คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : NONONO 6 : ป่วย...(หรอ?)
Chapter 6
ป่วย…(หรอ?)
วันนี้ไมโลไปสอบ ส่วนผม็นั่ัห้อให้มันเล่นๆ ่อนที่ผมะเ้ามาอยู่ทุอย่าในบ้านมันเป็นระเบียบะาย แ่มัน็ยุ่เยิหมเพราะผม อนนี้ผมสำนึแล้วเลยมานั่ทำวามสะอาให้มัน
อนเ้าผมื่นไปส่มันมีเ็มอผมรึม วามริ็มอผมทุๆรั้ที่ไปส่ไมโลนั่นแหละแ่ราวนี้มันมอเยอะยิ่ว่าเิม ผมผิรไหนแ่แอบหอมแ้มมันแล้วโนมันบแ่นั้นเอ
็มันอไม่ไ้นี่หวา!!!
อีัพัมัน็ลับมาแล้วล่ะ เห็นบอสอบรึ่วัน แ่ผมยัไม่ไ้ทำอาหารให้มันินเลย มันไม่ไ้อหรอ ผมอยาทำให้ถึสารรูปอาหารับรสาิะโรห่วย็าม
“ลับมาแล้วววววววววววววววววว!!!” เสียไมโละโนัเ้ามาถึในบ้าน
วามิแผลๆอผม็ผุึ้นมาในหัว…
เยเห็นนเรียร้อวามสนใไหมรับ? หึๆ
ผมนี่แหละ!
“เ้ามา…เลย” ผมพู้วยน้ำเสียอิโรยสุๆ
“ทำไมเสียเหมือนนใล้ายเลยวะ” มันพูพร้อมับเินเ้าบ้าน
มันแ่ผม…
“ูปวหัว…โอ้ย!” ผมุมมับแน่น
“เป็นเหี้ยไรวะ” มันมอผม้วยสายาเอือมสุยอ
นี่ผมเล่นไม่เนียนหรอ
“ไม่่อยสบาย ปวหัว” ผมยัแล้มัน่อไป
“ั้น็นอนพัไป ูไปละ”
“เห้ยๆ ไปไหน!!” ผมเ้ัวลุทันที
“เอ้า ็มึไม่สบายู็ไม่วนเวลานอนไ”
“ูบอให้ทำแบบนั้นหรอ?”
“แล้วะใหู้ทำยัไ?”
“มึ้อูแลูสิถึะถู” ผมบอมัน
“มึหายปวหัวแล้วหรอ ถึเ้ึ้นมาสั่อๆๆเนี่ย” มันมอผมอย่าับผิ
“โอ้ยยยย ปวหัวอีแล้ว!!”
โรม!
เพราะผมล้มัวลนอนแรไปหน่อยเลยทำให้พื้นบ้านที่ใล้ะหัอยู่แล้วหัลรที่ผมนอนพอี ทีนี้็เรื่อให่สิรับ! บ้านเป็นรู
“เห้ย!!!!!” ไมโลอุทานเสียั
“ูเ็บบบ!!!” ผมร้อรวนรา
นี่ละือ่วที่ผมะเรียร้อวามสนใามัน มันรีบวิ่เ้ามาหาผม สสัยมันห่วผมมาๆเลยล่ะ ูาสายาอมันแล้ว
“บ้านู!!!!”
“…!!!!”
เอ่อ…ผมว่ามันผิพลาทาเทนิ
“มึ้อ่วยูสิถึะถู!” ผมว่ามัน
“แล้วใรบอให้มึทำบ้านูเป็นรูวะ!!”
“ูผิหรอ?”
“เออิ!!”
“อโทษ..”
“ไม่้อราม่าเลยสัส ลุึ้นมา!” มันสั่ผมเสียั
“เออๆ!” ผมยอมลุึ้นไปีๆ
มันไม่ห่วผมเลยสินะ ไม่เลยเหอะ!!
“เ็บไหมละ” มันเสียอ่อนล
อารม์ไหนวะ!
“อือ เ็บ”
“ออไปรอ้านอ เี๋ยวะทำแผลให้” มันมอ้อศอผมที่เริ่มมีเลือไหลออมา
“อือ” ผมพยัหน้าแล้วเินออมานิ่ๆ
ผมอนมัน!! อนริๆ้วยนะไม่ใ่พูเล่น แ่่าเถอะ เี๋ยวผม่อยหาวิธีอ้อนมันใหม่็ไ้ ผมไม่ละเลิวามพยายามหรอรับ หึๆ
ผ่านไปไม่นานมัน็เินออมาพร้อมับล่อยาสามัประำบ้านล่อเล็ๆสีใส ผมแล้ทำหน้าเศร้าแล้วมอมัน้าๆ
“อโทษที่ทำให้บ้านมึเป็นรู ถ้าูลับไปไ้ะบอให้พ่อ่วย่อมบ้านให้”
“ไม่เป็นไร มึสำัว่า”
“…!!!”
“ไม่เป็นอะไรมา็ีแล้ว” มันพูพร้อมวาล่อยาล
“ไม่โรธูหรอวะ?”
“โรธไม่ล ในเมื่อมึไม่ไ้ั้ในิ”
เออ ็ริ ผมไม่ไ้ั้ใ…
“เ็บมาไหมละ หายปวหัวหรือยั” มันพูเสียล้าๆ
นี่ผมำลัทำให้มันรู้สึเหนื่อยอยู่หรือไ?
“โอเึ้นแล้ว ไม่้อทำแผลใหู้็ไ้” ผมบอปั
ไม่ไ้ราม่าหรืออะไร อนนี้ผมห่วมันมาว่าแล้วล่ะ
“อย่าื้อน่า” มันพูแล้ว่อยๆเอาสำลีุบแอลอฮอล์ล้าแผลให้ผม
ผมมอมันทำแผลอยู่เียบๆไม่พูอะไร ใผมเ้นแรนแทบะหลุออมาไ้อยู่แล้ว มันน่ารั น่าทะนุถนอม
และผมรู้สึ…อยาปป้อมัน
“ไมโล…” ผมเรียร่าเล็ที่ำลัทำแผลให้ผมอยู่
“หืม?” มันอบแ่ไม่ไ้มอหน้าผม
“ูว่าูอบ…”
รื~
โทรศัพท์ผมสั่นเสียั หน้าอแสื่อแนนอนแฝพี่อผม มันโทรมามีเรื่ออะไร? เท่าที่ำไ้นี่เป็นรั้ที่สามละมั้ที่มันโทรมา ปิมันไม่เยโทรมาหาผมหรอ
“ไ” ผมรอเสียเ็ๆใส่ปลายสาย
ไมโลเป็นนเอาโทรศัพท์มาให้ผม เหมือนเ้าัวะรู้เลยเินหนีออไปให้ผมุยโทรศัพท์นเียว
(เป็นไมั่) เสียปลายสาย็เนือยไม่แพ้ผม
“ยัไม่าย”
(ปาีนิ)
“เหอะ!”
(อีสามวันะไปรับ)
“ว่าไนะ!!” ผมอุทานออมาเสียั
ถ้าเป็น่วแรๆผมีในบ้านพัอี แ่อนนี้ผมบอรๆว่าไม่อยาลับไปแล้ว อยาอยู่ที่นี่ว่ะ.
(ลับบ้านไ้แล้ว ทุนให้อภัย)
“ยัไม่ลับเว้ย!”
(ทุนไม่มีเวลามาเล่นสนุ อย่าี่เ่า)
“็ยัไม่้อมารับูิ”
(มึหยุเรียนมาเือบเือนแล้ว)
“…”
(อีสามวันเอัน)
“เห้ย!!”
ู๊ๆๆๆๆ
ให้ายเถอะ! ผมวาโทรศัพท์ัวเอลอย่าแรเป็นเวลาเียวันับที่ไมโลเินเ้ามา พอมันเห็นว่าผมทำหน้าเรียมัน็เินมานั่้าๆแล้วเอื้อมมือมาวาไว้บนมือผมเบาๆ
“เป็นอะไรมึ”
“อีสามวัน…”
“…?”
“ู็ะไปามึแล้วนะ”
“ว่าไนะ!”
“เาะมารับูลับไปแล้ว”
“มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ…”
“เร็วสิ เร็วมา ฮ่าๆ” ผมทิ้ัวลนอนับพื้นบ้าน
ระยะเวลาเือบเือนที่ผ่านมาทำไมมันผ่านไปเร็วแบบนี้ มันเร็วเินไปผมยัไม่อยาไป อยาอยู่ที่นี่แ่มีมันเินผม็ไม่้อารอีแล้ว
“มึะไ้ลับไปที่บ้านไ ะสบายแล้วนะ”
“สบายั้นหรอ ลับไปั้นหรอ!”
“…”
“ไม่ลับไ้ไหมมึ”
“ไม่เอาน่า อย่าื้อสิมึ”
“หนีไป้วยันไหม?” ผม้อามันนิ่
“อย่าพูอะไรบ้าๆสิมึ ทำไมู้อหนีไปับมึ”
“็ูอ…”
“ูไม่หนีรับ” มันพูับท
“ั้นลับไปับูไ้ไหมไมโล?”
“…”
“อย่าเียบสิวะ” ผมเริ่มรู้สึแย่
“ลับไป…ับมึใ่ไหม”
“รับ”
“อืม ูะลับไปับมึนะ”
…
หลัาที่เปนอนหลับแล้วผม็เินออมานั่เล่นหน้าบ้านนเียว พลาิอะไรเพลินๆ อีสามวันผม็้อาที่นี่ไปแล้วั้นหรอ? ทำไมเวลามันเร็วแบบนี้ล่ะ ทั้ๆที่ผมรู้สึว่าพึ่มาอยู่ไ้สอสามวันเอ
ผมหยิบโทรศัพท์มือถืออัวเอึ้นมาแล้วัสินใโทรไปหาแนนอนพี่ายฝาแฝอผม ปิผมไม่อยาะโทรไปหามันหรอ ไม่ิะโทรถ้าไม่มีปัหาและ้อาระุยับมันริๆ
ู๊ ู๊…
(ไ)
เสียสัาัไ้ไม่นานมัน็รับโทรศัพท์พร้อมับเสียัวเีย ไม่แปลหรอมันนอนเ้ามาสาเหุเพราะว่ามัน้อใ้สมอมา มันลัวสมอมันไม่ทำาน
“มีเรื่ออยาอร้อ”
(ว่ามา)
“ูยัไม่อยาลับบ้าน”
(ทำไม)
“ูมีเหุผลอูละัน”
(็ว่ามาสิ)
“ยัไม่ถึเวลาที่มึะรู้ เอาเป็นว่าูอเวลาอีเ็วัน”
(…) ปลายสายเียบไป
“ทำเพื่อน้อมึไ้ปะวะ” ผมระาปาิบหาย!
(เออ ะลอพูให้)
“อีอย่า”
(อะไรอี) มันูโมโหเล็น้อย
“ให้นเอารถมาใหู้้วย ูะับลับไปเอ”
(ูว่าน่าะไม่ไ้…)
“เอาบัรเริพร้อมเินสใหู้หมื่นนึ้วย”
(นิอน!)
“ทำามทีู่อเถอะ แล้วลับไปูะเื่อฟัมึ”
(เออ ะพยายาม)
“แ่นี้แหละ”
(อือ ูะนอนแล้ว)
“…” ผมเป็นฝ่ายเียบบ้าเพราะไม่ล้าพูำๆหนึ่ออไป
(บาย)
“เี๋ยว!!”
(ไรอี)
“…อบุ”
(ฮ่าๆ เออ)
ิ๊!
ผมวาสายพร้อมับแนนอน สายาัวเอสะุับรูปพื้นหลั รูปเิมที่ผมไม่ย้อนเปลี่ยนมัน ผมหยิบมือถืออัวเอึ้นมาอีรั้แล้วลบรูปเ่าๆทิ้ไปให้หม
ผมไม่ำเป็น้อิถึอีอีแล้ว
ปัุบันอนนี้อผมสำัว่า…
เพราะมีไมโล ถึเวลาที่ผมวระูแลมันให้ีเหมือนที่มันูแลผม
ถึเวลาแล้ว…
…
ผมมารับไมโลถึหน้าโรเรียน วันนี้มันสอบเสร็เป็นวันสุท้ายแล้วรับ ผมเลยิว่าะพามันไปเที่ยว ผมไ้รถหลัาที่โทรไปบอแนนอนเมื่อืนเ้าอีวันมัน็ับเอามาให้พร้อมับนับรถับามมาอีัน มันแถมเินให้ผมอีห้าร้อย รวมเินที่มันให้ผมอนนี้็ือแปร้อย แล้ว็เินที่ผมออีหมื่น นั่น็ือหมื่นแปร้อยนั่นเอ~
่อนมันะลับไปมันเอาผ้าเ็หน้าให้ผม้วย บอว่าเอาไว้เผื่อเ็น้ำาอนลาาับนที่ให้ผมอยู่้วย ผมแทบะไล่ถีบมันอยู่แล้ว
“มึ! ูอยู่นี่” ผมโบไม้โบมือให้ไมโลที่เินออมาาโรเรียน
“มาทำไมเนี่ย!” ไมโลูใเล็น้อยที่ผมมารับมัน
“เอ้า! ็วันนี้สอบวันสุท้าย ไปเที่ยวัน~”
“ปั่นัรยานไปน่ะหรอ” มันทำสายาเอือมๆที่ผมิอะไรเพ้อเ้อ
หึๆ…มันยัไม่รู้สินะว่าผมไ้รถมาแล้ว
“เออน่า มึอยาไปไหนูะพาไปเอ~”
“นิอน..”
“ไปัน~” ผมว่าแล้วลามันไปที่รถอัวเอทันที
พ่อผมเห็นว่าผมเป็นเ็เเรเที่ยวสาวไปวันๆเลยื้อรถันเล็ธรรมาราาไม่ี่แสนให้ แ่ไอ้แนนอนที่ทำแ่เรื่อีๆ ไม่มั่วหิ ไม่ิพนัน ไม่มีเรื่อ่อย เอาแ่เรียนพ่อลับื้อรถสปอร์ให้มันับ เห็นไหมว่าพ่อผมสอมารานแ่ไหน!
“นี่มัน…” ไมโลูอึ้ๆที่เห็นผมเปิประูรถฝั่้านับให้มัน
“รถูเอ”
“หมายวามว่าไวะ?”
“อธิบายอนนี้มันยาวว่ะ”
“…!”
“ลับบ้าน่อนแล้วูะเล่าให้ฟั”
“เออๆ”
ไมโลยอมึ้นรถามผมมา มันูไม่่อยเ้าใอะไรเท่าไหร่ ผมเลยอธิบายให้มันฟั ุยันไ้ัพัผม็พามันลับมาเรียมอไปเที่ยวัน ที่เบสิๆ็ือทะเล ผมไม่เ้าใว่าทำไม้อไปทะเลแ่มันบอมันไม่เยไปผม็เลยามใมัน
“ปะ ูพร้อมแล้ว” มันออมาพร้อมระเป๋าเป้ใบให่
“เอาไว้หลัรถเลย”
“เออ ไปี่วัน?”
“ไม่รู้”
“อ่าว…”
“ไม่มีำหนลับ”
“หมายวามว่าไวะ!”
“นั่นิ หมายวามว่าไว้า~” ผมลาเสียวนีนไมโล
“ูยัอนาอีไลนะ”
“พูอย่าับูะทำลายอนามึ”
“เออ มึทำนานละ”
“ว่าไนะ!!!”
มันบอว่าผมทำลายอนามัน ผมไ้ทำแบบนั้นอนไหน…ไม่เยเลยริๆนะ ผมออะเป็นพี่ที่ี ูแลมันียิ่ว่าเ็ในส๊อเสียอี
“เปล่า”
“เหอะ!”
“เอาไ็แล้วแ่มึเถอะ” พูบมัน็เินึ้นรถทันที
เอาไ็แล้วแ่มึเถอะ
มึเป็นนพูเอนะไมโล…หึๆ
…
“ไปทะเล~ ะพาน้อนั้นไปลอยทะเล”
“…”
“อยาับเอาเธอนั้นไปลอยทะเล~”
“ไมโล…”
“อยาัานิอนให้เินาเป๋~”
“เหี้ย…”
“เฮ~ ับเอาเธอนั้นไปลอยทะเล”
“เฮ้อ…” ผมแทบะอยาปิหู
ลอทามันแหปาไม่หยุเลยรับ นผมเริ่มรำาาแรๆที่บ้าี้ร้อามมัน ไปๆมาๆผมเริ่มเหนื่อยและรำาแล้ว
“็ลัวเธอนั้นะมทะเล าเธอัวัน็สิ้นหวัและ มเห่~”
“ฮิ้วววว~” ผมร่วม้วยับมันเพราะรำาเ็มทน
“ูร้อเพลไม่ึ้หรอวะ” มันเาหัวแรๆ
“บอรัูยัน่าฟัว่า”
“อะไรนะ!!”
“เปล่า พูลอยๆ หมาไ้ยิน~”
“ว่าูเป็นหมาหรอ!!!”
“เปล๊า~ ร้อนัวนะมึ” ผมยัเล่นหน้าเล่นา่อไป
เวลาไมโลมันอารม์เสียมันน่ารัีรับ เหมือนอาิ้มที่พึ่ปัแ้มใหม่ แเหมือนูลิเลย เท่านั้นไม่พอนะ แ้มมันนิ่มมา้วย นิอนรับประัน
เพราะผมหอมมาแล้วว่ะ ฮ่าๆ
“…!!!”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” ผมร้อลั่น ไมโลหยิเอวผมอย่าแร
มือหนัะมั!
“สมน้ำหน้า แบร่!”
“เหี้ยเอ้ย ทำร้ายร่าายู”
“ผิ?”
“เออผิ”
“ยัไ?”
“ทำร้ายร่าายสามีโยไม่ไ้รับอนุา” ผมอบหน้า้านๆลับไป
้านมาริๆ…
ผมเริ่มะรับวาม้านและไร้ยาอายอัวเอไม่ไ้แล้ว มันมาเินไปนผมเริ่มิว่าประสาทเสีย หรือเป็นแ่ับไมโลนเียววะ?
“มึเป็นสามีูอนไหน ทะเบียนสมรสยัไม่มีเลย”
“มึิไลไปถึแ่านแล้วหรอวะ!”
“เออ ูิไลไปว่าป่ะ”
“ไม่อะ ูิไลว่ามึอี”
“ิว่า?”
“ะทำยัไให้มึท้อ ๊า!”
“เหี้ยเอ้ย พูแบบนี้ไปทะเบียนสมรสันเลยเถอะ”
“เอ้าริหรอมึ!”
ผมทำหน้าไม่เื่อมันอย่าแร มันับผมอบพูเล่นันเป็นประำอยู่แล้ว เรื่อนี้็พูเล่น้วยเหมือนัน แ่อโทษที ผมิริว่ะ
“เออ แ่มัน้อไปที่่าประเทศนะ”
“ไม่เป็นไร ผัวมึรวย”
“นิอน!!!”
“อะไรรับเมีย?”
“ู…”
“หืม?”
“พูเล่นว่ะ ฮ่าๆ ๊า!~”
ไอ้เหี้ย…
ความคิดเห็น