คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 แผนการตีสนิทของสึรุกิ
::Tsurugi::
ผม..สึรุกิ เคียวสึเกะ ตอนนี้เป็นพ่อบ้านให้กับตระกูลโฮชิโนะกิ เพราะเหตุผลว่าจะได้ง่ายต่อการลักพาตัวยัยคุณหนูนี่ได้ง่ายๆ แต่.....ดูเหมือนจะมีปัญหาอยู่อย่างนึงซะแล้วล่ะครับ......
เคอิจิวะ ซายากะ เป็นCIAตัวแสบที่ชอบขัดขวางแผนการของผมอยู่เรื่อย นั่นไง...เพิ่งนึกถึงก็เดินมาเลย
"ไง~~สวัสดีครับคุณซายากะ จะไปไหนหรอครับ~?"
ผมเข้าไปทักทายด้วยคำพูดที่ตีสนิทแบบสุดๆ
"ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน ไปไกลๆเลยไอ้หัวกระเทียม..."
หะ...หัวกระเทียม...
"แหม~อะไรกันครับคุณซายากะคนสวย ผมพูดด้วยดีๆนะ~~"
หนอย....ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นแผนล่ะก็ป่านนี้ไฝว้กันไปนานแล้ว
หือ?ยัยCIAนั่นจ้องมาที่ผมเหมือนกำลังจะอ่านใจอยู่
"ฉันไม่ต้องการความหวังดีจากคนอย่างนายหรอก อย่ามาเข้าใกล้ฉันนะ"
ยัยซีไอเอเดินหนีผมไปแต่...ไม่มีทางที่ผมจะยอมแพ้!
"ซายากะซัง กินเค้กมั้ยครับ~?"
"ฉันเกลียดเค้ก"
"งั้นเล่นเกมกันเถอะครับ!"
"ไร้สาระ"
"ดูเอลกัน!"
"ฉันไม่ดูเอลกับไอ้กากแบบนายหรอก"
หนอย.......
"นะ~~~เล่นด้วยกันเถอะ ซา-ยะ-จัง!"
ผมกัดฟันพูดเลยนะ..
"มะ..เมื่อกี้...นายพูดว่า..ซายะจังสินะ..."
"อ่า...ครับ?มีอะไรหรอ..?"
ผมถามด้วยความสงสัย แต่ว่ารู้สึกได้ถึงรังสึอำมหิตแบบสุดๆ...
"นายนี่มัน.....ไปตายซ้าาาาาา!!"
เพียงแค่พริบตาเดียวผมก็โดนสาวน้อย-ไม่สิ ยัยซีไอเอสุดถึกชกกระเด็นจนออกนอกคฤหาสน์เลยทีเดียว
ไปเอาแรงมาจากไหนฟร้าาาาาา
ผมหล่นลงมาในพุ่มไม้เล็กๆที่สวนหย่อม ฟู่....ถ้าไม่ได้พุ่มไม้นี้เนี่ยแย่เลยนะเนี่ย...
ผมค่อยลุกขึ้นจากพุ่มไม้นั้นแล้วก็ได้เจอกันคนๆนึงเข้า
"เอ๋?สึรุกิคุงนี่นา มาอยู่อะไรตรงนี้ล่ะ?"
"คุณฮิโรยูกิ?"
สาวน้อยน่ารักผมสีชมพูและดวงตาสีชมพูจ้องมามองที่ผมแล้วก็เอียงคอถาม อืม...ถ้าเสร็จภารกิจเมื่อไหร่ย้อนกลับมาจีบเธอคนนี้ดีกว่าแฮะ(#โดนแอดไก่ตบ)
"อ่า...ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ พอดีว่าอยากมาสูดบรรกาศธรรมชาติน่ะครับ"
ข้อแก้ตัวเห่ยสิ้นดี"หรอ?แต่ว่าเหมือนเมื่อกี้ฉันเห็นว่าสึรุกิคุงลอยมาจากคฤหาสน์นะ?"
"คะ-คิดไปเองมั้งครับ ฮะๆๆๆ"
ผมหัวเราะแล้วก็รีบลุกขึ้นมายืน
"แล้ว คุณฮิโรยูกิ-"
"เรียกเรย์นะก็ได้!"
ฮิโรยูกิพูดแทรกขึ้นมา
"อ่า...คุณเรย์นะมาทำอะไรที่นี่หรอครับ?"
"เห๊ะ?ก็นะ...พอดีว่ามาหาโซระจังน่ะ แต่ว่าเธอหมกตัวอยู่แต่ในห้องฉันก็เลยมาหาดอกไม้ไปให้น่ะ!"
คุณเรย์นะพูดพร้อมกับมองหาดอกไม้ที่ตามพุ่มไม้
"ดอกไม้หรอครับ?"
"อื้อ โซระจังชอบดอกฟอร์เก็ตน่ะ!ก็เลยหามาให้น่ะนะ...แต่ว่า..."
คุณเรย์มองไปที่พุ่มไม้ที่รับผมเอาไว้ตอนตกลงมา
"มันเป็นสภาพที่ดูไม่ได้ซะแล้วอ่ะ..."
เวรเอ้ยยยยย ถึงแม้จะโชคดีที่มันมารับไว้แต่ว่าดันทำดอกไม้เละซะงั้น!
"แย่จังเลยนะ งั้น...เราลองมาหากันใหม่เถอะ?"
"หะ-หาใหม่?"
"ครับ!การทำให้สาวน้อยน่ารักต้องผิดหวังแบบนี้ไม่ใช่วิถีของพ่อบ้านเลยครับ"
อันนี้พูดมาจากใจจริงเลยไม่ได้เฟคอะไรทั้งนั้น
"งั้นก็โอเค!มาช่วยกันหากันเถอะ สึรุกิคุง!"
คุณเรย์นะจับที่แขนของผมให้ไปช่วยกันหา.........แล้วก็เจออย่างรวดเร็ว
"เย้!เจอแล้ว!"
ไวไปแล้วเฮ้ย!แต่มามองดูที่สภาพสวนเนี่ย...เหมือนถูกรื้อมาทุกซอกทุกมุมเลยแฮะ ไวมาก...
"โอ้โห!โชคดีจังเลยนะครับ ไหนๆก็หาเจอแล้วไปหาอะไรทานดีมั้ยครับ?"
ผมเอ่ยปากชวนด้วยถ้อยคำที่สุภาพ
"ดีเหมือนกันนะหิวแล้วสิ!ไปกินเค้กกัน!"
พูดไม่ทันจบผมก็โดนลากมาหยุดอยู่ตรงร้านเค้กซะแล้ว
เป็นร้านขนาดเล็กๆที่ในร้านดูเหมือนจะตกแต่งไปด้วยแมวซะส่วนใหญ่ เหมาะกับเด็กผู้หญิงจริงๆเลยนะ..
"ยินดีต้อนรับเนี้ยว~"
มีพนักงานต้อนรับใส่ชุดเมดแล้วก็มีหูกับหางแมวอยู่ด้วย...นะ..น่ารักชะมัดเลย...ผมลองจินตนาการถึงตอนที่คุณเรย์นะใส่ชุดแบบนั้นบ้าง
"สึรุกิคุง เนี้ยว~~~"
ไม่ไหวแล้วครับ ดาเมจรุนแรงยิ่งนัก
รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงที่นั่งซะแล้ว ผมมองดูคุณเรย์นะมองเมนูด้วยความใจจดใจจ่อ
"อยากกินอะไรสั่งมาได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมออกเงินให้เอง"
"เอ๋!?จะ-จริงๆนะ!"
"จริงสิครับ ผมไม่โกหกหรอก"
เอฟเฟคเสริมความหล่อคือการเสยผมพร้อมกับเก๊กหน้าหล่อ
"งั้นขอเค้กทุกแบบเลยแล้วกันนะ!"
หลังจากได้ยินคำนี้ผมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง...อะ-อะไรนะ...
"ทะ-ทุกแบบเลยหรอครับ!?"
"แน่นอนสิ!ก็สึรุกิคุงบอกว่าอยากกินอะไรก็ให้เลือกเลยนี่นา..?"
อ่า...ต้องทำใจสินะ..คิดซะว่าสาวน้อยกำลังโตต้องกินเยอะๆ.................นี่มันเยอะป๊ายยยยยยยย เค้กที่เพิ่งจะเอามาวางถูกเขมือบไปอย่างรวดเร็วเพียงพริบตาเดียวและไม่ทันทีก็หมดรายการที่สั่ง
"อ๊า~~~~ยังไม่ค่อยอิ่มเลย"
คุณเรย์นะเช็ดปากแบบผู้ดีแล้วก็ทิ้งให้ผมติดอยู่ในภวังค์ใบเสร็จรายการอาหารที่คิดราคามาซะเพียงหูฉี่
อา....ลาก่อนเงินทั้งหมดของฉัน.....
"วันนี้สนุกมากๆเลยล่ะ!ไว้มาเล่นกันอีกนะสึรุกิคุง!"
หลังจากแยกกันตรงหน้าร้านเค้ก คุณเรย์นะก็โบกมือให้แล้วก็วิ่งเข้าไปแวะในร้านตุ๊กตา
มีเจ้าสาวกินเก่งแบบนี้มีหวังตายแน่ๆเลยแฮะ....ผมเดินทำหน้าสิ้นหวังกลับเข้าคฤหาสน์พลางล้วงกระเป๋าไปด้วย บ๋อแบ๋...แต่จู่ๆก็มีอะไรหล่นลงมา....ดอกฟอร์เก็ต?จริงสิ ต้องเอาไปให้ยัยคุณหนูนั่นสินะ
ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไปก็ไปเจอคุณคารัวส์ใส่ชุดเตรียมตัวไปเที่ยวด้วยกางเกงขาสั้นกับเสิ้ออะโลฮ่า ซึ่งดูๆแล้วไม่เข้ากับใบหน้าหล่อๆของเค้าเอาซะเลย
"อ้าว?สึรุกิคุงนี่ไปไหนมาล่ะ ดูหมดสภาพเชียว?"
"อ่า...นิดหน่อยครับ กำลังจะไปพักผ่อนแล้วสินะครับ?"
"ใช่แล้วล่ะ ตอนฉันไม่อยู่ทำหน้าที่แทนฉันให้ดีๆนะ ขอบอกว่าดูแลคุณหนูน่ะยากสุดๆเลยล่ะ"
พูดจบคุณคารัวส์ก็เดินออกไป ผมทำได้แค่โบกมือให้เค้า ลำบากสินะ....
ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของโซระแล้วก็เคาะประตู
"มาแล้วๆ~~~"
ทันทีที่ประตูเปิดออกผมก็เห็นอะไรที่มันเป็นสิ่งบำรุงสายตาอย่างมาก....
"เอ๋!!!?คะ-คะ-เคียวสึเกะ!!"
โซระที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียวหน้าแดงฉ่าพร้อมกับปิดหน้าตัวเองไว้
"อ่ะ.ขะ-ขอโทษที่จู่ๆก็มานะ คือว่า...."
ผมเอาหันหลังให้ประตูแล้วก็ยื่นดอกฟอร์เก็ตให้
"ได้ยินมาว่าเธอชอบดอกฟอร์เก็ตฉันก็เลยหามาให้น่ะ...."
"เพื่อนของเธอเป็นห่วงเธอนะ ออกมาจากห้องบ้างก็ได้..."
ผมกำลังจะเดินออกไปจากประตูก็รู้สึกเหมือนโดนดึงเสื้อเอาไว้
"ขะ..ขอบคุณนะ..."
เป็นคำที่ผมพึ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรก ดูๆไปก็เป็นคนที่ปกติกลับเค้าเหมือนกันนี่...
"หึ..ยัยเพี้ยนเอ้ย..."
ผมค่อยๆปิดประตูแล้วก็เดินออกมา
แต่จู่ๆ....ผมก็ดันรู้สึกใจหายแปลกๆซะงั้น...
...................................................
เก๊ามาอัพแล้ววววววว เก๊าขอโต๊ดดดดด; w ; แอดไก่ขอโทษนักอ่านทุกคนจริงๆน้าาา พอดีว่าลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลยอ่ะ อ้อ!ลืมไปแอดไก่มีนิยายเรื่องแล้วนะเอ้อ!ชื่อเรื่องว่า
[TsurugixSora]ถึงแม้ว่าเธอจะเพี้ยนฉันก็รักอยู่ดี #ขี้เกียจทำแบนเนอร์คร่ะ ติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะ!ถึงจะอัพช้าหน่อยก็เหอะ
ความคิดเห็น