ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมรับฟังอย่างโดยดี
“งั้นวันนี้ฉันทำอาหารเย็นเป็นการไถ่โทษก็แล้วกันนะ นายจะได้ไม่ต้องออกแรงให้เจ็บข้อมือ”
“เอางั้นเหรอฮะ”เซฮุนถามอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไหร่ เพราะเคยเห็นฝีมือการทอดไข่ดาวของเขาที่ไหม้เกรียมแล้ว คาดว่าคงไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่ และเด็กหนุ่มก็ยังไม่อยากเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคอาหารเป็นพิษด้วย แต่เมื่อเห็นสีหน้าตั้งใจจริงของคนตรงหน้าก็ทำเอาปฏิเสธใม่ลง
“งั้นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ฉันจะทำอาหารไว้รอนะ”ว่าแล้วก็แอบขโมยหอมแก้มภรรยาสาว(?)อย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง
“คนบ้า”เซฮุนพูดยิ้มๆ พร้อมกับใช้มือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำตามคำสั่งของเขา
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
หลังจากอาบน้ำเสร็จเซฮุนก็เดินออกมาและตรงไปที่ครัว ซึ่งมีชายหนุ่มกำลังสาละวนกับการทำแกงจืด โดยไม่รู้ว่าต้องใส่อะไรเข้าไปบ้าง เมื่อคิดไม่ออกชายหนุ่มจึงจัดแจงเททุกอย่างที่อยู่ในจานที่เตรียมไว้ลงไปพร้อมกัน ซึ่งเป็นภาพที่น่าขบขันพอดู ที่เจ้าของกิจการ EXO ต้องมาทำกับข้าวง้อภรรยา
“อะแฮ่ม”เซฮุนแกล้งกระแอมไอเสียดัง เรียกให้ใบหน้าหล่อเหลาคล้ายจะร้องไห้หันมามอง ซึ่งทำให้ร่างบางแทบทรุดลงไปหัวเราะกับพื้น เพราะนานๆ ทีจะได้เห็นสีหน้าแบบนี้
เซฮุนเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ ก่อนจะมองเขาที่กำลังตักข้าวใส่ถ้วย
“ทำไมมันแฉะอย่างนี้ล่ะฮะ”เด็กหนุ่มถามสีหน้าใสซื่อ เพราะปกติเวลาเด็กหนุ่มหุงข้าวมันจะไม่แฉะไม่แข็งจนเกินไป คริสได้แต่ทำสีหน้าจ๋อยๆ ก็เขาพยายามทำดีที่สุดแล้ว แต่ดูจากสภาพข้าวที่เหมือนข้าวต้มท่าทางคงจะยังดีไม่พอ
เซฮุนมองแกงจืด เมนูเดียวในวันนี้ที่วางอยู่กลางโต๊ะ ผักที่ดูเหมือนจะไม่สุกเต้าหู้เละๆ ชิ้นหมูสับที่ปั้นใหญ่มากๆ ไม่รู้ว่าจะเอาเข้าปากได้รึเปล่า วุ้นเส้นที่เริ่มอืดจนน้ำกำลังจะแห้ง เรียกเสียงถอนหายใจของร่างเล็กให้ดังออก ก่อนจะเริ่มทำใจ และตักมันมา ก่อนจะมองพินิจพิจรณาว่ากินมันเข้าไปแล้วจะไม่เกิดโรคอาหารเป็นพิษชนิดเฉียบพลัน เพราะตอนนี้เด็กหนุ่มยังไม่อยากจะเข้าโรงพยาบาลสักเท่าไหร่
เซฮุนมองแกงจืดในช้อนสลับกับมองหน้าหล่อๆ ของคนตรงหน้า ใบหน้าหล่อๆ ที่มองหน้าเด็กหนุ่มอย่างมีความหวัง หวังว่ามันจะอร่อย...คยูฮยอนกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก ก่อนจะเอาเจ้าแกงจืดเข้าปาก ซึ่งพอมันสัมผัสลิ้นแล้ว ร่างบางก็แทบจะคายทิ้ง ถ้าไม่ติดตรงที่มีคนตรงหน้ามองอย่างมีความหวัง เซฮุนยกมือขึ้นปิดปากเพราะกลัวว่าจะอาเจียนมันออกมา ความเค็มของเกลือเล่นเอาน้ำตาแทบเล็ด อยากรู้ว่าเขาใส่เกลือลงไปจนเกือบหมดกระปุกหรือไง ทำไมมันถึงได้เค็มบรรลัยขนาดนี้ ร่างบางฝืนกลืนลงไปอย่างอยากลำบาก
“เป็นไง อร่อยมั้ย”คริสถาม
“...พอใช้ได้ฮะ”เซฮุนแกล้งตอบ ทั้งๆ ที่ใจอยากจะร้องไห้ คราวนี้โรคไตคงถามหาถ้ายังยอมกินเจ้าแกงน้ำทะเลนี่จนหมด
คริสดีใจที่ได้รับคำชม ก่อนจะตักขึ้นมากินบ้าง ซึ่งพอเอาเข้าปากปุ๊บมันก็พรุ่งพรวดออกมาทันที
“นายกินมันลงไปได้ไงเนี่ยเซฮุน แค่กๆๆๆ”
“นี่น้ำฮะ”เซฮุนยื่นแก้วน้ำไปให้ คริสรับไว้และกรอกมันเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว
“สงสัยฉันคงต้องพิจรณาตัวเองแล้วแหละ ทำอะไรก็ไม่เป็นนอกจากทำงาน”เขาพูดเศร้า เมื่อเจออาหารรสชาติยอดแย่ของตัวเองเข้า
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ฝึกๆ ไปเดี๋ยวก็อร่อยเอง”เซฮุนปลอบ ก่อนจะเดินไปจัดการกับอาหารเย็นเอง โดยมีคริสที่เดินตามไปเป็นผู้ช่วย
“ก็นายเป็นเสียอย่างนี่แหละ จะไม่ให้ฉันหวงได้ไง รักไปจนตายก็ยังไหว”ชายหนุ่มพูดพร้อมก้มลงหอมแก้มนุ่มเบาๆ
“คนบ้า เดี๋ยวก็เปลี่ยนจากเค็มเป็นหวานบาดใจซะเลย”เซฮุนพูดเขินๆ
“หวานแค่ไหนใจก็รักเธอ”ว่าแล้วก็ก้มลงหอมแก้มอีกฟอดอย่างอดไม่ได้ พร้อมกับวิ่งไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะถูกตะหลิวฟาดหน้าเพราะความเขินของภรรยา
+++++++++++++
100%
มุมเม้าท์มอย
ครบร้อยจ้า สวัสดีค่ารีดเดอร์ทุกโค้นนนนนน~~~ ^O^
ยังอยู่กันมั้ยเอ่ยยยยยย~~~ จบตอนนี้แล้วเป็นยังไงบ้างค้า
ไรท์เตอร์คิดว่าหลายๆ คนคงคิดว่าจะมี....ล่ะสินะ
แต่เสียใจด้วย ยังไม่ถึงเวลาจ้า หุๆๆ
เอาล่ะถ้าอยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ ก็เม้นท์เยอะๆ น้า
เอาไว้เจอกันตอนหน้านะ บ๊ายบาย
ความคิดเห็น