คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 ความสัมพันธ์แรกของพวกเรา
ยามสายของวันหนึ่งแสงแดดสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ ฉันนอนคลุมโปงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง แม้จะมีคนมาเรียกซักเท่าไหร่ฉันก็ไม่ยอมลุก เอาแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ฉันเป็นอะไรเนี่ย?ทำไมใจมันเต้นตุ้มๆต่อมๆแบบนี้นะ?ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย ภาพของเขาคนนั้นผุดขึ้นมาในหัวของฉัน สึรุกิ เคียวสึเกะ เด็กหนุ่มที่ช่วยฉันไว้เมื่อวาน ทำไมเค้าถึงช่วยฉันล่ะ? ฉันกอดหมอนข้างแล้วพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งที่เป็นด้านประตู มีกระดาษแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่งวางเอาไว้ตรงช่องประตูด้านล่าง ฉันเดินไปหยิบมันขึ้นมาแล้วก็อ่านข้อความในกระดาษนั้น
"โซระ ฉันกับฮิโรยูกิจะไปบ้านพักตากอากาศนะ อยู่คนเดียวระวังตัวด้วยล่ะฉันสัมผัสได้ถึงอันตรายที่อยู่รอบๆตัวเธอ ที่สำคัญห้ามไปไหนมาไหนกับคนแปลกหน้านะ เคอิจิวะ ซายากะ"
ฉัน อ่านข้อความที่คุณซายากะเขียนสั่งมาเหมือนคุณแม่ อันตรายงั้นหรอ?จะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันนะ.....ฉันนึกถึงสึรุกิ เคียวสึเกะอีกครั้ง
"อ๋าาาาาาา ฉันไปนึกถึงเค้าทำไมเล่า!บะ-บ้าที่สุดเลย!"
ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องอาบน้ำด้วยสภาพเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียวทันที
::Tsurugi::
เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นมานับไม่ถ้วนผมเลือกที่จะไม่รับมัน เพราะคนที่โทรมานั้นผมไม่อยากจะคุยกับเธอในตอนนี้
[ชาร์ล็อต รูเนอร์] ชื่อของเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามาหาผมเป็นสิบๆสาย สาเหตุที่โทรมาก็คงจะเป็นให้ฝากซื้อของหรืออะไรแน่ๆ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็จัดการปิดมันซะ เสียงเงียบลงค่อยสงบหน่อย ผมนั่งลงบนม้านั่งยาวในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง บรรยากาศในสนามเงียบเชียบไม่มีคนอยู่เลยราวกับเป็นป่าช้า เท่าที่พอจำได้ตอนเด็กๆผมเคยมาเล่นฟุตบอลกับพี่นี่นะ......ผมนึกถึงภาพใน อดีต.......ภาพที่พี่เล่นฟุตบอลด้วย.....ภาพที่เราหัวเราะด้วยกัน......ภาพที่พี่ต้องบาดเจ็บ ผมรีบส่ายหน้าให้ความคิดพวกนั้นหายไป ตอนนี้ผมทำงานให้กับฟิฟต์เซ็กเตอร์แล้ว ผมไม่อยากจะไปคิดเรื่องพวกนั้น อีก....ผมต้องทำเพื่อพี่เท่านั้น......ผมนอนลงบนม้านั่งแล้วก็หยิบหนังสือนิยายแนวสอบสวนขึ้นมาอ่าน จริงๆก็ไม่ได้ชอบอ่านนิยายนักหรอกนะแต่เพราะพี่เอามาให้หรอก......หลังจากที่อ่านไปได้ไม่กี่บทผมก็นอนหลับไปโดยที่เอาหนังสือปิดหน้าไว้.........
::Sora::
"เอาล่ะ!ถึงแล้ว!"
ฉัน เดินลากสังขารมาถึงสวนสาธารณะมิซากิที่เงียบเชียบไม่มีคนอยู่เลย สาเหตุที่ต้องลากสังขารมาถึงที่นี่ก็เพราะจะมาซ้อมฟุตบอลนั่นเอง ถึงฉันจะไม่มีทีมให้เข้าก็เถอะ....แต่ฉันก็ยังอยากจะรักษาตำแหน่งอันดับที่ 5ของโลกกับฉายา"เจ้าหญิงลำแสง"เอาไว้เหมือนกัน ถึงไอ้ฉายาบ้าๆนั่นมันจะประหลาดก็เถอะ.....(- __ - ;)
ฉันหยิบลูก ฟุตบอลออกมาจากกระเป๋าลายแมวน้อยของฉัน ฉันเป็นคนที่คลั่งแมวมากถึงกับเข้าเส้นเลือด ของสะสมเกี่ยวกับแมวมีเต็ม ที่บ้านก็เลี้ยงแมวไว้หนึ่งตัวเป็นแมวเปอร์เซียขนปุกปุยชื่อว่าแคทเธอรีน มันเป็นแมวที่คุณหนูมากฉันต้องจัดหาอะไรมาให้มันทุกอย่างเลยที่สำคัญมันเป็น แมวที่ขี้เกียจมาก(= =) ฉันเอาลูกบอลมาเดาะเล่น เริ่มจากการเดาะด้วยหัวก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนรูปแบบการเดาะ เอาจริงๆถ้าฉันเดาะอยู่ที่ๆมีคนล่ะก็ป่านนี้คงโดนมุงไปแล้ว และเหตุการณ์ชี้ช้ำกะหล่ำปลีเกิดขึ้นอีกรอบ เมื่อลูกบอลที่ฉันเดาะอยู่มันดันหายไปกลับกระเด็นไปโดนหน้าคนๆหนึ่งที่ นอนอยู่ซะงั้น เอ๊ะ ฉันนึกว่าจะไม่มีคนแฮะ (= __ =;)
"ขะ..ขอโทษค่ะ!เป็นอะไรรึเปล่าคะ!"
ฉันวิ่งเข้าไปเก็บลูกบอลพร้อมกับไปดูอาการของเค้าคนนั้นด้วย
"ระวังหน่อยสิ....."
เค้า เอาหนังสือนิยายเล่มบางๆออกจากหน้าแล้วก็ถือลูกบอลของฉันเอาไว้ด้วย ดวงตาสีเหลืองส้ม ผมตั้งสีน้ำเงินเข้ม กับไอ้จอนม้วนๆนี่มัน.......
"นะ..นายคนเมื่อวานนี่นา!"
ฉันตกใจแล้วก็ชี้หน้าเค้า เค้าก็ตกใจเหมือนกันแต่ไม่ได้ตกใจจนเว่อร์แบบฉันนะ
"เธอคนเมื่อวานนี่?มาทำอะไรที่นี่ล่ะ อีกอย่างทำฉันซะเจ็บแสบเลย..."
เมื่อมองไปที่บริเวณหน้าผากของเค้าก็เห็นว่าตรงนั้นมีรอยการกระแทกอย่างรุนแรงอยู่เลยเป็นรอยช้ำๆ
"อ๊ะ!ขะ..ขอโทษนะ!ดะ...เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้!"
ฉัน รีบหาอุปกรณ์ทำแผลในกระเป๋าเสื้อนักเรียน ถ้าถามว่าฉันทำไมใส่ชุดนักเรียนในวันหยุดก็เพราะว่าชุดที่บ้านมันมีแต่ เว่อร์ๆอ่ะสิ ฟูๆพองๆฉันไม่กล้าใส่มา เลยเอาชุดนักเรียนนั่นแหละถึงกระโปรงจะสั้นไปหน่อยแต่ไม่มีอะไรน่าห่วงเพราะ ฉันใส่กางเกงรัดรูปเอาไว้ด้วย ปลอดภัยจากคนโรคจิตแน่ๆ
"ไม่ต้อง...."
สึรุกิ เคียวสึเกะ ยกมือขึ้นมาห้ามฉันไว้
"ทำไมล่ะ!ก็บาดเจ็บไม่ใช่หรอ!"
ฉันเถียงกลับไปแล้วเค้าก็ทำหน้าเหนื่อยๆ
"ไม่เจ็บมากหรอก....แล้วเธอล่ะ?เมื่อวานหัวแตกไม่ใช่รึไง?"
จริงด้วยแฮะเมื่อวานฉันหัวแตกนี่นา....ฉันจับตรงที่เป็นแผลแต่ทำแผลไว้เรียบร้อยแล้วพร้อมกับพูดออกมา
"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ เจ็บนิดๆหน่อยเอง"
เมื่อเค้าได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วก็เดินหนีออกไปจากตรงนั้น
"งั้นก็ดีแล้ว...."
ได้ยินแบบนั้นฉันก็รู้สึกตงิดๆ คนอะไร๊พูดแค่คำสองคำแล้วก็จากไป
"อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยยย"
ฉันกระโดดรัดเอวเค้าเอาไว้แน่นจนเค้าแถบเซ
"อย่ามาเกาะนะเฟ้ย!?ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย!"
เค้าพยายามแกะมือฉันออกแต่ไม่มีทางหรอก ฉันเกาะหนึบเป็นตุ๊กแกแถมยังแรงควายอีก(- ^ -)
"อยู่ซ้อมกับฉันหน่อยสิ! สึรุกิ เคียวสึเกะ!"
"ไม่ต้องเรียกซะเต็มชื่อแบบนั้นก็ได้..."
"เอ๋?งั้นโอเค!เคียวสึเกะ!"
"ไม่ได้บอกให้เรียกซะสนิทแบบนี้เฟ้ย!"
"ไม่ได้หรอ?"
ฉันเอียงคอสี่สิบห้าองศาแล้วกระพริบตาปริบๆ เคียวสึเกะหันมามองแล้วก็ทำหน้าแบบช่วยไม่ได้
"ก็ได้ๆ....จะเรียกอะไรก็เชิญ แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยฉันยัยคุณหนู...."
โอ๊ะ ลืมปล่อยเลยแฮะเล่นกอดซะแน่นเลยคนปกติต้องตายไปแล้วแน่ๆถึกจริงๆ ฉันปล่อยมือออกแล้วก็ทำมือโอเค
"มิสสึ!"
เคียวสึเกะทำหน้างงแล้วก็ถามฉันมา
"ทำบ้าอะไร....."
"ก็ทำความรู้จักสไตล์โซระยังไงล่ะ!"
"พิลึกชะมัด..."
เคียวสึเกะก้มหน้ามองไปที่กระเป๋ากระโปรงของฉันที่มีตุ๊กตาแมวเนโกโร่มิกิตัวเล็กๆใส่เอาไว้อยู่
"นี่มันอะไร?"
เคียวสึเกะหยิบมันออกมาจากกระเป๋าโดยที่ฉันไม่ทันรู้ตัว
"อ๋า!เอาคืนมานะ!"
ฉันกำลังจะเอามันคืนแต่เคียวสึเกะก็ชูมันขึ้นข้างบนแล้วก็เหยียดแขนตรงๆ
"แน่จริงก็เอาคืนให้ได้สิ"
"แง่ะ"
แกล้งกันชัดๆเลยอ่ะ รู้ก็รู้ว่าฉันตัวแต่กระจึ๊งนึงยังจะแกล้งกันอีกนะ พ่อคนตัวสูง ; A ;
"เอาม๊าาาาาา!"
ฉันพยายามเขย่งสุดชีวิตแต่ก็ไม่ถึงซักที คนอะไรสูงชะมัดฉันสูงแค่142เองนะ; ^ ;
"เอาคืนให้ได้สิ แต่ตัวแค่นี้จะไปทำอะไรได้นะ...ยัยเปี๊ยก.."
ฮึ่ยยยย อย่ามาเรียกฉันว่ายัยเปี๊ยกนะ!ฉันจะทำให้เห็นว่าคนเตี้ยๆแบบฉันก็ทำอะไรเหมือนกัน
"ย่าาาาาา!"
ฉันกระโดดขึ้นไปอย่างสูงจนหมอนั่นอ้าปากเหวอหน่อยๆ
"ได้แล้ว!"
ฉันรู้สึกเหมือนจะจับอะไรได้แต่ว่ามันสูงๆแฮะ.......ว๊ากกกกกก ทำไมมันสูงแบบนี้เล่า! ฉันห้อยต่องแต่งอยู่บนกิ่งไม้ สงสัยจะกระโดดสูงไปหน่อยแฮะ แงงงงง กลัวความสูงอ่ะ ; A ;
"งะ..แง้ว!ทำไมฉันมาอยู่ตรงนี้ได้เล่า!"
ฉันเกาะกิ่งไม้นั้นแน่นสุดชีพคราวนี้แหละที่รู้สึกว่าเกิดมาตัวเบาก็ดีแบบนี้เอง.....จากนั้นเหมือนพระเจ้าดลใจ มีลมพัดมาเบาๆตรงที่ฉันเกาะกิ่งไม้อยู่ กระโปรงฉันแทบจะเปิดออกเลยแต่ดีนะใส่กางเกงรัดรูปเอาไว้ ; w ;
“ชะ...ช่วยด้วยยยยยยย”
ถึงฉันจะถึกแล้วก็แรงควายแค่ไหนก็เถอะ แต่ว่าฉันก็มีจุดอ่อนนะ...กลัวความสูงไง......ตอนเด็กๆฉันเคยปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อที่จะไปช่วยแมวตัวหนึ่งแต่พอขึ้นไปบนต้นไม้ปุ๊ปฉันก็จิตอ่อนทันทีเลย...แล้วจากนั้นก็..เอ...จำไม่ได้แฮะ
“กระโดดลงมาเลย!”
ห๊ะ.......... ฉันถึงกับสตั้น
“กะ-กะ-กระโดดเนี่ยนะ!?ฉันจะไม่คอหักตายเอาหรอ; A ; “
“เอาน่า....เดี๋ยวฉันจะรับให้...”
สายตาของเขาที่มองฉันมานั้นดูไว้ใจได้ แต่ฉันก็จะไม่ยอมกระโดด.....
“ทำใจแปป!”
ฉันตะโกนลงไปแต่แล้วเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตฉันก็เกิดขึ้น กิ่งไม้ที่ฉันเกาะอยู่นั้นหักดังกร๊อบ!แล้วก็พาร่างของฉันร่วงลงสู่ด้านล่าง
“ไม่น้าาาาาา!!”
ฉันหลับตาปี๋แล้วก็สั่นด้วยความกลัว ฮือ....พ่อจ๋าหนูจะไปอยู่กับแม่แล้วนะ ฝากความคิดถึงไปให้พี่ๆด้วยแล้วก็พ่ออย่าลืมเอาอาหารมาเซ่นไหว้ฉันนะT w T เปลืกตาของฉันทาบสนิทไม่ได้เสียงอะไรเลยรู้สึกแค่ว่ามีอะไรมาสัมผัสตัวฉัน
“ฟู่ว......เฉียดเส้นยาแดงผ่าแปดเลยแฮะ....”
เคียวสึเกะอุ้มฉันไว้ในท่าอุ้มเจ้าหญิง ถึงฉันจะหลับตาอยู่ก็รู้สึกอยู่ดี
“เอาล่ะปลอดภัยแล้ว ลืมตาได้แล้วน่า...”
“อ๋าาาาาาาาาา คุณแม่คะ!อย่าเพิ่ง!หนูจะกินพาสต้าก่อนนนนนนน”
ฉันยังคงเก๊กแล้วก็เห็นภาพหลอนในหัว แม่คะ!ให้หนูกินก่อนนนนน
“ยัยเพี้ยน....”
สองคำ เจ็บมาก มันเจ็บ จุงเบย (?).....เอ้ยฉันคิดอะไรเนี่ย
“อย่ามาเรียกฉันว่าเพี้ยนนะ!”
ฉันพยายามดิ้นซะสุดชีวิตแต่แล้วก็ดันมาหมดแรงซะก่อน
“เฮ้ยๆอย่าดิ้นซิ!?อ้าวเฮ้ย!?สลบไปซะแล้ว”
ฉันไม่รู้สึกตัวเลย.....เปลือกตาค่อยๆทาบกันแล้วสติของฉันก็ขาวโพลนไปหมด......
::Tsurugi::
“ให้ตายเถอะ......”
ผมแบกยัยคุณหนูนั่นขึ้นหลังมา ให้ตายสิ....ทำอะไรพิลึกๆอยู่เรื่อย....ยัยนั่นหลับน้ำลายยืดลงมาที่เสื้อของผม นี่ฉันเพิ่งจะซักมาดีๆนะ!?
“อา.....อิ่มแล้วค่า~ “
ยัยนั่นละเมอพร้อมกับขยับมือไปมาเบาๆ....ยัยนี่อยู่ม.ต้นเนี่ยเรอะ...นิสัยอย่างกับเด็กประถมต้นเลย ผมเดินเข้าไปในบ้านปูนที่มีสองชั้นบ้านผมเองแหละ......ไม่อยากจะไปไกลซักเท่าไหร่พอดีบ้านมันอยู่ใกล้ๆสวนสาธารณะ จะไปส่งยัยนี่ที่บ้านก็ไม่กล้า โดนยัยCIAนั่นเจาะหัวแน่...... ผมเปิดประตูห้องนั่งเล่นแล้วก็วางยัยนี่ลงบนโซฟา เธอยังหลับสนิทไม่มีวี่แววจะตื่นเลยสงสัยจะเล่นจนเหนื่อยล่ะมั้ง......
“เอาล่ะ......มีอะไรกินนะ.....”
ผมเปิดตู้เย็นแล้วก็มองดูในช่องแช่แข็ง........อืม....พาสต้าของร้านสะดวกซื้อนี่นา.....ซื้อมาตั้งนานแล้วไม่ได้กินซักทีแฮะ...
ผมหยิบเอากล่องพาสต้าเย็นๆนั่นออกมาแล้วก็ไปเอาใส่ไมโครเวฟ......5 นาทีสินะ........ผมเปิดทีวีไปที่ช่องการถ่ายทอดสดกีฬา วันนี้มีฟุตบอลสินะ.......นักเตะหมายเลข10ส่งบอลไปให้หมายเลข4แล้วหมายเลข4ก็ทำประตูได้ สุดยอดจริงๆเลย....เป็นการส่งลูกที่ดีมากสมบูรณ์แบบเลย เสียงของไมโครเวฟดังขึ้นดังติ๊ง!ยัยคุณหนูที่นอนอยู่เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาทันที
“ฉันได้รับสัญญาณของกินจากตรงนั้นล่ะ!”
ปอยผมงี่เง่าของเธอเด้งขึ้นมาจากหัวแล้วมันก็ส่ายไปส่ายมา ยัยนี่มีปอยผมงี่เง่าด้วยงั้นหรอ?
“สายันห์สวัสดิ์....”
ผมพูดกับเธอแล้วเธอก็มองซ้ายมองขวาพร้อมกับมองไปนอกหน้าต่าง
“ที่ไหนอ่ะ?”
เสียงของเธอดูติ๊งต๊องมาก....บวกกับสีหน้าเอ๋อๆนั่นด้วยยิ่งดูเพี้ยนเข้าไปใหญ่
“บ้านฉันเอง....”
พูดจบไม่ทันไรเธอก็รีบวิ่งไปที่ไมโครเวฟของผมทันที
“พะ..พาสต้า...พาสต้าแหละ!”
ยัยนั่นมองพาสต้าในไมโครเวฟด้วยสายตาอันเป็นประกายกับปากที่มีน้ำลายสอหน่อยๆ นี่ไม่สงสัยอะไรเลยรึไง...
“เคียวสึเกะ!จะกินอ่ะ!”
ยัยนั่นชี้พาสต้าที่อยู่ในไมโครเวฟแล้วก็กระโดดเหยงๆ
“โอเคๆ.....”
ผมใส่ถุงมือกันร้อนแล้วก็หยิบเอาพาสต้าออกมา
“โหวววว!นะ...น่ากินสุดๆเลย!”
“กินช้าๆล่ะ...มันร้อนอยู่นะ”
ยัยนั่นพยักหน้าแล้วก็ถือช้อนกับส้อมเอาไว้
“ทานล่ะนะคะ~~!”
แค่เพียงพริบตา พาสต้าร้อนๆนั่นก็หมดไปอย่างรวดเร็ว
“ไวเกินไปแล้ว!?”
“อิ่มจัง~~”
ยัยนั่นทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วก็ตบท้องตัวเองเบาๆสื่อให้เห็นว่าอิ่มแล้ว
“นี่เธอเป็นมนุษย์ทำลายล้างสินะ....”
ผมหยิบเอากล่องพาสต้าเปล่าๆไปทิ้งลงถังขยะ แล้วจู่ๆยัยนั่นก็ร้องขึ้นมา
“อ๋า!!!”
“มีอะไร!?”
“กะ..กี่โมงแล้ว!?”
ผมหันหน้าไปมองดูที่นาฬิกา
“อืม....เกือบจะหกโมงเย็นแล้วล่ะ...”
ยัยนั่นหน้าซีดหน่อยๆ
“ยะ...แย่ล่ะสิ ต้องรีบกลับแล้ว”
ยัยนั่นถือลูกฟุตบอลเอาไว้แล้วก็รีบเปิดประตูห้องเตรียมจะออกไป
“กลับถูกแน่นะ?”
ผมถามอย่างอดห่วงไม่ได้
“อื้อ!”
ประตูได้ถูกปิดลงพร้อมกับเสียงที่เงียบไป ผมเปิดหน้าต่างออกไปดูก็เห็นว่ายัยนั่นโบกมือให้อยู่ ผมมองยัยนั่นอยู่ซักพักแล้วยัยนั่นก็เดินหายไป
“จริงด้วยสิ.....”
ผมค้นกระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์ปิดเอาไว้ตั้งหลายชั่วโมงเลยไม่รู้ว่ายัยนั่นจะโกรธรึเปล่าแฮะ............อย่างที่คิด......20สายที่ไม่ได้รับแค่กลับผิดคาดนิดหน่อยที่คนโทรไม่ใช่ยัยนั่น.....[หัวหน้า]
ชิบละ!ผมรีบโทรกลับไปหาหัวหน้าทันที แย่ละ...แย่แน่ๆ....ผมรอสายอยู่ซักสองสามนาทีแล้วก็ได้ยินเสียงทุ้มๆดังขึ้น
“ว่าไง?ทำไมแกถึงปิดโทรศัพท์”
เสียงนั้นดูต่างจากเดิมหน่อยเพราะดูเหมือนว่าจะมีความโกรธเกรี้ยวซ่อนเอาไว้ด้วย
“ขอโทษนะครับ....พอดีผมได้รับโทรศัพท์โรคจิตมาหลายครั้งเลยน่ะครับ ก็เลยปิดเครื่อง”
ผมแถไปแบบสิ้นคิด
“อ้อ งั้นหรอ....ว่าไงล่ะ?งานเป็นไปได้ด้วยดีมั้ย?”
“งาน?”
งาน....งาน....งาน.....งาน.....งาน!!!!! ซวยซ้ำซวยซ้อน ดันลืมงานของตัวเองไปซะได้!อุตส่าห์มีโอกาสแล้วแท้ๆ
“คะ-คือว่า..!”
“เอาเถอะๆ...พลาดอีกล่ะสิท่า...”
“อะ....ครับ....”
“เฮ้อ....”
หัวหน้าถอนหายใจ
“คราวหลังอย่าพลาดแบบนี้อีกนะ รู้มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของนาย?”
หลังจากพูดจบหัวหน้าก็วางสายไปทันที ชิ.....ยัยคุณหนูนั่น....ความเพี้ยนของเธอทำให้ฉันปั่นป่วนไปหมดเลย!!?ยัยเพี้ยนเอ้ย!!
……………………………………….
เย้!แอดไก่มาอัพแล้วค่า ; A ; รู้สึกว่าช่วงนี้เน็ตกากมากมายว่าจะอัพตั้งนานแล้วเน็ตดันหลุดอีก fuuuuuuuuuu ยังไงซะก็ขอให้ติดตามเรื่องนี้กันไปนานๆนะคะ ส๊า~~~ถุ๊!
ความคิดเห็น