คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER V.
CHAPTER V
เมื่อเหล้าเข้าปาก...
“ฮงกิอ่า บ้านนายเป็นค่ายเพลงใช่ป่ะ ?”
“อือ... ทำไม ?”
“คือ.... มีเรื่องอยากขอให้ช่วยหน่อยอ่ะ” คยูฮยอนว่าพลางเอาช้อนเขี่ยไอศกรีมในถ้วยไปมาด้วยท่าทางลำบากใจเพราะเรื่องที่เขาจะขอร้องเพื่อนเนี่ยมันก็ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ หรอกนะ แต่ถ้าจะให้ทนเห็นเจ้าของห้องตัวใหญ่นั่งหน้าเครียดเช้าเครียดเย็น ทำกับข้าวก็เครียด ขับรถก็เครียด ตอนนอนยังหน้าเครียดแบบนี้เขาก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน แม้ว่าพี่ซีวอนจะชอบลวนลามและแกล้งเขาสารพัดสารเพก็เถอะนะ
“เรื่องไรอ่ะ ?”
“ก็พี่ซีวอนขเต้องทำโปรเจ็คต์อ่า แล้วเหมือนต้องหาที่ลงเพลง เหมือนโชว์ผลงานไรงี้อ่ะ เราก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่ตอนนี้เหมือนพี่เขาหาที่ลงเพลงไม่ได้อ่ะ... นายช่วยหาเส้นสายในค่ายเพลงนายหน่อยได้ไหมอ่ะ แบบ.. ไม่ต้องงานใหญ่ก็ได้.. งานเล็ก ๆ อะไรแบบนี้อ่ะ”
“โหย ! ยากนะ...” ฮงกิรีบบอกทันที ไม่ใช่เพราะไม่อยากช่วยหรอกนะ แต่ที่บอกว่าบ้านเขาเป็นค่ายเพลงหน่ะ มันก็แค่ค่ายเพลงขนาดเล็ก เล็กแค่ไหนหน่ะเหรอ... มีวงดนตรีในความรับผิดชอบอยู่ 2 วงไง แถมเพลงที่พ่อเขาทำเนี่ยมันก็แนวจะไม่ไหว... ขนาดเขาเป็นลูกบางทียังไม่เข้าใจเลยขอบอก
“อ่า...”
“ต้องให้ป๊าทึกดูฝีมือก่อนอ่ะ... แต่เพลงบ้านกูแม่งอารมณ์ทึก ๆ หน่อยอ่ะ... มึงเข้าใจใช่ป่ะแบบ... โอ้ย อธิบายไงดีวะ สไตล์ทึก ๆ แบบพ่อกูอ่ะ”
“-0-“
“เออ ๆ... เอาว่าเดี๋ยวกูคุยกับพ่อกูใช้แล้วกัน”
“อื้อ... ขอบใจมากเลยนะ”
“ต้องดูก่อนนะเว้ย ไม่รับปาก... แล้ววันนี้มึงไม่รีบกลับบ้านเหรอ ?” เปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำกว่าระดับ สามสี่วันมานี้เขาเห็นคยูฮยอนรีบกลับบ้าน วิ่งหางจุกตูดไม่รอเพื่อนอย่างเขา ปล่อยให้เดินกลับบ้านกับไอ้ประสาทเฮนรี่สองคนที่แม่งแวะคุยกับเสาไฟฟ้าเกือบทุกต้น อ้างขุนเขาห่าเหวอะไรของแม่งไม่รู้... ฮงกิหล่ะหน่าย... นี่เมื่อวานเขาก็เกือบเผลอหยุดคุยกับพุ่มไม้ตามไอ้เชี่ยหลัวแล้วไง
“ฮื่อ... ไม่อ่ะ วันนี้พี่ซีวอนบอกว่ามีเพื่อนมาซ้อมดนตรี กลับดึกได้ไม่เป็นไร”
“อ่อ... จะอยู่กับเพื่อนว่างั้น ?”
“ก็คงงั้นแหละ... พี่เขาคงอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างหน่ะ”
“ที่จริงมึงมาอยู่บ้านกูก็ได้นะเว้ย พ่อกูไม่ว่าหรอก เขาชอบจะตายเวลามึงมาบ้านอ่ะ กูอยู่กับไอ้เวรจุนซูแม่งก็น่าเบื่อเว่อร์อ่ะ ห่าเห็ดนั่นบ้าบอลชิพหาย นี่เพิ่ง 11 ขวบเองนะ ตอนแม่งอายุเท่ากูไม่แทงบอล ขายบ้านขายรถหรือไง...” ฮงกิเบ้หน้าทันทีเมื่อพูดถึงลูกพี่ลูกน้องวัย 11 ขวบที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยและพ่อที่มีชีวิตแบบทึก ๆ ไปวัน ๆ
“ไม่เป็นไรหรอก พี่คิบอมฝากเราไว้กับพี่ซีวอนแล้วอ่ะ แล้วเดี๋ยวพี่เขาก็คงใกล้กลับแล้วหล่ะ................มั้งนะ....”
“แม่ง พี่มึงนี่ก็นะ ทำอย่างกับโครงการฝากบ้านไว้กับตำรวจ...”
“แหะๆ...”
“เออ พูดถึงไอ้จุนซูแม่งฝากกูโอนค่าเสื้อบอลอีก... เฮ้ย ! จะทุ่มแล้วเหรอวะ เชี่ย ๆๆๆๆๆ กลับเหอะ เดี๋ยวโอนตังค์ให้แม่งไม่ทัน ซวยกูอีก...” คนที่นั่งบ่นเรื่องชีวิตของตัวเองมาได้ร่วมสิบนาทีรีบดีดตัวเองขึ้นมาจากโซฟาของร้านไอติม ลีฮงกิคว้าบิลไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ในขณะที่คยูฮยอนก็จัดการเก็บประเป๋านักรัยนให้อีกคนแล้วค่อยเดินตามออกไป
“กลับเลยเปล่าวะ ?” ฮงกิถามย้ำคยูฮยอนอีกครั้งหนึ่งเพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนของเขาจะเดินทางปลอดภัยเพราะคยูฮยอนต้องเดินกลับบ้านคนเดียว (ใครใช้ให้ไอ้พี่ซีวอนเช่าอพาร์ทเมนต์อยู่คนละทางกับเขาก็ไม่รู้) แถมทางเดินกลับก็รกร้างเสียด้วย พี่ซีวอนคนนั้นช่างเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ขยันทิ้งขยันขว้างเพื่อนเขาจัง !
“อื้อ กลับเลย นายอ่ะ?”
“อือ เดี๋ยวแวะโอนตังค์ให้น้องแล้วเข้าบ้านเลย... เชี่ยหลัวแม่งก็เสือกพาอาม่าไปรำไทเก๊ก ทิ้งกูอีก คอยดูนะแม่ง...วันหลังกูจะรำกังฟูไปสู้กับมัน !”
“อ่า...” คยูฮยอนมองเสี้ยวหน้ามุ่งมั่นของเพื่อนสนิทที่ดูจริงจังกับการจะไปรำกังฟูเสียเหลือเกิน ก่อนจะแอบลอบถอนหายใจเบา ๆ .... เพราะอย่างนี้สินะ เฮนรี่กับฮงกิถึงตัดกันไม่ขาดกันสักทีหน่ะ -___-
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คยูฮยอนได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังลอดออกมานอกประตูตั้งแต่มือยังไม่สัมผัสกับเนื้อไม้เลยด้วยซ้ำ บทสนทนาเสียงดังกับน้ำเสียงอ้อแอ้ทำให้เขาพอจะเดาได้ว่าหลังบานประตูเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำความผิดอะไรแต่ทำไมกลับรู้สึกไม่กล้าเปิดประตูก็ไม่รู้สิ
“เข้าไปดีป่าววะ ?” เขาพลิกแขนดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองที่บอกเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว ริมฝีปากสวยบิดเบ้เล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของปาร์คยูชอนที่ตะโกนด่าพ่อล้อแม่ใครสักคนอยู่ ถึงจะเป็นผู้ชายและคลุกคลีกับวงเหล้าพอสมควรแต่คยูฮยอนก็ไม่ชอบเผชิญหน้ากับคนเมาเลยสิให้ตาย... เขารู้สึกรับมือไม่ถูกยังไงก็ไม่รู้
แล้วถ้าเกิดพี่ซีวอนเมาหล่ะ....
คืนนี้เขาคงโดนท่อนขาหนัก ๆ นั่นพาดหน้าแน่ ๆ -.-
“โฮ้... ทำไงดีวะ”
~ กริ๊งงงงงงงง
“เชี่ยแล้ว !!” เอนหลังลงไปพิงกำแพงโดยไม่ทันดูก็เลยไปพิงโดนกริ่งเข้าพอดี เสียงกริ่งห้องดังลั่นจนได้ยินออกมาถึงด้านนอก คยูฮยอนเลยรีบดีดตัวกลับมายืนตรงอยู่หน้าประตูแสร้งทำเป็นเหมือนเพิ่งจะมาถึงห้อง
“เฮ้ยคริส ไปดูดิ๊ใครมา...”
“ซีวอนนนนนนนนนนน ~ มึงสั่งสาวมาฝากกูเหรอออออคร้าบบบบบบบบ ~”
“ระวังแม่งเป็นคนส่งพิซซ่านะสัด... เหี้ยปาร์คแทงตูดพรุนหมด”
“สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ~”
“=__________=” คยูฮยอนยืนหน้าเอือมรอคนมาเปิดปรูอย่างใจเย็น ฟังจากบทสนทนาดูคนที่อาการหนักที่สุดเห็นทีจะเป็นปาร์คยูชอนที่เสียงยานคางมาแต่ไกล... อ่า หวังว่าพี่ซีวอนจะคอแข็งนะ
“เข้ามาสิ...” ประตูห้องเปิดออกช้า ๆ พี่คริสโผล่หน้านิ่ง ๆ ออกมาจากเบื้องหลังบานประตูก่อนจะอ้าให้มันกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเขา คยูฮยอนจึงค้อมตัวลงทักทายอีกฝ่ายตามมารยาทก่อนจะเดินเข้าไปข้างในห้อง และภาพที่เขาเห็นนั้น....
วงเหล้า....... กับพี่ปาร์คผู้เมามายซึ่งเป็นภาพอุจาดตาเสมอ...
“เอ่อ...ส สวัสดีครับ”
“สวัสดีคร้าบบบบบ ~” คนทั้งวงหันมาทักทายเขาเป็นเสียงเดียวกันราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผมนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อหาพี่ซีวอนในวงไม่เจอ และรุ่นพี่กลุ่มนั้นก็นิ่งไปสักพักหนึ่งเมื่อไม่เห็นว่าผมขยับตัวไปไหน
“อ้าว.... น้องคยูเองเหรอครับ....เจอกับพี่สักแก้วไหม... ฮะๆ” พี่แทคยอนที่ดูกำลังกึ่ม ๆ ยกแก้วเหล้าขึ้นมาชวนผมเข้าไปแจมด้วย ซึ่งผมก็รีบส่ายหัวรัว ปฏิเสธกลับไปทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากความเลยหล่ะ
“ผม... ไม่ดื่มอ่ะครับ”
“อ้อ....”
“หาซีวอนอยู่เหรอ ?” พี่คริสถามผมที่ยังยืนชะเง้อคอมองซ้ายมองขวาไม่เลิก ดูเหมือนพี่คริสจะเป็นคนเดียวที่ครองสติได้นะ เพราะคนที่เหลือ แม้แต่พี่จงฮุนสุดหล่อของผมเองก็เริ่มกึ่มตาม ๆ พี่ปาร์คไปแล้ว
“ครับ...”
“ลงไปซื้อของหน่ะ ไม่กินก็เข้าห้องไปก่อนไป” พี่คริสบอกแล้วตบบนไหล่ผมสองสามครั้งคล้ายกับจะสะกิดให้ตื่น รู้สึกได้เลยว่าพี่คริสหน่ะเหมือนพี่ซีวอนมากจริง ๆ ทั้งท่าทางที่ดูดุ แล้วก็น้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่เหมือนว่าพี่เขาจะใจดีกว่าพี่ซีวอนเยอะเลยหล่ะ
“อ่อครับ... งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมค้อมตัวโค้งให้กับรุ่นพี่ที่นั่งกองอยู่บนพื้นบ้าง โซฟ้าบ้างอย่างสุภาพแล้วก้าวอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ไปเหยียบหน้าพี่ยูชอนที่กลิ้งตัวไปมาอยู่บนพื้น เอาหน้าถูพรมบ้าง ขาโต๊ะบ้างตามประสาคนเมา
“ขอตัวด้ายยยยย... หัวจายพี่....ม่ายห้ายน้า...”
“เชี่ยปาร์ค เดี๋ยวไอ้วอนก็เด็ดคอหอยมึงหรอก” เสียงนั้นแว่วตามหลังมาและมันก็ทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวขึ้นมานิดกับชื่อของพี่ซีวอน... ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กที่กำลังโดนปกป้องเลยอ่ะ -//-
ผมปิดประตูห้องแล้วลงกลอนให้เรียบร้อย (บอกตรง ๆ เลยนะ ผมโคตรกลัวพี่ยูชอนเลยอ่ะตอนนี้ ล็อคไว้ก่อนดีกว่า เผื่อพี่เขาบุ่มบ่ามเข้ามาในห้อง...) ลากขาเปลี้ย ๆ ของตัวเองที่เดินฝ่าลมด้านนอกตรงไปยังเตียงนอนกว้างขวาง การบ้านหน่ะมีนะ... แต่ขอเก็บไว้ทำพรุ่งนี้เถอะ
คยูฮยอนเอนตัวลงบนผืนเตียงกว้างที่ตอนนี้ไม่ได้มีเจ้าของอีกคนนอนอยู่ เขาเหลือบมองที่ว่างเปล่าของซีวอนพลางคิดว่าถ้าคืนนี้ซีวอนเมา เขาคงต้องพาตัวเองลงไปนอนที่พื้นแน่ ๆ ซึ่งเปอร์เซ็นต์ที่พี่ซีวอนจะเมานั้นน่าจะประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ได้ ดูจากกองขวดโซจูแล้วไม่น่ารอดแน่ ๆ ขนาดพี่คริสที่เขารู้สึกว่าสติดีที่สุดยังหน้าแดงเป็นปื้นเลย...
“เฮ้อ... งั้นขอนอนสบาย ๆ ก่อนแป้บนึงแล้วกัน” คยูฮยอนบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วดึงหมอนนุ่มของตัวเองลงมารองหัว กะจะของีบสั้น ๆ สักงีบก่อนไปอาบน้ำ หากแต่ความเหนื่อยล้าก็ลากเขาลงสู่ห้วงนิทราที่อยู่ลึกลงไปไกลเกินกว่าที่คิด
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงของซีวอนที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย... แม้เสียงนั้นจะพูดว่า จัดมาเพิ่มแล้วครับ สิบสามขวดใหญ่ ก็ตามที -_____-
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
กลิ่นบุหรี่ปลุกคยูฮยอนขึ้นมาจากความฝัน จมูกโด่งรั้นขยับฟุดฟิดเมื่อถูกรบกวนด้วยกลิ่นไม่พึงประสงค์จากที่มดสักแห่ง... คยูฮยอนผินใบหน้าหวานมองไปยังนาฬิกาที่ข้างฝาซึ่งชี้บอกเวลาตีสองกว่าและมันทำให้เจ้าของร่างบางรีบดีดตัวขึ้นมาจากผืนเตียงเมื่อรู้สึกได้ว่าเขายังอยู่ในชุดนักเรียนเหมือนเดิม
“แย่ละ...” สะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติคืนมา นึกสงสารตัวเองเล็กน้อยเมื่อภาพแรกที่เขานึกออกคือสภาพเมามายของปาร์คยูชอน... กลับมาเจอเพื่อพี่ซีวอนตั้งวงเหล้า จำได้ลาง ๆ ว่าได้ยินเสียงพี่ซีวอนก่อนหลับไป แปลว่าพี่ซีวอนก็หน้าจะอยู่แถวนี้สินะ
คิดได้ดังนั้นเลยหันหน้าไปมองตรงที่ของพี่ซีวอนแต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า คยูฮยอนจึงรีบไถตัวลงมาจากผืนเตียงกว้าง เขาขยี้ตาสองสามครั้งแล้วตักสินใจเดินไปยังประตูห้องที่ล็อคอยู่ มือบางเอื้อมไปจับลูกบิดแต่กลับพบว่ามันไม่ได้ล็อคไว้เหมือนเมื่อตอนหัวค่ำ
“พี่ซีวอนเข้ามาแล้วเหรอ...” เขาลองชะเง้อคอออกไปมองด้านนอก เพื่อนพี่ซีวอนนอนเรียงไร้ระเบียบอยู่ตรงนั้นทุกคน แต่กลับไม่มีพี่ซีวอนอยู่ในกลุ่มนั้น คยูฮยอนจึงชั่งใจว่าเขาควรเดินออกไปดีไหม เผื่อพี่ซีวอนไปเมาตกหล่นอยู่ที่ไหน แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าออกไป เสียงประตูห้องน้ำด้านหลังก็เรียกให้ร่างบางหันขวับกลับไปทันที
“หือออออออ ~”
“อ่า... พี่ซีวอน” เพราะมัวแต่คิดถึงนอกห้องเลยลืมหันไปมองเลยว่าประตูห้องน้ำปิดอยู่ เงาตะครุ่มของร่างสูงที่เขาคุ้นหูคุ้นตาเดินออกมาจากในนั้นโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวผูกเอวอยู่เหมือนเดิม คยูฮยอนนึกในใจว่าช้างโชคดีนักหล่ะที่ไฟในห้องมันดับอยู่ มิเช่นนั้นหน้าเขาคงได้แดงเป็นลูกตำลึงเหมือนเคยให้อีกคนล้อนั่นแหละ
“คราย...อ่อ...” เสียงยานคางของร่างสูงทำให้เขามั่นใจพันล้านเปอร์เซ็นต์ว่าซีวอนเองก็โดนฤทธิ์แอลกอฮอลล์เล่นงานไปไม่ใช่น้อย ร่างบางจึงสาวเท้าหลบออกมาจากบานประตูโดยไม่ลืมลงล็อคให้เรียบร้อยก่อนขยับเข้าไปที่เตียงมากขึ้น
“คยูฮยอนครับ...”
“เด็กดื้อ ! นอน....ดึก.... นอน ๆ” ชเวซีวอนที่สติไม่น่ามีถึง 3 เปอร์เซ็นต์เดินเซซ้ายเซขวามายังเตียงทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนทั้งที่มีผ้าเช็ดตัวคาดเอวอยู่ผืนเดียว... โจวคยูฮยอนขอย้ำว่าผ้าเช็ดตัวคาดเอวอยู่ผืนเดียว ! และผูกด้วยปมเละเทะตามประสาคนไม่ค่อยมีสติเสียด้วย แถมยังใจดีผิดปกติตบเตียงเรียกเขาไปนอนอย่างน่ารักอีกต่างหาก
“อ่าครับ... นอนก็ได้ครับ...” คยูฮยอนค่อย ๆ คลานขึ้นไปตามคำบอกของซีวอนเพราะกลัวว่าเดี๋ยวคนที่กำลังเมาจะสร่างขึ้นมาเหวี่ยงใส่ได้หากไม่ทำตาม ร่างบางคลานไปยังที่ประจำของตัวเองแล้วทิ้งร่างเกร็งของตัวเองลงนอนอย่างเชื่องช้าด้วยความระแวดระวัง
ยังไม่ได้อาบน้ำนี่หว่า.....
เออ... เดี๋ยวค่อยอาบตอนพี่ซีวอนหลับไปแล้วก็ได้
“ไม...ปายนอน...ไกล....จางหง่ะ...”
“ก็....เหวอออออออ ~”
ดวงตาคมเข้มปิดลงทันทีโดยไม่ใส่ใจจะมองหน้าหาคำตอบว่าคนที่นอนรับน้ำของเขาเมื่อครู่เป็นใคร ยังไม่ทันคยูฮยอนจะหายเหนื่อยเสียหายใจฮึกฮักสองสามครั้งก็เงียบลงเหลือเพียงเสียงกรนเบา ๆ จากริมฝีปากหยักที่ดังออกมาให้รู้สถานะของชเวซีวอนในตอนนี้
คยูฮยอนหุบขากลับเข้ามาอย่างว่องไว สาบานได้ว่ารอบนี้เขาจะไม่พลาดอีกแล้ว ! ร่างบางรีบขยับตัวถอยออกมาห่างจากคนที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็วหมายจะลงไปจากเตียง...
“ฮื่ออ !”
“เฮือก !!” ตากลมเบิกโพล่งทันทีที่ซีวอนเอื้อมแขนพาดลงมากลางหน้าท้องของเขา คยูฮยอนหันขวับไปยังต้นตอของท่อนแขนแกร่งเพื่อมองให้ชัดว่าพี่ซีวอนหลับไปแล้วหรือยัง แต่คำตอบที่ได้กลับกลายเป็นเขาโดนลากดึงถูลู่ถูกังไปไว้ที่ข้างอกเปล่าของพี่ซีวอน
อย่านะ..... ไม่ไหวแล้วนะ....
พรุ่งนี้จะอึยังไงยังคิดไม่ออกเลยเนี่ย !
“นอนหน่า....” อีกคนสะลึมสะลือส่งเสียงบอกแบบติดจะเหวี่ยงหน่อยแล้วรัดเขาเอาไว้แนบตัว ในเมื่อมัดมือชกกันขนาดนี้คยูฮยอนก็หน่ายจะขัดขืนแล้วหล่ะ... ดวงตากลมรื่นน้ำตาค่อย ๆ ปิดลงมาอย่างเชื่องช้าเมื่อวามรู้สึกเหนื่อยล้ามันเข้าครอบงำ ภาพสุดท้ายที่เห็นคือปลายสันจมูกโด่งของชเวซีวอนและนิตยาสารอะไรสักอย่างที่มีรูปผู้หญิงแหกแข้งแหกขาล้มตัวอยู่ในความมืดตรงมุมชั้นวางหนังสือ
รอบหน้า........ เขาจะไม่ให้พี่ซีวอนแตะขวดโซจูอีกแล้ว สาบานเลย...... คร่อก zZZzzZZZ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เอ็นซีห่วยจะไม่ไหว ขอโทษแบบก้มกราบเลยอ่ะ คือแต่งไม่ออก เค้นเท่าไหร่ก็เค้นไม่ออก T_________T
ความคิดเห็น