รักกวนๆ ป่วนหัวใจนายไฮโซ

ลำดับตอนที่ #1 : รู้จักฉันน้อยไป

                   แสงแดดอุ่นๆ ยามเช้าสาดส่องมาภายในห้องนอนสีฟ้าอ่อนๆ ของห้องทำให้ดูเย็นตา โปร่งโล่งอยู่สบาย ภายในประดับประดาด้วยเปลือกหอย ให้อารมณ์กลิ่นอายทะเล ผนังติดงานศิลปะ ภาพวาดและศิลปะของภาคเหนือ ต่างๆ ผสมผสานกับทะเลได้อย่างลงตัว

                ตี๊ด ตื่น ตื่น แปดโมง เช้าจ้า

                เสียงนาฬาปลุกดังสนั่นหั่วไหว ตี๊ด ตื่น ตื่น แปดโมง เช้าจ้า

                “โอ๊ย ไอ้นาฬากาบ้า ดังอยู่ได้” หญิงสาวร่างบาง สวยสมส่วน 34 -24-35 ผิวขาวอมชมพูนวลเนียน ปากนิดจมูกหน่อย น่ารัก เซ็กซี่ แต่ตอนนี้นอนน้ำลายยืด ผมยุ่งรุงรัง เหมือนผีญี่ปุ่น นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ร้องสบถออกมาเหมือนเดิมทุกเช้า พร้อมกับเอื้อมมือไปควานหาเจ้านาฬิกาปลุกตัวการ

                “เอ๊ะ เมื่อกี๊เจ้าโดม่อนมันบอกว่ากี่โมงว่ะ อย่าบอกนะว่าแปดโมงแล้ว” เสียงพูดในความคิดหญิงสาวดังขึ้น

                “ตี๊ด ตื่น ตื่น แปดโมง เช้าจ้า” ชัดเลยแจ่มเต็มสองรูหู หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งเหมือนตูดติดสปริงไว้ ตาโปน มองดูนาฬิกาเจ้าโดม่อนให้ชัดๆ อีกครั้ง

                “โอ๊ย แปดโมงจริงๆ ด้วย ทำไมฉันเป็นผู้หญิงเหลวไหลแบบนี้ วันนี้วันเกิดอายุครบ 22 ปีแล้วนะนังดารา เธอยังตื่นสายอีก อดใส่บาตรเลยเห็นมั้ย โอ๊ย เซ็งคะ” เธอเอาหน้าซุกหมอนโอ๊ดครวญ ด่าตัวเองวนไปวนมา แต่ก็เผลอหลับต่อจนได้ ไม่ไหวเลยจริงๆ

                “ตี๊ดๆๆ” เสียงข้อความโทรศัพท์ดังปลุกดาราเจ้าแม่ตื่นสายเสมอ เธอเอามือควานหาโทรศัพท์ที่หัวเตียงนอนแล้วเปิดมันอ่านข้อความที่ 3 หลังจาก ข้อความที่ 1 และ 2 ถูกส่งมาเมื่อตอนหลังเที่ยงคืนนาทีที่ 1 และ 5 ตามลำดับ

                “สุขสันต์วันเกิดนะดารา ขอให้แกมีความสุขมากๆ รวยๆ นะแก รักแกนะ จาก ฺฺBee” หญิงสาวยิ้มออกมาเพราะข้อความของเพื่อนรัก ทั้งๆที่นอนน้ำลายยืดอยู่ ความสามารถพิเศษของเธอจริงๆ

                “อุ๊ย ลืมสนิทเลยดาราเอ้ย ต้องไปทำงานตอน 10 โมงเช้า แย่แล้วจาทันมั้ยดารา” หญิงสาวรีบลุกจากที่นอนอันแสนสุข เข้าห้องน้ำอาบน้ำหรือเปล่าไม่รู้ ต้องไปแอบดูเอาเอง แต่บอกใบ้ให้ดาราขี้เกียจอาบน้ำอย่างแรง อิอิ เสร็จแล้วก็หยิบเสื้อยืดสีขาวตัวโปรด พร้อมทั้งกางเกงยีนส์ขาดๆ แต่ดูดี แมตกันมาก เพราะคนสวยใส่อะไรก็สวยน่ารัก ถ้าไม่ใส่จะยิ่งสวย

อุ อุ อุ ออกแนวลามกแล้วคนเขียน

ดาราวิ่งออกจากคอนโดด้วยความเร็ว 20 กิโลเมตรต่อชั่วโมง วิ่งลงบันได 4 ชั้น ช่วยชาติประหยัดไม่ลงลิฟท์ แล้วก็ วิ่ง วิ่ง วิ่งต่อไปถึงป้ายรถเมลล์ เฮ้อ เห็นแล้วเหนื่อยแทน วันนี้ดาราต้องไปถ่ายแบบสินค้าชิ้นหนึ่ง

                ณ สวนสาธารณแห่งหนึ่ง ใจกลางเมือง ความสงบร่มเย็น แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ ต้นใม้ ใบหญ้า เขียวขจี พันธุ์ไม้นาน ถูกบรรจงสร้างสรรค์อย่างลงตัว ดอกไม้ สีเหลืองสีแดง สีขาว ขึ้นเรียงรายเต็มสองข้างถนนคนเดิน

                “อ้าวดารามาเร็วจัง” น้ำเสียงพูดประหลาดใจของช่างภาพ

                “โฮ พี่ฮิว แซวแต่เช้าเชียวนะ ทำยังกับดาไม่เคยมาก่อนเวลางั้นแหละ” ดาราตัดพ้อ

                “ก็เออ สิว่ะ พี่ไม่เคยเห็นดารามาก่อนเวลานัดสักครั้งเดียว วันนี้วันแรก สงสัยฝนฟ้าคงจะตกต้องตามฤดูกาลก็คราวนี้ล่ะมั้ง” ตากล้องประจำนิตยสารนานาฮอต แซวดาราด้วยความสนิทสนม เพราะเคยถ่ายแบบให้ดารามาหลายงาน และอีกไม่นานดาราจะไปทำงานประจำที่นิตยสารนานาฮอต ร่วมกับเขาหลังจากที่ดาราเรียนจบมามาดๆ เมื่อ 2 วันที่แล้ว อิอิ

                “แหมพี่ฮิว ดาราโตแล้วนิ ก็ต้องพัฒนาทำตัวให้ดีขึ้นสิ จริงป่ะ” ดาราพูดลอยหน้าลอยตายิ้มภูมิใจกับวันเกิดอายุ 22 ของเธอ

                “ดาราโตแล้ว เฮ้ย พวกเราดารามันบอกว่ามันโตแล้วว่ะ ช่วยมาดูมันทีมันโตรึยัง” ทีมงานคนอื่นๆ หยุดจากงานที่ทำอยู่ของตัวเองหันมองดาราเป็นตาเดียวกัน แล้วขำกันทั้งกองถ่าย พร้อมทั้งประสานเสียงร้องเพลงดังก้องไปทั้งสวน

                “Happy Birthday to you happy birthday happy birthday happy birthday to you”

“พี่ๆ ทีมงานทุกคนขออวยพรให้ดารา พบเจอแต่สิ่งดีดี มีความสุขมากๆ ขอให้ดาราเป็นที่รักของพี่ๆ แบบนี้ไปนานๆ ขอให้ดาราได้เป็นดาวพราวแสงสมชื่อ” ดาราพนมมือรับพรด้วยน้ำตาซึมปลาบปลื้มตื่นตันใจจากพี่หน่อย บ.ก. แสนสวยที่เป็นตัวแทนทีมงานอวยพรวันเกิดให้ดารา วันนี้ทั้งดาราและทีมงานทำงานกันแบบรื่นเริง เสร็จโดยรวดเร็ว

“พี่ๆค่ะ ดา กลับก่อนนะค่ะ แล้วเจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ”  “โชคดีจ๊ะ /ครับ”

ทีมงานขานรับส่งเสียงกันเซ็งแซ่ดารายกมือไหว้ลาทุกคนแล้วเดินลัดสวนไปยังป้ายรถเมลล์

                ท่ามกลางความวุ่นวายวืดวือของเมืองหลวง รถราวิ่งเบียดแซงซ้ายปาดขวากันอย่างเมามัน แต่ในความสับสนวุ่นวาย ก็มีความสวยงามแซมอยู่เช่นกัน ภาพของหญิงสาวสวยกำลังเดินจูงมือหญิงชราข้ามถนน 8 แลน บนทางม้าลาย ผู้ที่พบเห็นต่างชื่นชมหญิงสาวสวยน้ำใจงาม และมอบรอยยิ้มให้เธอเมื่อเดินสวนกัน

                “ถึงแล้วค่ะ คุณยาย” ดาราพูดพลางยิ้มพลางให้หญิงชรา

                “ขอบใจนะแม่หนู ขอให้เจริญๆนะจ๊ะ” หญิงชราให้พรเป็นการใหญ่

                “ไม่เป็นไรค่ะ แล้วคุณยายจะไปไหนเหรอค่ะ ดาไปส่งมั้ย ค่ะ”

                “ยายไปธนาคารตรงนี้แหละจ๊ะไม่ต้องไปส่งยายหรอก อยู่ข้างหน้านี่เอง ขอบใจนะแม่หนู”

                “ค่ะ งั้นหนูลาก่อนนะค่ะ” ดาราเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มบวกกับความสุขเมื่อได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์  ทำไงได้คนเกิดมาสวย เริด เชิด ฉลาด ว่องไว ไม่หยิ่ง น้ำใจงาม รักเด็ก อ้อนน้อมต่อผู้ใหญ่ กตัญญูรู้คุณข้าวแดงแกงร้อน ขี้สงสาร เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ไม่เรื่องมาก กินง่ายอยู่ง่าย สมถะ รักอิสระ สรุป เฟอร์เฟก อิอิ   

                “ติ๊ดๆ ๆ”

                “เอ๊ะ ใครส่งข้อความที่ 20 มาหาเราเนี้ย ต้องลุ้นหน่อยแล้ว” ดาราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความที่ 20 ของวันนี้

“Happy Birthday Na” “เปรม” >0<

ใบหน้าของดาราตกใจและดีใจผสมกัน แต่คงดีใจมากกว่ารอยยิ้มปริที่มุมปากแล้ว

                “เปรมจำวันเกิดเราได้ หุหุหุ”  เธอกดส่งข้อความกลับไปหาเขา

“ของขวัญล่ะ”

“ตี๊ดๆๆ” เสียงข้อความตอบกลับรวดเร็ว

“แล้วจะเอาไปให้ตอน 22.00 น.”

คนอ่านยืนยิ้มหน้าบาน แก้มปริจนจะแตกแล้ว

                “สี่ทุ่ม จะมาหาเหรอ อิอิ” ดาราเดินกลับห้องด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะคนที่เธอรักจะมาหา ขนาดโดนผู้ชายคนนี้ทิ้งมา 5 รอบแล้วยังไม่เข็ดอีก เฮ้อ ความรักทำให้คนตาบอดและความจำสั้น มองไม่เห็นความจริง ลืมความเจ็บปวด ลืมความเลวที่ถูกกระทำให้เสียใจ

                ดารากลับถึงห้อง อาบน้ำแปะแป้งหอมฟุ้ง รอการมาของเปรมชายหนุ่ม ที่รักไปช้ำไปมานานปีกว่าๆ ดาราเดินวนไปวนมา นั่งไม่ติดเก้าอี้ เธอดีใจ ที่จะได้เจอเขาอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอกันมา 3 เดือนเต็มๆ

“จะสี่ทุ่มแล้วนะ ทำไมยังไม่ถึงอีก” ดาราบ่นในใจ เดินไปเดินมา

“ไม่ใช่แค่ใครสักคน ไม่ใช่แค่ใครก็ได้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ตรงหัวใจ คือเธอ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดารารีบรับมือสั่น

“ฮัลโหล เปรมเหรอ อยู่ไหนแล้ว”

“อยู่หน้าตึกคะ” ปลายสายตอบกลับมา

“อืม รอเดี๋ยวนะ ดากำลังลงไป” โทรศัพท์ถูกวางอย่างรวดเร็ว ดารารีบวิ่งลงไปถ้าเหาะได้คงเหาะลงไปแล้ว  

รถโตโยต้าวีออสสีดำ จอดตระหง่านอยู่หน้าอพาร์ทเม้น เสียงเครื่องยนต์ติดอยู่ ผู้ชายที่นั่งภายในรถเปิดกระจกเลื่อนลง เห็นใบหน้าหญิงสาวที่วิ่งมาถึงอย่างหืดหอบแต่สีหน้ากลับยิ้มร่าเริง รอยยิ้มนี้เขาไม่ได้เห็นมันมา 3 เดือนแล้วสินะ เขามองสำรวจเธออย่างเร็วเร็วด้วยความชำนาญ เธอยังคงน่ารัก เซ็กซี่ เหมือนเดิมถึงแม้ว่าเธอจะปกปิดความเซ็กซี่ของตัวเองด้วยเสื้อยืดรัดรูป กางเกงขาสั้น คล้ายๆ ชุดใส่นอนกลายๆ ก็ตาม 

“ดารา ขึ้นรถก่อนสิ” ไม่ทันสิ้นเสียงชายหนุ่ม ดาราก็เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อย ทั้งสองสบตากันอย่างขัดเขิน

ชายหนุ่มขับรถไปยังจุดหมายปลายทาง ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง บรรยากาศริมน้ำ อากาศเย็นสบาย ลมพัดชิวๆ ชายหนุ่มเลือกร้านอาหารนี้เพื่อเลี้ยงวันเกิดให้หญิงสาวเป็นของขวัญ ทั้งสองเข้าไปนั่งภายในร้าน เมื่อบริกรเข้ามาเชิญบริการพาไปนั่งที่โต๊ะเบอร์ 12 ที่ระเบียงยื่นออกไปในแม่น้ำเจ้าพระยา

“เชิญนั่งครับ” บริกรเชิญแขกทั้งสองคนนั่งอย่างสุภาพ พร้อมทั้งยื่นเมนูให้

“ดาราคุณอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะเต็มที่ ผมเลี้ยงเอง” ชายหนุ่มส่งยิ้มด้วยสายตาเจ้าเลห์

“ค่ะ จัดให้ ขอสลัดกุ้งทอด ยำวุ่นเส้น กุ้งเผา แล้วก็น้ำเปล่า 2 แก้วคะ”

“ทำไม ทานน้ำเปล่าล่ะคะ ไม่กินเหล้า หรือเบียร์ ฉลองล่ะดา” ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยความแปลกใจ

“น้ำเปล่าดีแล้วค่ะ เพราะบอยไม่ดื่ม” พูดจบดาราหัวเราะร่วนด้วยมุกเก่าแสนเก่าที่ขุดมาเล่นให้ขำ แต่มุกมันโบ(โบราณ)มากๆๆๆ

ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความขัดเขินอยู่เช่นเคย คงเป็นเพราะทั้งสองไม่ได้เจอกันมาระยะหนึ่งและอีกเหตุผลที่สำคัญคือทั้งคู่ตอนนี้วางตัวไม่ถูกถึงสถานะที่เขาเป็นกันอยู่ คงต้องร้องเพลง “ระหว่างเราคืออะไร เพื่อน คนรัก ต้นไม้ หรือแฟน”

“ดาราสบายดีใช่มั้ย ” ชายหนุ่มเริ่มบทสนทนาเพื่อยุติความเงียบ

“ค่ะ สบายดี เปรมล่ะสบายดีเหมือนกันใช่มั้ย  อิอิ ดาถามโง่ๆนะ ถ้าไม่สบายเปรมคงไม่มานั่งตรงนี้มั่ง”  ดาราพูดน้ำเสียงแดกดันแกมหัวเราะ

“นั่นสินะ เปรมก็ถามดาโง่ๆ เหมือนกัน” ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาประหม่านิดๆ

“ดาไม่ได้ว่าเปรมโง่นิค่ะ ทำไมเปรมต้องพูดแบบนี้ด้วย”

“เปรมก็ไม่ได้บอกนิคะว่าดาว่าเปรมโง่ แต่เปรมด่าตัวเองเพราะเปรมโง่จริงๆ”

“ช่างมันเถอะค่ะ พูดไปก็เท่านั้น เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว” ดาราเริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยมีความสุขนัก

“คะ เปรมจะไม่พูดอีก แล้วตอนนี้ดากับโอ๊คคบกันไปถึงไหนแล้ว” ชายหนุ่มเปิดประเด็นร้อนอีกแล้ว

“……………………..” ไม่มีเสียงตอบรับจากคำถามที่คุณอยากรู้ หญิงสาวนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร

บรรยากาศเงียบเริ่มครอบงำทั้งสองอีกครั้ง โชคดีที่บริกรมาช่วยทั้งสองได้ทันเวลา ก่อนที่จะเกิดสงครามเย็นขึ้น

“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ นี่กุ้งเผา ยำวุ้นเส้น และสลัดกุ้งทอดครับ ถ้าต้องการรับอะไรเพิ่มบอกได้นะครับ” บริกรบริการวางอาหารลงบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบสวยงาม พร้อมโค้งศีรษะให้ทั้งคู่”

“ขอบคุณค่ะ เช็คบิลด้วยค่ะ” ดาราพูดโพลงออกมา บริกรยืน งง เหมือนโดนหมัดน็อคไปเลย

“เก็บเงินเลยหรือครับ พวกคุณยังไม่ได้ทานเลยนะครับ จะไม่ลองชิมอาหารร้านเราหน่อยหรือครับ รับรองว่าอร่อยไม่ทำให้อารมณ์เสียเหมือนผู้ชายแน่ๆครับ”

บริกรพยายามพูดให้หญิงสาวอารมณ์ดีขึ้น และทำหน้าเว้าวอนอย่างหวาดๆ

“ขอโทษด้วยนะครับ เราทานครับ ยังไม่ต้องเช็คบิลครับ พอดีแฟนผมเขากำลังท้องกำลังใส้อารมณ์เลยแปรปวนเล็กน้อยนะครับ ขอโทษด้วยครับ” 

ชายหนุ่มรีบแก้สถานการณ์อย่างทันควัน แล้วลุกขึ้นไปนั่งฝั่งเดียวกับดาราเพื่อไม่ให้เธอแผลงฤทธิ์เดชต่อหน้าบริกรและแขกโต๊ะอื่นในร้าน

“ดาราจ๋า อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิคะ เดี๋ยวลูกในท้องก็สุขภาพจิตแย่ตามไปด้วย มาทานข้าวกันดีกว่า มีแต่ของที่ดาชอบทานทั้งนั้นเลยเห็นมั้ย คะ” ชายหนุ่มลูบท้องหญิงสาว เพื่อเล่นบทให้สมจริง ดาราได้แต่นิ่งอึ้ง เพราะความลื่นเป็นปลาไหลของเขา 

                ตอนนี้สงครามเย็นก่อตัวขึ้นอย่างฉับพลัน ดาราก้มหน้าก้มตาทานไม่พูดไม่คุย

                “ดา เป็นอะไรไปคะ เปรมแค่พูดถึงคนที่มาชอบดา ทำไมดาต้องโกรธเปรม” ชายหนุ่มทนกับความเงียบไม่ไหวจึงเอ่ยถามขึ้น

                “ดาไม่มีใคร” หญิงสาวตอบเสียงเย็นชา

                “ดาปิดตัวเอง ดาวางสเป็กสูงมากไปหรือเปล่า แต่ได้ข่าวว่าเขาก็หน้าตาดี รวย เป็นหมอใช่มั้ย ” ชายหนุ่มยังไม่หมดสงสัย ถามแบบนี้สงสัยอยากตายไวไว

“คนที่ไม่ใช่ทำยังไงก็ไม่ใช่ เหมือนกับที่เปรมไม่รักดา ดาทำดีแค่ไหนเปรมก็ไม่รักเหมือนเดิม ความรู้สึกดาก็เช่นเดียวกัน” หญิงสาวตอบชายหนุ่มไปด้วยเสียงเรียบๆ และแข็งก้าวแต่ข้างในใจเธอตอนนี้เจ็บปวดเหลือเกิน แค่ไม่รักกันก็เจ็บเกินพอแล้ว ยังมาบอกให้ไปรักคนอื่นอีก คนอะไรใจร้าย ใจดำที่สุด เขาจะรู้มั้ยว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ในใจ หัวใจที่เจ็บช้ำของเธอตอนนี้กินน้ำใบบัวบกเป็นโอ่งก็ยังไม่หายช้ำใน

“เปรมไม่อยากให้ดาจริงจังกับชีวิตแบบนี้นะคะ ทำไมเราไม่หาความสุขใส่ตัว มีคนมารักก็ควรจะรับเขาไว้พิจารณา เขาอาจเป็นคนดี เหมาะกับดาก็ได้” เปรมยังพร่ำไม่จบและพร่ำทำร้ายจิตใจดาราต่อไปอีก

“ถ้าคบกันเมื่อไหร่ ก็พามาให้เปรมรู้จักบ้าง แล้วกับผู้ชายคนอื่นล่ะ ตกร่องปล่องชิ้นกับใครบ้างหรือยัง อย่าบอกนะว่ามีเปรมคนเดียวอีกนะ” โอ้ๆๆ ปากผู้ชายคนนี้หมาอีกแล้ว

เพี๊ย………….

เสียงใบหน้ากระทบกับฝ่ามืองอย่างแรง เหมือนพายุทอนาโดก็ไม่ปราน หน้าชายหนุ่มหันไปตามแรงอย่างเร็ว โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัว ดาราตบหน้าเปรมอย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธเกินจะอดทน

“นี่คือคำตอบสำหรับคำดูถูกของเปรม ถึงดาจะเคยมีอะไรลึกซึ้งกับเปรมแต่ไม่ได้แปลว่าดาต้องไปสำส่อนกับคนอื่น” เสียงดารากระแทกเข้าหูเปรมในระยะกระซิบ

เพี๊ย……..........

                เสียงใบหน้ากระทบกับฝ่ามืออีกข้าง มือข้างนี้ไม่ค่อยถนัดเสียงเลยเบากว่าตบแรกนิดหน่อย แต่ความแรงก็ทำให้หน้าเปรมหันไปอีกทาง

                “ตบนี้ดาขอเป็นของขวัญวันเกิดที่เปรมจะให้ดาล่ะกันนะ”

ขณะที่เปรมคลำหน้าตัวเองด้วยความเจ็บเล็กๆ ที่ได้รับเมื่อครู่ แต่แล้ว

                “โอ๊ยๆ ดาปล่อยๆ เปรมเจ็บๆ” เปรมร้องเสียงหลงจนกลายเป็นศูนย์รวมสายตาของคนทั้งร้าน

มือของหญิงสาวขยำอยู่ที่เป้าของชายหนุ่ม เธอบีมขยี้แรงขึ้น..แรงขึ้น.. แรงขึ้น ๆๆ ตามเสียงร้องของชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าหน้าของเขาเริ่มซีดลง เธอจึงค่อยๆ คลายมือออกจากเป้าของเขา ชายหนุ่มลงไปนอนกลิ้งกับเก้าอี้ สองมือจับอยู่ที่น้องชายที่เจ็บปวดจากการถูกขยำขยี้อย่างแรง

“แล้วนี่คือของขัวญวันเกิดของดา ให้เปรมไว้ล่วงหน้า อีก 2 วันก็วันเกิดเปรมใช่มั้ยคะ ขอให้โชคดี ดากลับก่อนนะคะ ขอบคุณที่พามาเลี้ยงข้าวแล้วก็สอนให้ดารู้ว่าผู้ชายดีดีคงมีแต่ในนิยาย บ๊าย บาย จุ๊ฟ จุ๊ฟ”

หญิงสาวหันหน้าโบกไม้โบกมือเตรียมจะเดินไปแต่ก็ต้องหันหลังกลับมา พร้อมก้มใบหน้าลงเกือบแนบกับหน้าของชายหนุ่ม

                “ดาลืมบอกเปรมอีกอย่าง ไปตายซะ ไอ้เลว แล้วอย่ามาหลอกหลอนฉันอีกนะ ไม่งั้นแกได้ลงไปนอนในนรกแน่”

เมื่อพูดจบดาราเดินจากไปอย่างรวดเร็ว พร้อมรอยยิ้มสะใจเล็กๆ และความเสียใจที่สิ้นสุดลง เธอเดินอำเพลงสมัยพ่อแม่ยังสาวไปตลอดทาง   “สิ้นสุดกันทีไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน เท่านี้ก็สาแก่ใจซาบซึ้งทรวงในอกเรา โบราณท่านว่าผู้ชายก็เหมือนงูเห่า อย่าไปยุ่งกับมัน”