เกมส์ล่าท้าหัวใจรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว

อดิสรมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งนาน บรรยากาศที่คุ้นเคยแววตาท่าทางที่กระแทกหัวใจชายหนุ่มอย่างแรง อดิสรเปิดมือถือมองรูปอดีตคนรักขณะที่มองหญิงสาวรับประทานอาหารเงียบๆ เสียงของหัวใจบอกว่า “ใช่” แต่สิ่งที่เห็นภายนอกกลับไม่เหมือนกัน ผู้หญิงสาวสวยตรงหน้าผิวขาวกว่า หน้าตาก็ไม่เหมือนกัน มีเพียงแววตา น้ำเสียงกริยาท่าทางที่บางครั้งกระแทกใจอดิสรอย่างแรง วิธีการรับประทานอาหารเกือบจะเหมือนกัน เอลี่รู้สึกร้อนผ่าวเมื่อรู้สึกกำลังถูกจ้องมองจากอีกฝ่าย

            “นี่คุณ ไม่มีใครบอกหรือไงว่าอย่ามองผู้หญิงแบบนี้” น้ำเสียงเอลี่ขุ่นเมื่อรู้สึกถูกจ้องนานกว่าสิบนาที เหมือนวัวสันหลังหวะ รู้สึกปฏิกริยาทุกอย่างของตนเองถูกจับจ้อง

            “ก็คุณนั่งตรงหน้าผม คุณจะให้ผมไปมองหมู หมา กา ไก่ที่ไหนล่ะ” อดิสรรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วอีกฝ่าย ชายหนุ่มรู้สึกคุ้นเคยกับท่าทางแอบโกรธของอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก

            เสียงถอนหายใจของอีกฝ่าย ทำเอาอดิสรแอบยิ้ม ก่อนที่เอลี่ มองเห็นเพื่อนสาวเปิดประตูเข้ามา แววตาแสดงความดีใจ ก่อนยกมือเป็นสัญญาณ หญิงสาวยกผ้าเช็ดปากก่อนจะรวบซ่อม อดิสรขมวดคิ้วก่อนเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของหญิงสาวแน่น

            “จะไปไหนเรายังคุยกันไม่จบ” อดิสรลากเสียงยาว

            “เออ ดิฉันนัดให้เพื่อนมารับไม่ต้องรบกวนคุณอดิสร นี่ก็เย็นมากแล้วหมดเวลาทำงานของดิฉันตั้งนานแล้วด้วย ไงดิฉันขอตัวก่อนนะคะส่วนเรื่องงานค่อยคุยกันใหม่นะคะ” เอมิกาหรือเอลี่พยายามบิดมือให้พ้นจากการพันธนาการของชายหนุ่มแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายบีบข้อมือแน่น

            กอหญ้าถึงกับเลิกคิ้วล้อเลียน และหันไปยิ้มกับพัชรา สองสาวยกมือไหว้อดิสร ในขณะที่อดิสรหันมามองหน้าสาวสวยตรงหน้าอย่างรู้สึกสงสัย เพื่อนที่อีกฝ่ายบอกก็คือ น้องสาวสนิททีรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แถมอีกฝ่ายยังเป็นเพื่อนสนิทกับอดีตคนรัก อดิสรมองหน้าสามสาวนิ่ง กอหญ้า พัชรา เอมิกา 

            “แหม บังเอิญจังค่ะพี่สร ญ่ามารับเพื่อนไม่นึกว่าลูกค้าของเพื่อนญ่าคือพี่สร นี่เอง บังเอิญจัง” กอหญ้าทำเนียนชวนคุยพี่ชายคนสนิท เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

            “นั่นสิ บังเอิญจัง” อดิสรพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม

            เอลี่หรือเอมิกา ดึงมือให้หลุดจากการมือของชายหนุ่ม อดิสรเลิกคิ้วก่อนจ้องมองหญิงสาวนิ่ง ริมฝีปากยิ้มนิดๆ มีแววเหมือนจะรู้ทัน ทำให้เอลี่รู้สึกเสียวสันหลังก่อนจะฝืนยิ้ม ยกมือไหว้

            “ดิฉันลาค่ะ ไปญ่า พัช”

            “เดี๋ยว...พรุ่งนี้ไปหาผมที่บริษัทด้วยนะครับคุณเอลี่...เอ้ย เอมิกา” อดิสรแกล้งเรียกชื่อผิดเพื่อดูปฏิกริยาของสามสาว แล้วรู้สึกจุกเมื่อสามสาวทำตาโต แล้วมองหน้ากันอย่างมีพิรุธ

            “ดิฉันชื่อเล่น ว่า เอมี่ค่ะ ไม่ใช่ เอลี่ เรียกให้ถูกด้วยนะคะคุณอดิสร กรณ์วิภาค”อดิสรยักไหล่รู้สึกสนุกที่ได้กวนอารมณ์ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แล้วนึกเปรียบเทียบระหว่างอดีตคนรักที่หนีหายไป กับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า มองเผินๆ ไม่มีอะไรเหมือนกันในรูปลักษณ์ แต่ท่าทางเหมือนกันราวกับคนๆเดียวกัน แถมอาหารที่ชอบก็ดันเหมือนกัน อดิสรเลือกสั่งอาหารที่เขาและอดีตคนรักเคยชอบรับประทาน ตอนอาหารมาเสริฟชายหนุ่มเฝ้ามองปฏิกริยาอีกฝ่าย แทบทุกวินาทีที่อยู่ใกล้กัน  สามสาวกลับไปนานแล้ว อดิสรนั่งนิ่ง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา

            “คุณเจน ช่วยติดต่อคุณพิษณุให้ผม บอกว่าผมให้สืบประวัติของคุณ เอมิกา โทมัสให้ละเอียดทุกซอกมุมเร็วที่สุด ผมต้องการด่วน”

            “พรุ่งนี้ช่วยเลื่อนนัดอื่นออกไป ผมมีนัดกับคุณเอมิกาตอนเก้าโมงเช้า อ้ออีกอย่างช่วยสืบให้ผมที ว่าเขาพักที่ไหน กับใครหรือเปล่า เท่านั้นล่ะ”

            อดิสรวางโทรศัพท์ ก่อนจะกดหาน้องชายฝาแฝด “อืม ศวรเหรอ นายลาพักร้อนไปเลยสามเดือนนะ โปรเจคนี้เราดูแลเอง ชักมีอะไรสนุกๆในชีวิตแล้วสิ เออ มีเรื่องจะเล่าให้ฟังน่าแปลกไหม มัณฑนากรคนใหม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทของคุณพัชกับยัยกอหญ้า นายว่ามันแปลกๆไหมล่ะ”

            อีกช.มต่อมา อดิสรเดินวนที่บนดาดฟ้าที่บ้านพักของตนเอง “ใช่คุณหรือเปล่า เอลี่ ความรู้สึกผมมันบอกว่าใช่ แต่ทำไม...ไม่ใช่หรอกไอ้บ้าสงสัยผมจะคิดถึงคุณมากไป จนมองเขาไปเหมือนคุณเอลี่ คุณอยู่ทีไหน เมื่อไหร่คุณจะยกโทษให้ผมแล้วกลับมาหาผมบ้าง” อดิสรพูดกับตัวเองน้ำเสียงเศร้า

            คอนโดฯ ริมน้ำชื่อดัง  เอลี่ เปิดประตูให้เพื่อนสาวสองคนเข้ามา  หญิงสาวเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง

            “โอ๊ย น่ากลัวเป็นบ้าเลย  พี่สรน่ากลัวมากแก นี่ฉันจะหลอกเขาได้อีกนานไหม เขาจ้องฉันตลอดเวลาที่เรากินข้าวเลยแก”

            “บอกแกแล้วไงว่าพี่สรไม่ได้โง่ แล้วเขารู้จักแกดียิ่งกว่าแกรู้จักตัวเองอีก” กอหญ้าตบที่ไหล่เพื่อนสาว ที่ตอนนี้แม้ศัลยกรรมจะช่วยให้เพื่อนสาวเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่คนที่ใกล้ชิดกันมากๆ ก็ต้องสังเกตุเห็นว่าสองคนนี้มีอะไรที่เหมือนกัน

            “ตายแน่ เอลี่ นี่แกต้องทำงานนี้กับพี่สรกี่เดือนกัน แผนการแก้แค้นของแก สงสัยจะโดนตลบหลังแน่ๆ” พัชราพูดจบก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน เมื่อมองใบหน้าที่เครียดของเพื่อนสาวคนสนิท

            “สามเดือน คงเป็นสามเดือนที่แสนอึดอัด”

            เสียงโทรศัพท์มือถือกอหญ้าดังขึ้น หญิงสาวถอนหายใจก่อนเดินหลบไปอีกมุมหนึ่ง ในขณะที่พัชราหลุดหัวเราะ

            “สงสัยคุณกริชโทรตามล่ะ อันนี้ก็เหมือนกันห่างกันหน่อยไม่ได้ นี่ครั้งที่สี่แล้วนะแก ฉันว่าฉันเอาญ่าไปส่งก่อนนะ ไม่อยากมีปัญหากับพี่เขย..” เสียงพัชราหัวเราะเมื่อเห็นกอหญ้ากำลังเฟสไทม์กับสามี

            “นี่คอนโดฯแกยังดีนะที่มีสัญญาณ ไวไฟล์ ตอนที่อยู่ที่ห่างแล้วญ่าหาสัญญาณไม่ได้นะแก เห็นญ่าเล่าว่ามีงอน เฮ้อ น่ารักเป็นบ้าเลย”

            “เอลี่ ญ่ากลับก่อนนะ สามีกับลูกคิดถึงแล้ว โทรมาตามหลายครั้งแล้ว อย่าคิดมากล่ะ ไม่มีทางที่พี่สรจะจำแกได้ ขนาดคุณกริชยังจำแกไม่ได้เลย”

            “รู้ได้ไง”

            “เคยเอารูปให้ดู ไม่เห็นเฮียแกว่าไงเลย” กอหญ้าพูดถึงสามีในเชิงล้อเลียน ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าถือแล้วส่งสายตาให้พัชรา ว่าต้องกลับบ้านแล้ว

            เพื่อนสาวทั้งสองกลับบ้านไปนานแล้ว เอลี่เดินมายืนมองพระจันทร์ ที่ระเบียง มือกอดอกร่างของหญิงสาวพิงที่เสา ในใจว้าวุ่นก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาช้าๆ

            “พี่สรขา ลี่กลับมาแล้วนะ ลี่คิดถึงพี่สรมากก” เอลี่มองที่รูปอดีตแฟนที่ตนเองแอบเก็บไว้ในมือถือมือของหญิงสาวเอลี่ลูบไล้ที่ใบหน้าเคร่งขรึม ในรูปก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีสายเรียกเข้า  เอลี่ขมวดคิ้วเมื่อเป็นเบอร์ไม่คุ้นเคย

            “เอมิกา พูดค่ะ”

            “นี่เบอร์ผมนะ เซฟเก็บไว้ด้วยช่วงนี้เราอาจต้องคุยกันบ่อย” อดิสรลอบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายเงียบไปทันทีที่ได้ยินเสียงของตนเอง

            “คุณเอาเบอร์ฉันมาจากใคร”