คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : os long time ago
โอเซฮุนชอบขวดแก้ว ดอกกุหลาบ สีผสมอาหาร บราวนี่ และคิมจงอิน
เสียงกีตาร์จากเพลง begin again ที่กำลังเล่นอยู่ในโทรศัพท์เหมือนจะยื่นมือพร้อมกับคลี่ยิ้มหวานชวนให้นิ้วมือเล็กๆ ของเซฮุนมาเต้นรำด้วยกัน มือเรียวเคาะโต๊ะไม้ตามทำนอง country ของเพลงที่เดินเอื่อยไปเรื่อยๆ เหมือนนับรอยเท้าบนพื้นหิมะ เซฮุนชอบเพลง country ช้าๆ เบาๆ แทนที่จะเป็นเพลงป็อปจังหวะสนุกๆ เพราะมันทำให้สีผสมอาหารในแก้วของเขากลายเป็นตัวเด่นของเรื่อง
"ฉันเมินบราวนี่เพราะนายเลยนะ" เสียงหวานพูดเบาๆ กับกลีบกุหลาบสีขาวตรงหน้าที่ถูกจัดการผ่าปลายก้านสำหรับจุ่มในแก้วสีผสมอาหารเรียบร้อยแล้ว เม้มริมฝีปากอย่างติดนิสัยตอนที่หยดสีแดงสดลงในน้ำสีใสที่เตรียมเอาไว้ก่อนจะละมือออกมาตักบราวนี่มาร์ชเมลโลของโปรดเข้าปากตามเคย
"ออกมาสวยๆ เลยนะ" เซฮุนพูดกับดอกกุหลาบเป็นประโยคที่สามสิบกว่าๆ ตั้งแต่นั่งอยู่ในบ้านสวนหลังนี้ มือเรียวยกแก้วโกโก้ร้อนที่เย็นลงเพราะถูกทิ้งเก้อไว้นานขึ้นดื่มระหว่างจินตนาการถึงกุหลาบสีขาวที่จะเปลี่ยนเป็นกุหลาบสีรุ้งในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้
คราวนี้เขาอุตส่าห์ไม่กินบราวนี่ตั้งห้านาทีติดต่อกัน ต้องออกมาสวยแน่ๆ
"คุณหนูครับ"
"จงอินแอบดูผมรึเปล่า มาพอดีเวลาเลย" วางแก้วสีขาวในมือลงก่อนจะหันมาคลี่ยิ้มให้บอดี้การ์ดหนุ่มที่อายุไล่เรี่ยกันอย่างเป็นมิตร
ร่างสูงยกยิ้มบางตอบกลับก่อนจะปลดกระดุมเม็ดบนออกสองเม็ดจนเผยแผ่นอกกว้างสีแทนเหมือนบราวนี่ชิ้นโปรดของคุณหนูตรงหน้า ขายาวเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนกำมือแน่นอยู่ รั้งเอวบางเข้าตัวก่อนจะกอดจนกลายเป็นอ้อมกอดหลวมๆ รอบคนตัวขาว
"ผมคิดถึงจงอินแทบแย่" ริมฝีปากเล็กขยับพูดก่อนจะแนบแก้มใสลงกับแผ่นอกกว้างที่ตัวเองชอบ ความอุ่นร้อนจากตัวจงอินยังคงทำให้เขารู้สึกดีเสมอ เหมือนกับทาบมือลงบนแก้วโกโก้ร้อนในฤดูหนาว คิมจงอินอบอุ่นแบบนั้นเลย
"ผมเองก็แทบแย่เหมือนกันครับ" มือหนาลูบแผ่นหลังบางขึ้นลง ก้มลงจูบกลุ่มผมนุ่มกลิ่นสะอาดอย่างคิดถึง เขาทิ้งคุณหนูตัวเล็กของเขาไปหาหลานสาวตั้งเกือบอาทิตย์ ดูสิตอนนี้อ้อนยิ่งกว่าเด็กตัวเล็กซะอีก
"เปลี่ยนน้ำหอมหรอ?"
"ผมลืมหยิบไป พี่สาวเลยเอาของตัวเองมาฉีดให้น่ะครับ"
"ไม่เห็นต้องฉีดเลย จงอินหอมจะตาย" เซฮุนชอบที่จะปาลูกบอลลูกใหญ่ๆ ใส่เขา เพราะแรงต้านความโอเซฮุนของเขามันต่ำอยู่แล้ว ต่อให้เป็นลูกบอลลมเขายังล้มไม่เป็นท่าเลย
"จูบได้มั้ยครับ?"
"อ..อือ" พยักหน้าลงได้เพียงครั้งเดียวก็ถูกมือหนาจับปลายคางขึ้นมาป้อนจูบหอมหวานทันที ริมฝีปากหนายังคงมอบสัมผัสนุ่มยุ่นเหมือนเนื้อสัมผัสของมาร์ชเมลโลที่เซฮุนชอบกิน แต่ปลายลิ้นร้อนนั่นเหมือนกับเหล้าดีกรีสูงๆ ที่ทำให้คนคอแข็งยอมแพ้ แต่เมื่อทั้งหมดมารวมกันอยู่ในจงอินมันก็เหมือนที่เขาพูดกันนั่นแหละ
'ขนมหวานกับแอลกอฮอล์จะทำให้คุณอร่อยขึ้นร้อยเท่า'
-----
จงอินเกลียดกฎของโลกที่บอกว่าเงินเป็นสิ่งที่เยียวยาเราจากความทุกข์ เกลียดที่เขาเองก็ต้องใช้มัน
'พ่อเรียกจงอินไปทำไม'
'...'
'บอกผมสิ'
เสียงหวานที่พูดเมื่อชั่วโมงก่อนยังคงดังชัดเจนอยู่ในหูของคนด้านนอก จงอินยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูบานใหญ่นี่มาเกือบชั่วโมงแล้ว เขายังคงรู้สึกผิดที่บอกสิ่งที่เจอมากับคุณหนูไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นคือเขาเองก็ไม่มีสิทธิจะรู้สึกอะไรด้วยซ้ำ
ในห้องทำงานใหญ่ของตระกูลโอเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่เทียบดูอาจจะมีค่ามากกว่าคนอย่างจงอินด้วยซ้ำ หน้าตาเคร่งขรึมกับการที่คนเป็นนายอย่างประธานโอยืนขึ้นต้อนรับเขาไม่ใช่สิ่งที่จงอินคาดคิดเอาไว้สักนิด ร่างสูงทำได้เพียงโค้งตัวทำความเคารพก่อนจะยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานราคาแพงที่กั้นอยู่
"ปืน กับ เงิน เลือกเอา"
"..."
"ฉันเมตตานายที่สุดแล้วไค"
"ผมขอโทษครับนายท่าน"
"ตอนเข้ามาฉันสอนแล้วไม่ใช่รึไง เป็นหมาไม่มีสิทธิเลียหน้าเจ้านาย" ฝ่ามือใหญ่ของคนเป็นนายกำแน่นจนขึ้นเส้นเลือด ศักดิ์ศรีของเขาเหมือนถูกเหยียบด้วยรองเท้าโสโครกที่ตัวเองเคยปัดฝุ่นออกและเก็บมาดูแล แต่เศษดินก็ยังคงเป็นเศษดินจะขัดเงาดูแลแค่ไหนมันก็ไม่มีทางสะอาดหมดจด เขาเพียงเสียใจที่เศษดินก้อนนี้เกือบจะกลายเป็นทองคำอยู่แล้ว สุดท้ายมันก็แค่เคลือบทับเท่านั้นเอง
"ผมขอโทษครับ" จงอินทำได้แค่ก้มหน้าลงหลบสายตาเกรี้ยวกราดที่เขากลัวมาตลอดชีวิต ตั้งแต่วินาทีแรกที่เข้ามาในบ้านหลังนี้จนถึงตอนนี้ เขาเป็นคนทรพีต่อผู้มีพระคุณของตัวเอง เป็นหมาจอนจัดที่ได้ประดับปลอกคอมีเจ้าของแล้วก็ยังโลภมาก สุดท้ายไม่ใช่ข้างทางที่มันควรกลับไปอยู่หรอก เขาเหมาะสมกับการถูกยิงตายต่างหาก
"หุบปาก หยิบปากกาแล้วเขียนเช็คซะ" ปากกาด้ามแพงถูกโยนมาอย่างแรงจนกระแทกกับหัวของคนฟัง จงอินทำได้เพียงย่อตัวลงหยิบปากกาสีเงินขึ้นมาโดยไม่สนใจเลือดที่ออกมาจากหัวคิ้วและน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตา
"ไปบอกฝันดีเซฮุนแล้วออกไปซะ"
"ครับนายท่าน"
ก็อก ก็อก
"คุณหนูครับ เปิดประตูเถอะนะครับ"
"..."
"ถ้างั้นฝันดีนะครับ" เกลียดที่แม้แต่คำสั่งสุดท้ายของผู้มีพระคุณเขายังทำให้สำเร็จไม่ได้
คิมจงอินเกลียดตัวเอง
-----
15 ปีต่อมา
"170/33" ริมฝีปากเล็กอ่านทวนเลขที่บ้านที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์สลับกับมองป้ายสีน้ำเงินที่แปะอยู่หน้าประตูบ้าน
นานมากแค่ไหนกันที่เขาเปลี่ยนมาดื่มกาแฟแทนโกโก้
นานมากแค่ไหนที่เขาไม่ได้กลับไปในบ้านสวน
นานมากแค่ไหนที่เขาไม่ได้เจอคิมจงอิน
นานจนลืมกันไปแล้วรึเปล่า...
"เอ่อ...ขอโทษนะครับ นี่บ้านคุณจงอินรึเปล่าครับ" เซฮุนถามผู้หญิงที่ดูท่าทางจะอายุน้อยกว่าเขา 2-3 ปี เธอหันกลับมาพยักหน้าด้วยท่าทางงุนงงนิดหน่อยก่อนจะหันหลังกลับไปเรียกใครสักคนที่กำลังเดินตามมา
"ที่รักคะ มีคนมาหาน่ะค่ะ"
ผู้ชายผิวแทนตัวสูงเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างหากแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้มองมาทางเขาสักนิด เด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาน่ารักที่จงอินอุ้มอยู่ต่างหากที่ได้รับรอยยิ้มนั้นไป
เขาไม่ได้รู้สึกใจหล่นวูบเพราะมันไม่ใช่เมื่อหลายปีก่อน เขาแค่กำลังจะร้องไห้เพราะภาพตรงหน้า แต่ไม่ใช่เพราะความเสียดาย เป็นเพราะมันกลายเป็นความสวยงามที่ธรรมดาที่สุดสำหรับพ่อ แม่ ลูก ความสวยงามของการเปลี่ยนแปลงที่ไม่เคยมีอยู่ในเทพนิยายที่เขาเคยชอบอ่านที่เสนอเกี่ยวกับการอยู่กันไปชั่วนิรันดร์ คนเราย่อมแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง ความทรงจำไม่ได้มีแรงดึงดูดหรือยึดติดใครสักคนให้ไม่เปลี่ยนแปลงได้มากขนาดนั้นในโลกแห่งความเป็นจริง เขาขอแค่อย่างน้อยจงอินเรียกเขาว่าคุณหนูอย่างเดิมเขาก็ดีใจแล้ว
"เซฮุน..."
ความทรงจำไม่มีผลมากขนาดนั้นจริงๆ...
talk: ขออนุญาติเปลี่ยนเนื้อหาจากเรื่องเก่าน้า อันนี้มาจากเราฟังเพลง sing for you แล้วมันออกมาฟีลนี้ก็เลยอยากลองแต่งดู มันออกจะสั้นไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะค้า เอ็นจอยรีดดิ้งน้าา
ความคิดเห็น