เกมส์ล่าท้าหัวใจรัก

ลำดับตอนที่ #6 : ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว จบ

            อดิสรลอบมองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้านิ่งนาน ในขณะที่เอลี่กำลังตื่นเต้นที่ได้กลับมานั่งร้านโปรดแล้วมุมโปรดอีกครั้ง หญิงสาวก้มมองเมนูที่ผ่านไปหลายปี มีเมนูมากมายเพิ่มขึ้นมา หญิงสาวอมยิ้มเมื่อเจอเครื่องดื่มสุดโปรด อดิสรลอบมองลักยิ้มบุ๋มข้างขวา แล้วรู้สึกตัวชาไปชั่วขณะ

            “เหมือน เหมือนมาก” อดิสรรำพึงกับตัวเองเบาๆ

            “คุณสรว่าอะไรนะคะ” เอมิกาหรือเอลี่ เลิกคิ้วถาม

            “เปล่า ผมคงตาฝาดไปหน่อย” อดิสรพยายามหลับตาแล้วสะบัดใบหน้าไปมา  ชายหนุ่มมองไปรอบๆ

บรรยากาศ แล้วภาพแห่งความหลังที่ตนเองและอดีตคนรักมานั่งดื่มกาแฟ แล้วทานเค้ก ก็ตัดเข้ามาในความคิด

อดิสรถอนหายใจเบาๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน หญิงสาวคนรักก็ยังอยู่ในความคิดของตนเองเสมอ อดิสรมองบริกร ที่มารับออเดอร์ ชายหนุ่มมองเมนูแล้วตัดสินใจไม่ได้อดิสรวางเมนู แล้วพูดน้ำเสียงเรียบๆ ว่า

            “คุณสั่งให้ผมหน่อยล่ะกัน ผมไม่ค่อยสันทัด” อดิสรล้วงมือถือขึ้นมา แล้วกดอ่านอีเมล์อย่างคนที่ไม่ต้องการเสียเวลาแม้แต่เสี้ยววินาที

            เอลี่ลอบมองหน้าอดีตคนรัก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน พี่สรก็คือพี่สร ที่บ้างาน มุ่งมั่น และตั้งใจกับทุกอย่าง ทุกอย่างแม้กระทั่งความรัก

            “ไม่ทราบจะรับอะไรคะ” บริกรเอ่ยถามทำลายห้วงความคิดของทั้งสองคน

            “ของพี่ขอ strawberry supream Latte extra cream นะคะ ส่วนของคุณผู้ชาย ขอ เป็น Caffee latte with basil seed กาแฟขอสองชาร์ตนะคะ” เอลี่สั่งราวกับท่องจำ แต่ก็ทำให้คนที่กำลังอ่านอีเมล์ เงยหน้ามองอย่างตะลึงแล้วดวงตาจ้องมองหน้าหญิงสาวตรงหน้านิ่ง

            “คุณ....”

            “คะ  มีอะไรที่ใบหน้าของดิฉันหรือเปล่า ทำไมคุณจ้องหน้าฉันแบบนี้”

            “เออ เปล่า ๆ ผมอาจคิดมากไปเอง”

            เมื่ออดิสรก้มหน้าลงอ่านเอกสารในมือถือ เอลี่ก็ลอบถอนหายใจ มือจับที่หน้าอกเนื่องจากหัวใจเต้นแรง

ในใจของหญิงสาวคิด “ไม่มีทาง เขาจะจำเราได้เหรอในเมื่อเราเปลี่ยนไปซะขนาดนี้ ไม่จริง ต้องไม่ใช่สิ”

            เมื่อบริกรนำ เครื่องดื่มมาให้ เอลี่ตักน้ำตาลใส่ในแก้วของอดิสรด้วยความเคยชิน แต่ก็ทำให้อดิสรถึงกับ

มือถือหลุดลงจากมือ เมื่อนึกไปถึงอดีตคนรัก ที่มักจะเติมน้ำตาลให้หนึ่งช้อนเสมอ อดิสรไม่ได้สนใจมือถือที่ตกลงโต๊ะ โชคดีที่โทรศัพท์ตกลงไม่แรงมาก หน้าจอยังไม่ร้าว..แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ กลับคว้าข้อมือหญิงสาวตรงหน้า  เอลี่หันไปมองด้วยความตกใจ

            “นี่คุณ...รู้ได้ไงว่าผมชอบเพิ่มหวานอีกนิดหนึ่ง”

            เอลี่ตกใจ แต่รีบปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนบิดข้อมือจากมือของชายหนุ่ม “ฉันก็เดาๆ เอา พวกเพื่อนผู้ชายของฉัน เขาก็เพิ่มหวานกันทุกคนไม่เห็นจะแปลก หรือคุณจดลิขสิทธิ์ไว้ล่ะ ว่ามีแต่คุณที่เติมน้ำตาลเข้าไปได้”

            “มันน่าแปลกตรงที่ คุณกับเขาชอบ สตอเบอรี่ สุปรีม เพิ่มวิปครีมเหมือนกันนี่ล่ะ แต่ไม่หรอก คุณสองคนอาจชอบเหมือนกัน แต่คุณไม่มีทางเหมือนเขาหรอก” อดิสรพูดจบก็ยกกาแฟ ขึ้นจิบ

            “ยังไงคะ”

            “รีบๆ กินเถอะ ผมอยากกลับบ้านแล้ว มีคนสำคัญรอผมอยู่” อดิสรรีบปัดความรู้สึกอ่อนหวานออกไป

แล้วชิงหลับตา เมื่อภาพต่างๆ ระหว่างเขาและเธอยังติดตรึงตาตรึงใจ ในขณะที่เอลี่จินตนาการถึงภรรยาสาวของ

อดีตคนรักก็คงเป็น “คนสำคัญ” สำหรับเขาสินะ คิดแค่นี้ในใจก็ปวดแปล๊บ แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าอะไรนะที่เขาจะพูดแล้วเปลี่ยนใจไม่พูด เอลี่อยากถามออกไปแต่กลัวว่ายิ่งพูดมาก จะยิ่งเข้าเนื้อตัวเอง ดังนั้นก็รีบดื่มเครื่องดื่ม แล้วทานเค้กที่ถูกเสริฟมาคู่กัน อดิสรจ้องมองหญิงสาวสวยตรงหน้า หน้าผากมีส่วนคล้าย คิ้วที่ถูกดัดไว้อย่างสวยงาม ริมฝีปากสวยสีแดงอ่อน เส้นผมยาวหยิกเป็นลอนสวย แต่ถูกมัดรวบตึง

            “คุณไปเห็นที่ไซด์งาน มีไอเดียอะไรไหม” อดิสรเปลี่ยนไปคุยเรื่องงาน แต่ก็มองใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างรู้สึกสงสัยแต่ยิ่งมองใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าก็มองไม่เห็นว่าจะมีความเป็นไปได้  แต่อีกใจกลับคุ้นเคยกับแววตา น้ำเสียง ท่าทางและหลายสิ่งในตัวหญิงสาว อดิสรมองเพลินจนไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

            “ก็คงต้องไปคิดอีกรอบค่ะ เอลี่ขอเวลาปรึกษา กับช่างไม้ ช่างสีด้วยนะคะ คุณพอจะนัดให้ได้หรือเปล่า”

            อดิสรมองหญิงสาวเพลิน ชายหนุ่มจ้องแววตาหญิงสาวนิ่งนาน จนไม่ได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อตนเองอีกครั้ง

            “คุณสรคะ ดิฉันถามว่าจะนัดช่างให้ได้ไหมคะ” น้ำเสียงเอลี่ ลากยาว

            “ได้สิ  คุณจะใช้เวลาร่างแบบกี่วัน” อดิสรสะบัดหน้าพร้อมตอบน้ำเสียงเคร่งขรึม

            “ดิฉันขอเวลาสิบวันนะคะ” เอลี่ถามเบาๆ

            “ไม่ได้ แค่สามวันเท่านั้น ผมต้องการเร่งโปรเจ็คนี้เร็วๆ  เสียเวลามามากแล้ว”

            “สามวัน ไม่เสร็จหรอกคะโปรเจคใหญ่แบบนี้ อย่างน้อยก็ต้องเป็นอาทิตย์” เอลี่ตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ปี ชายหนุ่มก็ยังเหมือนเดิม เอาแต่ใจไม่ยอมฟังความคิดเห็นของคนอื่น ยิ่งคิดเอลี่ยิ่งหนักใจ ต้องทำงานกับเขาอีกสามเดือน แค่สองวันในใจก็หวั่นไหว ยิ่งต้องมาทำงานใกล้ชิดขนาดนี้ เอลี่รู้สึกปวดใจ เขายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงดูเหมือนจะหล่อกว่าสี่ปีที่แล้ว อาจเป็นเพราะวัยที่มากขึ้นทำให้อีกฝ่ายมีวุฒิภาวะมากขึ้น หัวใจเอลี่เต้นแรงเมื่อต้องสบตาชายหนุ่มนิ่งนาน ยิ่งชายหนุ่มมีแววตาที่แสดงความสงสัยทำให้เอลี่รู้สึกกระวนกระวาย  ถึงแม้จะมั่นใจในรูปร่างภายนอกที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แต่เอลี่ก็รู้สึกถึงกระแสประหลาดที่ชายหนุ่มส่งมาถึง มือของหญิงสาวชื้นเหงื่อ  อดิสรวางมือไว้บนโต๊ะ ตามองที่มือถืออ่านรายงานการประชุม มือเอื้อมไปจับแก้ว แต่พลาดไปจับมือหญิงสาว เอลี่ตาโต  อดิสรยังจับข้อมือ

            “วันนี้ไม่ได้ใส่สร้อยข้อมือมางั้นเหรอ”

            “เออ ไม่ค่ะ” เอลี่ตอบเสียงสั่นรีบบิดข้อมือหนี ใบหน้าบึ้งตึงแต่ในใจเต้นรัว

            “รถคงไม่ติดแล้ว ฉันว่าเรากลับกันเถอะ ฉันมีงานต้องทำอีกมาก” เอลี่หันไปเก็บไอแพคลงกระเป๋าใบโต

            “โอเค เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่คอนโดฯ เพราะมันเป็นทางผ่าน”

            “แล้วรถดิฉัน”

            “เดี๋ยวผมจะให้คนขับรถขับมาส่งให้คุณที่คอนโดฯ  ถ้าย้อนกลับไปกลับมาคงดึกแน่ๆ กว่าจะถึงบ้าน”

น้ำเสียงชายหนุ่มเรียบแต่แฝงความมีอำนาจ

            บรรยากาศภายในรถเงียบ อดิสรเหลียวไปมองหญิงสาวที่นั่งชิดหน้าต่าง หันหน้าออกนอกหน้าต่างแทบตลอดเวลาที่ออกจากร้านกาแฟ อดิสรเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ เพลงที่ดังขึ้นทำให้บรรยากาศในรถยิ่งเงียบกริบ เอลี่หันหน้าหนี กระพริบตาเพราะรู้สึกขอบตาร้อน  ยิ่งฟังเพลงนี้ทำให้เอลี่รู้สึกแผลที่เริ่มแห้งกรัง เหมือนโดนทิงเจอร์ราด มันปวดแสบร้อน เอลี่จิกเล็บที่ขา เพลง “ I’m your”  ทำให้เอลี่น้ำตาไหลอย่างไม่อาจห้ามใจได้

เอลี่รีบปาดน้ำตา อดิสรหันมาเจอถึงกับอึ้ง

            “นั่นคุณร้องไห้เหรอ  เป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงแสดงความห่วงใย ทำให้เอลี่ยิ่งปวดร้าว รถเลี้ยวเข้าที่ลานจอดรถของคอนโดฯ ริมแม่น้ำชื่อดัง the riverside

            “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” น้ำเสียงสั่นเครือ ทำให้อดิสรขมวดคิ้ว

            “คุณร้องไห้ยังงั้นเหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า”น้ำเสียงห่วงใย ทำให้เอลี่อึ้งริมฝีปากสั่น ตาจ้องตาในระยะใกล้ อดิสรจ้องมองริมฝีปากบางสีชมพูตะลึง เอลี่แทบจะลืมหายใจเมื่อริมฝีปากชายหนุ่มประทับที่ริมฝีปากบาง นุ่มนวล ชายหนุ่มบดขยี้เบาๆ มือของชายหนุ่มเอื้อมประคองคางด้วยมือทั้งสองข้าง ริมฝีปากบดเบาๆ แต่หนักหน่วง อดิสรหลับตารู้สึกคุ้นเคยกับริมฝีปากนี้อย่างบอกไม่ถูกชายหนุ่มประคองต้นคอ ในขณะที่เอลี่หัวใจเต้นแรง แม้ตอนแรกจะเคลิบเคลิ้มแต่ก็รู้สึกตัวดิ้นเล็กน้อยแต่เมื่ออีกฝ่าย ใช้ลิ้นทะลวงในริมฝีปากทำให้รู้สึกวาบหวาม อดิสรรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสนี้ ยิ่งจูบยิ่งรู้สึกคุ้นเคย ทำให้ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม หน้าอกแนบชิด หน้าอก หน้าท้องแนบหน้าท้อง อดิสรจูบดูดดื่มในขณะที่เอลี่เอื้อมมือจับบ่าแน่น มือจับที่เสื้อสูทขยำตามแรงอารมณ์ที่ต่างฝ่ายต่างปรนเบลอกัน เสียงโทรศัพท์ดังทำให้เอลี่ตื่นจากภวังค์อารมณ์วาบหวาม หญิงสาวผลักเบาๆเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังกรีดร้องติดๆ กัน  เอลี่หน้าชา เมื่ออีกฝ่ายจ้องมองแววตาค้นคว้า หญิงสาวจัดทรงผมเมื่อเส้นผมที่ควบตึง หลุดลุ่ย อดิสรกดรับโทรศัพท์ เสียงลอดออกมา เพราะภายในรถเงียบกริบ

 ป.ล มาส่งงานแค่นี้ก่อนนะคะ ช่วงนี้วุ่นวาย กับการ พลุ๊ฟ อักษรเรื่อง "พยศรักฯ " ส่งสำนักพิมพ์ค่ะ มาแวะอ่านคอมเม้นต์ ว้าย คนรออ่านเพียบ รีบส่งงานแค่นี้ก่อนนะคะ แล้วเจอกันใหม่เร็วๆ นี้