[Fic Shinhwa] Stop Love หยุดหัวใจ ไว้รักนาย [END]เปิดรีปริ้น

ลำดับตอนที่ #2 : Stop Love: 1st Step

Stop Love: 1^st Step

     ...เฮซองไม่คิดหรอกนะว่าการมีอะไรกับคนรัก

     เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

     จะทำให้เขาท้องได้...

     Shinhwa Café’

     เวลา 08.30 น.

     “อ้วกกกกกกกกกก”เสียงอาเจียนของบาริสต้าคนสวยประจำร้านดังก้องไปทั่วบริเวณ ทำเอาหุ้นส่วยใหญ่หน้าหวานที่กำลังทำขนมอยู่ในครัวต้องรีบวิ่งไปตามเสียงทันที โชคดืที่ยังไม่เปิดร้าน ไม่งั้นคงจะวุ่นวายแน่ๆ

     “พี่เฮซองเป็นอะไรรึเปล่า!”คิม ดงวาน พาตีซีแยร์ประจำร้านร้องถามจากด้านนอกของห้องน้ำด้วยความตกใจ มือเล็กที่ยังคงเปื้อนแป้งทำขนมลงมืทุบประตูพลาสติกของห้องน้ำอย่างแรง ชิน เฮซองอยากจะหันไปตอบเสียเหลือเกิน หากแต่อาการที่มีอะไรบางอย่างมาจุกที่ลิ้นปี่ก็ขัดขวางไม่ให้สามารถตอบได้

     “อ้วกกกกกกก”เสียงอาเจียนยังคงดังต่อไป ทำเอาร่างเล็กรู้สึกไม่ดีแม้แต่น้อย มือบางทุบประตูให้แรงขึ้นอีก พร้อมทั้งตะโกนถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

     “พี่เฮซอง ตอบผมสิ! เป็นอะไรรึเปล่าครับ”ร้องถามซ้ำ อย่างเป็นห่วง ไม่นานนักประตูที่ถูกทุบก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าหวานที่ซีดเซียวของหนึ่งในสองหุ้นส่วนใหญ่และเป็นบาริสต้าประจำร้าน

     “พี่เฮซอง!”ดงวานร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเข้าไปช่วยประครองร่างที่เดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าซีดเซียวจนน่ากลัว ดงวานประครองเฮซองออกมาอย่างทุลักทุเลจนสามารถพามานั่งยังเก้าอี้บาร์ทรงสูงตรงเคาท์เตอร์ได้สำเร็จ

      “พี่เฮซองครับ ผมว่าวันนี้เราปิดร้านสักวันมั้ย”ร่างเล็กถามอย่างเป็นห่วง พลางส่งยาดมให้อีกคนดม

      “ไม่! ไม่ต้องหรอก พี่แค่นอนไม่พอเท่านั้นเอง นั่งพักนิดหน่อยเดียวกันหาย”เฮซองว่าพลางสูดดมยาดมเข้าให้เต็มที จนอาการวิงเวียนศีรษะและอาการอยากจะอาเจียนทุเลาลงจนค่อยยังชั่น

     “แน่ใจเหรอครับ ผมว่าพี่น่าจะพักสักวันนะ”ร่างเล็กกว่าบอกอย่างเป็นห่วง

     “พี่แน่ใจน่าดงวาน พี่ไม่เป็นไรหรอก”เจ้าตัวเอ่ยย้ำให้อีกคนแน่ใจ ดงวานถอนหายใจกับความดื้อดึงของคนอายุมากกว่าคนนี้

      “โอเคครับ เปิดก็เปิด แต่ถ้าพี่ไม่ไหวก็รีบบอกนะ”เจ้าตัวเอ่ยกำชับอย่างเป็นห่วงก่อนเดินตรงไปยังห้องเปลี่ยนชุดพนักงาน เพื่อบอกให้พนักงานประจำร้านที่มาถึงแล้วให้ไปเปิดร้าน...

++++++ Stop Love +++++

     12.25 น.

     บนรถยนต์คันหนึ่ง

     “คุณแอนดี้ครับ ใกล้ถึงรึยังครับ”เสียงนุ้มทุ้มของหนุ่มหล่อที่ทำหน้าที่เป็นโชเฟอร์เอ่ยถาม คนร่างบางหน้าหวานที่นั่งอยู่ที่เบาะหลัง แอนดี้ ลี ผละใบหน้าออกจากหน้าต่างหันไปตอบเลขาของพี่ชาย

     “ใกล้แล้วละครับพี่จอนจิน ใช่มั้ยครับพี่มินอู?”เจ้าตัวตอบ ก่อนจะเอ่ยถามคนที่นั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ

     “ใช่ครับ เลี้ยวแยกหน้าก็ถึงแล้วล่ะจอนจิน”ลี มินอู หันไปตอบ ปาร์ก จอนจินผู้เป็นเพื่อนสนิท แน่นอนว่าจอนจินพยักหน้ารับก่อนจะทำตามที่เพื่อนบอก เลี้ยวซ้ายและตรงไปได้ไม่ไกล รถยนต์คันหรูก็มาจอดลงตรงลานจอดรถในบริเวณร้านกาแฟร้านหนึ่งซึ่งติดป้ายชื่อร้านไว้ว่า Shinhwa Café’ ผู้โดยสารทั้งสี่คนลงมาจากรถ มาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าที่พอมองลอดเข้าไปด้านในจะพบว่ามีลูกค้าอยู่มากมาย ซึ่งแอนดี้หาสนใจไม่ มือบางๆ นั้นจัดการผลักประตูกระจกเข้าไปในร้านทันที

     กรุ๊งกริ๊ง

     เสียงโมบายกระดิ่งดังขึ้นทันทีที่มีผู้เปิดเข้าไป ทั้งสี่เข้ามาหยุดยืนภายในร้านที่ตกแต่งสไตล์อบอุ่นดูแล้วร้าวกับบ้านหลังเล็กๆ ก็มิปาน

     “ยินดีต้อนรับ...อ้าว สวัสดีครับคุณแอนดี้”พนักงานร่างเล็กหน้าหวานคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหมายจะต้อนรับ แต่พอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่หน้าสุดก็ต้องร้องทักอย่างเสียไม่ได้

     “สวัสดีรยออุค พอจะมีที่ว่างสักสี่ทีมั้ย”ร่างบางถามพร้อมยิ้มหวานให้ รยออุคไม่รอช้ารีบนำลูกค้าใหม่ทั้งสี่ตรงไปยังที่นั่งตามความประสงค์ของลูกค้าทันที

     “เชิญครับ”รยออุคภายมือไปยังที่นั่งติดหน้าต่างจำนวนสี่ที่ โดยที่ผู้ที่นั่งด้านในสุดของทั้งสองฝั่งเป็นแอนดี้และจอนจิน ถัดจากจอนจินคือมินอู ส่วนถัดจากแอนดี้ก็คือพี่ชายของแอนดี้เอง

     “อืม...ของฉันวันนี้เอาเป็นลาเต้กับเค้กนมสดนะ”แอนดี้เอ่ยสั่งเป็นคนแรกหลังจากนั่งเรียบร้อย รยออุครีบจดเมนูของลูกค้าประจำอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆ

     “ของผมเอาเป็นคาปูชิโน่กับข้าวพัดแฮม”มินอู

     “นมสดร้อนกับอเมริกันลันช์ครับ”จอนจิน

     “....”

     “อ่า...พี่เอริคไม่ทานอะไรเหรอครับ”แอนดี้เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายนั่งนิ่งเงียบไม่บอกออร์เดอร์ที่ต้องการ

     “แอนดี้สั่งให้พี่ทีสิ พี่ไม่รู้จะทานอะไร”เอริค มุน พี่ชายต่างแม่ว่าอย่างอ้อนๆ ใครจะคิดว่าท่านประธานมุนแห่ง Good Corp. จะมีมุมขี้อ้อนแบบนี้ด้วย

     “โอเคฮะ อืม...เอาเอสเปรสโซ่กับพอร์ก เสต็กที่นึงครับ”ร่างบางสั่งให้เรียบร้อยก่อนที่รยออุคจะพยักหน้ารับและรีบนำออร์เดอร์ไปส่ง ทิ้งให้ทั้งสี่คนนั่งคุยกันอย่างสบายใจ

     “คุณแอนดี้ครับ...”

     “ว่าไงครับพี่จอนจิน”ร่างบางหันไปตามเสียงเรียกแทบจะใจทันที

     “คุณแอนดี้เจอร้านนี้ได้ยังไงเหรอครับ”จอนจินถามด้วยความอยากรู้ พลางจ้องมองใบหน้าหวานๆ ของน้องชายเจ้านายด้วยสายตาอ่อนโยนสื่อความที่ต้องการจะบอกออกมาอย่างชัดเจน

     “ผมเจอร้านนี้ตอนขากลับจากที่ไปดูงานให้พี่เอริคกับพี่มินอูน่ะครับ”เจ้าตัวตอบพร้อมยิ้มจนตาปิด ดูน่ารักไม่หยอก จอนจินพยักหน้ารับก่อนที่ทั้งโต๊ะจะกลับเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้ง แต่ไม่นานนักอาหารที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟเสียก่อน

     “ข้าวผัดแฮม อเมริกันลันช์ พอร์ก เสต็ก และเค้กนมสดได้แล้วครับ”น้ำเสียงหวานนุ่มหูดังขึ้นจากด้านบน มันคุ้นหูมินอูเสียเหลือเกิน หากแต่เจ้าตัวก็เลิกสนใจรีบเงยหน้าขึ้นหมายจะช่วยรับจานอาหารจากพนักงานเสิร์ฟ แต่พอเห็นพนักงานเสิร์ฟเท่านั้นนัยน์ตาเรียวยาวก็เบิกกว้างอย่างตกใจ

     “ดงวาน!!!”เสียงเรียกชื่อของตนนั้นยังสร้างความตกใจไม่ได้มากเท่ากับคนเรียกเสียอีก นัยน์ตาเรียวสวยเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอแฟนเก่าที่ร้านของตนเอง

     “มินอู!!!”ดงวานครางชื่อของอีกฝ่ายด้วยความตกใจไม่แพ้กัน แต่จะให้เดินหนีก็ไม่ได้เพราะยังไม่ได้เสิร์ฟอาหารเลย ทำให้ร่างเล็กจำต้องตีสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง และรีบเสิร์ฟอาหารเพื่อไปให้พ้นๆ จากบริเวณที่ที่มินอูอยู่

     “รายการอาหารครบแล้วนะครับ ส่วนรายการเครื่องดื่มเดี๋ยวอีกสักครู่จะนำมาเสิร์ฟนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”เจ้าตัวรีบพูดรัวเร็วเป็นชุดก่อนจะโค้งให้เสียหนึ่งที เตรียมจะหันหลังเดินหนีแต่ก็ช้าไป เพราะคนอย่างลี มินอูเร็วพอที่จะจับข้อมือของอดีตแฟนเก่าไว้ได้ทัน

     “เดี๋ยวสิ! นายจะรีบไปไหนกันดงวาน”มือหนาเอื้อมออกไปจับมือบางไว้เสียแน่นจนแทบจะกลายเป็นบีบ อารมณ์โกรธที่หายไปนานกลับมาปะทุขึ้นอีกครั้ง

     “ปล่อยนะมินอู! ฉันยังมีงานต้องทำนะ”ร่างเล็กเอ่ยตวาดเสียงเบา เพราะไม่อยากให้ลูกค้าท่านอื่นตกใจ ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ร้านก่อนจะปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระอย่างเสียไม่ได้ เพราะเห็นว่าลูกค้าเยอะพอสมควร หากแต่ก่อนจะปล่อยมือหนาก็จัดการกระตุกข้อมือบางเบาๆ ไม่แรงมาก แต่ก็ทำเอาร่างเล็กๆ นั้นถลาเข้ามาใกล้จนใบหูบางอยู่ใกล้กับริมฝีปากเรียวมากที่สุด และเอ่ยประโยคบางอย่างที่ทำเอาใบหน้าหวานต้องขึ้นสีอย่างอดไม่ได้

     “นายยังอยู่คอนโดเดิม ห้องเดิมสินะ คืนนี้ฉันจะไปหา”กระซิบเสียงเบาให้ได้ยินเพียงแค่สองคนก่อนจะปล่อยอีกคนไป ทิ้งความสงสัยให้ผู้ร่วมโต๊ะได้เป็นอันมาก

     “พี่มินอูรู้จักพี่ดงวานด้วยเหรอครับ”สรรพนามที่เรียกแฟนเก่าของเขาจากปากของน้องชายเจ้านายทำเอาคิ้วของมินอูกระตุกนิดๆ

      “ก็นิดหน่อยนะครับ แล้วคุณแอนดี้สนิทกับดงวานเหรอครับ”ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เรียบจนเกินไป

       “ก็ไม่สนิทมากนะครับ พอดีผมชอบมาทานเค้กฝีมือพี่ดงวานบ่อยๆ นะครับ ก็เลยได้พูดคุยกันบ้างนะครับ”เจ้าตัวตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทำเอาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเก่าของเจ้าของชื่อเริ่มขมวดคิ้ว

       “งั้นสินะครับ”

++++++ Stop Love ++++++

     อีกด้านหนึ้งของร้าน บริเวณเคาท์เตอร์ชงกาแฟ

     “เป็นอะไรไปดงวาน หน้าบูดมาเชียว”บาริสต้าหนึ่งเดียวของร้านทำขึ้น เมื่อเห็นพาตีซีแยร์คนเก่งประจำร้านหน้าบูดกลับมาหลังจากเดินนำอาหารไปเสิร์ฟ

     “นิดหน่อยครับพี่เฮซอง พอดีเจอไอ้บ้าคนหนึ่งเท่านั้น”เจ้าตัวพูดพร้อมเบ้ปากอย่างไม่สบอารมณ์ เฮซองหัวเราะเบาๆ กับความน่ารักของรุ่นน้องคนสนิท มือบางจัดการวางกาแฟลาเต้ซึ่งเป็นแก้วสุดท้ายในใบออร์เดอร์ที่ลูกค้าสั่งมาบนถาดไม้ ก่อนจะเดินวนออกจากหลังเคาท์เตอร์หยิบถาดไม้ขึ้นมาและนำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟแทนคนที่กำลังนั่งอารมณ์บูดอยู่

     “เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วครับ”น้ำเสียงหวานหูถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากพร้อมรอยยิ้มเมื่อมาถึงโต๊ะตามใบออร์เดอร์ ดวงตาที่ปิดเป็นรูปรอยยิ้มเมื่อกี้แปรเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงมือหนาอุ่นที่แสนคุ้นเคยซึ่งซ้อนทับบนฝ่ามือของตน พอมองไล่ไปตามฝ่ามือจนถึงใบหน้า ดวงตาที่เบิกกว้างอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นอีกเมื่อเห็นว่าใครเป็นเจ้าของฝ่ามือหนาอุ่นมือนั้น...

     “เอริค!”

++++++ Stop Love ++++++

     ณ คอนโดของดงวาน

     “นายังอยู่คอนโดเดิม ห้องเดิมสินะ คืนนี้ฉันจะไปหา”

     คำพูดแสนเอาแต่ใจของคนที่ได้ชื่อว่า เป็นทั้งเพื่อนสมัยเด็ก และแฟนเก่าดังก้องอยู่ในห้องของพาตีซีแยร์หน้าหวานมาตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง มือบางกุมผมบนหัวอย่างจิตตก พลางพยายามหาทางไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้องของตนได้

     “ทำไงดีดงวาน ทำไงดี คิดสิดงวานคิด”เจ้าตัวพึมพำกับตนเองด้วยความกลัดกลุ่มพลางมองไปทางประตูเป็นระยะๆ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีกุญแจห้องนี้ทำให้เจ้าตัวสามารถเข้ามาได้โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องลุกไปเปิดให้สักนิด แต่ทันใดนั้นเอง...

     กิ๊งก๊อง กิ๊งก๊อง

     เสียงออดหน้าห้องที่ดังขึ้น เรียกให้คนที่กำลังจิตตกต้องกระชากสติที่หลุดไปกลับมา ดวงตาเรียวหวานเงยขึ้นมองไปทางประตูแทบจะในทันใด ในแววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก คนข้างนอกก็ไม่รอให้คนข้างในได้ตั้งตัว ประตูบานอัตโนมัติบานใหญ่ถูกเปิดออกด้วยร่างหนาในชุดสูทที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ใจจริงของดงวานน่ะอยากจะรีบวิ่งเข้าห้องนอนไปซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ร่างกายมันกลับไม่ฟังคำสั่งเสียนี่

     แกร๊ก แอ๊ด

     “ไง คิม ดงวาน”

++++++ Stop Love ++++++

     คฤหาสน์ตระกูลมุน

     “แอนดี้ นายสนิทกับเจ้าของร้านนั้นแค่ไหน”เสียงทุ้มของประมุขคนปัจจุบันของตระกูลมุนเอ่ยถามน้องชายต่างมารดา ขณะที่ทั้งสองนั่งดูทีวีกันอยู่ในห้องนั่งเล่น

      “ก็สนิทไม่มากนะฮะ แต่ก็พอสมควรฮะ ว่าแต่...พี่เอริครู้จักพี่เฮซองด้วยเหรอฮะ”แอนดี้ตอบพี่ชายด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะเปลี่ยนไปถามบ้างเพราะความอยากรู้อยากเห็นเมื่อตอนกลางวันมันครอบงำ

     “อืม...รู้จักดีเลยล่ะ เพราะเฮซองเป็น...แฟนเก่าของพี่เอง”

.

..

...

....

.....

...TBC...

++++++

มุมเม้าท์มอยท้ายเรื่อง...

ในที่สุดฟิคชินฮวาเรื่องแรกกับตอนแรกก็คลอดออกมาเสียที //น้ำตาไหลออกมาเป็นน้ำตก

หากมันดูแปลกๆ ยังไงก็ขออภัยกับไรท์เตอร์มือใหม่คนนี้ด้วยนะคะ

เอาล่ะไรท์ไม่กวนล่ะ ไรท์ไปดีกว่า เจอกันตอนนะค่ะ //โค้งเก้าสิบอกศา