[Fic Super Junior] อลเวงวุ่นรักคุณพ่อคุณแม่ซุปเปอร์สตาร์ [END]

ลำดับตอนที่ #8 : Episode 8

Episode 8: คุณพ่อมือใหม่ง้อ





เช้าวันใหม่
แกร๊ก
แอ๊ด
    เสียงไขกุญแจและเปิดประตูหอดังขึ้นเรียกให้ลีดเดอร์ตาหวานที่กำลังนั่งดื่มกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์ยามเช้าหันไปมองได้อย่างไม่อยากเย็น และเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ดวงหน้าหวานก็หันกลับมาสนใจหนังสือพิมพ์ต่อแทบจะในทันที
“พี่ลีทึก อรุณสวัสดิ์ครับ”ชเว ชีวอนเอ่ยทักทายลีดเดอร์พลางถอดหมวก ถอดเสื้อและแว่นตาที่ใช้ในการพรางตัวออกวางไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินตรงไปยังครัววางถุงที่บรรจุพิซซ่าลงบนโต๊ะทานอาหาร
“อืม”ตอบรับด้วยเสียงที่ติดจะเย็นชาเล็กน้อย และไม่คิดจะมองหน้าคนพูดแม้แต่น้อย
    “คยูยังไม่ตื่นเหรอครับ”ถามอย่างเป็นห่วงคนรัก แต่ก็ไม่กล้าไปดูกลัวจะปลุกให้ว่าที่คุณแม่ตื่นจากนิทรา
“ยังไม่ตื่น”ตอบเสียงเรียบพลางยกกาแฟขึ้นดื่มจนหมดในทีเดียว
“งั้นเหรอครับ”ตอบรับเสียงแผ่ว เพราะเขาพอจะรู้สึกได้ว่าเหมือนลีดเดอร์จะโกรธเขา
“ชีวอน”
“ครับ”
“นายไปทำอะไรไว้รู้ตัวรึเปล่า”จู่ๆ ก็ได้ยินประโยคคำถามที่ไม่คาดคิด
    “ผมไปทำอะไรกันครับ”ถามกลับอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ลีทึกต้องการจะสื่อ
“นายไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กัน เอ้า อ่านซะ”ร่างบางด่าเข้าให้หนึ่งดอก ก่อนจะเลื่อนหนังสือพิมพ์ที่อ่านก่อนหน้านี้ส่งไปให้คนที่ยืนตรงข้ามกับตน ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาอ่าน ไม่ต้องเปิดไปหน้าใด พาดหัวข่าวที่โชว์หราอยู่ทำเอาชีวอนมือสั่นไม่น้อย
    “ที่นี้รู้รึยัง”ลีทึกถาม
“มันไม่จริง!! ไอ้ที่ลงนี่ไม่จริงนะครับพี่!!”ชีวอนปฏิเสธพลางวางหนังสือลงบนโต๊ะทานอาหารดั่งเดิม
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันจริงหรือไม่จริง รู้แต่แค่ว่าสิ่งที่นายทำ มันทำให้คยูนอนร้องไห้ทั้งคืน!!!”เมื่อได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่บอก ทำเอาหัวใจของว่าที่คุณพ่อบีบรัดไม่น้อย ไม่คิดว่าสิ่งที่ตนเองทำไปจะทำให้คนที่รักมากที่สุดต้องเจ็บปวด
“มันไม่จริง ผู้หญิงคนนั้นเธอไม่ได้เป็นอะไรกับผม ที่เห็นในภาพตอนนั้นเราพักกันอยู่ แล้วเค้าเข้ามาคุยเรื่องคยูกับผม เขาบอกว่าเขาเป็นแฟนคลับผมกับคยูอยู่ คุยไปคุยมามันเลยติดลม แล้วไอ้ที่เห็นเหมือนผมโอบเขานั้น พอดีตอนนั้นเขาลื่มเกือบจะไถลผมเลยใช้แขนไปรับตัวเขาไว้ก็เท่านั้น ส่วนไอ้เมื่อตอนเย็นที่ริมแม่น้ำฮันน่ะมันก็แค่ฉากในละครเท่านั้นล่ะครับ”ชีวอนอธิบายยืดยาว
    “แล้วสิ่งที่นายพูดมาพี่จะเชื่อได้ขนาดไหนกัน”
“ถ้าพี่ไม่เชื่อพี่ก็โทรถามผู้จัดการสิครับ ตอนที่ผมคุยกับเขาเรื่องคยูผู้จัดการก็อยู่กับผมตลอด แต่ตอนที่ผมช่วยเขาไม่ให้ลื่น ผู้จัดการไปเข้าห้องน้ำอยู่”ชายหนุ่มยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะกดเบอร์โทรของผู้จัดการและยื่นให้รุ่นพี่
“โอเค พี่เชื่อนาย แต่พี่ไม่รู้นะว่าคยูจะเชื่อนายขนาดไหน เพราะตอนพี่กลับมาคยูนอนอยู่บนโซฟา ยังมีคราบน้ำตาอยู่บนหน้าคยูด้วยซ้ำ”เมื่อได้ยินสิ่งที่ลีดเดอร์เล่า ยิ่งทำให้ร่างสูงยิ่งเจ็บใจมากขึ้นไปอีก และก่อนที่เจ้าชายของวงจะได้เอ่ยขอบคุณลีดเดอร์นางฟ้าก็มีเสียง...
ตึก ตึก ตึก!!!
เสียงฝีเท้าหนักๆ ของคนหลายคน แถมคาดว่าแต่ละคนน้ำหนักคงจะไม่ใช่น้อยดังมาจากทางด้านหลังพร้อมเสียงหวานที่คุ้นเคยกันดี
“ชีวอนนนนนนนนนนนนนนนน~~~”เสียงหวานของสามลีแห่งราชวงศ์ลิงดังมาก่อนตัวเสียอีก
“มีอะไรเหรอดงเฮ อึนฮยอก ซองมิน”ถามพลางเอี้ยวตัวหลบก่อนที่จะถูกสามลีทับเอา
“ก็คยูนะสิ เคาะประตูแล้วแต่ไม่ยอมตอบ แถมยังล็อคห้องอีกด้ว...อ้าว ชีวอนจะไปไหนนะ”ไก่น้อยว่าด้วยน้ำเสียงร้อนรน ก่อนจะเรียกว่าที่คุณพ่อที่รีบไปโดยไม่ฟังให้จบ
“ไปดูแลลูกเมีย”ได้ยินคำตอบเพียงเท่านั้น ทั้งสามลีจึงยืนนิ่ง เรื่องความรักเป็นเรื่องของคนสองคน พวกเขาคงช่วยได้แค่นี้แหละ

+++++++++++++

แกร๊ก
    เสียงไขกุญแจจากด้านนอกเริ่มปลุกให้ว่าที่คุณแม่รู้สึกตัว หลังจากนอนเอาหน้าซุกหมอนแทบทั้งคืน หากแต่ว่าที่คุณแม่ท้องอ่อนๆ ก็ยังคงไม่ลืมตาอยู่ดี ทำเพียงแค่พลิกตัวปรับเปลี่ยนท่านอนที่ทำให้ตัวเองและลูกในท้องนอนสบายขึ้น
“อือ...”เสียงครางน้อยๆ ของคนบนเตียงเรียกร้อยยิ้มขึ้นประดับดวงหน้าหล่อเหลาได้เพียงเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรก็ยังไม่คลายความกังวล
“คยู พี่ขอโทษ”เอ่ยเสียงแผ่วกับคนที่ยังนอนอยู่ ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงยังพื้นที่ข้างตัวข้าง จับเอาผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเท้าคนตัวบางขึ้นมาห่มให้ เมื่อเห็นว่าแม่ของลูกเริ่มกอดตัวเองด้วยความหนาวสั่น
“พ่อขอโทษนะครับตัวเล็ก พ่อขอโทษที่ทำให้แม่ของลูกต้องร้องไห้”เอ่ยกับสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ภายใต้หน้าท้องแบนราบ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงออกจากห้องตรงไปยังห้องน้ำ จัดการรองน้ำอุ่นๆ จากฝักบัวหยิบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับเช็ดหน้าออกมาจากตู้เก็บของข้างกระจก แล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง
วางกะละมังแก้วใบเล็กลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะใช้ผ้าที่หยิบมาด้วยชุบน้ำบิดหมาดๆ และเช็ดไปตามกายบางที่ยังอยู่ในชุดเดียวกันกับเมื่อวาน คาดว่าเจ้าตัวคงหลับไปทั้งน้ำตา เพราะที่แก้มและหางตายังคงมีคราบน้ำตาอยู่
มือหนาค่อยๆ ใช้ผ้าชุดน้ำเช็ดไปตามลำแขนเรียวบางขาวนวลอย่างแผ่วเบา เพื่อไม่ให้แม่ของลูกต้องตื่นขึ้นมา เมื่อเช็ดไปตามแขนเรียวทั้งสองข้างและลำคอจนเสร็จ จึงเปลี่ยนเป้าหมายไปเช็ดดวงหน้าหวานอย่างแผ่วเบา เช็ดคราบน้ำตาที่เขาเป็นผู้ทำให้มันเกิดขึ้นด้วยความอ่อนโยน

+++++++++++++

13.10 น.
“อะ...อื้อ”เสียงหวานครางน้อยๆ เมื่อรู้สึกเวียนหัวเนื่องด้วยนอนมากเกินไป เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นเพดานห้องอันคุ้นเคย ความทรงจำเมื่อคืนอันเลือนรางแล่นเขามา หวังแค่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นความฝัน และเมื่อเขาหันไปทางด้านข้างก็จะมีร่างสูงนอนส่งยิ้มมาให้อยู่ก่อนแล้ว แต่...ความจริงมักจะโหดร้ายเสมอ
    “พี่ไม่รักผมกับลูกแล้วใช่มั้ย”เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดราวกับจะตัดพ้อ กายบางค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นอนช้าๆ เอนหลังพิงหัวเตียงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างช้าๆ ราวกับจะให้มันนำพาความเจ็บปวดออกไปจากใจ
แอ๊ด!!!
“คยู!!! ร้องไห้ทำไม”ร่างสูงถามด้วยความตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นคนรักกำลังร้องไห้ ทำเอาในอกเขารู้สึกแน่นไปหมดและเจ็บที่ใจ
    “พ...พี่ชีวอน”เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อผู้มาใหม่ด้วยเสียงแผ่วเบา แม้อยากจะโผเข้าไปกอด หากแต่อีกใจก็สั่งห้าม
“ว่าไงครับคนดี ร้องไห้ทำไมครับ”ชีวอนถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะวางถาดที่บรรจุถ้วยอะไรบางอย่างที่ปิดฝาไว้อย่างดี พร้อมแก้วที่บรรจุน้ำและยา ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ
“ไม่ต้องมายุ่งกับผม”เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง พยายามทำใจแข็งไม่ให้ใจอ่อนไปกับน้ำเสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยออดอ้อน
“ถ้าไม่ให้ยุ่งกับเมีย แล้วจะให้พี่ยุ่งกับใครล่ะครับ”เอ่ยพลางสอดแขนไปที่เอวเล็กก่อนจะรั้งร่างเพรียวบางที่เริ่มอวบน้อยๆ เข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่น
“ปล่อยผม ผมคงไม่ใช่เมียพี่หรอก เมียพี่ก็เธอคนนั้นไม่ใช่หรือไง”ร่างบางว่าพลางพยายามแกะมือหนาที่เหนียวยิ่งกว่ากาวตราช้างให้หลุดออกจากเอวตนเอง
“พูดอะไรแบบนั้นครับคยูฮยอน เมียพี่ก็คือคนที่อุ้มท้องลูกของพี่อยู่ไง เมียของพี่คือคนที่พี่รักสุดหัวใจที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่ณเวลานี้”สิ้นคำบอกรักดวงหน้าหวานก็แดงซ่าน
“...หึ บางที่คนอุ้มท้องลูกของพี่คงไม่ได้มีผมคนเดียวหรอกมั้ง ดีไม่ดีเด็กคนนี้ก็อาจจะไม่ใช่ลูกของพ...อื้อ”ไม่รอให้ร่างเล็กในอ้อมกอดเอ่ยประโยคประชดประชันจนจบ มือแกร่งก็เลื่อนขึ้นมาจับคางมนเชยขึ้นให้รับจูบที่เหมือนจะอ่อนหวานแต่ก็แฝงไปการลงโทษอยู่ในที ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปเกี่ยวพันตวัดรัดรึงอย่างถึงใจเพราะไม่ได้สัมผัสมากนานมาก จากที่ตอนแรกคิดแค่จะให้ริมฝีปากแตะกัน แต่เหมือนริมฝีปากได้สัมผัสความนุ่มนิ่มก็ทำให้หยุดไม่อยู่ ผลั้งเผลอสอดใส่ลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน คยูฮยอนเปรียบเหมือนยาเสพติด ที่ได้ลิ้มลองเพียงแค่นิดๆ ก็ห้ามใจไม่อยู่ที่จะไม่ทำมากกว่านั้น
“อือ...”ร่างโปร่งครางในลำคอ เมื่อชีวอนดันร่างของคนรักให้นอนลงบนเตียงอย่างช้าๆ เลื่อนริมฝีปากร้อนกรุ่นผ่านพวงแก้มขาวเนียนไปยังซอกคอขาวหอมกรุ่นที่ทำให้ร่างสูงต้องหักห้ามใจทุกคืนที่นอนอยู่ด้วยกัน
“อ...อย่านะ”ร่างเล็กร้องห้าม เมื่อมันเริ่มเลยเถิด มือร้อนถกเสื้อยืดที่ตัวเองเป็นคนเปลื่ยนให้ขึ้นไปกองอยู่บริเวณคอ ก่อนจะแลบลิ้นเลียไปทั่วร่างกายขาวที่ดูแทบไม่ออกว่ากำลังท้องอยู่ เพราะท้องด้วยละมั้งทำให้คยูฮยอนดูมีเสน่ห์กว่าปกติหลายเท่าตัว
“อา...”เสียงหวานแหบพร่าดังแทบจะทั่วห้อง เมื่อยอดอกสีสวยถูกครอบครองโดยริมฝีปากร้อน ลิ้นร้อนเลีย ดูด เม้มจนยอดอกสวยเริ่มแดงช้ำ มือบางขยุ้มกลุ่มผมหนุ่มของร่างหนาอย่างต้องการผ่อนคลายอารมณ์
    “อึก...พี่ชีวอนไม่นะ!!!”ร่างเพรียวร้องห้ามเสียงดัง เมื่อเห็นร่างสูงเริ่มถอดกางเกงวอร์มใส่นอนออกจากสะโพกงาม เหมือนได้สติชีวอนรีบหยุดสิ่งที่กระทำทันทีจัดการสวมกางเกงให้ร่างข้างใต้เหมือนเดิม พร้อมทั้งดึงเสื้อยืดให้เข้าที่เหมือนเดิมก่อนจะลงจากเตียงและออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างโปร่งบางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนที่ดวงหน้าหวานจะแดงซ่านเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

+++++++++++++

    “เฮ้อ...เกือบไปแล้ว”ร่างสูงถอนหายใจพลางทรุดตัวนั่งลงที่หน้าประตูห้องนอน มือหนายกขึ้นขยี้หัวตนเองอย่างรุนแรง พลางคิด หากคนรักไม่ร้องห้ามเขาคงจะหยุดตัวเองไม่ได้เป็นแน่
เมื่อได้อยู่เพียงลำพัง จิตใจที่ฟุ้งซ่านก็สงบลง แต่ไอ้ “ตรงนั้น” มันไม่สงบด้วยนะสิ ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที จัดการล็อคกลอนให้เรียบร้อย และเริ่มปฏิบัติการช่วยตัวเองทันที

+++++++++++++

แอ๊ด!!!
ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง ดวงหน้าหวานที่กลับเป็นปกติแล้วหันไปมองทันที แต่พอเห็นว่าใครเป็นคนเปิดเท่านั้นล่ะ ดวงหน้าหวานก็กลับมาแดงอีกครั้งแถมดูจะแดงมากกว่าเดิมอีก
    “เอ่อ....คยู”ร่างสูงเอ่ยเรียกร่างที่สะบัดหน้าหนีเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ
“ม...มีอะไร”ถามเสียงห้วนติดสั่นนิดๆ
“หิวข้าวรึเปล่า พี่ทำข้าวต้มมาให้”ร่างสูงเอ่ยพลางยกถาดที่บรรจุชามข้าวต้มซึ่งถูกปิดฝามาอย่างดี วางลงบนเตียงข้างๆ ร่างเล็ก ค่อยๆ เปิดฝาออกเผยกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาตามลม
“หอมจัง”คยูฮยอนเอ่ยอย่างเพ้อๆ พลางทำหน้าเคลิ้มๆ
“หิวละสิ”ชีวอนว่าพลางหัวเราะน้อยๆ ทำเอาคนที่ทำหน้าเป็นลูกแมวเคลิ้ม (?) เมื่อกี้เปลี่ยนสีหน้าแทบจะในทันที
    “คระ...ใครบอกกันว่าหิวน่ะ!!!”ร่างบางใช้เสียงดังเข้าข่มความอายที่เผลอ
“หึ แน่ใจเหรอ เพราะถึงเราจะไม่หิว แต่ลูกหิวนะรู้มั้ย”ร่างสูงเอ่ยบอกพลางใช้ช้อนตักข้าวต้มหอมๆ ขึ้นมา ก่อนจะเป่าให้มันหายร้อน
“ฟู่ๆ อ่ะ”เมื่อมันเย็นลงก็จัดการยื่นไปตรงริมฝีปากอิ่มแดงที่บวมน้อยๆ ปากบางเตรียมจะเอ่ยปฏิเสธหากแต่...
โครก คราก
เสียงท้องร้องดังขึ้นขัดจังหวะ ทำเอาดวงหน้าหวานแดงเทือกด้วยความอับอายที่ตัวเองปล่อยไก่ตัวเบ้อเร้อออกมา
    “คิกคิก”เสียงหัวเราะของชายหนุ่มทำเอาดวงหน้าหวานแดงด้วยความอายมากขึ้นไปอีก
หง่ำ
    ร่างเพรียวจึงพยายามหาวิธีทำให้ร่างสูงหยุดหัวเราะ จึงจัดการทานข้าวต้มในช้อนทั้งหมด และดูจะได้ผลดีเพราะชีวอนอยู่หัวเราะแล้ว ก่อนจะตักข้าวต้มช้อนต่อไปมาป้อนให้เรื่อยๆ จนในที่สุดก็หมดชาม เมื่อหมดชามร่างสูงจึงส่งยาและน้ำให้ ก่อนจะประครองร่างบางให้นอนพักผ่อนอีกครั้ง
“คยูฮยอนฟังพี่นะ”ร่างสูงเอ่ยพลางจับมือบางข้างหนึ่งมากุมไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะหายไปไหน
“คยูฮยอนและลูกคือหัวใจของพี่ คือชีวิตของพี่ และคือความรักของพี่ แม้แต่ชีวิตของพี่ พี่ก็ให้คยูฮยอนกับลูกได้”สิ้นประโยคของชายหนุ่ม น้ำไร้สีไร้กลิ่นก็ไหลออกมาจากดวงตากลมโตอีกครั้ง ที่น้ำตาไหลเพราะความสุขใจ
“ผมก็รักพี่ชีวอนนะ”

+++++++++++++
100%
กลับมาต่อกันอย่างรวดเร็ว เป็นยังไงค่ะใช้ได้มั้ยเอ่ย ตอนนี้เกือบจะติดเรทแล้วนะเนี่ย 555+ เป็นยังไงค่ะตอนนี้จบตามคาดของรีดเดอร์บ้างรึเปล่าเอ่ย จากตอนที่แล้วดูหลายคนจะค้าง และอยากฆ่าตกรรมพี่วอนเอามากๆ ใจเย็นๆ ค่ะรีดเดอร์ทั้งหลาย เพราะถ้าอีวอนนอกใจน้องคิยูคนงามเรื่องมันก็จบกันพอดีสิค่ะ ก็ยังที่บอกไปแล้วฟิคเรื่องนี้เน้นโรแมนติกคอมเมดี้ มีดราม่านิดๆ อุ้ย ตายแล้วหมดเวลาแล้วไรท์เตอร์ไปก่อนนะค่ะ บ๊ายบายค่า