คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : sf gray head
#grayheadkh
ห้องสี่เหลี่ยมถูกล้อมรอบไปด้วยกระจกทั่วทุกทิศ
แสงสว่างสีเหลืองอ่อนถูกส่องลงมายังร่างบางที่วาดลีลาอยู่กลางห้อง
เสียงเพลงช้าทว่าจังหวะหนักหน่วงถูกเปิดไว้เสียงดังก้อง
เป็นตัววาดเส้นกำหนดการเคลื่อนไหวร่างกายของเซฮุนในตอนนี้
เซฮุนรักการเต้นเพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่พอจะทำได้เรื่องและยังเป็นสิ่งที่หาเงินประทังชีวิตจนถึงทุกวันนี้
กายบางชุ่มเหงื่อสวมเสื้อกล้ามแขนกว้างสีดำสนิทตัดกับผิวขาวที่แลดูเนียนไร้ตำหนิผิดกับเพศ
ผมหนาสีเทาสว่างสะบัดไปตามจังหวะ หัวไหล่ส่ายไปตามจังหวะเพลง
ฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างจับอยู่ที่หัวเข็มขัด เวฟร่างกายโชว์สรีระ
กล้ามเนื้อบางที่เรียงตัวสวยไล่ลงมาจากแผงอกชุ่มเหงื่อจนแนบลู่ไปกับเสื้อกล้าม
เหงื่อกาฬที่อาบทั่วตัวไม่ได้บอกเพียงความหนักหน่วงของการซ้อม แต่ยังเป็นเสน่ห์
เสน่ห์ที่ทำให้ทุกสายตาต้องจับจ้อง
ไม่เว้นแม้แต่คนที่แอบดูอยู่นอกประตูกระจกของห้อง
ใครก็ได้บอกจงอินทีว่าเด็กคนนี้อยู่มอปลายจริงๆ ขนาดเขาอายุจะสามสิบอยู่แล้วยังไม่ได้ขนาดนั้นเลย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างเสียอารมณ์เพราะดันคิดนอกลู่นอกทางจนเสียงาน
หน้าที่ของเขาคือมาตักเตือนเด็กนี่ที่ทำสีผมผิดมนุษย์ต่างหาก
จงอินเป็นครูฝ่ายปกครองของโรงเรียนชายล้วนที่เพิ่งดำรงตำแหน่งได้ไม่ถึงสามอาทิตย์
ถึงจะเป็นมือใหม่สำหรับที่นี่แต่ประสบการณ์การเป็นครูของเขาก็ 2
ปีกว่าแล้ว
จะเรียกว่าไฟแรงก็คงไม่ใช่เพราะเด็กนี่ก็ทำตัวนอกคอกเสียจนปล่อยผ่านไม่ได้
เล่นทำสีผมประหลาดแบบนั้นมา
จะดูดีขนาดไหนแต่ในรั้วโรงเรียนมันก็ไม่เหมาะสมอยู่ดีนั่นแหละ
"โอเซฮุน"
ร่างสูงถือวิสาสะเดินเข้ามาแล้วเรียกชื่อคนที่นั่งกินน้ำอยู่เพื่อตั้งใจจะเคลียร์ปัญหา
เซฮุนเหลือบตาขึ้นมองเล็กน้อยก่อนจะกระดกน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่สนใจราวกับเห็นอีกคนเป็นธาตุอากาศ
มือเรียวปิดฝาขวดแล้วเช็ดน้ำที่คางมนก่อนจะกดเปิดเพลงเดิมอีกครั้ง
"โอเซฮุน!"
เสียงทุ้มตะคอกออกมาอย่างเหลืออด เป็นเด็กประสาอะไรไม่เคารพผู้ใหญ่แล้วยังกวนประสาทอีก
ไม่มีใครสั่งสอนรึไง
"อะไร?" เซฮุนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะกดหยุดเพลงแล้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่สำหรับคนถูกมองคงจะรู้สึกโมโหกับท่าทางเย่อหยิ่งนั่นไม่น้อย
"พูดกับผู้ใหญ่ทำไมไม่มีหางเสียง"
"เต้นนานคอแห้ง"
ไม่พูดเปล่ายังหยิบขวดน้ำขึ้นมากระดกดื่มหน้าตาเฉยราวกับจะปั่นหัวคนโตกว่าให้โมโหจนหน้าขึ้นเลือด
แล้วก็ดูเหมือนจะได้ผลซะด้วยสิ
"เอาล่ะ ฉันจะมาพูดแค่เรื่องสีผมนาย"
"..."
"มันผิดระเบียบรู้รึเปล่า?"
"รู้"
"แล้วจะทำมาทำไม?"
"ที่ทำงานสั่งให้ทำ"
สาบานเถอะว่าเด็กนี่ต่อล้อต่อเถียงได้กวนประสาทที่สุดในโลก คิ้วโก่งๆ
นั่นเลิกขึ้นราวกับไม่ใส่ใจเรื่องที่เขาพูดอยู่ ไหนจะสายตาที่เหมือนกำลังพูดว่า 'รำคาญ
ออกจากห้องไปสักที' นั่นอีก
"งานอะไรของนาย"
"งานของผมครูจะรู้ไปทำไม" ให้ตายเถอะ
ไอเด็กหน้าจืดนี่...
"ฉันสั่งให้นายไปย้อมสีดำกลับ"
"ครูจ่ายค่าจ้างเดือนนี้ให้ผมมั้ยล่ะ
ถ้าไม่ผมก็ไม่ย้อม"
"เอาเบอร์ผู้ปกครองนายมาเดี๋ยวนี้เลย" มือหนายกขึ้นกอดอกอย่างอารมณ์เสีย คำพูดคำจากับท่าทางของเด็กคนนี้มันยุให้เขาโมโหขึ้นเรื่อยๆ เป็นพวกขาดความอบอุ่นแบบในละครรึไงกันถึงได้พูดจาไม่รู้เรื่องแถมยังกวนประสาทแบบนี้น่ะ
"อยู่คนเดียว"
"อย่ามากวนประสาทฉันนะ"
"พ่อกับแม่ผมตายแล้ว ส่วนน้าอยู่เยอรมัน ผมอยู่ที่เกาหลีคนเดียว ไม่ได้กวนประสาท" จงอินนิ่งไปเล็กน้อยตอนที่ได้ยินคำตอบของคนตรงหน้า สีหน้าเรียบเฉยที่ไม่ได้แสดงออกความรู้สึกอะไรยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นไปใหญ่ ไม่มีเด็กคนไหนชอบพูดถึงอดีตที่น่าเจ็บปวดของตัวเองหรอก ยิ่งเขาเป็นครูเขาควรจะเป็นคนที่สั่งสอนและใส่ใจเด็กคนนี้แทนด้วยซ้ำ
"แล้วนายทำงานอะไรถึงต้องย้อมผมสีประหลาดแบบนี้"
จงอินพยายามเลี่ยงประเด็นไม่พูดถึงเรื่องสะเทือนใจเมื่อครู่
เซฮุนอาจจะก้าวร้าวเพราะไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนคนอื่นแต่ถ้าพูดดีๆ
เด็กนี่ก็อาจจะฟังบ้าง
"เรื่องของผมหน่า"
"งั้นวันนี้ฉันจะไปเยี่ยมบ้านนาย
แล้วไม่ต้องคิดหนีนะ อีกสองชั่วโมงฉันจะมารับ"
คนเป็นครูพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกมาปล่อยให้เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
เขาล่ะอยากจะเรียนให้มันจบๆ ไปสักทีจะได้ไม่ต้องมาคอยเจอครูปกครองจู้จี้แบบนี้อีก
น่ารำคาญชะมัด
"อายุนายเท่าไหร่?" จงอินถามพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่งกับสถานที่ตรงหน้า
คลับโฮสต์ชื่อดังของย่านนี้เป็นที่ที่เด็กหัวเทาคนนี้บอกว่าต้องแวะมาทำงานก่อนกลับห้อง
เด็กผู้ชายมอหกมาทำงานอะไรแบบนี้เนี่ยนะ มือหนาเอาแต่ล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์เตรียมจะโทรแจ้งตำรวจให้มาจับไอเจ้าของร้านที่รับคนไม่ดูอายุ
แบบนี้มันทั้งผิดกฎหมาย ทั้งไม่มีความรับผิดชอบอีกต่างหาก
"ผม 19 แล้วหน่าแค่เรียนช้า"
เซฮุนถอนหายใจก่อนจะพาคนโตกว่าเดินเข้ามาที่หลังร้านซึ่งดูเหมือนจะเป็นห้องพักของพนักงานที่นี่
"ครูมานั่งนี้ตลอดไม่ได้หรอกนะ
เข้ามาในฐานะลูกค้าถ้าไม่ซื้อห้องก็ต้องออกไป อีกอย่างผมก็ต้องทำงานของผม"
เซฮุนพูดขณะที่ถอดเสื้อนักเรียนออกแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตคอจีนสีขาวขนาดพอดีตัว
ร้านนี้ไม่ใช่ผับแบบที่นั่งดื่มกันด้านนอกได้ ลูกค้าทุกคนต้องซื้อห้องส่วนตัว
ส่วนเรื่องโฮสต์ก็แล้วแต่คน บางคนอาจจะแค่มานั่งดื่มในห้องเงียบๆ
คนเดียวแต่มันก็มีไม่ถึง 5 เปอร์เซ็นต์หรอก
"ถ้างั้นพาฉันไปจองห้อง"
"..."
"จองนายด้วย" คนเป็นครูพูดขณะที่มองไปรอบๆ ห้อง เขารู้ว่าเด็กอย่างเซฮุนคงไม่ใช่พวกที่พูดด้วย 3 นาทีแล้วจะยอมลาออกจากงาน อีกอย่างถ้าละเลยปล่อยให้เด็กนี่ไปรับแขกคนอื่นอีกก็คงไม่ดี อยู่กับเขายังไงก็ปลอดภัยกว่า
"ที่นี่เขาจองกันแบบทั้งคืนนะ ตัวผมไม่ใช่ถูกๆ" เซฮุนพูดขณะที่ฉีดน้ำหอม ck be ลงบนซอกคอขาวพร้อมกับรอยยิ้มที่นึกขำความบ้าบิ่นของอีกคน ปกติครูฝ่ายปกครองที่เห็นว่าเขาหัวดื้อมากๆ ก็แค่ทำบันทึกพฤติกรรมแล้วปล่อยไปเหมือนทุกครั้ง แต่ครูปกครองใหม่คนนี้นี่แปลกดีนะ กำลังไฟแรงหรือเพราะอย่างอื่นกันแน่...
"ดูก็รู้อยู่หรอก" จงอินปรายตามองนักเรียนมอปลายปีสุดท้ายก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดูแก้เก้อ นึกถึงเมื่อเช้าที่ไปยืนเหม่ออยู่หน้าห้องซ้อมเต้นตอนที่อีกคนกำลังเต้นอยู่ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่อยากมีแฟนเป็นผู้หญิงหรอก ความจริงก็ชอบผู้ชายด้วยกัน แล้วยิ่งการเป็นโสดมาหลายปีมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะไม่รู้สึกหวั่นไหวอะไรสักนิดกับแรงดึงดูดหลายๆ อย่างในตัวเด็กผู้ชายคนนี้ เอาจริงๆ แล้วเขายังไม่แน่ใจตัวเองด้วยซ้ำว่าห่วงเรื่องเด็กหรือความต้องการในตัวเองกันแน่ บางทีการอยู่กับเขาอาจจะอันตรายกับเซฮุนมากที่สุดก็ได้
"ดูตรงไหน?" ไม่พูดเปล่ายังก้าวเท้าเข้ามาหาคนตัวสูงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอีกต่างหาก ไม่ใช่แค่เพราะจงอินห่างหายกับอารมณ์ตื่นเต้นแบบนี้ไปนาน แต่เพราะการที่เด็กผู้ชายอายุ 19 ตรงหน้าดูเจนโลกจนเขาเองตกใจด้วย ไม่ใช่ว่าแก่แล้วรับไม่ไหวหรอกนะ แค่ตกใจเฉยๆ
"ปากนายไง พูดจาไม่เข้าหู" จงอินแสร้งมองตาอีกคนเป็นเชิงตำหนิก่อนจะหันหลังไปนั่งเก้าอี้ที่วางอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
"เขาเรียกว่าปากน่าจูบต่างหาก" มุมปากสวยยกยิ้มอย่างชอบใจเมื่อเห็นคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันตอนที่เดินหนีไปนั่งที่เก้าอี้ ครูปกครองคนใหม่แปลกจริงๆ นั่นแหละ เขาชักจะสนใจแล้วสิ
"ไปสิ ครูจงอิน"
"ปกตินายมานั่งดื่มเป็นเพื่อนลูกค้าแบบนี้เหรอ?" จงอินพูดก่อนจะยกวิสกี้ในแก้วขึ้นดื่ม
ห้องที่จองมาไม่ได้มีขนาดใหญ่มาก ในห้องมีแค่โทรทัศน์เครื่องใหญ่กับลำโพงแล้วก็โซฟาหนังสีแดงสดที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม แอร์ในห้องกำลังทำงานจนจงอินเริ่มหนาวแต่รสชาติร้อนๆ ของวิสกี้ก็กำลังเล่นงานเขาเหมือนกัน เขาไม่ใช่ผู้ชายเที่ยวกลางคืนหรือพวกคอแข็ง จะเรียกว่าคออ่อนก็คงไม่ถึงขนาดนั้น ดื่มนิดหน่อยก็ยังพอได้แต่ถ้าเยอะมากไปเขาก็คุมสติตัวเองไม่ค่อยอยู่เหมือนกัน
"หลายแบบ"
"..."
"บางคนก็ให้นั่งตัก บางคนก็ให้ปลดกระดุมเสื้อ บางคนก็ขอจูบ"
"แล้วต้องทำตามหมดเลยรึไง?"
"ไม่นะ แล้วแต่ความสมัครใจ"
"..."
"อย่างถ้าครูขอตอนนี้ ผมจะทำให้หมดเลย" มือเรียวยกไวน์ขึ้นดื่มเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ประโยคเมื่อกี้มันดันเข้ามาขัดคอคนตัวสูงจนต้องกลืนลงไปอย่างยากลำบาก
วิสกี้ในแก้วก็บาดคอชะมัด...
"แล้ว...เรื่องผมน่ะต้องย้อมเป็นสีนี้เท่านั้นรึไง"
"เดือนนี้เท่านั้นแหละ"
"อืม" จงอินพยักหน้ารับแล้วกระดกวิสกี้ในแก้วจนหมด เหมือนอาการมึนหัว ร้อนใบหน้าผ่าวๆ มันจะเป็นฤทธิ์ของเหล้าที่เล่นงานเขาจนลืมความตั้งใจเรื่องให้อีกคนเปลี่ยนสีผมไปซะหมด กลายเป็นตอนนี้เขาเห็นแต่ริมฝีปากสีชมพูที่เจ่อขึ้นนิดๆ จนน่าจับจูบ
"อยากรู้มั้ยว่าผมทำงานยังไง"
"อยาก"
"..."
"ลองทำดูสิ"
- cut scene -
on bio @pupjas
"มีเงินกินขนมมั้ย?" เสียงทุ้มถามคนข้างๆ ที่กำลังดูดนมช็อกโกแลตจากร้านสะดวกซื้อเมื่อครู่ ใช่แล้วล่ะ, คิมจงอินกำลังขับรถไปส่งเซฮุนที่โรงเรียน พวกเขาแวะกลับไปที่คอนโดของเขาก่อนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งรถมาด้วยกัน ไม่ใช่การขอติดรถแต่เขาเต็มใจมาส่ง ส่งคนที่ถูกใจมันผิดตรงไหน
เขาเข้าใจเรื่องช่องว่างระหว่างครูกับนักเรียน แน่นอนว่าเราจะไม่ทำให้เรื่องอะไรมันยุ่งยาก แค่แสดงออกในที่ที่ควรก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว กลับกันถ้ามาแก้ที่ความรู้สึกเขาเอง การเจอคนที่ถูกใจในช่วงที่ตัวเองกำลังว่างเปล่ามันปล่อยให้หลุดมือไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยรึไง
สำหรับคิมจงอิน คำตอบคือ ไม่...
"ไม่มี"
"นี่...แล้วก็เย็นนี้รอที่ห้องซ้อมเต้นด้วยเดี๋ยวฉันไปรับ"
"เป็นพวกเลี้ยงต้อยหรอ?" เซฮุนพูดติดตลกก่อนจะเก็บแบงค์ที่อีกคนยื่นให้ใส่กระเป๋ากางเกง
"เสียงแหบยังปากเก่งอีก"
"..."
"หึ..."
talk: ตอนแรกครบ 100 เปอร์แล้ว .จุดพลุ อาจจะสั้นหน่อยนะคะ แต่ยังเหลืออีกตอนนึงน้า เรื่องนี้มันลั่นมาจากภาพที่ฮุนโชว์ 6s ค่ะ เพราฉะนั้นมันก็จะมีแต่อะไรแบบนี้55555555555 ยังไงก็ฝากสกรีมฝากเม้นบ้างน้า #grayheadkh แท็กนี้เลยยย
ความคิดเห็น