ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : n e e d ² (special)
n e e d ² (special)
my lips over your lips
my hand over your heart
"ไหวมั้ยครับ?" กาแฟดำชงเข้มข้นส่งกลิ่นหอมกรุ่นถูกวางลงบนโต๊ะทำงานของเซฮุนที่เต็มไปด้วยกองเอกสาร แฟ้มรายงานแผนงานในไตรมาสที่จะถึงนี้รวมถึงเอกสารร่วมหุ้นครั้งใหญ่ถูกกองรวมกันจนเหมือนภูเขาขนาดย่อมในโซล
"เหนื่อยจะตายแล้ว" เซฮุนปิดแฟ้มล่าสุดที่เพิ่งตรวจเสร็จลงก่อนจะทิ้งตัวเอนกับเก้าอี้เต็มแรง ตอนนี้เซฮุนรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิด งานในบริษัทท่วมหัวเขาไปหมด บริหารจัดการแทบจะไม่ทัน ไหนจะเรื่องการร่วมทุนกับดีไซเนอร์เกาหลีที่กำลังเป็นที่นิยมในอเมริกาอีก นี่เขาเป็นคนหรือหุ่นยนต์กันแน่เนี่ย
"เหนื่อยก็พักก่อนสิครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี" มือแกร่งจัดแฟ้มเอกสารที่วางระเกะระกะให้เป็นระเบียบ พูดประโยคแสดงความเป็นห่วงอีกคนที่โหมงานหนักตลอดเวลา
"พักไม่ได้หรอก เดี๋ยวงานไม่เสร็จ" เซฮุนยกกาแฟขึ้นจิบแก้ง่วง วางปากกาด้ามประจำลงก่อนจะเอียงคอซ้ายขวาจนกระดูกลั่นดังกร๊อบ
"แล้วจะไหวเหรอครับ?"
"ไหวสิ แต่ขอกำลังใจก่อน" มุมปากบางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ คล้องแขนเรียวกับลำคอแกร่ง โน้มลงมาจนปลายจมูกชิดกัน
"อ..อื้อ" เหมือนกันกลิ่นหอมของเซฮุนจะคอยดึงดูดจงอินอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่เพียงร่างบางที่หลงใหลในตัวเขาเพราะเขาเองก็ไม่ต่างกัน ทุกครั้งที่ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนกายหนาไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่างบวกกับกลิ่นหอมเชิญชวนของคนตัวเล็กที่มัวเมาจงอินได้ไม่ยาก เพราะจงอินก็ตอบสนองต่อเซฮุนรวดเร็วเสมอ ไม่ต่างกับชนวนชั้นดีที่ถูกเปลวไฟเพียงนิดก็กลายเป็นกองเพลิงได้
ตื๊ด...ตื๊ด..
"ฮัลโหล" จงอินผละริมฝีปากออกจากรสจูบแสนหวาน ย้ายกายหนาไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่โซฟาริมห้อง
"นัดวันพรุ่งนี้เหรอ?"
"อืม...เดี๋ยวฉันจะยืนยันอีกทีนะ" มือเรียววางหูโทรศัพท์ก่อนจะกัดริมฝีปากระงับความวาบหวามที่แล่นขึ้นมาตามปลายนิ้วก่อนจะขมวดคิ้ววุ่นเพราะตารางงานที่ถูกแทรกกะทันหัน
"จงอิน"
"ค...ครับ?" ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเผลอไปนึกถึงรสจูบร้อนแรงเมื่อครู่ก่อนจะหันหน้าไปหาคนที่เรียก
"พรุ่งนี้นายไปพบดีไซเนอร์ที่ติดต่องานไว้แทนพี่หน่อยสิ กองเอกสารยังเยอะอยู่เลย"
"ได้ครับ" เซฮุนคลี่ยิ้มกว้างกับความน่ารักของคนตัวสูง ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่แล้วเดินไปกอดร่างสูงแน่น
"ผมว่าพี่ไปทำงานดีกว่า ผมจะได้-" จงอินก้มหลบดวงตาเรียวรี มือหนากำเข้าหากันแน่นอย่างอดกลั้นต่อท่าทางของร่างบางบนตัก
"ก็ไม่ได้ห้ามสักหน่อยนี่ มีนายช่วยแบ่งงานทั้งคน" เซฮุนพูดแล้วยกยิ้มเหมือนเป็นเรื่องปกติ มือเรียวจับสันกรามได้รูปให้เงยขึ้นมาเผชิญหน้า จ้องลึกลงไปในดวงตาคมเฉียบที่ดูเรียบเฉยทว่าสัมผัสได้ถึงความหื่นกระหายที่ถูกซ่อนอยู่หลังม่านตาดำนั่น
"จง อ..อื้มห์" ริมฝีปากบางถูกฉกชิงลมหายใจ เป็นการทำโทษที่ใช้แววตาตัดความอดทนของจงอินจนขาดสะบั้น บดเบียดสัมผัสร้อนแรงดั่งเปลวไฟ ขบเม้มเนื้อปากนุ่มตามความต้องการจากส่วนลึกที่ไร้ซึ่งสติคอยควบคุม เขาเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าร่างกายของเซฮุนเป็นสารกระตุ้นชั้นดี...และมันก็ยังคงเป็นแบบนั้นจนถึงวินาทีนี้
"จงอินจอดร้านนี้หน่อยสิ" เซฮุนสะกิดไหล่หนาเมื่อรถแล่นมาถึงร้านชานมไข่มุกเจ้าประจำ ร่างบางเปิดประตูลงจากรถก่อนจะสั่งเมนูโปรดของตัวเองมาสองแก้วเผื่อคนขับรถด้วย
"พี่เซฮุนรึเปล่า?" ผู้ชายรูปร่างสมส่วน สำเนียงเกาหลีแปลกๆ เดินเข้ามาทักคนที่ยืนซื้อของอยู่ เซฮุนหันมองตามเสียงเรียกของอีกคนก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างออกมา
"เทาอ่า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีรึเปล่า?" เซฮุนสร้างบทสนทนาอย่างเป็นกันเองขึ้นมา เทายังคงดูหล่อเหลาเหมือนเดิม เรียกว่าคมเข้มขึ้นก็ได้ เด็กปีหนึ่งที่เคยตามจีบเขาในช่วงที่ยังเรียนปีสี่อยู่ เทาเป็นเด็กที่มีความพยายามมาก เสียดายที่ต้องมาเจอคนแบบเขา สุดท้ายเราก็จบลงที่สัมพันธ์ข้ามคืนเหมือนกับคนอื่นๆ
"ก็ดีครับ แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง?"
"ช่วงนี้งานยุ่งๆ น่ะ ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว" เซฮุนพูดติดตลกก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจงอินจอดรถรออยู่ ร่างบางรีบยื่นเงินก่อนจะบอกลารุ่นน้องแล้วเร่งฝีเท้าไปที่รถทันที
"ขอโทษที่ช้านะ พี่เจอคนรู้จักน่ะ" เซฮุนยกแก้วชานมของตัวเองขึ้นดูดแล้วยื่นอีกแก้วให้คนขับรถแต่อีกคนกลับวางไว้ที่ช่องใส่แก้วแทน
"ใครเหรอครับ?" เสียงทุ้มพูดเรียบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ในใจกำลังรุ่มร้อนไปหมด เขาไม่ชอบเลยกับการที่พี่เซฮุนจะไปคลี่ยิ้มกว้างแบบนั้นกับคนอื่น ยิ่งเฉพาะกับพวกผู้ชายด้วยแล้ว มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวแต่รอยยิ้มแบบนั้นมันควรเป็นของเขาคนเดียวสิ
"รุ่นน้องน่ะ" เซฮุนตอบไปตามตรงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้อะไรมาก มือเรียวเขย่าแก้วชานมในมือก่อนจะยู่ปากเพราะแก้วของตัวเองหมดเกลี้ยงแล้ว
"จงอิน นายไม่กินใช่มั้ย?" มองแก้วที่ถูกหยดน้ำเกาะพราวและยังคงปริมาณเท่าเดิมเป๊ะ
"ครับ พี่กินเถอะ" มือแกร่งหยิบแก้วชานมให้คนตัวเล็กโดยที่เท้ายังคงเหยียบคันเร่งต่อไปเรื่อยๆ
เซฮุนสังเกตท่าทางของคนข้างกายตลอดเวลาที่อยู่บนลิฟต์ด้วยกัน จงอินยืนนิ่งๆ เหมือนกับทุกครั้งแต่เขากลับสัมผัสได้ถึงแววที่ดูน่ากลัวกว่าปกติ หรือว่าจงอินจะน้อยใจเรื่องเทาเมื่อกี้เหรอ
"พี่จะดูเนคไทสำหรับวันพรุ่งนี้ให้นะ ยืนรอตรงนี้ก่อน" มือเรียวจับไหล่กว้างให้ยืนรออยู่ที่ชั้นวางหนังสือก่อนจะเดินไปหยิบเส้นเนคไทสีเทามา
"สีนี้ก็เหมาะกับนายนะ" มือเรียวโอบรอบลำคอแกร่งก่อนจะผูกเส้นเนคไทให้เป็นรูปแล้วช้อนตามองคนตัวสูงที่เสมองไปทางอื่น ไม่ได้สบตาเขาแม้แต่น้อย นี่โกรธเรื่องนั้นจริงๆ สินะ
"นายงอนพี่เรื่องเมื่อกี้เหรอ" เซฮุนพูดเสียงหวาน เอนหัวซบกับอกแกร่งอย่างออดอ้อน
"ครับ" จงอินตอบไปตามตรงเพราะไม่รู้ว่าโกหกไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา ถ้าเขาไม่ชอบให้พี่เซฮุนทำแบบนั้น เขาก็ควรจะบอกไป
"ไม่งอนสิ พี่จะไม่ทำแล้วนะ" มือเรียวเกาะไหล่หนา เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มกร้านอย่างเอาใจไปหนึ่งที
"งั้นผมขอของปลอบใจหน่อยได้มั้ย?" ตาคมที่มองลงมาขึ้นประกายแวววับอย่างกับหมาป่าที่เฝ้ารอเวลาตะครุบเหยื่อในสารคดีภาคดึก มือแกร่งที่ไวไม่ต่างกันก็ยกขึ้นโอบรอบเอวบางแนบชิด
"จะเอาอะไรล่ะ?" คิ้วสวยเลิกขึ้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปากกับความเจ้าเล่ห์ของคนตัวสูง จงอินเป็นเหมือนราชสีห์ที่แม้ไร้กรงเล็บก็ยังคงเป็นเจ้าป่าได้ เพราะเพียงดวงตาที่มีอำนาจมหาศาลขนาดนั้นก็สั่งให้เหยื่อหยุดนิ่งได้แล้ว ใช่เล่นซะที่ไหนกันล่ะ
"ชานมผมยังไม่ได้กินเลย" มือเรียวยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งอย่างรู้งาน เขย่งปลายเท้าขึ้นกระซิบชิดใบหูหนา
"งั้นเดี๋ยวพี่ป้อนให้นะ" เพียงแค่แตะริมฝีปากบางกับกลีบปากหนาก็ถูกลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาแทบจะทันที มือเรียวบีบท้ายทอยหนาผ่อนความร้อนแรงที่บดเบียดกันอยู่จนเหมือนแอร์ในห้องไม่ได้ทำงาน
จงอินบีบเอวเนื้อแน่น เกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นจนเสียงน่าอายดังไปทั่ว นี่สินะ...จูบรสชานม หวานชะมัด
ร้านกาแฟไม่ไกลจากออฟฟิศนักเป็นสถานที่นัดพบระหว่างจงอินกับผู้ร่วมงาน ร่างสูงอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลคสีดำโชว์ความยาวขาเรียบๆ อย่างกับถอดแบบมาจากนายแบบบนปกนิตยสารอย่างไรอย่างนั้น จงอินแวะไปส่งเซฮุนที่ออฟฟิศก่อนจะรีบมาที่นี่ เพราะสำหรับคนสำคัญแบบนี้ การสร้างความประทับใจแรกพบจะทำให้ร่วมงานกันได้ง่ายขึ้น
มือแกร่งยกแก้วกาแฟสีขาวขึ้นจิบก่อนจะวางลงอย่างเดิม ทอดสายตามองออกไปด้านนอกเหมือนไม่ได้เร่งรัดมากนัก จนกระทั่งเสียงรองเท้าส้นสูงมุ่งตรงเข้ามาหา ทำให้จงอินหันกลับมาดู
"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวรูปร่างสมส่วน รูปหน้าเรียวรี ปากนิด จมูกหน่อยแบบที่ผู้ชายชอบกำลังคลี่ยิ้มบางทักทายจงอินอยู่
"สวัสดีครับ คุณยุนอา" ร่างสูงรีบลุกขึ้นทักทายอีกคนกลับด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรพร้อมกับเดินออกมาจัดการดึงเก้าอี้ให้อย่างไม่ลังเล
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณจงอิน" มือเรียววางกระเป๋าคลัชราคาแพงลงบนตักแล้วก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการเคารพอีกคน
"ทานกาแฟมั้ยครับ?"
"ลาเต้แล้วกันค่ะ"
"สักครู่นะครับ" จงอินลุกขึ้นไปสั่งเครื่องดื่มและของหวานให้ยุนอาโดยปล่อยให้อีกคนนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
ร่างเล็กลอบมองแผ่นหลังกว้างอยู่เป็นระยะก่อนจะยกยิ้มกับตัวเอง เพื่อนร่วมงานของเธอน่าสนใจใช่เล่นเลยนะ หน้าตาก็ดี รูปร่างก็ดี แถมยังเป็นสุภาพบุรุษอีกต่างหาก รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นแม้ว่าจะเพิ่งเจอกันครั้งแรกแบบนั้น นี่มันโชคหล่นทับชัดๆ
"ผมสั่งชีสเค้กไป คุณยุนอาทานได้รึเปล่าครับ?"
"ความจริงฉันลดน้ำหนักอยู่นะคะ แต่วันนี้ทานก็ได้ค่ะ" ยุนอาปิดท้ายประโยคด้วยเสียงขำเล็กๆ ของเจ้าตัว ทำให้จงอินเกาท้ายทอยอย่างเขินอายเพราะถูกแซว ยุนอาเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากๆ เป็นผู้ชายคนไหนมานั่งตรงนี้ก็คงตัวเกร็งกันทั้งนั้น แต่โชคดีที่เธออัธยาศัยดี น่าจะคุยกันง่ายขึ้น
"ขอโทษด้วยนะครับที่วันนี้คุณเซฮุนมาไม่ได้" จงอินพูดขอโทษสำหรับความผิดพลาดของบริษัท ความจริงแล้วพี่เซฮุนต้องเป็นคนติดต่อกับคุณยุนอาโดยตรง แต่เพราะตารางงานถูกแทรกทำให้เขาต้องเป็นคนประสานงานแทนทั้งๆ ที่เขาก็ยังไม่เป็นมืออาชีพด้วยซ้ำ คงจะทำให้คุณยุนอาลำบากใจแย่
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันคุยกับคุณจงอินถูกคอ แบบนี้ก็ดีนะคะ งานจะได้เดินเร็วๆ"
"ฮ่าๆ เหรอครับ" มือ แกร่งยกขึ้นเกาท้ายทอยเป็นรอบที่สองของวัน ทั้งๆ ที่รูปลักษณ์ของยุนอาดูไร้เดียงสาแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงเขินอายสายตานั้นตลอดแบบนี้ล่ะ
"อันนี้เป็นจุดหลักๆ ที่เราอยากได้น่ะครับ" แฟ้มเล่มบางสีดำถูกส่งให้ยุนอา มือเรียวเปิดอ่านรายละเอียดก่อนจะเริ่มคุยงานกันจริงจัง
มือหนาจดรายละเอียดต่างๆ ลงสมุดโน้ตก่อนจะวางปากกาลงเมื่อข้อตกลงเรียบร้อยแล้ว
"คุณจงอินก็ดูมืออาชีพออกนะคะ คุยงานเสร็จเร็วมากเลย" ยุนอาคลี่ยิ้มหวานก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม
"ไม่หรอกครับ คุณยุนอามากกว่า" จงอินขำอย่างเก้อเขินก่อนจะสอดแผ่นกระดาษที่เกลื่อนโต๊ะลงแฟ้มให้หมด
"อ้อ เกือบลืมแน่ะ นี่การ์ดงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้นะครับ" การ์ดใบสวยถูกยื่นให้ยุนอา มือเรียวรับไว้ก่อนจะเปิดดูรายละเอียดด้านใน
"เอ่อ...คุณจงอินคะ"
"ครับ?"
"ฉันเพิ่งกลับมาจากอเมริกาเลยไม่มีเพื่อนที่นี่ รบกวนคุณจงอินเป็นคู่เต้นรำให้หน่อยได้มั้ยคะ" ยุนอาก้มหน้าเล็กน้อยเพราะเก้อเขินสายตาคมที่จับจ้องเธออย่างตั้งใจฟัง
"ได้สิครับ" จงอินคลี่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มเกร็งและทำตัวไม่ถูก เขาควรจะตอบรับเพื่อร่วมงานสิ เป็นลูกผู้ชายไม่ควรหักหน้าผู้หญิงถูกมั้ย?
"ขอบคุณมากเลยนะคะ" ยุนอาแสร้งตักเค้กขึ้นกินเมื่อร่างสูงพยักหน้ารับแล้วก้มลงเก็บของต่อ มุมปากสวยเหยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นบานประตูถูกแง้มออก จงอินนี่อ่อนโยนจังนะ สเปคเธอเลยล่ะ...
(60%)
ร้านตัดเสื้อชื่อดังกลางโซลในช่วงบ่ายกำลังวุ่นวายต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาไม่ขาดสาย โชคดีที่เซฮุนจองคิวไว้ก่อนแล้ว ไม่งั้นคงไม่ได้ตัดชุดวันนี้แน่ๆ
"ขอวัดตัวหน่อยนะคะ" พนักงานในยูนิฟอร์มของร้านถือสายวัดตัวเข้ามาในห้องรับรอง
"พี่วัดก่อนเลยครับ" จงอินทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมานั่งอ่านรออีกคน เซฮุนพยักหน้ารับก่อนจะกางแขนให้พนักงานสาววัดสัดส่วนได้สะดวกขึ้น
"คุณจงอินคะ"
"ครับ" ร่างสูงยืนขึ้นก่อนจะถูกสายวัดตัววัดความกว้างบ่าและความยาวของแขน
"เดี๋ยวคุณจงอินลองตัวนี้ก่อนนะคะ" มือเรียวยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบส่งให้จงอินก่อนจะเดินออกไปด้านนอกห้องรับรอง
จงอินหันไปมองร่างบางที่นั่งไขว่ห้างอ่านนิตยสารรายสัปดาห์อยู่ก่อนจะคลี่ยิ้มกับคิ้วสวยที่ขมวดเข้าหากันเพราะอินกับเนื้อความบนหน้ากระดาษเกินไป
"ตัวนี้ของคุณเซฮุนนะคะ" พนักงานสาวส่งเสื้อเชิ้ตแบบเดียวกันแต่ไซส์เล็กกว่าให้ร่างบางบนโซฟา เซฮุนวางหนังสือลงก่อนจะคลี่ยิ้มบางขอบคุณอีกฝ่ายก่อนเธอจะเดินออกไป
เซฮุนนั่งเปิดหน้าหนังสือไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเบื่อหน่าย ดวงตาเรียวมองไปที่ประตูบานใหญ่ที่ถูกแง้มเอาไว้พร้อมกับยกมุมปากสวยขึ้นยิ้มบางเพราะความคิดที่วิ่งเข้ามาในหัวของตัวเอง
ขาเรียวก้าวตรงดิ่งไปยังช่องประตูที่ถูกเปิดอยู่เล็กน้อย ขยับฝ่าเท้าไร้เสียงป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวก่อนจะแอบส่องมองภาพด้านในห้อง
แผ่นหลังกว้างเปล่าเปลือยสีแทน มัดกล้ามเนื้อแน่นตรงช่วงหัวไหล่ที่ไม่สามารถละสายตาออกไปได้ รอยเล็บกลางหลังทำให้มือเรียวขยุ้มเสื้อเชิ้ตในมือแน่นราวกับเป็นแผ่นหลังสีแทนตรงหน้า ทำไมจงอินถึงได้ดูร้อนแรงขนาดนี้กัน
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกสวมลงบนกายหนา จงอินเลื่อนนิ้วลงไปติดกระดุมเม็ดสุดท้ายก่อนจะสะดุ้งเพราะสัมผัสบนไหล่กว้าง
"นายนี่แต่งตัวช้าชะมัด เดี๋ยวพี่ติดกระดุมให้" มือเรียวจับร่างสูงให้หันมาเผชิญหน้าก่อนจะเลื่อนนิ้วยาวลงไปติดกระดุมเม็ดล่างสุดช้าๆ จงใจเบียดกายบางเข้าหา เปิดซอกคอเนียนสีน้ำนมให้เฉียดปลายจมูกโด่งเล่น ใช้ปลายนิ้วไล้หน้าท้องแกร่งเหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่กลับก่อม่านอารมณ์ให้จงอินขึ้นมาอย่างง่ายดาย
แกร๊ก..
มือแกร่งกดล็อกลูกบิดพร้อมกับเบียดกายเข้าหาคนตัวเล็กจนชิดประตู ยกมือแกร่งขึ้นบีบเอวเนื้อแน่น ไล้ปลายจมูกสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ราวกับตกอยู่ในภวังค์
"นี่จงอิน" มือเรียวแกล้งยกขึ้นดันอกแกร่งออกทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกคนรู้สึกอย่างไร เขาเองก็อึดอัดไม่ต่างกัน แต่แบบนั้นก็หมดสนุกแย่สิ
"ครับ.." ใบหน้าคมยังคงวุ่นวายอยู่กับการเก็บกลิ่นหอมบนเนื้อเนียนอย่างไม่ขาดตก บีบเค้นเอวบางจนขนลุกชันไปทั่ว
"ที่นี่ไม่ใช่บ้านนะ" เซฮุนขมวดคิ้วใส่คนตรงหน้าพร้อมกับเอนตัวหลบยามมือหนาสอดเข้าไปสัมผัสบั้นท้ายเนื้อแน่นจนเต็มมือ
"งั้นกลับบ้านนะครับ" ไม่ว่าเปล่าเอนหัวลงซบแผ่นอกบางอย่างอ้อนวอน
"ก็รีบๆ แต่งตัวซะสิ" เซฮุนขำคิกคักยามถูกท่อนแขนแกร่งโอบรัดแน่นเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่อ้อนคุณแม่ แต่ไม่ใช่หรอก...นี่มันวิธีล่อเหยื่อของคิมจงอินต่างหาก
"ยังจะมามองหน้าอี- อื้มห์.." ริมฝีปากหนาประกบจูบเรียวปากบางสีอ่อน ดูดเฟ้นเนื้อนิ่มหอมหวานราวกับเป็นขนมจากพระเจ้า คลึงก้นเนื้อแน่นจนร่างบางครางฮือออกมาอย่างอดไม่ได้
หลุมพรางถูกสร้างไว้ให้คนสองประเภท 1.คนโง่ 2.คนงมงาย สงสัยเซฮุนคงจะหลงในร่างกายของจงอินจนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้วล่ะ
หลังจากจัดการเรื่องเสื้อผ้าสำหรับงานเลี้ยงเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาสานต่อคำสัญญาที่ร่างบางได้พูดเอาไว้ จงอินนับเวลารอ ในใจก็รีบเร่งจนอยากจะวิ่งเข้าไปทำงานแทนพนักงานสาวกลุ่มนั้นด้วยซ้ำ ความต้องการที่เหมือนเปลวไฟที่จุดอยู่ปลายเส้นเชือก มันมอดไหม้ลงไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเส้นเชือกนั้นจะกลายเป็นผงเหมือนกับความอดทนของจงอินที่ลดน้อยตามไปด้วย
"เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวทางร้านจะส่งของไปให้ภายในวันนี้นะคะ" พนักงานสาวยื่นบัตรเครดิตคืนให้มือแกร่งก่อนเจ้าของมันจะรีบคว้ามือคนข้างกายให้เดินออกจากร้านในทันที
"นี่จงอิน เดินช้าๆ ก็ได้" เซฮุนพูดไปหัวเราะไปกับท่าทางรีรนของร่างสูง ถ้าแถวนี้มีตรอกซอยเงียบๆ สักซอย เขาคงถูกจงอินตะครุบไปแล้วแน่ๆ
ร่างสูงไม่ได้ตอบกลับมาแต่กลับเร่งฝีเท้าจนถึงรถยนต์คันสวย มือกร้านเปิดประตูให้คนตัวเล็กเข้าไปนั่งก่อนจะรีบเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อนั่งประจำเบาะของตัวเอง
"อ้าวคุณจงอิน" เสียงใสเรียกชื่อคนตัวสูงดังขึ้นมาจากทางด้านซ้าย จงอินละมือออกจากประตูรถก่อนจะหันมองที่มาของเสียง
"คุณยุนอา สวัสดีครับ" ร่างสูงโค้งตัวทักทายตามมารยาทพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง
"มาตัดชุดร้านนี้เหรอคะ เพื่อนฉันก็แนะนำร้านนี้มาเหมือนกัน บังเอิญจังเลยนะคะ" หญิงสาวขำคิกคักราวกับเป็นเรื่องตลกทั้งๆ ทีมันไม่มีอะไรน่าขบขันเลยสักนิด
"ฉันขอเสียมารยาทหน่อยได้มั้ยคะ"
"ครับ?"
"คุณจงอินว่างรึเปล่าคะ คือฉันอยากจะเลี้ยงข้าวที่อุตส่าห์ช่วยเป็นคู่เต้นรำให้น่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าไม่เหยียบรองเท้าผมตอนเต้นรำก็โอเคแล้วครับ" จงอินพูดหยอกล้อพร้อมกับรอยยิ้มทำให้ยุนอาขำตามไปด้วย
"คุณจงอินไปเถอะค่ะ ฉันก็เผลอรั้งไว้ซะนานเลย"
"ไม่หรอกครับ งั้นผมกลับนะครับ" ร่างสูงโค้งตัวแล้วเตรียมจะหันหลังกลับ แต่มือเรียวที่ยกขึ้นโบกลาพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้จงอินยกมือโบกกลับไปบ้าง
"ขอโทษที่ช้านะครับ" จงอินขึ้นมานั่งบนเบาะรถคันสวยก่อนจะรีบสตาร์ทแล้วถอยออกจากลานจอดรถทันที
รองเท้าคู่สวยเหยียบคันเร่งไม่เร็วนักแต่ก็ไม่ผ่อนลงเลยแม้แต่น้อย จงอินแค่รู้สึกเหมือนปลายเส้นเชือกมันสั้นเข้ามาเรื่อยๆ ความอดทนของเขามันต่ำลงอย่างกับต้มน้ำในหม้อ จนตอนนี้ก็ไม่ต่างจากหยดน้ำที่เหลือเกาะอยู่ตามขอบที่กำลังขึ้นฟองฟู่เตรียมจะเหือดหายไปอีก
ลานจอดรถของคอนโดเป็นจุดหมายของเส้นทางนี้ จงอินดับเครื่องพร้อมกับดึงกุญแจออกแล้วลงจากรถโดยไม่ลืมเปิดประตูให้อีกคนด้วย
"อ...อืม" แผ่นหลังหนาถูกดันจนติดกับประตูในทันทีที่เข้ามาในห้อง มือสวยยกขึ้นเกาะไหล่กว้างแน่นราวกับกลัวอีกคนจะหลุดหายไป เซฮุนไม่รู้ว่าอะไรมันเกิดขึ้นมาในหัว เขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่จะร่วมงานด้วยกันคนหนึ่ง แต่เธอดูน่ารักไปหมดทั้งหน้าตาและนิสัย ไม่แปลกหรอกใช่มั้ยที่เขาจะระแวงบ้าง เขาแค่อยากให้จงอินตอบรับเพียงสัมผัสของเขา มันไม่ฟังดูเห็นแก่ตัวหรอกเพราะมันตั้งอยู่บนหลักแห่งความจริง ถ้ารักใคร ย่อมต้องหวงคนๆ นั้น
"อ่ะ อื้ม" มือเรียวเกาะรอบคอแกร่งแน่นยามถูกมือหนาช้อนตัวขึ้นอุ้ม ริมฝีปากยังคงเชื่อมติดกันด้วยน้ำสีใส บดคลึงเนื้อปากนุ่มราวกับไม่กลัวขาดอากาศหายใจเลยแม้แต่นิด
"จงอิน..." เหมือนความอดทนของจงอินขาดสะบั้นลงมาในวินาทีเดียว ร่างสูงเลือกบาร์ด้านหน้าเป็นที่วางร่างบางแทน ริมฝีปากหยักเฝ้าป้อนจูบนัวเนีย เล่นเกมกับปลายลิ้นเล็กจนเสียงน่าอายดังไปทั่ว
บางทีเซฮุนอาจจะแค่คิดไปเอง...เพราะเขาก็หวังให้เป็นเพียงเรื่องกังวลเหมือนกัน
เชนเดอเลียร์สีใสราคาแพงลิบลิ่วห้อยระย้าอยู่ที่เพดานกลางห้องโถงขนาดใหญ่ เพลง Swan Lake ถูกบรรเลงคลอสร้างบรรยากาศเหมือนงานเต้นรำในหนังสือเทพนิยาย และเทพนิยายก็คงจะขาดคู่เต้นรำคู่หลักไปเสียมิได้
ร่างบางสูง 170 นิดๆ ในชุดราตรีเกาะอกของแบรนด์ตัวเอง ผ้าเนื้อลื่นสีขาวถูกทับด้วยผ้าลายลูกไม้สีขาวอีกชั้นทำให้ยุนอาดูเหมือนเจ้าหญิงผู้ใสซื่ออย่างซินเดอเรล่าได้ไม่ยาก
"อ้าว คุณจงอิน โอ๊ะ!" รองเท้าแก้วสีใสสะดุดเข้ากับขาอีกข้างของตัวเองทำให้ยุนอาเสียหลักจนเกือบล้มคะมำถ้าจงอินไม่เข้ามาพยุงซะก่อน
"เป็นอะไรมั้ยครับ?" มือแกร่งละออกจากไหล่มนเปลือยเปล่าเมื่ออีกฝ่ายทรงตัวได้เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทหรือรุ่มร่ามจนเกินไป
"ฉันโอเคค่ะ แฮ่ะๆ" หญิงสาวจัดกระโปรงตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้งๆ อย่างเก้อเขิน
"แต่ว่าวันนี้คุณจงอินหล่อจังเลยนะคะ"
"ฮ่าๆ ไม่หรอกครับ คุณยุนอาต่างหากสวยจนผู้ชายมองกันทั้งงานแล้วนะครับ" มือแกร่งยกขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ คลี่ยิ้มบางอย่างถ่อมตน
"งั้นเราก็ดูดีด้วยกันทั้งคู่แล้วกันค่ะ" หญิงสาวหัวเราะกับการปฏิเสธกันไปมาระหว่างตัวเองกับคนตรงหน้าจนต้องตั้งข้อสรุปตลกๆ นี่ขึ้นมา
"แบบนั้นก็ได้ครับ ฮ่าๆ"
"อ้าวคุณเซฮุน สวัสดีค่ะ" ยุนอามองไปด้านหน้าก่อนจะพบชายร่างเพรียวที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"งานวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ" เซฮุนคลี่ยิ้มเป็นมิตรให้คนตรงหน้าตามมารยาท ถึงก่อนหน้านี้จะรู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ ตอนที่จงอินกับคุณยุนอาหัวเราะด้วยกันก็เถอะ
"สวยมากเลยค่ะ ฉันเกรงใจเลย"
"ผมตั้งใจทำครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
"เอ้อ คุณเซฮุนคะ เรื่องงานไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันคุยกับคุณจงอินเรียบร้อยหมดแล้ว งานเดินไวมากเลยค่ะ"
"ขอบคุณมากนะครับ" เซฮุนกล่าวขอบคุณผู้ร่วมงานโดยที่ไม่ได้ปรายตาไปมองแฟนตัวเลยแม้แต่นิด ยอมรับเลยก็ได้ว่าตอนนี้เขากำลังหึงจงอินกับคุณยุนอาอยู่ ถึงจะรู้ว่าไร้สาระแต่มันก็ห้ามกันไม่ได้อีกนั่นแหละ
"ขอเชิญท่านผู้มีเกียรติทุกท่านร่วมเต้นรำกันด้วยนะครับ" เสียงพิธีกรหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับไฟสีขาวนวลที่สาดลงมาตรงกลางห้องโถงในวินาทีต่อมา
"คุณจงอินคะ"
"อ๋อ รบกวนเต้นรำกับผมด้วยนะครับ" ร่างสูงผายมือออกอย่างสง่า ยุนอาคลี่ยิ้มบางก่อนจะตอบรับคำขอของอีกคน
รองเท้าแก้วคู่สวยขยับเป็นจังหวะเดียวกันกับรองเท้าคัทชูที่ผูกเชือกเอาไว้อย่างเป็นระเบียบภายใต้เสียงเพลงที่ดังคลออยู่รอบกาย
ยุนอามองใบหน้าคมเข้มที่อยู่สูงกว่าระดับสายตานิดหน่อยราวกับจะร่ายมนต์ให้อีกฝ่ายมองเธอกลับแต่ทุกอย่างกลับผิดถนัดเมื่อจงอินหันมามองเพียงแค่ครั้งเดียวจนกระทั่งเพลงจบลง
"คุณจงอินเต้นรำเก่งนะคะ" ยุนอาคลี่ยิ้มแห้งๆ ปกปิดสีหน้าเสียความมั่นใจของตัวเอง จะบ้ารึไง เป็นผู้ชายประสาอะไรถึงได้กล้าเมินเธอแบบนี้
"ไม่หรอกครับ ฮ่าๆ" จงอินยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มก่อนจะหันมองรอบตัวเหมือนจะตามหาใครสักคน
"อ๊ะจริงด้วย ฉันลืมแบบแก้ล่าสุดไว้บนห้องน่ะค่ะ" ร่างบางทำสีหน้าตกใจราวกับเรื่องที่พูดเธอไม่ได้เตรียมการไว้ก่อนเลยแม้แต่นิด
"งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปหยิบให้แล้วกันครับ"
"คุณจงอินจะหาเจอเหรอคะ ให้ฉันไปด้วยดีกว่า"
"แบบนั้นก็ได้ครับ" จงอินตอบรับอย่างไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคัวเองกำลังวุ่นวายกับการกวาดสายตามองหาร่างบางที่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ พี่เซฮุนพูดน้อยแบบนั้นไม่รู้ว่าจะโกรธรึเปล่า ให้ตายเถอะ...
"คุณจงอินคะ" มือเรียวยกขึ้นมาโบกหน้าสายตาของร่างสูง จงอินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาคุยกับคนตรงหน้า
"ไปเถอะครับ"
ตลอดทางเดินหรือแม้กระทั่งในลิฟต์ยุนอาเป็นคนชวนจงอินคุยอยู่ตลอด แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวถึงได้เหม่อลอยแบบนี้ นั่นไม่ได้ทำให้ยุนอารมณ์เสีย เธอแค่หงุดหงิดนิดหน่อยเท่านั้น เพราะยุนอาไม่ใช่ผู้หญิงประเภทอยากได้ก็ต้องได้ ถ้าผู้ชายไม่โอเคด้วยเธอก็คงไม่วิ่งไปกอดเข่าขอร้อง เสียเวลาเปล่าๆ อีกอย่างจงอินก็ดูเหมือนจะไม่ได้คิดอะไร เธอคงไม่ตามรั้งเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว แค่ผูกมิตรเป็นเพื่อนร่วมงานกันไว้ดีกว่า
"คุณจงอินรอตรงนี้ก่อนนะคะ" จงอินยิ้มรับก่อนจะนั่งลงบนโซฟาในห้องพักแขก มือกร้านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาร่างบางแต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสายเลยสักครั้ง
"นี่ค่ะ ฉันยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณจงอินนะคะ" มือกร้านรับแฟ้มเล่มบางสีดำมาก่อนจะโค้งตัวลงขอบคุณ
"ผมก็เหมือนกันครับ แล้วคุณยุนอาจะลงไปพร้อมกันเลยรึเปล่า?"
"เดี๋ยวฉันตามไปนะคะ ขอนั่งพักก่อนปวดขาจะแย่" หญิงสาวหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเดินไปส่งคนตัวสูงที่หน้าประตู
"งั้นผมไปก่อนนะครับ"
"ขอให้สนุกนะคะ" ยุนอาคลี่ยิ้มบอกลา รอจนอีกฝ่ายลงลิฟต์ไปถึงปิดประตูห้องลง
"เหอะ...ตลกชะมัด" ยุนอาขำกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ เธอคงไม่กล้าคุยกับคนอื่นไปพักใหญ่เลยล่ะ เสียความมั่นใจชะมัด
"อึนจี" จงอินวิ่งเหงื่อตกเข้ามาในงานเพราะหาเซฮุนเท่าไหร่ก็ไม่เจอ นี่หายไปไหนของเขากันนะ
"คะ?" หญิงสาวตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นถาม ดูท่าทางจงอินจะรีบมากถึงได้เหงื่อออกแม้ว่าในโรงแรมจะหนาวจนตัวแทบแข็งแบบนี้
"บอสอยู่ไหนรู้รึเปล่า?"
"บอส..." สาวร่างเล็กยืนอ้ำอึ้งเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนหน้านี้บอสเพิ่งจะมาหาเธอ ดูเหมือนว่าจะร้องไห้มาด้วยแถมยังกำชับไม่ให้เธอบอกจงอินอีกต่างหากว่าบอสจะไปไหน
"รู้ใช่มั้ย บอกฉันมาเดี๋ยวนี้" จงอินพูดเสียงเข้มขึ้นเรื่อยๆ นั่นทำให้อึนจีกลัว เธอไม่ได้กลัวถูกทำร้ายเพราะสุภาพบุรุษอย่างจงอินคงไม่มีทางทำอย่างนั้น แต่ที่เธอกลัวคือผลที่จะตามมาต่างหาก
"บอสไป..คือ"
"อึนจีบอกฉัน" จงอินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงพร้อมกับจับข้อมือหญิงสาวอย่างอ้อนวอน อึนจีมองคนตรงหน้าอย่างสงสารก่อนจะตัดสินใจขัดคำสั่งของเจ้านาย
"บอสไปบ้านคุณชานยอลค่ะ"
"แม่ง.." จงอินปล่อยมือออกจากข้อมือขาวแล้วกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดขึ้นเด่นชัด ไวเท่าความคิดขายาวก้าวฉับวิ่งออกจากประตูงานแทบจะทันที เขาไม่รู้ว่าพี่เซฮุนจะหายโกรธมั้ย แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้แน่นอน
เสียงกดกริ่งหน้าประตูทำให้คนที่นั่งดูหนังอยู่อารมณ์เสียจนสบถออกมาเป็นคำหยาบ ชานยอลวางชามป็อปคอร์นในมือก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่สบอารมณ์
"พี่เซฮุนอยู่ไหน?!" พอบานประตูถูกเปิดออก ร่างหนาที่อยู่ด้านนอกก็พุ่งตัวเข้ามากระชากคอเสื้อเจ้าของห้องจนยับยู่ยี่ไปหมด
"เหอะ อยากเจอเหรอ?" ชานยอลพูดกวนประสาทกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก
"เมียกูอยู่ไหน" จงอินกัดฟันกรอดอย่างหมดความอดทน เห็นสีหน้ายั่วอารมณ์คนตรงหน้ายิ่งอยากจะตะบันหมัดใส่แต่ก็กลัวจะไม่ได้คำตอบ
"เมีย? งั้นผู้หญิงที่เพิ่งเสร็จมาก็เมียน้อยสิ"
"มึง!!" จงอินผลักอีกคนลงจนหลังกระแทกเข้ากับพื้นเต็มๆ ร่างสูงพยุงตัวเองขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มมีน้ำโห ชานยอลกำมือแน่นอย่างอดทน เขาไม่อยากจะพลั้งตัวใช้กำลังเพราะมันฟังดูไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
"พี่เซฮุนออกไปแล้ว แล้วก็ไม่ต้องคิดตามหานะทำตัวเหี้ยๆ แบบนี้ก็สมควรแล้ว"
"อะไรของมึง?" จงอินขมวดคิ้วใส่อีกคน ประโยคที่ชานยอลพูดมันเหมือนจงใจจะด่าเขา แต่เขาทำอะไรไม่ดีล่ะ
"มึงไปเอากับผู้หญิงคนอื่นทั้งๆ ที่คบกันพี่เซฮุนอยู่เนี่ยนะ?!" ชานยอลที่ระงับความโกรธเอาไว้ไม่ไหวพุ่งตัวไปต่อยสันกรามคมเต็มแรงจนอีกฝ่ายเซไปติดผนัง
จงอินรู้สึกเจ็บจนชาแต่เสียงที่ชานยอลพูดมันดังวนซ้ำๆ อยู่ในหูเขาไม่หยุด สิ่งเดียวที่เขาคิดออกคือการหาตัวพี่เซฮุนให้เจอ ถ้าเข้าใจผิดกันแบบนี้มันคงไม่ดีแน่ๆ
จงอินรีบพยุงตัวเองขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องไปในทันที ทิ้งไว้เพียงชานยอลที่เตะอากาศอย่างเสียอารมณ์
จงอินเรียกแม่บ้านของโรงแรมก่อนจะยัดแบงค์พันให้เพื่อขอยืมโทรศัพท์ นิ้วยาวกดเบอร์ร่างบางที่จำได้ขึ้นใจแล้วรออีกฝ่ายรับสาย
"ฮัลโหล"
"พี่เซฮุน พี่อยู่ที่ไหนบอกผมที พี่-"
ตื๊ด.
มือหนายื่นโทรศัพท์คืนแม่บ้านก่อนจะถอนหายใจอย่างหมดแรง พออีกฝ่ายรู้ว่าเป็นเขาก็กดตัดสายไปซะเดี๋ยวนั้น ถ้าไม่ได้อธิบายก็คงไม่เข้าใจกันแต่พี่เซฮุนกลับไม่ยอมฟังเลยแม้แต่นิด ต้องทำยังไงล่ะ เขามองไม่เห็นทางออกเลยด้วยซ้ำ
"ขออีกแก้วนึง" เซฮุนนั่งดื่มไวน์จนสติแทบไม่เหลือติดตัวแต่กลับจำภาพที่จงอินเดินเข้าไปในห้องของยุนอาได้อย่างชัดเจน นี่มันบ้าอะไรกัน ทำไมถึงไม่ลืมๆ ไปสักที
ครืด..ครืด
เสียงสั่นของโทรศัพท์เครื่องสวยบนบาร์ทำให้ร่างบางหลุดออกจากห้วงความคิด เบอร์ที่ขึ้นโชว์เป็นพนักงานคนสนิทอย่างอึนจีทำให้เซฮุนตัดสินใจรับในทันที
"บอสคะ"
"นี่อึนจี อึก มารับฉันหน่อยสิ" เซฮุนพูดไปสะอึกไปเพราะความเมาเต็มที่
"บอสเมาเหรอคะ แล้วนี่บอสอยู่ที่ไหน?"
"ClassX อึก..มาเร็วๆ นะ" เซฮุนกดวางสายแล้วฟุบหัวลงกับบาร์ตรงหน้าเพราะโลกกำลังแกว่งเหมือนนั่งอยู่บนรถไฟเหาะอย่างไรอย่างนั้น เพราะการร้องไห้ติดต่อกันหลายชั่วโมงบวกกับการซัดแอลกอฮอล์เข้าไปเหมือนดื่มน้ำทำให้เซฮุนผล็อยหลับไปในที่สุด
"อื้อ..." เซฮุนครางงัวเงียเมื่อรู้สึกเหมือนถูกใครบางคนอุ้มเอาไว้ ร่างบางหรี่ตาขึ้นดูแต่พบกับแสงที่แยงตาเข้ามาทำให้ต้องลืมตาใหม่อีกครั้ง
สันกรามคุ้นตาทำให้เซฮุนรู้สึกเหมือนกำลังฝัน นี่จงอินงั้นเหรอ? เหอะ...จะตามมาทำไมกันในเมื่ออยู่กับยุนอา นี่เขากำลังฝันยังไงล่ะ
"อ..อื้มห์" มือเรียวรั้งท้ายทอยหนาลงมาจูบ บดคลึงสัมผัสคุ้นเคยแล้วครางฮือยามถูกต้อนจนจนมุมเพราะแรงอันน้อยนิดของตนเองในตอนนี้
"อ..อือ" เซฮุนดันแผ่นอกหนาให้นั่งลงไปกับโซฟาในห้องนอนของตัวเอง ย้ายกายบางขึ้นมานั่งทับตักแกร่งแล้วรั้งลำคอสีเข้มเข้ามาป้อนจูบกันอีกครั้ง
มือหนาที่บีบคลึงเอวบางอยู่ทำให้เซฮุนรู้สึกเหมือนจริง มันร้อนแรงจนแทบไม่อยากถูกปลุกจากความฝันนี้ ความแข็งขืนที่ขยายตัวอยู่ใต้ก้นของเขาก็เช่นกัน เหมือนจริงซะยิ่งกว่าจริง
"นายรู้มั้ย..." เซฮุนผละจูบออกมาแล้วเอียงหัวลงซบบ่ากว้าง ไหนๆก็ฝันแบบนี้แล้วเขาก็อยากจะพูดความรู้สึกตัวเองออกไปให้หมด อย่างน้อยก็คงช่วยคลายความอึดอัดได้บ้าง
"ความจริงนายกำลังทะเลาะกับพี่อยู่นะ ตัวจริงนายใจร้ายมากๆ นายนอกใจพี่ ใจร้ายที่สุดเลย"
"..."
"ถ้าพี่เจอนายเมื่อไหร่พี่จะทำโทษให้ดู" เซฮุนขำออกมาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรอบๆ ตัว
CUT SCENE
on bio @pupjas
ครืด..ครืด..
เสียงสั่นบนโต๊ะปลุกให้จงอินตื่นขึ้นมา เวลาบนฝาผนังบอกว่านี่เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว เครื่องปรับอากาศในห้องทำให้อากาศด้านในหนาวจนขนลุกและคนตัวเล็กที่นอนเขาอยู่ก็คงจะหนาวมากเหมือนกัน
"เหอะ.." รายชื่อที่ขึ้นแสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้จงอินต้องขำออกมาอย่างเอือมระอา
'ชานยอล'
ไอหมอนี่มันคิดว่าเขาทะเลาะกับพี่เซฮุนแล้วจะเข้ามาแทรกกลางอย่างนั้นน่ะเหรอ ดูละครอยู่รึเปล่า?
จงอินลูบผมสีดำขลับอย่างเอ็นดูก่อนจะกดรับสายแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหัวเตียงแบบนั้น
"อื้ออ" เซฮุนเบี่ยงตัวหลบเมื่อร่างสูงเริ่มซุกซนกับร่างกายของเขา ริมฝีปากหนาทาบลงมาประทับจูบที่หัวไหล่มนพร้อมกับคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากเมื่อคืนนี้
"จงอินพี่ง่วง" เซฮุนขมวดคิ้วงอแง มือเรียวดันแผงอกกว้างที่คร่อมทับตัวเองอยู่ออกก่อนจะซุกหน้ากับฟูกนุ่ม
"พี่ก็นอนไปสิครับ" เด็กไม่รู้จักฟังสอดท่อนแขนแกร่งเข้ามารัดเอวคอดกิ่ว ก้มลงสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอขาวอย่างหลงใหล
"น..นี่ อ..อื้อ" สุดท้ายก็ถูกป้อนจูบจนร่างละลายลงไปกองกับพื้นหมด มือเรียวบีบท้ายทอยหนาตามสัมผัสหวาบหวามที่เคลื่อนผ่านร่างกายจนหายใจลำบาก
Step to step
Whatcha feeling now?
You know how to treat me right
I know how to take you higher
It's not the highest, not yet
จังหวะแรกสู่จังหวะต่อมา
ตอนนี้เธอรู้สึกยังไงบ้าง
เธอรู้นี่ว่าจะทำยังไงให้ฉันพอใจ
ฉันเองก็รู้ว่าจะพาเธอทะยานขึ้นไปบนนั้นยังไง
นี่มันยังไม่สูงพอหรอกนะ, ยังหรอก
talk: คอนเซ็ปต์จากชื่อเรื่องยังแน่นมาก555555 สารภาพว่ายังไม่ได้ตรวจคำผิดเลยค่ะ เราจะเข้ามาแก้ให้ทีหลังน้า ชอบไม่ชอบยังไงเม้นกับ #need2KH ด้วยนะค้า
talk2: ตอนนี้คิดแล้วประมาณ 130เปอร์ค่ะ ชอบไม่ชอบก็บอกเราด้วยนะค้า เอนจอยรีดดิ้งค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น