คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Toxicated Sunset
{ TOXICATED SUNSET }
Super Junior / Siwon x Kyuhyun / PG13 / 3631 WORDS
NOTE SONG : CAVALIER / JAMES VINCENT MCMORROW
https://www.youtube.com/watch?v=j0DvjgagJko
I remember how cloth hung
flexing with the forest clung.
Half waist and high raised arms
kicking at the slightest form.
I remember my first love.
ความจริงอันโหดร้ายของการเป็นมนุษย์คือเลือกจดจำไม่ได้
สมองของเราไม่ได้ถูกกำหนดด้วยระบบประสาท
ทั้งหมดนั่น...ความทรงจำเหล่านั้น...
ล้วนเป็นลิขิตอันโหดร้ายจากพระเจ้าทั้งสิ้น
เท้าเปล่าของเขาสัมผัสเข้ากับเม็ดทรายสีทองหม่น มันไม่ได้ขาวสวยเหมือนอย่างที่ปรากฎในภาพถ่าย กลิ่นของน้ำทะเลไม่ได้ทำให้สดชื่นแต่กลับคาวจนชวนให้คลื่อนเหียนเวียนไส้ ปลายสุดของสายตาเป็นสีเทาหม่น คลื่นสีเขียวน่าขยะแขยงซัดสาดเข้าสู่ชายฝั่งพร้อมกับฟองขาวจากอากาศ
ลูกแล้ว...ลูกเล่า
หัวสมองของเขาว่างเปล่าไม่ต่างอะไรจากชายหาดแห่งนี้ มันไม่ได้โด่งดัง และไม่ใช่สถานที่ซึ่งหน้าจับตามอง ความลึกอย่างสุดกู่ของมันทำให้ไม่มีนักข่าวหรือนักท่องเที่ยวคนใดปราถนาจะมาเยี่ยมเยียน แม้แต่ตอนที่เขาปลีกตัวออกมาจากโรงพยาบาลและตอบคำถามเพื่อนนายแพทย์คนหนึ่งในแผนกเดียวกันหมอนั่นยังบอกให้เขาเลือกที่อื่นอย่างเช่นฟลอริด้าหรือแคลิฟอเนียร์
“นิคเคิลเนี่ยนะ... ไร้สาระหน่าซีวอน...นายมีเงินไปได้ไกลถึงแคลิฟฟอเนีย นั่งส่องง่ามก้นสาวผิวแทนพวกนั้นเป็นบุญตาด้วยซ้ำ จะไปนอนมองยายแก่ไขมันเผล่ที่นิคเคิลทำไมกัน...”
คนที่จองตั๋วรถไฟมานิคเคิ้ลบีชอย่างเขาไม่ได้ทำอะไรกับคำพูดเสียดแทงอันแสนร้ายกาจจากเพื่อนร่วมงาน ซีวอนเพียงยกยิ้มเล็กๆก่อนจะก้าวเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายหนังสีน้ำตาลที่ยังคงอยู่ติดมือจนถึงวินาทีนี้
กลิ่นของทะเลคาวเค็มจนอยากจะอ้วกออกมาเสีย...
ขายาวพาร่างสูงโปร่งก้าวตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆจนกระทั่งความเย็นของน้ำเค็มเขื่องปะทะกับข้อเท้าเปล่าเปลือย ข้อขาย่อลงเพื่อให้ตัวเองได้สัมผัสกับความเย็นเฉียบและเหม็นคาว ไม่ได้ใส่ใจว่าชุดกราวน์สีขาวที่สวมอยู่จะเปื้อนเปรอะ ไม่สนใจกระเป๋าหนังเอกสารที่มันคงจะเปียกชุ่มจนไร้ราคา ดีไม่ดีเอกสารสำคัญทางการแพทย์เหล่านั้นอาจจะถูกทำลายด้วยซ้ำ
คลื่นระลอกใหม่ซัดเข้ามา...
ตัวของเขายังมั่นคงอยู่บนผืนทรายหากแต่หัวใจของเขา
หัวใจของเขาอาจถูกซัดไปไกลเสียแล้ว
ไปในที่ที่มองไม่เห็น...
ไปในที่ซึ่งไม่มีใครจะตามหาเจอได้อีก
เปลือกตาเปิดขึ้นเมื่อพบว่าความเย็นเลียขึ้นมาจนถึงอกกว้าง เสื้อกราวน์ของเขาลอยอืดอยู่ในระยะแขนเอื้อมแต่แขนที่แข็งแกร่งด้วยมัดกล้ามกลับไม่มีปัญญายกขึ้นมาคว้ามัน ซีวอนได้แต่มอง... ใช้ดวงตาของตนเองมองมันลอยกระเพื่อมไปกับระลอกคลื่น
ทะเล อาจเป็นคำสั้นๆที่นิยาม ชเวซีวอน ได้ดีที่สุด เขาเล่นเสิร์ฟได้ ชอบคร่อมบานาน่าโบ้ท รักการอาบแดดให้ผิวสีขาวผ่องของตนเองกลายเป็นสีแทนคล้ำ เขาชอบมองฟองคลื่นสีขาว และแน่นอน... ก้นงามงอนของสาวๆในชุดบิกินี่ จีสติง หรืออะไรก็ตามกระตุ้นเขาได้ดีเสมอ
มันอาจเป็นเช่นนั้น บางทีตอนนี้เขาอาจจะอยู่ที่แคลิฟอเนียร์ ไล้มือไปบนบั้นท้ายกลมกลึงของสาวผมบลอนด์สักคน พูดจาอ้อล้อกับเธอด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงหนักเพื่อป้อให้พวกเธอยอมใช้เวลาในช่วงค่ำคืนจนถึงเช้าวันใหม่กับเขาในห้องนอนซึ่งมีเตียงคิงไซส์กว้าง สปริงดี เหมาะสำหรับการเขย่าสะโพกไปมา
เสียงครางของเธอเป็นสิ่งแรกที่เขาจินตนาการถึงทันทีที่หล่อนยอมลดแว่นลง
และตอนนี้แม่สาวงามงอนในห้วงความคิดของเขาคือคุณยายวันใกล้ลาโลกที่นอนเผล่อยู่บนเสื่อโยคะกับเสื้อผ้าวาบหวิว บั้นท้ายงามงอนแทนที่ด้วยโขดหินโสโครกสีดำทะมึน เสียงครวญครางของหญิงสาวก็คงจะเป็นเสียงคลื่นหนักหน่วงที่มันซัดสาดเข้ามาไม่เว้นนาที
วินาทีที่ดวงตาของเขามองเห็นเสื้อกราวน์ของตัวเองลอยไปไกลเกินเอื้อม
ซีวอนรู้สึกเข้าใจประโยคที่ว่ามากขึ้น
มีผู้ชายตัวผอมบางแนบซี่โครง แววตาไร้แววประกาย ริมฝีปากแห้งผาดเพราะสารเคมี และมีเสียงพร่าต่ำอันแสนน่าเกลียดบอกกับเขาว่า โลกนี้ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน...
เขาเกลียดคำสอน ซีวอนไม่เข้าโบสถ์ ไม่นิยมการอ่านถ้อยคำวลีคมคายที่เหล่าผู้กร้านโลกกล่าวไว้อย่างภาคภูมิ ซีวอนไม่รู้จักว่าการมิซซาคืออะไร พอๆกับที่ไม่สนใจว่าขงจื่อสำคัญต่อประเทศจีนมากแค่ไหน และเขาไม่เคยเข้าใจศรัทธาของคนที่ทนร้อนระหว่างการไปเยือนศาสนสถานในอินเดียได้เลย
แต่ผู้ชายคนนั้นที่ไม่มีอะไรนอกจากโรคและโรคและโรคกลับทำให้เขามีน้ำตา
กลับทำให้เขารู้สึกหมดอาลัยตายอยาก
กลับทำให้เขาอยากทิ้งตัวเองลอยคว้างไปกลางทะเลเหมือนกับเสื้อกราวน์ของเขาและพิสูจน์ความจีรังยั่งยืนของกาลเวลา พิสูจน์ว่ามันอาจจะทำได้เหมือนกับที่วงการศัลยกรรมมีโบท็อกซ์ไว้ยกกระชับใบหน้าหญิงวัยหกสิบ
มีสิ่งหนึ่ง... มีสิ่งหนึ่งที่โจวคยูฮยอนคนนั้นไม่เคยได้รู้
โลกนี้มีหนึ่งความจีรัง...
ความรักของเขาไง... ความรักของเขา หัวใจของเขา...
ถ้าสำหรับคยูฮยอนบนโลกนี้ไม่มีอะไรที่ยั่งยืน ชเวซีวอนก็จะแก้ต่างให้ เขาจะบอกว่ามีหัวใจของเขา มีความรักของเขาต่างหากที่จีรังยั่งยืน เป็นหัวใจของเขาเองที่มั่นคงและไม่ว่ามันจะผ่านพ้นกาลเวลาไปนานแค่ไหนมันก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งโบท็อกซ์ ไม่ต้องพึ่งคีโม ไม่ต้องมีอะไรมายืดอายุเวลาของมัน แม้แต่สารกันบูดก็ไม่จำเป็น
สิ่งเดียวที่มันต้องการคือโจวคยูฮยอน...
น้ำทะเลเค็มคาวกลิ่นหืนเคลื่อนมาจนถึงต้นคอของเขา กระทบเข้ากับใบหน้าและริมฝีปากจนลิ้นรับรูรสฝาดเฝื่อน เค็มคาวของมัน ซีวอนก้มหน้าลงให้ใบหน้าของเขาหายไปภายใต้สีเขียวครามหมองหม่นใต้คลื่นลูกเล็กก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นออกมาจากลำคอ ปล่อยให้หัวไหล่กว้างตรงอันแสนสง่าห่อตกลงไป ปล่อยให้น้ำตาของเขาไหลลงไปปนกับน้ำทะเลเค็มคาว
ฝ่ามือของเขากำแน่น...แน่นเหมือนเมื่อคืนตอนที่เขาตัดสินใจดึงปลั๊กเครื่องช่วยหายใจออก
ยาสลบครั้งสุดท้ายของโจวคยูฮยอนกับการนอนหลับยาวนานตราบเท่านานเพื่อให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดที่ได้รับ
จุมพิตสุดท้ายติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเขาและมันยังคงไม่ถูกชะล้างไปด้วยน้ำทะเล
เขาไม่ได้พูดมันออกไป... เขาไม่เคยพูดมันออกไป....
รักลูกชายตัวเองมากขนาดไหน... เขาไม่เคยพูดไปเลย
- - -
มันเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน เมื่อเราหดหู่มากจะไม่ไหว
มีเรื่องเครียดหลายเรื่องมาก โบร้มเลย....
CRY .q
ความคิดเห็น