ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 3
Episode 3: พี่ขอโทษ...
หลายสัปดาห์ผ่านไป
นับตั้งแต่วันนั้นผ่านไป คยูฮยอนกับชีวอนก็มักจะไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะชีวอนนั้นต้องถ่ายละครตลอด ทำให้ทั้งสองคนมีเวลาเจอกันน้อยลง ถึงแม้จะต้องมีงานที่จะต้องไปออกด้วยกัน ก็ไม่เคยได้อยู่ตามลำพังสองต่อสองเสียทีจนทำเอาร่างบางเริ่มท้อแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะถามเรื่องคืนนั้นจนกระทั่ง...
สถานนีSBS
“ทุกคนวันนี้ทำให้เต็มที่เหมือนอย่างเคยนะ”ผู้จัดการของซุปเปอร์ จูเนียร์เอ่ยบอกเมมเบอร์ทั้งสิบสามชีวิต ก่อนจะยืนมองทั้งสิบสามคนขึ้นไปบนเวทีและออกสเต็ปเพลงSorry, sorryทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีจนกระทั่งอีกไม่กี่สิบวิจะจบเพลงก็เกิดเหตุการ์ณไม่คาดฝันสำหรับแฟนคลับและสมาชิกขึ้น
อื้อ เวียนหัว ตาลายไปหมดแล้... คยูฮยอนคิดเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลงพร้อมกับเสียง...
ตึง!!!
ร่างโปร่งบางของมักเน่แห่งวงซุปเปอร์จูเนียร์ล้มลงบนพื้นในทันที เหล่าเมมเบอร์ที่กำลังออกเสต็ปอยู่หันไปบอกกันเป็นทางเดียว ทุกสรรพสิ่งหยุดลง เหล่าสมาชิกทุกคนรีบวิ่งตรงไปยังร่างของมักเน่แทบจะในทันที และผู้ที่ไปถึงก่อนเป็นคนแรกก็คือลีดเดอร์ตาหวาน อีทึกรีบออกคำสั่งให้คังอินอุ้มรุ่นน้องตรงไปยังรถที่ผู้จัดการสั่งให้คนขับเตรียมไว้ในทันที
บรื้น!!! บรื้น!!!
รถตู้สีขาวของค่ายออกตัวอย่างรวดเร็วไปทางโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในทันที ทิ้งให้สมาชิกคนอื่นๆกลับไปรอฟังข่าวที่หอ
ที่โรงพยาบาล
ทันทีที่มาถึงร่างเพรียวก็ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินในทันที ผู้จัดการ อีทึกและคังอินต่างยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วง ด้วยเฉพาะอีทึกที่เดินวนไปวนมาจนหลายคนเวียนหัว ผู้จัดการจึงสั่งให้อีทึกกับคังอินกลับไปที่หอก่อน และบอกว่าถ้าได้เรื่องอะไรจะโทรบอกไปที่หลัง อีทึกกับคังอินจึงยอมกลับไปที่หอ
1 ชั่วโมงผ่านไป
แอ๊ด!!!
หลังจากที่ผู้จัดการนั่งรอมานานถึง 1 ชั่วโมง คุณหมอแผนกฉุกเฉินก็เปิดประตูเดินออกมา ตรงเข้าไปหาผู้จัดการที่ยืนรออยู่
“ตอนนี้คนไข้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ”คุณหมอหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วคยูฮยอนเค้าเป็นอะไรหรือครับ”
“เอาไว้คนไข้ฟื้นก่อนก็แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมจะให้บุรุษพยาบาลนำไปยังห้องของคนไข้นะครับ”คุณหมอหนุ่มเอ่ยก่อนจะหลบทางให้รถเข็นที่บนรถเข็นมีร่างของมักเน่แห่งวงซุปเปอร์จูเนียร์เข็นนำไปสู่ห้องพัก
หลายชั่วโมงผ่านไป
ห้อง 1013
“อืม...”เสียงครางหวานดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่แห้ง เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ มองไปรอบๆห้องอย่างสงสัย ก่อนจะหายสงสัยเมื่อพบหน้าของคุณผู้จัดการ
“เป็นยังไงบ้างคยู”ผู้จัดการเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะลุกจากโซฟาที่มุมห้องเข้าไปช่วยประครองร่างเพรียวบางให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกดปุ่มฉุกเฉินเรียกคุณหมอ
“เป็นยังไงครับ ยังมีอาการมึนหัวรึเปล่าครับ”คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม หลังจากคุณพยาบาลไปตามเขาก็รีบมาในทันที
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ”ร่างโปร่งตอบพร้อมรอยยิ้มที่พยายามฝืนยิ้ม
“คุณหมอครับ คยูฮยอนเป็นอะไรครับ”คุณผู้จัดการเอ่ยถามในสิ่งที่ตนอยากรู้มากที่สุด
“อยากรู้แน่เหรอครับ ผมกลัวว่าจะรับกันไม่ได้”คุณหมอหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าที่พยายามตีให้นิ่งที่สุด
“ครับ บอกเถอะฮะ ผมอยากรู้ว่าผมเป็นโรคอะไร”ร่างบางเอ่ย พร้อมส่งสายตาอ้อนๆเหมือนลูกแมวใส่หมอหนุ่ม
“โอเคครับ ผมจะบอก แต่ก่อนจะบอก ผมขอให้คุณคยูฮยอนช่วยทำใจดีๆไว้นะครับ เพราะสิ่งที่ผมจะบอกมันอาจจะกระทบต่อจิตใจของคุณมาก”หมอหนุ่มเอ่ยเตือนร่างเพรียวที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างเพรียวพยักหน้า หมอหนุ่มกลืนน้ำลายก่อนจะเอ่ยถึงโรคที่คยูฮยอนเป็น
“คุณคยูฮยอนตั้งครรภ์ได้สามสัปดาห์แล้วครับ”ทันทีที่สิ้นเสียงของคุณหมอหนุ่ม ทำเอาทั้งร่างบางและผู้จัดการถึงกับช็อคไปตามๆกัน ก่อนที่ผู้จัดการจะตั้งสติได้และเอ่ยกับคุณหมอหนุ่ม
“หมอแน่ใจเหรอครับ”ผู้จัดการเอ่ยถามย้ำ เพราะเพื่อสิ่งที่เขาได้ยินมันจะผิดไป
“แน่ใจครับ ทางเราตรวจอย่างละเอียดแล้วครับ ยืนยันได้ว่าคุณโจ คยูฮยอนกำลังตั้งครรภ์ได้สามสัปดาห์ครับ”คุณหมอหนุ่มเอ่ยย้ำในสิ่งที่กำลังเกิดกับร่างเพรียวที่อยู่บนเตียง คยูฮยอนนั่งเงียบอยู่เพียงลำพังแทบไม่ต้องคิดว่าพ่อของเด็กในท้องนั้นเป็นใคร เพราะเวลามันพอดีเป๊ะนับจากวันนั้นที่เขามีอะไรกับชีวอนมันก็สามอาทิตย์พอดี
“อย่างนั้นหรือครับ ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมาก และผมขอให้คุณหมอช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ”
“ผมทราบครับ แต่ว่าอย่าเพิ่งกลับนะครับ ผมอยากให้คุณพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกสักสองสามวันครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปดูคนไข้รายอื่นนะครับ”คุณหมอหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะออกจากห้องไป ทิ้งให้ห้องตกอยู่ในความเงียบ
“จะทำยังไงกับเด็กก็แล้วแต่นาย แต่ห้ามบอกใครว่านายท้องเด็ดขาด”ผู้จัดการเอ่ยบอก
“....”ณ ตอนนี้สติของร่างเพรียวไม่อยู่กับตัว
“เฮ้อ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมนายใหม่ก็แล้วกัน”ผู้จัดการเอ่ย เมื่อเห็นว่ามักเน่ของวงซุปเปอร์ จูเนียร์ตอนนี้อยู่ในโหมดเก็บตัวไม่พูดอะไรออกมา
ปึง!!!
ทันทีที่ประตูถูกปิดลง ร่างเพรียวบางก็ทิ้งตัวลงบนเตียงทันที พร้อมทั้งร้องไห้ออกมา มือบางลูบหน้าท้องแบนราบที่ใต้นั้นมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังเติบโต พลางจมกับความคิดของตนเอง
ถ้าหากเขาจะเอาเด็กไว้ ชีวิตการเป็นนักร้องต้องจบลงแค่นี้ แต่ถ้าหากเขาทำลายเด็ก เขาก็คงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
“ฉันจะทำยังไงดี”
++++++++++++
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
โรงพยาบาล
ห้อง 1013
นับตั้งแต่วันที่คยูฮยอนเป็นลมขณะแสดงไลฟ์อยู่และต้องเข้าโรงพยาบาลก็ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ ในขณะนี้เจ้าตัวกำลังแต่งกายเตรียมตัวไปแถลงข่าว ร่างบางตัดสินใจบอกความจริงและเก็บเด็กในท้องเอาไว้ แม้ว่ามันอาจจะทำให้การเป็นนักร้องของเขาจะต้องจบลงก็ตาม ณ ตอนนี้เมมเบอร์ทุกคนรู้แล้วว่าเขาท้อง แม้เขาจะไม่ได้บอกก็ตามว่าท้องกับใคร แต่วันนี้แหละจะได้รู้กัน
“พร้อมมั้ย”ผู้จัดการเอ่ยถามร่างเพรียวอยู่ในชุดสบายๆ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ทับด้วยเสื้อกั๊กแขนกุดสีน้ำคราม ใส่กางเกงยีนส์ขายาวสีเข้ม ตบท้ายด้วยรองเท้าผ้าใบ
“ฮะ...”ตอบรับเพียงสั้นๆก่อนจะเดินตามหลังคุณผู้จัดการลงลิฟต์ไปยังหน้าโรงพยาบาลที่มีรถตู้ของต้นสังกัดเตรียมรอรับพาไปส่งยังโรงแรมที่จัดแถลงข่าว โดยไม่มีเมมเบอร์คนอื่นๆมาด้วย เพราะมันเป็นเรื่องของเขาเพียงคนเดียว
ณ รอยอล โคเรียน โฮเตล
ห้องบอลลูน
“เอาล่ะครับนักข่าวทุกท่าน คุณโจ คยูฮยอนมาถึงแล้วครับ”การ์ดชุดดำคนหนึ่งประกาศผ่านไมค์ พร้อมๆกับที่ร่างโปร่งบางของมักเน่แห่งวงบอยแบนด์ที่มีสมาชิกเยอะที่สุดเดินเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะนั่งลงยังที่นั่งตรงกลางระหว่างผู้จัดการและลี ซูมาน
“ทางเราขอชี้แจงก่อนนะครับ นักข่าวท่านใดที่ต้องการถามคำถามกรุณายกมือขึ้นด้วยนะครับ”ผู้จัดการเอ่ยผ่านไมค์ตรงหน้าของร่างเพรียว ก่อนที่แสงแฟลชพร้อมกับคำถามแรกจะถูกเอ่ยขึ้นมา
“ไม่ทราบว่าสาเหตุที่คุณคยูฮยอนเขาโรงพยาบาลคืออะไรครับ”นักข่าวหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
“...สาเหตุที่ผมเข้าโรงพยาบาลคือ...ผมตั้งครรภ์ครับ”สิ้นเสียงหวาน ก็ทำเอาทั้งเหล่านักข่าวและแฟนคลับถึงกับช็อค
“แล้ว...พ่อของเด็กในครรภ์ของคุณคยูฮยอนคือใครค่ะ”นักข่าวสาวคนหนึ่งที่ตั้งสติได้ก่อนใครยกมือขึ้นถามในคำถามที่แฟนคลับทั้งหลายและเหล่านักข่าวอยากรู้
“คือ...ถ้าผมบอกไปแล้ว ขอให้ทุกคนอย่าโทษเขานะครับ”
“ครับ/ค่ะ”ทั้งแฟนคลับและนักข่าวเอ่ยให้คำมั่นสัญญา
“พ่อของเด็กในท้องของผมคือชเว ชีวอนครับ”
กลับมาสู่ปัจจุบัญ
“พี่ขอโทษ...”และนี่คือประโยคแรกที่ชีวอนเอ่ยหลังจากเงียบฟังสิ่งที่คยูฮยอนเล่าออกมาให้ได้รับรู้กัน
“ฮึก...”ร่างเพรียวไม่ตอบรับ ทำเพียงแค่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของลีทึก
“พี่ขอโทษ...คยู ยกโทษให้พี่ได้รึเปล่า ยกโทษให้คนเลวๆอย่างพี่ได้มั้ย พี่สัญญาว่าจะดูแลคยูกับลูกให้ดีที่สุด”ร่างสูงเอ่ยพลางคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบาง จับมือบางมากุมไว้แน่นส่งความรักความอบอุ่นผ่านมือ
“ผม...ฮึก...ไม่ต้องการอะไร...ฮือ...นอกจาก...อึก...คำว่ารัก”สิ้นเสียงหวานร่างสูงก็ตอบกลับในทันที
“พี่อยากให้เรารู้ไว้ว่า พี่ให้เราได้ทุกอย่างนะคยู และนี่คือสิ่งที่พี่อยากให้นายมากที่สุด...พี่รักนาย”สิ้นคำบอกรักจากชีวอนร่างโปร่งก็ผละออกจากอ้อมกอดของลีดเดอร์ตาหวาน เข้าสู่อ้อมกอดแกร่งของคนที่เขารัก
“แหม หวานกันทันทีเลยนะ”คังอินเอ่ยแซวคู่รักคู่ใหม่
“ฮะๆ...”ชีวอนหัวเราะแห้งๆให้ก่อนจะดันตัวของร่างบางออก พลางมองด้วยสายตารักใคร่ ก่อนจะค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากดวงตากลมโตออกจนหมด
“แบบนี้เราก็ต้องจัดหอใหม่ใช่มั้ยฮะพี่ลีทึก”เสียงหวานของเมมเบอร์คนที่สิบเอ็ดเอ่ยขึ้น
“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละเรียววุค อืม... เดี๋ยวคังอินนายมาช่วยฉันจัดแบ่งห้องใหม่ที่นะ ส่วนคนอื่นๆก็ไปเก็บของใช้ของตัวเองให้เรียบร้อยล่ะ เพราะพรุ่งนี้เราจะเริ่มทำการจัดหอใหม่กันแต่เช้า อ้อ ชีวอนเดี๋ยวนายไปช่วยคยูเก็บของด้วยนะ แล้วก็คืนนี้นายไปนอนกับคยูก็แล้วกัน เอาล่ะทุกคนแยกย้ายได้”สิ้นเสียงของลีดเดอร์ตาสวย เหล่าเมมเบอร์ต่างก็แยกย้ายไปเก็บของๆตนเอง ยกเว้นเพียงลีทึกและคังอินที่นั่งซุมหัวกันจัดแบ่งหอพักใหม่ และเรียววุคกับซองมินที่เป็นฝ่ายทำอาหารเย็นรอ เพราะฮีชอลและเยซองจะเก็บของให้แทน
“ค่อยๆ นั่งนะคยู”ชีวอนเอ่ย พลางประครองให้ร่างบางของคนรัก (หมาดๆ) ให้ค่อยๆนั่งลงบนเตียงช้าๆ ก่อนจะหันไปเก็บของๆตนเอง
“ให้ผมช่วยอะไรมั้ยฮะพี่ชีวอน”ร่างบางเอ่ย
“นายช่วยให้กำลังใจพี่ดีกว่านะ”ร่างสูงเอ่ยขึ้น ทำเอาใบหน้าหวานแดงเป็นลูกตำลึงสุกไปในทันที
+++++++++++++
100%ค่ะ รอนานกันมั้ยค่ะรีดเดอร์ทั้งหลาย ตอนนี้ค่อนข้างจะดูดราม่าหน่อยๆ แต่ตอนท้ายก็หวานออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ 555 ไรท์เตอร์เชื่อว่ารีดเดอร์หลายคนคงอยากจะฆ่าจะแกงไรท์เตอร์เต็มแก่โทษฐานกวนบาทา อ่า ไรท์เตอร์ไม่มีอะไรจะทอล์คแล้ว เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าค่ะ (เพราะเพิ่งบ้าไปหยกๆ) บ๊ายบาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น