ตอนที่ 7 : MYBROTHER : 06
Exchange
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร” ฉันถามขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีนัก
“เป็นแฟนผมหนึ่งวัน แลกกับการไปหาทะเลหนึ่งครั้ง”
“…!!!”
“ผมว่าข้อแลกเปลี่ยนมันก็แฟร์ดีนะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
“งั้นหรอ?”
“ครับ J”
“ฉันว่าไม่แฟร์เลยซักนิด!”
“ก็แล้วแต่…ผมแค่เสนอ”
“ฉันไม่ตกลง” พูดจบฉันก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตรงไปที่ประตูทันที
เรื่องอะไรจะต้องยอมรับข้อตกลงของเขาด้วยในเมื่อฉันไม่ได้อะไรซักอย่าง ฉันไม่ใช่นางเอกที่จะยอมรับข้อตกลงเพื่อนช่วยให้ทะเลสมหวัง ฉันทำเพราะเขาขอแต่ฉันไม่ได้รับปากกับทะเลว่าฉันจะทำให้ได้สำเร็จ
“ถ้าทะเลอาการหนักมันก็คงกระทบถึงเธอด้วยมั้ง”
“….!!” ฉันหันกลับไปมองท้องฟ้าที่พูดขัดก่อนที่ฉันจะออกไป
“ก็เธอเป็นหมอที่ดูแลคนไข้พิเศษไม่ใช่หรือไง?”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร”
“หึ…กะอีแค่คนไข้คนเดียวยังรักษาไม่ได้ แล้วคิดว่าอาจารย์จะประเมินให้ผ่านหรือไง?”
“นาย..!”
“ทะเลเป็นคนที่เซนซิทีฟมาก เธอคิดว่าจะกลับไปบอกเขาว่ายังไงล่ะ…ให้เขาเสียใจน้อยที่สุด” เขาเดินเข้ามาประชิดตัวฉันแล้วพูดต่อด้วยสายตาจริงจัง “ทะเลรอผมมานานแล้วนะ”
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่!!”
“ไม่รู้สิ…เรียนหมอมาห้าปีก็น่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับโรคหัวใจบ้างนะครับ…นิวเน”
“…!!!!”
ท้องฟ้าเรียกชื่อเล่นเต็มๆของฉันออกมาเบาๆ ฉันชาวาบไปทั้งตัวกับคำพูดของเขาที่เหมือนดูถูกฉันที่เรียนหมอมาห้าปี ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้อาการของโรคหัวใจ แต่ความจริงแล้วมันก็ไม่น่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลยซักนิด ฉันมีหน้าที่ดูแลทะเลก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันต้องรับผิดชอบทุกอย่าง ไม่งั้นคนเป็นหมอก็ต้องเดือดร้อนกันหมดน่ะสิ!
“คุณไม่ยอมตกลงก็ไม่เป็นไร…ผมมีวิธีอีกเยอะเพื่อให้ได้คุณมา J”
“ท้องฟ้า!!!”
“เพียงแค่ผมพูดให้ทะเลใส่ร้ายนิวเธอก็ยอมทำโดยไม่มีข้อแม้อะไรแล้ว”
“…!!”
“จะเป็นยังไงนะ…ถ้าอาจารย์รู้เข้า” เขาทำลอยหน้าลอยตาใส่ฉันที่กำลังยืนสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่
“ฉันเกลียดนาย..!”
“เกลียดอะไร…มันก็ได้อย่างนั้นแหละครับ”
“มันอาจใช่สำหรับบางคน…แต่คนๆนั้นต้องไม่ใช่ฉัน!”
“…งั้นหรอ?”
“เอาสิฉันตกลง…นายก็ได้แค่ตัวฉันเท่านั้นแหละ แต่นายไม่มีวันได้ใจฉันไปหรอก ไม่มีวัน!!!” ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกมาจากห้องของท้องฟ้า
ปัง!
ฉันกระแทกประตูลงอย่างอารมณ์เสีย ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายหน้าตาใสซื่ออย่างเขาจะร้ายกาจได้ขนาดนี้ มันไม่ดีแน่ๆถ้าฉันเรียนไม่จบ ฉันจะรู้สึกแย่มากๆเพราะในมหาลัยไม่เคยมีใครเรียนเลยหกปีเลยซักคน เขาไม่มีวันที่จะมาทำลายอนาคตของฉันแบบนี้!
รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ร้อน นิสัยไม่ดีตั้งแต่เจอท้องฟ้า แรกๆฉันไว้ใจและเชื่อว่าเขาเป็นคนดีจะไม่ทำร้ายฉันแต่ที่ไหนได้ใครจะไปรู้ว่าคนอย่างเขาร้ายกาจยิ่งกว่าหมาป่าเสียอีก…ฉันเกลียดคนอย่างเขา!
“พี่ฟ้า!” เสียงร่าเริงของทะเลดังออกมาแต่ไกลเมื่อเธอเห็นท้องฟ้าเดินเข้าไปหา
“เป็นไงบ้าง” เขาถามน้องสาวตัวเองเสียงเรียบ
“หนูสบายดีแล้ว…เดี๋ยวก็จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ ^^”
“อือ…หายไวๆละ” เขาลูบหัวน้องสาวตัวเองอย่างรักใคร่
ใครจะไปรู้ล่ะว่าที่เขากำลังทำอยู่นี่คือเขากำลังสร้างภาพ ก่อนที่จะเข้าห้องฉันบอกกับเขาไปว่าถ้าเขาเย็นชาใส่ทะเลข้อตกลงก็เป็นโมฆะแต่ถ้าเขาไม่ยอมจริงๆฉันก็ต้องให้เขายอมให้ได้ในเมื่อมาถึงที่แล้วนี่
“พี่จะมาอยู่กับหนูทั้งวันเลยใช่ไหม ^^” ทะเลถามพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวก็มีเรียนต่อ”
“อ่า…นั่นสินะ” ทะเลยิ้มเศร้า
“ทำหน้าแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”
“แล้วทำยังไงถึงจะน่ารัก?”
“ยิ้มสิ”
“^^”
“อือ…น่ารัก”
“แล้วพี่รักหนูไหม?”
“=[]=” ฉันที่นั่งฟังอยู่ถึงกับอ้าปากค้างเพราะความตรงของทะเล
ท้องฟ้าเหล่ตามาที่ฉันอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่ก่อนที่เขาจะหันไปยิ้มให้ทะเลแทนคำตอบ ฉันถอนหายใจเบาๆที่เขาไม่ได้พูดออกไปตรงๆว่ารู้สึกยังไง ไม่งั้นถ้าอาการของทะเลกำเริบฉันก็คงจะซวยไปด้วย T-T
“ทะเลถามโง่ๆอีกแล้ว แหะๆ”
“ไม่เป็นไร” เขาตอบพร้อมยื่นแอปเปิ้ลให้ทะเล
“คะ?”
“กินซะ จะได้แข็งแรง”
“ค่ะ ^^”
ตอนนี้ทะเลเหมือนผู้หญิงที่โชคดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เธอยิ้มตลอดเวลาที่ท้องฟ้าอยู่ด้วย ทำเอาฉันก็ยิ้มไปด้วยเหมือนกัน ถึงรู้ว่าตอนนี้เขากำลังสร้างภาพเพื่อที่จะให้น้องสาวตายใจแต่ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นเอามากๆ…เห็นสองคนนี้แล้วฉันก็คิดถึงไอ้น้องชายตัวดีของฉันเหมือนกัน
เนนิวน้องชายที่ห่างกับฉันสองปี ไม่รู้ว่าพ่อแม่ตอนตั้งคิดยังไงเอาชื่อฉันกับน้องเหมือนกันแต่สลับที่เท่านั้นเอง นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันเลือกจะบอกคนอื่นว่าชื่อนิวไม่ใช่นิวเน -_-
“ว่าแต่พี่นิวไม่ออกไปตรวจคนไข้หรอคะ ^^” ทะเลถามขึ้น
“อ๋อตอนนี้ยะ…”
“หนูอยู่กับพี่ฟ้าได้พี่ไปตรวจคนไข้ต่อเถอะค่ะ”
“อ่อ…ค่ะ ^^”
เอาง่ายๆว่าทะเลไล่ฉันทางอ้อมนั่นแหละ แต่ฉันก็ยอมออกมาแต่โดยดีถึงจะเห็นท้องฟ้าทำสายตาอาฆาตส่งมาก็เถอะ อยากจะออกมานานแล้วล่ะฉันรู้สึกเหมือนส่วนเกินในของเขาสองคนอยู่แล้ว
ฉันออกมาเดินเล่าฆ่าเวลาไปพลางๆ มันยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปตรวจคนไข้นี่พึ่งสิบโมงกว่าๆอยู่เลยอีกซักพักฉันค่อยเข้าไปหาทะเลเหมือนเดิม เห็นท้องฟ้าบอกกับฉันว่าเขามีเรียนอีกทีตอนสิบเอ็ดโมงจนถึงเย็นแล้วเขาก็จะมารับฉันกลับคอนโด
ฟังดูเหมือนเขาเป็นคนดีเอามากๆ แต่มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเข้าใจหรอก
‘ตอนเย็นจะไปรับ’
‘ไม่จำเป็น’
‘ว่าไงนะ!’
‘ก็ไม่จำเป็นไง’
‘อย่าพูดแบบนั้นสิครับ หน้าที่ของแฟนที่ดีต้องให้แฟนมารับสิ J’
แล้วแบบนี้ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงเล่า T^T ในเมื่อเขามาหาทะเลวันนี้ฉันก็ต้องยอมเป็นแฟนกับเขาหนึ่งวันเหมือนที่เราตกลงกันไว้ แต่ฉันว่ามันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดไว้ กว่าฉันจะเลิกงานจากโรงพยาบาลก็ปาไปสี่ห้าโมงบางครั้งลากยาวถึงสองสามทุ่มก็มี นั่นหมายถึงว่าเราสองคนมีเวลาเล่นบทเป็นแฟนกันด้วยเวลาอันแสนจะสั้นและฉันจะพยายามทำให้มีเวลาน้อยมากที่สุด
แต่เขาคงไม่บ้าจี้มาเยี่ยมทะเลทุกวันหรอกนะ…ในเมื่อเขาก็ไม่ค่อยชอบทะเล
คนไข้บางคนที่ออกมานั่งเล่นดูใบไม้ใบหญ้าที่ลานสนามหญ้ากลางโรงพยาบาลยิ้มทักทายฉันอย่างใจดี ฉันยิ้มตอบแล้วเดินไปตามทางเรื่อยๆ ในหัวก็คิดว่าจะทำยังไงให้ทะเลหายไวๆ ส่วนอีกเรื่องหนึ่งก็คือรับน้องปีหนึ่งในสัปดาห์หน้าที่จะลงไปรับน้องกันที่ทะเล ฉันไม่เข้าใจกันเลยจริงๆว่าทำไมต้องทะเล ไม่เบื่อกันบ้างหรือไง น่าจะพาไปรับน้องที่เกาะร้างหรือไม่ก็พวกป้าช้า ฉันว่ามันดูน่าตื่นเต้นกว่าเยอะเลย
จำได้ว่าปีหนึ่งที่ๆได้ไปรับน้องก็คือทะเล ได้ทำกิจกรรมหลายๆอย่างถือเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเลยก็ว่าได้ มันทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่น ได้รู้ถึงความสามัคคี ได้เจอเพื่อนๆที่มาจากหลายที่ รับน้องนอกสถานที่ถือเป็นจุดสำคัญที่จะทำให้ทุกคนสนิทสนมกันมากกว่าเดิม
ถ้าพูดถึงความจริงเรื่องรับน้องตั้งแต่ปีสี่ถึงปีหกจะไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรมากเพราะถึงช่วงที่ต้องฝึกงานจริงๆจังๆแต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมครั้งนี้อาจารย์ถึงอนุมัติให้ปีสี่ปีห้าไปช่วยรับน้องได้ ฉันเลยตกลงเพราะมันคือทางเดียวที่ฉันจะสามารถหยุดได้ฉันก็เลยเลือกที่จะไปรับน้องแทนที่จะอยู่ที่โรงพยาบาล มันก็มีเบื่อบ้างที่จะต้องใส่ชุดกราวทุกๆวัน ได้กลิ่นยา ได้เจอคนไข้ มันทำจนเป็นนิสัย
แต่ฉันก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างเท่านั้นเอง มันอาจทำให้ฉันได้ผ่อนคลายและมีความสุขกับการรับน้อง…ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องเจอกับคนที่ไม่อยากจะเจออยู่ดี…แซ็ก
จะว่าไปฉันก็คิดถึงแซ็กเหมือนกัน ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้…เราไม่ได้เจอกันอีกเลย ฉันหลบหน้าเขาด้วยแหละ มันดูไร้เหตุผลที่ฉันบอกเลิกเขาไปทั้งๆที่เราก็คบกันมาเป็นปีแต่ฉันเลิกกับเขาเพียงเพราะเรื่องในคืนนั้นที่เขาพยายามจะข่มขืนฉันรวมทั้งเรื่องในห้องของท้องฟ้าด้วย
ฉันคงไร้เหตุผลเกินไปจริงๆ
“ทำไมมาอยู่ที่นี่” ท้องฟ้าที่มาตอนไหนไม่รู้ถามขึ้น
“ออกมาเดินเล่นไง”
“หึ…รู้ไหมว่าผมต้องพยายามทำให้ทะเลมีความสุขมากแค่ไหน”
“แต่เธอก็มีความสุขดีนิ”
“แต่ผมไม่ชอบ!...ทะเลมีความสุขแต่ผมโคตรทุกข์”
“ท้องฟ้า!...ถ้าทะเลได้ยินเขาจะรู้สึกยังไง” ฉันโมโหกับคำพูดของเขาที่ดูจะรำคาญน้องตัวเองเต็มทน
“ช่างสิ…ที่ผมทำเพราะผมรอให้นิวมาเป็นแฟนผม”
“ถึงจะเป็นแค่แฟนหลอกๆอย่างนั้นหรอ” ฉันจี้จุดกลับไป
“มันก็ดีกว่าไม่ได้เป็น”
“…!”
“ตอนเย็นเจอกันนะครับ ผมจะรีบมารับ J”
ท้องฟ้าเดินออกไปผิดกับฉันที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมมองเขาเดินออกไปไกลลิบตาแล้วถึงจะเดินกลับไปหาทะเล ป่านนี้คงถึงเวลากินยาหลังอาหารของทะเลแล้ว
“ทะเลถึงเวลากินยาแล้ว~” ฉันเดินเขาไปหยิบยาให้เธอแล้วเดินเข้าไปหาทะเลใกล้ๆ
“ขอบคุณนะคะพี่นิว”
“เห…?”
“ขอบคุณที่พาพี่ฟ้ามาหาหนูได้ ขอบคุณจริงๆ” เธอยิ้มบางๆ
“ไม่เป็นไรหรอก…มีความสุขก็ดีแล้วเราจะได้หายไวๆ”
“พอถึงตอนนี้หนูก็ไม่อยากหายแล้วล่ะค่ะ”
“อ่าว…ทำไมละ”
“ถ้าออกจากโรงพยาบาลไปแล้วพี่ฟ้าก็คงไม่มาหาทะเลอีก ^^”
“เออ…คือ”
“อ้อ! อีกอย่างพี่ฟ้าสัญญากับหนูไว้แล้ว”
“สัญญา…สัญญาอะไร?” ฉันเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ท้องฟ้าสัญญากับทะเลทั้งๆที่เขาเกลียดทะเลเนี่ยนะ ไม่น่าเป็นไปได้
“เขาจะมาหาหนูทุกวันค่ะ ^^”
“=[]=”
“ฮ่าๆ…หนูก็อึ้งเหมือนกัน”
“ทุกวันเลยหรอ?”
“ค่ะ…ทุกวัน”
ให้ตายสินี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!...ไหนเขาบอกว่าเขาเกลียดทะเลไงแล้วทำไมเขาถึงต้องมาเยี่ยมทะเลทุกวันด้วยไม่เห็นจะจำเป็นเลยซักนิด
งั้นก็แสดงว่าฉันจะต้องเป็นแฟนเขาทุกวันงั้นสิ T[]T
-----
ชอบก็คอมเม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะคะ T____T
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ร้ายทั้งพี่ทั้งน้องเลย T[]T