คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : { the last summer }
Final State
บางครั้งเราเชื่อคำพูดโป้ปด
ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก
มันเป็นบ้านหลังเล็กขนาดที่ว่าเมื่อเทียบๆกันดูแล้วห้องน้ำในบ้านของเขายังใหญ่กว่า แต่ซีวอนก็คิดอีกว่ามันคงเทียบกันไม่ได้ในเมื่อบ้านหลังนี้มีโจวคยูฮยอนคอยอยู่เคียงข้างเขา
อาการแจ็คเล็ทเล่นงานพวกเราได้อย่างดี กระเป๋าเดินทางถูกวางทิ้งไว้กลางบ้านในขณะที่เราทั้งสองเอนตัวทับถมกันอยู่บนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า คยูฮยอนซุกหน้าลงมากับอกกว้างของเขา กอดซบเอาไว้แน่นเหมือนแมวที่พยายามจะครอบครองไหมพรมไว้แต่เพียงผู้เดียว
“เหนื่อยมากไหม...”
“มากเลย" เสียงหวานพร่ากระซิบแผ่วเบา "แต่ก็คุ้มมากเหมือนกัน"
“นายมันเจ้าเล่ห์...” แขนแกร่งสอดเข้าไปรวบเอวบางไว้ประชิดตัวก่อนจะกดจมูกไล้ลงมาตามแนวกรามสวยที่โผล่พ้นจากเส้นผมยุ่งเหยิงมาได้ รอยยิ้มบางผุดอยู่ที่มุมริมฝีปากของร่างสูงก่อนที่มันจะจมหายไปเมื่อคนบนอกชะโงกหน้าขึ้นมาบดจูบลงบนริมฝีปากของเขา
คยูฮยอนไม่ยอมผละออกมาจากจูบที่ตัวเองเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแต่ก็ไม่ได้ลุกล้ำเข้าไปหรือทำอะไรมากกว่าการกดริมฝีปากแนบไว้เช่นนั้น ทุกอย่างเหมือนหยุดคว้างท่ามกลางห้วงอากาศ ราวกับเข็มนาฬิกากำลังหยุดนิ่งเมื่อร่างบางทบทวนว่ามันเป็นเวลากี่วันที่เขาไม่ได้เห็นหน้าชเวซีวอนและซึมซับไออุ่นจากผู้ชายอันตรายติดแบล็คลิสท์คนนี้
ไม่ว่ามันจะเป็นกี่วันก็ตามเขารู้สึกเหมือนมันกินเวลาทั้งชีวิต
และในตอนนี้ก็คือการเกิดใหม่
“ผมแค่อยากทำเพื่อตัวเองบ้าง"
“นายพาฉันแหกคุกเชียวนะ...” ซีวอนกลั้วหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงคำว่าทำเพื่อตัวเองของคนที่กดจมูกซุกอยู่กับซอกคอของเขาไม่ยอมห่าง นิ้วสากกร้านไล้เกลี่ยเส้นปอยผมบนหน้าผากนวลขึ้นไป ใช้ดวงตาทั้งสองข้างพินิจพิจารณาใบหน้าสวยหวานที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาลุ่มหลงมาตลอดสองปีที่ผ่านมา
“ต่อให้ต้องฆ่าอีกสักร้อยคนผมก็ยอม"
“...”
“เพื่ออยู่กับคุณ...” ริมฝีปากเรียวเผยรอยยิ้มบางออกมาเล็กน้อยกระนั้นมันก็แลดูขมขื่น คยูฮยอนรู้ดีว่าเมื่อระยะเวลาพักร้อนของเขาหมดลง การไล่ล่าจะเริ่มต้นขึ้น สก็อตเลนด์อาจไม่ใช่ที่หมายปลายทางสุดท้ายของเขาและซีวอน ชีวิตที่เหลือของพวกเราจะต้องจมปลักอยู่กับการวิ่งหนี เคลื่อนย้ายไปยังที่ต่างบนโลกเหมือนกับการเดินไปซื้อกับข้าวที่หน้าปากซอย
หากโชคร้ายอาจต้องตายจนไม่เหลือศักดิ์ศรี
กระนั้นมันก็คือสิ่งที่พวกเขาเลือกเพราะระหว่างการเดินทางยาวไกลจะมีฝ่ามือหนึ่งที่พร้อมจับจูงและประคองกันเอาไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นชเวซีวอนจะไม่ทิ้งเขา และเช่นเดียวกัน เขาจะไม่มีวันปล่อยมือชเวซีวอน นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่เขายอมเอาทุกอย่างเข้าแลก
“คนโง่...” ซีวอนสบถแล้วกดจูบลงตรงกลางระหว่างคิ้วเรียวสวย
“...”
“ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกันดีกว่า" เจ้าของอ้อมแขนแกร่งอุ้มอีกคนให้ลอยหวืดขึ้นมาจากซฟา คยูฮยอนคล้องรอบลำคอของอีกคนเอาไว้แน่นด้วยความเคยชิน หัวเราะออกมาเบาๆให้กับบทสนทนาที่สามารถเปลี่ยนผ่านได้อย่างรวดเร็วเสียยิ่งกว่าลมพัด
ซีวอนเตะประตูออกด้วยเท้าข้างหนึ่งแล้วก้าวต่อไปอย่างไม่คิดใส่ใจมัน ทั้งสองหยุดอยู่ด้านในศาลาที่ริมหน้าผาสูง เกลียวคลื่นซัดสาดเข้ามาเป็นระลอก เสียงร้องโหยหวนก้องกังวาลไปทั่วอาณาบริเวณที่เงียบสงัด
ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่โดยยังมีอดีตนายตำรวจซบอยู่บนแผงอกอุ่น คยูฮยอนเบือนหน้าออกไปมองทะเลเบื้องหลังแล้งหันมาเบียดจูบลงกับกลีบปากหยักสวยของคนตรงหน้า เรียวลิ้นของทั้งคู่สอดรักตวัดกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงผละออกจากกัน
“ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะได้ออกมาจากคุกกลางทะเลนั่นด้วยซ้ำ"
“ผมก็ไม่คิดว่าจะต้องจบอาชีพตำรวจลงแบบนี้...” น้ำเสียงหวานเจือขบขันกล่าวขณะที่เอนตัวเองราบลงไปบนแผ่นอกกว้างของเบาะนวมแสนนุ่มที่ซ้อนอยู่เบื้องหลัง กลิ่นไอทะเลลอยคลุ้งไปทั่วในยามเช้าของวันซึ่งพระอาทิตย์ยังลืมตาตื่นได้ไม่เต็มที่เหมือนเช่นกับในเวลาเช้าตรู่เช่นนี้ที่รอบข้างยังคงเงียบสงบไร้ผู้คน
“คนดี... ฉันทำลายฝันนายหรือเปล่า" ครานี้กลับเป็นเสียงทุ้มที่เอ่ยถามออกมาบ้าง ฝ่ามือหนาไล้อยู่กับกลุ่มผมนุ่มที่คลอเคลียบริเวณซอกคอของตัวเอง สันจมูกโด่งกดลงสูดกลิ่นหอมของแชมพูที่เขาคุ้นเคยก่อนจะเคลื่อนมาประชิดอยู่ที่ขมับนุ่มนิ่มแล้วแช่ค้างไว้อย่างนั้นขณะรอคำตอบ
“ไม่หรอก...ไม่เลย" คยูฮยอนปฏิเสธทันทีพร้อมกับเลื่อนมือลงไปกุมฝ่ามือหนาของอีกคนที่ไขว้อยู่บนหน้าท้องของเขา "คุณไม่เคยทำลายความฝันของผม"
“...”
“เพราะผมฝัน...ที่จะได้อยู่กับคุณตลอดไป"
- - -
I believe in miracle,
and you are the reason why.
- - -
จบลงอย่างบริบูรณ์
เราคิดว่าบทนี้สามารถบอกทุกอย่างได้แล้วนะ
ชีวิตที่ต้องหนีตลอดไปแต่มีความสุขเพราะจะหนีไปด้วยกัน
โกหกไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ
เพราะฉะนั้นเราควรพูดความจริง
ความคิดเห็น