My brother ขอโทษทีผมไม่อยากเป็นน้อง

ตอนที่ 3 : MYBROTHER : 02

 

 

 

When you smile, I smile

                “ผมไม่ชอบเลยจริงๆ” แซ็กขับรถมาส่งฉัน เขาพูดทิ้งท้ายไว้หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับฉันและท้องฟ้าให้เขาฟังอย่างละเอียด

                “เชื่อใจฉันนะ” ฉันลูบมืออีกคนเบาๆ

                เวลานี้ไม่มีคำไหนที่จะดีกว่าคำว่าเชื่อใจแล้ว…ฉันอยากให้เขาเชื่อใจฉันเพราะคนอย่างฉันไม่มีทางที่จะรักท้องฟ้าเด็ดขาดเพราะส่วนตัวแล้วฉันไม่ชอบคนเผด็จการและจู้จี้แบบเขาอยู่แล้ว

                “ครับ ไม่ให้เชื่อใจนิวแล้วผมจะเชื่อใจใครล่ะ ^^” เขายิ้มน่ารัก

                “ค่ะ งั้นนิวไปก่อนนะ บ๊ายบาย”

                “ไว้เจอกันครับ” แซ็กพูดทิ้งท้าย

                รถของเขาเคลื่อนออกไปจากคอนโดฉัน ไม่นานนักรถมอเตอร์ไซค์ของท้องฟ้าก็ขับเข้ามา ฉันรีบเดินเข้ามาในคอนโดเพื่อจะหนีการเจอหน้าเขา แต่ท้องฟ้าวิ่งมาคว้ามือฉันไว้ก่อน เขายังไม่ได้ถอดหมวกกันน็อคออก ฉันเลยเห็นเพียงแค่ด้วยตาของเขาผ่านหมวกกันน็อคเท่านั้น

                “อยากหนีผมมากเลยหรือไง”

                “รู้ก็ดี” ฉันตอบไปตามความจริง

                เขาน่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วนะว่าฉันรำคาญเขามากๆ ฉันแสดงท่าทางออกไปขนาดนี้แล้วเขาก็ควรจะเลิกยุ่งกับฉันซักที ฉันไม่ต้องการให้แซ็กเป็นห่วงฉัน…แค่สิ่งที่แซ็กรับผิดชอบอยู่ตอนนี้มันก็หนักพอแล้ว

                “ไปกินข้าวกัน” เขาเปลี่ยนเรื่องพูดทันที

                “นายน่าจะเข้าใจนะ…ฉันอยากหนีนาย ไม่อยากเห็นหน้านาย แล้วจะมาชวนฉันไปกินข้าว จะใช้ข้ออ้างอะไรกับฉันอีกล่ะ?”

                “ไม่มี”

                “งั้นก็ปล่อย” ฉันพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา แต่ยิ่งทำเหมือนเขาจะยิ่งจับแน่นขึ้น

                “ยิ่งนิวหนีผม…ผมก็จะยิ่งตาม”

                “…”

                “ไม่ว่านิวจะหนีผมไปอยู่ที่ไหน…ซักวันผมก็ต้องตามหานิวจนเจอ”

                “!!!!”

                “ไปกับผม…นะครับ” เขาเริ่มเสียงอ่อนลง

                “ไม่” ฉันพูดเสียงแข็ง

                “ผมกำลังขอร้องนะ”

                “ฉันสั่งหรอ?” ฉันพูดเสียงแข็งกลับไป

                ปกติฉันไม่ใช่คนที่ชอบพูดจายอกย้อนใครซักเท่าไหร่ แต่นิสัยแบบนี้มันก็มาตั้งแต่ท้องฟ้าเข้ามาป้วนเปี้ยนกับฉันนั่นแหละ ตั้งแต่อยู่กับเขามันทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง

                “ก็ผมขอไง” เขาเสียงอ่อนลง

                “ฉันกินมาแล้ว จบไหม?” ฉันโกหกกลับไปทั้งๆที่ความจริงยังไม่ได้กินมาเลยด้วยซ้ำ

                “งั้นไปเที่ยวก็ได้”

                “ฉันเหนื่อย ฉันไม่ไป” ฉันพูดตัดบท

                ตอนแรกท้องฟ้าทำท่าจะปล่อยมือฉันแต่จู่ๆเขาก็กระชับแน่นอีกครั้ง ดวงตาที่มองผ่านหมวกกันน็อคของเขาฉายแววผิดหวังเล็กน้อยแต่มันก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเรียบเฉยอีกครั้ง

                “ไปกับผมดีๆเถอะนิว”

                “ฉันบอกว่าไม่”

                “งั้นผมบังคับ”

                เขาไม่ว่าเปล่า ร่างสูงถือวิสาสะอุ้มฉันพาดบ่าเหมือนฉันเป็นตุ๊กตาไร้น้ำหนัก เขาทำเหมือนกับว่าตัวฉันเบามากๆ แล้วเดินมาที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่

                “ปล่อย!!!” ฉันดิ้นไปมาอยู่บนไหล่เขาโดยที่เจ้าตัวดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

                เขาใช้มือข้างเดียวที่เหลืออยู่ถอดหมวกกันน็อคออกอย่างทุลักทุเลก่อนจะเปลี่ยนมาสวมใส่ให้ฉันแทน กว่าเขาจะใส่ได้เล่นเอาฉันแทบขาดอากาศหายใจอยู่เหมือนกันเพราะฉันดิ้นไปมาไม่ยอมให้เขาใส่ให้

                ร่างของฉันถูกวางลงตรงเบาะหน้าของรถมอเตอร์ไซค์ เขาขึ้นตามฉันก่อนจะสตาร์ทรถออกไป หรือถ้าจะพูดง่ายๆคือฉันนั่งหน้าแทนที่เขาจะเป็นคนนั่ง…ท้องฟ้าเป็นผู้ชายที่สูงมากกว่าร้อยแปดสิบเซนแต่ฉันสูงแค่ร้อยห้าสิบห้ามันเลยไม่ได้ยากเลยที่เขาจะสามารถขับรถได้อย่างสบาย

                แต่คนที่ไม่สบายใจคือฉันน่ะสิ! เขากำลังกอดฉันทางอ้อมอยู่

                “จะไปไหน” ฉันพูดผ่านหมวกกันน็อคและดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ยินเสียงฉัน

                แน่ล่ะก็ลมมันตีใส่หน้าหน้าเขานิ

                “จะไปไหน!” ฉันตะโกนดังขึ้นกว่าเดิม

                “ครับ?”

                และมันก็ได้ผล ท้องฟ้าขานรับแต่ก็ไม่วายมองทางข้างหน้าอยู่ดี

                กลิ่นเกลือลอยมากับลมเป็นพักๆ ฉันมองข้างทางที่เป็นน้ำทะเล อีกฝั่งเป็นร้านอาหารและโรงแรมเต็มข้างทาง ถนนทอดยาวไปเรื่อยๆ ซักพักเขาก็จอดรถลงตรงหน้าร้านขายปลาหมึกที่เป็นรถเข็น เขาเดินเข้าไปสั่งซักพักก็เดินกลับมาแล้วถอดหมวกกันน็อคออกให้ฉันเหมือนตอนเช้า

                ไม่จำเป็นที่เขาต้องบอกฉันอีกแล้วล่ะ ฉันรู้แล้วว่าเขาพาฉันมาที่ทะเล -_-

                มือหนาจับมือฉันอีกครั้ง เขาพาฉันเดินมาเลียบชายหาด ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มจะมืดลงแล้ว ตะวันใกล้จะลงขอบฟ้าเต็มที่ เขานั่งลงตรงพื้นทรายที่ตรงกับพระอาทิตย์พอดี วันนี้เป็นวันอาทิตย์เลยมีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวทะเลกันเยอะพอสมควร เขายื่นถุงปลาหมึกมาให้ฉันถือไว้ มือข้างหนึ่งของเขาหยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วถ่ายรูปตะวันที่กำลังจะตกดิน

                “สวยเนอะ…นิวว่าไหม”

                “อืม” ฉันตอบกลับไปเรียบๆ ตอนนี้อารมณ์ของฉันที่โกรธเขายังไม่น้อยลงเลยซักนิด

                “โกรธผมมากเลยหรอที่พานิวมา?”

                “นายควรจะรู้ตัวนะ” ฉันตอบประชด

                จะว่าฉันโกรธก็คงไม่ใช่จะว่าฉันชอบก็ไม่เชิง ฉันจะไปโกรธเขาได้ยังไงในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากคนรู้จัก แต่ฉันก็แอบดีใจนิดๆที่เขาพามาที่นี่ มันทำให้ฉันผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย

                แต่มันจะดีมากกว่านี้ถ้าคนที่พามาไม่ใช่เขา

                “วันนี้เป็นวันเกิดผม”

                “แล้วไง” ฉันยังคงตอบกลับไปห้วนๆ

                “ผมฝันอยากจะพาคนที่รักมากินปลาหมึกที่ทะเลแล้วนั่งดูตะวันตกดินด้วยกัน”

                “แต่นายบังคับฉันมา”

                “ครับ…เพราะนิวไม่ยอมมาดีๆไง”

                “นั่นก็เพราะฉันไม่อยากมา”

                “แต่ผมอยากให้นิวมา…เขาว่ากันว่าวันที่สำคัญที่สุดคือวันเกิดของเรา วันที่เราจะได้อยู่กับคนที่รัก” สายตาของเขาดูเหม่อลอย เขาค่อยๆเล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวของเขาด้วยสายตาที่มันสลดลงเรื่อยๆ

                “พ่อแม่ของผมน่ะเขาหย่ากันตั้งแต่ผมอายุสิบห้า…ตั้งแต่นั้นผมก็อยู่กับลุง แต่พ่อกับแม่ก็ยังส่งเงินมาให้ผมใช้ตลอดทุกเดือน จนผมเข้ามหาลัยผมเลือกที่จะออกมาจากบ้านของลุงเพื่อมาอยู่คนเดียว” เสียงของท้องฟ้าแอบสั่นเล็กน้อย

                ฉันเลือกที่จะฟังเขาเล่าต่อแทนที่จะพูดอะไรออกไป ในเมื่อฉันไม่รู้ว่าเขาต้องการให้ฉันตอบกลับเขาไปแบบไหน ต้องการให้ฉันปลอบเขา สงสารเขา หรืออะไรกันแน่ฉันเลยเลือกที่จะเงียบฟังเขาเล่าต่อไปแทน

                “…”

                “ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรัก…เพราะพ่อกับแม่เขาไม่กลับมาหาผมแล้ว ผมไม่เหลือใครแล้วล่ะ”

                “ลุงนายไง”

                “ฮ่าๆ…ลุงผมน่ะเป็นมาเฟียใหญ่ เขาไม่ได้รักผมหรอกแค่สงสาร”

                “…”

                “ที่เล่าไม่ได้ให้นิวสงสารผม…แค่อยากให้นิวรู้ว่าที่ผมพานิวมาที่นี่ผมแค่อยากจะอยู่กับคนที่ผมรักจริงๆแค่นั้นเอง”

                “รัก…คำว่ารักของนายมันพูดง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง?”

                “ไม่ง่ายหรอกครับ…แต่ถ้านิวเจอคนที่อยากจะพูด คำๆนั้นมันจะออกมาเอง มันออกมาจากใจ” เขายิ้มบางๆ

                “คงเป็นแซ็กมั้ง” จู่ๆฉันก็พูดชื่อแฟนของตัวเองขึ้นมา

                “นั่นสิเนอะ” ท้องฟ้าดูชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะทำตัวตามปกติ

                “จะว่าไปชีวิตนายก็น่าสงสาร”

                “ฮ่าๆ คงจะใช่มั้งครับ”

                ท้องฟ้าว่าพลางเล่นทรายที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้ฉันกับเขานั่งอยู่บนพื้นทรายดูตะวันตกดิน บรรยากาศมันค่อนข้างโรแมนติกเอามากๆ แต่ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกอินกับบรรยากาศพวกนี้เลย -_-

                “ถ้าให้นิวเขียนคำๆหนึ่งให้ผมลงบนพื้นทรายนิวจะเขียนว่าอะไร?”

                “ฉันจะเขียนว่า…” ฉันเว้นระยะแล้วใช้นิ้วเขียนลงบนพื้นทรายแทน

                เกลียด

            นั่นคือคำที่ฉันเขียนลงไป มันอาจจะดูทำร้ายจิตใจเขาไม่มากก็น้อย แต่ถ้ามันทำให้เขาเลิกยุ่งกับฉันได้มันก็คงจะคุ้มเหมือนกัน

                “ฮ่าๆ ส่วนผมถ้าจะเขียนคำๆหนึ่งให้นิวผมจะเขียนคำนี้” ท้องฟ้าเขียนคำลงพื้นทรายบ้าง

                รัก

            “ฮะๆ” ฉันหัวเราะกลบกลื่น

                ไม่ได้อายหรืออะไรหรอกนะ แต่ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปต่างหาก

                “สงสัยไหมทำไมคำว่ารักกับเกลียดมันถึงเป็นคำตรงกันข้าม”

                “ไม่สงสัย”

                “เพราะอะไรครับ?”

                “เพราะฉันไม่อยากรู้ไง”

                “ฮ่าๆ แต่ผมอยากบอก ^^” เขายิ้มแล้วลบคำที่ฉันเขียนบนพื้นทรายออกไป “คำว่ารักสามารถลบคำว่าเกลียดได้เสมอ ว่าไหม?”

                “มันเกี่ยวกันตรงไหนหา -_-”

                “เกี่ยวสิ เพราะมันตรงกันข้ามกัน มันก็มีกันแค่สองคำเหลือแค่ว่าเราจะเลือกคำไหน”

                “ฉันว่ามันไม่เกี่ยวนะ” ฉันท้วง

                “โอเค ผมมั่วเองก็ได้” ท้องฟ้าเป็นคนยอมแพ้

                “นั่นแหละ นายมั่ว”

                แต่จะว่าไปที่เขาพูดมันก็ทำให้ฉันคิดเหมือนกันนะ ฉันไม่เคยสงสัยว่าทำไมมันถึงเป็นคำตรงกันข้ามก็ในเมื่อมันมีความหมายตรงกันข้ามมันก็ต้องตรงกันข้ามกันอยู่แล้วนี่นา

                “แต่ถ้าผมต้องเลือกผมจะเลือกรัก”

                “ทำไมละ?”

                “ผมว่ามันดูอบอุ่นกว่าคำว่าเกลียดนะ”

                “เหอะ คงงั้นมั้ง”

                “นิวก็คงจะเลือกรัก แต่ไม่ใช่กับผมใช่ไหมละ?”

                “ถูกต้องที่สุด” ฉันทำท่าลอกเลียนแบบคุณปัญญาในเกมส์ทศกัณฑ์

                “ฮ่าๆ” ท้องฟ้าหัวเราะกลบกลื่นถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็เถอะ ฉันพอจะดูอาการเขาออก

                ฉันละสายตาจากท้องฟ้ามามองถุงปลาหมึกในมือแทน ฉันเป็นคนชอบกินปลาหมึกมากๆ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้มาที่ทะเล ไม่ได้กินปลาหมึก ไม่ได้มองพระอาทิตย์ตกดิน มันนานมากๆจนฉันจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มาคือตอนไหน

                “กินสิ” ฉันยื่นถุงปลาหมึกให้เขา

                “นิวป้อนผมสิ ^O^” ท้องฟ้าเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว

                “ตลก -_-” ฉันหยิบปลาหมึกยัดใส่ปากท้องฟ้าเต็มกำมือ

                “อั๊ก -[]-!” ท้องฟ้าทำท่าจะอ้วกออกมาแต่เขาก็พยายามเคี้ยวปลาหมึกในปากให้หมดอย่างยากลำบาก ฉันมองเขาเคี้ยวแก้มตุ่ยแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

                “ฮ่าๆ…หน้านายมันตลกมากๆเลย” ฉันหัวเราะร่า

                “นิวว่าผม -).(-” เขาพูดไปเคี้ยวไป

                “กินให้หมดก่อนไป ฮ่าๆ” ฉันหัวเราะไม่หยุดกับท่าทางตลกๆของเขา

                “ไม่เอา…กินช้าๆ”

                “…?”

                “เวลานิวยิ้มมันน่ารักมากๆเลย ผมชอบเสียงหัวเราะของนิวด้วย”

                “บ้า -_-” ฉันว่ากลับไป

                “บ้ารักนิวได้ไหมอ่ะ >3<”

                “ไม่ได้ ไม่อนุญาติ :p” ไปๆมาๆฉันก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที

                ฉันกินปลาหมึกที่ถืออยู่ สายตาทอดมองไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินลงทุกทีๆ ลมทะเลพัดเข้ามากระทบใบหน้าเป็นระยะๆ มันเป็นบรรยากาศที่คลายเครียดของฉันได้ดีทีเดียว…มันไม่ได้มีบ่อยๆที่ฉันจะได้มาเที่ยวแบบนี้

                “สุขสันต์วันเกิด” ฉันพูดแต่ไม่ได้หันไปมองหน้าท้องฟ้า

                “ขอบคุณครับ” เขาพูดอย่างร่าเริง

                “เล่นน้ำกันหน่อยไหม?”

                “ไม่เล่น”

                “แต่ผมอยากเล่น ^^”

ท้องฟ้าลุกขึ้นฉุดมือฉันไปตรงน้ำทะเลที่สะท้อนแสงอาทิตย์สวยงาม เขาสาดน้ำใส่ฉันจนเสื้อผ้าที่ใส่มาเปียกไปหมด นี่มันยังไม่ถึงเทศกาลวันสงกรานต์เลยนะ -_-

“จะเล่นใช่ไหม?” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ

“ประมาณนั้น” เขายักคิ้วกวน

“ได้” ฉันโยนถุงปลาหมึกกับรองเท้าผ้าใบที่ใส่ไปไว้บนพื้นทราย

“ไม่สบายโทษผมไม่ได้นะ -0-” เขาพูดเหมือนเตือนฉันไว้ล่วงหน้า

“ฉันปีห้าแล้ว เรื่องไม่สบายจิ๊บจ๋อย” ฉันยักคิ้วกวน

“แล้วถ้าผมไม่สบายนิวก็จะมาดูแลผมอ่ะดิ -..-”

“ไม่เกี่ยวเลยเถอะ -_-” ฉันใช้โอกาสทีเผลอวักน้ำใส่เขาทันที

“โหยเล่นทีเผลอนี่ -0-” เขาพูดพร้อมสาดน้ำฉันกลับ

“นายไม่ดูเองต่างหากเล่า”

“ผมไม่เกรงใจแล้วนะ~”

ราวสิบห้านาทีที่เราเล่นกันเหมือนเด็กๆ นักท่องเที่ยวและชาวต่างชาติต่างมองมาที่ฉันกับเด็กผู้ชายผมบลอนขาวที่เล่นน้ำกันโดยที่ไม่ใส่ชุดว่ายน้ำหรือชุดลำลองสำหรับเล่นน้ำ เอาง่ายๆว่าเราใส่ชุดที่มีเล่นเลย ฉันไม่ค่อยเป็นจุดสังเกตหรอกเพราะฉันใส่เสื้อยืดสีดำท้องฟ้ามากกว่าที่มีสาวๆมองกันตรึมเพราะเสื้อนักศึกษาของเขาพอเปียกมันก็เห็นส่วนบนของเขาอย่างชัดเจน

“พอแล้ว” ฉันพูดขัดขึ้นมา

ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงทุกที ความจริงฉันเป็นคนค่อนข้างกลัวผีเอามากๆ -_-;;

“ถ่ายรูปกัน” ท้องฟ้าหยิบไอโฟนของตัวเองที่เปียกน้ำออกมา

“ไม่ -_-”

“นะ…วันนี้วันเกิดผมนะ ^^”

“ยังไงก็จะบังคับให้ได้เลยใช่ไหม?” ฉันถาม

“ครับผม”

“ก็ได้” ฉันยอมเขาแต่โดยดี

ไม่อยากจะเถียงกับเขาให้เปลืองน้ำลาย ฉันรู้อยู่ดีว่าถ้าฉันกับเขาเถียงกันคนที่ชนะก็ต้องเป็นเขาอยู่ดี ท้องฟ้าเป็นผู้ชายที่สามารถชักแม่น้ำทั้งห้ามาใช้เป็นข้ออ้างได้

เขากดรัวชัตเตอร์หลายๆรูป พื้นหลังของเราคือพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินจนจะมิดอยู่แล้ว เขาถ่ายได้สิบกว่ารูป ใบหน้าของเราสองคนดูร่าเริงเอามากๆ ฉันยิ้มกว้างเหมือนกับเขาที่ยิ้มกว้างเหมือนกัน

“หน้าผมกับนิวเหมือนกันเลย” ท้องฟ้ายื่นมือถือของตัวเองให้ฉันดู

“นายยิ้มเลียนแบบฉัน”

“เปล่านะ”

“หรอ”

“เวลานิวยิ้ม ผมก็ยิ้มด้วย ^^”

“เกี่ยวอะไรกับเวลาฉันยิ้ม?”

“ผมยิ้มเวลาเห็นคนที่ผมรักยิ้มไง~”

“เสี่ยว” ฉันว่าพร้อมกับสาดน้ำใส่เขาอีกรอบก่อนจะวิ่งหนีขึ้นมาก่อน

ท้องฟ้าหัวเราะเบาๆ เขาเสยผมที่ลงมาปรกหน้าขึ้นไปลวกๆ ผมสีขาวของเขายิ่งเวลาเปียกมันยิ่งทำให้เขามีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก…ฉันชอบสีผมของเขามาก แต่มันไม่ดีแน่ถ้าเขาจะทำสีผมนี้ในมหาลัย แถมยังเป็นคณะแพทย์ด้วย

“ผมของนาย”

“หืม?”

“มันผิดกฎคณะ”

“แล้วนิวชอบสีผมนี้ไหมละครับ?”

“ชอบสิ”

“งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก โดนว่ายังไงก็ช่างเถอะ ไม่เห็นเป็นไรเลย” เขาพูดด้วยท่าทางสบายๆ

“ไม่ได้นะ นายพึ่งเข้าปีหนึ่งอยากโดนทัณฑ์บนหรือไง”

“ไม่เป็นไร ก็คือไม่เป็นไรไง” เขายกมือยีหัวฉันอย่างอ่อนโยน

“ฉันอายุมากกว่านายนะ!”

“อายุมันก็เป็นแค่ตัวเลข…ผมต้องแคร์มันด้วยหรอครับ?” คำพูดของเขาไม่ได้ต้องการคำตอบจากฉันเลย เขาแยกตัวเดินออกไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองแล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาจากใต้เบาะรถ

“มานี่มา” เขานั่งลงตรงฟุตบาทที่กันระหว่างพื้นทรายกับพื้นปูน

“…?” ฉันเดินเข้าไปหาตามที่เขาบอก

ฉันกลายเป็นคนเชื่อคนง่ายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน -___-^

ผ้าขนหนูที่เขาไปหยิบมาวางลงบนหัวฉันพร้อมกับมือของเขาที่ค่อยๆเช็ดผมให้ฉันอย่างเบามือ ฉันอึ้งไปกับท่าทางของเขาที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยน ทั้งๆที่เวลาเขาอยู่ที่มหาลัยหรือเวลาที่เราเจอกันที่คอนโดเขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาไม่เหมือนตอนนี้ที่กำลังเช็ดผมให้ฉันอยู่

 “เดี๋ยวพรุ่งนี้นิวก็ต้องไปโรงพยาบาลต่อ จะไม่สบายเอานะ”

“นายรู้ได้ยังไง”

“ผมบอกแล้วไงสี่ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องไหนที่ผมไม่รู้นอกจากนิวมีแฟน” ประโยคหลังเขาพูดเสียงอ่อย

“ฉันเกือบจะลืมไปแล้วล่ะ”

เกือบจะลืมว่าพรุ่งนี้ฉันต้องไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปรับรายชื่อคนไข้ใหม่ที่ย้ายเข้ามาที่โรงพยาบาลแล้วหลังจากวันนี้ฉันก็มีเวลาว่างแค่ช่วงเย็นๆไม่ก็ดึกๆเท่านั้น บางทีก็ต้องอยู่เวร ไหนจะต้องเข้าเรียนในตอนเช้าๆอีก มันเหนื่อยจริงๆให้ตายเถอะ

“นิวเหนื่อยไหม”

“เหนื่อย?”

“ที่ต้องดูแลคนไข้เป็นสิบๆคน”

“ไม่หรอก…ฉันเลือกที่จะมาเรียนฉันจะทำยังไงได้ละ?”

“ฮ่าๆ แต่เวลาส่วนตัวมันก็น้อยลงถูกไหมละ”

“อือ คงแบบนั้น”

“แล้วนิวเอาเวลาไหนไปเที่ยวกับแฟนละ?”

“ไม่จำเป็นหรอก…ฉันกับเขาเราก็เรียนหมอกันทั้งคู่”

“นั่นสิ ผมก็ถามแปลกๆ” เขาเกาหัวตัวเองแก้เก้อ

“แต่นาย ถ้ารู้ว่ามันไม่ใช่นายสามารถที่จะขอสอบเปลี่ยนคณะได้นะ คณะของเราได้รับอภิสิทธิพิเศษ” ฉันบอกเขาไป

บางทีเขาอาจเลือกเข้าคณะผิดก็ได้…มันไม่มีความสุขหรอกนะที่เราจะต้องเรียนอะไรในสิ่งที่เราไม่ชอบ แรกๆที่ฉันเข้ามาเรียนฉันร้องไห้เกือบทุกวัน วิชาที่ลงเรียนงานแต่ละอย่างมันทำให้หัวปั่นไปหมด กว่าจะผ่านมาได้ก็แทบนองเลือดเหมือนกัน

“ผมไม่เปลี่ยนหรอก…ผมเรียนได้ทุกอย่าง”

“เก่งสินะ?”

“ไม่เก่งหรอก…ผมแค่มีแรงบันดาลใจ”

“แรงบันดาลใจหรอ?...ฉันไม่เคยมีเลย ฮ่าๆ”

“อยากรู้แรงบันดาลใจของผมไหมละ?” เขาถามขึ้น

“ถ้าฉันตอบว่าไม่ยังไงนายก็ยังจะบอกฉันอยู่ดีแหละ” ฉันพูดเหมือนรู้ทัน

“ใช่ครับ ฮ่าๆ”

“งั้นก็บอกมา”

“ครับผม…”

“…?”

“You’re my inspiration”


--------------------
ชอบท้องฟ้าไหม =////= อยากบอกว่าตอนแต่งเพ้อถึงท้องฟ้ามาก 555 คอมเม้นกันเยอะๆเด้อ TOT