คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปลดเปลื้องซึ่งทุกความลับ
02
ปลเปลื้อึ่ทุวามลับ
ย้อนลับไปเมื่อหลายสิบปี่อน ในปีที่แบฮยอนและานยอลำลัะบารศึษาระับมัธยมปลาย เือนนั้นเป็นเือนมีนาม เริ่ม้นฤูใบไม้ผลิ
Rrrrrrrrr
เสียเรียเ้าาโทศัพท์แบบฝาพับยอฮิในหมู่วัยรุ่นยุนั้นัปลุเ็ายัวโที่นอนหลับอุุใ้ผ้าห่มให้ัวเียื่นึ้น านยอลในวัยสิบแปปีสะลึมสะลือมุหัวออาโปผ้าห่ม วานหาโทรศัพท์เรื่อบาสีฟ้าที่เป็นสีโปรมาั้แ่ไหนแ่ไร ในห้ออเ็หนุ่มไม่่อยะเรียบร้อยนั ฝาผนัมีโปสเอร์อวนรีะวันแปะอยู่แทบไร้่อว่า เสื้อผ้าที่ใส่แล้วบาส่วนออยู่ในะร้า บาส่วนออยู่บนพื้น านยอลมัะโนแม่บ่นนหูาเรื่อห้อไม่เป็นระเบียบอยู่บ่อย ๆ แ่เ้าัว็เอาัวรอ้วยารอ้อนแม่พร้อมบอว่า พรุ่นี้านยอละเ็บห้อให้ีว่าเิมรับแม่
เมื่อวานหาโทรศัพท์เอ านยอลมอนาฬิาที่หัวนอน่อนเป็นอันับแร
6:30 AM
ใรมันบ้าโทรมาอนนี้ไ้วะ ยันอนไ้อีั้รึ่ั่วโม
ปิานยอละื่นมาอาบน้ำแ่ัวไปโรเรียนอนเ็โมร แ่วันนี้เา้อสละเวลานอนอีรึ่ั่วโมเพื่อมารับโทรศัพท์ ทำเอาหุหิั้แ่เริ่มวัน
เ็หนุ่มเปิฝาพับ แ่็ะัไปเพราะื่อสายที่โทรเ้ามา
BH the Corgi
แบฮยอน? อนนี้เนี่ยนะ?
“ฮัลโหล แบฮยอน…”
าที่ั้ใว่าะอบลับเสียแ็เสียหน่อย ลายเป็นานยอลลับทัทาย้วยน้ำเสียอ่อนลเท่านั้น
[สวัสีอนเ้า านยอล!]
เาเบี่ยโทรศัพท์ออาหู เนื่อ้วยปลายสายเหมือนะื่นเ้นับอะไรบาอย่ามา เลยะโนเรียเาเสียัเินไปหน่อย
[เย็นนี้านยอลว่าไหม?]
“อืม… อเรานึ่อนนะ” านยอลพลิัว ปลายนิ้วเี่ยอบปาเอาราบน้ำลายที่ับแ็อยู่ออไป “ริ ๆ ็…”
มี เย็นนี้ั้ใะไปเล่นบาสับเพื่อน ๆ เสียหน่อย นัับเฮุนและอินเรียบร้อย
[านยอล เย็นนี้ไปเินเที่ยวที่เนินเาหลัโรเรียนันไหม?]
“...ือ”
[เราไ้ยินมาว่าบนนั้นมี้นาุระอยู่้นนึ อยาลอเสี่ยึ้นไปูน่ะ]
านยอลไ้ยินเสียุั ๆ ออมาาปลายสาย ถ้าให้เาแบฮยอนะหยิบเอาล้อฟิล์มัวเ่และล่อใส่ม้วนฟิล์มึ้นมาเลือูไปพลา
“แล้วถ้ามันยัไม่บานล่ะแบฮยอน” เาหาว “ว่าะเินึ้นไปถึ าเปลี้ยหมพอี”
[อื้อ เราวนานยอลนเียวเลย ถ้าานยอลยอมไปเป็นเพื่อนเรา เราะเอา้าวแะหรี่ทำเอไปให้านยอลลอิม้วยนะ อบแทนน้ำใไ]
แบฮยอนระิบ เสียหัวเราะเล็ ๆ ท้ายประโยนั้นทำเอาานยอลใอ่อนยวบ เาพลิัวนอนหายเอามือ่ายหน้าผา ถ้าบอพวนั้นไปว่าะเทนัเล่นบาสแล้วไปเินเล่นเป็นเพื่อนแบฮยอน เาะถูพูใส่ว่าอะไรบ้า
านยอลเียบ หลับา ทำีมึนใส่แบฮยอน ทั้ที่ใอบลไปแล้ว
[นะ านยอล… แล้ว็ถ่ายรูปเล่นัน เี๋ยว่อไปเรา็ไ้เอันยาแล้ว เราอยาอยู่ับานยอลเยอะ ๆ]
“หือ…? พูอะไรน่ะแบฮยอน”
[แหะ ๆ เปล่าหรอ]
ทัู้่เียบใส่ัน ถึะเยพูเล่น ๆ ันในลุ่มว่าอยาไปอยู่มหาลัยเียวัน านยอล แบฮยอน เฮุน อิน แและยอู ะไ้อยู่้วยัน เที่ยว้วยัน เล่น้วยันไปลอ แ่ารที่แบฮยอนพูออมาแบบนั้น มันทำให้านยอลรู้สึประหลาออไป เหมือนมีวามไม่ยินยอมบาอย่า่อัวึ้นมาในหัวใ
ทำไมัน
ทำไมานยอลถึ… อ่อนไหวับำพูอแบฮยอนนานั้น
เาสอนเป็นเพื่อนันมานมนาน ั้แ่ำวามไ้็บันมาลอ นหนึ่ัวสูให่ อีนัวเล็้อย านยอลอยูแลปป้อแบฮยอนที่นอาะัวเล็สู้แรใรไม่ไ้แล้วยัเป็นนไม่ทันน เามัะโนเ็ผู้ายวัยเียวันเ้ามาแล้บ่อย ๆ เวลาผ่านไป านยอล็ระหนัไ้ว่าารพิทัษ์รอยยิ้มและเสียหัวเราะอแบฮยอนลายเป็นิวัรที่เายินีทำไปแล้ว
านยอลรู้ัวว่าัวเออบ้อมอเวลาแบฮยอนยิ้ม เ้าัวมีปาเล็ิ้มลิ้มสีมพูส วามัะหยีปิเสมอ เพราะั้นานยอลเลยมัะใ้เวลาหลัเลิเรียนบาสัปาห์ไป้นหาหนัสือมุลหรือเรื่อเล่าน่ารั ๆ มาเล่าให้แบฮยอนฟับ่อย ๆ ส่วนแบฮยอน็มสิ่ที่านยอลทำเสมอ หนุ่มน้อยเป็นนพูาไพเราะ ื่นมออมาาใริ ไม่เยเสแสร้ ทั้สอนเลยลายเป็นเพื่อนสนิทัวิัน ไม่เยแยห่าาันเลย
ใหายะมั ไม่อบเลยที่แบฮยอนพูแบบนี้
“่อให้แบฮยอนอยู่ไลแ่ไหน เรา็ะไปหาอยู่ี” เ็หนุ่มัวสูอ้าปาหาว หนีบโทรศัพท์ไว้แนบไหล่แล้วเริ่มพับผ้าห่มัเีย “เย็นนี้แบฮยอน้อมไหม?”
แบฮยอน แ และยอูเป็นสมาิมรมร้อเพล สามนมัะ้อม้วยันบ่อย ๆ
[ม่ายยยล่ะ]
พอไ้ยินแบฮยอนอบปิเสธมาแบบเสียยานา านยอล็เผลอยิ้มโยไม่รู้ัว
“เี๋ยวนี้โ้อมเหรอ หือ?”
[วันเียวเอน่า วันนี้อยาไปถ่ายรูปาุระน่ะ]
“ถ้ามันยัไม่บาน็ห้ามร้อไห้นะ”
[บ้า! เราไม่ไ้ี้แยนะานยอล]
“รอูเลย”
[ถ้าปีนึ้นเาไปแล้วมันไม่บาน็เศร้าเนอะ นี่านยอล… ถ้ามันไม่บานึ้นมาริ ๆ เราไม่เินลเาเอแล้วนะ เหนื่อยอะ]
“แล้วะทำยัไ ลิ้ลมา?”
[หยุ ๆๆๆๆ นี่นนะ ไม่ใ่หมีแพน้า]
“ฮ่า ๆ ล้อเล่น ถ้าั้นเี๋ยววันนี้เราี่มอ’ไ์ไปแล้วัน ะไ้ถึไว ๆ ไ”
[อื้อ! โอเ เอันนะานยอล อย่าลืมเอาหมวันน็อมาเผื่อเรา้วย]
“รับผม”
านยอลวาสาย หันไปมอระ เหมือนเห็นว่าใบหูอัวเอออสีแระเรื่อ พอับ ๆ ู็รู้สึร้อนแปล ๆ
เ็หนุ่มส่้อวามไปหาอินและเฮุน
Message: Chanyeol
วันนี้ไปเล่นบาสไม่ไ้แล้วว่ะ ิธุระะทันหัน โททีนะ เอันวันอื่นว่ะ
… อโทษ อิน เฮุน
4:30 PM
“ยอู แ วันนี้เราไม่ไ้ไป้อมนะ”
แบฮยอนส่ระเป๋าเป้ึ้นสะพายหลั หลัารั้อยู่ับเพื่อนอีสอนอยู่สัพัเพื่อถามไถ่ถึาราาร้อมร้อเพลเพื่อึ้นแสานปัิมนิเทศน์ที่ะัึ้นหลัวันบารศึษา
“านใล้เ้ามาแล้วนะแบฮยอน ยัะโ้อมอี”
ยอูพูเสียุับอีน แบฮยอนเบะปา ทำท่าสลนิหน่อย หน่อยเียวริ ๆ
“้อม่อนนอน็ไ้ เรา้อมิันหลายวันแล้วนะ พัหน่อยเถอะ เนอะ”
หนุ่มน้อยหันไปพยัเพยิใส่แ ึ่เพื่อนอีนอเา็เห็น้วยอยู่แล้ว
“เออ พัหน่อย็ไ้ ะ้อมอะไรนัหนาวะไอ้ยอู” แเ้าไปออยอูหมับ “มีฟมีแฟนับเามั้ย วันนี้าุระบานนะเว้ย ไปเินเที่ยวานพัผ่อนบ้าไป๊”
“อื้อ ริ!”แบฮยอนผสมโร
“แฟนเฟินอะไร ไร้สาระ” ยอูส่ายหน้าพร้อมมอบน “แล้วนี่แบฮยอนะไปไหน ไปูาุระับแฟนอ่อ มีแฟนแล้วเหรอเี๋ยวนี้?”
แบฮยอนัวแ็ทื่อ พยายามลั้นำเอาไว้
แฟนอะไรัน านยอล เพื่อนที่สนิทที่สุในีวิ่าหา!
“ป..เปล่าหรอ เราิธุระน่ะ”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ในะทีุ่ยอยู่ เสียเรียเ้า็ัเรียวามสนใานทั้สามน แบฮยอนหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเปิู
CY the Retriever
ายล่ะ านยอลไปถึที่นัหมายแล้วแน่เลย เาหันไปบอลาเพื่อนแล้วรีบวิ่ออมาอย่ารวเร็ว
“ฮัลโหล..”
[แบฮยอน เรารออยู่ร้านำหลัโรเรียนแล้วอนนี้ เินออมาหรือยั?]
“อื้ม เราำลัไป รอเี๋ยวนะ”
[โอเ ไม่้อรีบ ๆ ่อย ๆ เินเี๋ยวะหล้มอี แบฮยอนไม่่อยระวั–]
“อื้อ ไม่ล้มแน่ ะวิ่อย่าระวัเลย”
[ไม่้อวิ่ วิ่ทำไม]
“็เราลัวานยอละรอนาน” แบฮยอนพูไปหอบไป “ใล้ถึแล้ว อี 5 นาที”
พูบ็วาโทรศัพท์เลย แบฮยอนวิ่ไปามทาเินหินเี้ยวหลัโรเรียน ไม่นาน็เอเ็หนุ่มหล่อยืนพิมอเอร์ไ์รออยู่ ในมือมีถุพลาสิใส่น้ำเย็น ๆ อยแบฮยอน วันนี้านยอลใส่แว่นสายารอบทออันใหม่ที่เาไม่เยเห็นมา ึ่ทำให้านยอลูหล่อึ้นมาเท่าัว
ไม่รู้เพราะแบฮยอนมัวแ่้อแว่นาอานยอลหรืออย่าไร ้าวสุท้าย่อนถึัว็้าวพลา ทำเอาหน้าะมำเ้าไปหาอีน แบฮยอนหลับาปี๋ เาไม่เยลัวหล้ม แ่ลัวานยอละบ่นที่แบฮยอนื้อะวิ่ สุท้าย็มาล้มรหน้าานยอลอยู่ี
เ็หนุ่มนับาสอ้าแน เ้าไปประอแบฮยอน่อนเ้าัวะล้มะมำลบนพื้นรหน้า ถ้าานยอล้าไปวินาทีเียว แบฮยอนเอาหน้าไปวัพื้นถนนริ ๆ
“แบฮยอน เราบอว่า–”
“านยอลหล่อัเลยวันนี้”
“...”
เหมือนโนหมัฮุเ้าที่้าแ้ม านยอลนิ่ไป เอลูอ้อนแบฮยอนเ้าแบบนี้็ทำัวไม่ถูไปเลย
“รอนานมั้ย”
เ้าัวยิ้มว้า านยอลส่ายหน้าเป็นำอบ เ็บเอาำบ่นลืนลอไป ส่น้ำวให้เพื่อนัวเล็่อนะึ้นไปร่อมมอเอร์ไ์ันเ่
“ึ้นมาเร็ว เอ้า ใส่หมว้วย เี๋ยวแสหมถ่ายรูปไม่ไ้”
แบฮยอนว้าหมวมาสวม่อนะปีนที่วาเท้าึ้นนั่ามานยอลไป ส่ระเป๋าผ้าที่บรรุ้าวแะหรี่ฝีมือัวเอให้านยอลแวนไว้ สอแนเี่ยวเ้าับเอวสอบอเพื่อนโยอัโนมัิ
้อนมอเอร์ไ์อเอวันมา็ั้นาน วันนี้ันรู้สึแปลออไป ในท้อมันวูบโหว เหมือนมีผีเสื้อนับล้านบินอยู่ในนั้น เาสะบัหัวไล่วามิปั่นป่วนออ สาร์ทเรื่อับออไป มุ่หน้าไปยัเนินเา้านหลั านยอละูน่าะใ้เวลารึ่ั่วโมน่า็น่าะถึ
“วันนี้ห้อานยอลเลิเร็วเหรอ ทำไมี่รถออมารอไวั”
แบฮยอนเยาไว้ับไหล่นัวโว่า ลัวว่าพูไปเี๋ยวานยอลไม่ไ้ยิน
“อื้อ”
านยอลโห ริ ๆ แล้วเวลาเลิเรียน็พอ ๆ ับอีน แ่เาโออมา่วสิบนาทีสุท้ายเพราะไม่อยาให้แบฮยอนรอแม้แ่วินาทีเียว แล้ว็อีเหุผลหนึ่…
“เราอยาไปให้เร็วอีนิ ะไ้มีเวลาทำวามเ้าใรสาิ้าวอแบฮยอนไ”
แบฮยอนนิ่ไป ำลัิอยู่ว่าานยอลหมายวามว่าอะไร พอนัวโว่าเห็นว่าแบฮยอนนิ่ มอเาสะท้อนาระมอหลั็ยิ่ำ เาหลุหัวเราะออมาเสียั ็แบฮยอนันทำหน้าเหมือนเพิ่รัสรู้ว่าานยอลหมายวามว่าอะไรนี่
“านยอละบอว่าเราทำับ้าวไม่อร่อยเหรอ!?”
“ฮ่าๆๆ เราไม่ไ้พูเอนะ”
“ถ้าไม่อยาินะโยนทิ้ไป็ไ้นะ” แบฮยอนเบะปา ลายอาเอวอีน “นอุส่าห์ั้ใทำมาให้ิม พูาแบบนี้ใร้ายมาเลย”
“โอ๋ ๆ พูเล่นนะ แบฮยอนทำอร่อยอยู่แล้ว แ่ั้ใทำมาให้เราแ่นี้็ทำให้เรารู้สึว่ามันอร่อยที่สุในโลแล้ว”
แบฮยอนยิ้มหวานนาหยี รู้สึอบใานยอลที่สุเลย
เนื่อาทาึ้นไปเนินเามันันเินไป านยอลึอรถไว้้า ๆ ้นไม้ให่้นหนึ่แล้วเินึ้นไป่อ ะนี้เป็นเวลาห้าโมนิ ๆ แล้ว อีไม่นานวอาทิย์ะ เ็หนุ่มัแถอหมวันน็อและสะพายระเป๋าอแบฮยอนึ้นไหล่ เสร็็หันหลัไปหาอีนเพื่อเินไป้วยัน แ่แบฮยอนลับำลั่วนอยู่ับารถอัวล็อสายรัาอยู่เสียอย่านั้น
“แบฮยอนเนี่ยริ ๆ เลย ใ้หมวใบนี้มาี่ปีแล้ว็ไม่เยถอไ้เอสัที”
แบฮยอนหน้าบู
“็เห็นอยู่ั ๆ ว่ามันถอยานี่ เราไม่ผินะ”
านยอลลอบำ “อโทษ ๆ วามผิเราเอ ว่าะหาื้อใบใหม่มาเปลี่ยนแล้วล่ะ”
พูไปแบบนั้นรอบที่พัน แ่็ไม่ไ้ทำริั แทบไม่มีวามิเรื่อเปลี่ยนหมวันน็อผ่านเ้าสมอเลย้วย านยอลมอเียริมฝีปาิ้มลิ้มสีมพูสอแบฮยอนลไปไปยัสายรัา พลันรู้สึลำอแห้ผา นึเสียายที่ไม่ไ้ื้อน้ำเผื่อนเอ้วย แะสายออไปอย่าหุหิุ่น่าน านยอลไม่รู้ว่าัวเอเป็นอะไร เาใ้เวลาแะสายรัาบ้านี่อยู่สัพั ระหนัไ้ว่าัวเอไม่ไ้ทุ่มสมาธิไปับมันเลย
“านยอล เราว่าสนิมมันััวล็อพัแล้วล่ะ ทำไี ถ้าเรา้อใส่หมวนี่ไปลอีวิเลยไหมอะ”
แบฮยอนบ่นไปโยไม่รู้ัวสันิว่าำลัโนใรอีนับ้อรูปปาอยู่ ปาเล็ ๆ สีส ฟันาวสะอาเรียสวย แ้มลมอมแหน่อย ๆ านยอลรู้สึว่านเอมือสั่นเล็ ๆ ้วย้ำ
“านยอลไปเล่นบาสมาเหรอ่วพัลาวัน แล้วไม่ไ้ินน้ำเลยใ่ไหมเนี่ย”
เ้าัวเล็เปิน้ำวอนเอที่ื่มไปรึ่่อที่ปาานยอล ทำเอาเพื่อนัวโะัึ าที่ลมโอยู่แล้วยิ่เบิว้าไปอี อนนี้านยอลเหมือนรูปปั้นหินที่หน้าาเหมือนนเอผี
“ื่มให้หมเลยแล้วเินึ้นไปัน ถ้าวันนี้ถ่ายไม่ทันแสนะ…”
“อะ” ในที่สุ็ถอไ้ “ถ้าถ่ายไม่ทันแล้วะทำไม?”
“แหะ ๆ ็… เสียใมาไ” แบฮยอนยิ้มเผล่ “เราะไปทำอะไรานยอลไ้ล่ะ”
านยอลเียบ พูในใ นี่ไม่รู้ัวเลยั้นสิ ว่าทำอะไรับนอื่นไ้บ้า
“ฟัเพลันนะ”
แบฮยอนหยิบเรื่อเล่น MP3 มาาระเป๋านัเรียน เสียบหูฟัสายเ้าเรื่อ เลือเพลอยู่สัพัึหยิบหูฟั้าหนึ่ใส่หูานยอล
เสียเพล R&B ัลอในะที่สอนเินเีย้าัน แบฮยอนอมยิ้ม ้าวาไป้าหน้า้า ๆ สายามอสลับ้ายวา้วยัหวะอ้อยอิ่ ื่นมบรรยาาศสวยามอเนินเาเียวี นัวเล็ว่าสูมลิ่นอาาศที่มีลิ่นาุระลอยมาบา ๆ ามลม
แบฮยอนอยู่ในโลอัวเอไปเรียบร้อยแล้ว เ้าัวมีวามสุนเผยัวนออมานหม านยอลถึนาไ้ยินเสียหวาน ๆ ร้อลอามเพลที่เปิอยู่ แบฮยอนไม่รู้้วย้ำว่าเพื่อนัวสูอีนเอาแ่้มมอพื้น านยอลปล่อยัวปล่อยใเินามสบาย บารั้็เยหน้ามามอน้า ๆ บารั้็เสใบหน้าไปทาอื่นเมื่อหันไปเอับสายาอเพื่อนัวเล็ที่หันมาประสานันพอี
านยอลยับเ้าใล้เพื่อนอีนิ แนอทัู้่เียันเบา ๆ
เื่อไหม สัมผัสนั้นเบาุนน แ่ลับทิ้น้ำหนัหลายพันิโลไว้้าในหัวใานยอล
ไม่รู้ว่าวามรู้สึแบบนี้่อร่าสร้าัวนึ้นมาในัวานยอลอนไหน านยอลใลอย พยายามหาำอบให้ับัวเอ
วันไหนันนะ ที่เราเริ่มรู้สึีับแบฮยอน
วันไหนัน ที่เริ่มละสายาออไปานนนี้ไม่ไ้
วันไหน… ที่อบอยู่ใล้
วันไหนที่เผลอยิ้มามยามอีนหัวเราะมีวามสุ?
ิไม่ออ มัน็สัพัแล้วสินะ
านยอล้มมอพื้นอีรั้ เห็นเท้าเล็ ๆ ออีนยับเิน้าวสั้น ๆ ็เริ่มะลอวามเร็วอัวเอล พยายาม้าวา้ายวาให้รับแบฮยอน แม้ะเป็น้าวเล็ที่เลื่อนไปไม่ทันใ แ่านยอลลับไม่รู้สึรำาเลยสันิ ลับันยิ่ทำให้เาผ่อนลายล มีวามสุับารเินประสานัหวะับเพื่อนัวเอโยที่เ้าัวไม่ระแะระายอะไรเลย
แะ!
านยอลสะุ้ับเสียัเอร์อที่หนึ่
โป๊!
เสียหน้าผาระแท้นไม้เหมือนเป็นัวุนวนให้แบฮยอนระเบิหัวเราะออมาอย่าบ้าลั่ เ้าหนุ่มน้อยพนมมืออโทษอโพยเพื่อนัวโที่อนนี้เอามือลูบหน้าผาป้อย ๆ
านยอลหน้า๋อย
“โอ๋ ๆ ทำหน้าบูเป็นูหมึเลยนะานยอล”
“ทำไมถึแล้วไม่บอันเลย” านยอลบ่น “นี่ะลับยัไ เินไหม?”
“ฮ่า ๆๆๆ ไม่เอา เราอโทษนะ ็เห็นานยอลเินเพลิน มัวแ่แะล้อออมาถ่ายเ็บไว้เลยไม่ไ้ทันเือนน่ะ”
แบฮยอนสูหายใลึ ปลายนิ้วเรียวยาวปาับน้ำาาหาาออ เาหัวเราะานยอลนน้ำหูน้ำาไหล ็มันหายานี่นา โอาสที่เพื่อนัวสูะออาโหมระวััว ปล่อยัวปล่อยในเินหัวน้นไม้นานี้
“พระอาทิย์แล้ว”
แบฮยอนเปลี่ยนุโฟัสาเพื่อนัวสูเป็นทิวทัศน์ยามเย็น เ้าัวถอยหลัไปไม่ี่้าว ยับมือวัให้านยอลเินเ้าเฟรม
“ีัเนอะานยอล าุระบานแล้วริ ๆ ้วย”
แบฮยอนยิ้มหวานอีรั้
ราวนี้ทำเอาานยอลปวหัวใหนึบ
“อ…อื้ม”
“สวยัเลย”
“แบฮยอน…อบไหม?”
“อื้อ!”
“แล้ว…” านยอลประหม่า “มีวามสุไหม?”
“มาที่สุเลย…”
แบฮยอนัเอร์อีรั้ ภาพที่เล็ไว้่อนถ่ายือานยอลที่มอ้อมายัเลนส์ล้อโยไม่ะพริบาสันิ และถ่ายอีรั้หลัาที่มอเห็นว่าแ้มออีนถูประับ้วยลัยิ้มประำัว
านยอลยิ้มแล้ว
“ยิ้มเยอะ ๆ เลยนะานยอล” แบฮยอนมอ้อเ้าไปในวาออีน “เราออีรูปนะ”
“มาถ่าย้วยันสิ แบฮยอน”
ไม่รู้ทำไม แบฮยอนสัมผัสไ้ว่าอีนเสียสั่นแปล ๆ
“ไม่เอาอ่า เราไม่น่ารั ถ้าถ่าย้วยันเี๋ยวานยอล็ร็อปไป้วย”
แบฮยอนพูทีเล่นทีริ แ่านยอลลับมวิ้วมุ่น
“ไม่หรอ”
แบฮยอนน่ารัมาที่สุแล้ว
ิ แ่ไม่ไ้พูออไป
“เี๋ยวานยอลถ่ายเอ แบฮยอนแ่ยิ้มไว้็พอ”
เาแย่ล้อมาามืออีน ว้าแนแบฮยอนเ้ามาใล้ านยอลแอบหันไปมอหน้าเพื่อนัวเล็อีรั้
อนนี้… แบฮยอนำลัเยหน้ามอเาอยู่เหมือนัน ทัู้่สบประสานสายาันแบบั ๆ
านยอลทำอะไรไม่ถู ัเอร์ลไปโยที่ไม่ไ้ส่สัา้วย้ำ
ในภายภาหน้า ถ้าเอาฟิล์มนี้ไปล้า ็ะเห็นเป็นนสอนที่้อาันแบบไม่ั้ใ โยที่าหลัเป็นอาุระที่บานสะพรั่ มีแสอาทิย์สีส้มอุ่นสอแทราม่อว่าระหว่าใบไม้ เพียแ่มอ ็ะสัมผัสลิ่นไอบาอย่าที่ถึะหวานหอมแ่็บาเบายิ่นั
เป็นภาพที่สวยเหลือเิน
วามเียบ่อัวึ้นมา ไม่มีใรถอยห่าออาัน เป็นแบฮยอนเอที่หลบาานยอล เ้าัวัปาอย่าประหม่า ำมือไว้แน่น านยอลเห็นนิ้วเรียวสวยออีนีาว อยาะเอามืออัวเอไปแะออ แ่็ไม่ไ้ทำ
“านยอล… เรามีเรื่ออยาถาม”
านยอลไม่อบรับ แ่็ไม่ไ้ละสายาออาอีน
แบฮยอนสัมผัสวามั้ใที่อีนส่มาให้อย่าเ็มที่ึไม่ไ้ลัเลอะไรอี หยิบเอาหมายสีมพูอ่อนบับหนึ่าในระเป๋าเสื้อออมา แบฮยอนแะอ ลี่เอาระาษใบเล็ที่บรรยายวามรู้สึอบพออรุ่นน้อสาวสวยนหนึ่ในมรมเียวันแล้วยื่นมันไปรหน้าานยอลหวัให้เพื่อนัวสูอ่าน แ่านยอลลับลายเป็นนบ้าไม่รู้หนัสือนหนึ่ อ่านอะไร็ไม่ออ ไม่ไ้โรธ ไม่ไ้ผิหวั แ่็ัใ ไม่ยินยอมอย่าถึที่สุ
“น…นี่” เาพูอะไรไม่ออ “นานแล้วเหรอ?”
“สัพันึแล้วล่ะ น้อเาเอานมมาให้เยอะเลย”
แบฮยอนหัวเราะแห้ ๆ ู็รู้ว่าไม่สบายใ านยอลับสัเอีนออึลายหัวิ้วที่มวมุ่นออไป
นึว่าะอบรับน้อเานะนี่ ไม่ใ่หรอเหรอ?
“านยอล”
“หือ?”
“านยอลเป็นเพื่อนนเียวที่เราสนิทใ้วย านยอลรู้ใ่ไหม?”
านยอลพยัหน้า
“ั้แ่มีานยอลเ้ามา เรา็ไม่เยอยาบใรเลย เพราะเรารู้สึว่าไม่มีใรูแลใส่ใเราไ้ีเท่าานยอลอี”
แบฮยอนเยหน้า มอผ่านไหล่ออีนไปยัแสสุท้ายอวอาทิย์
“เราอยาเล่าให้านยอลฟัทุเรื่อ เรารู้ว่า่อให้เราเล่าเรื่อไร้สาระแ่ไหน านยอล็ยัะร่วมฟัและหัวเราะไปับเรา”
“...”
“านยอลเป็นนีริ ๆ เราอยาเป็นเพื่อนับานยอลลอไปเลย”
พูถึประโยนี้ านยอลลับถอนหายใ แ่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมอยู่ ๆ ใมันถึไ้ห่อเหี่ยวอย่านั้น แ่เ้าัว็รีบปล่อยให้วามรู้สึัล่าวสลายหายไป อย่าน้อย็่อหน้าแบฮยอน
“านยอล…”
“เราฟัอยู่”
“ถ้าเราบอว่า เราไม่ไ้อบผู้หิ านยอละเลียเราไหม?”
านยอลนิ่อึ้ พูอะไรไม่ออ าอนแรที่วให่อเหี่ยวลับฟูึ้นอีรั้เหมือน้นไม้ไ้รับน้ำ แ่ในะเียวัน ใที่ฟู็ลับปวหนึบไปหม แบฮยอน้อไปเออะไรมา ทำไมถึลัวารเปิเผยัวนไ้นานี้ านยอลทราบีว่าผู้นในสัมนี้เป็นอย่าไร ถ้าแบฮยอนเปิเผยัว นอาแบฮยอนอาะโนรัแานใแบหัวโบราทั้หลาย านยอล็้อเ็บใไป้วยเพราะ่วยเหลืออะไรทาใไม่ไ้เลย สิ่ที่านยอลทำไ้อาะเป็นแ่ารปป้อทาร่าายเท่านั้น
ารที่แบฮยอนยอมบอเรื่อนี้ับเานเียว… มันหนัแน่นพอที่ะทำให้านยอลิเ้า้าัวเอว่าเาือนพิเศษสำหรับแบฮยอนหรือเปล่า?
“านยอล… เียบไปแบบนี้–”
“ไม่ เราไม่เยเลียแบฮยอนเลย”
“...”
“ไม่ว่าแบฮยอนะเป็นแบบไหน ัสินใอะไร เรายินีเสมอ เราอยู่ับแบฮยอนเพราะแบฮยอนือแบฮยอน ารที่แบฮยอนมีวามอบแบบไหนมันไม่ใ่ประเ็นเลย”
านยอลรวบรวมวามล้า ับมืออเพื่อนสนิทเอาไว้ ยามนี้เารู้ีที่สุว่าแบฮยอนรู้สึอย่าไร
“เราอบุนะที่แบฮยอนบอเรื่อนี้ับเรา มันยามาใ่ไหม? ารที่้ออยู่โยเ็บเรื่อนี้ไว้นเียว อึอัมาไหมอนที่ผู้หิเ้ามาบออบ? ไม่เป็นไรนะแบฮยอน ไม่้อิมา แบฮยอนไม่ไ้มีหน้าที่้อไปแบรับวามรู้สึใร ไม่อบ็แ่บอไปว่าไม่อบ ไม่้อบอเหุผลอะไรทั้นั้น”
“านยอล…”
แบฮยอนน้ำารื้น เหมือนยภูเาทั้ลูออาอ เาอึอัเหลือเินที่้อ่อนัวนับนที่บ้าน ับเพื่อนที่โรเรียนแ่เพียเพราะทุนาหวัว่าผู้ายทุน้อสวมบทบาทามเพศำเนิเท่านั้น ไม่มีารพูุยเรื่อัวนนี้ทั้นั้น ทุน่ารู้อยู่แ่ใว่าถ้าพูออไปะเอารทำร้ายทาิใอย่าไรบ้า
แบฮยอนโีเหลือเินที่มีานยอลอยู่
านยอลทำให้แบฮยอนรู้ว่าัวเอเป็นนที่โีที่สุในโล
“อบุนะ” เ็หนุ่มลืน้อนสะอื้นลับลไป “านยอลเป็นเพื่อนที่แสนีที่สุเลย”
แบฮยอนโผเ้าออีนอย่าห้ามใไว้ไม่อยู่ หนึ่้วยเพราะีใ สอือ้อาร่อนหยาน้ำาทั้หมที่ำลัะไหลออมาเพราะวามื้นันใ
“านยอล…”
“หือ?”
านยอลโอบรอบเอวอีน มู่อนอยู่ในลุ่มผมสีเ้มที่ส่ลิ่นหอมเหมือนพาเฟ์สรอเบอร์รี่ มันหอมนานยอลอใไม่ไหว สูมเ้าไปเ็มปอ พร้อมับแนทั้สอ้าที่อรัแบฮยอนแน่นึ้น
“ถ้าวันหน้าานยอลไม่มีใร…” แบฮยอนีในเ่อไปแล้ว หัวเราะเสียเบาออมาทั้ที่ไม่ไ้มีเรื่ออะไรให้หัวเราะทั้นั้น “เรามาแ่าน้วยันเถอะนะ”
านยอล็เหมือนัน ไ้ยินแบบนั้นแล้ว็ลายเป็นนโ่มไป
รู้ทั้รู้ว่าเาิับเราแ่เพื่อน แ่็ยัอาศัยัวผลประโยน์าารที่แบฮยอนพูเรื่อไร้สาระนี้ออมา
“อื้ม!”
มือให่ยี้หัวออีน รู้ีว่าแบฮยอนไม่เยิอะไรับัวเอเินเพื่อน แ่็ยั…
“อยู่เป็นเพื่อนันไปลอเลยนะ านยอล”
านยอลพยัหน้าล
“อยู่ันไปนแ่เ่าเลยนะ แบฮยอน”
ความคิดเห็น