REST IN KAIHUN {OS/SF}

ลำดับตอนที่ #16 : sf demon kimj #3

#demonkimj

       มือหนาบิดผ้าขนหนูผืนเล็กจนหมาดก่อนจะจับแขนเรียวขึ้นมาเช็ดเพื่อลดไข้ ผิวกายสีน้ำนมขึ้นสีแดงจางๆ เพราะพิษไข้ ยิ่งแก้มเนียนกับปลายจมูกรั้นๆ นั่นยิ่งขึ้นสีแดงจนเหมือนกับมีคนมาแต้มสีเอาไว้ จงอินเช็ดตัวให้คนตัวเล็กเพื่อคลายอาการครั่นเนื้อครั่นตัวให้คนป่วยได้นอนหลับสบาย แต่ดูเหมือนจังหวะหายใจที่เริ่มผิดเปลี่ยนไปจะเป็นตัวที่ทำให้เขาจับผิดได้ว่าคนตัวเล็กตื่นแล้วล่ะ 

       ริมฝีปากหนายกยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกแผนแกล้งคนป่วยได้ นิ้วยาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของอีกคนออกจนแทบหมดก่อนจะใช้ผ้าขนหนูเช็ดจนทั่ว เมื่อเห็นว่าปฏิกิริยาของอีกคนยังไม่มากพอจึงติดกระดุมกลับเข้าที่เดิมเปลี่ยนเป็นใบหน้าคมที่เลื่อนเข้าหาใบหูสีแดงแทน 

       "ตื่นแล้วรึไง" เสียงทุ้มเอ่ยในจังหวะเดียวกันที่ปลายจมูกโด่งเกลี่ยปรางแก้มใส มือเรียวที่ยกขึ้นเตรียมจะผลักอีกคนออกจึงทำได้เพียงกำไว้แน่นเมื่อถูกจับได้ว่าตื่นแล้ว 

       "ค..ครับ" 

       "กลิ่นแป้งยังติดอยู่เลย" จมูกโด่งก้มลงหอมแก้มเนียนก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อมือเรียวยกขึ้นดันหน้าท้องแกร่งให้ผละตัวออกห่าง แต่คุณคิดว่าภูตหัวอ่อนขนาดนั้นเลยหรอ?

       "อ..อื้ออ" เสียงหวานครางฮือในลำคอเมื่อถูกริมฝีปากหนาบดจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว มือเรียวทำได้เพียงขยุ้มเสื้อคนบนร่างยามเรียวลิ้นร้อนไล่กวาดต้อนความหวานอย่างคนขี้แกล้ง ริมฝีปากหนาขบเม้มกลีบปากบางจนสีซีดจากการขาดน้ำกลายเป็นสีแดงฉ่ำ ก่อนจะปิดท้ายด้วยจูบเบาๆ บนริมฝีปากบางพร้อมกับดวงตาคมที่ทำให้เซฮุนต้องหลบหน้าหนี 

       "ปากซีดหมดแล้ว" นิ้วชี้ยาวแตะเรียวปากบางเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะยกยิ้มอย่างที่เซฮุนไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้ใจคนมองเต้นไม่เป็นระส่ำแต่เช้า พระเจ้า, คิมจงอินทำได้ขนาดนี้เลยรึไงกัน

       "พ..พอแล้ว" มือเรียวดันอกแกร่งออกห่างเมื่ออีกคนทำท่าจะก้มลงมาแกล้งกันอีกรอบ ทำไมจงอินถึงชอบทำให้ใจสั่นแบบนี้นะ  

       "ฉันไม่แกล้งคนป่วยหรอกน่า" จงอินตอบเสียงเรียบก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้คนบนเตียงแล้วลุกออกไป เซฮุนขมวดคิ้วแน่นกับตัวเองเมื่อความสงสัยที่ค้างคามาตั้งแต่เมื่อคืนมันยังแย้งอยู่ในหัวไม่จบ 

       เรื่องเสียงหัวใจของจงอิน...

       เซฮุนแน่ใจว่าตัวเองได้ยินมันไม่ผิด ถึงเสียงหัวใจเขาจะเต้นแรงขนาดไหนตอนที่อยู่กับจงอินแต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เขาคิดไปเองแน่ๆ เมื่อคืนเขาได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนทั้งคืน รวมถึงเมื่อกี้ก็ด้วย หัวใจของภูตเต้นไม่ได้นี่ แล้วทำไม... 

       "จงอิน" 

       "อือ" 

       "หัวใจจงอินเต้นได้ด้วยหรอ?" เซฮุนตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เพราะขืนปล่อยให้ค้างคาอยู่แบบนี้เขาคงปวดหัวตาย ยิ่งเรื่องเมื่อวานที่จงอินโกรธเขาอีก 

       "เพิ่งได้ยินรึไง" เสียงทุ้มพูดเหมือนกับตัวเองก็รู้อยู่แล้ว แต่นี่มันแปลกไม่ใช่รึไง ทำไมจงอินถึงทำท่าทางเหมือนเรื่องทั่วไปแบบนี้ล่ะ

       "..." คิ้วสวยขมวดเข้าหากันยิ่งกว่าเก่า เซฮุนรู้สึกเหมือนก้าวตามอีกคนไม่เคยทันเลยสักครั้ง จงอินรู้ทุกอย่างแม้กระทั่งสิ่งที่เกี่ยวกับตัวเขา แต่เขากลับไม่รู้อะไรสักอย่าง 

       มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวก่อนจะหันหน้าหนีอีกคนเพราะความรู้สึกแปลกๆ ที่วิ่งเข้ามาแทนที่ความสงสัย เขากำลังรู้สึกไม่ดีที่จงอินรู้ทุกอย่างแต่กลับไม่คิดจะบอกเขาสักอย่าง เขาไม่ใช่แค่คนที่เดินช้ากว่าแต่เขากลายเป็นคนที่เดินตามทางที่อีกคนขีดเอาไว้ แม้กระทั่งเรื่องสำคัญแบบนี้จงอินยังไม่คิดจะบอกเขาด้วยซ้ำ 

       "ฉันเคยบอกนายไปแล้วไง" เสียงทุ้มพูดตอนที่ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ คนตัวเล็ก มือหนารั้งร่างบางเข้ามากอดก่อนจะลูบผมนุ่มช้าๆ ราวกับจะช่วยคลายเรื่องเครียดให้ 

       "หัวใจฉันเต้นได้แค่ตอนเจอรักแท้" ดวงตาเรียวรีเงยขึ้นสบกับอีกคนเมื่อมือหนาจับปลายคางเรียวขึ้นมา

 

       "ก็เจอแล้วไงใจถึงเต้นได้" 

       "จงอินหมายถึง..." เสียงหวานขาดห้วงไปตอนที่ถูกรั้งเข้ามาจนใบหน้าจมไปกับอกแกร่ง 

       "ไม่สบายก็นอนไปเถอะน่า" 

       เสียงหัวใจจงอินเต้นแรงกว่าหัวใจเขาซะอีก...

       เวลาเกือบสองชั่วโมงที่ทำให้เซฮุนค้นพบว่าการนอนอยู่บนเตียงกับจงอินมีความสุขกว่าการได้ไปเที่ยวสวนสนุกในวันเกิดตอน 5 ขวบซะอีก มีเพียงเสียงหายใจที่ดังอยู่รอบตัวและเสียงหัวใจของจงอินที่ไม่เคยเต้นช้ากว่าเดิมสักวินาที นิ้วยาวเคาะไล่จังหวะที่ดูไม่เป็นจังหวะบนเอวบางราวกับเป็นเปียโนตัวโปรด ไม่มีเสียงร้องฮัมเพลงเหมือนในซีรี่ย์ที่นางเอกจะนอนหน้าแดงอยู่ในอกพระเอก แต่เชื่อเถอะว่าแค่นี้หน้าเซฮุนก็กลายเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้ว 

       "จงอิน" 

       "อืม" 

       "ไม่เหม็นหัวผมหรอ ผมยังไม่ได้สระผมเลย"

       "เหม็น" ใบหน้าหวานซีดลงไปเล็กน้อยตอนที่ได้ยินประโยคนั้นออกมา ก็แหงอยู่แหละเขายังไม่ได้สระผมมันจะหอมได้ยังไงล่ะ แต่ว่าพูดออกมาตรงๆ แบบนั้นมันไม่ทำร้ายใจกันไปหน่อยรึไง 

       "แต่ตรงนี้ไม่เหม็น" จมูกโด่งก้มลงกดลงบนหน้าผากเนียนก่อนจะทาบริมฝีปากหนาจูบเบาๆ เหมือนจะช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้คนที่อยู่ในอ้อมกอด 

       ...แต่ตอนนี้มันร้อนเกินไปจนอยากจะนอนแช่น้ำแทนแล้วล่ะ 

       "ให้สระผมให้มั้ย" เสียงทุ้มพูดขณะที่นิ้วยาวเกี่ยวผมนุ่มเล่นเพราะมันเขี้ยวเส้นผมยาวๆ อย่างธรรมชาติราวกับปกติก็ทำแบบนี้อยู่แล้ว แต่ความจริงคือคนตัวเล็กที่ล้อว่าใจของอีกคนเต้นแรงคราวแรกกลับต้องมานอนเกร็งเป็นหินในอ้อมแขนแกร่งต่างหาก

       จงอินไม่เคยทำแบบนี้แน่นอนว่าเซฮุนไม่มีทางชิน แม้แต่สิ่งที่ทำอยู่บ่อยๆ เขายังไม่ชินเลยด้วยซ้ำ ร่างสูงไม่ได้เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนั้น คำพูดคำจาที่ฟังดูเย็นชาของจงอินยังคงอยู่แต่แววตากับท่าทางมันกลับทำให้ใจคนมองเต้นเร็วขึ้นเหมือนโดนช็อตเป็นระยะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อีกนั่นแหละว่าเขาไม่ชอบ เขาชอบ...ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นอีกคนเท้าแขนมองหน้าเขาอยู่บนเตียงแล้วด้วยซ้ำ 

       แววตาคมของจงอินมันวิเศษที่สุดที่เซฮุนเคยเจอมา แสดงออกให้รู้ว่านิ่งแต่ภายในมันกลับให้ความรู้สึกว่ากำลังเคลื่อนไหวอยู่ ยิ่งเวลาที่จงอินใช้แววตาเจ้าเล่ห์น่ะ

       ...ออลคิล (All Kill) 

       เซฮุนไม่เคยคิดว่าทุกอย่างมันจะบังเอิญมากขนาดนี้ พอได้มารู้ที่หลังว่าจงอินเป็นรักแท้เขายิ่งใจเต้นแรงเข้าไปใหญ่เมื่อนึกถึงสีหน้าที่สระว่ายน้ำเมื่อวาน...แบบนั้นเรียกว่าหึงได้รึเปล่า 

       "ว่าไง?" เสียงทุ้มพูดขึ้นมาอีกครั้งทำให้คนตัวเล็กที่นอนคิดอะไรเพลินๆ อยู่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ แต่ท่าทางแบบนี้จากมุมที่จงอินมองน่ะมันน่าฟัดชะมัด อย่างกับแมวขี้อ้อน

   Rrrr Rrrr

       "ครับคุณน้า" ร่างบางหมุนตัวออกจากอ้อมกอดใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะที่มีสายเรียกเข้าจากคนทางบ้าน 

       "เซฮุนวันนี้หนูว่างมั้ย?" 

       "ว่างครับ" 

       "ถ้าน้าพาแทโอไปฝากไว้ช่วงเช้าได้มั้ย น้ามาทำธุระแล้วไม่มีใครคอยดูเจ้าตัวเล็กน่ะ"

       "ได้สิครับ" เซฮุนตอบรับแทบจะในทันทีที่ได้ยินว่าจะพาแทโอมา เขาไม่ได้เจอเจ้าตัวเล็กมาเกือบปีแล้ว ตอนนี้คงกินจนตัวกลมเป็นก้อนไปแล้วแน่ๆ 

       "งั้นเดี๋ยวอีกสักชั่วโมงน้าจะไปหานะจ๊ะ" 

       "ครับ สวัสดีครับ" 

       "อะไร?" ร่างสูงที่ลุกจากเตียงตอนไหนไม่รู้เดินกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูในมือเอ่ยถามคนบนเตียงที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว คงไม่ใช่สายจากไอครูคนนั้นใช่มั้ย

       "น้าผมจะฝากให้เลี้ยงหลานวันนี้" 

       "เด็กผู้ชาย?" 

       "ครับ ชื่อแทโอ" ร่างบางคลี่ยิ้มจนตากลายเป็นสระอิแถมยังเห็นเขี้ยวเล็กๆ ทำให้คนตัวสูงที่มองอยู่ต้องเบี่ยงความสนใจมาที่ผ้าขนหนูในมือแทน ไม่งั้นเซฮุนคงไม่ได้สระผมแน่ๆ 

       "ฉันไปรอในห้องน้ำนะ" จงอินพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินหายไปทิ้งไว้เพียงคนตัวเล็กที่หุบยิ้มลงช้าๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่อไป นี่เขาขุดหลุมฝังตัวเองทำไมนะ... 

       "ทำไมไม่ถอดเสื้อ" เสียงทุ้มเอ่ยทั้งๆ ที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองทำให้คนที่เพิ่งเข้ามาตกใจเล็กน้อย มือเรียวกำเข้าหากันเพราะอยู่ในสถานการณ์วางตัวลำบาก แม้ว่าจงอินอาจจะไม่คิดอะไรแต่มันก็ยังน่าอายอยู่ดีไม่ใช่รึไง 

       "ผม..."

       "ถ้างั้นก็ไม่ต้องถอด ไปนั่งแล้วกัน" เซฮุนแอบยกยิ้มเล็กน้อยที่อีกฝ่ายยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ คงจะเพราะเขาป่วยด้วยส่วนหนึ่ง แต่ถ้าป่วยแล้วถูกตามใจแบบนี้เขาก็อยากจะป่วยทุกวันเหมือนกันนะ

       เสียงฝักบัวที่เปิดอยู่ไม่ได้ทำให้เซฮุนใจเย็นลงนักเพราะปลายนิ้วยาวที่ลูบอยู่ตามผมเขายังคอยส่งกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ให้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา มือเรียวประสานกันที่ใต้เข่าแล้วโยกตัวไปมาตามแรงที่คนด้านหลังออกอย่างผ่อนคลายเมื่อเริ่มชินกับสัมผัสของมือหนา เปลือกตาสีมุกปิดลงเพื่อให้สายตาได้พักการทำงานอย่างที่ตัวเองชอบทำเวลายืนอยู่ใต้ฝักบัว ต่างแค่ครั้งนี้มีคนคอยดูแลก็เท่านั้นเอง 

       "จงอิน" 

       "อะไร?" 

       "จงอินใจเต้นเพราะผมใช่มั้ยอ่ะ"

       "อืม" 

       "แล้วถ้าผมนอกใจจงอินล่ะ" เสียงหวานพูดขึ้นมาตามความคิดในหัวเพียงเพราะความสงสัยแต่กลับกลายเป็นการกระตุกต่อมหึงของภูตเข้าอย่างจัง มือหนายังคงเคลื่อนไหวปกติแม้ว่าจะเริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมานิดหน่อยแล้วก็ตาม ปล่อยให้ปากเล็กๆ นั่นพูดไปก่อนแล้วค่อยลงโทษทีเดียวก็คงไม่สาย 

       "นายจะนอกใจไปหาไอครูว่ายน้ำนั่นรึไง" 

       "เปล่าสักหน่อย ผมหมายถึงว่าถ้าเกิดแบบ..."

       "อะไร?" เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่ออยู่ดีๆ ริมฝีปากที่พูดจาเจื้อยแจ้วก็กลายเป็นหยุดไปซะอย่างนั้น 

       "สมมติว่าจงอินไปมีคนอื่นแล้วผมเอาคืนบ้างไง" พูดไปก็ก้มหน้าไปเพราะอายกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา นี่เขาขุดหลุมฝังตัวเองกี่ครั้งแล้วนะ 

       "ทำไมถึงคิดว่าฉันจะไปมีคนอื่นล่ะ" มือหนาปิดฝักบัวลงก่อนจะจับไหล่คนที่นั่งกอดเข่าอยู่ในอ่างให้หันมาเผชิญหน้า ริมฝีปากที่ยกยิ้มเล็กน้อยกับดวงตาที่ยากจะคาดเดาของจงอินน่ะ ให้ตายเถอะ

       "ผมแค่สมมติเฉยๆ" ดวงตาเรียวรีสบเข้ากับดวงตาคมของอีกคนได้ไม่ถึงวินาทีก็ต้องหลุบมองต่ำเพราะใจที่เต้นรัวราวกับจะเด้งออกมานอกอก มือเรียวเย็บเฉียบเมื่อถูกมือหนาจับเอาไว้ก่อนเซฮุนจะกลายเป็นหุ่นเชิดตัวเล็กๆ ที่ถูกจับอย่างไม่มีทางขัดขืน 

       ร่างบางหลับตาแน่นบนตักแกร่งที่ถูกช้อนขึ้นมาวางอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เสียงลมหายใจที่พรูออกมาของจงอินทำเอาเซฮุนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ยิ่งตอนที่ริมฝีปากหนาทาบจูบบนไหล่เนียนแล้วลากมาจนถึงลำคอนั่น เขาหายใจไม่เป็นจังหวะแล้ว... 

       "นายมั่นใจเถอะว่าฉันจะไม่ไปมีคนอื่น" เสียงทุ้มพูดขึ้นราวกับเสียงที่ดังก้องให้ห้องโถงใหญ่ที่มีเซฮุนนั่งฟังอยู่คนเดียว มือหนาเลิกปลายเสื้อเชิ้ตที่เปียกน้ำขึ้นก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าไปรั้งเอวบางให้กระชั้นชิดเข้ามาราวกับจะฟังเสียงหายใจของอีกคนให้ครบทั้งหมด 

       "อ..อื้อ" ริมฝีปากบางร้องอย่างยากลำบากเมื่อลิ้นร้อนแตะลงมาบนลูกกระเดือกก่อนจะขบดูดจนขนกายลุกทั่วร่าง มือเรียวจิกท้ายทอยหนาแน่นเพราะความเสียวซ่านที่ปกปิดไว้ไม่อยู่แต่ดูเหมือนภูตประจำตัวของเขาจะไม่ยอมอ่อนข้อให้สักนิด 

       "แต่ถ้านายไปมีคนอื่น หมอนั่นไม่รอดแน่ ...นายเองก็ด้วย" 

       "อืมม" เสียงหวานร้องในลำคออย่างห้ามไม่ได้เมื่อถูกประกบจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว มือหนาขย้ำบั้นท้ายเต็มมือจนคนถูกรังแกต้องครางออกมาเพราะความรู้สึกที่แล่นไปทั่วร่าง มือเรียวบีบท้ายทอยหนาแน่นยามเรียวลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดอย่างราชสีห์ที่ตั้งใจจะปลอบโยนลูกกระต่าย แต่ราชสีห์ก็ยังคงเป็นเจ้าป่า กับสัตว์อาศัยอย่างเขาคงดูเหมือนเป็นการถูกรังแกซะมากกว่า 

       "พ..พอแล้ว" มือเรียวดันอกแกร่งออกห่างเมื่อผละจูบออกให้หายใจในจังหวะที่ลมหายใจกำลังจะหมด แต่แก้มเนียนที่ขึ้นสีแดงซ่านเพราะเลือดสูบฉีดอย่างไม่เคยมาก่อนมันทำให้จงอินยิ่งอยากจะรังแกอีกคนต่ออย่างห้ามไม่ได้ 

       "อ..อื้ม" เสียงทุ้มครางในลำคออย่างขัดใจก่อนจะป้อนจูบร้อนแรงให้อีกคนอย่างไม่รีรอ มือเรียวที่จิกลำคอหนาอย่างเสียวซ่านทำเอาคนตัวสูงแสบไม่ใช่เล่นแต่สุดท้ายก็ดูเหมือนจะกลายเป็นการเติมฟืนให้กองไฟเสียมากกว่า เพราะเสียงครางหวานๆ นั่นน่ะติดไฟง่ายที่สุดแล้ว...

       "อันนี้แม่ผมส่งมาให้เมื่อวันก่อน" มือเรียวยื่นแผ่นสติ๊กเกอร์สีทองสามแผ่นให้คนตัวสูงก่อนจะหันไปจัดของบนโต๊ะทำการบ้านต่อ มือหนาหยิบมาแล้วเหน็บไว้ในหนังสือเล่มบนสุดของกองที่เป็นวิชาคณิตศาสตร์ก่อนจะเดินไปซ้อนแผ่นหลังบางแล้วใช้ผ้าขนหนูสีขาวขยี้ผมเปียกหมาดๆ ให้อีกคน 

       แน่นอนว่าที่เซฮุนไม่ได้นอนหลับอยู่บนเตียงเพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อครู่ เซฮุนตัวร้อนขึ้นมาจนน่าเป็นห่วงทำให้เขาต้องหยุดทุกอย่างไว้แค่นั้นแม้ว่าจะถึงขึ้นไหนแล้วก็ตาม ร่างบางกำลังป่วยอยู่และอีกอย่างเซฮุนก็ไม่ใช่เครื่องมือรองรับอารมณ์ของเขา จะให้เอาเปรียบกันแบบนั้นก็คงจะใจร้ายเกินไปแล้วล่ะ 

       "ผมจะลงไปซื้อของกินเตรียมไว้ให้แทโอ ไปด้วยกันมั้ย?" 

       "ให้สติ๊กเกอร์มาแล้วถามแบบนี้เนี่ยนะ" เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ กับท่าทางไร้เดียงสาของคนตรงหน้า ถ้าอยากจะให้เขาไปด้วยทำไมไม่ถามกันตรงๆ ล่ะ เล่นให้สติ๊กเกอร์มาแบบนี้แล้วจู่ๆ ก็ถามอย่างนี้เรียกว่าบังคับทางอ้อมได้รึเปล่า 

       "ไม่ไปก็บอกว่าไม่ไปสิ" เสียงหวานพูดอย่างน้อยใจ ก็จงอินชอบมาพูดแซวเขาแบบนี้ถ้าไม่อยากไปหรือว่าขี้เกียจก็บอกได้นี่ไม่เห็นต้องมาหัวเราะใส่แบบนี้เลย 

       "ใครบอกว่าไม่ไปล่ะ" มือหนาขยี้หัวอีกคนลงแรงๆ อย่างมันเขี้ยว ดูน้ำเสียงพูดเข้าสิแค่นี้ทำเป็นน้อยใจไปได้ 

       "ก็หัวเราะใส่ผมนี่" 

       "ตัวแค่นี้ถือของไม่ไหวหรอก" ก้มลงไปกระซิบข้างหูเล็กจนคนที่ยืนบ่นอุบอิบอยู่เม้มปากเบี่ยงหน้าหนีแทบไม่ทัน ทำไมจงอินถึงเก่งเรื่องแบบนี้นักล่ะ 

       "เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ" เซฮุนพูดก่อนจะรีบปลีกตัวออกไปก่อนจะโดนแกล้งไปมากกว่านี้ แค่นี้เขาก็กลายเป็นตัวตลกไปแล้ว

       "ป่วยอยู่ยังไม่ดูแลตัวเองอีก" เสียงทุ้มเอ่ยดุคนตัวเล็กที่เดินออกมาจากห้องโดยไม่ใส่หน้ากากอนามัยออกมาด้วย มือหนาจึงจัดการคาดให้อีกคนเสร็จสรรพโดยไม่ลืมแตะหลังมือกับหน้าผากเนียนวัดอุณหภูมิก่อนด้วย

 

       "แค่ลงไปข้างล่างเอง" เสียงหวานแอบพูดบ่นนิดหน่อยก่อนจะกดลิฟต์เมื่อคนตัวสูงเข้ามาแล้ว มือเรียวที่เตรียมจะยกขึ้นถูกันเพราะอากาศเย็นถูกคว้าไว้โดยมือใหญ่ก่อนจะกลายเป็นการประสานนิ้วอย่างที่เห็นกันในคู่เดทใหม่ๆ โอเซฮุนตั้งสติหน่อยสิ แค่นี้เอง 

       หายใจเข้า... 

       หายใจออก...

       รถเข็นคันสีดำมีคิมจงอินเป็นคนประจำตำแหน่งคนขับและโอเซฮุนเป็นคนบังคับทิศทาง โซนแรกที่เข้ามาคงไม่พ้นแถบขนมขบเคี้ยวที่เด็กๆ ชอบ มือเรียวไม่ลังเลที่จะหยิบเยลลี่รูปหมีที่แทโอชอบกินก่อนจะหยิบช็อกโกแลตของโปรดของตัวเองติดมาด้วย 

       เซฮุนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อภูตประจำตัวไม่สามารถทำให้เขาเขินได้เพราะต้องเข็นรถอยู่ เขายอมรับว่าสถานการณ์ตอนนี้มันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง สถานะของเรา ความรู้สึกของเขา และท่าทางของจงอิน เซฮุนไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าคนตัวสูงเริ่มแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเช่นการจับมือแบบเมื่อครู่แต่เพราะเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วอย่างครูชานยอลจงอินก็เป็นคนออกปากเองว่าหึง ถ้าเขาจะใช้โอกาสนี้คิดเข้าข้างตัวเองสักหน่อยคงไม่มีใครว่าหรอกใช่มั้ย 

       "จงอินอยากได้อะไรรึเปล่าครับ" 

       "ฉันอยากลองกินขนมบนนั้นน่ะ" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ชั้นบนสุดที่มีมาชเมลโล่ถุงใหญ่วางอยู่ เซฮุนวางของในมือลงรถเข็นก่อนจะเดินไปที่หน้าชั้นวางของเพื่อหยิบขนมให้คนขับตัวสูง 

       คงเพราะขนมมันอยู่สูงไปหน่อยตอนที่เขย่งขาเอื้อมมือไปหยิบปลายเสื้อสเวตเตอร์ที่สวมอยู่เลยเลิกขึ้นมาจนเห็นเอวบางทำให้คนตัวสูงต้องรีบเดินมาจับปลายเสื้อไว้ให้ 

       "ฉันหยิบเอง" จงอินจับตัวอีกคนให้ถอยออกมาก่อนจะเขย่งแล้วหยิบถุงขนมมาอย่างง่ายดายส่วนคนตัวเล็กก็ทำได้แค่เกร็งหน้าตัวเองไม่ให้แสดงออกอะไรมากนักแม้ว่าในใจจะเขินอยู่แทบตายก็ตาม 

       "เป็นอะไร?" เสียงทุ้มถามคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้านิ่งเหมือนเหม่ออยู่ เซฮุนสะดุ้งก่อนจะส่ายหน้าแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้อีกคนรู้ทัน 

       "ผมไม่รู้ว่าจะซื้อรสอะไรเฉยๆ อันนี้แล้วกัน" มือเรียวหยิบป็อกกี้รสสตรอว์เบอร์รี่มาสองกล่องก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าเดินนำหน้าอีกคนไป

       "ฮัลโหลครับคุณน้า" กดรับสายแล้วแนบหูกับโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของคุณน้า คงถึงกันแล้วสินะ 

       "น้าถึงแล้วนะ เราลงมารับน้องหน่อยได้มั้ย?"

       "ตอนนี้ผมอยู่ตรงซุปเปอร์ด้านล่างน่ะครับ เดี๋ยวผมออกไปรับน้องนะครับ"

       "ไปไหน?" มือหนาจับแขนเล็กไว้เมื่อเห็นว่าอีกคนหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป 

       "ไปรับแทโอ เดี๋ยวผมมานะ" พูดจบก็เดินออกไปนอกร้านปล่อยให้คนตัวสูงอยู่กับรถเข็นไปก่อน 

       "อ้าวเซฮุน!" 

       "คุณน้าสวัสดีครับ แทโอมานี่เร็ว" 

       "ฮุน เตฮุน" เด็กชายวัยขวบกว่าที่ยื่นอยู่ด้านหลังแม่พอได้ยินเสียงพี่ชายคนสนิทก็รีบวิ่งด้วยขาป้อมๆ เข้ามาหาทันที 

       "แก้มยุ้ยเชียว" ย่อตัวลงไปนั่งยองๆ กับพื้นแล้วบีบแก้มนิ่มๆ อย่างมันเขี้ยวก่อนจะได้ยินเสียงร้องฮื่อของเจ้าตัวเล็กที่ส่ายหน้าหลบแล้วเข้ามาซุกแก้มกับไหล่เขาแทน 

       "ฮื่อออ" เซฮุนเลียนเสียงเด็กน้อยที่ถูแก้มกับคอเขาอยู่ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงแทโอบ่นว่าหิวๆ อยู่ข้างหู คงไม่กล้าบอกแม่เลยมาอ้อนเขาแบบนี้สินะ

       "น้าฝากด้วยนะเซฮุน แทโออย่าดื้อนะ" 

       "อืออ" ไม่เงยหน้าขึ้นมาพูดแถมแขนเล็กๆ นั่นยังเกาะคอเซฮุนแน่นอย่างกับทากาวไว้อีกต่างหาก 

       "สวัสดีครับคุณน้า" ยกมือไหว้ลาคนเป็นน้าทั้งที่ยังนั่งอยู่กับพื้นเพราะเจ้าก้อนกลมเกาะไม่ยอมปล่อย 

       "ฮึบ! หน้ากลมเป็นซาลาเปาแล้วนะเราน่ะ" ยกน้องขึ้นมาอุ้มแล้วตบก้นกลมเบาๆ พร้อมกับยู่จมูกใส่ใบหน้าเบี้ยวบูดที่บ่นว่าหิวอย่างนึกมันเขี้ยว 

       "หิว ฮุนหิว" แล้วดูยู่ปากเข้าสิ เจ้าก้อนเอ้ย 

       "แทโอนี่พี่จงอิน" มือเรียวตบก้นกลมให้เด็กที่เอาแต่ซุกหน้าอยู่กับคอเขาเงยขึ้นมามองผู้ชายที่กำลังเข็นรถเข็นอยู่ 

       "ไม่อาว"

       "พี่จงอินมีขนมนะ" ทันทีที่จบประโยคเด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างกับมีสปริงติดอยู่ นิ้วเล็กเกาเบาๆ บนคอที่เกาะอยู่เหมือนกำลังตัดสินใจก่อนจะยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปหาคนผิวแทนตรงหน้า

       "จงอินอุ้มน้องสิ" 

       "หะ?" 

       "อุ้มเด็กเป็นมั้ยครับ แบบนี้" ส่งน้องให้คนตัวสูงอุ้มแล้วจับแขนแกร่งให้เป็นท่าก่อนจะปิดท้ายด้วยยิ้มตาสระอิใส่แทโอแต่การที่เงยหน้าขึ้นมาแบ่งยิ้มให้จงอินด้วยนี่สิ 

       "หนมอ่ะงิน" เสียงเล็กร้องงอแงพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองคนที่อุ้มอยู่ด้วยสายตาอ้อนๆ 

       "เอ่อ...บนห้อง...นะครับ" 

       "เร็วๆ เลย ตะโอหิวแล้วอ่ะ" พูดจบก็ซุกหน้าลงกับอกแกร่งเป็นลูกหมีโคอาล่าเกาะต้นยูคาลิปตัส จงอินเผลอยกยิ้มบางอย่างเอ็นดูตอนที่นิ้วเล็กเกาคอเขาเบาๆ ก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะมาจากร่างบางข้างๆ 

       "งั้นเดี๋ยวผมเข็นรถแทนนะ" พูดจบก็เข้าประจำที่แทนคนตัวสูง เข็นรถตามหลังจงอินที่อุ้มแทโอด้วยท่าทางเกร็งๆ คอยมองคนตัวสูงถามเจ้าก้อนว่า 'อันนี้หรอ?' ตอนที่นิ้วป้อมๆ ชี้ไปที่ขนมบนชั้นวางแล้วหยิบมาใส่รถเข็นตามคำสั่ง 

       "ไม่ใช่สีจมปู อันนู้นสีจ้ม" 

       "สีอะไรนะครับ?"

       "จ้มอ่ะ งินสีจ้ม" 

       "อันนี้?" 

       "อื้อ!" พูดจบก็ซุกหน้าลงกับคอแกร่งอย่างเดิม 

       ทำไมเซฮุนถึงคิดว่าจงอินเหมือนคุณพ่อมือใหม่เลยล่ะ คุณพ่อกับลูกชายกินจุด้วยสิฮ่าๆ

       "พี่ขอกินบ้างสิ" เซฮุนแบมือขอขนมจากเจ้าก้อนกลมที่นั่งเคี้ยวเยลลี่อยู่บนตักจงอิน แก้มขาวป่องจนเหมือนอมลูกปิงปองเอาไว้ข้างในแต่มือป้อมๆ ก็ยังส่งเยลลี่หลากสีเข้าปากไม่หยุดเหมือนเครื่องปล่อยลูกเทนนิสอัตโนมัติ 

       "ของตะโอ" ไม่พูดเปล่ายังดึงห่อขนมไปซ่อนไว้ใต้ขาคนตัวสูงอีกต่างหาก 

       "แทโออ่าพี่ขออันหนึ่งสิ" 

       "ม่ายย" 

       "ใจร้าย" ยู่หน้าใส่เด็กแก้มตุ่ยไปทีหนึ่งก่อนจะย้ายมานั่งข้างๆ จงอินแทน ขืนนั่งจ้องหน้ากับเจ้าก้อนต่อเขาคงได้ตีก้นเด็กดื้อแน่ๆ

       "เซฮุน" 

       "หือ" เสียงหวานขานรับพร้อมกับหันไปมองคนที่เรียก จงอินไม่ได้พูดต่อเพียงแบมือให้อีกฝ่ายเห็นเยลลี่หมีสีแดงบนมือที่น่าจะแอบหยิบตอนแทโอเผลอมา 

       "หยิบไปเร็วๆ สิ"

       "ค...ครับ" มือเรียวหยิบเยลลี่มาก่อนจะใส่ปากแล้วเคี้ยวอยู่เงียบๆ คอยแอบมองมือหนาที่ลูบหัวคนบนตักด้วยใจตุ่มๆ ต่อมๆ 

       เซฮุนเดินสะดุดหลุมที่จงอินขุดเอาไว้จนแทบคลานแล้ว 

       "เอาอีกมั้ย?" เสียงทุ้มหันมากระซิบพร้อมกับเลิกคิ้วใส่ ให้ตายเถอะ เซฮุนสะดุดเป็นรอบที่ไหร่แล้วกัน 

       "ไม่เป็นไรครับ" 

       "หยิบมาแล้ว เอาไปเถอะ" 

       "ครับ"

       "งิน ตะโอกับยะน้า" โบกมือเล็กให้คนตัวสูงก่อนจะวิ่งมากอดขาพี่ชายคนสนิทที่หวงขนมด้วยเหมือนกำลังง้อ

       "ฮุน ไปนะบ๊ะบัย" เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มกว้างให้จนเซฮุนต้องใจอ่อนลูบผมนุ่มก่อนจะโบกมือลากันจนน้องเดินหายไป

       พอส่งแทโอกลับบ้านเสร็จก็เดินกลับเข้ามาเก็บห่อขนมกับตุ๊กตาที่น้องรื้อออกมาเล่นจนเกลื่อนห้อง เซฮุนก้มลงเก็บโดยไม่ได้สนใจคนตัวสูงด้านหลังที่มองเอวบางที่โผล่ออกมาจากเสื้อตอนหยิบนู่นนี่อยู่ 

จงอินลืมบอกเรื่องอาการป่วยของตัวเองไป จำครั้งแรกที่เจอกันได้มั้ย แบบนั้นแหละ...

Talk: อ่านตอนจบได้เลยค่า next