ฉันคือตัวประกอบนางร้ายหมายเลข1ค่ะ!!

สวัสดีเหล่าลีดเดอร์ที่หลงเข้ามานะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ลี่แต่งขึ้นมาเล่นๆตามความนี้ดของตัวเองและเพื่อฝึกฝนสำนวนและพล็อตเรื่องให้ไปไกลจากเดิม ไม่ได้มีเจตนาจะลอกหรือคล้ายใครแต่เป็นความต้องการของลี่ล้วนๆ ฝากตัวด้วยนะคะ

------------------------

บทนำ

ตัวประกอบคือคนที่มีบทบาทไม่สำคัญในเรื่องเพียงแต่เป็นคนประกอบฉากที่มีหน้าที่ช่วยทำให้งานมีความคึกคักครื้นเครง จะว่าไงดีล่ะสมมุติถึงงานเลี้ยงงานนึงที่มีผู้คนมากหน้าหลายตาอยู่ในนั้นและคนที่ไม่ได้รับการกล่าวถึงคือตัวประกอบ ทุกคนอ่านถึงตรงนี้แล้วคงงงสินะว่าฉันจะพูดขึ้นเพื่อ? อันที่จริงแล้วชีวิตข่มขื่นของฉันมันพึ่งจะเริ่มต้นขึ้นตอนที่ฉันรู้ว่าตัวเองคือตัวประกอบแถมเป็นตัวประกอบนางร้ายหมายเลข1อีกด้วย!

ความจริงแล้วตัวฉันเป็นเพียงสาวน้อยน่ารักวัย18ปี ฉันอยู่ตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร เพียงไม่กี่วันฉันก็จะได้ย้ายเข้าหอเพื่อเข้ามหาลัยอย่างเต็มตัว แต่แล้วสวรรค์กับเล่นตลกกับสาวน้อยตาหวานผู้นี้! ระหว่างที่ฉันเดินขนสมุดกองโตมาอย่างทุลักทุเลเพื่อจะเข้าไปเก็บในหอซึ่งอยู่ต้องข้ามถนนนั้น ดันมีฝาท่อขนาดใหญ่เปิดอยู่ด้วยความที่ฉันไม่ทันมองทำให้ร่างทั้งร่างก็ตกลงไปในท่อจ้า

มันมืดมาก พอฉันลืมตาอีกครั้งหนึ่ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างที่ไม่ใช่ของตัวเอง มันทำให้ฉันตกใจร้องเสียงหลงประกอบกับร่างทั้งร่างบาดเจ็บอย่างหนักคล้ายถูกคลื่นพลังบางอย่างกระแทกใส่ร่างจนต้องล้มลงไปนอนกองกับพื้น ฉันกระอักเลือดออกมาคำโต

เจ็บ! 

ฉันร้องอวดครวญในใจก่อนจะพยายามช้อนตาดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เบื้องหน้ามีหญิงสาวผมสีชมพู เธอถือกิ่งไม้ผูกโบว์สีชมพูไว้แน่น ฉันสังเกตุเห็นที่ปลายไม้มีพลังสีอ่อนค่อยๆจางลง ดังนั้นฉันจึงมั่นใจว่าเธอเป็นคนทำแน่นอน!

"เจ้าเป็นอะไรไหม"

เสียงทุ้มของชายหนุ่มวัยรุ่นเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงกับเฉยชาของเขาทำให้ฉันรู้ว่าไม่ได้มีแค่ผู้หญิงหัวสีชมพูแค่คนเดียวแต่ยังมีชายตรงหน้าที่หล่อเหลาสุดๆและหลายร้อยชีวิตจ้องมองฉันแบบเหยียดสุดๆ ไม่คิดจะเข้าช่วยเหลือแม้แต่น้อย

ฉันคอแห้งผากคิดจะเปล่งเสียงออกมาแต่ก็ไร้เสียง

"โอ้!..ข้าไม่ได้ต้ังใจ"

หญิงสาวผมสีชมพูเอ่ยไร้เดียงสาน้ำตาคลอแก้ม แต่เธอก็ไม่คิดที่จะมาช่วยฉันเช่นกัน ฉันแอบเบ้ปากสถานการณ์แบบนี้ไม่สู้ดีบีบคั้นให้ฉันต้องทำตาเหลือก แกล้งตาย หนีความเป็นจริง

"ว้ายตายแล้ว!เอลล่าฆ่าคน"

มีเสียงหวีดร้องดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน หลังจากนั้นทุกอย่างก็ชุลมุนวุ่นวายไปหมด มีเสียงกรีดร้องโวยวายและเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นไม่ขาดสาย มีเท้าใครไม่รู้จำนวนมากทับมาที่ฉันอย่างไม่ปราณีทิ้งรอยเท้าแห่งความอัปยศไว้ ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีใครคิดช่วยฉันอยู่ดี จนกระทั้งทุกอย่างสงบ ฉันก็รู้สึกว่าตัวฉันถูกยกขึ้นมาอย่างหยาบคายแล้วนำไปส่งยังคฤหาสน์ด้วยรถม้าเก่าๆ

"เจ้ารนหาเรื่องเอง.."

เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นเบาๆหลังจากส่งตัวฉันให้กับพ่อบ้านและได้รับการปฐมพยาบาล

เอ่อ..หมายความว่าไงเอ่ย?

ฉันอยากจะลืมตาออกมาเพื่อหาเรื่อง แต่ตอนนี้แม้แต่ขยับตัวยังยากทำให้ฉันได้แต่นอนนิ่งๆไม่รู้เรื่องรู้ราว แค่ตกท่อแล้วมาโผล่ร่างใครก็ไม่รู้ที่พึ่งผ่านความเป็นความตายมาหมาดๆมันทำให้ฉันเริ่มสั่นด้วยความกลัวทั้งๆที่ยังแกล้งสลบ ความรู้สึกมันเจ็บมากราวกับไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน 

สวรรค์..นี่ฉันมาโผล่ที่ไหนเนี่ย!