คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : os my lovely microwave man
รถ mini copper คันสีแดงที่ถูกแต่งล้อรถนิดหน่อยเพื่อเพิ่มความแมนให้คนอื่นรู้ว่าเจ้าของรถเป็นผู้ชาย จงอินเองไม่ได้เป็นผู้ชายที่ชอบรถเหมือนคนอื่นๆ เพราะปกติก็ขับแค่รถกระบะไปตรวจรอบๆ ฟาร์มหรือไปบ้านพักคนงาน รถคันนี้เป็นไอเดียคนตัวเล็กที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ ต่างหาก เซฮุนชอบพูดว่าเวลาไปติดต่อลูกค้ารายใหญ่ขับรถกระบะไปมันดูเป็นการไม่ให้เกียรติคู่ค้า ตอนแรกก็แค่รับฟังไม่ได้คิดจะซื้อตามที่อีกฝ่ายบอกจริงๆ หรอก แต่พอโดนอ้อนเข้าให้จงอินก็กลายเป็นขี้ผึ้งเหลว ใจอ่อนให้อีกคนอย่างไม่มีข้อกังขา
"เป็นอะไรนั่งยิ้มตลอดทางเลยหะ" มือหนาหยิกแก้มนุ่มเบาๆ ก่อนจะเห็นอีกคนทำหน้ามุ่ยแล้วคลี่ยิ้มออกมาต่อ ทั้งๆ ที่ปกติจะแอบบ่นแท้ๆ นี่ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่
"เปล่าครับ" เซฮุนหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนจะมองออกไปนอกกระจกรถอย่างเพลินอารมณ์ นิ้วเรียวเคาะหน้าขาตัวเองเป็นจังหวะราวกับว่าสอบคณิตศาสตร์วันนี้ได้ท็อปของสายชั้น
ริมฝีปากบางยกยิ้มเหมือนกับเด็กเล็กที่ต้องเกร็งหน้าไม่ให้ยิ้มเพราะคุณพ่อเพิ่งจะซื้อรถแข่งมาง้อหลังจากที่ตีก้นไป ความจริงแล้วเขาดีใจเรื่องอาหารเย็นมือนี้ต่างหาก ไม่ได้ดีใจที่เป็นบาร์บีคิวเมนูที่กำลังอยากกินอยู่ ความจริงก็นิดนึงแต่ส่วนมากมาจากคำสัญญาของพี่จงอินต่างหาก
ช่วงนี้เขารู้ว่าอีกฝ่ายงานยุ่งแต่ก็ยังอุตส่าห์มารับ-ส่งแถมยังจะทำอาหารให้กินตอนเย็นอีก ถ้าพี่จงอินทิ้งเขาไปคงจะร้องไปเจ็ดวันเจ็ดคืนแน่ๆ
เซฮุนไม่เคยเบื่อกับชีวิตเส้นตรงของตัวเอง เขากลับชอบด้วยซ้ำที่มีผู้ปกครองตัวสูงคอยตักเตือนบอกกล่าว คอยย้ำว่าการเรียนต้องมาเป็นอันดับหนึ่งก่อนจะฉวยโอกาสเอาเปรียบเขาแล้วพูดว่า พี่ก็ต้องมาเป็นที่สองนะ เซฮุนรู้สึกตลกกับคำหยอดยุค90แบบนั้น แต่พอพี่จงอินพูดออกมาเขากับอยากนอนฟังมันทุกคืน
"วันนี้พี่คริสตัลมาหานะ" จงอินกำลังพูดถึงหญิงสาวหน้าตาเปรี้ยวเชี่ยวเพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัยมหา'ลัยหรืออดีตแฟนสาวคนล่าสุดเมื่อสามปีที่แล้ว สาบานได้ว่าตัวเขาเองน่ะไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่เพราะคริสตัลทำงานในวงการบันเทิงจึงมาติดต่อใช้สถานที่ของเขาอยู่บ่อยครั้ง มีแต่เซฮุนนั่นแหละที่ชอบหึงหวงแถมยังออกตัวว่าไม่ชอบที่อีกฝ่ายทำตัวสนิทกับเขาเกินเหตุอีกต่างหาก ก็คริสตัลเป็นผู้หญิงขี้เล่นยิ่งท่าทางเวลางอนของเซฮุนน่ะน่าแกล้งเป็นไหนๆ คนอย่างคริสตัลจองจะไม่แกล้งต่อก็ดูจะหลุดคอนเสปไปหน่อย เรียกว่าเจอกันเมื่อไหร่ไม่เห็นเซฮุนฟึดฟัดเพื่อนเขาคงขาดใจตาย
"มาอีกแล้วเหรอครับ" เซฮุนถอดหูฟังออกแล้วทำหน้าง้ำงออย่างเด็กเอาแต่ใจ เขาไม่ใช่เด็กพูดยากหรือไม่เชื่อฟังหรอกนะ แต่กับเรื่องนี้ขอเว้นไว้สักอย่าง ก็พี่คริสตัลเล่นตัวติดกับพี่จงอินแบบนั้น ถ่านไฟเก่ามันจะติดขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้ ถ้าวันหนึ่งพี่จงอินเกิดกลับไปคบกับพี่คริสตัลจริงๆ เด็กมอหกอย่างเขาจะทำอะไรได้ล่ะ
"ทำหน้างออีกแล้ว" จงอินขมวดคิ้วดุแฟนเด็กไปก่อนจะใช้ปลายนิ้วจิ้มแก้มนุ่มเบาๆ ให้เลิกก้มหน้าหนีสักที
"ก็ผม...ฮื่ออ" เซฮุนสะบัดหน้าหนีนิ้วยาวที่จ้องจะบีบจมูกเขาให้เสียจนได้ก่อนจะเอนหัวลงซบไหล่กว้างเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายจับให้พิงลงมา จงอินเพิ่งจะพบข้อดีของรถผู้หญิงคันนี้นี่แหละ เล็กแบบนี้จะได้ใกล้กับเซฮุนมากขึ้น
"เป็นเด็กดีเดี๋ยวจะแวะซื้อชานมให้นะครับ" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับลูบผมนุ่มมือไปด้วย กลิ่นยาสระผมกุหลาบของอีกคนที่ลอยฟุ้งขึ้นมาทำให้จงอินแปลกใจได้ทุกครั้ง ตอนที่ยังมีแสงอาทิตย์มันส่งกลิ่นหอมสดชื่นราวกับดอกไม้แรกแย้ม แต่เมื่อมีเพียงแสงของดวงดาวมันกลับส่งกลิ่นเหมือนดอกไม้หอมที่ถูกรนไฟ...หอมยิ่งขึ้นไปอีก
"งือ.." เซฮุนครางตอบในลำคอแล้วก้มหน้าลงซุกกับลาดไหล่กว้างอย่างแมวขี้อ้อน เขาแค่ชอบที่จะฟังเสียงทุ้มๆ นั่นพูดคำว่าครับชัดๆ คุณรู้มั้ยว่าคำว่าครับของพี่จงอินน่ะน่าฟังขนาดไหน ทั้งทุ้มทั้งนุ่ม เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย...
"พอพูดถึงชานมก็เงียบเลยนะ" จงอินหัวเราะเบาๆ กับท่าทางที่เปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือของอีกคนเมื่อพูดถึงของโปรด โอเซฮุนนี่เด็กจริงๆ แล้วเขาก็ดันตกหลุมรักเด็กคนนี้ด้วยสิ ซุกคอเป็นแมวแบบนั้นใครจะปีนขึ้นมาจากหลุมไว้กันล่ะ เขาคนหนึ่งล่ะที่ยอมแพ้นอนอยู่ก้มหลุมให้อีกคนขุดลึกลงไปจนกว่าจะพอใจ ให้เขาตกหลุมรักโอเซฮุนลึกลงไปจนถึงแกนโลกเลย
"รับเด็กเสร็จแล้วเหรอ?" คริสตัลคุยกับลูกน้องเรื่องสถานที่เสร็จก็หันมาทักเพื่อนสนิทที่เดินมาพร้อมกับเด็กหน้ามุ่ยทันที แค่เห็นหน้าเอาแต่ใจของเซฮุนเธอก็อยากจะแกล้งแล้ว น่าหมั่นเขี้ยวชะมัด
"สวัสดีครับ" เซฮุนละริมฝีปากออกจากหลอดที่กำลังดูดไข่มุกก้นแก้วก่อนจะโค้งตัวเป็นการสวัสดีหญิงสาวตรงหน้า
"เซฮุนชอบกินช็อกโกแลตเหมือนพี่เลย ใช่มั้ยจงอิน?" คริสตัลปิดท้ายประโยคด้วยเสียงขำเล็กๆ พร้อมกับขยิบตาให้จงอินไปหนึ่งทีที่แกล้งทิ้งระเบิดให้เพื่อนสนิทได้สำเร็จ เธอไม่ได้จะยุยงให้จงอินกับเซฮุนทะเลาะกันหรือหวังจะแย่งคุณเจ้าของฟาร์มมาหรอกนะ เธอแค่เอ็นดูเด็กหนุ่มตรงหน้าเลยชอบแกล้งก็เท่านั้น
"ตลกหน่าไหนบอกว่าชอบชาเขียวไง"
"จำได้ด้วยนี่~" คริสตัลยกยิ้มอย่างได้ใจเมื่อเพื่อนชายถอนหายใจออกมาช้าๆ อย่างเอือมระอา แกล้งสองคนนี้น่ะสนุกที่สุดแล้วเชื่อเธอสิ
"ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว มีงานก็ไปทำสิ"
"ย่ะ!" คริสตัลเบ้ปากตามหลังเพื่อนตัวสูงที่เนียนจับมือเซฮุนซะแน่นก่อนจะนึกตลกสีหน้างุ่ยๆ ของเซฮุนตอนที่เห็นหน้าเธอขึ้นมา เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ นั่นแหละ น่ารักจนเธออิจฉาจงอินเลยล่ะ
แสงแฟลชกะพริบรัวถี่ในมือของตากล้องที่โฟกัสนางแบบตรงหน้า มือเรียวสวยถูกเติมเต็มด้วยช่อยิปโซที่ห่อด้วยกระดาษสีน้ำตาลพร้อมกับผูกเชือกกระดาษทับไว้อีกที่ ร่างบางในชุดเดรสพอดีเข่าลายสก็อตสีฟ้าอ่อนกำลังนั่งหลับตาพริ้มอยู่บนกองฟางตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอเอาไว้ช้าๆ จงอินรู้สึกเหมือนได้ดูเซฮุนตอนเพิ่งตื่นนอนจริงๆ
"ขอเข้าไปถ่ายในสนามเด็กเล่นตรงนู้นได้ป่ะ?" คริสตัลสะกิดไหล่เจ้าของฟาร์มตัวสูงก่อนจะชี้ไปยังลานว่างเล็กๆ ที่มีสไลเดอร์สีม่วงกับไม้กระดกตั้งอยู่
"เอาดิ" จงอินหยิบโค้กในมือคนข้างๆ มาดื่มเมื่ออนุญาตไป ที่ตรงนั้นเรียกว่าสนามเด็กเล่นไม่ได้ด้วยซ้ำ มีแค่ของเล่นเก่าๆ ตั้งอยู่สองชิ้นแต่เชื่อเถอะว่ามันทำให้เขาติดงอมแงมแหมว่าจะขึ้นมอปลายแล้วก็ตาม
เซฮุนมักจะสไลด์ลงมาบนกระดานสีม่วงซีดนั่น ส่วนเขาก็จะนั่งเป็นบอดิการ์ดคอยโอ๋คนเจ็บอยู่ที่ไม่กระดกเก่าๆ นั่น วันเปลี่ยนพฤติกรรมก็เปลี่ยน จากการเล่นสนุกเป็นเด็กๆ โอเซฮุนก็จะหยิบหนังสือคณิตติดตัวมาให้เขาสอนทุกเย็น แต่สิ่งเดียวที่เขาจำได้คือสาเหตุที่เรานอนซมเป็นไข้อยู่สามวันเพราะตากฝนในคืนนั้น...คืนที่เขาหลอกเซฮุนว่าจูบจะช่วยรักษาแผลตรงหัวเข่าได้ตอนสิบขวบในขณะที่อีกคนเพิ่งจะหกขวบ แก่แดดชะมัดคิมจงอิน
"แทยอนมานี่สิ" หลังจากทีมงานช่วยกันยกไฟกับอุปกรณ์อื่นๆ คริสตัลก็กวักมือเรียกนางแบบสาวที่เพิ่งได้พัก
"นี่พี่จงอินเจ้าของฟาร์มเพื่อนพี่ ส่วนนี่แทยอนเด็กข้างบ้านฉัน" คริสตัลแนะนำให้ทั้งสองคนทำความรู้จักกันก่อนเด็กสาวจะเป็นฝ่ายโค้งตัวลงเคารพจงอินก่อน
"เรียกพี่จงอินก็ได้นะ" จงอินพูดแล้วยิ้มเก้อกลับไปเพราะไม่รู้จะแสดงท่าทีอย่างไร ไม่ใช่เพราะเขินจนทำตัวไม่ถูกหรอกนะ เขาแค่เป็นพวกเข้าหาใครก่อนไม่ค่อยเก่ง ยิ่งกับผู้หญิงยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
"ค่ะ" แทยอนพยักหน้าแล้วคลี่ยิ้มกว้างอย่างสดใสไม่ต่างจากช่อดอดไม้ในมือเลยสักนิด
"ฟาร์มพี่จงอินเหมือนในนิยายเลยค่ะ" แทยอนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ คนโตกว่าเมื่อทีมงานยังจัดสถานที่กันไม่เสร็จก็ถือว่านี่เป็นเวลาว่างของเธอ
แทยอนอยากทำความรู้จักตามมารยาทของเด็กที่ควรเป็นที่เอ็นดู แต่อีกสาเหตุหนึ่งก็เพราะพี่จงอินน่ะหล่อสุดๆ ไม่ได้หน้าเป๊ะเหมือนนายแบบที่เธอเคยถ่ายแบบด้วยแต่กลับน่ามองยิ่งกว่าผู้ชายที่ถูกยกให้เป็นหนุ่มที่สาวๆ อยากเดทด้วยบนนิตยสารซะอีก เสียงหัวเราะทุ้มๆ ที่เธอได้ยินตอนพี่คริสตัลสะดุดสายไฟล้มนั่นก็ด้วย แฟนหนุ่มในฝันชัดๆ
"ยังไม่ได้กลิ่นขี้ม้าล่ะสิเรา" จงอินพูดแล้วขำออกมาเบาๆ อย่างเป็นกันเอง แทยอนทำให้เขาผ่อนคลายมากกว่าปกติ อาจจะเพราะอีกคนยังเด็กเลยไม่ต้องกังวลเรื่องรูปประโยคมาก หรืออาจจะเพราะเขาซึมซับวิธีคุยกับเด็กมาจากเซฮุนก็ได้
"ถ้างั้นแทขอไม่ได้กลิ่นดีกว่าค่ะฮ่าๆ" ใบหน้าหวานหัวเราะจนตากลายเป็นสระอิทำให้พี่ชายข้างๆ ขำตามไปด้วย เหมือนหน้าเซฮุนตอนที่เห็นเขาลื่นล้มหน้าโรงเรียนชะมัด
"แทยอน! จะเริ่มถ่ายแล้ว!" เสียงตะโกนจากด้านหลังทำให้แทยอนสะดุ้งจนเกือบหงายหลังถ้าจงอินไม่จับแขนเอาไว้ซะก่อน ร่างบางหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะก้มหน้าซ่อนสีแดงจางๆ บนแก้มแล้วรีบวิ่งไปหาพี่ทีมงานทันที พระเจ้า เธอคิดว่าโลกหยุดหมุนไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่พี่จงอินจับแขนเธอเอาไว้ ใจเต้นแรงชะมัด...
"แล้วเซฮุนล่ะครับ?" จงอินถามคุณป้าแม่บ้านที่วุ่นวายจัดของอยู่ในครัว
"ตักอาหารขึ้นไปกินบนห้องแล้วค่ะ" หญิงวัยห้าสิบปลายๆ เอ่ยกลั้วขำเมื่อนึกถึงท่าทางฟุดฟิดที่เดินเข้ามาในห้องนั่น พอเธอถามว่าไม่รอคุณจงอินเหรอ เด็กหนุ่มก็สวนทันควันว่าพี่จงอินกินดอกไม้อิ่มไปแล้วมั้ง เธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมายสักเท่าไหร่แต่ถึงอย่างนั้นสีหน้าไม่พอใจนั่นก็บอกว่าเซฮุนคงจะประชดอะไรสักอย่าง
"งอนอะไรอีกล่ะ" จงอินบ่นกับตัวเองก่อนจะช่วยถือชามสลัดออกไปวางบนโต๊ะที่คริสตัลนั่งรออยู่แล้ว หลังจากจบเซตแรกทีมงานกับแทบอนก็ออกไปพักโรงแรมที่ห่างออกไปไม่กี่กิโล ส่วนคริสตัลขอนอนพักที่นี่เพราะมีห้องรับแขกอยู่แล้ว
"แล้วเซฮุนล่ะ?" คริสตัลมองซ้ายมองขวาหาเด็กหน้างุ่ยที่หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ ปกติเธอมาก็ไม่เคยโกรธกันถึงขั้นหนีหน้านี่หน่า หรือว่าคราวนี้เธอแซวแรงเกินไปนะ
"งอนขึ้นไปบนห้องแล้ว" ร่างสูงพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามเพื่อนสนิท มือหนาหยิบมีดกับซ้อมขึ้นมาหั่นสเต็กราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นยิ่งทำให้คริสตัลสงสัยเข้าไปใหญ่ ปกติจงอินไม่ปล่อยให้เซฮุนงอนนานๆ นี่ ทำไมคราวนี้ถึงได้..
"ไม่ไปง้อหรอ?"
"ปล่อยให้นอนหิวตายนั่นแหละ" จงอินปิดบทสนทนาไว้แค่นั้นก่อนจะตักสลัดเข้าปากอย่างไม่นึกสนใจ
"เหอะ.." คริสตัลถอนหายใจใส่เพื่อนตรงหน้าก่อนจะจิ้มแคนตาลูปเข้าปากอย่างหมั่นไส้ ขอแช่งให้เซฮุนล็อกประตูไม่ให้เข้าห้องไปเลย!
"ป้าครับผมขอขนมปังอีกอันได้มั้ยครับ" เซฮุนหลบอยู่หลังตู้เย็นหลังจากวิ่งลงบันไดมาด้วยความเร็วแสงเพื่อไม่ให้คนบนโต๊ะอาหารเห็น ก็ของที่ขนขึ้นไปมันไม่อิ่มท้องเขาน่ะสิ จะให้ลงมากินข้าวพร้อมพี่จงอินเขาไม่เอาหรอก คนเจ้าชู้แบบนั้นไม่อยากกินข้าวด้วยเลยสักนิด นึกถึงตอนที่พี่จงอินจับแขนผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นแล้วก็โมโหขึ้นมาอีกแล้ว ให้ตายเถอะเซฮุน
"วิ่งช้าๆ นะคะเดี๋ยวล้มเอา" ป้าแม่บ้านแอบขำเบาๆ เมื่อเห็นเซฮุนวิ่งขึ้นไปในจังหวะเดียวกันกับที่จงอินยืนขึ้น สงสารเด็กน้อยของเธอจริงๆ
"คริสตัล"
"อะไร?"
"ทุบไหล่ให้หน่อย" จงอินพูดแล้วเอียงไหล่ข้างซ้ายให้อีกฝ่ายที่ทำหน้างงอยู่
"อะไรของนายเนี่ย"
"ทุบเถอะน่า"
ปั่ก!
"โอ้ย!!"
"อ๊า! อะไรเล่าก็นายบอกให้ฉันทุบเองนะ" คริสตัลเผลอสะดุ้งไปด้วยตอนที่จงอินร้องออกมาราวกับมือเธอเป็นค้อนปอนด์ ก็ตัวเองพูดเองนี่
"เออแต้งกิ้ว แค่นี้แหละฝันดี" จงอินตบไหล่เพื่อนสนิทเบาๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินขึ้นบันไดไปทันที
"โรคจิตไปแล้วรึไง.."
แอ๊ด...
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกไม่ได้ทำให้คนที่นั่งหันหลังอยู่บนเตียงขยับเลยแม้แต่นิด ก็ใส่หูฟังอยู่แบบนั้นจะไปได้ยินอะไรเล่า
จงอินเดินเข้าไปช้าก่อนจะหยุดที่หน้าคนตัวเล็ก มือเรียวถอดหูฟังออกทันทีที่เห็นอีกฝ่ายก่อนจะลุกหนีเมื่อท่าทีของพี่จงอินเหมืินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังงอนอยู่
"เซฮุน"
"ครับ" ร่างบางตอบรับไปห้วนๆ เพราะไม่อยากจะคุยกับผู้ชายคนนี้แล้ว เขาแสดงออกขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกรึไงว่างอนอยู่ เซฮุนชักจะโมโหแล้วนะ
"ปวดไหล่" เสียงทุ้มกระซิบอยู่ชิดใบหูทำให้เซฮุนสะดุ้งก่อนจะปิดปากเงียบตอนที่ท่อนแขนหนาโอบรอบตัว
"..." ห้องสีเหลี่ยมใหญ่ๆ นี่เงียบยิ่งกว่าเก่า เซฮุนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกอุ้มขึ้นมานั่งบนโต๊ะหนังสือตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเสื้อของพี่จงอินถอดออกไปตอนไหน
"พี่จงอิน.." เสียงหวานเรียกชื่อคนที่ซุกซนอยู่กับลำคอระหงแหบพร่า มือเรียวกำแน่นเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมฟังแถมยังทาบริมฝีปากอุ่นร้อนลงมาอีก
"หยุด อื้อ" เซฮุนผลักอกแกร่งออกจากตัวก่อนจะหันหน้าหนี เขาไม่ได้รังเกียจพี่จงอิน เขาแต่อยากให้อีกคนรู้ว่าเขากำลังรู้สึกอะไร และเมื่อกี้มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย
"พี่ขอโทษครับ ไม่งอนแล้วนะ" ฝ่ามือหนาลูบผมนุ่มเบาๆ ก่อนจะรวบกอดคนตรงหน้าแน่นเมื่อปากสวยเริ่มเบะเหมือนเด็กที่กำลังจะร้องไห้
"อือ.." เซฮุนพยักหน้าช้าๆ กับไหล่หนา เขาไม่รู้ว่าอารมณ์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อครู่มันหายไปไหนหมด แต่ตอนนี้เขาหายโกรธแล้ว ก็พี่จงอินอยู่ตรงหน้าเขาแล้วนี่
"ทำไมแดงแบบนี้ครับ" มือเรียวแตะรอยแดงบนบ่าข้างซ้ายเบาๆ เพราะกลัวอีกคนเจ็บ
"นวดให้พี่หน่อยสิ"
"เดี๋ยวผมไปหยิบยามาทาให้" มือเรียวดันลงกับโต๊ะเตรียมจะลุกขึ้นก่อนจะต้องนั่งลงอย่างเดิมเหมือนคนตัวสูงห้ามเอาไว้
"นวดเฉยๆ พี่ก็หายแล้วครับ.." ใบหน้าคมคายก้มลงไล้ปลายจมูกกับลำคอขาวสูดกลิ่นแป้งเด็กจากตัวอีกคนเหมือนถูกมนต์สะกด จับขาเรียวขึ้นพาดเอวหนาก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าไปในเสื้อนักเรียนแล้วจับเข้าที่เอวบางอย่างพอดิบพอดี
"งื้ออ.."
"มือก็นวดตรงนี้นะครับ" จับมือเรียวขึ้นมาวางบนไหล่กว้างก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากบางเฉียบอย่างที่ใจนึก บดคลึงสัมผัสหวาบหวามจนมือเรียวต้องจิกเนื้ออีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้
"อื้มห์.." สาบานว่าเซฮุนชอบคำว่าครับของพี่จงอินที่สุดในโลกเลย
"พี่จงอิน" ริมฝีปากบางละออกจากหลอดที่ดูดนมช็อกโกแลตอยู่ก่อนจะเรียกคนตัวสูงข้างกาย
"หืม?"
"ผมถามอะไรหน่อยได้มั้ย?"
"อะไรครับ?"
"พี่จงอินรักผมมั้ย?"
"รักครับ" จงอินหัวเราะออกมาก่อนจะลูบหัวคนที่นั่งพิงไหล่อยู่อย่างเอ็นดู
"รักเท่าไหน?"
"เท่าฟ้าเลย" มุมปากหยักยกยิ้มกับคำตอบเด็กๆ ของตัวเองแล้วชี้นิ้วออกไปนอกระเบียงเป็นการขยายความคำพูดของตัวเอง
"ถูกต้อง! พี่จงอินตอบถูกต้องได้รางวัล" เซฮุนคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะหันมามองหน้าคนข้างๆ แล้วยื่นกล่องนมให้
"ผมแบ่งนมให้"
"แล้วเราจะอิ่มหรอ?"
"ไม่เป็นไรครับ"
"พี่กินจากปากเราก็ได้"
"งื้ออ~"
พี่จงอินน่ะอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่มสิบผืน...อุ่นเหมือนไมโครเวฟเลยล่ะ
talk: เนื่องจากมันเป็นการลั่นเลยป่วงแบบนี้ค่ะ55555 สารภาพเรายังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ แต่งเสร็จก็ลงเลย ฝากค้อมเม้น ติดแท็ก #ไมโครเวฟคิม ด้วยนะค้า ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรานะคะ555 เอ็นจอยรีดดิ้งค่าาา
ความคิดเห็น