คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : seventeen
FRIEND?
เพื่อนทำอะไรกับเพื่อนบ้างหล่ะ...
โปรเจ็คต์ห้างใหญ่ที่ซีวอนรับผิดชอบอยู่กำลังไปได้สวยท่ามกลางการแข็งขันของตลาดนักลงทุนที่พุ่งพรวดขึ้นมาอย่างหน้าตกใจในปีนี้ ซึ่งแน่นอนว่าเหล่าพนักงานทุกคนล้วนต้องรับงานหนักกันทั้งนั้นรวมไปถึงชเวซีวอนที่แม้จะไม่ได้อยู่ในฐานะพนักงานประจำแต่ก็ต้องทำงานหนักให้คุ้มค่าตัวสูงลิ่วที่โอนเข้าบัญชีของเขามาแล้วหกสิบเปอร์เซ็นต์
แต่ความอยากงานของร่างสูงกลับไม่เป็นอย่างนั้น ชเวซีวอนหัวเสียตัวเองจะตายที่หาเวลาว่างไม่เจอ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะดูแลคยูฮยอนก่อนออกมาทำงาน กลับกลายเป็นว่าเขาตื่นสายแล้วต้องวิ่งกระวีกระวาด ขับรถความเร็วแสง มาที่ไซต์งาน ตอนเย็นก็กลับบ้านดึก หอบเอาความเหนื่อยล้าทั้งหมดไปโยนที่เตียง จะถามว่าคยูฮยอนอาการเป็นยังไงก็ยังไม่ได้ถามเลยด้วยซ้ำ
แล้วที่แย่ไปกว่านั้นคือกลายเป็นโจวคยูฮยอนที่ตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารให้เขาตอนเช้าและถอดถุงเท้าให้ในตอนเย็น (แน่สิ... เขาหลับคาชุดทำงานมาสองคืนติดแล้วเนี่ย)
คยูฮยอนทำทั้งหมดนั่นทั้งที่ขายังเข้าเฝือกอยู่
เพราะฉะนั้นวันนี้ ชเวซีวอนที่หนีงานกลับบ้านมาก่อนจะใช้หนี้ทั้งหมดให้จบเลยหล่ะ!
(อย่าแอบบอกหัวหน้าผม... เคนะ?)
- - -
ซีวอนเริ่มต้นด้วยการเดินเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตในเวลาบ่ายสามโมง ขายาวก้าวอาด เดินดูของไปตามช่องชั้นวางต่างๆอย่างไม่ค่อยคล่องแคล่วนัก น้อยครั้งที่ชเวซีวอนจะออกไปจ่ายตลาดหรือเข้าครัวทำกับข้าว เมนูที่พอทำได้ก็เป็นแค่อาหารตะวันตกแบบง่ายๆเท่านั้น มันจึงไม่แปลกที่ซีวอนจะต้องใช้เวลานานกว่าพ่อบ้านคนอื่นในการเดินสำรวจไปตามชั้นต่างๆเพื่อหาวัตถุดิบที่เขาพอจะนึกออก
อย่างไรก็ตาม ภาพร่างสูงใหญ่ในเสื้อเชิ๊ตลายทางพับแขนไปถึงข้อศอกกับกางเกงเข้ารูปพอดีตัวที่ยืนงุ่นง่านอยู่ตรงชั้นวางของก็ทำให้ใครต่อใครที่เดินผ่านไปผ่านมานึกเอ็นดูได้อย่างไม่ยากเย็น
สี่โมงเย็นกับการเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและเผชิญหน้ากับรถติดบนท้องถนนวันศุกร์ ซีวอนนึกขอบคุณที่เขาเลือกมาซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้คอนโด ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาในการเดินทางมากและมันก็คงประจวบเหมาะกับช่วงนี้ซึ่งคยูฮยอนมักจะนอนหลับไปจากฤทธิ์ยาแก้ปวดหลังอาหารตามประสาคนกินข้าวไม่ตรงเวลา
เขามาถึงห้องเมื่อพระอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาจนสามารถมองเห็นได้ผ่านบานหน้าต่าง โจวคยูฮยอนนอนเหยียดอยู่บนโซฟา รายการเพลงถูกเปิดค้างไว้อย่างนั้นและเพื่อความแนบเนียนร่างสูงจึงไม่ได้ปิดมัน
ซีวอนย่องเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับถุงของในมือ วางมันลงให้เบาที่สุดเพื่อจะได้ไม่รบกวนการนอนหลับของคุณพาทิสซิเยร์ผู้อยู่ในช่วงพักร้อน(ที่ตัวเองไม่ได้อยากจะพัก) แล้วเปิดภาพแคปหน้าจอที่เขาใช้เวลาช่วงว่างในการเสิร์ชหาวิธีทำกับส่วนผสม
วาฟุสปาเก็ตตี้ใส่เห็ดและเบค่อน...
- - -
คยูฮยอนได้ตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมของเบค่อนและเนย ภาพแรกที่เขาเห็นคือผู้ชายตัวสูงคนคุ้นตาย่อตัวลงมานั่งอยู่ข้างโซฟา บนแผ่นอกกว้างมีผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินที่เขามักใส่เป็นประจำเมื่อต้องเข้าครัวยามเย็นห้อยหมิ่นเหม่อยู่
ชเวซีวอนฉีกยิ้มกว้างมาให้ตอนเขาขยับหน้าพ้นผืนผ้าห่มออกมา
“กลับเร็วจัง...” น้ำเสียงพร่าเอ่ยทักทายเมื่อเริ่มได้สติขึ้นมา
“คิดถึง" ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงมาจูบเบาๆบริเวณปลายจมูกที่เย็นชื้นจากเครื่องปรับอากาศ คยูฮยอนไม่อาจหยุดรอยยิ้มของตัวเองได้ จึงวาดมันเอาไว้พลางยื่นมือไปตรงหน้าด้วยท่าทางคล้ายเด็กขอลูกอม
ซีวอนสอดแขนของตัวเองตอบ ขยับกายเข้าไปให้ชิดกันเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับอ้อมกอดในยามที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ปลายจมูกชื้นของคนเพิ่งตื่นซุกเข้าตรงซอกคออุ่นทำให้ได้กลิ่นหอมของเนยกับเบค่อนที่ผสมเข้ากันจากตัวอีกคน
“ทำกับข้าวเหรอ?”
“อืม"
“หยา... อะไรเข้าสิงมึงเนี่ย?”
“อยากทำให้บ้างไม่ได้หรือไง?” ร่างสูงผละตัวออกมาจากคนที่ยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม จ้องมองใบหน้าหวานที่ส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะไม่เอื้อมไปหยิกปลายจมูกนั่นเสียสักที
“ฮื่อ...”
“ลุกมาได้แล้วไอ้แมวขี้เกียจจจ! เดี๋ยวเย็นแล้วชืดหมด" คยูฮยอนอมยิ้มกับท่าทางจริงจังของอีกคนแล้วค่อยๆประคองตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยแขนข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บ ขาเรียวก้าวลงมาจากพื้นอย่างทุลักทุเลโดยมีอีกคนประคองเอาไว้ไม่ให้เซไปเสียก่อน
“นั่งนี่แหละ เดี๋ยวกูยกมา" พ่อครัวจะเป็นสั่งกำชับแล้วปลีกตัวออกไป ปล่อยให้คยูฮยอนมองตามแผ่นหลังกว้างที่เคลื่อนหายเข้าไปในครัว
ไม่นานนักจานสปาเก็ตตี้ก็มาวางอยู่บนโต๊ะข้างหน้า แม้ว่าสภาพของมันจะไม่ได้เลิศหรูอลังการหรือสวยงามสักเท่าใดแต่คยูฮยอนก็รู้สึกว่ามันน่ากินอยู่ดี
“แล้วทำไมวันนี้กลับเร็ว..”
“คิดถึงไง"
“ซีวอน...” คยูฮยอนย้อนกลับไปเสียงเข้มขณะที่มือยังม้วนเส้นให้เป็นก้อนกลม "โดดมาใช่ไหม?”
“...” คนที่โดดงานมาตามคำกล่าวโทษไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มยิงฟันไปให้เหมือนเด็กน้อยที่พยายามบ่ายเบี่ยงประเด็นเมื่อโดนจับได้ว่าทำตัวเกเร
“นายมีงานต้องรับผิดชอบนะ"
“...”
“ทำแบบนี้ไม่ดีเลย...”
“ก็กูเป็นห่วงมึงนี่...” คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองแววตาตำหนิที่ส่งออกมาผ่านดวงตากลม "อยากดูแลบ้าง กูกลับบ้านดึก ลำบากมึงที่ป่วยๆต้องลุกขึ้นมาตอนเช้า หาข้าวให้กินอีก มึงควรจะได้พักบ้างไม่ใช่หรือไงเล่า"
“กูเต็มใจทำทั้งนั้นแหละ... มันไม่ลำบากหรอก มึงเองก็เหนื่อยกับงานมากแล้ว กูอยู่บ้าน นี่มันส่วนที่กูต้องทำอยู่แล้ว...”
“กูไม่อยากให้มึงต้องลำบากนี่หว่า...”
“บ้า... กูลำบากเชี่ยไร นี่อยู่สบายอย่างกับพระราชาแล้วเหอะ" คยูฮยอนมองหน้าคนที่นั่งอยู่บนพื้น ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนวะ ชเวซีวอนเนี่ยนะทำเขาลำบาก... เหอะ...งั้นทุกคนบนโลกนี้คงจะอดอยากระยะสุดท้ายแล้วหล่ะ
“จริง?”
“เออดิ... หาเมียที่ไหนก็ไม่ได้ดีเท่ามึงแล้วนี่พูดเลย" คยูฮยอนพึมพัมแล้วตักสปาเก็ตตี้เข้าปาก... จริงอย่างที่คาดไว้ มันก็ไม่ได้อร่อยอะไรแต่ก็ไม่ได้แย่จนกินไม่ได้... ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรในเมื่อจานนี้มันเป็นฝีมือของชเวซีวอน
“งั้นมึงก็ไม่ต้องหาเมียนะ...แต่เอากูเป็นผัวแทน"
“ปากเหอะ!” ขาข้างที่ไม่ได้เจ็บยืดออกไปยันเข้าตรงกลางอกของอีกคนด้วยแรงที่ไม่เยอะนักแต่ก็ล้มให้ซีวอนหงายหลังลงไปได้ทั้งเสียงหัวเราะ
คยูฮยอนจะรู้ไหมว่าซีวอนคิดอย่างที่ตัวเองพูดออกไปจริงๆ
แล้วซีวอนจะรู้ไหมว่าคยูฮยอนเขินแค่ไหนที่โดนอ่านความคิดออก...
ว่าเขาตั้งใจจะอยู่กับซีวอนไปตลอดชีวิตจริงๆ .____.
- - -
เราเองก็อยากจะเป็นภรรยาของพี่ซีวอนไปตลอดชีิวิตเหมือนกันนะ....
(โดนเตะออกมาจากห้อง)
ความคิดเห็น