คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : . กำไรบานตะไท
บางครั้งการเข้าใจผิด
ไม่เผื่อเวลาให้เราเข้าใจอะไรใหม่
เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าวัยรุ่นสาวดังระงมไปทั่วอาณาบริเวณลานพาร์คของห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองหลวง มองจากที่ไกล ๆ ก็จะเห็นหัวคนนับล้านต่างชุลมุนวุ่นวายอยู่ใต้ร่มเงาของเตนท์สีชมพูแปร๋นที่ตราประทับเอาไว้ด้วยใบหน้าคมคายของพรีเซ็นเตอร์สุดหล่อซึ่งกำลังเป็นที่นิยมกันไปทั่วบ้านทั่วเมือง
ซูมเข้ามาใกล้กันอีกนิด ก็จะพบว่าใต้ร่มเงาสีชมพูนั้นต่างก็มีบูธเครื่องสำอางค์แบรนด์ดังต่างตั้งโชว์ผลิตภัณฑ์ตัวใหม่กันตามจุดต่าง ๆ รวมไปถึงซุ้มเกมส์ที่ถูกมุงรายล้อมไปด้วยกลุ่มสาววัยทีนซึ่งเข้ามาแย่งชิงแต้ม หวังว่าจะได้ขึ้นไปมีทแอนด์กรีทกับศิลปินคนโปรดของพวกหล่อน... ซึ่งมันทำให้โจวคยูฮยอนที่ยังคงเดินจับชายเสื้อของเพื่อนรักอดคิดในใจไม่ได้ว่า
ไอ้ห่าทงเฮชวนเขามางานอะไรวะเนี่ย ?
มีแต่ผู้หญิงเต็มไปหมด - -*
“นี่มึงพากูมาทำไรวะเนี่ย ?” คยูฮยอนเอ่ยถามไอ้คนที่ลากเขาเหมือนจูงควาย(?)ด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะระอาเอือม เขาเข้าใจอยู่นะว่าทงเฮเพื่อนซี้ค่อนข้างมีนิสัยของผู้ชายเมโทรเซ็กช่วล หรือพวกที่ชอบดูแลตัวเองมากจนเกินงาม แต่มันก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมากถึงขั้นพามางานเปิดตัวสินค้าอะไรนี่เลยนี่นา... หรือมันมีลดราคาอะไรวะ ?
“ก็พามึงมาหาเงินไง !” ร่างเล็กกว่าให้กับตอบแบบไม่ใส่ใจนักด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างติดไปทางไม่พอใจเล็กน้อย แหงหล่ะ... ใครบอกว่าลีทงเฮอยากจะฝ่าฝูงชะนีที่มีกำลังดุจช้างสารเหล่านี้เล่า ! ถ้าไม่ติดว่าอยากจะช่วยเพื่อนสนิทหาเงิน แถมค่านายหน้าครั้งนี้ก็มากจนเกินห้ามใจเสียด้วย -...- ไม่งั้นคนอย่างลีทงเฮไม่โผล่กะบาลมาหรอก !
“เงิน ? ในงานนี้เนี่ยนะ ?”
“ใช่ !” ตอบเพื่อนสนิทของตัวเองอีกครั้งด้วยเสียงดังฟังชัดแล้วการันตีต่อด้วยการพยักหน้ารับก่อนจะแทรกตัวเบียดเข้าไปจนถึงส่วนที่เขากั้นไว้แล้วเขียนว่า STAFF ONLY คยูฮยอนยืนเกาหัวแกรก ๆ มองเพื่อนด้วยท่าทางงุนงง ก่อนอื่นเลย เขาต้องยอมรับก่อนว่า เขายังไม่เข้าใจเรื่อง “เงิน” ที่ทงเฮบอกเท่าไหร่ และไม่แน่ใจด้วยว่าเหตุผลในความต้องการเงินนั้นคืออะไร แต่ในเมื่อมาถึงแหล่งเงิน(ตามคำบอกของทงเฮที่น่าจะเชื่อได้หล่ะมั้ง)มันก็ไม่มีเหตุผลที่เด็กเศรษฐศาสตร์อย่างเขาจะถอยหลังกลับ
“ผมมาพบคุณจองฮุนครับ” หน่ะ... มีเส้นด้วยเว้ยเพื่อนกู ! \(￣︶￣)/
“คุณเป็นใครครับ ?”
“บอกเขาว่า ลีทงเฮครับผม” คยูฮยอนปรายตามองกิริยาท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ของเพื่อนสนิทไม่วางตา แล้วก็สะบัดสายตาไปมองที่สต๊าฟร่างโปร่งซึ่งเดินหายเข้าไปด้านใน ระยะเวลาสั้น ๆ ที่ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปหลังเวทีทำให้คยูฮยอนระลึกได้ว่าเขาเคยพูดกับทงเฮไว้ว่าอยากได้เงินไปซื้อหุ้นเพื่อแก้แค้นแม่เลี้ยงที่มาฮุบสมบัติของพ่อเขาไปอย่างหน้าตาเฉยแล้วทำให้อดีตเด็กบ้านรวยอย่างเขาต้องมาทำงานหามรุ่งหามค่ำ ส่งตัวเองเรียนไปวัน ๆ โห ! นี่เพื่อนเฮใจดีกับเขาขนาดพามาหาเงินถึงที่เลยเหรอวะเนี่ย !
“เชิญเข้ามาครับ” แต่ยังไม่ทันจินตนาการได้ไกล สต๊าฟตัวโปร่งในเสื้อยืดสีดำก็เดินมาตามเขาเข้ามไปด้านใน ทงเฮเอื้อมมือมาจับข้อมือบางเอาไว้แน่นแล้วพาเขาเดินตามสต๊าฟเข้าไปด้านหลัง ฉับพลันทันใดนั้นเขาดันเผลอไปสบตาเข้ากับแฟนคลับตัวโตที่ใส่เสื้อ “ซารังแฮ ชเว ซีวอน” พอดิบพอดี... อ่ออ ! ชเวซีวอนนี่เอง ที่ทำให้เหล่าสาวชาวโซลมากรูกันอยู่ที่ลานพาร์คแห่งนี้ ~
เดี๋ยวนะ... แล้วนี่.... เขากำลังเข้ามาหลังเวที ?
เฮ้ย ! ไม่จริงอ่ะ !!
นี่เขาจะได้เจอ ชเว ซีวอน ใช่ไหม ?!
*////∀////*
อั๊ยย๊ะ ! พ่อจะขอลายเซ็นไปขายให้รวยเลยคอยดู !
“ว่าไง...” ผู้ชายตัวโตคนนึงเดินตรงเข้ามาทางผมกับทงเฮ สันนิษฐานได้ว่าคงจะเป็นคิมจองฮุนที่ไอ้เตี้ยมันเรียกหาเมื่อครู่ ผมกวาดดวงตาไปสบมองกับเขาแล้วโค้งให้อย่างสุภาพเรียบร้อย เอาเป็นว่าผมต้องสร้างมิตรไว้ก่อน แม้ว่าสายตาของเขาที่มองมาทางผมจะค่อนข้างเรียบเฉยก็ตามทีเถอะนะ - -
“เอ่อ... ผมพามาแล้วครับ คยู ! นี่จองฮุนฮยอง... คนที่จะหางานให้นายหน่ะ” ทงเฮเบี้ยงตัวให้ผมได้เห็นหน้าของ จองฮุนฮยองได้ชัดขึ้น เขาเป็นผู้ชายตัวสูง(ซึ่งไม่ได้สูงมากเท่าไหร่หรอกนะ)ที่ติดจะตัวแสบเล็กน้อย แต่ก็ดูเป็นคนมีสไตล์ สังเกตจากแว่นที่เขาใส่อยู่ตอนนี้และการแต่งตัวแบบเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา... แหม่ ~ ก็คงจะเป็นแมวมองที่จะชวนเขาไปถ่ายแบบแน่ ๆ ~
“อืม นายกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวเรื่องเงินฉันจะจัดการให้” จองฮุนหันกลับไปพูดกับทงเฮด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง มือหนายัดซองสีขาวใส่มือของทงเฮไปแล้วส่งสายตาให้กับสต๊าฟด้านหลัง มันช่างเหมือนขบวนการค้ามนุษย์หรือไม่ก็การส้งยาข้ามชาติมากในความคิดของคยูฮยอน แต่ไอ้ความเชื่อที่ว่า คิมจองฮุนคือแมวมองที่จะพาเขาไปถ่ายโฆษณามันก็ดังกว่าอยู่ดี -..-
“ครับ... คยูกูกลับก่อนเว้ย มีไรก็โทรมาหาแล้วกัน”
“ครับผมทงเฮเพื่อนรัก ~ ขอบคุณมึงมาก ๆ นะครับ” ผมโค้งจนศีรษะแทบจรดพื้นแผ่นดินลานปาร์คเมืองโสม รอจนกระทั่งเพื่อนคนดีของผมลับสายตาไปแล้วจึงค่อยหันกลับมามองผู้ชายหน้านิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ ผมฉีกยิ้ม(ที่คิดว่า)หล่อให้เขาไปหนึ่งทีเพื่อหวังสร้างมิตรภาพ แต่นั่นแหละ... ไอ้บ้านั่นดันปั้นหน้านิ่งเหมือนรูปแกะสลักเฉยเลย - -
“ตอบคำถามมาสองข้อ”
“ครับ..”
“นายคิดยังไงกับเรื่องรักเพศเดียวกัน” คยูฮยอนอึ้งกับคำถามดังกล่าวไปชั่วขณะ นี่อย่าบอกนะว่าเพื่อนเฮพาเขามาส่งให้คนที่ทำโฆษณาขายของบำเรอพวกเกย์(?)โหย... สบายมากงานแบบนี้ เพราะ ณ ปัจจุบันนี้รสนิยมของเขามันก็สองแง่สองง่ามอยู่แล้ว หึหึ... แต่ถ้าอย่างนี้ต้องโก่งราคาค่าตัวหน่อยดีมั๊ยวะ ?
“ผมต้องสารภาพก่อนเลยว่าอันที่จริงผมเองก็เป็นแฟนบอยของชเวซีวอนเหมือนกัน... ฮ่าๆ พูดแล้วก็เขินจังครับ” ผมยกมือขึ้นแตะที่ท้ายทอยแล้วแสร้งก้มหน้าลงเหลือบมองพื้นคล้ายกับว่ากำลังขวยเขินที่ต้องพูดอะไรออกไปแบบนั้น เขาหน่ะเหรอแฟนบอยของชเวซีวอน... ที่พูดไปก็แค่ให้ได้งานเท่านั่นแหละ ชเวซีวอนขอโทษด้วยนะที่ต้องใช้นายเป็นสะพานหน่ะ ~
“หมายถึงนายรับได้หรือเปล่า”
“ได้สิ พวกนั้นก็คนเหมือนกัน... ดูเป็นความรักที่บริสุทธิ์ดีออกครับ” ไม่รู้ว่าไปคัดสรรประโยคแบบนั้นมาจากติ่งไหนของรอยหยักในสมองของตัวเอง คยูฮยอนยิ้มให้คุณรูปปั้นอีกครั้งเพื่อยืนยันคำตอบที่ฟังดูอ่อนละมุนของตัวเอง... ดูจากท่าทางแล้ว กูได้งานชัวร์ !
“แล้วเรื่องเซ็กส์หล่ะ ลีลาบนเตียงของนายคิดว่าไง ?”
พรวด !
-________________________-
“ขอโทษนะครับนี่มันงานอะไรเนี่ย ?”
“นี่เพื่อนนายไม่ได้บอกเหรอ ?...”
“ไม่ครับ ?”
“นอนกับชเวซีวอน..”
“ก็เหี้ยละ คุณจะ...”
“ค่าตัวยี่สิบล้านวอน”
“=[]=!!” ผมอ้าปากค้างกับราคาค่าตัวอันสูงลิ่วที่ผู้ชายตรงหน้าเสนอมา จนตอนนี้แววตาของเขาก็ยังคงเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมามันจะเป็นประโยคที่ทำลายล้างโลกมากก็ตาม ยี่สิบล้านวอน... แค่คิดก็เหมือนฝันแล้ว
“ไม่มีข้อผูกมัด งานนี้ครั้งเดียว จบแล้วจบเลย”
“...” โดนเสียบครั้งเดียวได้สิบล้านวอน... โอ้จอร์จ! มันไม่มีอะไรจะคุ้มขนาดนี้อีกแล้ว.. ถ้าคิดตามหลักเศรษฐศาสตร์แล้วมันจะเป็นข้อเสนอที่ดีมากเพราะไม่ต้องไปลงทุนใด ๆ ทนเจ็บไม่ถึงสามสิบวินาที(#biberfacts) ได้นอนคอนโดหรูฟรี ๆ อีกหนึ่งคืน(อันนี้มะโนเอาเองว่าห้องนอนชเวซีวอนคงต้องหรูโฮก -..-) ได้เงินกลับมาเน็ด ๆ ไม่มีพันธะอีกต่างหาก ! แหม่ มันมีแต่..
กำไร !
กำไร !
กำไร !
กำไร !
กำไรบานตะไท !
“โอเค ผมตกลง !”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เอามาปล่อยผีก่อนหนึ่งตอน ฮ่าๆ
ขนมจีนไม่ค่อยถนัดแนวสดใส น่ารัก อะไรเท่าไหร่
ต้องขออภัยด้วยถ้าหากมันไม่สนุก T____T
ความคิดเห็น