นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #22 : [DoChen] Just One Day : Load 100%

Title: Just One Day

Paring: DoChen

Tag: Romantic, Drama

Note: เป็นฟิคที่อยู่ๆ ก็อยากเขียนค่ะ อาจจะดราม่า(อีกแล้ว)

++++++ Just One Day ++++++

หากคุณเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งวัน คุณอยากจะทำอะไรเป็นสิ่งสุดท้าย ก่อนที่คุณจะหมดเวลา

          /ฮัลโหลคยองซู นี่จงแดนะ/ เสียงหวานที่ไม่ได้ยินมาหลายเดือนเอ่ยมาตามสาย ทำเอาร่างโปร่งที่กำลังนั่งซึมอยู่กับหนังสือสอบที่ต้องอ่านรู้สึกมีพลังงานขึ้นมาทันที

          “จงแด! จงแดเหรอตอนนี้นายอยู่ไหนนะ”ร่างโปร่งเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงทันทีที่ได้ยินเสียงคนที่เขากำลังเป็นห่วงที่สุด

          /อ่า ตอนนี้ฉันอยู่เมียงดงน่ะ นายว่างรึเปล่าคยองมาเที่ยวเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ย/ ร่างบางเอ่ยเสียงแหบแห้งมาตามสาย จริงๆ แค่ได้ยินเสียงคยองซูก็แทบจะบินไปหาปลายสายอยู่ร่อมร่อแล้ว เพราะเขาไม่ได้เจอร่างบางมาสอง-สามเดือนแล้ว

          “อ่า ได้ ได้ ฉันจะรีบไปในห้านาทีจงแด”ร่างโปร่งพูดอย่างดีใจ จนลิ้นแทบพันกัน ก่อนจะกดวางสาย และร้องออกมาด้วยความดีใจ

          “เยสสสสสสส”ร้องอย่างดีใจก่อนจะรีบปิดหนังสือที่จะอ่านสอบในวันมะรืนทันที มือเรียวคว้าเอาโทรศัพท์ กระเป๋าตังค์และเสื้อโค้ท รีบเปิดประตูออกทันที ยังไม่ทันจะก้าวออกจากห้อง มารดาที่อยู่ชั้นล่างมาตั้งแต่เช้าก็ยืนขวางอยู่ที่หน้าประตู

          “จะไปไหนคยองซู”คุณนายโดถาม ดวงหน้าสวยหวานเรียบนิ่ง คิ้วเรียวขมวดหมุ่น คยองซูหน้าเจื่อนเล็กน้อย มือหนากำโทรศัพท์ในมือแน่น

          “เอ่อ...จ..จะไปหาจงแดครับแม่”ตอบไปตามความจริง คุณนายโดเบิกตากว้างเล็กน้อย

          “ล...ลูกว่าจะไปหาใครนะคยองซู”คุณนายโดถามเสียงสั่น

          “จงแดครับ เมื่อกี้จงแดโทรมาหาผมให้ไปหาที่เมียงดงครับ”ร่างโปร่งตอบ คุณนายโดถึงกับแข็งทื่อยืนข้างอยู่ที่หน้าประตู คยองซูมองแม่ด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร รีบหลบออกไปอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ออกไปเจอคนที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก

++++++ Just One Day ++++++

[Loading 15%] แค่นี้ก่อนนะค้า เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้ค่ะ ไม่ไหว ตอนนี้เสี้ยนฟิค RE6 มั่กๆ ไม่รู้มีใครชอบเกมส์นี่แบบไรต์มั้งรึเปล่า เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ บ๊ายบาย {13/05/14}

[Continue] กลับมาต่อแล้วค่า ~~~

++++++ Just One Day ++++++

          เมียงดง...

          “ขอโทษที่มาช้านะจงแดอ่า”ร่างโปร่งเอ่ยขอโทษพลางหายใจหอบ หลังจากลงจากรถไฟฟ้าก็รีบวิ่งมายังสถานที่นัดทันทีเพราะตัวเองสายมากแล้ว ร่างบางส่ายหน้าพลางเป็นไร ก่อนจะจับมือของคยองซูและออกเดินไปตามทางเดิน

          “เมื่อกี้น่ะไม่เป็นไรหรอก เรามาถึงก่อนคยองแป๊บเดียวเอง”จงแดส่ายหัวพลางตอบพร้อมยิ้มให้ ได้เห็นเพียงแค่นี้คยองซูรู้สึกว่าตนเองหัวใจพองโตขึ้นเยอะ

          “งั้น...จงแดหิวรึเปล่า จะกินอะไรก่อนมั้ย หรือจะไปเที่ยวก่อน”คยองซูถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนออกเดินจากจุดนัดพบ เดินไปเรื่อยๆ ตามทางเท้าของเมียงดง ร่างบางส่ายหัวปฏิเสธ

          “เราไม่หิวหรอก เราอยากเที่ยวมากกว่า คยองช่วยแดเลือกของขวัญหน่อยสิ แดอยากซื้อของขวัญให้เพื่อนๆ เพราะแดคง...ไม่มีโอกาสให้แล้วล่ะ”ร่างบางว่าเสียงสดใสก่อนจะเบาลงในท้ายประโยค คยองซูเองก็ไม่ได้สงสัยอะไร จึงตอบตกลง

          “เอาสิ”

++++++ Just One Day ++++++

          ร้านแรกที่ทั้งสองคนเข้ามาแวะคือ ร้านเครื่องประดับ จงแดเลือกที่จะซื้อของขวัญให้เพื่อนร่วมห้องผู้หญิงก่อน คยองซูช่วยจงแดเลือกอย่างพิถีพิถัน เพราะดูคนตัวเล็กจะตั้งใจมาก

          “อืม...คยองว่าสร้อยอันนี้เหมาะกับซอลลี่มั้ยอ่ะ”จงแดยกสร้อยเงินเส้นเล็กมีจี้เป็นดวงดาวขึ้นให้ร่างโปร่งดูด้วยสายตาลุ้นๆ คยองมองพิจรณาพลางนึกถึงภาพเพื่อนสาวร่วมห้องใส่สร้อยเส้นนี้ ก่อนจะตอบ

          “ก็เหมาะนะ ซอลลี่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก สร้อยเส้นเล็กๆ แบบนี้ต้องเหมาะแน่นอนอยู่แล้ว”คยองซูว่าพลางยิ้มกว้าง ส่วนจงแดเมื่อได้ยินดังนั้นถึงกับยิ้มกว้าง ก่อนจะวางมันลงในตระกร้าสำหรับใส่สินค้าที่ทางร้านจัดไว้ให้บริการ ซึ่งในตอนนี้มีสร้อยคอ สร้อยข้อมือ และต่างหูนับสิบอย่างแล้ว ซึ่งแต่ละชิ้นไม่เหมือนกันเลย

          “แค่นี้ก็พอมั้ง จงแด”คยองซูเอ่ยขึ้นหลังจากเลือกดูกันอยู่นาน และไม่มีของชิ้นไหนที่ถูกใจแล้ว ร่างบางพยักหน้ารับ ก่อนจะนำมันไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์

++++++ Just One Day ++++++

          “จงแดเป็นอะไรรึเปล่า ไหวมั้ย พักก่อนมั้ย”ร่างโปร่งถามขึ้น หลังจากเดินออกจากร้านเครื่องประดับมา อยู่ๆ ร่างบางก็ทำท่าจะเป็นลมเสียอย่างนั้น คยองซูรีบตรงเข้าไปประครองแทบจะในทันที

          ร่างบางส่ายหัวเชิงว่าไม่เป็นไร ร่างโปร่งจึงประครองไปยังม้านั่งที่ทางรัฐบาลจัดไว้ให้นั่งพักผ่อน มือบางกุมศีรษะตลอดทาง

          “ไหวมั้ย จงแดกลับมั้ย เดี๋ยวเราไปส่ง”ร่างโปร่งถามด้วยความเป็นห่วงมาก

          “ร...เราไม่เป็นไร เราไปเดินต่อกันเถอะ”ร่างบางว่าพลางฝืนลุกขึ้นยืนจนเกือบจะเซ เสียด้วยซ้ำโชคดีที่คยองซูประครองตัวไว้ด้วยกัน

          “อย่าฝืนสิ เดี๋ยวเป็นลมขึ้นมาจะยุ่งนะ เราว่าจงแดไปทานอะไรหน่อยดีกว่ามั้ย คยองรู้จักร้านเค้กโฮมเมดอร่อยๆ อยู๋ร้านนึง ป่ะ ไปกันเถอะ”ไม่ว่าเปล่า คยองซูออกแรงบังคับพาคนที่ธรรมดาก็ตัวเล็กอยู่ แต่ปัจจุบันตัวเล็กกว่าเดิมไปยังจุดหมายปลายทาง

++++++ Just One Day ++++++

          ณ ร้านเค้กแห่งหนึ่ง

          กรุ้งกริ้ง

          ทันทีที่คยองซูเปิดประตูเข้าไป เสียงโมบายรูปกระดิ่งก็ดังขึ้น พนักงานก็รีบปรี่มาต้อนรับอย่างรวดเร็ว

          “ยินดีต้อนรับครับกี่ท...อ้าวคยอง วันนี้หยุดอ่านหนังสือเรียนไม่ใช่เหรอ”ทันทีที่พนักงานเห็นหน้าคยองซูก็เอ่ยทักทายทันที

          “อ่า...ผมออกมาผ่อนคลายสมองนิดหน่อยนะ พี่เรียววุคฮะ มีที่ว่างสักสองที่ไหม”คยองซูตอบ

          “มีสิๆ มา เดี๋ยวพี่นำไป”พนักงานตัวเล็กที่ชื่อว่าเรียววุคว่าอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินนำคยองซูและจงแดไปยังที่ว่างที่ว่าไว้ เมื่อถึงที่คยองซูจัดการประครองให้จงแดนั่งลงไปก่อน ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม

          “รับอะไรดีเอ่ย คยอง”เรียววุคพูดอย่างสนิทสนม คยองซูยื่นเมนูเล่มหนึ่งให้จงแด ส่วนอีกเล่มตัวเองเปิดหาเอง

          “อืม...ผมเอาแยมส้มมูส กับชาคาโมไมล์แล้วกันฮะ”จงแดเอ่ยเป็นคนแรกหลังจากเปิดดูได้ไม่นานร่างบางก็ตอบแทบจะในทันที เรียววุคพยักหน้ารับก่อนจะจดขยุกขยิกลงในสมุดรับออร์เดอร์

          “ของผมเอาเป็น ลาเต้ร้อนหนึ่งแก้วกับวนิลาช็อตเค้กแล้วกันพี่”คยองซูว่าก่อนจะส่งเมนูคืนให้เรียววุคที่รับออร์เดอร์เสร็จแล้ว

          “รอประมาณสิบนาทีนะครับ”เรียววุคว่าก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ทั้งสองคนได้อยู่กันตามลำพังอีกครั้ง จงแดมองไปรอบๆ ร้านอย่างนึกสนใจ เพราะร้านตกแต่งสไตล์ธรรมดาๆ เหมือนอยู่บ้านมากกว่าร้านเค้กเสียด้วยซ้ำ

          “ไม่น่าเชื่อนะว่า คยองซูจะชอบกินเค้กด้วย”ร่างบางเอ่ยขึ้นพลางมองไปรอบๆ ร้าน

        “อะไรกันเล่า ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ฉันน่ะชอบกินเค้กนะ” โดยเฉพาะเค้กที่จงแดทำ ร่างโปร่งเก็บประโยคท้ายพูดในใจ ร่างบางหัวเราะเมื่อเห็นคยองซูเถียงพร้อมทำหน้าจริงจังจนคิ้วขมวด

          “ฮ่าๆๆ ฉันรู้น่าว่าคยองซูชอบกินเค้ก แต่ไม่คิดว่าจะชอบกินเค้กในร้านสไตล์เด็กผู้หญิงแบบนี้เฉยๆ”ร่างบางว่า

          “อ๋อ ตอนที่ฉันเจอร้านนี้ครั้งแรก ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่พอดีวันนั้นพี่สาวฉันใช้ให้มาซื้อเค้กที่ร้านนี้น่ะ ทำให้ฉันได้ลองทาน ก็รู้สึกถูกใจวันถัดมาที่ร้านรับสมัครเด็กทำงานพาร์ทไทม์พอดี ฉันก็เลยมาทำงานที่ร้านอยู่ช่วงหนึ่งน่ะ ก็เลยได้กินเค้กร้านนี้แทบจะทุกชนิดแล้ว”ร่างโปร่งว่าพลางยิ้มกว้างอย่างอวดๆ และก่อนที่ทั้งสองจะได้เอ่ยอะไรต่อออร์เดอร์ที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ โดยพนักงานอีกคน คนนี้สูงกว่าคนที่มารับออร์เดอร์แต่รูปร่างผอมบางแล้วก็หน้าหวานไม่แพ้กัน

          “นี่ครับ แยมส้มมูสกับชาคาโมไมล์ และวนิลาช็อตเค้กกับลาเต้ร้อนครับ”พนักงานคนนั้นเอ่ยทวนออร์เดอร์ก่อนจะวางอาหารลงทีละอย่างตามที่พูด เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่แย้งอะไร ก็เอ่ยขอตัวก่อนจะเดินจากไป

          ทั้งสองหยิบซ้อมขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ จิ้มลงไปบนเค้กที่แทบจะบุ๋มลงไปตามรอยกดซ้อมลงบนเนื้อเค้ก ทันทีที่เค้กคำแรกเข้าปากร่างบางก็แทบจตะตัวลอยเสียด้วยซ้ำ เพราะเนื้อเค้กนั้นนุ่มมากเสียจนแทบจะละลายได้ในปาก คยองซูมองอากัปกริยานั้นของจงแดแล้วได้แต่ยิ้ม ก่อนจะรีบหยิบมือถือของตนขึ้นมาแอบถ่ายภาพน่ารักๆ ของอีกฝ่ายไว้โดยที่พยายามไม่ให้จงแดรู้ตัว

++++++ Just One Day ++++++

        หลังจากเค้กชิ้กแรกหมด จงแดก็สั่งมาเรื่อยๆ จนแทบจะชิมทุกรสอยู่แล้วด้วยซ้ำหากคยองซูไม่ห้ามไว้ก่อนน่ะนะ หลังจากเติมพลังกันเรียบร้อยทั้งสองคนจึงออกเดินทางต่อ ทั้งสองคนเดินเลือกซื้อของไปเรื่อยๆ จนแทบจะได้ของครบตามจำนวนของเพื่อนทุกคน หลังจากเลือกซื้อของกันเสร็จ ทั้งสองคนจึงเรียกแท็กซี่ไปยังเขานัมซานเพราะว่าจงแดอยากขึ้นกระเช้า คยองซูไม่ขัดจึงพาไป

          ระหว่างรอร่างบางไปซื้อตั๋ว คยองซูก็เดินไปยังตู้ให้เช่นสำรับฝากของ ร่างโปร่งจัดการนำของทุกอย่างที่จงแดซื้อมาใส่ไว้ในตู้ฝากของ ทันทีที่ปิดประตูตู้เรียบร้อยเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน คยองซูล้วงมันขึ้นมาดูที่หน้าจอปรากฏชื่อว่า...

          /แม่/

        แม้จะสงสัยแต่ร่างโปร่งก็เลือกที่จะกดรับ

          “ยอบอโซโยครับม...”ยังไม่ทันจะเอ่ยจบประโยค ปลายสายก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

          /ลูกอยู่ไหนคยอง อยู่กับหนูจงแดใช่มั้ย/ แม่ของคยองซูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ร่างโปร่งขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะตอบกลับไป

          “ผมอยู่กับจงแดที่นัมซานทาวเวอร์ฮะ แม่มีอะไรรึเปล่าฮะ”

          /จริงเหรอ! ลูกรีบพาหนูจงแดกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ หนูจงแดน่ะต้องก...ตู๊ดดด/ ยังไม่ทันที่ปลายสายจะเอ่ยจบ คยองซูก็รีบวางสายทันทีเมื่อเห็นว่าจงแดกำลังเดินมา แม้จะสงสัยว่าทำไมแม่ต้องให้เขารีบพาจงแดกลับ และกลับที่ไหน วางสายไม่พอคยองซูจัดการปิดเครื่องหนีแม่ด้วย

          “หืม? เมื่อกี้ใครโทรมาเหรอคยอง”จงแดถามพลางเอียงคออย่างน่ารัก

          “อ๋อ แม่น่ะ แต่ไม่มีอะไรหรอก ป่ะเราไปขึ้นกระเช้ากันดีกว่า”ร่างโปร่งว่าก่อนจะยื่นมือไปจับมือของร่างบางไว้ และออกแรงดึงอีกคนไปขึ้นลิฟต์ที่จะพาทั้งสองคนไปยังสถานนีขึ้นกระเช้าลอยฟ้า

          “กรุณาก้าวอย่างระวังกันด้วยนะคะ”พนักงานเอ่ยพลางยิ้มให้ ขณะที่เหล่าลูกค้ากำลังก้าวเข้าไปในกระเช้าไฟฟ้าที่มาจอดรอ คยองซูกุมมือจงแดแน่นและจูงพาเข้าไปในกระเช้า เมื่อคนเข้ามาตามโควตาประตูกระเช้าก็ถูกปิดลง

          กึก กึก

          กระเช้าลอยฟ้าค่อยๆ ขยับเลื่อนไปตามสายเคเบิ้ล คนส่วนมากยืนอยู่ริมๆ กระจกเพื่อมองวิวทิวทัศน์ของกรุงโซล คยองซูจูงมือจงแดไปยังฝั่งหนึ่งของกระเช้าที่ไม่มีคนยืนเพื่อให้คนร่างบางได้มองวิวทิวทัศน์บ้าง

          ตลอดทางคยองซูไม่สนใจวิวด้วยซ้ำ เพราะเขาเอาแต่มองร่างบางที่มองวิวด้วยอากัปกริยาเหมือนเด็กน้อย เขาอยากจะมอง มองอีกฝ่ายให้เต็มอิ่ม เพราะเขามีความรู้สึกว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้มองอีกคนแบบนี้...

++++++ Just One Day ++++++

          หลังจากขึ้นไปถึงเขานัมซาน ทั้งสองคนแวะถ่ายรูปอยู่เล็กน้อยกก่อนจะเดินลงมาตามทางเรื่อยๆ ตามนักท่องเที่ยวคนอื่น โชคดีที่วันนี้อากาศกำลังดีไม่หนาวจนเกินไป เหมาะกับการเดินกินลมชมวิว

          “อ๊ะ คยองรออยู่นี่แป๊บนะเดี๋ยวเรามา”หลังจากเดินมาถึงจุดบริเวณที่เป็นที่นักท่องเที่ยวนิยมมาคล้องกุญแจของคู่รัก จงแดก็ขอตัวปล่อยให้คยองซูนั่งรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลบริเวณนั้น...

          ระหว่างที่รอร่างโปร่งจึงหยิบเอาโทรศัพท์ที่วันนี้เขาถ่ายรูปของจงแดไว้เต็มเครื่องขึ้นมาเลื่อนดู เขาถ่ายจงแดทุกอากัปกริยา ทุกรอยยิ้มของเจ้าตัวดูเศร้าสร้อยยังไงก็ไม่รู้ คยองซูได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเท่านั้น...

          “คยองซู...”ระหว่างที่เขากำลังนั่งดูรูปเพลินๆ นั้นเอง... น้ำเสียงนุ่มๆ ของใครบางคนก็ดังอยู่เหนือหัว ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมอง

          “พี่จุนมยอน!”

++++++ Just One Day ++++++

          “อ...อะไรนะครับ!”คยองซูร้องขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อหลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของจุนมยอน พี่ชายของจงแด จุนมยอนทำหน้าเครียดเป็นการบ่งบอกว่าเรื่องทั้งหมดนั้นคือเรื่องจริงไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย

          “ม...ไม่จริง”คยองซูถึงกับทรุดเข่าลงบนพื้น ไม่คิดเลยว่าวันนี้ที่เขาคิดจะสารภาพความในใจกับคนที่เขาแอบชอบมานาน จะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกัน..

          “ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง ขอร้องล่ะคยองซูช่วยทำให้วันนี้ของจงแดมีความสุขที่สุดทีนะ”จุนมยอนเอ่ยพลางบีบไหล่ของร่างโปร่งก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้คยองซูนั่งคุกเข่าน้ำตาไหลออกมาอย่างแคร์สายตา

          “คยอง~~ เรามาแล้วขอโทษทีมาช้านะ”เสียงหวานของคนที่หายไปนานดังขึ้น ทำเอาร่างโปร่งรีบลุกขึ้นยืนและเช็ดน้ำตาพยายามทำตัวให้ไม่มีพิรุธที่สุด

          “อ่า...ไม่เป็นไร ว่าแต่จงแดดูหน้าซีดๆ นะ”เขาตอบปฏิเสธพลางเอ่ยทักขึ้น จากใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วดูขาวซีดนักกว่าเดิมเหมือนไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยงสักเท่าไหร่ มือหนายกขึ้นประคองแก้มที่เคยมีเนื้อมีหนัง ซึ่งบัดนี้มันกลับสูบจนแทบจะเห็นแต่กระดูกเสียด้วยซ้ำ

          “ม...ไม่มีอะไรหรอก อ่า...ฉันว่าเราไปคล้องกุญแจกันเถอะ”จงแดตอบปฏิเสธก่อนจะดึงมือของคยองซูออกถึงแม้จะอยากได้ความอบอุ่นจากฝ่ามือนั่นให้นานกว่านี้ก็เถอะแต่เวลาของเขาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ก่อนจะรีบจูงมือของคยองซูไปยังราวสะพานที่เต็มไปด้วยแม้กุญแจที่ถูกคล้องอยู่เป็นคู่มากมายนับพันคู่ ทั้งสองคนเลือกคล้องตรงบริเวณที่มีแม่กุญแจคล้องน้อยที่สุด ในระหว่างที่คล้องแม่กุญแจอยู่นั้นจงแดก็เอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับจะจางหายไปในสายลม แต่นอนว่าคยองซูได้ยินมันอย่างชัดเจนที่สุด

          “คยอง...เรารักคยองน...”

          “จงแด จงแด! ไม่นะจงแด อย่าเพิ่งนะจงแด!”ร่างโปร่งร้องด้วยความตกใจ ที่เมื่อจู่ๆ ร่างบางที่นั่งยองๆ อยู่ข้างๆ ค่อยๆ ทรุดลงไปนอนกับพื้น ในสายตาของคยองซูทุกอย่างกลายเป็นภาพสโลว์ทั้งหมด

          “จงแด อย่าเพิ่งหลับสิ มาอยู่ฟังฉันบอกคำๆ นี้ก่อนสิ! ฉันรักนายนะจงแด ฉันรักนายจงแด!”ร่างโปร่งประครองร่างที่ไร้ซึ่งลมหายใจของใครอีกคนเอาไว้ น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่สนใจใคร กอดใครอีกคนเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่สนใจว่าจุนมยอนจะพูดอะไรหรือจะพยายามดึงอีกคนออกจากอกของเขาอย่างไร

          “ฉันรักนายจงแด...”

++++++ Just One Day ++++++

          21 กันยายน 20xx

        สุขสันต์วันเกิดนะจงแด นี่ก็ผ่านไปอีกปีแล้วนะ นายเป็นไงบ้างมีความสุขดีมั้ย? ส่วนฉันน่ะเหรอ ฉันยังมีความสุขดี ปีนี้นายอยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย? อะไรนะเกรงใจ? ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า.. อ่า...แย่ล่ะสายแล้ว โทษนะพอดีฉันมีธุระ ไปก่อนนะเจอกันที่เดิม แล้วก็...ฉันรักนายนะ จงแดของฉัน...

          ก๊อก ก๊อก

          “คุณพ่อฮะ~~~ ไปกันเถอะ น้องแดอยากว่ายน้ำแล้วววว”เสียงเล็กๆ ของลูกชายคนเดียวดังขึ้นแทบจะในทันทีที่สิ้นเสียงเคาะประตู ร่างโปร่งในชุดลำลองสบายๆ ยิ้มบางๆ พลางเก็บปากกาที่ถูกใช้งานเมื่อครู่ลงในแก้วสำหรับใส่ปากกา ก่อนจะปิดหน้าไดอารี่ที่เขียนเมื่อครู่ลง และเดินออกไป...

          “โอเคจงแดพ่อไปแล้ว อย่าวิ่งลงบันไดนะลูก!”

++++++ Just One Day ++++++

[Load 100%] ครบร้อยเปอร์แง้วววว>0< ขอโทษนะคะที่หายไปนานพอดี ไรต์ขึ้นม.หกแล้ว ก็เลยหาเวลาว่างค่อนข้างแยก แถมเมื่อวันที่6 สิงหา เป็นวันเกิดไรท์ไรท์เลยไปฉลองวันเกิดกับครอบครัวมา เลยไม่ได้มาอัพฟิคเลยขอโทษค่า ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนอ่านที่ยังรอคอยเนาะ ส่วนเรื่องรวมเล่มไม่ต้องห่วงนะคะ วันอาทิตย์นี้ไรท์จะไปเอาเล่มนะคะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ขออภัยในความล่าช้าจริงค่ะ! แล้วเจอกันค่ะบ๊ายบายย

B ♔ W