คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : n e e d ²
n e e d ²
Rate: R / NC 15+
Paring: kai x sehun
อุณหภูมิเย็นเฉียบในตึกสีขาว ยิ่งเสริมให้รู้สึกยะเยือกขึ้นอีกหลายเท่า ผู้ชายในเสื้อเชิ้ตผูกไทเรียบร้อยหลายคนเดินคอตกออกมาจากหลังบานประตูสีขาวนั่น จงอินนั่งมองคนแล้วคนเหล่า ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาไม่น่ามาช้าเลยจริงๆ
ชายหนุ่มวัย 25 เพิ่งจบมาจากเมืองนอกสดๆ ร้อนๆ เลือกเข้าทดสอบวิชาความรู้ที่ตนเองเรียนมากับบริษัทโอคอปเปอเรชั่น บริษัทผลิตรถยนต์ยักษ์ใหญ่ของเอเชีย ไม่ใช่ว่าทางบ้านจงอินมีฐานะแย่หรอกนะ จะเรียกว่าเขาใช้ชีวิตมาอย่างคุณชายก็ได้ แต่ถ้าจะให้ไปสืบต่อค่ายเพลงของครอบครัว คงไม่ใช่แนวทางของเขาสักเท่าไหร่ ให้น้องชายเขารับผิดชอบไปเถอะ อีกอย่างเขาเองก็มีเรื่องในอดีตที่อยากสะสาง
"คุณคิมจงอินค่ะ" เสียงพนักงานสาวเรียกรายชื่อคนที่สมัครในตำแหน่งเลขานุการเป็นลำดับสุดท้าย
ร่างสูงยืนขึ้น ก้าวขาด้วยจังหวะมั่นคงบ่งบอกถึงความพร้อมที่จะปฏิบัติหน้าที่ ด้วยความหน้าตาดีเป็นพิเศษของจงอิน ทำให้สาวๆ ที่กำลังเตรียมเอกสารกันอยู่ซุบซิบจนแว่วไปเข้าหูเจ้าตัว จงอินเพียงแค่ขำเบาๆ ตามประสาผู้ชายขี้เล่นก่อนจะเปิดประตูห้องสัมภาษณ์เข้าไป
"เชิญนั่งเลยค่ะ" หญิงวัยสี่สิบต้นๆ ผายมือให้คนมาใหม่ จงอินโค้งตัวเล็กน้อยเป็นมารยาทแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ถูกเตรียมเอาไว้
"ผมคิมจงอินครับ"
การสัมภาษณ์ทั่วไปดำเนินมาเรื่อยๆ หญิงสาวดูจะพอใจในท่าทางมั่นใจของอีกคน และเธอก็มั่นใจว่าบอสคงจะพอใจด้วยเช่นกัน
"มีเหตุผลสำคัญที่มาสมัครงานนี้มั้ยคะ?"
"ผมคิดว่าคุณเซฮุนต้องการพนักงานอย่างผม"
I knew you were
You were gonna come to me
ฉันรู้นะ
รู้ว่านายกำลังเดินเข้ามาหาฉัน
4 ปีที่แล้ว
เสียงดังกระหึ่มในห้องสีดำขนาดใหญ่ แสงไฟหลากสีที่สาดไปทั่วบริเวณเป็นเครื่องมอมเมาสติชั้นเลิศที่ไม่ต้องพึ่งแอลกอฮอล์แม้แต่นิด
คิมจงอินนั่งดื่มแชมเปญราคาแพงพลางมองเพื่อนที่มาด้วยกันเดินเข้าไปจีบผู้หญิงโต๊ะถัดไป โดยที่ตัวเองเลือกที่จะอยู่เงียบๆ ที่โต๊ะแบบนี้ ไม่ใช่ว่าจงอินเป็นพวกด้านชาไม่รับรู้ถึงสายตายั่วยวนที่ถูกส่งมาจากทุกทิศทาง แต่เป็นเพราะยังไม่มีใครที่สามารถดึงเสียงเพลงดังๆ พวกนี้ออกจากหัวของเขาได้
"กูไปเข้าห้องน้ำนะ" จงอินเดินไปสะกิดไหล่บอกเพื่อนก่อนจะเดินออกมาตามทางที่มีแสงไฟไม่มาก หญิงชายหลายคู่ยืนพลอดรักกันตามข้างทาง บางคู่ถึงขั้นน่าเกลียดจนทนมองไม่ไหว แต่จะให้เขาเข้าไปสะกิดบอกหรือโวยวายก็คงไม่ใช่เรื่อง ไหนๆ ที่แบบนี้มันก็มีไว้สร้างความสุขอยู่แล้วนี่
ร่างสูงเลี้ยวเข้ามาในห้องน้ำชาย จัดการปลดกางเกงตัวเองออกเพื่อทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย
จงอินวางสายตาไว้ที่กระจกขนาดใหญ่ที่ถูกติดไว้ในระดับศีรษะพอดิบพอดี ภาพสะท้อนจากอ่างล้างมือที่เห็นทำเอาสมองร่างสูงว่างไปหมด
ชายหนุ่มร่างบางนั่งอยู่บนอ่างล้างมือโดยมีผู้ชายอีกคนยืนแทรกกลางหว่างขากำลังจูบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย จงอินจะไม่สติหลุดแม้แต่นิดถ้าผู้ชายบนอ่างล้างหน้าคนนั้นไม่ได้ดูน่าสนใจขนาดนี้
ผิวขาวเนียนละเอียด รูปร่างเพรียวบางผิดกับสิ่งที่ควรจะเป็น มือเรียวที่จิกท้ายทอยอีกคนแสดงให้รู้ว่าในกายกำลังร้อนรุ่มมากขนาดไหน
เหมือนหูอื้อ ไม่รับรู้สิ่งกระตุ้นรอบข้างนอกจากภาพความร้อนแรงที่ตัวเองกำลังลอบมองอยู่ จนกระทั่งเห็นว่าดวงตาเรียวตวัดกลับมามองถึงได้รีบก้มหน้าลงรูดซิปกางเกงขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำห้องริมสุดเพื่อจัดการม่านอารมณ์ที่เพิ่งก่อตัวขึ้นมาเมื่อครู่
"อืมห์.." ฟันคมงับกลีบปากแน่น เหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้าผากกว้าง ใช้มือข้างหนึ่งท้าวกับประตูเพราะความอ่อนแรงที่ขายามกำลังจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง
"อ่าห์.." ปลดปล่อยออกมาพร้อมกับเสียงคำรามต่ำที่ไม่ได้กลั้นเอาไว้แม้แต่นิด เพียงเพราะคิดว่าในที่แบบนี้คงไม่มีใครมาสนใจกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว
มือใหญ่จัดการทำความสะอาด รูดซิปกางเกงขึ้น ทิ้งกระดาษทิชชู่ลงในถังขยะจนเรียบร้อย ยกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อออกก่อนจะปลดล็อกประตูแล้วก้าวขาออกมา
ขายาวชะงักกึกราวกับมีคนกดหยุดเวลา ร่างเพรียวที่ทำให้เขาเสียการควบคุมเมื่อครู่ยืนล้างมืออยู่ที่เดิม แต่ชายอีกคนกลับหายไปแล้ว จงอินตีหน้านิ่งคิดว่าตัวเองคงไม่ถูกจับได้
ไม่หรอก...เขาคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น
"ทำไมไม่ขอกันดีๆ ล่ะ?" เซฮุนยกยิ้มบางแล้วขำเบาๆ เขาไม่ได้ตาบอดนะถึงจะได้มองไม่เห็น ตัวเองก็ใช่ว่าจะหน้าตาย่ำแย่ ถ้ากล้าๆ หน่อยเขาคงไม่ต้องมาพูดเองแบบนี้
"คะ..ครับ?" อีกฝ่ายดูสติหลุดไปเล็กน้อย คงจะนึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้
"ชื่ออะไร? อยู่ปีไหน?" ราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน ร่างเพรียวที่เป็นคนก่อม่านอารมณ์ให้เขาเพียงแค่ได้มองกำลังเดินเข้ามาประชิดตรงหน้า ดันตัวเขาจนหลังติดไปกับประตูห้องน้ำ
"จงอิน ปะ..ปี 1" น้ำเสียงสั่นเครือแสดงถึงความตื่นเต้นที่ก่อตัวสูงลิบลิ่วยามถูกดวงตาเรียวรีจ้องมอง
"เป็นน้องฉัน 4 ปีเลยนะ" เซฮุนกระซิบชิดใบหู กรีดนิ้วลงบนแผงอกแกร่งผ่านเนื้อผ้าให้อีกฝ่ายขนลุกเล่น
"เซฮุน ฉันชื่อเซฮุน" เสียงหวานที่ส่งเข้าโสตประสาท ทำให้จงอินดูเหมือนเป็นตัวตลกที่หายใจติดขัด ตัวเกร็งอย่างห้ามไม่ได้
"ให้จูบ จะจูบมั้ย?" เซฮุนคลี่ยิ้มบางยั่วอารมณ์คนตรงหน้าเล่น เขาเองก็แค่อยากจะแกล้งเล่น ท่าทางไม่ประสีประสาแบบนี้ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย
"ไม่หรอ?" ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นถามเมื่อเห็นอีกคนนิ่งไป นี่เขาคิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่ไล่คริสออกไป
"โอเค.." เซฮุนพูดกับตัวเองแล้วพยักหน้าก่อนจะเตรียมตัวหันหลังออกไป
ปึก!
ความรู้สึกเจ็บแล่นมาตามเส้นประสาทที่หลังเมื่อถูกร่างสูงดันจนชิดประตูห้องน้ำ แต่ก็เทียบไม่ได้กับสัมผัสร้อนแรงที่กลีบปากในตอนนี้
ท่อนแขนกลมกลึงยกขึ้นคล้องคอแกร่ง เบียดกายเข้าหาตามแรงอารมณ์ที่ทะยานขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
โอเซฮุน...คิดถูกจริงๆ
มือกร้านยกขึ้นโอบรอบเอวบาง บีบคลึงส่งความร้อนแรงให้อีกฝ่าย เรียวลิ้นแกร่งเองก็เข้าสำรวจโพรงปากนุ่มอย่างเร่าร้อน สร้างสัมผัสแปลกใหม่ที่ทำให้เซฮุนมึนเมาไปชั่วขณะ
หลังจากดำเนินจูบยาวนานจนเกือบหมดลมด้วยกันทั้งคู่ ร่างสูงก็ผละออกมา ยังไม่ทันที่น้ำใสๆ ที่เชื่อมออกมาจะขาดออกจากกัน เซฮุนก็เคลื่อนตัวพร้อมกับรั้งคอแกร่งลงมาอีกครั้ง กลายเป็นเซฮุนที่ลุ่มหลงในร่างกายสมส่วนและรสจูบเร่าร้อนของอีกฝ่าย ต้องการ...และต้องการมากขึ้นอีก
บรรจงป้อนจูบกันอยู่นับสิบนาทีถึงยอมผละออกมาจนน้ำลายเปื้อนเยิ้มทั่วคางไปหมด
"คืนนี้รีบกลับมั้ย?" เซฮุนพูดในขณะที่ไล่เก็บน้ำหวานตามกรอบหน้าคม ยั่วยวนเกินทน เผาไหม้ทุกสิ่งด้วยไฟราคะ
"คอนโดผมอยู่แถวนี้" จงอินพูดขณะที่ลูบสะโพกกลมกลึงอย่างหลงใหล ไล้ปลายจมูกสูดกลิ่นกายหอมชวนฝันของอีกคน
"นายจูบเก่งเป็นบ้า" เซฮุนพูดขณะที่มือเรียวจัดปกเสื้อให้ร่างสูง ช้อนสายตาหวานเยิ้มมองชวนให้ก้าวลงหลุมกามอารมณ์...ยากเกินจะปีนขึ้นกลับ
"ตัวพี่ก็หอมเป็นบ้า" จงอินไม่พูดเปล่า ก้มลงไล้สันจมูกโด่งกับคอขาวเป็นการการันตีในความลุ่มหลงจนหาทางออกไม่เจอ
"ไปเถอะ" เซฮุนพูดแล้วเตรียมจะเดินนำออกไป แต่จงอินไม่ยอมง่ายๆ วาดวงแขนแกร่งรอบเอวคอดกิ่วราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ ทำให้คนเป็นพี่เอี้ยวตัวขึ้นจุ๊บปากร่างสูงไปทีนึงด้วยความเอ็นดู
n e e d ²
จงอินกับเซฮุนมีความเกรงใจพอที่จะไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อในสถานที่สาธารณะ ขณะที่ความต้องการไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย รังแต่จะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
จังหวะก้าวเท้ารัวเร็วพอๆ กับก้อนเนื้อในอกตอนนี้
"อื้ม.." ทันทีที่ประตูห้องปิดลง มือแกร่งก็รั้งอีกคนเข้ามาแนบชิดจนไร้ช่องว่าง ความมืดรอบตัวตอนนี้ยังไม่เท่ากับห้วงอารมณ์มัวเมาของร่างสูง จงอินกำลังเสียการควบคุมอย่างหนัก
"ช้าๆ สิ" เซฮุนดุร่างสูงที่พยายามใช้มือแกะกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างรีบเร่ง
จงอินชะงักไปเล็กน้อย เพราะกลัวจะทำให้อีกคนอารมณ์เสียจึงทิ้งมือแกร่งลงข้างลำตัว "เปิดไฟตรงไหน" เซฮุนถาม
"ตรงนี้ครับ" จงอินชี้นิ้วไปที่ข้างประตู ถึงแม้จะยังงงกับคำถามของร่างบางก็เถอะ
เซฮุนมองตามก้านนิ้วยาวจากแสงสว่างที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้อง มือเรียวกดเปิดไฟ แสงสว่างจ้าสาดไปทั่วห้อง ร่างกายของตัวเองกำลังแนบชิดกับกายสูง ถ้าเป็นคนอื่นคงขลาดอายแต่นั่นไม่ใช่เซฮุนหรอก
"ฉันอยากให้นายเห็น.."
มือเรียวจับมือกร้านสองข้างขึ้นมาวางบนกระดุมเม็ดที่สอง เพราะเม็ดบนนั้นถูกปลดไว้แล้ว
"จำเอาไว้ให้ดีๆ..." ยามมือกร้านลากผ่านผิวเนียน
"เราเริ่มต้นง่าย มันทำให้เราต้องจบง่าย..." สาบเสื้อถูกแหวกออกเรื่อยๆ เผยผิวผ่องที่ยากต่อการควบคุมลมหายใจของคนมอง
"เพราะเป็นนาย" จนเหลือเพียงกระดุมเม็ดสุดท้าย
"...พี่จะต่อให้ถึงพรุ่งนี้" เสียงหวานกระซิบพร่าข้างหูพร้อมกับขบกัดเบาๆ
"อื้ออ" ริมฝีปากหนาบดคลึงช่วงชิงลมหายใจของคนช่างยั่ว มือกร้านรั้งเอวบาง ออกแรงบีบตามอารมณ์ที่ถูกอีกคนชักนำ
"แฮ่ก..แฮ่ก" กลีบปากอิ่มดูดดึงลำคอขาวจนเกิดรอยรักสีจาง สูดดมกลิ่นกายอย่างกระหาย บีบก้มกลมกลึงตามแรงปรารถนา
"ฮ่ะ อ๊ะ" เสียงครางแผ่วเบาดังอยู่ชิดใบหู เซฮุนเกี่ยวขาเกาะกายสูงโดยมีมือแกร่งรองรับเอาไว้ ยามกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายสัมผัสเข้ากับยอดอก ยามสะโพกแกร่งบดเบียดจุดรวมอารมณ์ ราวกับถูกกองไฟมอดไหม้ แทบจะปลดปล่อยในห้วงอารมณ์ที่รุกหนักจนทานไว้ไม่ไหว
Mark my words
This love will make you levitate
Like a bird
Like a bird without a cage
จากคำพูดของฉัน
ความรักครั้งนี้จะทำให้เธอล่องลอย
เหมือนกับนก
นกที่ไร้ซึ่งกรงกักขัง
"พี่จะไปแล้วเหรอ?"
"ยังหรอก" เซฮุนคลี่ยิ้มจนตาปิด ยื่นมือไปรั้งคอแกร่งเข้ามาป้อนจูบรับแสงอรุณ
"ผมว่าบางทีผมอาจจะรักพี่แล้ว" จงอินพูดออกไปตามความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในเวลาเพียงข้ามคืน มันอาจจะยังไม่ถึงขั้นที่เรียกได้ว่าความรัก แต่สำหรับเขา เมื่อคืนไม่ใช่แค่เซ็กส์อย่างแน่นอน
"ทำไมนายน่าจูบขนาดนี้นะ" มือเรียวหยิกแก้มกร้านอย่างสนุกมือ เป็นวิธีการเลี่ยงคำตอบที่ฟังดูแนบเนียนที่สุด กฎก็ต้องเป็นกฎ แค่นี้เขาก็อ่อนข้อให้จงอินมากเกินพอแล้ว
"งั้นก็จูบผมสิ" มือแกร่งดึงสะโพกกลมที่นั่งทับหน้าขาอยู่แล้วให้แนบชิดเข้ามาอีก ให้ตายเถอะ พี่เซฮุนคือยาเสพติดชัดๆ
"นายนี่มัน.." จบประโยคกลีบปากบางก็ก้มลงแนบรับสัมผัสอบอุ่นจากอีกคน รสชาติของจูบมันต่างจากเมื่อคืนจากที่ร้อนแรง แต่คราวนี้กลับพะเน้าพะนอราวกับอ้อนวอนให้อยู่ต่อ แต่นี่ไม่ใช่วิถีของโอเซฮุนเลยจริงๆ
จงอินนุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวเปลือยท่อนบนออกมา ร่างสูงขมวดคิ้วยุ่งเมื่อไม่พบภาพร่างบางที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียง จงอินเปิดประตูห้องนอนออกไปเดินดูข้างนอกแต่ก็ไม่เจอ ร่างสูงรีบรนใส่เสื้อใส่กางเกงก่อนจะก้าวขาฉับไปที่ประตูของคอนโด
'ขอบคุณนะจงอิน
โอเซฮุน'
จงอินกำหมัดต่อยกำแพงเต็มแรง เขาไม่ใช่ผู้ชายพวกนั้นนะ โอเซฮุน...พี่เข้าใจผิดไปเยอะเลยล่ะ
Cause once you're mine, once you're mine
There's no going back
ถ้าเธอเคยได้เป็นของฉันแล้ว มันไม่มีทางกลับหรอกนะ
จงอินอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสมส่วน เสริมให้ร่างสูงดูหุ่นดีเข้าไปอีก ครั้งแรกสำหรับการเจอหน้าหัวหน้างานคนใหม่ ครั้งที่สองกับการสร้างความประทับใจแรกพบ โอเซฮุน...พี่ยังเป็นแบบเดิมอยู่รึเปล่านะ
"คุณจงอินคะ"
"อ๋อ ครับ"
"บอสให้เข้าไปพบก่อนน่ะค่ะ ห้องทำงานก็อยู่ที่หน้าห้องบอส ยังไงก็ช่วยเสียงเบาๆ หน่อยนะคะ บอสเขาไม่ชอบเสียงดังน่ะค่ะ"
"ครับ" จงอินคลี่ยิ้มเป็นมิตรให้พนักงานสาวก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคนในห้อง
"ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอนายอีกนะเนี่ย จงอิน" ร่างเพรียวที่ยังคงมีแรงดึงดูดประหลาดกับเขาคลี่ยิ้มบางให้ ดวงตาเรียวรีวิบวับแบบนั้น โอเซฮุนยังไม่เปลี่ยนไปจริงๆ
"ผมก็เช่นกันครับบอส"
"ทำไมพูดแปลกไปล่ะ ไม่ต้องเกร็งหรอก"
"ในเวลางาน ผมต้องรักษาระยะห่างครับ"
"ถ้างั้น...นอกเวลางาน ก็ไม่ต้องใช่มั้ย?" ร่างบางก้าวเข้ามา ยกมือเรียวจับสันกรามคมที่ยังคงดูสมบูรณ์แบบเมื่ออยู่บนจงอิน
"ในเวลางาน ผมต้องรักษาระยะห่างครับ" จงอินเสียมารยาทก้าวถอยหลังออกมา
"นายออกไปเถอะ" เซฮุนเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้อย่างเสียฟอร์ม ให้ตายเถอะ, ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำกับเขาแบบนี้ นายมันพลาดแล้วจริงๆ จงอิน
n e e d ²
ผับหรูกลางเมืองกลายเป็นสถานที่คลายความเครียดหลังจากงานที่ใช้สมองหนักของเซฮุน ร่างเพรียวอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขายาวสีขาวอย่างเมื่อเช้า จะมีก็แค่กระดุมสองเม็ดที่ถูกปลดออกคลายความร้อน ไม่หรอก...แอร์เย็นชวนขนลุกซะขนาดนี้
"พี่เซฮุน" เสียงทุ้มต่ำเรียกคนที่นั่งเบื่อๆ อยู่ให้หันมามอง
"อ้าวชานยอล.." เซฮุนคลี่ยิ้มบางให้คนทักเป็นสัญญาณว่าเขากำลังอารมณ์ดี และต้องการที่จะอารมณ์ดีมากขึ้น
"มาคนเดียวหรอครับ?" ร่างสูงรู้งาน นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เซฮุนก่อนจะสั่งเครื่องดื่มสักแก้ว
"มาคนเดียว แล้วนายล่ะ ว่างมั้ย?" สายตาเชิญชวนถูกส่งไปให้ชานยอล เอาเป็นว่าใครที่รู้จักกับเซฮุนคุยกันไม่กี่ประโยคก็เข้าใจแล้วล่ะ
"ไม่หรอก ผมมีคุยงาน" ชานยอลขำเบาๆ แล้วยกน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม โชว์ลูกกระเดือกสุกเซ็กซี่ให้อีกฝ่ายเห็น
"งั้นพี่ไปเข้าห้องน้ำนะ" เซฮุนยกยิ้มกริ่มกับตัวเอง เดินออกมาโดยไม่สนใจโทรศัพท์เครื่องแพงที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ ถามว่าเขาไม่กลัวหายเหรอ ไม่กลัวเลยสักนิด เพราะเดี๋ยวก็มีคนเอามาคืน
ร่างเพรียวก้าวเข้ามาในห้องน้ำชาย รอบตัวไม่มีคนอยู่ จะมีก็แต่เสียงตึงตังกับเสียงครางในห้องน้ำห้องที่สอง แต่เสียงทุ้มๆ นั่นฟังดูขนลุกซู่ดีนะ
"ทำไมพี่ถึงลืมของแบบนี้ล่ะ" ชานยอลชูโทรศัพท์ในมือพร้อมกับยิ้มกริ่ม
"ใส่กางเกงพี่มันลำบาก งั้นพี่ฝากไว้ที่นายแล้วกันนะ" เซฮุนเดินเข้าไปชิดกับอีกคน หยิบโทรศัพท์เครื่องสวยมาก่อนจะควานหากระเป๋า ไม่สิเรียกว่าหาอย่างอื่นซะมากกว่า
"อ่าห์.." ชานยอลขบกรามแน่นยามมือเรียวจงใจใช้สันโทรศัพท์ลากไล้วนไปมาแถวๆ กลางลำตัว
"กระเป๋านายอยู่ไหนเนี่ย"
"อ่ะ.." ยามมือเรียวตะปบเข้าที่กลางลำตัวแล้วออกแรงบีบ ร่างสูงทรมานเพราะกามอารมณ์แต่อีกฝ่ายกลับสนุกสนานที่ได้ใช้มันเผาไหม้ร่างกายกำยำนั่น
"อ๋ออยู่นี่เองเหรอ.." เซฮุนใส่โทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าก่อนจะก้มลงมองบางอย่างที่ผิดสังเกต
"พี่ไม่ได้ใส่โทรศัพท์ไว้ตรงนี้นี่ ทำไมมันพองจังเลยล-" ยังไม่ทันที่จะจบคำพูด ชานยอลก็ใช้มือแกร่งรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดตัว บดเบียดริมฝีปากร้อนแรงพอๆ กับส่วนล่าง เหงื่อกาฬแตกพลั่กราวกับจะปลดปล่อยอยู่รอมร่อ
"อื้ม.." เซฮุนครางพอใจยามอีกฝ่ายยกเขาขึ้นมาวางบนอ่างล้างหน้า เพราะมันทำให้เขาสบายตัวและแนบชิดกับอีกฝ่ายได้มากขึ้น
"พี่เซฮุนนา.." เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อร่างบางจนต้องคลี่ยิ้มออกมา มือเรียวรั้งคอแกร่งให้หน้าซุกอก ใช้ลิ้นตะวัดเลียใบหูเป็นสิ่งตอบแทน
"เอาออกมาสิชานยอล" เซฮุนกระซิบบอกร่างสูงที่มัวเมาดมดอมซอกคอขาวอยู่
มือแกร่งเร่งปลดกางเกงอย่างชำนาญจนอีกฝ่ายต้องยิ้มกริ่ม เขาชอบเวลาทำให้ใครรีรนได้ เพราะมันหมายถึงคนเหนือเกมคือเขา
มือเรียวช่วยคลายความอึดอัด ซ้ำยังสุมไฟกามลงไปอีก
"จงอิน.." เซฮุนตาโตตอนที่เผลอครางชื่อจงอินออกไป เพราะเสียงครางทุ้มต่ำในห้องน้ำกับแรงดูดดึงตามซอกคอทำให้อดจินตนาการถึงภาพคนผิวแทนไม่ได้ โชคดีที่ชานยอลไม่ได้ตั้งใจฟังและไม่ได้ยิน แต่ให้ตายเถอะ เขาไม่มีอารมณ์แล้วล่ะ
"เดี๋ยวนายไปรอพี่ที่รถก่อนนะ พี่ขอโทรคุยธุระก่อน" มือเรียวยกขึ้นปรามอกกว้าง ช่วยรูดซิปให้เรียบร้อยแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา
"อื้อ ไปก่อนหน่าชานยอล" เอี้ยวตัวหนีสันจมูกโด่งที่เตรียมจะลงมาสูดกลิ่นกาย ชานยอลยืนทำตาละห้อยอ้อนร่างเพรียวบนอ่างล้างหน้า
มือสวยตบแก้มกร้านเบาๆ พร้อมกับก้มลงไปจูบอยู่เพียงครู่ก่อนอีกคนจะเดินออกไป
มือบางเปิดก๊อกน้ำ หวังให้ความเย็นชะล้างความคิดฟุ้งซ่านในหัวไปได้บ้าง
เซฮุนไม่เคยรู้สึกเหมือนถูกขัดใจมากขนาดนี้ เขาอาจจะดูเหมือนคนที่สนองมากกว่าถูกสนอง แต่ภายใต้เกมพวกนั้น เขาล้วนแต่เป็นคนคุมเกม แต่ครั้งนี้ คิมจงอินกลับทำให้เขาขัดใจ นี่มันน่าโมโหชะมัด
กึก
เสียงกลอนประตูพร้อมกับบานประตูห้องที่สองเปิดออกมา เรียกความสนใจจากร่างเพรียวที่ยืนล้างมืออยู่ หญิงสาวร่างอรชรอ้อนแอ้นเดินออกไปจากห้องน้ำก่อนจะเห็นท่อนขายาวก้าวออกมา ขายาวในกางเกงสแลคสีดำ อกผายที่สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำขลับปลดกระดุมเม็ดบนออกสองเม็ด ลำคอแกร่งชื้นเหงื่อนิดๆ กับลูกกระเดือกที่ดูเร่าร้อนนั่น
มือแกร่งยกขึ้นเสยผมจึงเปิดให้เห็นโครงหน้าคมเข้มชัดเจน...เจ้าของเสียงทุ้มนั่น คิมจงอินนี่เอง
ไม่รู้ว่าทำไมเซฮุนถึงรู้สึกโกรธขึ้นมาเมื่อนึกถึงภาพที่ตัวเองถูกหักหน้าเมื่อเช้า ไหนจะเรื่องเมื่อกี้อีก ผู้หญิงคนนั้นกับจงอินน่ะหรอ เหอะ...
"ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่นะ" เซฮุนลอบมองมือแกร่งที่ล้างอยู่ในอ่างถัดจากเขา นี่เขาเคยบอกรึยังว่าเรื่องขลาดอายน่ะใช้กับเขาไม่ได้ ในเมื่อโอกาสบินมาจ่อตรงหน้าแบบนี้ เขาคงไม่โง่ปล่อยมันไปหรอก
"แล้วพี่ทำงานไม่เหนื่อยหรอครับ?" สรรพนามที่กลับมาเป็นเหมือนเดิม ทำให้เข้าทางเซฮุนมากขึ้น แต่ใครจะรู้ล่ะ นั่นก็เข้าทางจงอินที่สุดเลยเหมือนกัน
"เครียดๆ ก็ออกมาเที่ยวน่ะ" เซฮุนยกยิ้มให้กับตัวเอง เหมือนกับมีพรมแดงมาทอดปูทางเดินให้เขา ให้ได้แบบนี้สิ
"ยังว่างอยู่รึเปล่า?" นี่เป็นครั้งที่สองที่เซฮุนต้องเป็นคนเอ่ยปากพูดเอง ทั้งๆ ที่กับคนอื่นมีแต่จะยอมถวายให้เขา
"ครับ?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นถาม แต่ในใจกลับยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ทุกอย่างดูจะเข้าทางคิมจงอินซะจริงๆ
"คอนโดพี่อยู่แถวนี้" มือเรียวยกขึ้นไล้อกแกร่ง จับสาบเสื้อสีดำเข้มอย่างหลงใหล
"ไปอยู่เป็นเพื่อนสักพักสิ"
ทางเดินสะอาดไร้ฝุ่น มีดวงไฟสีส้มอบอุ่นส่องแสงลงมา ดูเป็นความหรูหราของคอนโดฯ คนเป็นเจ้านาย ร่างเพรียวหยุดอยู่หน้าประตูบานที่สาม หยิบคีย์การ์ดขึ้นเสียบก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
"นั่งดื่มน้ำไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน" แก้วน้ำเปล่าถูกวางลงตรงหน้าร่างสูง ลบความคิดว่าในนั้นจะมียาปลุกเซ็กส์หรืออะไรพวกนั้นไปได้เลย เพียงแค่ร่างกายของเขาก็มอมเมามากพอแล้ว
ร่างบางเดินหายไปก่อนเสียงน้ำจะดังขึ้น จงอินหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาเพื่อส่งข้อความบอกใครบางคน
'พรุ่งนี้ตอน 8 โมงส่งข้อความมาหาพี่ด้วยนะ'
มุมปากแกร่งยกยิ้มกับตัวเองอย่างผู้ชนะ ลองคิดดูดีๆ สิ อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องคนสนิทของเขาเองแหละ แค่ขอให้เธอมานั่งง่อยแล้วเปิดคลิปเสียง ทั้งๆ ที่ต่างฝ่ายต่างก้มหน้าลงเล่นโทรศัพท์ของตัวเอง ไม่มีใครเข้าใจหรอกว่าจงอินโมโหมากแค่ไหนกับการหักห้ามตัวเองไม่ให้ออกไปกระชากคอผู้ชายที่จูบอยู่กับพี่เซฮุนข้างนอก แต่ก็นับว่าเป็นความสำเร็จที่คุ้มค่า เพราะต่อจากนี้ เขาจะลบคำว่าเซ็กส์ออกจากหัวของพี่เซฮุนเอง มันจะต้องมากกว่านั้น มากกว่าจนถึงขั้นที่เรียกว่าความรัก
เวลาล่วงไปเกือบชั่วโมง จงอินนั่งสัปหงกก่อนจะรู้สึกตัวตอนเกือบหล่นจากเก้าอี้
"ง่วงนอนเหรอ?" เซฮุนขำเบาๆ ตอนที่เดินออกมาเห็นคนตัวสูงนั่งหลับ ร่างเพรียวอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเดินไปเก็บหนังสือที่หล่นอยู่ตรงชั้นวาง
"งั้นผมกลับได้รึยังครับ?" จงอินถามพร้อมกับยืนขึ้นจัดเสื้อตัวเองให้เข้าที่ ติดกระดุมให้เรียบร้อย
"ทำไมรีบกลับจังล่ะ?" เซฮุนนึกโมโหเล็กน้อยที่อีกฝ่ายทำเหมือนไม่สนใจ ร่างเพรียวก้าวเท้าเข้ามาหา ยกแขนกลมกลึงขึ้นรั้งคอแกร่งแล้วซุกหน้าลงบนไหล่กว้าง
"ผมกลัวพี่จะรำคาญ" จงอินพูดขณะที่อีกฝ่ายใช้ริมฝีปากสีชมพูดูดดึงผิวที่คอแกร่งเล่น
"ทำไมนายทำเหมือนไม่สนใจพี่เลยล่ะ" เซฮุนพูดอย่างน้อยใจ ผละหน้าออกมาแล้วเขย่งขึ้นงับปลายจมูกโด่งอย่างหมันไส้
"สัมผัสพี่บ้างสิจงอิน"
CUT SCENE
on bio @pupjas
ร่างบางเปิดผ้าห่มที่คลุมโปงอยู่เพราะแสงที่ลอดเข้ามาบ่งบอกว่าอรุณขึ้นแล้ว เซฮุนหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำข้างเตียงขึ้นมาใส่ก่อนจะเตรียมลุกขึ้นไปหาจงอินที่น่าจะอาบน้ำอยู่ เพราะได้ยินเสียง
ครืด..คร
ร่างบางชะงัก ขมวดคิ้วหาที่มาของเสียงสั่นก่อนจะพบโทรศัพท์ของร่างสูงที่ขึ้นแสงวาบ มือเรียวเอื้อมไปหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาก่อนจะกดล็อกเครื่องแล้ววางไว้อย่างเดิม
'จงอินน่า ออกมากินข้าวเช้าด้วยกันหน่อยสิ'
เซฮุนนั่งเบ้ปากกับข้อความเมื่อครู่ เหอะ จะข้าวเช้า ข้าวเที่ยง ข้าวเย็น ก็เชิญกินไปคนเดียวเถอะ
"ทำไมตื่นเช้าจัง" เซฮุนเดินเข้าไปกอดคอร่างสูง จุ๊บแก้มกร้านเอาใจอีกคนไปทีนึง
"ก็เดี๋ยวผมต้องไป-"
"ไปไหน?" เซฮุนขมวดคิ้วแน่น อย่าบอกนะว่าจงอินเห็นข้อความก่อนแล้ว
"ก็ตอนเช้าผมต้องไปไม่ใช่หรอ"
"ทำไมพูดเหมือนน้อยใจพี่แบบนี้ล่ะ" มือเรียวจับแก้มกร้าน คลี่ยิ้มบางอย่างเอ็นดู
"ก็พี่..." จงอินหยุดพูดไปแค่นั้นคิดว่าอีกฝ่ายคงจะเข้าใจ
เซฮุนรู้สึกเหมือนใจกระตุกวูบ เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงได้ยอมผู้ชายตรงหน้าขนาดนี้ ถ้ามันเป็นเพราะอยากเอาชนะ เกมมันควรจบไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ทำไม ทำไมเขายังอยากอยู่กับจงอินอีกล่ะ
"ไม่ต้องกลับหรอก คืนนี้จะอยู่ต่อก็ได้" เซฮุนคลี่ยิ้มบางให้อีกคน จงอินยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่ได้รั้งอีกคนเข้ามากอดจนจมอก
"แต่นายช่วยอะไรหน่อยสิ"
"..."
"อาบน้ำให้พี่หน่อย หมดแรงแล้ว" ทันทีที่จบประโยคร่างบางก็ถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิง มือเรียวโน้มลำคอแกร่งลงมาป้อนจูบออดอ้อนยามเช้า
ถ้าใครกำลังคิดว่าสิ่งที่จงอินกำลังทำอยู่คือการเอาคืน คุณคงเข้าใจจุดประสงค์ของเขาผิดตั้งแต่ต้น เขาก็แค่ทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนยิ่งขึ้น เหมือนอย่างที่เซฮุนต้องการเขามากขึ้น ต้องการเพราะความรู้สึก ไม่ใช่เพราะเกม
Cause I’m coming atcha like a dark horse
เพราะฉันกำลังเข้าไปหาเธอในคราบม้ามืดไง
Talk: เราใช้เนื้อเพลงบรรยายให้จงอินนะคะ ไม่งงเราใช่มั้ย555 ถ้าชอบหรือไม่ชอบยังไง เม้นหรือ #need2KH นะคะ
ความคิดเห็น