คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : { prolog }
{ Prolog }
ตั้งแต่จำความได้ คริส ไม่เคยรู้สึกชอบแสงอาทิตย์มาแต่ไหนแต่ไร เขารำคาญยามที่มันแยงผ่านเปลือกตาเข้ามาปลุกให้หลุดพ้นจากห้วงนิทรา เขาเกลียดที่จะต้องขยับกายในพื้นที่เล็กๆบนเตียงเพื่อหลีกหนีมันอย่างไร้ทางเลือก
“ฮื่อ...” เสียงครางทุ้มต่ำเกิดขึ้นทุกเช้า และแม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่โอเซฮุนก็รักที่จะฟัง มีเสียงหัวเราะคิกคักออกมาจากลำคอขาวผ่อง มือเรียวยอมดึงสายไข่ปลาเพื่อปิดมู่ลี่ลงมากั้นไม่ให้แสงแดดส่องเข้าถึงเพราะวันนี้เป็นวันหยุด ไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อนลุกจากผืนเตียงนุ่มหนานี้
สภาพการณ์เข้าสู่ความสงบอีกครั้ง ดวงตาเรียวของเซฮุนเหลือบมองไปยังใบหน้าได้รูปของร่างสูงกว่าที่เกยอยู่กับหมอน ห่างจากใบหน้าของเขาออกไปในระยะไม่ถึงคืบ คิ้วเรียวสีน้ำตาลเข้มกำลังคลายออกเมื่อไม่มีแสงแดดส่องเข้ามารบกวน อ้อมแขนแกร่งขยับกระชับราวกับต้องการมั่นใจว่าเขาที่ทิ้งกายอยู่ในความอุ่นยังไม่ได้หายไปไหน
นิ้วเรียวเผลอไล้สำรวจไปบนโครงหน้าได้รูปตามสัดส่วนทอง แม้ไม่ได้มีความรู้ทางด้านศิลปะมากมายแต่โอเซฮุนก็บอกได้ว่านี่คือโครงหน้าที่สวยที่สุดเท่าที่มุนษย์เคยมีมา มุมริมฝีปากของเขาปรากฎรอยยิ้มจางๆเมื่อปลายนิ้วเรียวเลื่อนหยุดลงที่ปลายจมูกโด่งรั้น มันชื้นแฉะเพราะอาการภูมิแพ้ของเจ้าตัวที่แก้ไม่หาย แต่ช่างเถอะ...มันเป็นยีนส์ด้อยที่มีประปรายทั่วไปในโลกยุคนี้นั่นแหละ
“อือ" คริสส่งเสียงปรามคนที่กำลังรบกวนการนอนหลับของเขา กระนั้นปลายนิ้วก็ยังไม่หยุดลากไล้เสียที ครานี้มันหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสีสดได้รูป รอยหยักนั้นช่างสวยงาม อ้อนช้อยเยี่ยงลายขดบนหัวเสาไอโอนิคอันเลื่องชื่อ
เขาอดคิดไม่ได้ว่านี่คือประติมากรรมหรือคนจริง
หรือไม่ใช่ทั้งสองอย่าง
“คึคึ...” ปลายนิ้วถูกงับเบาๆเป็นการลงโทษ เซฮุนส่งเสียงหัวเราะให้กับปฏิกิริยาตอบสนองอ่อนละมุนนั้น ดวงตาของเขาหยีเล็กลง ไม่ได้สบมองกับดวงตากลมที่ค่อยๆเปิดขึ้นมา...ร่างของโอเซฮุนลอยหวืดขึ้นไปอยู่บนแผ่นอกกว้าง หากแต่เสียงหัวเราะก็ยังคงอยู่
“หมอรบกวนเวลานอนของผม"
“ฮ่าๆ...นายขี้เซาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"
“...” คริสไม่ตอบ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นจากตรงไหน... ครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าอยากนอนกอดหมอเอาไว้ในอ้อมแขนมันเกิดขึ้นเมื่อใด
อาจเป็นตั้งแต่วันแรกที่รู้สึกถึงลมหายใจ
ดวงตาของทั้งคู่สอดมองกันอยู่ท่ามกลางพื้นที่คับแคบและหม่นแสง เซฮุนยังคงยิ้มออกมาอย่างต่อเนื่องซึ่งมันก็เริ่มทำให้เจ้าของแผ่นอกคลี่ยิ้มออกมาบ้าง วินาทีถัดมาริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันและมันค้างอยู่เช่นนั้นสักพักก่อนจะเริ่มรุกเข้าหากันต่อ ปลายลิ้นชื้นสอดรัดเกี่ยวพันคล้ายช่อเถาวัลย์ที่กำลังเจริญเติบโตอย่างต่อเนื่อง
มันจบลงอย่างเชื่องช้าเมื่อคริสปล่อยริมฝีปากของตัวเองออกเพื่อให้เรียวปากคู่บางของเซฮุนเป็นอิสระ กระนั้นจุดจบที่แท้จริงคือรอยจูบไม่ประสีประสาที่แนบลงตรงมุมปากข้างซ้ายของโอเซฮุนก่อนที่ร่างบางจะได้โอกาสทิ้งตัวกลับลงบนผืนเตียงนุ่มอีกครั้ง
“วันนี้ฉันไม่มีงานหล่ะ"
“...”
“เราไปเที่ยวกันเถอะ"
"ครับ...แต่ขอผมอีกสิบนาทีนะครับหมอ" เสียงทุ้มตอบกลับยานยืดก่อนจะรั้งกระชับร่างผอมเข้ามาในอ้อมแขนแล้วปิดตาลง เซฮุนซุกหน้าลงกับแผ่นอกของ โคลนนิ่งหมายเลข784 เพื่อประทับจูบเบาๆลงตรงตำแหน่งหัวใจ อวัยวะสำคัญที่เขาเป็นคนปลูกถ่ายเองกับมือและจำเป็นต้องรักษาเอาไว้ให้ดีที่สุดตามสัญญาที่ลงไว้กับสถาบันทดลอง
สัญญาที่เขาคิดว่าจะพยายามละเมิดมันให้ได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
- - - - - - - - - - - -
ไม่เคยแต่งแนวนี้เลย เอาจริง อะไรที่มันวิทย์ๆเนี่ยไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ จะไม่พยายามให้ข้อมูลมันผิดนะ
นี่ได้แรงบันดาลใจจาก TU130 พอดีเรียนเรื่องจรรยาบรรณต่อการใช้เทคโนโลยี -__-
ชื่อเรื่องเป็นภาษาโรมาเนีย แปลว่า ละเมิด (ใช้กับกฎหมายหรือสัญญา) อ่านว่า (เผื่อใครอยากรู้) อูน-ฟรืน-เจ-เร
ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกัน มันไม่ได้ยาวเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้สั้นอย่างที่คิด :P
ความคิดเห็น