คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : field 00
00
ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายลืมหรือถูกลืม
มันไม่สำคัญในเมื่อเราลืมกันไปแล้ว
ตลอดเวลากว่าหกปีที่ชื่อของเขาหายไปจากผืนไร่แห่งนี้ เหมือนว่าหลายอย่างจะเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้เสียแล้ว หนึ่งในนั้นคือกระท่อมหลังเล็กที่บัดนี้มันแปลงโฉมเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดพอเหมาะ ซึ่งไม่ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน เชื่อสิว่าเด็กหนุ่มที่ใช้ชีวิตอย่างเต็มเหนี่ยวในเมืองแบบเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อมันไปมากสักเท่าไหร่
ท่อนขายาวก้าวข้ามรั้วไม้ความสูงไม่ถึงครึ่งเมตรเข้ามาในเขตของ บ้านพัก อย่างสบายๆ พลางนึกก่นด่าอย่างไม่เข้าใจว่าจะสร้างรั้วที่สูงเพียงแค่สะโพกของเขาไปเพื่อป้องกันอะไร แต่ก็เอาเถอะ ตราบใดที่มือสองข้างนี้มันคุ้นเคยกับสายกีตารร์มากกว่าดินสอหรือค้อนะปู สิทธิในการต่อเติมบ้านชั้นเดียวเก่าครึหลังนี้ก็จะยังเป็นของบิดาบังเกิดเกล้าอยู่ดี
“เงียบชะมัด" เสียงทุ้มสบถออกมาเบาๆเมื่อตัวเองหยุดยืนอยู่ที่บานประตูสีฟ้าหม่น พยายามชะโงกมองผ่านหน้าต่างที่มีเหล็กดัดกับมุ้งลวดกางกั้นจนเต็มบาน เขาเอื้อมมือไปเขย่าก้านไม้ที่อยู้ไม่ห่างออกไปจากลูกบิดมากนักเพื่อเรียกใครสักคนในบ้านหลังนั้น ใครสักคนก็ได้ที่จะสามารถเดินออกมาเปิดประตูแล้วช่วยลากเจ้ากระเป๋าหนักร่วมยี่สิบกิโลนี่เข้าไปวางเสียที
กระนั้น... มันก็ยังคงเงียบ
เงียบเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง
เจ้าของกระเป๋าใบเขื่องเอื้อมมือออกไปข้างหน้าหมายจะเคาะก้านไม้นั่นอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักฝ่ามือเอาไว้เมื่อมีเสียงตึกตักจากหลังบานประตูดังลอดออกมา
"...รอ...รอเดี๋ยวครับ"
ชายหนุ่มไม่ได้ขานตอบแต่ยอมวางมือลงข้างกายอย่างสนิทใจ และเพียงไม่กี่วินาทีให้หลัง บานประตูก็เปิดอ้าออกด้วยใครบางคนที่เอาผ้ากันเปื้อนสีฟ้าทะมึนสวมทับลวกๆเอาไว้ ปล่อยสายคาดห้อยเป็นระย้าอยู่ข้างเอว ดวงตากลมที่มีประกายสีฟ้าน้ำทะเลเหมือนชาวยุโรปช้อนมองเขาก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"สวัสดีครับ คุณซีวอน"
เด็กหนุ่มคนนั้นค้อมตัวลงอย่างสุภาพก่อนจะเข้ามาคว้ากระเป๋าไปจากมือของเขาแล้วหลีกทางให้ คุณซีวอนพินิจมองใบหน้าของเจ้าของบ้านอยู่เพียงครู่หนึ่งก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน มองข้าวของแปลกตารอบกายด้วยแววตาฉงนสงสัยแต่ก่อนจะได้ถามอะไรออกไป
ทุกอย่างที่นี่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยจนแยกไม่ออกว่ามันเป็นเพียงแค่การฝันถึงหรือสัมผัสจริง ฝ่ามือกร้านวางลงเหนือพนักโซฟาหนังกลับ รู้สึกราวกับเคยได้สัมผัสมันมาแล้วก่อนหน้าแต่ก็นึกไม่ออก ชั้นวาง จานชาม เตาผิง เหล่านั้นก็เช่นกัน รวมไปถึงคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ดวงตาสีฟ้านั่นแปลกประหลาดก็จริงแต่เขาก็ยังรู้สึกเหมือนเคยจ้องมองมันมาแล้ว อาจมากกว่าสามครั้งเสียด้วยซ้ำ
แล้วจู่ๆเจ้าเด็กตากลมฟ้านั่นก็สะดุ้งตัว ปล่อยกระเป๋าเดินทางของเขาลงบนพื้นราวกับว่ามันเป็นขยะไร้ค่าแล้ววิ่งตึกตักหายไปในช่องประตูที่ข้างชั้นวางหนังสือ
“เฮ้ย! ไม่ได้เบาแก๊สนี่หว่า!!”
- - -
สัญญาจะขยันและทำให้มันจบ
#fieldwonkyu
ความคิดเห็น