คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6
บทที่ 6: เริ่มจะรัก
หลังจากที่กลับมาจากจินจูแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนในตอนนี้เรียกว่าน้ำตาลยังแพ้ โดยเฉพาะคริสที่ออกอาการ 'หวงเมีย' จนออกนอกหน้า ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนสุดสนิทอย่างจื้อเถา ที่เป็นคนจัดหาเจ้าสาวคนนี้มาให้เขาเอง
ชายหนุ่มนั่งมองร่างบางที่นั่งอยู่หน้าเปียโนของเขา ซึ่งจริงๆเขาก็แค่ซื้อมาประดับบ้านไว้เฉยๆ จะเล่นได้จริงๆ ก็แค่ไม่กี่เพลง ไม่เหมือนคนที่กำลังนั่งเล่นอย่างสนุกสนาน หลังจากที่ได้ชุดหนังสือคู่มือ เด็กหนุ่มจึงขออนุญาตเขาเล่นเปียโน ซึ่งเขาก็ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว เพราะตอนนี้ของที่เป็นของเขาทั้งหมด ก็เป็นเหมือนของเด็กหนุ่มด้วยเช่นกัน
เสียงเพลงทำนองสนุกๆ ถูกบรรเลงขึ้นโดยคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มกรีดนิ้วเล่นอย่างมีความสุข เพราะนานเหมือนกันที่ไม่ได้จับคอร์ดเปียโน เซฮุนกางสมุดโน้ตไว้ตรงหน้า ก่อนจะอ่านทำความเข้าใจ และลงมือเล่น เป็นเพราะพรสวรรค์ที่ติดตัวมา ทำให้ร่างบางเล่นและเรียนรู้ได้เร็ว วิธีการเล่นก็เหมือนมืออาชีพใครที่ได้ฟังก็รู้สึกผ่อนคลาย ไม่เว้นแม่แต่คริส ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนฟังเสียงเปียโนที่ร่างบางกำลังบรรเลง ก่อนที่จะสะดุดลง
ติ๊ง!
“อ๊ะ!”เสียงหวานใสร้องขึ้นเมิ้อรู้ตัวว่ากำลังเล่นผิดคีย์
“เป็นอะไรหรือ”คริสถาม หลังจากที่ได้ยินเสียงสะดุด
“ผมเล่นผิดคีย์นะฮะ สงสัยจะเล่นเพลินไปหน่อย”
“อืม”ชายหนุ่มพยักหน้า เถียงอะไรไม่ได้ เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ ตอนเด็กๆ ถึงแม้จะเคยเรียน แต่ก็แค่งูๆ ปลาๆ เพราะไม่มีเวลาที่เขาจะหัดอย่างจริงจังเขาจึงเลิกสนใจมัน
ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็เริ่มบรรเลงมันขึ้นมาใหม่ คราวนี้ด้วยความอยากรู้คริสค่อยๆ ย่องเดินไปดูทางด้านหลังของร่างบาง นัยน์ตาคมมองนิ้วเรียวที่กรีดลงบนคีย์ ไล่เสียงใสไปตามทำนองสนุก ก่อนจะจบด้วยท่าทางเป็นสุข
“ฟู่... จบจนได้”เสียงใสกล่าวอย่างดีใจ เพราะเพลงนีอยากไม่ใช่เล่น พอลุกขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อมองอยู่ใกล้
“พี่คริส!!!”เด็กหนุ่มร้องอย่างตกใจ
“ตกใจหมด”
“โทษที กำลังดูว่ามันเล่นยังไง”
“อ้าว...พี่คริสเล่นไม่เป็นเหรอฮะ”เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย ถ้าเล่นไม่เป็นแล้วจะซื้อมาทำไมล่ะ
“เป็น...แต่เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว”เขาเฉลย เล่นเอาเด็กหนุ่มต้องเบิกตากว้าง ยี่สิบปีที่แล้ว!
ชายหนุ่มพิจรณาสมุดโน้ตตรงหน้า สายตาไล่ตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดสุดท้าย และปรากฏว่าเพลงนี้เขาเคยเล่นมาตั้งแต่เด็กๆ
นิ้วเรียวแตะลงที่โน้ตตัวแรก พร้อมกับซึมซับเสียงแหลมเล็กใสของเจ้าเครื่องดนตรีตรงหน้า ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกรุ้มกริ่มเมื่อคิดแผนแกล้งคนตัวเล็กได้
“เซฮุน”
“ฮะ”
ชายหนุ่มเผยอยิ้มกว้างขึ้น จนเด็กหนุ่มรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
“สอนฉันเล่นทีสิ”ว่าแล้วก็ยิ้มกว้างขึ้น
เซฮุนเบิกตากว้างจนแทบถลนกับคำขอของเขา และมองคนตรงหน้านั่งตรงเก้าอี้ตัวเล็ก ไม่ทันได้อ้าปากพูด ร่างเล็กทั้งร่างก็โดนฉุดไปนั่งลงบนตักของเขา คริสยิ้มกริ่มอย่างพอใจ เมื่อเห็นใบหน้าเด็กหนุ่มเริ่มขึ้นสีจางๆ เซฮุนนั่งหายใจขาดเป็นห้วงๆ และกลัวว่าเสียงหัวใจของตัวเองจะเต้นแรงมากจนอีกฝ่ายได้ยิน แถมลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดแก้มก็เล่นเอาตัวแข็งทื่อ ฝ่ามือหนารอบเอวกระชับแน่นให้ติดกับกายเขา จมูกโด่งคมสันของชายหนุ่มเริ่มสูดกลิ่นกายหอมระรินนั้น
“พ...พี่คริส”เซฮุนเรียกเสียงแผ่ว
“อะไรครับ”เขาตอบเสียงหวาน แต่ทว่าหน้าไม่ได้เงยขึ้นมาจากซอกคอของร่างบางเลย
“พี่คริสหยุดก่อน”มือบางพยายามผลักอกของชายหนุ่มออก เพื่อให้เขาหยุดการกระทำนั้น แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเจอเข้ากับริมฝีปากอุ่นร้อนที่ทาบทับกับลำคอระหงอย่างหนักหน่วง จนร่างบางแทบละลายเพราะความไม่ประสีประสา เสียงหอบหายใจรุนแรงของคริสทำให้เซฮุนเริ่มตื่นกลัว
“พี่คริส! หยุด! ผมกลัว!”เสียงหวานกรีดร้องด้วยความกลัว
ชายหนุ่มผละออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคนบนตักเริ่มจะร้องไห้ ความคิดที่อยากจะแกล้งมลายหายไปในทันที เมื่อเห็นหยาดน้ำตาคลอหน่วย
“อย่าร้องนะ อย่าร้อง...พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว”เขากอดปลอบพร้อมลูบหลังอย่างแผ่วเบา คนในอ้อมกอดจะรู้มั้ยนะว่าเขาต้องการ แต่ว่า...เซฮุนคงยังไม่พร้อม ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกจนเป็นปกติ และผละออกมาเพื่อเช็ดน้ำตาของเซฮุน เขาจะไม่ล่วงเกินจนกว่าจะพร้อมทั้งสองฝ่าย ไม่สิเขาพร้อมเสมอแต่สำหรับเด็กหนุ่มตรงหน้า คงต้องรอไปอีกสักพัก
เมื่อปลอบกันเสร็จ ชายหนุ่มก็ชวนไปทานข้าวเย็นนอกบ้านเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ เซฮุนเดินมาด้วยชุดลำลองสีขาวสบายๆ ติดตรงที่คอมันค่อนข้างกว้าง ทำให้ต้องเผยลำคอระหงกับแผ่นอกขาวเนียนแม้จะไม่มากก็ตาม ซึ่งเด็กหนุ่มไม่อยากจะใส่เลย แต่ก็ต้องใส่เพราะมีแต่สไตล์นี้ทั้งนั้น แถมมันยังทำให้เห็นรอยแดงเป็นจ้ำที่ชายหนุ่มทำไว้อีกต่างหาก
คริสเห็นร่างบางเดินออกมาในชุดที่เขาซื้อให้ก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นสภาพที่น่ารักเกินไปก็เกิดอาการไม่อยากให้ออกนอกบ้าน ชายหนุ่มเดินไปหยิบเอาเสื้อสูทของเขาคลุมทับร่างเล็กบางนั้น
“คลุมซะ เดี๋ยวได้หนาวตาย”เขาพูดแหย่ ส่งผลให้ดวงตากลมโตตวัดค้อนอย่างเสียไม่ได้
“ขอบคุณฮะ”ถึงยังไงเขาก็เป็นห่วง ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธความหวังดีนั้น
คริสผายฝ่ามือให้ภรรยาจับไว้ ก่อนจะเดินออกจากคอนโด รถสปอร์ตคู่ใจตรงดิ่งไปยังโรงแรม EXO ซึ่งเป็นโรงแรมของเขานั้นเอง พนักงานต้อนรับทำหน้าตกใจเมื่อเห็นท่านประธานเดินเข้ามา ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นหนุ่มน้อยหน้าใสเดินควงแขนมาพร้อมกัน
“ยะ ยินดีต้อนรับค่ะท่านประธาน”พนักงานสาวกล่าวตะกุกตะกัก เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเข้าที่นี่ ส่วนมากจะอยู่สำนักงานใหญ่มากกว่า
“อือ บอกกับผู้จัดการทีนะว่าฉันกับภรรยาจะมาทานข้าวที่นี่ ช่วยเตรียมโต๊ะไว้ด้วย”คริสสั่ง เล่นเอาพนักงานสาวถึงกับตาโตอ้าปากค้าง เมื่อได้ยินว่าเจ้านายสุดหล่อแต่งงานแล้ว!
“เอ้า โทรไปบอกสิ ให้เจ้านายรออย่างนี้ได้อย่างไร”ชายหนุ่มตำหนิ ส่งผลให้เซฮุนหยิกไปที่ต้นแขนเบาๆ อย่างหมั่นไส้
“โอ๊ย หยิกฉันทำไมเนี่ย”
“ก็พี่ทำให้เธอกลัวนี่ฮะ ไปกันเถอะ เดี๋ยวเธอก็ทำอะไรไม่ถูกกันพอดี”ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ลากเอาร่างสูงใหญ่ของคริสออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่จะเกิดการไล่พนักงานหรือผู้จัดการ ข้อหาทำงานล่าช้า ซึ่งถ้าผู้เป็นสามีทำแบบนั้นล่ะก็เด็กหนุ่มจะไม่พูดกับเขาอีกเลย
ฝ่ายพนักงานสาวเห็นท่าทางของหนุ่มน้อยร่างเล็กกับเจ้านายของเธอก็เกิดอาการตาโตอีกครั้ง ข่าวใหญ่แน่ๆ ที่อยู่ๆ ประธานก็แต่งงานสายฟ้าแลบพวกเธอไม่เคยรู้มาก่อน อย่างนี้มันต้องกระจาย...และเพียงหนึ่งปากก็สามารถกระจายไปอย่างรวดเร็ว จนรู้ไปทั่ววงการไฮโซได้ในไม่ช้า
คนทั้งคู่ถูกต้อนรับโดยผู้จัดการอย่างดี คริสสั่งอาหารเบาๆ มาทาน เพราะช่วงนี้ดูเหมืนจะเจริญอาหารฝีมือของภรรยามากไปหน่อย จนรู้สึกว่าเริ่มจะลงพุง อาหารอย่างง่ายๆ ถูกลำเลียงมาจนครบที่สั่ง
เซฮุนมองอาหารตรงหน้าตาไม่กะพริบ ไม่ได้มองด้วยสายตาตะกละ แต่มองอย่างสงสัยว่าจะกินหมดหรือ สำหรับเด็กหนุ่มนั้นมื้อเย็นแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปซองเดียวก็พอแถมตอนโดนจับได้ว่าชอบทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตอนก่อนนอนอยู่บ่อยๆ ก็โดนดุเป็นประจำ
“เยอะขนาดนี้จะทานหมดเหรอฮะ?”ร่างบางถามอย่างเป็นกังวล
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยในคำถามของเด็กหนุ่ม
“ไม่หมดไม่เป็นไร รู้แต่ว่าตั้งแต่วันนี้ไปอย่าหวังเลยว่าจะได้กินมาม่าตอนก่อนนอน รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดียังจะกินอยู่นั่น”ชายหนุ่มตำหนิเมื่อคิดว่าร่างบางคงคิดถึงอาหารจานโปรด
“พี่คริสอ่ะ ก็ผมชอบนี่นา”เซฮุนเถียงเสียงอ่อน
“กินไปมากๆ ท้องไม่ได้ฉันก็ไม่มีลูกไว้สืบสกุลสิ”
“พี่คริส!”เสียงใสร้องขึ้น เมื่อเขาพูดเรื่องนั้น
“ก็ได้ๆ กินเถอะ วันนี้ละครตอนสองทุ่มเรื่องโปรดของเราจบพอดีไม่ใช่เหรอ”ชายหนุ่มเปลี่ยนประเด็น
“รู้ด้วยเหรอฮะ”ร่างบางถามหน้าซื่อ เขารู้ได้อย่างไรว่าละครเรื่องที่เด็กหนุ่มติดงอมแงมถึงตอนจบพอดี
“จะไม่ให้รู้ได้อย่างไรล่ะ สองทุ่มครึ่งทีไรนายต้องแย่งฉันดูโทรทัศน์ทุกที”ชายหนุ่มว่า น้ำเสียงดูประชดประชัน
“ก็ผมอยากดูนีนา แล้วรายการที่พี่คริสจะดูมันอยู่หลังสี่ทุ่มต่างหากมาโทษผมได้ไง”ร่างเพรียวว่าแก้มป้อง
เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าท่าจะเถียงแพ้อยู่รำไรก็สงบปากสงบคำทันที
“กินกันเถอะ”ชายหนุ่มพูดก่อนจะตักเนื้อเข้าปาก
เซฮุนถอนหายใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่พูดอะไรแล้ว จากนั้นทั้งคู่ก็ก้มหน้าก้มตาทานในส่วนของตัวเองจนเกลี้ยง
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ”หลังจากดื่มน้ำเข้าไปจนหมดแก้ว ร่างบางก็ขอตัวไปห้องน้ำทันที
“ก็ไปสิ”
แล้วร่างบางก็ลุกขึ้น ตอนนี้หนังท้องมันตึงไปหมด คงเพราะไม่ชอบทานข้าวเย็นอยู่แล้ว ทำให้อิ่มเร็ว ไม่เหมือนคนตรงหน้าที่ดูจะเจริญอาหารขึ้นทุกวัน ช่วงขาเล็กสาวก้าวอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ เพราะถ้าเดินไปอย่างรวดเร็วคงจะได้สะดุดล้มเพราะรองเท้าเป็นแน่ ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็เลี้ยวไปทางซ้าย ไม่ทันมองก็โดนร่างสูงใหญ่ของคนคนหนึ่งชนเข้าอย่างจัง ร่างเล็กทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างทรงตัวไม่อยู่
“หนู เป็นอะไรมากไหม”เสียงนุ่มทุ้มถามร่างเล็กอย่างใจดี
เซฮุนมองคนตรงหน้า เมื่อสบสายตาก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาประหลาด มันก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ผม...ไม่เป็นไรฮะ”ร่างบางกล่าว ก่อนจะขอบคุณที่ยื่นมือเข้ามาช่วยพยุงให้ลุกขึ้น และทันทีที่สัมผัสมือนั้น ความอบอุ่นก็ถ่ายทอดจากร่างสูงนั้นโดยตรง ทั้งคู่เหมือนถูกไฟช็อต
“ขอบคุณฮะ”ทันทีที่ได้สติและดึงตัวเองหลุดออกมาได้นั้นจึงกล่าวขอบคุณ
“หนูนี่...หน้าคุ้นๆ นะ หนูเป็นคนจินเฮรึเปล่า”
“ไม่ฮะ ไม่ใช่ฮะ”เด็กหนุ่มปฏิเสธ
“ผมขอตัวก่อนนะฮะ”
แล้วเซฮุนก็หายเข้าไปในห้องน้ำ ชายสูงวัยที่ดูเหมือนไม่แก่ตามอายุเลยยืนมองฝ่ามือของตัวเองนิ่ง ความอบอุ่นประหลาดเข้ามาในทรวงอก ใบหน้านั้นละม้ายคล้ายใครคนหนึ่งในความทรงจำสีจาง ที่เหมือนว่าว่าเขาจะลืมได้แต่กลับยิ่งจำลึกในหัวใจ
“อ้าว คุณซีวอน”เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
เสียงเรียกดึงให้ซีวอนหันกลับมามองต้นเสียง
“สวัสดีคุณคริส”ชายสูงวัยส่งยิ้มก่อนรับคำทักทายจากคนตรงหน้า แม้ว่าตำแหน่งจะเป็นผู้บริหารเท่ากัน แต่ทว่าท่าทางนั้นนอบน้อมถ่อมตนยิ่งนัก และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้นักบริหารแทบทุกคนยินดีร่วมงานกับคริส โดยเฉพาะผู้ใหญ่อย่างเขายิ่งให้ความเอ็นดู
“มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”คริสถามอย่างสงสัยที่เห็นชายที่เคารพตรงหน้ามาอยู่ในโรงแรมของเขา
“พอดีว่าผมมาธุระนิดหน่อยนะ แล้วคุณล่ะ”
“ผมพาภรรยามาทานอาหารเย็นน่ะครับ”ชายหนุ่มตอบพร้อมส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้ เรียกให้ใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยของชายสูงวัยตื่นขึ้นทันที
“ภรรยา”ซีวอนอุทาน ปนสงสัยในใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ได้โสดอีกต่อไป เพราะอะไรถึงได้ยอมสละโสด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เจ้าตัวหวงชีวิตโสดของตัวเองจะตายไป แต่แล้วสมองก็พาลคิดไปถึงคนร่างเล็กนั้น
“ครับ น่าเสียดายที่ไม่ได้เจอกัน...”
“พี่คริส!”เสียงเล็กเอ่ยเรียกเมื่อเห็นชายหนุ่ม
“อ้าว...มาพอดีเลย”ชายหนุ่มว่าก่อนจะโอบร่างของภรรยาเข้าหาตัวและแนะนำให้คนตรงหน้ารู้จัก
“นี่ครับคุณซีวอน นี่เซฮุน ภรรยาผมครับ”เขาแนะนำ
“คุณลุง!”
“หนู!”คนทั้งคู่ร้องอย่างตกใจ
“รู้จักกันแล้วหรือครับ”
“ครับ คือผมชนแกล้ม ที่แท้หนูก็เป็นภรรยาของคริสนี่เอง”ประโยคหลังหันมาพูดกับเซฮุน
ร่างบางเห็นว่าที่ตรงไม่เหมาะกับการพูดคุยสักเท่าไหร่จึงขอตัวไปรอที่โต๊ะ ชายหนุ่มพยักหน้าให้เชิงอนุญาต เซฮุนจึงเดินออกไปทันที ซีวินมองร่างเล็กจนลับสายตาก่อนจะหันมายื้มให้คริส
+++++พิศวาส เสน่หา+++++
“เซฮุน...นายรู้จักคุณซีวอนด้วยหรือ”คริสถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
“อ๋อ...ไม่รู้จักกันมาก่อนฮะ ผมชนเขาตรงทางเข้าห้องน้ำ”
“อืม...แล้วนายรู้รึเปล่าว่าเขาเป็นเจ้าของกิจการส่งออกเพชรไปทั่วโลก”
“จริงเหรอฮะ”ร่างบางถามหน้าตาตื่น นึกถึงภาพชายวัยกลางคนท่าทางใจดีคนนั้น
“อืม...”ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นการยืนยันคำตอบ ก่อนจะขับรถออกไปจนถึงคอนโด ชายหนุ่มกะว่าจะให้เด็กหนุ่มนอนห้องเดียวกันกับเขา แต่ร่างบางค้านหัวชนฝาเมื่อเจอข้อเสนอน่าอายแบบนั้น
“ไม่เอาฮะ! ทำไมผมต้องนอนกับพี่คริสด้วย”ร่างบางขึ้นเสียงขณะยื้อยุดกันที่ประตูห้อง โดยมีคริสที่ยื้ประตูไว้เพราะประตูทางเข้าบานแรกโดนล็อก เหลือแต่ประตูเชื่อมเท่านั้น ชายหนุ่มคิดในหัวว่าสักวันจะให้ช่างเอาประตูนี้ออก
“นอนด้วยกันมันจะเสียหายตรงไหน เป็นผัวเมียกันแล้วเขาไม่ว่าอะไรหรอก”ชายหนุ่มเถียง
“พี่คริส!”ร่างบางหวีดเสียงร้องขึ้นเมื่อชายหนุ่มแรงดีอย่างเขาไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยสักนิด ไม่เหมือนเด็กหนุ่มที่แรงน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ออกแรงดึงประตูทีเดียวก็เล่นเอาเหนื่อยแล้ว
“เอาน่าๆ เรานอนห้องเดียวกันมาตั้งสองคืนแล้ว จะกลัวอะไร”
ก็กลัวอารมณ์ของพี่นั่นแหละ ร่างบางคิดในใจ พานให้คิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ใบหน้าสวยก็แดงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ ชีวอนเห็นคนตรงหน้าเผลอก็กระชากประตูออกทันที ส่งผลให้ร่างสูงใหญ่เข้ามาในห้องนอนของเด็กหนุ่มได้สำเร็จ
เซฮุนอ้าปากค้างเมื่อเห็นเขากดล็อคห้อง แถมยังส่งยิ้มชวนสยองมาให้อีกต่างหาก
“กลัวอะไรเล่า บอกแล้วไงว่าจะไม่ทำให้กลัว แค่อยากนอนกอดเฉยๆ”เขาอธิบายเหตุผล
“เชื่อได้เหรอฮะ”ร่างบางถามน้ำเสียงประชด เพราะเดี๋ยวนี้ถ้าไม่โดนจูบก็โดนกอดเป็นประจำ แม้ว่าจะรู้สึกดี แต่เวลาทำอย่างอื่นมันก็รำคาญไม่น้อย
“เชื่อได้เลย”ว่าแล้วก็ตรงไปยังเตียงนอนนุ่มๆ ชายหนุ่มนั่งลงที่เตียงก่อนจะตบมือตรงที่ว่างข้างๆ
เซฮุนถลึงตาขึ้นอย่างเสียมิได้
“ไม่มาอีก สงสัยต้องใช้วิธีนี้”ชีวอนรวบร่างบางขึ้นโดยไม่ให้ตั้งตัว
“เฮ้ย!”
“หึๆๆ ดูซิว่าคราวนี้จะขัดฉันได้รึเปล่า”ว่าแล้วก็อุ้มร่างบางตรงไปยังเตียงนอน ก่อนจะวางลงอย่างเบามือ เมื่อเซฮุนถูกวางลงก็จะขยับหนี แต่ก็ไม่ทัน มือหนาคว้าหมับที่เอวบางและดึงให้ลงมานอนด้วยกัน ท่อนขาแข็งแกร่งพาดก่ายที่สะโพกเล่นเอาคนตัวเล็กหายใจแทบไม่ทั่วท้อง ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นร่างเล็กหยุดดิ้น มือหนาคว้าเอวบางเคลื่อนให้เข้ามาใกล้อกแกร่ง ถ่ายทอดความอุ่นอย่างหาที่เปรียบมิได้ตรงสู่ร่างบาง ริมฝีปากบางแบบผู้หญิงอุ่นจัดทาบที่เส้นผมนุ่มสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งคู่
+++++++++++++
100%
มุมเม้าท์มอย
อันยองฮาเซโยค่ะรีดเดอร์ที่รักของไรท์เตอร์ คิดถึงกันมั้ยเอ่ย????
(รีดเดอร์บอก – กูไม่คิดถึงมึงโว้ย) เอาล่ะตอนนี้มีตัวละครใหม่เพิ่มขึ้นอีกแย้วเนอะ
ใครที่เคยอ่านเวอร์วอนคยูจะรู้ว่า
คนที่รับบทวอนในเวอร์ที่แล้วคือฮีชอล หลายคนบอกว่าจิ้นคุณฮีแบบสุขุมไม่ออก
คราวนี้ออกมั้ยเอ่ย เอาล่ะตอนหน้าก็จะมีตัวละครใหม่อีกสองตัวน้า
ลองไปเดาดูกันนะว่าเป็นใคร ไรท์ใบ้ให้ “คุณพ่อสามีและคุณแม่สามี”
พอจะเดาออกกันมั้ยหนอว่าไรท์จะให้ใครมารับบทนี้กัน
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ บ๊ายบาย
ความคิดเห็น