คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : . ความวุ่นวายให้หลัง I
เมื่อไม่มีเขาอยู่
อะไรอะไรก็ยากไปหมด
คิบอมไม่รู้ว่าฝ่าเท้าของตัวเองกระทบลงกับพื้นพรมในระดับรุนแรงแค่ไหน แต่ที่เจ้าตัวรู้แจ้งมากที่สุดก็คือความโกรธกับอารมณ์ปรอทพุ่งปรี๊ดของตัวเองที่กำลังไต่ระดับขึ้นสูงจนชวนสยอง สายตานับสิบคู่จ้องมองมาทางร่างสูงโปร่งภายใต้เสื้อโค้ทและแว่นกันแดดสีดำที่คาดปิดรอบดวงตาที่ดูดีผิดมนุษย์มนาเดินจ้ำอ้าวไปโดยไม่มีใครกล้าเข้าไปทักสักคน แน่นอนหล่ะ... คิมคิบอมไม่ได้อยู่ในโหมดการโปรยรอยยิ้มการค้าหรอกนะ
กริ่งหน้าห้องถูกกดย้ำอย่างไร้มารยาท แต่มันก็ไม่ได้อยู่ในระบบความคิดของผู้ชายสูงโปร่งเลยสักนิด เจ้าตัวยังคงรัวนิ้วจนมีเสียงติ๊ง ๆ ดังก้องออกมาจากด้านในแล้วตามด้วยเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่คาดว่าคงจะเป็นของเจ้าของห้องเดินตามมา
“นั่นคระ...เหยยยยยยยย !” ชเวซีวอนที่ลูกตายังลืมขึ้นมาได้ไม่สุดถูกเพื่อนสนิทผลักเข้าไปในห้อง บานประตูหนาหนักถูกถีบปิดแบบส่ง ๆ ด้วยฝ่าเท้าของคิมคิบอมอยางไม่ใส่ใจใยดีนัก เพราะสิ่งที่เขาจะต้องใส่ใจคือไอ้ผู้ชายปลิ้นปล้อน กะล่อน ตรงหน้าต่างหาก !!
“บอกมาว่าเหี้ยนี่คืออะไร !!” หนังสือพิมพ์บันเทิงกลิ่นฉุนถูกโยนอัดใบหน้าคมสันของชเวซีวอน คนที่เพิ่งจะลืมตาตื่นได้ไม่นานคว้าสะเปะสะปะ จับหนังสือพิมพ์เหม็น ๆ นั่นมาถือไว้ในมือแล้วกวาดตามองพาดหัวข่าวที่กินเนื้อที่กว่าครึ่งหน้ากระดาษพลางใช้สายตาเพ่งอ่านมันอย่างตั้งใจ
“ซ้ำรอยซุปตาร์ ซ. พาหนุ่มเข้าห้อง โผล่ภาพหลุดเปลือยสะบักสะบอมยามเช้า... เฮ้ย....เฮ้ย.... ตอนนี้ฝ่ายเจ้าตัวยังไม่ออกมาแก้ข่าว คาดหลบหน้าสื่อ....เฮ้ย !! นี่มันคือเหี้ยอะไรวะ?” ซีวอนสบถออกมาเสียงดังแล้วจับแผ่นกระดาษในมือพับลงมา จ้องใบหน้าของคนที่คาบข่าวมาบอกเขาตั้งแต่เช้าด้วยแววตาสงสัย แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับกลายเป็นสีหน้าโมโหโกรธาเหมือนหมาโดนเห็บกัดของคิบอมแทน
“ไม่ต้องมาทวนคำถามกู ! ถ้าพี่จองฮุนตื่นมาเห็นมึงจะทำยังไง !!” เสียงทุ้มต่ำที่เคยสงบเย็นเยือกตลอดเวลาแผดตะคอกใส่ร่างสูงโปร่งตรงหน้า อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องที่คิมคิบอมคนรักสงบ(?)จะต้องมาวิ่งโร่เลยนะ ถ้าไม่ติดว่าข่าวลักษณะนี้มันเคยเกิดขึ้นกับเพื่อนตัวดีของเขามาก่อนแล้วและไอ้สิ่งที่มันดำเนินอยู่ในเวลานี้ก็เหมือนเมื่อหลายปีก่อนไม่มีผิด
เขากับซีวอนเป็นเพื่อนรักกันมานานเกินกว่าจะมาละเลยเรื่องพวกนี้หรอกนะ ! บางทีรอบนี้ชเวซีวอนอาจจะโดนโจมตีจนไม่เหลือชื่อเสียงเลยก็ได้ !!
“เชี่ยเอ้ย ! แล้วแม่งมาได้ไงวะ !!”
“กูจะรู้มึงไหมหล่ะ นี่ถ้าพี่จอง....”
~ ปั้งงงงงงง
“ชเวซีวอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!”
O_______________O !!!!!!!
ยังพูดไม่ทันจบประโยคเสียงของคนที่คุณก็รู้ว่าใครดังมาจากทางหน้าประตูห้อง ตามด้วยการก้าวเท้าตึกตักตึกตักหนัก ๆ ที่แทบจะถล่มคอนโดให้ราบเป็นหน้ากลอง ผู้จัดการคิมจองฮุนวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาภายในห้องอย่างรวดเร็วจนต้องรีบยึดเอาขอบโซฟาไว้เป็นที่ตั้งเพื่อไม่ให้ร่างกายที่ยังคงอยู่ภายใต้ชุดนอนลายหมีเท็ดดี้สีชมพูของตัวเองไถลลงไปเกลือกกลิ้งบนพื้น...
กาแฟยังไม่ทันถึงปาก ขี้ตายังไม่ทันล้าง...
คิมจองฮุนก็เจอดีบนหน้าหนังสือพิมพ์แต่เช้า !!
“โอ่พี่ ผมกำลังช็อคอยู่.....” ฝ่ามือใหญ่ของตัวต้นข่าวรีบปิดเข้าที่ริมฝีปากของผู้จัดการซึ่งอ้าออกเตรียมยกครูเขาชุดใหญ่ ใบหน้าตรึงเครียดถูกส่งไปให้เจ้าของปากผู้โดนสะกัดดาวรุ่งเอาไว้ก่อนที่ซีวอนจะพาผู้จัดการของตัวเองลงมานั่งบนโซฟาเพื่อให้ครียดอย่างเป็นที่เป็นทางไปพร้อมกับพื่อนสนิทอย่างคิมคิบอม
สามหนุ่มสามมุมมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ต่างฝ่ายดูสงบสติอารมณ์ลงไปได้มากกว่าเมื่อหลายนาทีก่อน สายตาหกข้างสามคู่จ้องมองไปบนหน้าหนังสือพิมพ์ อ่านพาดหัวข่าวตัวโตซึ่งกินเนื้อที่ไปกว่าครึ่งหน้าซ้ำไปซ้ำมาอีกครั้งเหมือนต้องการจะชินชากับตัวอักษรให้จงได้
“ทีนี้กูต้องทำไงต่อวะเนี่ย !” เป็นคิมจองฮุนที่มิอาจเก็บความตรึงเครียดเอาไว้อยู่ในอกได้อีกต่อไป ผู้จัดการร่างโปร่งคู้ตัว ยกขาขึ้นมาชันเข่าจนชิดอกพลางคว้าหมอนอิงมาปิดหน้าปิดตาเหมือนว่าการทำแบบนั้นจะช่วยให้ตัวเองสามารถหายไปจากโลกนี้ได้และไม่มีใครมองเห็นเขาอีกต่อไป
“พี่ควรรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง...” คิบอมเปรยเสียงโทนเบสของตัวเองขึ้นประชดคนที่ได้ตำแหน่งเป็นผู้จัดการแต่ในเวลานี้กลับพยายามเอาหมอนอิงสามสี่ใบมาปิดตัวเองไว้ให้มิดที่สุดพลางใช้ดวงตาเล็ก ๆ คม ๆ จ้องมองประกอบไปด้วย มันแน่อยู่แล้วหล่ะ.... เขากับคิมจองฮุนหน่ะไม่ถูกกันมาตั้งแต่ตัวเป็นวุ้นแล้ว !
“เสือกอะไร !!”
“ไม่เอาหน่าพี่จองฮุน...”
“ไม่เอาหอกอะไร ! มึงหน่ะ เอาเขาจนเป็นเรื่องแล้วหนิ !!” ผู้หวังดีซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวสอดมือเข้าไปใต้กองหมอนเพื่อตบบ่าผู้จัดการของตัวเองเบา ๆ แต่มันกลับทำให้คิมจองฮุนระเบิดตัวเอง สะบัดหมอนอิงเคว้งไปคนละทิศคนละทางแล้วปรี่กายขึ้นเพื่อเดินหนีไปโดยไม่ฟังคำอธิบาย(ที่แถวบ้านเรียกแก้ตัว)ของเขาเลยสักนิด
“พี่ครับ มันเป็นเรื่องบังเอิญหน่า !” ชเวซีวอนรู้ดีว่าเขาไม่ควรพูดเรื่องยาปลุกออกไป ในเมื่อโจวคยูฮยอนหวังดีที่จะให้เรื่องราวมันจบเร็ว ๆ และถ้าความจริงข้อนั้นมันหลุดออกไปหล่ะก็... เดาได้เลยว่าคนอย่างพี่จองฮุนต้องไปบีบบังคับให้นางฟ้าของเขาออกมาสารภาพกับสื่อมวลชนว่าเป็นคนวางยาปลุกเขาแน่ ๆ .... เขาจะทำให้โจวคยูฮยอน แม่ยอดดวงใจแปดเปื้อนไม่ได้ !!
“นี่ขนาดบังเอิญนะไอ้เหี้ย.... แต่กูอยากรู้จริง ๆ ว่าไอ้ปาปารัซซี่ชองของมึงถ่ายรูปนี้มาได้ยังไงวะ !?” คิบอมหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาเพ่งใกล้ๆ อีกครั้ง มองภาพของคนสองคนที่เขาคุ้นตาเป็นอย่างดี แม้จะมองเพียงผ่าน ๆ แต่ก็ระบุได้เลยว่าผู้ชายตัวสูงที่โอบใครอีกคนเอาไว้กับอกคือชเวซีวอนแน่ ๆ ปัญหาใหญ่คือ โจวคยูฮยอน หรือผู้ชายในอกซึ่งโดนเซ็นเซอร์อยู่ดันถอดเสื้ออออกไปแล้วหน่ะสิ !
“กูก็อยากรู้... ไอ้ห่า... อกขาว ๆ นมเต่ง ๆ ของโจวคยูฮยอนกูอยากเก็บไว้ดูคนเดียว...”
“ยังเสือกเล่น” -______-
“ก็ไม่อยากให้เครียดมากนี่หว่า..” ชเวซีวอนว่าพลางมองหน้าของเพื่อนสนิทกับผู้จัดการของตัวเองสลับกันไปมา ดูเหมือนว่าไอ้คำพูดเมื่อครู่จะไม่ได้ช่วยให้มนุษย์สองร่างที่นั่งขนาบเขาอยู่กังวลใจน้อยลงไปได้เลย เพราะนอกจากใบหน้าของทั้งสองจะยังคงยับย่นแล้ว เสียงถอนหายใจแรง ๆ ที่ดังขึ้นพร้อมกันยังดังลอดมากดดันเขาอย่างมองไม่เห็นได้อีก
ลำพังแค่ตัวเองก็ไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว มาเจอคนอีกสองคนนั่งเครียดขนาดข้างแบบนี้ซีวอนก็หนักใจนะเออ...
“จองฮุนฮยองอ่า...” เขาเอ่ยเสียงเบาเรียกผู้จัดการที่ยืนเท้าสะเอวด้วยอารมณ์เย็นลงแต่ก็ยังคุและพร้อมปะทุได้ทุกเมื่อ
“ไม่ต้องมาเรียกฉันแบบนั้น...” เสียงแข็งกร้าวของผู้จัดการทำให้ชเวซีวอนเริ่มใจแป้ว ร่างสูงมองเสี้ยวหน้าอันแสนเคร่งเครียดที่ยังคงเพ่งสายตาลงไปบนหน้าหนังสือพิมพ์ไม่มีวอกแวก คิ้วของจองฮุนตั้งตรงเพราะความโกรธและเครียดที่ผสมปนเปไปมาอยู่ในหัวสมอง... ก็มันหมดทางออกจริง ๆ
“ฉันบอกให้แกระวังตัว... แกไม่ควรจะพาเขามาที่ห้องทั้งที่ยุนโฮเพิ่งจะส่งรูปมาขู่เมื่อสองสามวันก่อน แต่แกก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ฉันบอกแล้วนะ ฉันหน่ะไม่เคยห้ามแกเรื่องนี้เลย แต่ฉันขอให้แกระวังตัว”
“...”
“แกรู้หรือเปล่าว่าการเป็นคิมจองฮุนที่ต้องจัดการชีวิตแกหน่ะ มันลำบากชิพหายจนฉันอยากตายไปให้หมดเรื่อง”
“พี่...”
“... งานเช็ดตีนแกมันไม่ง่ายเลยนะ...” โทรศัพท์มือถือในมือถูกกำเอาไว้แน่นในขณะที่เจ้าของร่างพยายามจะทรงตัวให้ยืนไหวในท่าปกติ คิมจองฮุนที่กำลังมีเรื่องหนักใจหลายกิโลพยายามควบคุมระดับความร้อนในกายให้คงที่เป็นปกติที่สุดด้วยการกล่าวคำว่า ‘ช่างมัน’ ในใจนับร้อยครั้งแล้วเดินห่างออกมาจากตัวปัญหาชื่อดังที่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอยากมองใบหน้าหล่อคมสันนั้นอีก
เขาซีวอน และครั้งนี้เขาก็ต้องห่วงโจวคยูฮยอนคนนั้นเพิ่มมาอีกคน
มันเป็นเหตุผลที่คิมจองฮุนเจ็บปวดมากกว่าทุกครั้งยังไงหล่ะ....
“ทงเฮครับ มึงต้องช่วยกูนะ T_______T”
(แล้วกูจะช่วยมึงยังไงวะเนี่ย... ฮู้ยยยยยยยย ~ นี่มันคือมายเมโลดี้อะไรวะครับ -__-)
“ไม่รู้แหละ แต่ไอ้พวกบ้านั่นเอากล้องจ่ออยู่หน้าบ้านกูเหมือนพรานป่าล่าสัตว์เลย ไอ้เชี่ย... กูอยากออกไปเรียนอ่ะ” คยูฮยอนคร่ำครวญใส่แท่งโลหะสีดำในมือที่เชื่อมสัญญาณอยู่กับเพื่อนสนิทของเขาซึ่งป่านนี้คงจะนั่งเอ้อระเหยอยู่ใต้ต้นไม้สักต้นในมหาวิทยาลัย ตัวผอม ๆ กลิ้งพลิกซ้ายพลิกขวาไปมาบนเตียงนอนเพื่อหวังจะคลายความกระวนกระวายใจออกไปจากอก แต่มันก็ไม่ได้ช่วยมากนักในเมื่อเสียงเดินตึกตักกับเสียงพูดคุยของเหล่านักข่าวที่ด้านหน้าบ้านยังคงดังเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยินอยู่ตลอดเวลา
(กูจะช่วยมึงได้ไหมครับเนี่ย.... มึงไปทำอะไรยังไงวะถึงเป็นข่าวได้หน่ะ !)
“มึงต้องช่วยกูก่อนแล้วกูถึงจะเล่าได้ เรื่องมันยาวมาก....”
(ยาวแค่ไหน?)
“ยาวกว่าตัวมึงเยอะเลย...”
(เชี่ยคยู มึงพูดงี้เราขาดกัน !)
“เฮ้ยยยยยยยย ! ไม่ได้นะลีทงเฮ !!”
(เหอะ... ไอ้ห่า แล้วกูต้องทำยังไงวะเนี่ย ) ทงเฮใช้เท้าเขี่ยกองทรายตรงหน้าพลางแกว่งชิงชาตัวน้อยไปมา ความจริงแล้วเวลานี้เขาควรจะอยู่ที่มหาวิทยาลัย นั่งรอโจวคยูฮยอนใต้ต้นมะขามต้นเดิม แต่เพราะความดุเดือดเลือดพล่านอะไรสักอย่างของคิบอม สารถีจำเป็นของเขาที่อาสาขับรถมาส่งเมื่อเช้านี้ ทำให้เจ้าตัวทิ้งเขาลงกลางทางไว้หนังสือก็อซซิปรายปักษ์เล่มใหญ่ ก่อนที่ตัวเองจะเหยียบคันเร่งจมเพื่อตรงไปหาชเวซีวอน ดาราตัวย่อ ซ. ในหนังสือนั่นแหละ
ลีทงเฮคงจะใจเย็นได้มากกว่านี้ถ้าบนหนังสือไม่ปรากฏใบหน้าของเพื่อนรักสุดชีวิตของเขาอยู่ด้วยหน่ะ -______-
“กูคิดไม่ออก T____T” เสียงโอดครวญของคยูฮยอนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เขาก็ได้แต่คิดหาทางขึ้นไปบนห้องของเจ้าตัวให้ได้เสียก่อน แล้วฉับพลันเขาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายในชุดหมีสีเทาที่กำลังซ่อมเสาไฟฟ้าอยู่......
(กูนึกออกแล้ว !! มึงรอกูเดี๋ยวนะ !!!! ตู้ดๆๆๆๆๆ)
“เชี่ยทง !! มึงตัดสายกูทำไมมมมมม T^T” คยูฮยอนผละใบหน้าของตัวเองออกมาจากโทรศัพท์ แยกเขี้ยวใส่มันประหนึ่งว่าแท่งในมือนั้นเป็นลีทงเฮที่เพิ่งจะขัดใจเขาด้วยการตัดสายไปเสียดื้อ ๆ เขาวางมือถือลงบนเตียงนอนก่อนจะเริ่มกลิ้งไปกลิ้งมาอีกครั้งแล้วเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง สำรวจดูว่าปริมาณนักข่าวที่ยืนอยู่ตรงนั้นลดน้อยถอยลงไปบ้างหรือเปล่า...
“ให้ตายสิ นี่เยอะกว่าเมื่อเช้าอีกนะ” สลัดตัวขึ้นมาจากกองผ้าห่มแล้วเริ่มเดินวนไปวนมาในห้องนอนอย่างกระวนกระวายใจ เขาไม่น่าเลยจริง ๆ ! ไม่น่าอยากได้ตังค์เพิ่มแล้ววางยาซีวอน ไม่น่าตกลงรับคำท้าของไอ้อ้วนมุนจองฮยอก ไม่น่าตกลงค้าตูด ไม่น่าตามทงเฮไปลานปาร์ควันนั้น ไม่น่าอยากได้ตังค์ไปถล่มแม่เลี้ยงเลย ! โอ้ยยย !! ให้ตายสิวะ นี่เขาตัดสินใจผิดอย่างชิพหายวายป่วงเลยนะเนี่ยยยยย T___T
“ห่าเอ้ย ! กูหล่ะอยากจะร้องไห้.... ป่านนี้ซีวอนฮยองแม่งเป็นไงบ้างวะเนี่ย !!” เมื่อไปไหนไม่รอดก็เป็นอันต้องกระโดดทุ่มตัวลงมาบนเตียงนอนอย่างหมดหนทางอีกครั้ง เขาเหลือบมองโทรศัพท์ของตัวเองที่วางแอ้งแม้งอยู่ข้างหมอน อันที่จริงกะว่าจะโทรไปตั้งแต่ตอนเช้าที่นักข่าวมารอแล้ว แต่ก็กลัวว่ามันจะยิ่งไปสร้างเรื่องให้กับเจ้าตัวเข้าไปใหญ่ อีกอย่างช่วงนี้หัวใจของเขามันเต้นแปลก ๆ เวลาได้ยินชื่อซีวอน หรือเห็นภาพซีวอนบนบิลบอร์ดโฆษณา... ยิ่งหมอนั่นสารภาพความรู้สึกของตัวเองให้ฟังออกมาเมื่อวันก่อนยิ่งพาลทำให้เขาว้าวุ่นหนักเข้าไปใหญ่
บ้าจริง ! เขาไม่อยากยอมรับหรอกนะว่าตกหลุมรักชเวซีวอนหน่ะ...
แล้วก็พยายามจะบอกตัวเองว่ากับดารา ใคร ๆ ก็หลงสเน่ห์ทั้งนั้นนั่นแหละ !!
“ขอทางหน่อยครับ !!”
“ใครอีกวะ ?” คยูฮยอนชะเง้อคอมองออกไปหน้าบ้านซึ่งผู้ชายชุดหมีคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับบันใดลิง เขาพยายามเพ่งมองหน้าผู้มาเยือนที่ส่งเสียงดังโวยวายคนนั้นเพื่อสำรวจดูเจ้าของท่าทางประหลาดคนนั้นที่เริ่มพาดบันไดลิงเข้าที่กำแพงบ้าน...
“=[]=!!!”
“อย่าปีนเข้ามานะครับ ! ถ้าคุณปีนเข้ามาผมแจ้งตำรวจแน่.....” ผู้ชายคนนั้นตะโกนขู่เมื่อเห็นนักข่าวเริ่มกรูกันเจ้ามา ทันทีที่เท้าของเขาถึงพื้น ชายชุดหมีสีเทาก็เอื้อมไปคว้าเอาบันไดลิงของตัวเองแล้วยกมันข้ามรั่วบ้านขึ้นมาอย่างชำนิชำนาญ....
“ใครวะ ?” คยูฮยอนรีบดีดตัวออกมาจากบานหน้าต่างเพื่อลงไปยังชั้นสอง แหงหล่ะ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ถ้าจะมีใครบางคนเอาบันไดปันเข้ามาในรั้วบ้านของเขาในเวลาแบบนี้หน่ะ
“อีห่า เยอะกว่าที่กูคิดไว้อีก !” แต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นบันไดขั้นสุดท้าย ผู้ชายในชุดหมีที่เขาเห็นก็คือลีทงเฮติดหนวดนั่นเอง... หมอนั่นวางบันไดลิงทิ้งเอาไว้ที่หน้าประตูบ้านก่อนจะเริ่มปลอกเปลือกสีเทามอมแมมที่สวมอยู่ออกแล้วจัดการโยนกายลงเอกขเนกบนโซฟาของเขาอย่างถือวิสาสะ
“อย่ามองกูแบบนั้น นี่กูไปยืมลุงยูชอนมาเลยนะเว้ย”
“เออ... มึงก็เด็ดดี”
“ทีนี้มึงต้องเล่าแล้วว่ามันเป็นเรื่องได้ยังไง !” ทงเฮใช้สายตาคาดโทษมองเพื่อนสนิทที่ทำให้เขาต้องลำบากลำบนมากมายถึงขนาดนี้พลางเอื้อมไปดึงโจวคยูฮยอนให้นั่งลงบนโซฟาด้วยกัน
“คืองี้เว้ย....” คยูฮยอนถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้งหลังจากที่เริ่มตัดสินใจได้แล้วว่าเขาไม่ควรเก็บงำอะไรเอาไว้อีกต่อไป เขายอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทงเฮฟังอย่างละเอียดและหมดเปลือกตั้งแต่วันที่เจอกับคุณจองฮุนในลานปาร์ค เรื่อยมาจนถึงการปรากฏตัวของชองยุนโฮและประสบการณ์เตะกล้องปาปารัซซี่ รวมไปถึงเรื่องของมุนจองฮยอกและสัญญาอันน่าปวดหัวระหว่างเขากับสองแฝดที่ทำกันอย่างลับ ๆ จนเป็นเรื่องบานปลายในปัจจุบันนี้
“งั้นตอนนี้.....ตูดมึง.....”
“อื่อ ._____.”
“โจวคยูฮยอน อีตูดพรุนนนนนนนนนนนนนนนน !!”
“พรุนเหี้ยไร แค่คืนเดียวเว้ย !!”
“แล้วกี่รอบ ?”
“....... สาม........” ._____.
“ไอ้พรุนสดสกัด !” ทงเฮทิ้งตัวเองลงบนโซฟาตัวยาวของเพื่อนพลางเหลือบมองออกไปด้านนอกที่นักข่าวกลุ่มใหญ่ยังคงออกันอยู่อย่างหมดทางสู้ แค่กำลังคนเขาก็แพ้แล้ว แบบนี้คยูฮยอนคงไม่ได้ออกไปไหนอีกหลายวัน
“เฮ้อ... ทำไงดีวะทงเฮ กูต้อไปเรียนนะเว้ย...”
“มึงบอกซีวอนยัง ?”
“เหอะ... บอกเหี้ยไรหล่ะ ! กูกับเขาพอจบเรื่องนั้นก็ขาดกันหมดแล้ว” รีบส่ายหน้าให้คำตอบออกไปทั้งที่ใจจริง คนแรกที่เขานึกถึงตอนตื่นขึ้นมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้คือชเวซีวอนนั่นแหละ แต่การจะโทรไปหาแล้วเล่าให้ฟังก็ดูจะไร้ประโยชน์ในเมื่อซีวอนก็ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการไปแล้ว และเงินที่เขาต้องได้ก็ได้มาแล้วเช่นกัน
ไม่เหลือเหตุผลอะไรที่จะต้องโทรไปเลยจริง ๆ
“มึงต้องบอกเว้ย ! มานี่ !! เดี๋ยวกูจะโทรหาคิบอมให้ !” เพื่อตัวสั้นที่ทำกิริยาบุ่มบ่ามเสมอล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง แต่ยังไม่ทันได้กดเบอร์คยูฮยอนก็รีบโถมตัวเข้าไปตระครุบมันเอาไว้เสียก่อน
“บ้าเหรอ ! อย่าให้มันเป็นเรื่องเลยหน่า กูไม่อยากรบกวนคุณซีวอน....”
“เขาให้มึงเรียกฮยองไม่ใช่หรือไง ?”
“บ้า มันจบสัญญาแล้วหน่า... อย่าไปกวนเขาเลย”
“กวน ? กวนเหี้ยไร ! ไอ้คนที่โดนกวนอ่ะคือมึง มึงขายตูดให้เขาเสียบแล้วยังต้องมาเจอนักข่าวรุมอย่างนั้นเป็นเพราะใคร... ? ก็เพราะคุณซีวอนไง ! ถามจริง ถ้ามึงโดนเยซองเอกจิตเสียบตูดจะมีนักข่าวมาตามแบบนี้ไหม ?....” คำพูดของทงเฮทำให้คยูฮยอนชะงักไปอย่างไม่มีอะไรจะเถียง... แน่นอน ว่ามันเป็นเพราะชเวซีวอนทั้งนั้นเขารู้ดี แต่ถ้าให้เดา ตอนนี้ซีวอนเองก็คงมีเรื่องเครียดมากอยู่เช่นกัน และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่อยากจะเป็นปัญหาให้กับดาราหนุ่มไปมากกว่านี้
เพราะแค่ที่เป็นอยู่แบบนี้ ไม่รู้ว่าชเวซีวอนจะเกลียดเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว...
“กูไม่อยากทำตัวให้เป็นปัญหา.... แค่นี้เขาก็เกลียดกูตายห่าแล้ว”
“...”
“พี่จองฮุนก็ด้วย เครียดจนเส้นเลือดระเบิดไปแล้วหรือยังก็ไม่รู้”
“...”
“ทงเฮอ่า...”
“...”
“มึงอย่าโทรเลยนะ...”
“...ฮัลโหล ! คิมคิบอม เอาเพื่อนแกมารับสายเดี๋ยวนี้ !!!”
“ทงเฮ มึงฟังกูบ้างหรือเปล่าเนี่ย” -_________________-
“ไม่อยู่ ?! ไม่อยูเหี้ยไร กูเห็นนะ เมื่อเช้าในทวิตเตอร์มึงเช็คอินที่ห้องซีวอนหน่ะ ! กูเห็นนะ !!!” ลีทงเฮที่เริ่มหงุดหงิด เริ่มขึ้นเสียงแบบฮาร์ดร็อคที่แสดงให้เห็นถึงความโมโหสุดตีนเหวี่ยงของตัวเอง ซึ่งภายในเวลาไม่นานนักหลังจากนั้น ปลายสายโทรศัพท์ก็ถูกเปลี่ยนเป็นคนที่เขาต้องการทันที
“เอ้า....”
“หือ ?”
“ทำหน้าแมวอะไร ?! คุยสิ พี่ซีวอนของมึงอยู่ในสายแหนะ”
“ของกูเหี้ยไร...... สวัสดีครับ” คยูฮยอนที่ทำตัวดื้อด้านไปอย่างนั้น (แต่ใจจริงแทบจะกินโทรศัพท์เข้าไป) รับเครื่องมือสื่อสารของเพื่อนมาแนบกับใบหูแล้วกรอกเสียงสุภาพลงไป ทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะสบถด่าเพื่อนจนเกิดเสียงลอดให้คนที่อยู่อีกฝั่งสัญญาณหลุดรอยยิ้มออกมา
(เป็นไงบ้างเรา....)
“อ่า ก็.......”
(นักข่าวเยอะใช่ไหม....)
“ยกมาทั้งสถานีเลยครับ -___-“
(ขอโทษนะ)
“เฮ้ย ไม่เป็นไรครับ..... แค่นี้เอง” ที่จริงไม่แค่นี้เองหรอก แต่ฟังจากเสียงแล้วชเวซีวอนเหมือนจะประสบวิกฤตการณ์อยู่ แค่นี้ไปก่อนก็ได้ แล้วค่อยไปใหญ่วันหลัง.....
(ไม่หรอก เพราะฮยองเองแหละ)
“ไม่.. ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยครับ...”
(อ่า นายยังไม่ได้ไปเรียนเลยใช่ไหมหน่ะ ?)
“ก็... ประมาณนั้นหน่ะครับ ผมไม่ควรออกไปใช่ไหม ?”
(รออีกสักสองสามวัน พวกนั้นคงเลิกตามแหละ... ระวังตัวด้วยนะคยูฮยอน ฮยองเป็นห่วง)
“ฮยองก็ด้วยนะครับ... ดูแลตัวเอง”
(แน่นอน ฮยองต้องดูแลตัวเองอยู่แล้ว)
“ครับ...เอ่อ... งั้นผมวางก่อนนะครับ เดี๋ยวทงเฮไม่มีปัญญาจ่ายค่าโทรศัพท์”
(ฮะ ๆ โอเค.... )
“ครับผม บ๊ายบายครับฮยอง”
(อืม คิดถึงเรานะ) ประโยคสุดท้ายสั้น ๆ ทำให้คยูฮยอนหน้าแดงจนต้องเบนหน้าหนีแล้วรีบกดวางสายส่งโทรศัพท์คืนให้ทงเฮแบบเร็ว ๆ
“ให้ตายสิ กูโทรให้มึงด่าเขาไม่ใช่ให้มึงหวานกัน !” คนที่เสียค่าโทรศัพท์ผิดจุดประสงค์เอาไหล่ดันกับบ่าของเพื่อนสนิทซึ่งนั่งหน้าแดงตัวม้วนอยู่ข้าง ๆ คยูฮยอนเบ้ปากเล็กน้อยเหมือนจะปฎิเสธว่าเขาไม่ได้หวานอะไรกับซีวอนสักหน่อย แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่หรอก
“...”
“ถามจริงเถอะคยูฮยอน มึงรักซีวอนแบบใช่ป่ะ ?”
“รักอะไร ! ใครรัก ?! ไม่มี๊ ~”
“แหนะ มึงอย่ามาเนียน..... รู้สึกดีกับเขาก็บอกมา ~” ทงเฮแซะคนที่หน้าแดงเหมือนลูกตำลึงด้วยบ่าของตัวเอง พลางพยายามจับคยูฮยอนให้หันหน้ามาเล่นเกมส์จ้องตาเฉลยความนัยกับเขา แต่ไอ้เพื่อนหน้าแมวก็เอาแต่จะหันหน้าหนีไปซุกขอบโซฟาไม่เลิก ซึ่งท่าทางแบบนั้นมันก็ให้คำตอบกับลีทงเฮได้ดีอยู่แล้วนั่นแหละ
“เนียนเหี้ยไร ไม่มีอ่ะ ไม่เนียน...”
“บอกมาเหอะหน่า มึงรู้สึกดีกับพี่ซีวอนใช่ป่ะ ?”
“ไม่เว้ยยย ! กูรู้สึกดีกับเงินในบัญชีเขาเท่านั้นแหละ !!” -//////////////////////////////-
DAMN CUPID
คุณคยูเรื่องนี้งกมากเลยอ่ะให้ตาย.....
หายไปนานมาก อย่าเพิ่งลืมนะ อย่าเพิ่งลืม T________________T
ความคิดเห็น