ลำดับตอนที่ #48
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : fool (p1)
(1)
fool
#skypagekh
cause there's still too long to the weekend
too long till I drown in your hands
too long since I've been a fool
หยดน้ำค้างปลายยอดหญ้าทำให้ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าเย็นเฉียบจนต้องเกร็งนิ้วเอาไว้ สองมือเรียวประคองวางบนหน้าตักในยามที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกก้อนหินถ่วงลงไปในสระน้ำอีกครั้ง เซฮุนไม่เคยตะเกียกตะกาย เขาไม่เคยลืมตาขึ้นมองภายใต้ท้องน้ำนี้ด้วยซ้ำ ครั้งยังเด็กเรากลั้นหายใจเพื่อพิสูจน์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่โตมาเขากลับกลั้นลมหายใจแลกกับการไม่รับรู้สิ่งต่างๆ เซฮุนไม่เคยโผล่พ้นผิวน้ำ ปลายเท้าของเขาเองก็ไม่เคยแตะพื้นสระเช่นกัน
"พี่ครับ! ผมขอขนมอีก!" เสียงตะโกนของเด็กชายฝาแฝดที่ยืนเตะบอลอยู่อีกฟากของสนามหญ้าเรียกให้คนบนเก้าอี้ไม้ได้สติ จานกระเบื้องกับแก้วหูจับสองใบถูกหยิบขึ้นวางบนถาดก่อนเซฮุนจะดึงเสื้อคาร์ดิแกนกระชับเข้าหาตัวเมื่อลมหนาวพัดมา
พวงกุญแจถูกล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านซ้าย บ้านไม้หลังเล็กมีบานประตูสูงเหนือหัวคนด้านหน้าไม่ถึงคืบ เซฮุนหมุนลูกบิดสีทองเก่าๆ แล้วผลักประตูเข้าไปด้านใน ตู้เย็นสีขาวขนาดเสมอไหล่ของเขายังคงทำงานได้ปกติอย่างน่าประหลาดใจทุกปิดเทอมฤดูร้อนที่เข้ามาใช้งานมัน มือเรียวเปิดบานพับสีขาวออกดวงไฟสีส้มด้านในก็ยังส่องสว่างอย่างทุกครั้ง
แกลลอนนมจืดที่ซื้อมาแช่ไว้เมื่อวานถูกหยิบออกมาพร้อมกับแท่งช็อกโกแลตสองแท่ง มือเรียวรินนมใส่แก้วทั้งสองอย่างพอดีไม่ขาดเกินไปกว่ากัน พี่เลี้ยงจำเป็นช่วงปิดเทอมเขย่งขึ้นหยิบโหลคุกกี้บนตู้ก่อนจะคว้าโหลมากอดไว้แน่นด้วยความตกใจเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาอย่างไร้สัญญาณบอก
"พ่อเลี้ยง..." ชายร่างสูงหน้าบานประตูคลี่ยิ้มบางอย่างอ่อนโยนยังคงทำให้เขานึกถึงสีเหลืองบนปกอัลบั้มโปรดเก่าๆ เสมอ ร่างสูงก้มหัวลอดประตูเข้ามาก่อนจะใช้มือหนาเท้าโต๊ะไม้ตัวยาวเอียงคอมองใบหน้าสีซีดของคนตัวเล็กกว่า
"คิดถึงมั้ย?" มุมปากหยักนั่นยังคงวาดยิ้มอบอุ่นอย่างน่าอิจฉา นิ้วยาวเคาะโต๊ะเป็นสัญญาณเรียกให้เซฮุนเข้าไปหา ในขณะที่มือซ้ายของเขากำกางเกงแน่นอย่างต่อต้านขาสองข้างกลับเดินหน้าไปอย่างง่ายดาย ขณะที่เขาคิดจะว่ายน้ำกลับขึ้นมามือสองข้างกลับโอบรอบเอวหนาเต็มกอด ทุกขณะคิมจงอินเป็นผู้ชนะไปซะหมดเลย
"ทำไมใส่เสื้อบางนิดเดียวเอง" นิ้วยาวเกี่ยวเส้นผมนุ่มขึ้นเล่นอย่างเพลินมือ คางเหลี่ยมยกขึ้นเกยบนหัวเล็กพร้อมกับใช้มือลูบแผ่นหลังบางขึ้นลงอย่างชินมือ จงอินโยกตัวไปมาเหมือนกับกำลังกอดเด็กเล็ก นิ้วยาวเกลี่ยใบหูบางที่ขึ้นสีแดงจากอากาศอย่างเอ็นดูก่อนจะระบายยิ้มออกมาเพราะมือเล็กที่กำปลายเสื้อเชิ้ตของเขาแน่น
"กินข้าวบ้างรึเปล่า ทำไมผอมขนาดนี้"
"ผมคิดถึงพ่อเลี้ยง...คิดถึงมากเลย" เซฮุนยังคงกอดซับไออุ่นจากคนตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ รู้สึกเหมือนได้เงยหน้าขึ้นมาจากผิวน้ำ ทั้งที่จริงมันก็แค่ถังออกซิเจนที่มาต่อลมหายใจเฮือกสั้นๆ เท่านั้นเอง
"คิดว่าฉันไม่คิดถึงนายรึไงกัน"
"ไม่เห็นโทรมาหาผมเลย" น้ำเสียงตัดพ้อทำให้จงอินกระชับกอดคนตรงหน้าจนแน่นอย่างเอาใจ ทำไมคราวนี้เซฮุนถึงได้งอแงเป็นเด็กแบบนี้กัน
"งานเยอะจะตาย ฉันปวดหัวไปหมด"
"ขอโทษครับ" พอได้ยินแบบนั้นเซฮุนก็ผละกอดออกมา เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังงี่เง่าและจงอินไม่ชอบนิสัยเด็กๆ แบบนั้น แต่การต้องอยู่แบบไม่มีความหวังมาเกือบห้าเดือน ไร้การติดต่อแม้กระทั่งสายที่จะถามว่าสบายดีมั้ย ทั้งๆ ที่วันๆ ก็เอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้นตลอด เซฮุนไม่เคยโกงแม้ว่าตัวเองจะมีตัวเลือก ทำไมไม่เห็นใจกันบ้างเลย
"ไม่เอาเซฮุนอย่าดื้อ" มือหนาคว้าแขนเล็กเอาไว้ก่อนจะก้าวเข้าไปกอดร่างบางแน่นกว่าเก่า เซฮุนยังคงทำตัวเป็นเด็กไม่มีเหตุผล เขาเองก็ไม่ชอบนักหรอก แต่จงอินไม่อยากทะเลาะตั้งแต่แรกที่เจอกัน เขากำลังพยายามตัดไฟตั้งแต่ต้นลม
"ผมจะเอาขนมไปให้คุณหนูครับ" มือเรียวดันแผงอกแกร่งออกก่อนจะถูกรวบกอดแล้วดันจนแผ่นหลังติดผนัง
"อื้อ-" ริมฝีปากร้อนก้มลงทาบกลีบปากบางสีซีดก่อนจะขบเม้มมันจนกลายเป็นสีแดงจัด ก้อนลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดไล่ต้อนคนตัวเล็กกระทั่งจนมุม ฟันคมกัดเบาๆ บนกลีบปากล่างขอให้อีกฝ่ายเปิดทางให้ก่อนจะเอียงลำคอแล้วเบียดกายเข้าใส่จนปลายจมูกทู่จมลงไปกับแก้มกลม
"ฮ่ะ...อ้ะ" ใบหน้าคมผละออกมาให้อีกคนได้หายใจพร้อมกับน้ำลายสีใสที่ยืดติดตามมาเป็นสายแล้วก้มลงปล้นจูบซ้ำสองโดยไม่ทันให้น้ำเหนียวเหนอะได้ขาดจากกัน จงอินยังคงดูดดึงริมฝีปากนุ่มอย่างเอาแต่ใจก่อนจะเปลี่ยนมาจูบกำราบเด็กดื้อมาเป็นจุมพิตอ่อนนุ่มย้ำๆ ตอนที่มือเรียวยกขึ้นเกาะไหล่กว้าง
"ไม่ทะเลาะกันนะคะ" ริมฝีปากหนาก้มลงจูบปลายคางเรียวแล้วไล่ลงมาตามซอกคอขาวอย่างรู้จุดอ่อน ในขณะที่คิมจงอินเป็นผู้ชนะเซฮุนก็เป็นผู้แพ้อยู่เรื่อยไป
"หายโกรธรึยังคะ?" มือหนาลูบผมปรกหน้าผากเล็กขึ้นพร้อมกับเลิกขึ้นถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนเซฮุนต้องพยักหน้าอย่างง่ายดาย เขาเอาชนะผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ
"เดี๋ยวพี่ถือให้" จงอินหยิบถาดขนมขึ้นมาด้วยมือเดียวแล้วจับมือร่างบางให้เดินออกมาด้วยกัน และมันก็เหมือนทุกครั้งที่เซฮุนกำขากางเกงตัวเองแน่นแต่มืออีกข้างกลับจับฝ่ามือหนาไว้ไม่ห่าง เซฮุนเป็นคนโง่ มันแย่ยิ่งกว่าเมื่อเราเป็นคนโง่ที่ซื่อสัตย์ และมันแย่ที่สุดที่คนโง่คนนั้นยังขี้กลัว เขาเป็นคนโง่ที่กลัวจะขาดหายใจทั้งๆ ที่ตัวเองก็จมอยู่ใต้น้ำ โอเซฮุนน่ะโง่จริงๆ
"เด็กๆ พ่อมาแล้ว" จงอินปล่อยข้อมือเล็กทิ้งก่อนจะยกมือขึ้นโบกเรียกลูกชายตัวฝาแฝดที่เล่นบอลอยู่ในสนาม มือหนาวางถาดขนมลงบนโต๊ะก่อนจะย่อตัวลงอ้าแขนสองข้างรับกอดลูกชายที่วิ่งเข้ามาพร้อมๆ กัน
"พ่อคับ พี่เตะบอลใส่ผมด้วย"
"ไม่ใช่นะ น้องเตะใส่ผมก่อน" เด็กชายตัวเล็กสองคนกำลังแข่งกันฟ้องคนเป็นพ่ออย่างเอาจริงเอาจัง
"ไม่เชื่อพ่อถามพี่คนนั้น เขาเห็นน้องเตะผมก่อน" จงอินหันหลังไปมองเซฮุนที่ยืนนิ่งอยู่ตามอย่างลูกชายบอกก่อนจะหัวเราะออกมากับปัญหาโลกแตกของคู่แฝด
"ชู่ว ดื่มนมไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว"
เซฮุนยกมือมาประสานกันด้านหน้าแล้วยืนมองจากด้านหลังขณะที่ถูกความเงียบกลืนหายไป เขามองเห็นแผ่นกว้างที่เคยกอดแต่พอมองไกลออกไปก็เห็นคู่แฝดวัยกำลังโตยืนอยู่ด้วย ทั้งๆ ที่ภาพครอบครัวสุขสันต์มันน่ารักจนแทบกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหว เซฮุนกลับก้มลงเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไร้สาเหตุ ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้แค่นี้แต่เขากลับคว้าอะไรเอาไว้ไม่ได้เลย ทำไมก้อนหินที่ถ่วงเขาไว้ถึงก้อนใหญ่เหลือเกิน เซฮุนได้แต่ถามคำถามเหล่านี้กับตัวเองซ้ำๆ นั่นแหละทั้งหมดที่เขาทำได้ ถามออกมาทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้สนใจคำตอบ ถามทั้งๆ ที่ไม่คิดจะตะเกียกตะกายออกมาเลยสักนิดเดียว
"แม่อยู่ไหนคับ"
"เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ" มือหนายกขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากลูกชายก่อนจะยืนขึ้นโทรศัพท์หาภรรยา
"แทโอแทอุน แม่มาแล้ว" เสียงใสของหญิงสาวทำให้เซฮุนก้าวถอยหลังอย่างไม่มีเหตุผล
ผู้หญิงที่เด็กชายฝาแฝดเรียกว่าแม่เดินเข้ามา จงอินยังคงยิ้มอบอุ่นอย่างที่เซฮุนนึกอิจฉา มองใบหน้าสวยนั้นด้วยสายตาอ่อนโยนที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนมันยังจ้องเข้ามาในดวงตาของเขา จงอินทำให้เขาเหนื่อยได้โดยไม่ต้องพยายาม ผู้ชายคนนั้นทำให้เขาอยากร้องไห้ได้ด้วยสิ่งเดียวกันกับที่ทำให้เขายิ้ม จงอินน่ะวิเศษสุดๆ
"ทำไมคุณมาช้าจัง?" มือหนายกขึ้นโอบรอบเอวบางพร้อมกับก้มลงจูบข้างขมับอย่างเป็นธรรมชาติ
"คุยงานน่ะค่ะ"
"เซฮุนไปเอาน้ำให้นายหญิงหน่อย" พ่อเลี้ยงของไร่หันมาสั่งเด็กหนุ่มก่อนจะหันกลับไปคุยกับภรรยาอย่างไม่ใส่ใจ คนได้รับคำสั่งทำได้เพียงเดินออกไปอย่างเงียบๆ เมื่อกี้ยังเดินจับมือกันมาด้วยซ้ำไป คิมจงอินน่ะเล่นละครเก่งสุดๆ ไปเลย ทำไมเขาถึงไม่เก่งแบบนั้นบ้างกัน
"แม่ดูแทอุนเตะบอลนะคับ"
"ไม่ใช่! แม่ดูแทโอก่อน"
"ไม่ให้พ่อดูบ้างหรอ?" น้ำเสียงทุ้มที่พูดน้อยใจใส่ลูกชายทำให้เซฮุนคิดว่าจงอินทำหน้าที่พ่อที่ดีสุดๆ สำหรับหน้าที่พ่อ จงอินน่ะเก่งที่สุดแล้ว
เสียงจากหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ดังต่อเนื่องกลายเป็นเสียงกล่อมเด็กชายตัวน้อยทั้งสองคนบนโซฟาจนหลับไปแล้ว นายหญิงลงเขาไปตั้งแต่เมื่อหัวค่ำเพราะเรื่องงานด่วนยังไม่ทันได้ทานอาหารค่ำกับครอบครัวด้วยซ้ำ
"อย่ากินเยอะสิ ถ้าคุณป้าเรียกสินสอดนายตามน้ำหนักขึ้นมาฉันจะทำยังไง" เด็กหนุ่มในชุดมหาลัยหัวเราะกับหน้าตาดุๆ ของแฟนตัวเองที่หันมาบึ้งใส่เมื่อเอ่ยแซวเรื่องกินขนมเยอะแถมยังเช็ดมือกับกางเกงอย่างกับเด็ก
"มาสอนการบ้านก็สอนไปเถอะน่า"
"ให้พี่มหาลัยมาสอนเด็กมอหกไม่ต้องเคารพกันหรอกหรอ?" คิ้วหนาเลิกขึ้นถามพร้อมกับบีบปลายจมูกโด่งอย่างนึกมันเขี้ยว
"บ่นคนเดียวอยู่ได้" เซฮุนสะบัดหน้าหนีก่อนจะเอนตัวลงซบคนด้านหลังยามถูกมือหนาโอบกอด
"คิดถึงจัง" จงอินกระซิบประโยคสั้นๆ ข้างใบหูบางแล้วซุกปลายจมูกสูดกลิ่นหอมคุ้นเคยที่ตัวเองเฝ้าคิดถึงอย่างออดอ้อน
"เรียนจบก็รีบกลับมาสิ อยากเรียกนายว่าพ่อเลี้ยงแล้ว" นิ้วเรียวลากเส้นอิสระไปตามเส้นเลือดบนหลังมือหนาแล้วบีบฝ่ามือตรงหน้าซ้ำๆ เซฮุนคิดถึงอ้อมอกอุ่นๆ แบบนี้ กว่าจะปิดเทอมครั้งหนึ่งเขาแทบขาดใจเพื่อรอรถมาส่งจงอินที่ไร่
"อยากเป็นนายหญิงน่ะสิ" ริมฝีปากหนาจูบแก้มกลมจนปลายจมูกทู่จมหายไปด้วย ยกมือขึ้นบิดกลีบปากบางด้วยความมันเขี้ยวจนคนถูกแกล้งร้องโอ้ย
"ไอบ้า..." มันเป็นวันที่ฝนตกเราขลุกตัวอยู่ด้วยกันในห้องทั้งวัน วันที่อากาศอบอุ่นอย่างไม่คาดคิด วันที่เขาไม่คิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับความหนาวเหน็บ วันนั้นมันไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ เลย
"เซฮุน.." เสียงทุ้มเรียกให้ร่างบางที่ฟุบหน้าอยู่กับโซฟางัวเงียขึ้นมา ใบหน้าคมที่คุ้นเคยปรากฏอยู่หน้าสายตาปลุกให้เซฮุนตื่นอย่างสมบูรณ์แบบ ร่างสูงส่งมือมาให้ก่อนจะรั้งคนตัวเล็กให้ยืนขึ้น
"ออกมาข้างนอกกับฉันหน่อย" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับใช้มืออีกข้างหมุนลูกบิดเปิดประตูออกไป
การเดินเหยียบก้อนหินบนทางเดินเป็นเรื่องที่น่าเบื่อน้อยที่สุดสำหรับการออกมาข้างนอกในช่วงเวลากลางดึกแบบนี้ ฝ่ามือหนายังคงให้ไออุ่นที่เซฮุนเรียกหาแต่มือของเขากลับไร้เรี่ยวแรง มันเพียงปล่อยให้อีกคนจับนำทางไปไม่ได้สอดประสานกันอย่างก่อน เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินหลับตาทั้งๆ ที่ก็ยังมองเห็นแสงไฟบนเสาข้างทางชัดเจน ทั้งๆ ที่ได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองแต่กลับรู้สึกไร้ตัวตนราวกับอากาศ ขาเรียวยังคงก้าวต่อเนื่องจนกระทั่งสุดแขนเล็กที่ถูกรั้งเอาไว้เรียกให้หันกลับไปมองร่างสูงที่ยืนหยุดนิ่งอยู่ด้านหลัง
"เป็นอะไรรึเปล่า?" จงอินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียแผ่ว ใบหน้าคมแสดงสีหน้ากังวลเห็นได้ชัดพร้อมกับบีบมือเรียวเบาๆ
"เปล่าครับ"
"โอเซฮุน"
"เปล่าครับ" ริมฝีปากบางนิ่งสนิทไม่ได้เม้มประหม่าอย่างที่ติดนิสัย ภาพผู้ชายตัวสูงตรงหน้าละลายมัวลงเรื่อยๆ ก่อน หยดน้ำตาเม็ดใหญ่จะไหลลงมาบนแก้มเนียน ขณะที่ลมหายใจยังถูกผ่อนออกเป็นจังหวะ ขาสองข้างยังยืนทรงตัวปกติ แต่เซฮุนรู้สึกเหมือนตัวเองทรุดลงไปกองอยู่บนพื้นเลย
"ผมเหนื่อยแล้ว..." ใบหน้าเรียวก้มลงซบไหล่กว้างที่ก้าวเข้ามาหาพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาอย่างน่าสงสาร เสียงสะอื้นแผ่วเบากับร่างกายที่ยืนนิ่งไม่แม้แต่จะสั่นเทาแสดงออกว่าล้าเต็มที
"ทนอีกหน่อยได้มั้ย" มือหนากอดรัดคนในอ้อมอกแน่นราวกับว่าเซฮุนจะหลุดลอยไปกับแสงจันทร์ จงอินได้แต่ทิ้งหน้าผากลงกับลาดไหล่เล็กแล้วซุกกอดอีกคนด้วยความรัก เขารู้ดีว่าเขาเห็นแก่ตัว เรื่องทั้งหมดนี้มันเริ่มต้นที่เขาคนเดียว เพราะอยากจะเข้าเมือง อยากไปใช้ชีวิตใหม่ๆ ทั้งๆ ที่ปฏิเสธการแต่งงานที่พ่อแม่จัดให้ได้ แต่เพราะนาอึนน่ารักเขาก็ตกลงไปโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะมีเซฮุนอยู่ เขาปล่อยให้เรื่องมันเกินเลยจนกระทั่งมีลูกชาย เขาอยากจะเป็นคนรักที่ดีของเซฮุนขณะที่เขาก็ต้องเป็นพ่อที่ดีของลูก คนอย่างจงอินมันเป็นพวกเฮงซวย เขารู้ดีทั้งหมด
"อีกนานแค่ไหน เท่านี้ผมก็ไม่ไหวแล้ว"
"ขอร้องล่ะเซฮุน อยู่กับพี่นะ" แขนยาวกระชับกอดแน่นอย่างดื้อดึง ริมฝีปากหนาก้มลงพรมจูบต้นคอขาวเพื่อบอกรักทุกทางที่จะทำได้ จงอินสัญญาเรื่องหย่าและทุกอย่าง แต่ทั้งหมดที่เขาให้ไปมีแค่ความหวัง จงอินวางแผนชีวิตให้เซฮุนตั้งแต่เรายังเป็นวัยรุ่นในไร่แห่งนี้ ทั้งที่ตอนนี้เส้นทางมันบิดเบี้ยวจนเกือบไม่เห็นปลายทาง เขาก็ยังพร่ำบอกว่าความรักของเรายังมีอนาคต แม้ว่าตัวเองก็ยังก้าวหน้าถอยหลังไม่รู้ทางไป เรื่องนั้นเขารู้ดี แต่เขาทำมันไม่ได้ เขาจะอยู่โดยที่ไม่มีเซฮุนไม่ได้
"ผมขอร้อง ทำไมไม่ทำให้ผมบ้างเลยฮึก" มือเรียวขยุ้มเสื้ออีกคนแน่น ปล่อยเสียงร้องออกมาจนไหล่เล็กสั่นเทาอย่างน่าสงสาร เขารู้ดีว่าถึงเส้นด้ายที่ยึดไว้มันจะขาดผึงเซฮุนก็ยังคงหาเส้นใหม่มาผูกมัดตัวเองอีก แต่มันหนักเกินไปจนแบกรับไม่ไหวแล้วในวินาทีนี้
"ผมรอมาตลอด...ฮึก ทั้งๆ ที่ผมมาก่อนเขา ไม่ได้ยินเสียงเป็นปีผมก็ยังรอ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"
"พี่รักเรานะ รักที่สุด"
"รักผมคนเดียวไม่ได้หรอ มีผมคนเดียวไม่ได้รึไง" มือเรียวยกขึ้นทุบอกคนตรงหน้าด้วยแรงน้อยนิดที่เหลืออยู่ เซฮุนร้องไห้ฟูมฟายเป็นคนไร้สติไปแล้ว
"แต่พี่มีลูก ให้เวลาพี่อีกหน่อยไม่ได้หรอ"
"ก็ปล่อยผมสิ ปล่อยผมสักที!" เซฮุนผลักคนตรงหน้าออกสุดแรงจนตัวเองเซไปด้านหลัง มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่อาบท่วมสองข้างแก้มก่อนจะใช้แขนทั้งสองโอบกอดร่างสั่นสะเทิ้มของตัวเองเอาไว้
"เราต้องการแบบนั้นใช่มั้ย?" จงอินก้มหน้าลงแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ขายาวไม่ได้ก้าวเข้ามาโอบกอดเซฮุนอย่างเก่า จงอินไม่ได้พูดรั้งอย่างที่เคยทำ ทุกอย่างมันนิ่งเฉยจนคนฟังต้องหยุดเสียงสะอื้นของตัวเองไว้
"อยากให้พี่ปล่อยแล้วใช่มั้ย?" ทุกอย่างมันไร้การเคลื่อนไหวแม้แต่ลมหายใจของเซฮุน ทำไมจงอินถึงเย็นชากับเขาแบบนี้
"..."
"ต้องการแบบนั้นใช่มั้ย?"
"ผมรักพี่ที่สุดแล้วนะ" เซฮุนวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้าแน่นราวกับคนจนตรอก ดวงตาเรียวแดงก่ำร้องไห้อ้อนวอนราวกับกำลังจะขาดลมหายใจ ริมฝีปากเล็กเม้มกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง บังคับร่างกายไม่ให้สั่นเทาเพราะท่าทีแน่นิ่งไม่ตอบสนองของอีกฝ่าย จงอินถอดใจจากเขาแล้วจริงๆ หรอ จงอินไม่อยากอยู่กับคนงี่เง่าแบบเขาแล้วใช่มั้ย
"ผมจะไม่ทำแบบนี้แล้ว กอดผมเถอะนะ ฮะ...ฮึก" มือเรียวปัดป่ายทั่วแผ่นหลังกว้างด้วยแรงอันน้อยนิดอ้อนวอนให้อีกฝ่ายโอบกอดตัวเองอย่างเก่า
"ผมไม่ทำแล้ว ฮื่อ...อึก" เซฮุนปล่อยโฮลั่นตอนที่แขนหนายกขึ้นมาโอบร่างของตัวเอง แขนเรียวสองข้างกอดร่างสูงแน่นพร้อมกับกัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้องจนเป็นรอยแดงช้ำ มันเป็นอีกครั้งที่ถังออกซิเจนนี้เหมือนให้เขาได้โผล่ขึ้นมาหายใจพ้นน้ำ แต่ถึงมันจะอยู่ใต้น้ำเซฮุนก็จะคว้าเอาไว้
"ผมขอโทษ..."
ความรู้สึกหนักอึ้งบนเปลือกตาทำให้คนตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างนึกรำคาญ เซฮุนพลิกตัวนอนตะแคงพร้อมกับเสียงร้องงัวเงียเหมือนลูกแมวเมื่อถูกแสงแดดที่ลอดผ่านช่องผ้าม่านพาดเป็นเส้นยาวบนซีกหน้าด้านซ้าย อุณหภูมิอุ่นจากริมฝีปากหนาทาบจูบละมุนละไมระหว่างหัวคิ้วหวังจะช่วยคลายปมที่ขมวดอยู่ให้อย่างอ่อนโยน ฝ่ามือหนาลูบผมนุ่มของคนที่นอนซุกอยู่บนอกราวกับกำลังกล่อมเด็กอ่อน ปลายจมูกทู่เองก็วาดเส้นอิสระบนแก้มเนียนซ้ำๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อ
"ตื่นแล้วหรอ?" จงอินกดปลายจมูกตัวเองจนจมลงไปกับแก้มนุ่ม สูดกลิ่นหอมที่คุ้นเคยพร้อมกับกระซิบแผ่วข้างใบหูบาง
"ครับ" เซฮุนพลิกตัวกอดร่างหนายามถูกแขนแกร่งโอบรัด มือเรียวที่วางอยู่บนแผ่นอกเปลือยเปล่าถูกประสานเข้ากับฝ่ามือหนาเจ้าของแผ่นอกกว้าง อ้อมกอดนี้มันอบอุ่นพอๆ กับการได้นั่งเล่าเรื่องราวแต่ละวันที่โรงเรียนให้แม่ฟังบนโต๊ะอาหาร ตอนที่แม่ตักอาหารจานโปรดใส่จานเขาแล้วถามว่าจริงหรอด้วยน้ำเสียงใส่ใจแบบนั้น เหมือนกับที่จงอินกำลังกระซิบบอกรักเขาซ้ำๆ อยู่ข้างใบหูตอนนี้
"รักนะครับ" ลมหายใจร้อนที่ถูกปล่อยมาพร้อมกับประโยคสั้นๆ ทำให้คนฟังต้องย่นคอหนีแต่สุดท้ายก็ถูกอ้อมแขนแกร่งกักให้รับฟังประโยคหวานต่อไป
เซฮุนชอบเมื่อได้เป็นคนที่มีค่าสำหรับใครสักคน เขาชอบที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของจงอิน ชอบที่จงอินตั้งใจบอกรักเขาซ้ำๆ แล้วกระชับกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีคนนับสิบจะดึงเขาออกไป แม้กระทั่งปลายนิ้วยาวก็ยังลูบข้อมือของเขาราวกับว่ามันไปชนขอบโต๊ะจนต้องปลอบประโลมกันยกใหญ่
"รักนะครับ" จงอินยังคงพูดคำเดิม ยกมือข้างที่ประสานกับอีกคนขึ้นมาแล้วก้มลงจูบบนหลังมือเนียนอย่างหวงแหน เมื่อคืนเขากลายเป็นคนโง่ที่สร้างฝันร้ายให้เซฮุน ถึงวันจะเปลี่ยน ดวงอาทิตย์จะขึ้นใหม่ พยายามวาดฝันดีให้อีกคนเท่าไหร่มันก็ยังทดแทนกันไม่ได้
การเป็นคนเห็นแก่ตัวจะทำให้เราเหลือตัวคนเดียว เขาเหยียบปากเหวจนเกือบจะตกลงไปเพราะความโง่เขลาของตัวเอง ความอดทนของเขามันสั้นเหลือเกินเมื่อเทียบกับเซฮุน หากร่างบางเดินออกไปในชีวิตนี้เขาคงไม่สามารถทำเรื่องผิดพลาดที่ใหญ่กว่านี้ได้อีก เขาเป็นคนโง่ที่ทะนงตัว ทั้งๆ ที่เซฮุนน้ำตาอาบท่วมแก้มร้องไห้จนแทบหมดแรงเขากลับกำมือแน่นและเลือกตัวเอง ใช่, จงอินเลือกตัวมาตลอดทั้งชีวิต เขาต้องการเป็นพ่อที่สมบูรณ์แบบ สร้างครอบครัวอบอุ่นให้ลูก แต่ภายหลังฉากหน้าชีวิตมันเละยิ่งกว่าสิ่งที่เรารังเกียจกันเสียอีก
เราไม่สามารถปลูกแอปเปิลจากเมล็ดถั่ว นั่นเป็นเรื่องง่ายๆ ที่เขาเพิ่งจะเข้าใจ แทนที่จะพยายามตัดแต่งมันจนพิการ การโปรยเมล็ดถั่วลงดินแล้วรดน้ำให้มันเติบโตของมันเองอย่างแข็งแรงคงจะดีเสียกว่า จงอินเข้าใจผิดอะไรหลายอย่าง ความพยายามจะให้ผลดีกับเราก็ต่อเมื่อใช้มันให้ถูกทาง ขณะที่เขาพยายามจะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่ว่างานวันพ่อหรือวันแม่ของลูกชายก็เป็นตัวเขาที่ไป โต๊ะอาหารเย็นทุกวันก็มีเพียงแทโอแทอุนและเขา จงอินเป็นคนอ่านหนังสือนิทานให้ลูกชายฟังทุกคืนแม้ว่าตัวเองจะต้องกลับไปทำงานต่อจนดึกดื่น เขาคาดหวังจะเก็บผลแอปเปิลจากเมล็ดถั่วที่ไม่แม้แต่จะได้รับการรดน้ำที่ดีด้วยซ้ำ นั่นแหละที่เรียกว่าพยายามไปก็ไร้ประโยชน์
มันน่าอึดอัดเพราะการที่นาอึนทิ้งลูกไปอยู่กับผู้ชายของเธอจะกลายเป็นข้ออ้างโง่ๆ เมื่อมันออกมาจากปากจงอิน น่าอึดอัดที่จงอินกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอยู่ฝ่ายเดียวทั้งๆ ที่เขาพยายามจะทำทุกอย่างให้ดีเพื่อลูกชาย ไม่มีใครรู้ฉากหลังเหล่านี้นอกจากเขากับนาอึน บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่ต้องปล่อยให้เมล็ดถั่วเติบโตเป็นต้นของมัน จัดการตัดเรื่องเหลวไหลที่พยายามปกปิดเอาไว้สักที
"จงอิน...จงอิน" เสียงเรียกของเซฮุนทำให้คนที่เหม่อลอยอยู่ได้สติ นิ้วเรียวกดนวดเบาๆ ตรงหว่างคิ้วของอีกคนที่ขมวดแน่นเหมือนกำลังเครียดอยู่
"คิดอะไรอยู่?" เซฮุนถามพร้อมกับมองใบหน้าคมด้วยความเป็นห่วง
"เปล่า แล้วนี่หิวรึยัง?" ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มให้อีกคนคลายกังวลก่อนจะก้มลงจูบกลางหน้าผากเนียน
"แล้วพ่อเลี้ยง-"
"เมื่อวานพูดว่ายังไง?" คิ้วหนาขมวดดุใส่ร่างเล็กบนอกที่เงยหน้าขึ้นมาจนต้องเม้มริมฝีปากหน้าหงอยทั้งที่ยังไม่ทันได้จบประโยค
"แล้วนายหิวรึยัง?" เซฮุนเปลี่ยนมาใช้สรรพนามที่จงอินบอกเมื่อคืนก่อนจะคลี่ยิ้มพอใจออกมา
"นิดหน่อย"
"อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวฉันทำให้" แขนเรียวยกขึ้นตั้งบนเตียง เท้าคางเอียงคอถามร่างสูงอย่างน่าเอ็นดู
"กาแฟก็พอ" จงอินติดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งให้อีกคนก่อนจะบีบปลายจมูกโด่งได้รูปเบาๆ เพราะนึกมันเขี้ยวขึ้นมา แค่เซฮุนใส่เสื้อเขานอนมันก็น่ารักมากพออยู่แล้ว ขาเรียวใต้ผ้าห่มยังยุกยิกไปมาจนอยากจะลุกขึ้นคร่อมร่างบางให้หยุดนิ่งให้รู้แล้วรู้รอด
"มีครัวซองอยู่ด้วยนะ"
"อืม เอาด้วย"
"เอาแยมด้วยมั้ย นายไม่กินนูเทลล่านี่" เซฮุนยังคงถามคำถามเรื่องอาหารเช้าราวกับกำลังบันทึกผลแบบสอบถาม พูดจบประโยคทีก็กะพริบตาที แบบนั้นมันกำลังอ้อนกันอยู่ไม่ใช่หรือไง
"อืม"
"กาแฟให้ใส่นมด้วยมั้ย?"
"ไม่อยากลุกจากอกฉันใช่มั้ยถึงได้จ้อไม่หยุดแบบนี้" จงอินบีบริมฝีปากสีชมพูที่พูดจ้อราวกับเด็กอนุบาลเวลาตอบคำถามคุณพ่อว่าวันนี้ที่โรงเรียนทำอะไรบ้าง
"ไม่ใช่สักหน่อย" ตอบออกไปแบบนั้นแต่สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงมานอนซบอกกว้างอีกรอบ เซฮุนเอาแต่ซุกหน้ากับลำคอหนาอย่างกับว่ามันมีอะไรให้ดูอย่างนั้นแหละ
"ไม่ใช่ยังไงเนี่ยหืม" เสียงทุ้มพูดกลั้วหัวเราะแล้วกระชับกอดร่างบางจนเต็มอก ยิ่งกอดแน่นเท่าไหร่เซฮุนก็ยิ่งเอาแก้มกลมของตัวเองมาถูแผงอกอ้อนเขามากเท่านั้น
"หิวแล้ว"
"รอแป๊บนะ" จงอินพยักหน้าให้อีกคนก่อนร่างบางจะเดินลงจากเตียงไป
Rrr Rrr
มือหนาคว้าโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนหัวเตียงก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงพนักด้านหลังให้สะดวก จงอินกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นคนรู้จัก
"ผมได้รูปคุณนาอึนกับผู้ชายคนนั้นแล้วนะครับ"
"ขอบคุณที่เป็นธุระให้นะครับทนายโด"
talk : มาครบ 100% แล้วค่า ต่อจากนี้เราคงไม่ว่างแต่งเท่าไหร่ แต่จะพยายามมาอัพให้ต่อเนื่องที่สุดเท่าที่ทำได้นะคะ ยังไงก็ฝาก sf fool ด้วยนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกเราบ้างน้า ฟีดแบคเป็นสิ่งที่สำคัญและเป็นกำลังใจหลักของเราเลยค่ะ comment หรือติดแท็ก #skypagekh บอกกันด้วยนะ เรารออ่านอยู่นะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น