ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : os nox | hbd.s
n o x
h b d to oh sehun
เสียงโหยหวนดังก้องไปทั่วภายใต้ท้องฟ้าสีดำสนิท ผลฟักทองยักษ์ที่ถูกแกะสลักเป็นรูปค้างคาวและปีศาจถูกวางเรียงยาวตามแนวถนนรอบโรงเรียนพ่อมดที่มีชื่อเสียงที่สุด ฮอกวอตส์ถูกตกแต่งด้วยเวทมนต์ที่เกินกว่าจะเป็นไปได้ในโลกของพวกมักเกิ้ลที่คงแขวนหน้ากากผีไว้รอบๆ บ้านแล้วประดับด้วยไฟระยิบระยับ ต้นวิลโลว์จอมหวดใช้รากเลื้อยไปตามพื้นขัดขาพวกเซ่อซ่าให้ล้มกันเป็นหน้ากระดาน ร่างโปร่งแสงของผีในโรงเรียนก็พากันร้องรำทำเพลงและซุ่มหลบหลังเสาไฟเพื่อแกล้งคนที่เดินผ่านไปมา
นี่คือช่วงฮาโลวีนของฮอกวอตส์ นักเรียนทุกคนสามารถอยู่ได้ในยามวิกาลเพียงแต่ห้ามออกนอกบริเวณคุ้มครองและห้ามเข้าไปในเขตป่าต้องห้ามเท่านั้น เราทุกคนเป็นอิสระจากกฎ เลือดบริสุทธิ์อย่างคิมจงอินก็ด้วย
แสงไฟสลัวในห้องเรียนปรุงยาทำให้คนที่นั่งอยู่กลายเป็นส่วนหนึ่งของความมืดไปด้วย มือหนายกบัตเตอร์เบียร์แก้วใหญ่ขึ้นดื่มก่อนจะหยิบเค้กหินในกระเป๋าสะพายที่ขโมยมาจากห้องครัวขึ้นมาโยนเล่นแล้วผิวปากอย่างสบายอารมณ์
"ลูมอส" แสงสีขาวสว่างจ้าขึ้นมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ มือหนายกไม้ขึ้นเหนือหัวเพื่อส่องหาบานหน้าต่างที่สามารถมองออกไปด้านนอกได้
จงอินมองเห็นกลุ่มรุ่นพี่ที่ขโมยไม้กวาดรุ่นนิมบัส 2000 ของเขาไปเมื่อสัปดาห์ก่อนกำลังไถเงินจากเด็กปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่แลกกับเข็มกลัดรูปตัวเองที่เอาแต่พูดเชิดชูอย่างน่ารำคาญ มุมปากหยักเบ้ลงพร้อมกับเสียงหัวเราะเพราะรู้สึกสมเพช แบบนี้มันไม่มีศักดิ์ศรีเลยสักนิด
"ไอพวกอ่อนหัด" มือหนาโยนเค้กหินในมือก่อนจะเล็งให้แม่นแล้วปาลงไป ซึ่งก็ไม่ผิดคาดลงตรงกลางหัวสีบลอนด์พาวงแตกกันจนจงอินกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ ดูหน้าเหลอหลาตอนมันสะดุ้งหันซ้ายขวานั่นสิ เขาน่าจะปาชิ้นใหญ่กว่านี้สักหน่อยจะได้ล้มตึงกับพื้นไปเลย
"ปาแม่นนี่ เสียงร้องดังขึ้นมาถึงนี่เลย" ร่างสูงที่ยืนเท้าบานหน้าต่างหัวเราะอยู่รีบหันกลับมาก่อนจะเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนเมื่ออีกฝ่ายใช้คาถาลูมอสเปิดแสงไฟจากไม้ของตัวเอง
"รุ่นพี่..." ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับลดมือที่ใช้ไม้ชี้หน้าคนโตกว่าลงช้าๆ จงอินขยับไปทางขวาเล็กน้อยเมื่อเซฮุนเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับรอยยิ้มหวาน
"แก้วนั้นน่ะขอกินด้วยสิ" มือเรียวเคาะปลายไม้กับขอบแก้วเบาๆ ก่อนเจ้าของบัตเตอร์เบียร์แก้วใหญ่จะรีบยกให้อย่างไม่ลังเล
"ชื่อจงอินใช่มั้ย?" คิ้วสวยเลิกขึ้นพร้อมกับลิ้นเล็กที่เลียเช็ดฟองสีขาวตรงมุมปากอย่างเซ็กซี่ ให้ตายเถอะ เขาจะไปมองปากเรียวนั่นทำไม
"ครับ แต่พี่รู้ได้ยังไง?" จงอินสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆ มือเรียวก็แปะมาบนหัวเข็มขัดเขา เสียงหวานหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงไปหยิบเยลลี่ในกระเป๋าหนังใบใหญ่บนหน้าตักหนาขึ้นมา
"นายว่านี่รสอะไร?"
"ขี้มูกมั้งครับ" เสียงทุ้มตอบไปโดยไม่ทันคิดเรียกเสียงหัวเราะของคนฟังเป็นรอบที่สอง จงอินน่าค้นหาอย่างที่คนอื่นพูดกันจริงๆ ด้วย
"แหวะ! จริงด้วย" ร่างบางรีบคายเยลลี่ที่เพิ่งกัดไปออกมาก่อนจะโยนทิ้งไปในความมืดอีกฟากของห้องแล้วหันมาจ้องหน้าคนตัวสูงที่นั่งยิ้มมุมปากอยู่
"แกล้งกันนี่!" มือเรียวออกแรงผลักไหล่กว้างจนอีกคนเซก่อนจะหัวเราะเมื่อมือหนายกแก้วบัตเตอร์เบียร์ให้ดื่มไล่รสชาติแย่ๆ ออกจากลิ้นเป็นการไถ่โทษที่แกล้งใช้คาถาเปลี่ยนรสชาติของเยลลี่เมื่อกี้
"สรุปพี่รู้จักผมได้ยังไง?" เซฮุนถึงกับต้องอมยิ้มแล้วใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มกับนิสัยของอีกคน ดวงตาคมที่ฉายแววใสซื่อและเคารพผู้ใหญ่เมื่อกี้กลายเป็นดวงตาเจ้าเล่ห์แบบหมาป่าในร่างคน แถมแขนแกร่งที่ยันอยู่ด้านหลังยังอ้อมมาโอบถึงเอวเขาอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ
"ถามฉันทั้งๆ ที่สายตานายก็บอกว่าทุกคนต้องรู้จักผมอยู่แล้วอย่างงี้น่ะหรอ"
"รู้มาจากทางไหนล่ะ?"
"ร่ายคาถาผู้พิทักษ์ได้ตั้งแต่ปีแรก แถมยังอยู่บ้านสลิธีริน"
"..." มุมปากหยักยกยิ้มอย่างอวดดี
"แต่ก็ไม่น่าโดนขโมยไม้กวาดใช่มั้ยล่ะ?" ร่างบางหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ หน้าเสียเซลฟ์ของจงอินเหนือความคาดหมายของเขาจริงๆ
"ผมเอาคืนไอพวกนั้นได้ง่ายๆ น่ะ" คิ้วเข้มขมวดแน่น ยกน้ำขึ้นดื่มแก้กระหาย นึกถึงแล้วเสียอารมณ์ชะมัด
"ฉันว่านายซ่อนตัวไม่ให้พวกนั้นจับได้ว่าเป็นคนปาเค้กแข็งๆ นี่ก่อนเถอะ" มือเรียวหยิบเค้กหินที่ยังตั้งอยู่บนโต๊ะมาโยนเล่นก่อนจะขว้างออกไปทางหน้าต่าง
"ก็แค่พวกปีสุดท้าย เก่งแต่กร่างน่ะสิ"
"ปีสุดท้ายที่ไม่ได้เก่งแต่กร่างก็มีนะ" ปลายไม้กายสิทธิ์ที่ทำจากไม้ยิวของร่างบางยกขึ้นแตะเบาๆ ตรงคางคมเหมือนหยอกล้อกับลูกหมาก่อนจะลดไม้ลงมาวาดรูปดาวเล่นกลางความมืด
ใครๆ ก็รู้ว่าโอเซฮุนเป็นนักเรียนอันดับหนึ่งของชั้นปีสุดท้าย ที่สำคัญเสน่ห์แรงจนหลายคนคิดว่าปรุงยาลับขึ้นมาผู้ชายถึงได้ต่อแถวเข้าคิวขนาดนี้
"นายล่ะ รู้จักฉันได้ยังไง?"
"ก็เป็นปีสุดท้ายที่ไม่ได้เก่งแต่กร่าง แถมยังอยู่บ้านกริฟฟินดอร์อีก" คนตัวสูงหันมาส่งยิ้มให้ก่อนจะหยิบเค้กหินชิ้นสุดท้ายขว้างไปใส่ต้นวิลโลว์จอมหวดพอดิบพอดี
"คืนนี้ไปห้องฉันสิ" ลิ้นสากดุนข้างกระพุ้งแก้มพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทันทีที่ได้ยินคำชวนของคนตรงหน้าก่อนจะลดไม้ในมือลงให้แสงสว่างส่องเห็นสัดส่วนบนใบหน้าคมอย่างพอดี
"น็อกซ์" (คาถาดับไฟ)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม้กายสิทธิ์ในมือหนากำลังเคาะบนบานประตูใหญ่ที่เจ้าของมันยืนล้วงกระเป๋าพิงอยู่ ลิ้นสากดุนกระพุ้งแก้มด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนักเมื่อภาพที่ปรากฏหลังประตูนั่นเป็นเซฮุนที่กำลังจูบกับไอเด็กปีสามอยู่ จงอินก็เคยอยู่ในจุดนั้นมาก่อน จุดที่รอยข่วนเก่าบนหลังยังไม่ทันหายก็มีรอยใหม่เพิ่มขึ้นมาไม่ขาด จุดที่ไอเด็กนั่นคงไม่มีทางปืนขึ้นไปถึงเพราะถูกเขี่ยทิ้งซะก่อน
"หึ" ไม้กายสิทธ์ถูกเคาะครั้งสุดท้ายก่อนภาพที่เคยมองเห็นจะจางไปกับอากาศกลายเป็นบานประตูไม้ที่ปิดสนิทอย่างเก่า มือหนายกขึ้นเสยผมบนหน้าผากอย่างนึกรำคาญก่อนจะคายหมากฝรั่งรสมินต์มาแปะทับตัวซีบนป้ายชื่อของเจ้าของห้อง ตวัดปลายไม้ในมือคาดทับป้ายชื่อจนขึ้นเป็นหมึกสีแดงกากบาททับเด่นชัดก่อนจะเติมหางให้ตัวแอลสูงขึ้นมาแล้ววาดวงกลมท้ายชื่อสักหน่อย
"เหอะ..." เสียงทุ้มหัวเราะกับผลงานของตัวเองก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มอยู่อย่างสะใจ
P. Chanyeolo
เหมาะกับพวกอวดเก่งดี
มือหนาแปะหมากฝรั่งที่เคี้ยวแล้วไว้ใต้โต๊ะเรียนเหมือนปกติ ดวงตาคมเงยขึ้นมองกลุ่มพวกเนิร์ดที่เสกโต๊ะให้ลอยขึ้นไปจนเกือบชนเพดานแล้วจับมือล้อมวงเล่นทายปัญหากันพร้อมกับเสียงหัวเราะแหลมๆ ที่เหมือนตัวร้ายในการ์ตูนเด็กแบเบาะ ด้านซ้ายของห้องก็เป็นพวกประหลาดที่ชอบเอาของใหม่ๆ ในตลาดมาทดลองคาถาในห้องแล้วก็ทำของพังกันนับครั้งไม่ถ้วน ส่วนคนด้านหน้าเขาก็โอเซฮุน สำหรับเขาไม่มีคำอธิบาย แต่ถ้ามองจากสายตาคนภายนอกก็คงเป็นนักเรียนปีสุดท้ายที่เก่งที่สุดในชั้นแต่ไม่ได้บื้อเหมือนพวกเนิร์ดทั่วไป โอเซฮุนฉลาดร้ายและเก่งเกมโกง เพราะอย่างนั้นถึงได้อยู่ตำแหน่งสูงสุดในห่วงโซ่อาหาร
ดวงตาเรียวรีนั่นน่ะน่ากลัวไม่ต่างจากไม้กายสิทธิ์ของเจ้าตัวหรอก เซฮุนได้เปรียบในทุกทางที่จะเป็นไปได้ ไม่จำเป็นต้องหยิบไม้ออกมาจากกระเป๋าก็แทบจะได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว
"คิมจงอิน ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ" มือเรียวเคาะโต๊ะของคนด้านหลังเบาๆ ก่อนจะเดินนำออกไป ส่วนคนที่ถูกเรียกก็ยกยิ้มพร้อมกับควงไม้ประจำตัวอย่างนึกสนุก
"แอบไปดูที่ห้องชานยอลมารึไง" ทันทีที่เข้ามาในห้องน้ำเซฮุนก็ใช้ไม้ในมือชี้ที่ลูกบิดก่อนจะมีกลอนล็อกหนาแน่น เขาเห็นจงอินเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น ท่าเยอะเหมือนแต่ก่อนไม่มีผิด
"พี่ว่าป้ายที่ผมทำให้มันสวยมั้ยล่ะ" ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากครั้งแรกที่ได้เจอกัน จงอินไม่เคยบอกว่าเขาเล่นเกมไม่เก่ง เขาแค่เป็นพวกทำเลยไม่ต้องเสียเวลาพูดต่างหาก
"อิจฉารึไงที่โดนลดวันน่ะ" ริมฝีปากบางยกยิ้มพร้อมกับยกปลายไม้ขึ้นมาวาดเล่นบนแผ่นอกหนาที่แนบชิดกับเสื้อเชิ้ตสีขาว เขาเห็นดวงตาคมฉายแววโมโหออกมาเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มสู้อย่างเก่า ถ้าเขาเป็นจงอินก็คงต้องโกรธบ้างแหละ แต่ก่อนเคยได้สิทธ์สองอาทิตย์ติด แต่เดี๋ยวนี้กลับนับวันได้ เป็นใครก็คงเสียความมั่นใจกันทั้งนั้น
"พี่คิดว่าผมว่างมาคิดขนาดนั้นเลยหรอ"
"แต่ก็ว่างไปแอบดูไม่ใช่รึไง" มือเรียวคว้าฝ่ามือกร้านมาโอบรอบเอวบางก่อนจะยกแขนขึ้นคล้องลำคอหนา คนโตกว่าเขย่งขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอนตัวเข้าหาคนตรงหน้าพร้อมกับลมหายใจร้อนๆ ที่เหมือนสารกระตุ้นให้อีกฝ่าย
"คืนนี้วันเกิดพี่นายก็รู้นี่" ริมฝีปากบางเอ่ยชิดใบหูหนา เกลี่ยปลายจมูกโด่งกับสัมกรามคมช้าๆ
"แต่วันนี้คิวชานยอล ทำยังไงดีล่ะ" ลิ้นเล็กเลียเรียวปากสีชมพูอ่อนพร้อมกับช้อนตาขึ้นมองคนสูงกว่าที่ไม่เคยละสายตาออกจากร่างบางสักนิด
"ทำไงดีล่ะคิมจงอิน" พูดจบก็งับใบหูหนาที่ขึ้นสีแดงจากเลือดลมที่สูบฉีดเต็มกำลังก่อนจะถูกจู่โจมเมื่อขีดความอดทนของคนฟังหายไปแล้ว
"อ...อืม" มือหนากระชับขย้ำเอวบางแน่น ริมฝีปากหยักก้มลงดูดเฟ้นปิดเรียวปากบางที่กำลังยกยิ้มอย่างได้ใจ ขายาวเดินหน้าก่อนร่างบางจะถูกดันจนแผ่นหลังชิดกำแพง
ไม้กายสิทธิ์สองด้ามหล่นลงบนพื้นตอนที่สองร่างบดเบียดเข้าหากัน ลิ้นสากไล่ต้อนไปทั่วโพรงปากเล็ก มือหนาขย้ำก้นงอนเต็มมือ เดินเกมช้าลงเมื่อนิ้วเล็กบนลำคอหนาข่วนอย่างเอาแต่ใจก่อนจะไล่งับริมฝีปากบนของคนตัวสูงราวกับเสพติด
เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอยามมือเรียวลากลงมาตามแผ่นอก ใบหน้าหวานผละออกมาจูบปลายคางคมก่อนจะถูกปล้นจูบร้อนแรงต่อ นิ้วเล็กหยุดเคาะเล่นบนหัวเข็มขัดทีเล่นทีจริง ลากลงมาสัมผัสส่วนกลางลำตัวที่ตอบสนองอย่างไม่ต้องออกแรงมาก ริมฝีปากหนาผละออกมาก่อนจะยกยิ้มมุมปากพร้อมกับจับข้อมือเรียวที่กำลังซุกซนอยู่เอาไว้
"ผมมีวิธีเยอะจะตายไป" เสียงทุ้มกระเส่าชิดใบหูบางก่อนจะขบเบาๆ ตอนที่อีกคนไม่ทันระวังตัวจนต้องรีบคว้าลำคอหนาไว้เป็นหลัก
"อาโลโฮโมร่า (คาถาสะเดาะกลอน)" มือหนาชี้ไม้กายสิทธิ์ของตัวเองไปที่ประตูก่อนจะส่งคืนไม้ของอีกคนให้พร้อมกับทิ้งท้ายรอยยิ้มไว้แล้วเดินออกไป
คิมจงอินมีวิธีเป็นสิบเลยล่ะ...
แคร่ก แคร่ก
เสียงบันไดหินเคลื่อนเปลี่ยนทิศทางกลางดึกทำให้รูปวาดที่แขวนตามผนังลุกขึ้นมาบ่นกันอุบ มือหนาจับราวบันไดเพื่อทรงตัวก่อนจะรีบเดินหน้าเมื่อถึงจุดหมาย ตราสัญลักษณ์รูปสิงโตสีแดงสดถูกแปะไว้เหนือบานประตูใหญ่ จงอินดึงผ้าคลุมล่องหนลงเมื่อรู้สึกเหมือนผ้ากำลังจะหล่น หันมองซ้ายขวาก่อนจะรีบเดินผ่านบานประตูเข้าไป
โถงยาวถูกปูด้วยพรมสีแดงเลือดหมู บานประตูเรียงต่อกันเต็มสองฝั่งปิดสนิทในเวลาบังคับของฮอกวอตส์ ร่างสูงใต้ผ้าคลุ่มผืนใหญ่คายหมากฝรั่งก่อนจะใช้มือหนาลอดใต้ผ้าคลุมออกมาซึ่งถ้ามีคนโผล่มาตอนนี้คงจะตกใจที่เห็นมือคนลอยได้ หมากฝรั่งกลิ่นเบอร์รีถูกแปะไว้บนบานประตูสักบานพร้อมกับมือหนาที่ยกไม้ประจำตัวขึ้นมาวาดตัว s สัญลักษณ์ของบ้านที่ตัวเองอยู่ขนาดเท่าฝ่ามือทับเอาไว้ สลิธีรินไม่ใช่พวกที่ต้องแอบทำความผิดในความมืด เรานำพาความมืดต่างหาก
รองเท้าหนังคู่แพงหยุดตรงหน้าบานประตูสุดท้ายด้านซ้าย ป้ายชื่อของเจ้าของห้องทำให้มุมปากหยักกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก 'O. Sehen' เขาจะพิสูจน์ให้ดูว่าที่หนึ่งของปีสุดท้ายไม่ได้เป็นที่หนึ่งไปซะทุกเรื่องหรอก
"อาโลโฮโมร่า"
แกร่ก...
ลูกบิดสีทองถูกหมุนเข้าไปพร้อมกับร่างสูงใต้ผ้าคลุมผืนใหญ่ มือหนาปิดประตูกลับอย่างเก่าก่อนจะโยนผ้าคลุมล่องหนทิ้งเอาไว้ข้างๆ ตู้เก็บรองเท้า เสียงฝักบัวในห้องน้ำดังไม่ขาดสายทำให้จงอินไม่ต้องเร่งฝีเท้าไปไหน ร่างสูงนั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมกับรอยยิ้ม
ลิ้นสากดุนข้างกระพุ้งแก้มอย่างติดนิสัยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหลังจากเสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น ร่างบางสวมเสื้อยืดสีขาวบางๆ ที่ยาวปิดหน้าขาเพียงแค่คืบเดียว หยดน้ำจากปลายผมสีดำขลับหยดลงบนแผ่นอกบางกระจัดจายทำให้คนมองไม่ต้องเสียเวลาจินตนาการภาพ
"เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส!" ไม้กายสิทธิ์ในมือหนากระเด็นหล่นลงไปข้างเตียง มุมปากหยักยกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับยักไหล่ก่อนจะรั้งเอวบางเข้าหาตอนที่อีกฝ่ายเดินเข้ามา
"พวกสลิธีริน"
C U T
on bio @pupjas
talk : เราไม่มีอะไรจะพูดค่ะ เรามาขอโทษอย่างเดียวที่หายไปนานมาก มันมีปัญหาเยอะมาเลยทั้งโน้ตหายทุกอย่าง ต่อไปนี้เราจะเก็บฟิคสำรองไว้หลายๆ ที่แล้ว ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมกันนะค้า เรายังไม่หายไปไหนน้า เรื่องแจ้งอีกอย่างหนึ่ง ถ้าจะสกรีมฟิคทุกเรื่องในนี้ สกรีมในแท็ก #skypagekh เลยนะค้า เอ็นจอยรีดดิ้งค่า
talk2: เราลืมใส่เพิ่มไป ปกตินร.ในฮอกวอตส์จะไม่สามารถเข้าบ้านหลังอื่นได้ใช่มั้ยคะ แต่ในosนี้ให้เข้าได้นะคะ เพียงแค่มีกฎไม่ให้ออกเผ่นผ่านตอนกลางคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น