คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Manly ride
{ MANLY RIDE }
Super Junior / Siwon x Kyuhyun / G / 6537 WORDS
ครอบครัวใหม่ข้างบ้าน รถเวสป้า กลิ่นจารบี
แล้วก็...
พี่ชายหน้าแมวที่ชื่อ โจวคยูฮยอน
ทุกอย่างที่ว่า ล้วน "น่ารัก"
- - -
ชเวซีวอนคิดว่าเขาคงต้องหาจิตแพทย์ดีดีสักคน
ช่วยมาตรวจสมองกลมๆกลวงๆนี่เสียหน่อยว่ามันยังโอเคอยู่ไหม
เคร้ง... เคร้ง...เคร้ง....
เสียงเหล็กกระทบกันดึงก้องจนลอดบานหน้าต่างเข้ามา
แต่ไม่รู้ทำไม คนที่นอนไปได้แค่สามชั่วโมงยังคงนอนยิ้มรับอรุณได้โดยไม่หัวเสีย
ให้ตายสิ... ตอนนี้เขาคงอาการหนักมากแล้วจริงๆหล่ะ
แม่ขึ้นมาปลุกเขาตอนเก้าโมงเช้า ปลุกทั้งที่เห็นว่าลูกชายตัวยาวยังนอนยิ้มร่าอยู่บนเตียงเจ็ดฟุต
ซีวอนขยับตัว ส่งเสียงอื้ออ้า บิดขี้เกียจแล้วสลัดผ้าห่มออกจากตัวอย่างจริงจัง
เคร้ง เคร้ง เคร้ง...
“คยููฮยอนนา! งัดเบาๆไม่ได้หรือไงห๊า?!”
คยูฮยอนนา....
อ่า... ให้ตายสิ จะหุบยิ้มยังไงดีหล่ะเนี่ย
เป็นอีกวันที่เขาย้ายโต๊ะอ่านหนังสือออกมาที่หน้าต่าง
เป็นอีกครั้งที่เขามักทำอะไรตรงระเบียง ทั้งที่ไม่ชอบออกนอกห้อง
เป็นรอบที่ล้านที่ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของคนตัวผอม ก้มๆเงยๆอยู่หน้าบ้านตัวเอง
กับรสเวสป้าสีฟ้าพาสเทลคันเก่า
เคร้ง เคร้ง เคร้ง...
ซีวอนยังยิ้มอยู่ตรงนั้น มองโจวคยูฮยอนจากตรงนั้น
เขาลืมหนังสือการ์ตูนในมือไปแล้ว
ลืมไป โดยสิ้นเชิง
ซีวอนชอบมื้อกลางวันมากที่สุด
เพราะมันเป็นการพักครึ่งที่ร่างกายโหยหา
และเป็นช่วงเวลาที่รุ่นพี่ตากลมคนนั้น...
“เฮ้... ซีวอน"
“...ครับ?”
“เปล่า พี่เห็นเราเหม่อ"
เจ้าของรอยยิ้มประกายแสงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหวานเหมือนสายไหมเส้นนุ่ม
ดวงตากลมมองผ่านรั้วบ้านเตี้ยๆเข้ามา สบตากับเขาที่มองไปไม่วางลง
คยูฮยอนตักข้าวในจานเข้าปาก ไม่ได้สนใจว่ามันจะคลุกรวมกันขลุกขลิกและมีหน้าตาประหลาด
แก้มอูมขยับขึ้นลงตามจังหวะการบดเคี้ยว
ดวงตากลมหยีลงเป็นขีด...
น่ารัก...น่ารักอีกแล้ว...
“นั่นไง เฮ้ๆ!”
“....”
“พักนี้เหม่อบ่อยนะ มีอะไรในใจหรือไง?”
พี่ชายตัวขาวยิงคำถามใส่ผม ดวงตากลมทอแววอยากรู้อยากเห็น
ผมเองก็อยากให้เขารู้เหมือนกัน แต่มัน...
“ก็... คิดๆเรื่องเรียนหน่ะครับ"
ซีวอนโกหก
เพราะมันยากเหลือเกินที่จะบอกออกไป
“งั้นเหรอ... ทำไมหล่ะ?”
“งานยากอ่ะครับ... ต้องเตรียมตัวสอบด้วย สาหัส...”
มันยากมากที่จะไม่รักโจวคยูฮยอน
มันสาหัสจริงๆเวลารอยยิ้มแบบนั้นส่งออกมา
“ย๊า... สู้หน่อยสิ สู้ๆ!!”
คยูฮยอนวางช้อนลงในจาน ทำท่ากำปั้นส่งมาให้เขาเป็นสัญญะแทนการส่งผ่านกำลังใจ
“ฮะๆ...สู้ครับ...สู้ครับ"
สู้เหรอ... สู้สิ แต่ถ้าสู้ความน่ารักของพี่คยูฮยอนอ่ะ...
เขายอมแพ้ดีกว่า ~x~
อากาศค่อนข้างหนาว แต่มันไม่เคยเป็นผลต่อพี่ชายตัวขาวข้างบ้าน
วันนี้เป็นอีกวันที่โจวคยูฮยอนตื่นแต่เช้ามาทำเสียงโคร้งเคร้ง
และแน่นอน... เป็นเช้าที่ชเวซีวอนนอนยิ้มอยู่บนเตียง
เขาดีดตัวเองขึ้นจากผืนเตียงเมื่อเห็นว่าเวลาเรียนใกล้เข้ามา
อาบน้ำอย่างลวกๆเพื่อประหยัดเวลาให้ได้มากที่สุด
ขายาวก้าวสลับลงบันไดพร้อมกระเป๋าสะพายใบเก่ง
กระดกนมสดที่แม่เตรียมไว้ให้ก่อนจะคว้าแซนด์วิชมางับไว้
“ไปแล้วนะครับ"
“จ้า... ดูแลตัวเองด้วยลูก"
พาตัวเองออกมานั่งผูกเชือกรองเท้าที่หน้าบ้าน
ไม่ลืมเหลือบมองพี่ชายตัวขาวจากข้างรั้ว
“เฮ้! ไปเรียนเหรอ?”
แต่เสียงหวานกลับดังมาจากหน้าประตูบ้าน...
พี่คยูฮยอนคร่อมเวสป้าสีครีมของตัวเองอยู่ตรงนั้น
“ครับ"
“มาด้วยกันสิ จะออกไปตลาดพอดี"
คำชวนนั่นค่อนข้างบังคับเสียหน่อย
ในเมื่อมือเรียวจับหมวกกันน็อคเอาไว้เรียบร้อย
และที่ยิ่งกว่าการบังคับอื่นใดคือผู้ชวนนั้นชื่อว่า โจวคยูฮยอน
“อ่า รบกวนด้วยนะครับ"
“เอาหน่า คนข้างบ้าน"
พี่ชายบอกเขาที่กำลังขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์
คนข้างบ้านหน่ะใช่...
แล้วถ้าผมอยากชวนพี่มาเป็นคนข้างกายหล่ะ โอเคหรือเปล่าครับ?
ฮรึ้ยยยยย... คิดเองเขินเองหว่ะ -////-
“นายเรียนที่นี่เหรอเนี่ย"
“ครับ"
“หยา... มหาลัยพี่อยู่นั่นแหนะ"
พี่คยูฮยอนชี้ไปที่ฝั่งตรงข้าม ตรงที่มีตึกสูงตั้งตระหง่าน
“อ่าว จริงเหรอ ผมไม่เคยรู้เลยเนี่ย!”
“นั่นสิ... งั้นวันหลัง กลับพร้อมกันก็ได้ พี่มีเรียนบ่ายทุกวันแหละ"
“โห... รบกวนพี่หรือเปล่าครับ?”
“ไม่หรอก เอาเบอร์มาดิ"
“ครั้บ?!”
เฮ้ย... โดนคนที่ชอบขอเบอร์อ่ะ...
ต้องเล่นตัวป่าววะ?
“091xxxxxxxxx”
หลังจากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็สั่น...
“นั่นเบอร์พี่นะ เลิกแล้วโทรมาหล่ะ เดี๋ยวแวนซ์มารับ"
“ฮะๆ ขอบคุณครับ"
ซีวอนยิ้มให้กับพี่ชายคนน่ารักแล้วขอตัวเข้าไปในรั้วโรงเรียน
เสียงเครื่องเวสป้าทิ้งห่างออกไป เขาหันหน้ากลับไปมอง
ดวงตาคมก้มลงมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
หน้าขอปรากฎมิสคอลของคนที่ยิงมาเมื่อครู่
ไม่ไหวนะ.. ณ จุดนี้คือ...
ขอพื้นที่นิดนะ กูฟิน
โอ่ยยย คือไม่ไหวละ..
“โว้ยยยยยยยย!!! พี่เขาขอเบอร์กูโว้ยยยยยยยยยยยย!!!!”
(ยืนตะโกนใส่ต้นไม้หน้าโรงเรียน)
- - - - -
“คยู! เอานี่ไปให้คุณป้าหน่อยสิ”
“ซ่อมรถอยู่”
“เดินไปแค่นี้เอง รถมันไม่หนีไปไหนหรอกหน่า”
ให้ตายสิ.... โจวอารานี่เป็นพี่สาวหรือเจ้านายกันแน่นะ
คยูฮยอนจำใจผละออกมาจากเครื่องเหล็กตรงหน้า
รับกล่องบรรจุคุกกี้มาถือเอาไว้พลางขมวดคิ้ว
“ทำเอง?”
“เออ”
“ไม่กลัวคุณป้าตายเลยสินะ”
“หยา! อย่ามาขอฉันกินทีหลังนะไอ้น้องเวร!!”
การทำให้โจวอารา พี่สาวสุดเฮี้ยวหัวเสียหน่ะเป็นเรื่องที่ทำให้คนยิ้มยากอย่างเขาต้องอมยิ้มเสมอ
ร่างโปร่งถอดถุงมือเปื้อนคราบน้ำมันออก
ก่อนจะเดินไปที่บ้านข้างๆ บ้านหลังติดกัน
บ้านของเจ้าชายน้อยชเวซีวอน
เสียงกริ่งปลุกเด็กหนุ่มที่งุ่นง่านอยู่กับการเก็บของให้ลุกขึ้น
วันนี้แม่ออกไปทำธุระกับพ่อ เขาก็เลยได้รับมอบหมายให้จัดห้องนั่งเล่น
ดังนั้นข้าวของก็เลยกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง
“ใครวะ...”
ซีวอนสบถ ยามคับขัน(?)แบบนี้ใครกล้ามากดกริ่งหน้าบ้าน
งานเขาเยอะรู้ไหม... อัลบั้มภาพยังจัดไม่เสร็จ
หนังสือยังไม่ได้เรียง
พื้นยังถูไม่เสร็จ
ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้ทำ
แล้วใคร....
ใคร....
ใคร....
ใครคนที่ยืรอยู่ตรงนั้นคือนางฟ้าใช่ไหม -////-
“อ่า... พี่คยูฮยอนมีอะไรเหรอครับ?”
คำบ่นทั้งหลายทั้งปวงเมื่อสักครู่ถูกถอนทิ้งลงถังขยะไปหมด
ซีวอนดันประตูรั้วให้พี่ชายข้างบ้านเข้ามาด้านใน
คยูฮยอนมีกลิ่นน้ำมันเครื่อง แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเหม็นเลยสักนิด
เหมือนกับที่คราบเขม่าดำเปรอะบนแก้ม แต่ใบหน้าก็ยังดูขาวใสจนซีวอนอยากฟัด
เย้ยยย... ไม่นะ
ห้ามคิดอกุศลกับนางฟ้าสิ!
“ยัยป้าอาราทำหนมมาให้หน่ะ”
“อ่อ ขอบคุณมากครับ”
“กินได้ไม่ได้ไม่รู้นะ ฮ่าๆ”
รุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่าผมหัวเราะจนตาหยี
ยกแขนขึ้นเกาหลังคอคล้ายกับรู้สึกว่าไม่ควรพูดออกมา
น่ารัก.... น่ารักเกินไป...
โอ้ยยยย! ภูมิคุ้มกันผมยิ่งต่ำอยู่นะครับ T_T
“ฮะๆ ก ก็...ก็น่ากินอยู่นะครับ”
“กินระวังๆละกันนะ... ว่าแต่นายทำอะไรอยู่เนี่ย ทำไมหน้าเปื้อนฝุ่นเยอะแยะไปหมดเลยหล่ะ”
ซีวอนคงจะอาการดีกว่านี้... ถ้าหากว่าคำถามนั้เป็นเพียงแค่คำพูด
ไม่ใช่มือเรียวที่ยื่นมาลูบข้างแก้มของเขา ปาดเอาคราบฝุ่นสีเทาทะมึนออกมา
แล้วฉีกยิ้มอันแสนอ่อนละมุนที่มีอาณุภาพทำลายล้างประหนึ่งปืนใหญ่
+๑๒๓๔฿๕๖๗๘ฯณํธฑฎ”ฆฉฮ๋ษศซ.ซฬศฒ๓๔฿๕๖ณ๗ฯ๘ญซ.ณษ๋ฑโ
QWERTYUIIGVFR$%^&*()_P:OUHRERVGBNM<>
147456562q56dw25f6er2b9y6r05an8y9h896r550965r589
โบร้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
-/////////////////////////////////////////////////////////////-
หลุมรักนี่มันลึกมากเลยนะครับ
ผมตกลงไปแล้วหาอะไรไม่เจอเลยนอกจากหน้าพี่....
หน้าพี่โจวคยูฮยอนคนงาม พฮืออออออออออ T///////T
ซีวอนไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากการปืน(รัก)ใหญ่ยิงกระสุนแสกเข้าที่กลางอก
แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกตัวแล้ว...
และพบว่าโจวคยูฮยอนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกของเขา
อยู่ท่ามกลางวงล้อมข้าวของกระจัดกระจายที่ถูกรื้อมาทำความสะอาด
“เรือนนี้หน่ะเหรอ?”
สติถูกรื้อขึ้นมาเมื่อคยูฮยอนพยักหน้าไปทางนาฬิกาลูกตุ้มเรือนโต
อ่อ... เมื่อกี้พี่คยูฮยอนถามเรื่องนาฬิกาที่แม่เคยบอกว่าเสีย
แล้วผมก็ตอบไปว่ามันยังเดินไม่ได้
เขาเลยอาสาเข้ามาดูให้...
ก็เลยได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง
“สงสัยสายมันจะขาดหน่ะ...มันเลยไม่เต้ง”
พี่คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเอานิ้วดีดสายเส้นสีดำไปมา
“อ๋อ มันหลุดจากราง”
เขาบ่นขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะหันกลับมาหาผม
“มาจับนี่ให้หน่อยสิ เดี๋ยวพี่จะเอามันเหน็บเข้าไปในราง”
ซีวอนเดินตามฝ่ามือเรียวที่กวักเรียกเหมือนกับที่เจ้าบัคกี้วิ่งมาหาตอนเขาเอากระดูกโบกเรียก
เขายื่นมือไปจับสายอีกเส้นขึ้นเพื่อที่คยูฮยอนจะได้จับสายเส้นที่ตกรางขึ้นมา
และด้วยความบังเอิญที่เขาไม่ได้ตั้งใจ แขนข้างนั้นจึงพาดอยู่ข้างเอวของพี่คยูฮยอนพอดี
ขอบคุณความสูง 183 ที่ทำให้ปลายคางของเขามันเกยอยู่ตรงขมับของรุ่นพี่คนสวยพอดี
“หัวพี่เหม็นหน่อยนะ”
“ไม่สักหน่อยครับ...ออกจะหอม”
ประโยคหลังเขาพูดเบาๆตามความรู้สึกของตัวเอง
แต่ในระยะห่างแค่สองเซนต์แบบนี้ กระซิบก็ได้ยิน
คยูฮยอนยิ้ม หัวเราะเบาๆ
ใบหน้าเรียวหันไปมองรุ่นน้องที่ตอนนี้กลอกตาหลบเขา
“หอมเหรอ?”
“คระ...ครับ...”
พี่คยูฮยอนไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น
มือเรียวจับสายเส้นนั้นเหน็บกลับเข้าไปในราง เสียงนาฬิกาเดินดังขึ้น
หากแต่พี่เขายังคงยืนนิ่งอยู่หย่างนั้น ภายใต้แขนของผมที่ยังคงพาดอยู่ที่เดิม
บางทีสายตาผมอาจจะมีปัญหา...
ผมรู้สึกว่าพี่เขาขยับเข้ามาใกล้ขึ้น...
ใกล้ขึ้น....
ใกล้มากเสียจน...
ฟอด!
“แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าหอมหน่ะ”
ซีวอนถูกดันออก เขารู้สึกว่าตัวเองอาจจะเซถลาล้มไปชนชั้นเข้าให้
พี่คยูฮยอนหัวเราะคิกคัก แล้วถอยเท้าห่างออกไปจากเขาหนึ่งก้าว
“อ่ะ...เอ่อ...”
“พี่ไปซ่อมรถต่อดีกว่า...”
คยูฮยอนตั้งท่าจะเดินออกไป...
ซีวอนคิดว่าเขาควรจะทำอะไรสักอย่าง
ทำอะไรที่ดีกว่าการยืนเอ๋อแบบนี้หรือนอนฟังเสียงเคร้งๆในยามเช้า
มือหนาเอื้อมไปจับข้อแขนของอีกคนเอาไว้
โน้มใบหน้าลงไป กดจมูกลงที่ข้างแก้มนุ่มสีขาว
“ขอบคุณครับ...”
ร่างสูงยิ้มออกมาแล้วยกมือขึ้นเกาท้ายทอยของตัวเองแก้เขิน
มองแผ่นหลังของคนที่พยักหน้ารับแล้วอมยิ้มเดินออกไป
โดยไม่ได้รู้เลยว่าโจวคยูฮยอนกำลังยกมือขึ้นทาบหัวใจตัวเอง
“โจวคยูฮยอนใจเย็นสิ...โอ้ยยยย อย่าเต้นแรงได้ไหมเล่า!!”
มือเรียวกุมเป็นกำปั้นแล้วทุบเข้าที่อกข้างซ้าย จุดที่ก้อนเนื้อเต้นถี่ยิบ
งื้ววววววว -////-
ก็กะจะรอให้น้องมันรุกนะแต่แบบ...
ก็น้องซีวอนหล่ออ่ะ อดใจไม่ไหว .////.
- - - - -
เช้าวันใหม่เริ่มต้นอีกครั้ง
เสียงเคร้งค่อนข้างดังกว่าเดิม
ซีวอนได้สติ ลุกขึ้นอาบน้ำ...
แล้วเช้าวันนี้... จะมีเวสป้ามารอหน้าบ้านหรือเปล่านะ?
โอ่ยยยย ไม่น่าผลีผลามกับพี่คยูฮยอนเลย T_T
“ทำไมวันนี้ไม่สดใสเลยลูก ไม่สบายหรือเปล่า?”
แม่ถามตอนที่เขาเดินลงมาชั้นล่าง
คนที่หน้าตาคล้ายป่วยหนักสาหัสส่ายหัวไปมาแล้วเดินเข้าไปในครัว
จัดการซุปข้าวโพดอุ่นที่วางควันฉุยอยู่บนโต๊ะ
“เฮ้อ....”
หลังซดไปได้ครึ่งจาน ซีวอนก็เดินออกมาหน้าบ้าน
เสียงเคร้งดังอยู่ และที่หน้าประตูไม่มีรถของโจวคยูฮยอนจอดเหมือนเดิม
โถ่ซีวอนโถ่... พลาดแล้ว
“เกลียดกูแล้วแน่เลย ฮือออออ"
เสียงทุ้มพึมพัม ง้องแง้งคลายเด็กประถม
เขาผลักรั้วเตี้ยๆของบ้าน กระชับสายกระเป็าแล้วเดินออกไป
ทิ้งเสียงเคร้งไว้ข้างหลังกับเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วลง
- - - - -
เคร้ง เคร้ง เคร้ง !!
“โว้ยยยยยยยยย เคาะเบาๆหน่อยโว้ยยยยยยยย!!!”
เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!!
“คยูฮยอน!!”
โจวอาราโผล่หัวออกมาที่หน้าประตูบ้าน มองน้องชายด้วยสายตาขุ่นเคือง
จะเคาะเครื่องแทนกลองศึกเลยไหม?
เสียงดังไปทั่วเมืองแล้ว!!!!
“เป็นอะไรมากป้ะ?!!”
“เปล่า!!!!”
น้ำเสียงหงุดหงิดทำให้พี่สาวคนเฮี้ยวโกรธหนัก
เธอเดินกระแทกเท้าออกมานอกบ้าน
“เปล่าแล้วเคาะหาอะไรห๊า?!”
คยูฮยอนตวัดดวงตากลมๆของตัวเองขึ้นมอง
พยายามปรับให้มันน่ากลัวที่สุด...
แล้วเคาะหาอะไรหล่ะ...
เคาะทำไมหล่ะ....
“ฮึ้ยยยยยย!!!!!!”
ไขควงในมือเขวี้ยงลงกับพื้น
สะบัดตัวเดินเข้าบ้านไปโดยทิ้งอุปกรณ์ทุกอย่างเอาไว้อย่างนั้น
เขาโมโหตัวเอง... ไม่น่าเลย ทำไมถึงเผลอทำแบบนั้นไปได้นะ
ไปหอมแก้มน้องแบบนั้น... กลัวน้องมันเกลียดขี้หน้าเข้าให้
ที่ตอนเช้าไม่ไปรอเหมือนเดิมเพราะทั้งเขินทั้งกลัว
ถ้าน้องมันไม่เหมือนเดิมหล่ะ
ถ้าน้องมันเกลียดเขาหล่ะ
แต่มันหอมแก้มกลับนะ...
แล้วมันจะเกลียดกูไหมวะ?
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!”
อารามองตามเสียงที่ดังออกมาจากตัวบ้าน
งานนี้คยูฮยอนคงเป็นเอามาก...
โอเค....
เรื่องนี้อาราจะไม่ยุ่งแล้วกัน .___.
- - - - -
ท้ายที่สุด ซีวอนก็มายืนอยู่ที่หน้าคณะวิศวกรรม
เด็หกหนุ่มตัวสูงเกาท้ายทอยแก้เก้อเมื่อเจอสายตาของสาวๆที่เดินผ่านไปผ่านมาโฉบเข้าให้
จะเดินหนีไปก็กลัวจะคลาดกับพี่คยูฮยอน
แต่จะยืนให้โดนโลมเลียแบบนี้ก็เสียวสันหลัง
เพราะสาวที่ว่านั้นมีทั้งประเภทหนึ่งและประเภทสอง T_T
เขาไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย...
เขาชอบแค่โจวคยูฮยอน
จริงๆนะ..... แค่โจวคยูฮยอนจริงๆนะ .//////.
“คุณโจวขรั่บ ดูอะไรนี่หน่อยขรั่บ...”
“วันนี้กูไม่จอยนะครับ คุณลี กูแบดมูด"
ก้ม(?)หัวลงไปตอบเพื่อนขาสั้นลีทงเฮ
แต่จังหวะที่เบนหน้าไปเหมือนสะดุดตากับอะไรหล่อๆ....
โอ๊ะ!
นั่นน้องซีวอนนี่นา....
“ไหนเพื่อนไม่จอยไงครับ ไมเพื่อนยิ้มหล่ะครับ?”
“หุบปากเถอะครับเพื่อน"
ก้อนมือเรียวแจกมะเหงกเบาๆลงที่กลางหัวของทงเฮ
ก่อนจะเดินปลีกตัวออกไปหาน้องชายข้างบ้านที่ยืนอยู่อีกฝั่งฟุตบาท
“กลับบ้านเหรอ... ไม่เห็นส่ง....”
ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะพูดได้จบประโยค ข้อมือเรียวก็โดนคว้าไปเสียแล้ว
ซีวอนวางอะไรบางอย่างลงบนมือของเขา... คยูฮยอนก้มลงมอง
มันคือกระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจ
“คือ...ผม...ผม...”
สิ่งที่คิดมาทั้งวันเหลือแค่อาการตะกุกตะกัก พูดไม่ออก...
ซีวอนคิดว่าตัวเองควรจะแสดงความรับผิดชอบ...
แสดงตัวสักทีว่าชอบ...อยู่
“ผม...ชอบพี่คยูฮยอน...”
คำสารภาพแผ่วเบาแต่มีอิทธิพลทำให้คนยืนฟังเกือบจะเซ
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มมอง
คยูฮยอนเริ่มเขิน
ใบหน้าขาวเริ่มแดง...
“ผมชอบมานานแล้ว...”
“...”
“ที่ผมหอมแก้มพี่ก็เพราะผมชอบ...”
“....”
“พี่อย่าเกลียดผมนะ...”
“...”
“เพราะผมชอบพี่....ชอบมากจริงๆ...”
อาการนิ่งของพี่ชายข้างบ้านทำให้ซีวอนใจแป้ว
ขายาวก้าวถอยออกมา...
พลาดแล้วซีวอนเอ้ย... คงต้องนอนฟังเสียงเคร้งไปตลอดชีวิตแน่ๆเลย T_T
“เดี๋ยว...เดี๋ยวสิ!
คยูฮยอนเอื้อมมืออีกข้างไปคว้าไหล่เด็กมัธยมปลายที่มีความสูงเกินวัยเอาไว้
มือข้างที่ถือหัวใจกระดาษกำมันเอาไว้แน่น
“เอาหัวใจมาโยนให้แบบนี้ได้ยังไง...”
เสียงทุ้มหวานต่อว้าแบบตัดพ้อ
ดวงตากลมจ้องมองไปบนใบหน้าของซีวอนแม้ว่ามันจะทำได้ยาก
“แล้วคิดว่าที่พี่หอมแก้มนายเพราะแค่อยากหอมหรือไง...”
มันยากมากที่จะซ่อนสีแดงบนแก้มเอาไว้
แต่ช่างแม่งเถอะ... เวลาแบบนี้ต่อให้หัวแม่ตีนแดงเขาก็จะจ้องตาชเวซีวอนแหละวะ
“พี่ไม่มีเรียนเช้าแต่ตื่นไปส่งนาย คิดว่าพี่อยากซ้อมเป็นวินมอไซค์เหรอห๊ะ?”
“...”
“ก็ถ้าไม่ชอบก็คงไม่หอมหรอกแก้มหน่ะ...”
“...”
“ไม่ไปส่งตอนเช้าด้วย"
“...”
“แล้วก็คงไม่มายืนหน้าแดงให้นายสารภาพอะไรแบบนี้หรอก"
เด็กขี้อายเบิกตาโพล่ง ยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น
กว่าจะรู้ตัว แขนยาวก็เผลอกำรอบข้อมืออีกคนแน่น
เดินเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นน้ำมันจากแล็บของอีกคน
“ผม...”
“...”
“....ผมใจเต้นแรงจริงๆนะครับ"
ซีวอนคว้ามือของอีกคนมาวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจ
สัมผัสกับก้อนเนื้อที่มันเต้นแรงจนคล้ายกำลังเต้นแร็พ
นั่นยิ่งทำให้คยูฮยอนเขินหน้าแดง...
เขินจนกลัวว่าคนอื่นจะเห็น...
“บ้าเอ้ย! นายนี่มัน...”
ว่าที่นายช่างใหญ่สอดแขนเข้าไปรอบเอวของเด็กมัธยม
กดหน้าซุกลงกับแผ่นอกที่เขาคิดว่ามันกว้างเกินกว่าคนทั่วไป
ให้ตายสิ... เขาเขินจนไม่กล้ามองหน้าไอ้เด็กข้างบ้านนี่แล้วอ้ะ!!!
- - - - -
มันยังคงเป็นเหมือนเดิม ชเวซีวอนถูกปลุกด้วยเสียงเคร้งเคร้ง
ยังคงรีบอาบน้ำ วิ่งตึกตักลงไปลาคุณแม่
คาบแซนด์วิชในปากขณะผูกเชือกรองเท้า
เปิดประตูบ้านแล้วขึ้นคร่อมเวสป้าของพี่ชายข้างบ้าน
ที่ตอนนี้พ่วงตำแหน่งคนข้างกายไปแล้ว
“วันนี้มีสอบใช่ไหม?”
คยูฮยอนเอ่ยถามขณะที่น้องชายข้างบ้านถอดหมวกกันน็อคคืนให้
“ครับ... สอบฟิสิกส์"
“อ่า ตั้งใจนะ...”
มือเรียวปล่อยจากแฮนด์รถแล้วลูบลงบนกลุ่มผมของอีกคน
ซีวอนพยักหน้าแล้วส่งยิ้มกว้าง...
ร่างสูงตั้งท่าจะก้าวขาออกไปแต่ก็ชะงักไว้ก่อนเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
เขาตะโกนเรียกคนที่เตรียมจะเลี้ยวรถออกไปเสียงดัง
“พี่คยูฮยอนครับ!”
“หืม?”
ทันทีที่ใบหน้าหวานหันกลับมา ซีวอนก็ย่อตัวลงเล็กน้อย
ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันเบาๆ เพียงผิวเผิน เพียงวินาทีสั้นๆ
“แฮ่... ผมแค่อยากได้กำลังใจก่อนสอบหน่ะครับ"
ซีวอนเกาท้ายทอยของตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าไปในรั้วประตูโรงเรียน
ทิ้งนายช่างหนุ่มหน้าแดงเอาไว้กับรถเวสป้าสีฟ้าโทนอ่อน
ซึ่งชายหนุ่มคนนั้น... สติหลุดไปแล้วจริงๆ
END
รู้สึกเหมือนเขียนคยูวอน.... แห๊ะ
ความคิดเห็น