อดีตเพื่อน

ข้อมูลเบื้องต้น

 คนหนึ่งแอบรักเพื่อนมานาน....อีกคนไม่รู้

คนหนึ่งคอยดูแล...อีกคนหวั่นไหว

คนหนึ่งไม่ได้คิดอะไร...อีกคนคิดเกินเพื่อน

คนหนึ่งมีแฟน...อีกคน...

เนื้อเรื่อง

 “มึงจะไปทำตัวเหี้ยๆที่ไหนก็ไม่ต้องบอกกูอีกแล้ว เพราะต่อไปนี้เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว” สิ้นเสียงของคนพูด เธอก็เดินออกไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งให้เพื่อนสนิทนั่งเมาอยู่คนเดียว

“คนอย่างมึงจะมาเข้าใจอะไรกู คนอย่างมึงไม่มีวันเข้าใจกูหรอก” คนถูกทิ้งนั่งพูดเบาๆกับตัวเอง “คนที่แอบรักเพื่อนตัวเองแม่งเจ็บแค่ไหน มึงเคยรู้บ้างมั้ย” พูดจบก็ยกขวดเหล้าเข้าปากอีกครั้ง “ก็ดีเนอะ ไม่เป็นเพื่อนกันแล้ว แล้วมึงก็จะได้ออกไปจากชีวิตกู กูจะได้ไม่ต้องรักมึงอีก ฮ่าฮ่าฮ่า”

“เต้ย เย็นนี้มึงกลับบ้านไปก่อนเลยนะ” ร่างบางเดินเข้ามาบอกกับเพื่อนสนิทขณะที่เขานั่งทานข้าวกับเพื่อน

“แล้วมึงจะกลับยังไง” คนถูกเรียกเงยน้าขึ้นมาจากจานข้าว

“กลับกับพี่เคน พี่เคนมารับ” ร่างบางยักคิ้วให้ “เออ รายงานมึงอ่ะ กูวางให้บนโต๊ะหน้าทีวีแล้วนะเว่ย เอามาส่งด้วยล่ะ”

“เออๆ” ชายหนุ่มพูดก่อนจะทานข้าวกลางวันต่อ เมื่อหญิงสาวเดินออกไปเพื่อนๆบนโต๊ะอาหารก็มองเต้ยเป็นตาเดียวพร้อมกับยิงคำถามใส่ไม่ยั้ง

“มึงกับไหมไม่ได้เป็นแฟนกันหรอว่ะ” เต้ยส่ายหัวให้ ช้อนในมือของเขาไม่ได้ตักอาหารเข้าปาก แต่กลับเขี่ยข้าวในจานไปมา

“แล้วไอ้พี่เคนนี่ใครว่ะ” เพื่อนอีกคนถามทันที

“ไหมมันก็บอกอยู่ว่าแฟนมัน”

“แล้วมึงก็ปล่อยไหมไปกับมันเนี่ยนะ”

“กูเป็นเพื่อนกับไหม กูไม่ได้เป็นแฟนมันนะเว่ย มันจะไปกับแฟนมันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอไงว่ะ” เต้ยพูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะอาหาร เพื่อนได้แต่นั่งงงกับเรื่องราวมั้งหมด ใครๆก็รู้ว่าไอ้เต้ยมันหวงไหมแค่ไหน แล้วทำไมถึงยอมปล่อยไหมไปกับแฟน

ซ่า!!

สายน้ำไหลลงมาปะทะกับร่างกายของคนที่นอนอยู่บนโซฟาภายในห้องพักของตัวเองส่งผลให้คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

“ทำบ้าอะไรเนี่ย” เต้ยรีบลุกขึ้นมาทันที “ว่างมากหรอไง”

“หายเมาได้ยัง” หญิงสาวที่เป็นคนทำยืนถือถังน้ำอยู่ข้างๆ “เป็นเหี้ยอะไรนักหนา เมื่อคืนก็พามาส่งที่นี่แล้ว แล้วเนี่ยมาจากไหน” เท้าของเธอเขี่ยขวดเหล้าที่กองอยู่ที่พื้น

“ปล่อยกูไปเหอะ มึงจะไปทำอะไรก็ไปเถอะไหม” เพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆเมื่อตอนถูกจับไปฝึกเทควันโด ความสนิทคงไม่ต้องบรรยาย ยิ่งนิสัยของไหมที่เป็นคนแก่นๆแล้ว เธอกับเขาจึงเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ตอนนั้น

“ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวตอนบ่ายมีเรียนไม่ใช่หรอไง ซื้อโจ๊กมาให้ในครัวแล้ว” ร่างบางใช้น้ำเย็นเข้าลูบ และดูเหมือนว่าจะได้ผลเพราะเต้ยใจเย็นลงแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอน “ทานเสร็จก็ไปเรียนด้วยล่ะ อย่าโดดนะมึง”

“แล้วมึงจะไปไหน”

“เดี๋ยวพี่เคนมารับไปมหาลัย”

“งั้นมึงก็ออกไปเลยนะ ถ้ากูออกมาจากห้องน้ำจะต้องไม่เห็นมึงอีก”

“เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะ” ร่างสูงไม่ตอบแต่หันหลังหนี “มาคุยกับให้รู้เรื่องก่อน” เธอดึงไหล่ของเขาให้หันมาเผชิญหน้า

“กูไม่ใช่เพื่อนมึงแล้ว แล้วมึงจะยังมาวุ่นวายอะไรกับกูอีก” เต้ยหันมาตวาดใส่คนข้างหลัง ไหมได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อได้ฟังคำพูดของคนตรงหน้า “มึงเป็นคนพูดเอง กูจะไปทำตัวเหี้ยๆที่ไหนมันก็เรื่องของกูแล้วไม่ใช่หรอไง”

“ใช่ กูเป็นคนพูดเองว่ามึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกแล้ว ได้ งั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องยุ่งกันอีกเลยละกัน” ร่างบางตอบกลับก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ปัง

เสียงกระแทกประตูที่บอกได้ว่าเพื่อนของเขาได้เดินออกจากห้อง...ไม่สิ ชีวิตของเขา ไหมออกจากชีวิตของเต้ยไปแล้ว

ไหมทิ้งเต้ยไปแล้ว

ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาเหมือนเดิม ต่อไปนี้คงจะไม่มีคนบ่นเรื่องที่เขาชอบทำตัวไร้สาระ ไม่มีคนที่จะมาทำรายงานให้ ไม่มีคนที่คอยเป็นห่วงเขาอีกแล้ว...

“เต้ย มึงจะไปงานเลี้ยงกับกูคืนนี้มั้ย” เสียงของเพื่อนดังขึ้นทันทีเมื่ออาจารย์ออกจากห้องไป นักศึกษาต่างเก็บของของตัวเอง เช่นเดียวกับเต้ย ที่ถึงแม้วันนี้จะมาเข้าเรียนและไม่ได้นั่งหลับเหมือนทุกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ฟังอาจารย์เท่าไหร่

“ไม่เอา กูต้องกลับไปทำรายงาน พวกมึงไปกันเถอะ”

“อ่าว แล้วไหมไม่ทำให้มึงหรอไงว่ะ” ไมค์ถามด้วยความสงสัยทันที ปกติคนๆนี้จะมีนางฟ้าใจดีทำรายงานให้ทุกครั้ง และถึงแม้ครั้งไหนที่มันทำเองแต่ไม่ถูกใจนางฟ้า นางฟ้าก็จะเอามาทำใหม่ให้เสมอ แล้วทำไมมันถึงอยากทำเองทั้งๆที่รู้ว่าก็ต้องทำใหม่อยู่แล้ว
“งานครั้งสุดท้ายก่อนจบแล้ว กูทำเองได้แล้วแหละ กูกลับก่อนนะ” เต้ยบอกแล้วเดินออกจากห้องไป

ร่างสูงของคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องเรียนไม่ได้กลับไปยังคอนโดราคาแพง แต่กลับมาเดินเล่นอยู่ในสวนของมหาลัย ที่ที่เขากับไหมเคยมาเดินเล่นกันเมื่อตอนปีหนึ่ง แต่วันนี้เขากลับมาเดินเล่นคนเดียว ไม่มีคนมาเดินเคียงข้าง

บางทีความเงียบก็ทำให้ใครหลายๆคนสามารถคิดอะไรบางอย่างออกมามากมายได้ เหมือนกับเต่ยในตอนนี้ที่กำลังนึกย้อนวันวานเมื่อตอนที่เขากับไหมยังเป็นเพื่อนกันอยู่

“เอามานี่เลย ไปยืนดิ เดี๋ยวถ่ายรูปให้”

“ไม่เอา ผู้ชายที่ไหนเขาถ่ายรูปกัน”

“โห่ เยอะแยะ งั้นมาถ่ายคู่” ร่างบางยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อนก่อนจะกดชัตเตอร์

“ยังไม่ทันยิ้มเลย ถ่ายใหม่ๆ”

“ไม่ต้องหรอก หน้าแบบนี้โครตฮาเลย”

“แน่ใจนะว่านี่รายงานไม่ใช่ขยะ ส่งวันไหน”

“วันมะรืน”

“เอามานี่นา เดี๋ยวกูทำให้เอง เรื่องตามนี้เลยใช่ป่ะ”

“เฮ้ย ไม่ต้องหรอกน่า”

“อย่าขัดกู”

“มึงว่าเราสองคนเนี่ย ใครจะมีแฟนก่อนกัน”

“มึงอยู่แล้ว”

“ทำไมล่ะ”

“เพราะถ้ามึงยังไม่มีใครดูแล กูก็เนี่ยแหละที่จะดูแลมึงเอง”

ร่างสูงยิ้มให้กับตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาแอบชอบเพื่อนคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที มันก็เข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาไปแล้ว วันที่มันเดินควงมากับพี่เคน วันนั้นมันทำตัวไม่ถูก แต่พอมันเดินออกไปกับพี่เขาเท่านั้นแหละ น้ำตาไหลออกมาทันที

“หมดหน้าที่ของมึงแล้วนะเว่ย ต่อไปนี้ไม่ต้องมาดูแลกูแล้ว”

พอได้ยินประโยคนี้เท่านั้นแหละ เหมือนมีก่อนมาจุกอยู่ที่อก ความรู้สึกของคนที่โดนทิ้ง ความรู้สึกของคนที่หมดความหมาย พึ่งจะได้มาเข้าใจ

“พี่เคน ไปยืนเร็ว ถ่ายรูปๆ” เสียงของคนที่เต้ยจำได้ขึ้นใจลอยเข้ามาในหู ร่างสูงหันไปมองจึงได้พบกับอดีตเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังถ่ายรูปแฟนอยู่ เสี้ยวนาทีที่เธอหันมาสบตากับเขา สายตาว่างเปล่าที่แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอสนใจ เพราะสายตาคู่นั้นเหมือนกับคนไม่รู้จักที่มองให้กัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะได้เดินเข้าไปตบหัวแล้วคุยเล่นกัน แต่ตอนนี้...เขาทำได้เพียงยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นไป

เพื่อนที่โดนทิ้งแบบนี้ไม่มีสิทธ์ิอะไรไปเรียกร้องความสนใจจากคนนั้นอีกแล้ว...

.......................................................

ช่วยคอมเม้นให้ด้วยนะ จะได้เอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อไป

ขอบคุณมากจ้า:)