คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10
บทที่ 10: ดูแล
ณ ขนะนี้ในใจของคริสแทบระเบิดเป็นเสี่ยงๆ เพราะเกือบอาทิตย์แล้วที่เซฮุนไม่คุยกับเขาเลย วันๆ ก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องเปียโน เด็กหนุ่มไม่ยอมให้เขาได้เข้าใกล้ด้วยซ้ำ พอเขาจะเข้าไปหาทีไรก็จะถูกไล่ตะเพิดออกมาทันที แถมยังพูดอีกว่าอยู่ใกล้เขาทีไร เด็กหนุ่มแทบจะไม่มีสมาธิเลย ทำให้ตอนนี้รู้สึกน้อยใจสุดๆ จนต้องไประบายความทุกให้จื่อเถาฟัง
“ฮะ...อะไรนะ เมียไม่ยอมให้เข้าใกล้ ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง แล้วมึงไปทำอีท่าไหนให้เซฮุนโกรธล่ะ”จื่อเถาถามพร้อมหัวเราะเสียงดังสะท้านโลกา
คริสรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดทันทีที่เอาเรื่องนี้มาเล่าให้เจ้าเพื่อนตัวแสบฟังแทนที่จะให้กำลังใจกันหน่อย แต่นี่...ไม่ช่วยอะไรเลยนอกจากหัวเราะและตอกย้ำเขา ว่าแล้วใบหน้าหล่อก็จ๋อยสนิททันที พร้อมกับคิดตามคำพูดของจื่อเถา ว่าเขาได้ทำอะไรให้เซฮุนโกรธรึเปล่า...แต่คิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออกสักที ทุกวันนี้เขาก็ใช้ชีวิตตามปกติด้วยซ้ำไป ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา
“ไม่เห็นมีนี่หว่า กูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”คริสตอบอย่างมั่นใจ
“จริงอ่ะ”
“จริง”ย้ำอย่างหนักแน่น
จื่อเถาเลิกคิ้วอย่างสงสัย ถ้าไม่ทำอะไรผิดแล้วเซฮุนจะโกรธมันทำไม
“หรือว่ามึงไปบังคับขืนใจเซฮุน!”จื่อเถาโพล่งขึ้นเพราะคิดออกอยู่แค่เรื่องเดียวที่จะทำให้เซฮุนโกรธได้
“ไอ้บ้า กูไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังนะเว้ย”คริสแทบจะลุกขึ้นเตะเพื่อนที่ดันโพล่งอะไรบ้าๆ ออกมา
“พูดแค่นี้ถึงกับจะฆ่าเพื่อนเชียวรึ”จื่อเถาหน้าจ๋อยลงทันที
“แกก็อย่าพูดบ้าๆ แบบนี้อีก”
“เออๆ งั้นก็คงจะเครียดเรื่องเรียนว่ะ จากการที่แกบอกว่าเซฮุนชอบหมกตัวอยู่แต่ในห้องเปียโน กูฟันธง! เซฮุนกำลังเครียดเรื่องเรียนอยู่”จื่อเถาตอบอย่างมั่นใจ
คริสมองเพื่อนที่ไม่รู้ไปพกความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหน แต่ก็พยักหน้ารับ อาจจะเป็นจริงอย่างที่จื่อเถาว่ามาก็เป็นได้ แล้วเซฮุนจะเครียดเรื่องเรียนไปขนาดไหนกันล่ะ ทุกวันนี้อกเขาก็แทบแตกตายอยู่แล้ว กอดก็ไม่ได้กอด เรื่องจูบยิ่งไม่ต้องพูดถึง ขนาดกอดยังไม่ได้แล้วจูบจำได้อย่างไรคิดแล้วกลุ้ม!
คริสถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะบอกลาเพื่อนตัวแสบเพราะวันนี้ไม่มีอารมณ์จะทำงานแล้ว
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
หลังจากที่ใช้เวลาไปเกือบอาทิตย์ เซฮุนก็สามารถฝึกวิทยายุทธได้สำเร็จ เด็กหนุ่มเตรียมเพลงไว้สำหรับสอบเลื่อนขั้นในงานเลี้ยงของมหาวิทยาลัย และเป็นเพราะแบคฮยอนที่ไปดูงานที่อังกฤษทำให้เด็กหนุ่มต้องฝึกเองเป็นสองเท่า เด็กหนุ่มจึงไม่ยอมให้คริสมากวนสมาธิตนเองเด็ดขาด เพราะถ้ามีคริสคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา สมาธิของเด็กหนุ่มคงจะกระเจิงหายไปหมด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกผิดไม่น้อยเลยที่ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ แต่ว่าวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วล่ะ
เซฮุนทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง เพราะตอนฝึกซ้อมก็แทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง แถมตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้อีกด้วย เปลือกตาบางจึงค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ และเข้าสู่นิทราในที่สุด
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
ประตูห้องถูกเปิดออก ตามด้วยร่างสูงที่ก้าวเดินเข้ามา ก่อนจะหยุดลงที่ร่างเล็กบางของผู้เป็นภรรยาที่นอนหลับพริ้มอยู่บนโซฟา คริสเพ่งมองใบหน้าหวานที่ซีดจัดจนน่ากลัว เขาก้มลงเอามือแตะที่ใบหน้าหวานนั้น และชักมือกลับแทบไม่ทันเพราะความร้อนนั้นถูกส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว
“เป็นไข้”คริสพึมพำ ก่อนจะถอดเสื้อสูทของตัวเองออกและช้อนร่างบางขึ้น ขายาวก้าวไปยังห้องนอนของเขาและเด็กหนุ่ม แล้ววางร่างเล็กของเซฮุนลงอย่างนุ่มนวล นัยน์ตาคมดุที่เคยแฝงความน้อยใจนั้นเริ่มอ่อนแสงลงเปลี่ยนเป็นความห่วงใยเข้ามาแทนที่ เขาควรจะดูแลเด็กหนุ่มให้มากกว่านี้ ไม่ควรให้โหมฝึกหนักขนาดนั้น สายตามองใบหน้าหวานที่เริ่มขึ้นสีแดงเพราะความร้อนของพิษไข้ทันเท่าความคิด ขายาวจึงก้าวไปยังห้องน้ำ ก่อนจะรองน้ำใส่อ่างแก้วใบเล็กและหาผ้าสะอาดมาชุบน้ำ พร้อมตรงไปที่ร่างบางที่นอนกระสับกระส่ายอย่างทรมาณ ทันทีที่เขาบิดผ้าและแตะลงที่ใบหน้าหวานนั้น เปลือกตาก็เปิดขึ้นทันที แม้จะยังปรืออยู่ก็ตาม
“พี่คริส...กลับมาแล้วเหรอฮะ”เสียงใสถามขึ้นแผ่วเบา
“กลับมาแล้ว อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย นายเป็นไข้น่ะเซฮุน นอนพักก่อนเถอะ”คริสสั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเช็ดไปตามแขนเรียวบาง
“ก็ได้ฮะ”เซฮุนตอบก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
คริสเห็นคนตัวเล็กหลับลงไปอีกครั้งก็เริ่มเช็ดไปตามใบหน้า ลำคอ ระหง ก่อนแกะกระดุมเม็ดบนออกและเช็ดไปตามแผ่นอกบางขาวเนียน ไล่ไปที่หน้าท้อง ต้นแขน ต้นขา จากนั้นก็ชุบน้ำอีกครั้ง บิดพอหมาดๆ และวางลงที่หน้าผากของคนตัวเล็กเบาๆ ชายหนุ่มเป่าปากอย่างโล่งอกที่เห็นว่าเซฮุนเริ่มนิ่ง ไม่บิดไปบิดมาเหมือนเมื่อครู่นี้ คริสเดินออกไปซื้ออาหารปรุงสำเร็จรูปขึ้นมาอุ่นไมโครเวฟบนห้อง แม้ว่าตัวเองจะทำอาหารไม่ได้เรื่อง แต่เรื่องอุ่นอาหารแบบนี้นี่ถนัดนัก ร่างสูงสาละวนอยู่ในครัว โดยที่ไม่ทันมองว่าคนตัวเล็กได้เดินออกมาแล้ว
“อืม...พี่คริส...”เสียงใสเอ่ยเรียก ขณะที่ตัวเองต้องเกาะขอบประตูในขณะที่เดินออกมา
คริสหันไปเห็นพอดีจึงรีบวิ่งมารับ และพยุงให้ไปนั่งที่เก้าอี้
“ฮื่อ...ออกมาทำไม”เสียงทุ้มดุเบาๆ เมื่อพยุงร่างเล็กมานั่งที่เก้าอี้เรียบร้อยแล้ว
เซฮุนส่งยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้าเป็นห่วง ก่อนตอบเสียงเบาว่า
“ผมออกมาตามกลิ่นหอมๆ ต่างหาก”เด็กหนุ่มย่นจมูกส่ายไปมาหาต้นตอของกลิ่น
คริสอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางนั้น ดูเหมือนว่าจะยังร่าเริงอยู่ ทั้งๆ ที่ตัวเองไข้ขึ้น มือหนายกเอาถ้วยเกี๊ยวกุ้งที่ซื้อมาจากข้างล่างมาวางไว้ตรงหน้าคนป่วยพลางมองคนตัวเล็กที่ยื่นจมูกมาสูดอย่างขำขัน
“หอมจัง”
“ถ้าฉันทำกับข้าวเองมีหวังได้ส่งนายไปโรงพยาบาลด้วยโรคไตแน่ๆ ก็เลยซื้อขึ้นมาเวฟเองดีกว่า”ใบหน้าหล่อส่งยิ้มแห้ง พลางนึกถึงรสชาติชวนสยองของแกงจืดที่เขาเคยทำเอง
“ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะ แค่ลดเกลือหรือน้ำปลาที่ใส่ลงไปนิดหน่อยก็พอ”เซฮุนพูดปลอบ แม้ว่าตัวเองจะยังขนลุกกับรสชาติน้ำทะเลเรียกพี่อยู่ก็ตาม ก่อนจะตักเกี๊ยวกุ้งขึ้นมาทาน แต่ว่ามือยังสั่นเพราะฤทธิ์ไข้อยู่ กว่าจะเอาเข้าปากได้ก็ใช้เวลานานโข จนคริสทนไม่ไหวแย่งช้อนนั้นมาเอง เรียกให้ใบหน้าหวานติดซีนหันมามองอย่างงงๆ
“มือสั่นซะขนาดนั้น กว่าจะเอาเข้าปากได้คงใช้เวลาชาติเศษ”คริสว่าพร้อมกับยื่นช้อนที่ตักเกี๊ยวไว้แล้วยื่นไปตรงปากของเซฮุน
“เว่อร์ไปฮะ”เซฮุนว่าก่อนรับเกี๊ยวคำนั้นเข้าปาก พร้อมกับเคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างน่าเอ็นดู
ซีวอนมองคนที่เคี้ยวเกี๋ยวกุ้งที่เขาป้อนเองกับมือตรงหน้า แก้มป่องออกนิดๆ เพราะว่าความร้อนยังคงเหลืออยู่ เรียวปากหยักยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้
“อร่อยจัง”เซฮุนชม มุมปากเปื้อนนิดๆ คริสจึงเอื้อมมือมาเช็ดให้พร้อมกับป้อนเข้าไปอีกช้อนหนึ่ง
“อร่อยก็ต้องกินให้หมด จะได้ทานยาต่อ จากนั้นก็นอน”ชายหนุ่มสั่งเสร็จสรรพ ปฏิบัติตัวราวคุณพ่อที่สั่งลูกน้อย
“ผมไม่กินยาได้ไหมฮะ”หลังจากที่กลืนเกี๋ยวกุ้งลงคอแล้วเรียบร้อยเด็กหนุ่มจึงเปิดปากพูด เพราะส่วนตัวนั้นเกลียดการกินยาเม็ดเป็นที่สุด
“ไม่กินไม่ได้ เดี๋ยวไข้ไม่ลด”คนตัวโตพูดเสียงดุ เมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มจะงอแง
“ก็มันขมนี่ ผมไม่ขอบ”เซฮุนเอ่ยเสียงเบา
“เขาถึงว่าไง หวานเป็นลม...”
“ขมพาไปโรงพยาบาล”เสียงใสขัดขึ้นทันที
ส่งผลให้คริสใช้ฝ่ามือขยี้ผมฟูๆ ของเซฮุนอย่างหมั่นไส้ที่ไหลไปเรื่อย แถมยังต่อประโยคเขาเอาซะสำนวนเสียหายเชียว
“แสบนักนะเรา ยังไงก็ต้องกิน เอ้า...คำสุดแล้ว”คริสตักเกี๊ยวกุ้งขึ้นมาเป็นคำสุดท้าย พร้อมยื่นไปตรงหน้า
เซฮูฯย่นจมูกอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยอมทานเป็นคำสุดท้าย เมื่อรับเข้าปากเรียบร้อย ใบหน้าหวานก็เชิดขึ้น มือบางกอดอกตัวเอง แต่หางตาก็เหลือบมองใบหน้าหล่อของซีวอนอยู่เป็นระยะๆ
“งั้นขอครึ่งเม็ดนะ”ทันทีที่กลืนลงไปแล้ว เสียงใสก็ต่อรองทันที เรียกให้ใบหน้าหล่อชักดุทันที
“ตามปกติต้องกินสองเม็ด ตอนแรกกะว่าจะให้แค่เม็ดเดียว แต่เปลี่ยนใจแล้ว เอาไปสองเม็ดเลย”ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบยาที่ตู้ยา เซฮุนเดินไปก่อนจะง้อเสียงจ๋อย
“ฮื้อ...ผมเอาหนึ่งเม็ดก็ได้ฮะ ไม่เอาสองเม็ด”
มุมปากของคริสหยักยิ้มขึ้นนิดๆ ก่อนจะหันใบหน้าที่เก็กแล้วมาเผชิญเหมือนจะแกล้งต่อ
“ฉันพูดคำไหนคำนั้น ถ้าอยากหายก็ต้องกินสองเม็ด”พูดเสร็จก็เทยาลดไข้ออกมาสองเม็ดตามที่พูด เซฮุนแค่เห็นเม็ดยาก็หน้าซีด ไม่อยากรู้สึกถึงรสชาติขมๆ ของมัน
“พี่คริสใจร้าย”เสียงใสเอ่ยเครือ แต่ก็ยอมรับมาสองเม็ดแต่โดยดี เม็ดแรกเอาเข้าปากพร้อมกับกรอกน้ำตามอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อเจอกับรสชาติขมๆ ที่คอก่อนจะกระดกน้ำเข้าไปอีก เผื่อว่าจะลดความขมลงได้บ้าง แล้วมองอีกเม็ดที่อยู่ที่มือ
“ขมมากเหรอ”คริสถามอย่างห่วงๆ เมื่อเห็นอาการของคนตัวเล็ก
“ขม”
“คราวนี้ไม่ขมแล้ว”ชายหนุ่มแย่งเม็ดยามา ทำให้ร่างบางเงยขึ้นมองอย่างงงๆ ว่าเขาจะทำอะไร คริสเอาเม็ดยาเข้าปากตัวเอง ตามด้วยน้ำ พร้อมกับประกบปากของเซฮุนอย่างรวดเร็วโดยที่ร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัวเซฮุนเบิกตาโต และรู้สึกถึงเม็ดยาที่ถูกดันส่งเข้ามาพร้อมกับน้ำ คริสจูบปิดปากไม่ให้คายเม็ดยาขมๆ ออกมา ทำให้เด็กหนุ่มต้องกลืนมันลงคอ ความขมหายไปอย่างรวดเร็ว แต่อว่าคริสก็ยังไม่ยอมถอนจูบออก รอยจูบอันอ่อนหวานได้บรรเลงขึ้นอีกครั้ง โดยลืมคิดไปว่าคนตัวเล็กนั้นไม่สบาย ความดูดดื่มของรสจูบส่งผลให้ร่างบางทรุดฮวบทันที
คริสตื่นออกมาจากห้วงเสน่หาทันทีที่คนตัวเล็กทรุดลง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าเป็นไข้อยู่ ใช่ว่ากินยาแล้วจะหาย ท่อนแขนแข็งแกร่งจึงช้อนอุ้มร่างเล็กปลิวลมเข้าห้องนอนทันที เมื่อถึงเตียงก็วางร่างเล็กที่เข้าสู่นิทราแล้วลงอย่างนุ่มนวลพร้อมกับห่มผ้าให้ ส่วนตัวเขาเองนั้นก็ไปอาบน้ำชำระร่างกายดับความร้อนรุ่มที่อยู่ในใจ
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
ทันทีที่สิ้นแสงสุริยะ เปลือกตาบางที่หลับไปแล้วงีบใหญ่ก็เปิดขึ้นอีกครั้งมือบางควานไปทั่ว ก่อนจะสะดุดลงที่ศรีษะของใครบางคนเซฮุนเบิกตามองเพ่งอยู่นานจึงรู้ว่าเป็นศรีษะของคริสนี่เอง ร่างบางลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำ และทันทีที่ก้าวลงจากเตียงก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าตนเองได้เปลี่ยนชุดนอนแล้ว เปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...สายตาเหลือบไปยังคนตัวโตที่นั่งหลับตรงข้างเตียง อย่าบอกนะว่า...คริสเป็นคนเปลี่ยนให้...คิดแล้วอยากจะร้องไห้!
ไม่ทันที่จะได้ร้องไห้ คนตัวโตก็ผงกหัวตื่นขึ้นมาก่อน พร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาคนตัวเล็ก เมื่อไม่เจอจึงมองไปรอบๆ ตัว ก็เห็นเซฮุนที่ยืนหน้าแดงอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ
“ตื่นแล้วเหรอ”เสียงทุ้มถาม ก่อนจะพาร่างไปใกล้ ใช้มืออังที่หน้าผากเบาๆ
“ไข้ลดแล้วนี่ แต่ทำไมหน้าแดง”
“พี่คริส...เปลี่ยนเสื้อผ้า...”
“อือ ฉันเช็ดตัวให้นานแล้วก็เปลี่ยนให้เองแหละ เห็นว่านอนหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุก”ชายหนุ่มว่า ทำให้เซฮุนหน้าแดงแปร๊ดจนถึงใบหู อย่างนี้เขาก็เห็นร่างกายของเด็กหนุ่มหมดแล้วนะสิ! แถมร่างกายก็ไม่ได้สะบึ้มเหมือนแม่สาวคนอื่นๆ ด้วย (?) อย่างนี้อายตายเลย
“ผ...ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ”เซฮุนพูดอย่างรวดเร็ว แล้วก็หันหลังเข้าห้องน้ำทันที ทิ้งให้คนตัวโตมองตามหลังอย่างงงๆ
ทินทีที่ปิดประตู ร่างเล็กก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น นิ้วเรียวเล็กเกี่ยวขอบกางเกงเปิดออก พร้อมกับก้มหน้ามอง กางเกงในก็โดนเปลี่ยนด้วย! โอย...อยากจะตาย ฮือๆๆ อย่างนี้ก็โดนเห็นหมดแล้วน่ะสิ น่าอายจริงๆ ถ้าหุ่นดีกว่านี้คงไม่อายเท่านี้หรอก (เอิ่ม...ฮุนนี่=_=: ไรท์เตอร์) ว่าแล้วก็อยากกลายร่างเป็นตัวตุ่นจะได้แทรกแผ่นดินหนีไปหลบอยู่ใต้ดินซะเลย
+++++++++++++
100%
มุมเม้าท์มอย
อ่า ไรท์กลับมาแล้วค่ารีดเดอร์~~
ขอโทษด้วยนะคะถ้าช่วงสองสามวันมานี้ไรท์ลงดึกเหลือเกิน
พอดีช่วงนี้ไรท์ค่อนข้างจะยุ่งน่ะค่ะ
เพราะว่าสัปดาห์หน้าจะสอบมิดเทอมแล้ว
แถมไรท์มีเรียนพิเศษตั้งแต่เช้าจรดเย็นอาจจะไม่ค่อยได้อัพนะคะช่วงนี้
พรุ่งนี้ไรท์จะอัพอีกตอนเป็นตอนสุดท้ายนะคะก่อนที่ไรท์จะขอหายตัวไปสักอาทิตย์(ไปสอบ)
ใครมีอะไรก็ทักได้ที่แฟนเพจ ทวิตเตอร์ หรือซีบ็อกซ์นะคะ
ถ้าไรท์กลับมาเล่นเมื่อไหร่ไรท์จะตอบกลับไปค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ความคิดเห็น