คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : six
FRIEND?
เพื่อนทำอะไรกับเพื่อนบ้างหล่ะ...
ดวงตากลมปราดมองถ้วยฟอยล์สีเงินสะท้อนวิบวับบนโต๊ะไม้สักอย่างตั้งใจเพราะต้องการนับจำนวนที่แน่นอนของมันที่ไม่ว่าจะพยายามนับเท่าไหร่ก็ไม่ครบตามจำนวนเสียที
“ครบยังวะ?” คำถามเสียงทุ้มเอ่ยมาจากพื้นครัว สถาปนิกคนดีกำลังนั่งอ้าซ่าเอาท่อนขาล็อคอ่างผสมแสตนเลสเอาไว้ มือข้างหนึ่งจับขอบอ่างกันหกส่วนอีกข้างก็ถือที่ตีไข่เปรอะๆเอาไว้ในมือ เตรียมพร้อมเสมอหากมีคำสั่งต่อไป
“หง่ะ... ขาดอีกสิบสองถ้วย" คยูฮยอนเบ้ปากเป่าลมออกมา ครีมอูคาราเมน หรือ คาราเมลคัสตาร์ดเป็นขนมที่ทำง่าย ไม่เสียเวลาก็จริง แต่ถ้าหากต้องทำในปริมารมากก็ทำให้เหนื่อยปางตายได้เหมือนกัน
“สิบสองถ้วย... ไข่เจ็ดไข่แดงห้า? น้ำตาลถ้วยตวงนึงแล้วก็นมอีกเจ็ดร้อยห้าสิบใช่ป่ะ?”
“อื้อ อย่าลืมวนิลลาบัตเตอร์ด้วย เดี๋ยวกวนคาราเมลให้" คยูฮยอนว่าแล้วปลีกตัวไปยืนหน้าเตาเพื่อจัดการกวนคาราเมลไหม้ไว้รองเป็นฐาน ขณะที่คุณสถาปนิกที่วันนี้ไม่มีอารมณ์จะคิดงานก็นั่งแยกไข่แดงออกจากไข่ขาวด้วยท่าทางคล่องแคล่ว แหงหล่ะ... มันเป็นงานของเขามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ซีวอนก็ทำได้แค่นี้แหละ ช่วยกอกแกกเป็นอย่างๆไป ถึงจะอยู่ใกล้มือเชฟแต่ก็ช่างจุดใต้ตำตอ เพราะทำอาหารไม่เป็นสักอย่างเดียว อย่างดีก็ได้แค่ปิ้งขนมปัง เจียวไข่ ทอดเบค่อนเป็นอาหารเช้า ส่วนเบเกอรี่อะไรพวกนี้เขาก็ทำได้แค่เจ้าคาราเมลคัสตาร์ดนี่แหละ ผสมได้แค่อย่างเดียวด้วยนะ อย่าถามถึงตอนเอาไปนึ่งหรือตอนกวนคาราเมลเชียวหล่ะ
“เขาสั่งไปทำห่าอะไรสองร้อยถ้วยวะ?”
“งานเแต่ง เสิร์ฟเป็นของหวาน"
“อืม อันที่จริงแบบนี้ก็ง่ายดีเนอะ"
“ใช่ กระทัดรัดดี" คยูฮยอนพยักหน้ารับพลางเขย่าน้ำตาลในหม้อให้เข้ากัน "งานแต่งกูไว้ทำบ้างดีกว่า" คำพูดแบบไม่ได้คิดอะไรของพาทิสซเยร์ทำให้คนที่นั่งกวนเนื้อคัสตาร์ดอยู่ชะงักมือไปครู่หนึ่ง ซีวอนเงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่ยังคงจดจ่ออยู่กับการเขย่าหม้อก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะออกมา
“เหอะ มึงจะแต่งงาน?”
“...ถามแบบนี้หมายความว่าไงวะ?”
“เปล๊า~” เสียงโทนสูงทำให้ซีวอนถูกจับได้อย่างง่ายดายว่ากำลังพูดปดผนวกกับการก้มใบหน้าลงมองในอ่างผสมที่กำลังคนผสมให้นมเข้ากับเนื้อไข่นั่นก็อีก คยูฮยอนดับเตาแก๊สเมื่อคาราเมลของเขามีกลิ่นไหม้อ่อนๆพอประมาณ เขายกหม้อคาราเมลในมือเดินตรงมาที่โต๊ะแล้วหยอดมันลงไปในฟอยล์อย่างใจเย็น
“เปล๊าคือเหี้ยไร?”
“ก็เปล่าไง" ตอบตอนกำลังกรองเนื้อครีมข้นๆลงใส่เหยือกเพื่อใช้ในการหยอดลงพิมพ์ กระนั้นซีวอนก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบมองกับคุณพาทิสซิเยร์โจวที่ตอนนี้กำลังจ้องกลุ่มผมสีดำอยู่
“แล้วทำไมต้องทำเสียงแบบนั้น?” คาราเมลหยอดลงในถ้วยสุดท้าย ประจวบเหมาะพอดีกับที่ซีวอนกรองเนื้อครีมเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงหย่อนอ่างผสมลงไปในอ่างล้างจาน ปักหลักล้างเครื่องครัวมันอยู่ตรงนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการมองหน้าของคยูฮยอน
คำถามเมื่อครู่กับคยูฮยอนมันอาจเป็นเรื่องล้อเล่นพอให้สนุกปาก แต่สำหรับชเวซีวอนที่ชาตินี้คงไม่ได้เอาลูกตาไปมองหาใครอื่นมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเชียวหล่ะ
ก็เขามีแค่คยูฮยอน
แค่โจวคยูฮยอนที่ชอบทำขนมและโวยวายคนนี้เท่านั้น
เนื้อครีมถูกหยอดลงไปในพิมพ์โดยฝีมือของคุณพาทิสซิเยร์ ตามต่อด้วยการห่อฟอยล์เพื่อกักความร้อนให้ได้มากที่สุด คยูฮยอนเพ่งสติลงไปกับการเคลื่อนย้ายถาดเหล่านั้นเข้าถาดเตาอบที่ถูกหล่อไว้ด้วยน้ำในขณะที่คนตัวสูงก็สาละวนอยู่กับเครื่องครัวเปรอะๆไม่ยอมลืมหูลืมตา
หลังปิดฝาตู้อบและตั้งเวลาเรียบร้อย ขาเรียวขยับไปยืนอยู่ที่หน้าเครื่องตี ภายในอ่างแสตนเลสมีวิปครีมขึ้นฟู เขาปาดมันลงไปในหัวบีบแล้วจับเรียงใส่กล่องเป็นระเบียบ เตรียมพร้อมสำหรับการส่งในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
ไม้พายพลาสติกเปรอะครีมฟูขาวนุ่มถูกยกขึ้นมา คยูฮยอนใช้นิ้วเรียวแตะปลายสุดของมัน ปาดครีมตรงปลายขึ้นมาแตะลิ้นด้วยความติดเป็นนิสัย ร่างบางก้าวเข้าไปตรงซิงค์ล้างจาน กระเด้งตัวขึ้นนั่งยังที่ว่างตรงบาร์ด้านข้างแล้วมองเสี้ยวหน้าคมที่ก้มต่ำลงมา
“นี่...” เขาเอ่ยเรียกคนที่ก้มลงมองแต่พื้นล่าง ท่าทางเย็นชาแบบนั้นไม่น่าพึงใจเอาเสียเลย
“หืม?”
“ขี้น้อยใจหว่ะ ตุ๊ดป่ะวะ?” คยูฮยอนพูดด้วยท่าทางที่เหมือนไม่ได้สนใจซีวอนมากกว่าไม้พายตรงหน้า แต่พอร่างสูงยอมหันกลับมา นิ้วเรียวกลับป้ายครีมไปปาดเข้าตรงข้างแก้มสาก คงต้องขอบคุณไรหนวดน้อยๆนั่นที่ทำให้วิปครีมขาวนี่เกาะได้เหนียวแน่นกว่าเดิมหลายเท่าจนคนแกล้งต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาฉาดใหญ่ "ฮ่าๆๆๆ!”
ซีวอนขมวดคิ้วมุ่น แต่จะยกมือขึ้นปาดก็ไม่ได้ ร่างสูงจึงจิ๊ปากเสียงดังแล้วแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจด้วยการกลับไปตั้งใจถูคราบนมออกจากหม้อแทน
“ไม่งอนดิวะ... กูไม่แต่งหรอกหน่า...”
“...” ซีวอนอมยิ้มบางๆ
“ไม่มีทางปล่อยคนโง่ๆอย่างมึงไว้ลำพังหรอก" คำพูดนั้นอาจจะแข็งกระด้างและหยาบโลนไปสักหน่อย อย่างไรก็ตาม มันถูกหักล้างด้วยการใช้ปลายลิ้นเรียวของตัวเองเลียคราบครีมบนแก้มนั่น ตบด้วยสันจมูกโด่งกดลงบนข้างแก้มซ้ำอีกครั้ง
คยูฮยอนผละหน้าออกมา ทำทีทำท่าเหมือนจะกระโดดหนีไปที่หน้าเตาแต่ก็ถูกขังเอาไว้ใต้ลำแขนแกร่งของซีวอน ร่างสูงยิ้มมุมปาก ใบหน้าขยับเข้าประชิด ระยะห่างลดลงจนลมหายใจของทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ
"โลกนี้มีแค่กูเท่านั้นแหละ ที่ทนคนขี้โวยวายขนาดมึงได้ไหว...”
ซีวอนยืนยันคำพูดของตัวเองด้วยการกดจูบลงบนกลีบปากสีชมพูแนบแน่น
แล้วเมื่อผละออกมา เขาก็ยืนฟังเสียงบ่นของอีกคนกระทั่งมันเงียบหายไปเองตามธรรมชาติ
- - - - -
อยากกินคัสตาร์ดฝีมือสถาปนิกชเวจังเลยค่ะ
ความคิดเห็น