ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    WONKYU - FRIEND?

    ลำดับตอนที่ #18 : eighteen (edit)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 760
      4
      20 ม.ค. 57

     

     FRIEND?

     

    เพื่อนทำอะไรกับเพื่อนบ้างหล่ะ...

     

     

    ไม่บ่อยนักที่คนใจเย็นราวหินผาอย่างซีวอนจะโมโหกระฟัดกระเฟียดได้เท่ากับที่กำลังเป็นอยู่ขณะนี้ ทั้งที่บรรยากาศวันนี้ก็โปร่งใส แดดไม่ได้แรงเกินไปออกจะอุ่นสบายกำลังดีด้วยซ้ำ งานการของเขาสำเร็จลุล่วง งานฉลองเพิ่งจบไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน โจวคยูฮยอนหายดีและถอดเฝือกเรียบร้อยแล้ว

     

    กระนั้นเขาก็ยังโมโห... โมโหจนหน้าแทบระเบิด

     


    ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ"

     


    “...” คนทำหน้าไม่ดีไม่ตอบอะไร เพียงแต่เสมองไปทางอื่นแล้วถอนหายใจพรืดใหญ่

     


    ง่วงเหรอ?”

     


    “...” ก็ยังไม่มีคำตอบจากชเวซีวอน คยูฮยอนเองก็จนใจจะถามต่อ เขาพยายามเดาอาการของซีวอนตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้วแต่เหมือนว่าจะไม่มีอะไรช่วยให้ดีขึ้นสักอย่าง

     


    อ่าๆ... ใกล้ถึงแล้วมั้ง คนเริ่มออกมาแล้ว"

     


    “...” ซีวอนไม่สนใจเสียงหวานที่ดูกระดี๊กระด๊า ถ้าทำได้วันนี้เขาอยากเป็นชเวซีวอนผู้ใจร้าย ปล่อยแมวขาเดี้ยงเดินยกะเผลกมาที่สนามบินคนเดียวด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ ไม่เคยใจร้ายกับโจวคยูฮยอนได้สักครั้งเลยต้องมายืนกอดอกหัวเสียอยู่ท่ามกลางผู้คนชุกชุมวุ่นวายนี่ไง

     


    คริสสสสสสสสสสสส!!”

     


    พระเจ้าขอเวลาเตรียมใจก่อนเจอไอ้หัวทองนานกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงวะ?!

     


    - - -

     


    หิวหรือเปล่า กินอะไรมาหรือยัง?”

     


    นิดหน่อยหน่ะ"

     


    งั้นหาอะไรกินก่อนดีกว่าเนอะ...เนอะซีวอน นี่ก็เที่ยงพอดีเลย"

     


    อืม...” ซีวอนขานรับเย็นๆในขณะที่ลูกแมวบนเบาะข้างคนขับหน้าตารื่นเริงกระดี๊กระด๊าเสียจนน่าหยิก แต่ในสภานการณ์แบบนี้หน่ะเขาไม่มีอารมณ์เอื้อมไปหยิกแล้วยิ้มทะเล้นเหมือนเคยหรอกนะ วัตถุขวางหูขวางตามันนั่งอยู่เบาะหลัง... เหอะ!

     


    สถาปนิกหน้าบูดหักรถเลี้ยวเข้าไปจอดยังตรอกข้างทางแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ตั้งร้านประจำของเขาและคยูฮยอน ทันทีที่รถจอดสนิท โจวคยูฮยอนก็ลุกพรวดออกไปเปิดประตูให้กับ คุณเชฟใหญ่ หัวทองคนนั้นแล้วปรี่เข้าร้าน ไม่สนใจเขาที่ยืนกระแทกประตูปิดอยู่เลยแม้แต่น้อย

     


    วันเชี่ยไรวะเนี่ย ฮึ้ยยยยยย!!!!” ซีวอนเตะข้างรถระบายอารมณ์ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ตบแก้มของตัวเองสองสามครั้งบอกให้อดทนเอาสักหน่อย ทนไปอีกสามวันมันก็จะจบแล้ว... แค่สามวันเท่านั้น....

     

     

     

     

     

     

     

     


    สามวันเลยเหรอวะ เหี้ยเอ้ยยยยย!!!

    (เอาหัวโหม่งกระจกรถ)

     

     

     



    เหมือนเดิมป่ะ?” ซีวอนเงยหน้าขึ้นไปถามคนที่วันนี้ย้ายไปนั่งฝั่งตรงข้าม (ข้างไอ้หัวสีฟางด้วยใบหน้าเรียบๆ

     


    อื้อ... คริสกินไรอ่ะ?”

     


    เอา...อันนี้แล้วกันชาวต่างชาติจิ้มนิ้วลงไปบนเมนูด้วยท่าทางไม่คล่องแคล่วนัก ซึ่งมันก็ทำให้คยูฮยอนขำพรืดออกมาในขณะที่ซีวอนไม่เข้าใจสักนิดว่าเพื่อนสนิทของเขาขำอะไร

     


    ฮ่าๆ... นี่มันปลานะ กินปลาไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”

     


    อ่าวเหรอ...อ่าๆ ไหนหมูอ่ะ?”

     


    หน้า....หน้าไหนอ่า...." คยูฮยอนขยับเข้าไปใกล้เพื่อเปิดเมนูหาหน้าที่เป็นหมูและเนื้อให้คริสแทน แต่สำหรับซีวอน... นั่นมันใกล้เกินไปและนานเกินกว่าเขาจะอยู่เฉยมองลูกแมวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมเอาหน้าไปแซะจักแร้ของกระเหรี่ยงหัวฟางได้

     


    เพราะฉะนั้นเขาต้องทำอะไรสักอย่าง...

     

     


    ปึ้ง!!

     

     


    หน้านี้...” ซีวอนกระแทกเมนูของตัวเองลงบนโต๊ะ เปิดหน้าเป็นหมูและเนื้อให้เสร็จสรรพ.... “เมนูหมูและเนื้อ"

     


    นี่ไงๆ อันนี้อร่อยนะ แต่ถ้านายชอบเผ็ดๆก็อันนี้แทนที่จะประสบความสำเร็จกลับกลายเป็นคยูฮยอนขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิมเพราะเอื้อมมาหยิบเมนูของเขาไป ไอ้หัวฟางนั่นก็เนียนชะโงกหน้ามาใกล้คยูฮยอนของเขาเสียเหลือเกิน

     

     


    อีชิพหาย อีพรายมหาสมุทร

     

    กูจะคลั่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!

     

     


    เอานี่แล้วกันคริสจิ้มแล้วงยหน้าขึ้นมาหาซีวอนที่นั่งตัวแข็งตาแข็งจ้องมาทางตน

     


    อืม... พี่ครับ สั่งอาหารซีวอนโบกมือเรียกพนักงาน นึกโล่งใจที่คยูฮยอนขยับห่างออกจากคริสแล้ว

     


    เขาเอ่ยบอกบริกรที่เดินเข้ามาใก้เรียบร้อยเสร็จสรรพ ระหว่างนั่งรอก็เป็นคยูฮยอนที่ชวนไอ้หัวฟางคุยสัพเพเหระไปนั่นไปนี่ ถามไถ่ว่าที่ร้านเป็นยังไง กิจการไปได้ดีไหม จนกระทั่งอาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ สองคนนั้นก็ยังคงสร้างโลกแห่งบทสนทนาที่มีแค่ คริส กับ คยูฮยอนให้ได้ยิน ซึ่งนั่นก็ยังพอรับได้สำหรับซีวอนที่เริ่มปลงว่าวันนี้เขาอาจจะไม่มีตัวตนไปสักพัก

     


    แต่พอเจอคำเสนอตัวของพาทิซิเยร์หน้าแมว ซีวอนก็คิดว่านี่ชักไม่เข้าท่าแล้ว

     


    ถ้าที่ร้านอยากได้เชฟขนมนี่บอกเลยนะ จะบินไปช่วยถึงฝรั่งเศสเลย...”

     

     

    ซีวอนกัดฟัน ข่มอารมณ์ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคริสและมือใหญ้เท่าใบตาลที่บังอาจยกขึ้นขยี้หัวโจวคยูฮยอนของเขา

     


    เย็นไว้ซีวอน เย็นไว้....

    ถ้าเขาไปมึงก็แค่บินตามไป... เย็นไว้ซีวอน

     

     

     


    เคร้งงงงงงงงง!!

     

     


    สาบานว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ...

     

    แต่การที่หมูในจานเขาปลิวไปแปะกลางหน้าผากเชฟนั่นก็พอโอเคเหมือนกัน

     

     

     

     

     


    เฮ้ย เลอะเลย...” คยูฮยอนเบิกตาโตเมื่อเห็นเศษงาอยู่บนหน้าผากของคริส มือเรียวเอื้อมไปหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดให้แบบถนอมสุดๆ

     

     


    ซีวอนกัดฟันอีกครั้ง (และเริ่มไม่แน่ใจว่าฟันบิ่นไปหรือยัง)... มันไม่โอเคแล้วหล่ะ

     

    ผิดไหม... ถ้าเขาอยากจะคว่ำข้าวหน้าหมูลงหัวตัวเองมันเสียตอนนี้

     

     

     





    เย็นไว้ชเวซีวอน... แค่สามวันเท่านั้น

     

    สามวันเท่านั้น!!!!!

     



    - - -

     

    ถ้าเมื่อตอนกลางวันคือเขาโมโหมากจนแทบเผาโซลหล่ะก็...

     

    ตอนนี้ชเวซีวอนคงเผาโลกได้ทั้งใบ

     

     


    คยู...จะนอนยัง?”

     


    ฮื่อ นอนก่อนเลย ขอคุยกับคริสก่อนคนที่เอาตัวเองไปนั่งอยู่บนเตียงชั่วคราวของไอ้เชฟหัวฟางนั่นหันมาตอบเขาซึ่งเกาะวงกบประตูด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์ที่ไม่ช่วยเรียกร้องความเป็นธรรมอะไรคืนมาได้เลย ซีวอนจึงจำใจลากเท้ากลับไปยังห้องนอนของตัวเองก่อน... ขืนยืนอยู่ตรงนั้นไม่แน่เขาอาจจะเอาไม้ทีมาเฉาะกบาลไอ้เชฟหัวฟางแล้วลากคยูฮยอนไปผูกไว้ที่เตียงก็เป็นแน่

     


    จะด้วยเหตุผลอะไรเขาก็ไม่รู้แหละแต่ฟังจากที่คยูฮยอนเล่ามาคือคริสกลับมาหาใครสักคน(เรื่องหมอนั่นเขาไม่อยากตั้งใจฟังเท่าไหร่หรอก)ที่เกาหลี แต่คนๆนั้นดันไปประชุมที่เชจู (ซึ่งเขาก็โขลกพริกโขลกเกลือแช่งหมอนั่นไปแล้วอีกคนเรียบร้อยคยูฮยอนคนดีเลยอาสาพาคริสมาไว้ที่ห้องก่อนเพราะว่าที่นี่มีห้องว่างอีกห้องหนึ่งที่แต่เดิมมันเป็นห้องของคยูฮยอนมาก่อน

     


    ซีวอนคิดว่ามันคงไม่มีอะไรมาก...

     

    แต่พอคริสมาจริงๆเขาก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลย

     

     


    เหอะ... กูอยากจะถอนหายใจให้จมูกหลุดประชดชีวิตใบหน้าคมคร้ามซุกเข้ากับหมอนนุ่มของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมายาวเหยียด เข้าใจว่าเคยดูและเคยอยู่ด้วยกันมาก่อนในต่างถิ่นแถมห่างกันไปนานเจอหน้ากันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา ถึงจะอย่างนั้นก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี ตลอดวันมานี้เขาก็เป็นได้แค่สารถีที่โจวคยูฮยอนสั่งให้ไปไหนก็ไปเท่านั้น เอะอะอะไรก็คริสคริสตลอดอ่ะ

     


    แล้วพอเขาพยายามจะขัดก็ทำเป็นไม่สนใจ...

    น้อยใจเป็นเว้ย... น้อยใจเป็นเว้ยยยยยย

     

     


    ใจกูเล็กนิดเดียวเว้ยยยยยย ใส่คยูฮยอนได้คนเดียวเว้ยยยยยยยย!!

     

     


    ซีวอนตัดปัญหาอาการฟุ้งซ่านของตัวเองโดยตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงแล้วดับไฟหัวเตียงซะ พยายามข่มตาหลับและข่มใจไม่ให้คิดถึงโจวคยูฮยอน แค่สามวันเท่านั้นไม่คงไม่ตายหรอก...

     


    กระทั่งร่างสูงเคลิ้มๆจะเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงสะเดาะกลอนประตูก็ดังขึ้น ซีวอนในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นไม่ได้สนใจจะหันไปดูเท่าไหร่ เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อกระชับผ้าห่มเข้ากับตัว

     



    จุ้บ...

     



    สัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากทำให้ร่างสูงค่อยมีสติขึ้นมาบ้าง แต่ยังไม่ทันแหงนหน้าพ้นผ้าห่ม แรงยวบข้างเตียงกับวงแขนเล็กๆที่เอื้อมมากอดรอบเอวก็ทำให้เขาพอจะคลี่ยิ้มออกเพราะรู้ว่าเป็นใคร

     


    ซีวอนทิ้งความคิดจะโผล่หน้าออกจากผ้าห่มไป ทิ้งเรื่องไอ้หัวฟางกองๆไว้ตรงหน้าประตูห้อง

     


    เขาพลิกตัวกลับไปอีกข้าง จรดริมฝีปากลงไปบนปลายจมูกของอีกคนแล้วงับเบาๆ

     

    อย่างนี้ค่อยฝันดีหน่อย....

    - - -

     

    มีคนบอกว่าสั้นเราเลยมาแถมอีกหน่อย

    เอาให้เข้าคอนเซ็ปต์หวานตอนท้าย -///- 

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×