ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Shinhwa] Stop Love หยุดหัวใจ ไว้รักนาย [END]เปิดรีปริ้น

    ลำดับตอนที่ #14 : Stop Love: 12th Step

    • อัปเดตล่าสุด 14 พ.ค. 56


    Stop Love: 12th Step

     

     

     

     

     

     

            คงเป็นเพราะความขี้ใจอ่อนของตัวเองแน่ๆ เลย

            ที่ทำให้เฮซองต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้

     

            ณ อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง

            “ขอบคุณนะคังตะ เซเว่น”น้ำเสียงหวานๆ ของร่างบอบบางที่ดวงตาบวมแดง เอ่ยบอกกับชายหนุ่มสองคนที่ช่วยเขาหาอพาร์ทเม้นเล็กๆ ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงพยาบาลสักเท่าไหร่ในเวลาอันสั้นแบบนี้

            “คุณเฮซองจะไม่กลับไปคุยกับคุณเอริคหน่อยเหรอครับ”ดองวุคถามเฮซองด้วยประโยคนี้เป็นครั้งที่ร้อยด้วยความสงสัยและสงสาร เขาไม่รู้หรอกนะว่าทั้งสองคนนั้นทะเลาะอะไรกัน แต่เขสงสารเด็กที่จะเกิดมานี่สิที่แกอาจจะกำพร้าพ่อได้

            “ไม่ล่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะเลี้ยงลูกด้วยตัวของฉันเอง ฉันไม่อยากไปเป็นหนามตำความรักของใครอีก”เฮซองเอ่ยด้วยความเจ็บปวด

            “โอเคครับ งั้นพวกผมไปก่อนนะ”คังตะและดองวุคยอมรับอย่างจำนนก่อนจะออกไป พวกเขารู้ดีว่าเฮซองรักเอริค และเอริคก็รักเฮซอง แต่เพราะเฮซองไม่อยากจะเจ็บปวดแบบนี้อีกจึงต้องเป็นฝ่ายถอยออกมา ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เจ็บไม่แพ้กัน...

            “คุณเฮซองน่าสงสารมากเลยนะครับ”ดองวุคเอ่ยขึ้นเมื่อขึ้นรถของคังตะเรียบร้อยแล้ว

            “พี่รู้ แต่เราช่วยอะไรมากกว่านี้ไม่ได้หรอก”คังตะว่าก่อนที่จะขับรถออกไป...

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

            ณ Shinhwa Café

            แอนดี้รู้ว่าวันนี้ร้านปิด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนแล้ว เพราะถ้ากลับไปบ้านก็ต้องไปเจอคนหลายใจอีก แทบไม่ต้องเดาว่าแอนดี้กดปิดโทรศัพท์ไปแล้วรึยัง แน่นอนว่ากดปิดไปแล้วตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน ทำให้ตอนนี้แอนดี้จึงได้รับความสงบไม่ต้องฟังเสียงโทรเข้า หรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น

     

     

     

     

            เหนื่อยจังเลย เมื่อไหร่ปาร์ก ชูงแจจะเลิกทำให้เขาดีใจเก้อสักทีนะ

     

     

     

     

            แอนดี้คิด ก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงเมื่อรู้สึกเพลียเหลือเกิน แถมแดดที่แรงในวันหยุดแบบนี้ทำเอาเพลียไม่น้อย ก่อนที่ร่างบางจะหลับฟุบไปกับโต๊ะเสียอย่างนั้น...

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

            “พี่ชูงแจนี่มันหมายความว่ายังไง”แอนดี้ถามตาเขียวปั๊ดทันทีที่เจอแบบนี้ ชายหนุ่มรู้สึกถึงเค้าลางมรณะยังไงไม่รู้สิ ร่างสูงกลืนน้ำลายก่อนจะรีบดันร่างของหญิงสาวลงจากตักและหันไปตอบแฟน

            “อ่า...คือ เธอเป็น...”แต่ยังไม่ทันจะได้อธิบาย เธอคนนั้นก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

            “ฉันชื่อ แชยอน ฉันเป็นคนรักของปาร์ก ชูงแจ”

            “ไร้มารยาท ใครเค้าถามเธอกัน”ร่างบางตอกกลับไปทันที เล่นเอาหญิงสาวหน้าชา ที่ถูกด่าว่า เสือก แบบอ้อมๆ

            “กรี๊ดด นายเป็นใครไม่ทราบ ถึงกล้ามาด่าฉันแบบนี้”หญิงสาวกรีดร้อง ก่อนจะชี้หน้าแอนดี้ที่จิกสายตากลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะตอบกลับไปหมายจะเอาให้เธอหน้าหงาย

            “ฉันก็คือลี ซอนโฮ น้องชายของท่านประธานเอริคแห่งมุน คอร์เปอร์เรชั่น เป็นคู่หมั้นและแฟนของปาร์ก ชูงแจไงละ อ้อ แล้วก็ยังเป็นนักเรียนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด คณะบริหารด้วยนะ”ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หากแต่เรียกเสียงฮือฮาของผู้มามุงดูเหตุการณ์ได้เป็นอย่างดี

            “นั่นนะเหรอคุณหนูแอนดี้ สวยกว่ายัยชุดแดงเยอะเลยเนอะ”

            “ใช่ๆ ยัยชุดแดงนั่นคิดว่ามีดีอะไรนะถึงได้มาอ้างคนรักของคุณหนูแอนดี้อย่างหน้าด้านๆ แบบนี้”

            เสียงซุบซิบนินทาทำเอาแชยอนรู้สึกหน้าชา เพราะเธอไม่มีอะไรที่สามารถเทียบแอนดี้ ลี ได้แม้แต่น้อย

            “หึ! ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่ก็แล้วกันนะ”แอนดี้หัวเราะในลำคอพร้อมยิ้มมุมปากเยาะเย้ยหญิงสาว ก่อนจะขอตัวไปห้องน้ำสักแป๊บเพราะรู้สึกเหมือนอยากจะอ้วกยังไงไม่รู้...

     

     

     

     

            ใครกันที่บอกว่าคุณหนูแอนดี้ไม่มีมุมร้ายๆ น่ะ ผิดถนัดเลย นี่ต่างหากคือตัวตนที่แอนดี้เก็บซ่อนเอาไว้!

     

     

     

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

    สิบนาทีต่อมา

            หลังจากทำธุระเสร็จเรียบร้อย แอนดี้ก็เดินกลับมายังร้านอย่างอารมณ์ดี เพราะคิดว่าเดี๋ยวหญิงสาวก็คงจะทนความกดดันจากรอบข้างไม่ไหวและจากไปเอง หากแต่ภาพที่เห็นทำเอาร่างบางคิดว่าตนเองนั้นคิดผิดถนัด!

            เพราะภาพที่แอนดี้เห็นคือปาร์ก ชูงแจ กำลังจูบอยู่กับ แชยอน! แถมไม่ใช่แบบจูบธรรมดาด้วยนะ เพราะมันเป็นจูบที่ดูดดื่มเอามากๆ ทั้งสองคนจูบกันกลางร้านเบเกอร์รี่ร้านนั้นอย่างไม่อายใคร แอนดี้ไม่รู้หรอกนะว่าปาร์ก ชูงแจ เกิดนึกอะไรถึงจูบเธอ แต่จากภาพที่เห็นแอนดี้ขอคิดล่ะกันว่าชายหนุ่มคงอยากจะจูบเธอแน่ๆ ดูจากมือที่โอบรัดรอบเอวบางนั้นแล้ว และยังการที่ไม่หยุดจูบกันในที่สาธารณะนี่อีก...

            “ปาร์ก ชูงแจคนโกหก!

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

            เฮือก!

            แอนดี้สะดุ้งทันทีที่รู้ว่าตัวเองฝันร้าย เหงื่อกาฬผุดพรายเต็มใบหน้าหวาน พลางกระพริบตาปริบๆ เมื่อรู้สึกว่าแสงในห้องมันจ้าเกินไป

            “ที่ไหน...กัน”เอ่ยออกมาเบาๆ เมื่อพบว่าฝ้าเพดานที่เห็นนั้นไม่คุ้นตาเอาเสียเลย หากแต่กลิ่นบางอย่างก็พอจะทำให้แอนดี้เดาได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน

            “โรงพยาบาลงั้นเหรอ...”พึมพำเบาๆ พลางมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าไม่มีใครสักคน แล้วตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันนะ แต่ทันใดนั้น...

            “คุณแอนดี้ฟื้นแล้ว!”น้ำเสียงหวานๆ ที่แสนคุ้นหูเรียกให้ร่างบางหันไปมองตามเสียงก็พบว่าดองวุคนั่นเพิ่งเข้ามาตามมาด้วยคังตะ และชายหนุ่มในชุดกาวน์ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นคุณหมอ

            “อ่า คุณซอนโฮรู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ”หมอหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

            “ก็ปกติครับ มีเวียนหัวแล้วก็รู้สึกอยากอาเจียนนิดหน่อย”แอนดี้ตอบ

            “งั้นก็ปกติแล้วล่ะครับ ผมคิดว่าให้คุณแอนดี้นอนให้น้ำเกลือจนหมดถุงก็กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ”หมอหนุ่มว่าพลางยิ้มให้ หากแต่แอนดี้กลับขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เพราะอาการที่เขาบอกไปนี่มันฟังดูปกติตรงไหน

            “เอ่อ...คือผมงงน่ะครับคุณหมอ ที่ผมมีอาการเวียนหัวกับอยากจะอาเจียนนี่มันปกติยังไงเหรอครับ”แอนดี้ถามออกไปอย่างงุนงง

            “อ้าว นี่ยังไม่รู้หรอกเหรอครับ ที่คุณมีอาการเวียนหัวกับอยากอาเจียน เป็นเพราะคุณกำลังตั้งครรภ์ได้สองเดือนครับ”สิ้นประโยคบอกเล่าจากปากคุณหมอ ราวกับฟ้าผ่าแอนดี้ตัวชาดิกไปเลยทีเดียว มือบางเลื่อนมาวางตรงหน้าท้อง แทบจะไม่ต้องเดาว่าใครเป็นพ่อเด็ก...

            “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ”หมอหนุ่มบอกลากก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้คังตะกับดองวุคมองว่าที่คนใหม่อย่างมีความสุข

            “ยินดีด้วยนะครับคุณแอนดี้ ตอนนี้คุณกับไอ้จินกำลังจะมีลูกกันแล้ว”ดองวุคเอ่ยบอกอย่างยินดีโดยไม่สังเกตุเลยว่าตอนนี้ใบหน้าของแอนดี้นั้นซีดเผือดขนาดไหน

            “เป็นอะไรไปครับคุณแอนดี้”คังตะถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าคนท้องดูไม่ดีใจเลยที่ตัวเองกำลังจะมีลูกกับคนที่รัก แถมบนดวงหน้าหวานยังเต็มไปด้วยความกังวลเสียเดี๋ยวนั้น

            “ผม...ผมไม่อยากท้อง”สิ้นคำบอก ดองวุคที่กำลังดีใจและกำลังจะกดโทรออกไปบอกเพื่อนรักถึงกับชะงักกึก

            “อะไรนะ! คุณแอนดี้หมายความว่าไงครับ”ดองวุคถามอย่างตกใจ เก็บมือถือเข้าที่เหมือนเดิม

            “ผม...ผมไม่อยากท้อง ผมไม่อยากยุ่งกับคนหลายใจ...”

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

            “หึ...แกไม่อยากท้องงั้นเหรอ? ได้...เดี๋ยวฉันจะทำให้แกสมหวังเอง ลี ซอนโฮ!”เสียงนั้นคำรามอย่างเคียดแค้น

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

            คฤหาสน์ตระกูลมุน

            “นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นครับ พี่จงฮยอน แทฮัก โบกึน”ทันทีที่คุณหนูแอนดี้ของทุกคนกลับเข้าคฤหาสน์มาในช่วงเย็นก็เป็นอันต้องงงตาแตกเมื่อเห็นว่า ห้องโถงกลางนั้นมีสภาพเละเทะไม่ต่างจากสนามรบอย่างไงอย่างนั้น ข้าวของที่ถูกวางประดับไว้ถูกปัดกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ทั้งกรอบรูป แจกัน นาฬิกาและอะไรอีกมากมาย

            “ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมเพิ่งมาถึงเมื่อกี้เพราะแทฮักโทรมาตามเองครับคุณแอนดี้”ลี จงฮยอน เลขาคนสนิทของเอริคเอ่ยบอก ขณะที่ทั้งสี่กำลังเดินฝ่ากองที่ระเกะระกะอยู่บนพื้นตรงไปยังบาร์ส่วนตัว ที่เอริคกำลังนั่งดื่มอยู่เพียงลำพังดื่มน้ำต่างเหล้ากันเลยทีเดียว

            “ป้านาอุนฮะนี่มันเกิดอะไรขึ้น”แอนดี้ตรงเข้าไปถามแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลก่อนจะถามเสียงเบา พลางมองพี่ชายที่ดื่มเหล้าอยู่ไปด้วย

            “คือ...นายหญิงเธอขอหย่าค่ะ”สิ้นประโยคบอกเล่าสั้นๆ แต่ก็ทำเอาตกใจได้ไม่น้อย

            “พี่เฮซองขอหย่า!

            “ใช่คะ นายหญิงขอหย่าเพราะบังเอิญไปเห็นตอนที่นายท่านกำลังมีอะไรกับซียอนอยู่เจ้าค่ะ”สิ้นคำอธิบายของนาอุน แอนดี้ก็ต้องถอนหายใจ

            “อีกแล้วเหรอ...แล้วตอนนี้พี่เฮซองล่ะฮะ”

            “คุณเฮซองเธอออกไปตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เพราะเธอขอนั่งรถแท็กซี่ออกไปเองค่ะ”หญิงชราเล่า

            “แล้วนี่ซียอนอยู่ที่ไหน”

            “นายท่านสั่งให้การ์ดนำไปคุมไว้ที่ห้องของซียอนที่เรือนคนใช้ค่ะ”

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

            เมืองจินเฮ

            “เอ้า หนูดงวานทานเยอะๆ นะ”หญิงชรากล่าวบอก(ว่าที่)หลานสะใภ้ของตนเอง ที่ดูจะตักอาหารทานน้อยเสียเหลือเกิน แถมยังดูเกร็งๆ อยู่ไม่น้อย

            “ขอบคุณฮะ...”เอ่ยขอบคุณเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

            “หนูดงวานกลัวยายรึเปล่าจ๊ะ”หญิงชราถามอย่างสงสัย เพราะเห็นร่างเล็กเอาแต่นั่งเกร็งอยู่ไม่น้อย

            “เปล่าฮะ ผมไม่ได้กลัว แค่ไม่ชินเท่านั้นฮะ”ร่างเล็กตอบพลางก้มหน้าจนคางแทบจะติดอกอยู่แล้ว

            “แล้วทำไมหนูถึงไม่เงยหน้าขึ้นมาล่ะ”เธอถาม

            “ผม...”

            “บางทีหนูคงจะรู้สึกประหม่าสินะ เอางี้ตามินบงออกไปเอากิมจิดองมาเพิ่มไป ยายจะขอคุยกับหนูดงวานเสียหน่อย”หญิงชราว่า มินอูพยักหน้ารับคำก่อนจะรีบลุกออกไป ทิ้งไว้ให้เหลือเพียงดงวานกับผู้เป็นยายสองคนเท่านั้น...

            “หนูคงจะรู้สึกกลัวฉันสินะ ก็อย่างว่าแหละลูกสาวฉันน่าเหมือนฉันนี่”หญิงชราเอ่ยออกมาราวกับอ่านใจออก

            “คุณยาย...”

            “อย่าคิดสิจ๊ะว่าคนแก่ที่อยู่ต่างจังหวัดจะไม่รู้อะไรเลย ในบ้านของมินอาเองก็มีสายสืบของฉันแฝงตัวอยู่เหมือนกัน”มิยองอธิบาย พลางวางตะเกียบและชามข้าวลงเพื่อที่จะได้มองเด็กหนุ่มตรงหน้าได้ถนัด

            “งั้นคุณยายก็รู้...”

            “ฉันรู้ทุกเรื่องนั่นแหละจ๊ะ หนูอาจจะคิดว่าฉันอาจจะเกลียดหนูเหมือนที่มินอาเกลียด แต่ยายขอบอกหนูเลยว่ายายไม่ได้รู้สึกแบบไหน ยายรู้ว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนผิด และยายก็ไม่คิดจะขัดขวางความรักของหลานชายหรอก สิ่งที่ไหนที่หลานชายของยายรักและมีความสุข ยายก็เต็มใจที่จะหมอบให้”หญิงชรากล่าวพร้อมรอยยิ้ม

            “ผม...”

            “บางทีหนูอาจจะมีบางสิ่งที่ไม่ได้เล่าให้มินบงฟังสินะ มันเลยทำให้หนูรู้สึกผิดและรู้สึกเกร็

    เวลาที่มินบงคอยดูแลหนูตลอดอยู่ทุกวันนี้ ถ้าหนูอยากจะระบายยายพร้อมจะรับฟังจ๊ะ”ราวกับมีพลังอ่านใจ ดงวานเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าหญิงชราจะรู้ว่าเขากำลังกังวลเรื่องนั้น...

            “คุณยายเคยลังเลมั้ยครับ”ดงวานถามขึ้น

            “เคยสิจ๊ะ ไม่ว่าใครต่างก็ต้องมีเรื่องที่จะลังเลกันบ้าง”

            “แล้ว...คุณยายเคยลังเลที่จะเลือกเส้นทางไหนสักทางมั้ยครับ”ร่างล็กถามต่อ

            “เคยจ๊ะ ยายเองก็เคยมีช่วงเวลาแบบนั้น ช่วงเวลาที่ลังเลว่าจะเลือกทางไหน และบางครั้งเราอาจจะลังเลจนเลือกในทางที่ทำให้เราไม่มีความสุขมาจนถึงทุกวันนี้”หญิงชราบอกพร้อมรอยยิ้มปลอบโยน เพียงเท่านั้นล่ะน้ำตาที่ดงวานเก็บมานานก็ไหลอาบแก้ม ก่อนที่เจ้าตัวจะพรั่งพรูทุกอย่างที่เก็บเอาไว้เพียงลำพังออกมาทั้งหมด

            “ผม...ฮึก...ผมคิดผิด ที่เลือกที่จะเลิกกับมินอู เพียงเพราะ คุณมินอาขู่ว่าจะทำลายบ้านของผม...บ้านที่ทำให้ผมโตมาจนถึงทุกวันนี้ และมันยังทำให้ผมต้องโกหกคนที่ผมรัก ผมเคยคิดนะครับ...อึก ว่าผมคงจะผิดที่เกิดมา... เพราะขนาดพ่อกับแม่ยังไม่รักผม ทิ้งผมเอาไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า ผมผิดที่แย่งความรักของมินอูไปจากคุณมินอา...”เล่าได้เพียงเท่านี้ดงวานก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว จึงทำได้แค่ปล่อยโฮออกมาเสียเต็มที่ โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนนั้นแอบฟังอยู่

            ครืด!!!

            “วานนี่...ที่วานนี่เล่ามานั่นจริงเหรอ”ชายหนุ่มถามราวกับไม่อยากจะเชื่อหู พร้อมทั้งเลื่อนบานประตูออก ร่างเล็กหันไปมองอย่างตกใจ

            “ม...มินบง!

            “ที่วันนั้นวานนี่หายไปทั้งวันเพราะวานนี่ไปหาแม่มินบงเหรอ...”มินอูถามราวเสียงกระซิบเพื่อต้องการยืนยันคำตอบ

            “อ...อือ”สิ้นคำตอบที่แสนเบา ร่างหนารีบวางถ้วยกิมจิลงบนโต๊ะ และตรงเข้าสวมกอดร่างเล็กต่อหน้าผู้เป็นยาย พร้อมทั้งพร่ำบอกคำขอโทษในสิ่งที่เขาทำลงไปกับดงวานในวันนั้น...

            “ขอโทษวานนี่ มินบงขอโทษ”ชายหนุ่มพร่ำบอกอยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนทำเอาดงวานไม่อาจจะหยุดร้องไห้ได้เสียที หญิงชรามองภาพตรงหน้าอย่างเอ็นดู...

     

     

     

     

            แม่เลี้ยงลูกมาผิดหรือมินอา? ลูกถึงได้ขัดขวางความรักของลูกชายของลูกแบบนี้...

     

     

     

     

    ++++++ Stop Love ++++++

     

    มุมเม้าท์ท้ายเรื่อง

    กลับมาต่อกันแล้วค่า

    ตอนนี้มีแต่ดราม่าล้วนๆ เบย

    รีดเดอร์อย่าเพิ่งมาวางระเบิดบ้านมายด์น้า~~

    ตอนหน้าเรามาลุ้นกันดีกว่าว่าคู่ไหนจะเคลียร์ได้ก่อนกัน

    แล้วก็มายด์ต้องขอขอบคุณ คุณamberryxd , Ann_Saeeya, Hwayong,

    anplody, hinmarble, CasstoonMun,

    lovely_m, ตุ๊กตา, shimpreaw, ploylovesshinhwa,

    lee_apitra_103, maylert, _hix, k.mooyoi,

    Maud, tonkhaw, mint1998,

    sarang_ai, tikumi จากบ้าน shinhwathailand

    และ รีดเดอร์จากเด็กดีด้วยค่ะ

    อย่าแปลกใจว่าทำไมวันนี้มาแปลก เพราะมายด์อยากบอกไว้ก่อนนะค่ะ

    อีกสามตอนฟิคเรื่องนี้ก็จะจบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว

    แต่ก็หวังว่าจะติดตามฟิคชินฮวาเรื่องอื่นๆ ของมายด์ด้วยนะคะ

    เจอกันตอนหน้าค่ะ ซียูอะเก๊น~~~

     

    ปล. เจอกันวันพุธค่ะ ลงก่อนวันเปิดเทอมซะเลย

    ปล2.เย็นนี้มายด์จะเริ่มทยอยส่งรายละเอียดเมลล์แจ้งโอนเงินให้กับคนที่จองนะคะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×