คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 ll ตูดขาด!
ผมว่า...ผมกำลังจะเป็นบ้า ทุกครั้งที่มนุษย์หน้าเป็ดมันจ้องหน้าผมถึงจะไม่ได้คุยกันทุกวัน วันละประโยคก็ตามทีแต่ผมก็รับรู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น อะไรมากกว่านั้นที่ทำให้ความสัมพันธ์เปลี่ยนไป อะไรมากกว่านั้น...
“วงเวียน...”
ผมสะดุ้งเฮือกทันทีหลังจากที่คิดอะไรเพลินๆอยู่คนเดียว ก่อนที่จะหันไปทางต้นตอของเสียงแล้วมันก็ปรากฎใบหน้าใสๆที่ผมรู้จักมันดี
“มีอะไรคัตเตอร์ =_=”
ผมถามก่อนจะจ้องหน้าเพื่อนสนิทตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายแน่ล่ะตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในระหว่างทางกลับบ้านแล้วมันดันหันมาจ้องหน้าพร้อมกับสายตาเว้าวอนอย่างกับลูกหมาแบบนั้น เป็นใครก็อดสงสัยไม่ได้
“คือว่านะ...กูคิดว่ากู...”
=___= ดู๊ดูมันยังพยายามอ้ำอึ้งต่อไป
“มีอะไรก็พูดมาสิวะ!”
ผมถามอย่างคาดคั้นพร้อมกับเดินก้าวเท้าเข้าไปใกล้มันอีก
“กูชอบผู้ชาย! TTOTT”
“เฮ้ย~!! =[ ]=”
จากที่เดินใกล้จะประชิดตัวมันผมรีบถอยกรูดออกมาตั้งหลักทันที! เฮ้ย...เฮ้ย...! พูดไม่ออก
“มึงอย่ามาล้อกูเล่นนะ! นี่กูอยู่กับมึงสองคนนะเว้ย!”
“กูรู้...กูไม่พิสวาทมึงหรอก = =;”
“แล้วอะไรของมึงตอบกูบ้างเหอะมึงบ้ารึไง หรือมึงล้อกูเล่น”
“กูไม่ได้ล้อมึงเล่นกูว่ากูชอบผู้ชายแค่คนเดียว แค่คนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละ TT__TT”
ผมถอนหายใจเฮือกโตเพราะว่าสายตาของไอ้เพื่อนตัวดีมันไม่ได้ล้อเล่นเลยแถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซะด้วยซ้ำ
ผมเลยได้แต่ยืนจ้องหน้ามันนิ่งแล้วตัดสินใจเดินนำมันไป
“มึงว่ากูจะทำยังไงดี T^T”
“...”
ผมเงียบแทนคำตอบเอาล่ะผมจะไม่ขอยุ่งเรื่องพวกนี้เด็ดขาดก็ไม่ได้เชิงรังเกียจอะไรหรอกนะแต่ว่าผมไม่รู้วิธี
“เฮ้ยวงเวียนช่วยกูก่อน”
“...” กูไม่อยากช่วยมึงหรอก
“มึงจะไม่พูดใช่มั้ย!”
“...” เออกูจะไม่พูด
“กูชอบคนที่เค้ามีเจ้าของแล้ว TT^TT”
“เฮ้ย =[ ]=!”
คราวนี้เป็นอีกรอบที่ผมหยุดชะงัก
“ทำไมมึงสร้างแต่ปัญหาว่ะเคลียร์เองเลยเหอะมึงกูไม่ยุ่งแล้ว!”
ผมออกตัววิ่งหนีออกมาจากบริเวณนั้นให้เป็นตายยังไงผมก็ไม่ขอไปยุ่งกับเรื่องพันธ์นั้นแน่ๆ ไม่มีทางคนอย่างผมน่ะไม่ตกหลุมรักผู้ชายหรอก! ตอนนี้ผมวิ่งพ้นไอ้คัตเตอร์มาพอสมควรแล้วดีนะที่บ้านผมกับมันอยู่คนละทางเป็นการเดินกลับบ้านที่ทรหดมากสำหรับช่วงเวลา 3 ปีที่ผมเดินกลับบ้านพร้อมมัน = =;;
“เฮ้อ~! สร้างแต่ปัญหาจริงไอ้เวรนี่”
ผมถอนหายใจอีกแล้วให้ตายสิถ้ามันหยุดสร้างปัญหาก็จะดียังเหลือตัวดีอีกตัวไอ้ชื่อเครื่องเขียน = = ผมกระชับสายเป้ที่สะพายไว้อยู่ก่อนที่จะเดินไปถามถนนเพื่อกลับบ้าน ตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มจะสลัวๆแล้วแน่ล่ะมันตั้ง 5 โมงเย็นแล้วนี่นา
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
ผมหันไปตามเสียงที่เหมือนอะไรตกมันจะไม่น่าแปลกใจเลยถ้าบังเอิญกระเป๋าผมก็เหมือนเบาขึ้น
“อ้าวเวร! กระเป๋าตูดขาด! =[ ]=”
ผมรีบกุลีกุจอนั่งลงเก็บหนังสือและเครื่องเขียนอีกมากมายโอ้ไม่นะยางลบอย่างดีที่กูเก็บได้ TTOTT แหม! ถ้าหายไปล่ะก็ซวยเลยอุตสาห์เก็บได้ตอนเดินไปเข้าห้องน้ำยางลบอย่างดีซะด้วย แถมยังมีดินสอสองบีที่ไส้โคตรๆจะดำอย่างนั้นอีกด้ามนั้นก็เก็บได้ในโรงยิม T^T หายไปเสียดายแย่เลย แล้วมันขาดได้ยังไงวะเนี่ยหรือตอนวิ่งเมื่อกี้กระเป๋ามันไปเกี่ยวอะไรเข้า
“ไอ้กระเป๋าเวรตูดขาดไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลยนะมึง! ถ้ายางลบอย่างดีกับดินสอสองบีใส่โคตรดำกูหายนะ! กูจะเปลี่ยนกระเป๋าใหม่ TOT”
ผมบ่นอยู่กับตัวเองนานสองนานแบบเสียงเบาๆถ้าดังมากก่านี้เขาจะหาว่าผมบ้าน่ะสิ = =;
“เฮ้ย! สมุดยางลบราคาถูกดินสอกดสีเขียวแล้วก็ยางลบรูปส้มอยู่ครบแล้วไอ้ยางลบอย่างดีกับสองบีโคตรดำมันหายไปไหนแล้วอ่ะ TTOTT แม่งเอ้ย! หายจริงๆด้วยนะมึงไปซื้อกระเป๋าใหม่แม่งเลยเฮงซวย! โถ! กูก็อุตสาห์รักมึงใช้มาตั้งแต่ป.6 TT^TT”
ผมพูดพร้อมกับถอดสายสะพายออกจากกระเป๋าแล้วก็ฟาดมันลงกับพื้นถ้าเอาเท้าเหยียบแล้วไม่บาปผมเหยียบไปแล้วจริงๆด้วย T^T!
“วงเวียนทำไมกลับช้า! นี่มันนั่งทุ่มนึงแล้วนะอะไรมันจะไกลปานนั้นปกติก็กลับ 5 โมงครึ่งตลอด!”
น้าน~ เสียงแม่ผมเองบ่นตั้งแต่ยินเสียงปิดประตูหน้าบ้านสามารถจริงๆว่าผมถึงบ้านแล้ว! ไม่คิดว่าเป็นคนอื่นบ้างรึไงกันนะ
“ถามแล้วไม่ตอบ!”
“แม่! กระเป๋าเวียนขาดขอซื้อใหม่นะ =_=”
“อะไร! กระเป๋าเพิ่งซื้อไม่ใช่เหรอขาดได้ยังไง!”
“เพิ่งซื้อแม่มันตั้งป.6 ตอนนี้ผมม.3แล้วแม่ไม่คิดจะให้ผมเปลี่ยนบ้างเลยเหรอ!”
“เออๆขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป แล้วไปซื้อกระเป๋าใหม่ด้วยล่ะ =_=*”
ผมยิ้มกว้างก่อนที่จะเดินไปหอมแก้มแม่ฟอดนึง ฮ้า~ แม่ผมก็เป็นงี้ล่ะถึงปากจะร้ายแต่ก็ใจดีหรืออาจจะเป็นเพราะไม่อยากจะเถียงผมกันแน่นะ ผมเปลี่ยนชุดอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังเดินออกจากบ้านไปที่ร้านอาแปะขายของราคาถูก ประหยัดได้คนเราควรจะประหยัดแล้วพวกกระเป๋าพวกเนี่ยมันทนทานดี มันก็ยังดีกว่าประเป๋าลายหมีพูห์สีเหลืองอ่อยของผมอันเก่าก็แล้วกัน = =;
“แปะมีกระเป๋าขายป่ะ”
ผมยื่นหน้าเข้าไปถามอาแปะที่กำลังนั่งดูทีวีอย่างสนุกสนานยิ้มหราโชว์ฟันปลอมที่ข้างๆมีขวดไวตามิลล์อยู่ ลุคนี้ผมเห็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ
“เหวย! อาวงเวียนร้านอั๊วมันขายของชำจะไปมีกระเป๋าขายได้ยังงาย~”
อาแปะลุกขึ้นแล้วทำหน้าเลิ่กลั่กทันที ก่อนจะรีบเดินจ้ำๆมาหาผมโดยไม่สนใจทีวี
“อย่าโกหกแปะผมรู้ว่ามี =_=”
“ย้าห์~ ลื้ออย่าเซ้าซี้น่า!”
“=___= ผมจะไปบอกป้าอ้วนร้านขายข้าวแกงว่าแปะใส่ฟันปลอม!”
“ไอ๊หยา!! TTOTT ลื้ออย่าไปบอกเค้าง้านซี่~”
คราวนี้เป็นทีที่อาแปะสะดุ้งโหยงเพราะตลอดที่ผมจำความได้แป๊ะก็ให้ผมไปส่งนมบ้าง ขนมบ้างให้ป้าอ้วนได้ทุกวี่วัน จนผมโตขนาดนี้ยังไม่เลิกเลย =_=
“บอกมาเร็วกระเป๋า!”
“อาวงเวียนลื้อเนี่ยยิ่งโตยิ่งดุนา T.T”
“แปะ...”
“ก็ล่ายๆ แหมลื้องี้ทุกทีสิน่าอยู่ช้านบง -_-*”
“หู้ว~ มีสีให้เลือกปะ!”
ผมต่อรองอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับเตรียมก้าวเท้าเข้าไปในร้าน
“เฮ้อ! เป็งพ่อลื้อคงหนักหัวจายมีลูกแบบลื้อเนี่ย เออๆ! สี ขาว ชมพู มีให้ลื้อหมดและน่า!”
ผมยิ้มร่าอีกครั้งก่อนที่จะเดินตามอาแปะไปชั้นบนที่เป็นห้องนอน แล้วก็ห้องเก็บของ =..= หุๆ~ จะว่าไปแปะนี่เป็นพี่ของพ่อไอ้หน้าเป็ดนั่นสินะที่ว่าชอบเก๊กหล่อกีฬาก็เก่งเรียนก็เก่งแต่ไม่ชอบเรียน สาวๆงี้กรี๊ดกันนักเชียวล่ะ
“ปายๆขึ้งไปเลยกระเป๋าอยู่ข้างในห้องอาโกรง”
ผมมองไปรอบๆอีกครั้ง...เหม็น =w= เหม็นอับอย่างรุนแรงแถมพวกฝาผนังก็มีแต่พวกรูปวาดขีดๆเขียนๆที่ดูยังไงก็รู้ว่าฝีมือเด็กอนุบาลชัดๆ
“อาโกรง! อาโกรง! พาเพื่อนลื้อไปดูกระเป๋านักเรียนที!”
“โหยแปะ! ผมดูทีวีอยู่”
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของลุงกับหลานดังขึ้นเป็นระลอกๆ โถ...ไอ้หน้าเป็ดติดทีวี = =
“อั๊วบอกให้ลื้อออกมา! หรือจาอดดูทีวีทั้งปีล่ะห๊า!”
ตึง!
เสียงเปิดประตูอย่างแรงออกมาจนบานประตูแทบตีหน้าแปะ =_=; ผมยืนตะลึงกับไอ้หน้าเป็ดที่ใส่เสื้อยืดสีเทาพร้อมกับกางเกงขา 3 ส่วนสีดำเดินออกมาแบบอารมณ์ไม่ดี
“เอาอะไร =_=”
“กระ...กระเป๋า = =;”
ยิ่งมาจ้องหน้าไอ้นี่ทั้งๆที่ปกติไม่เคย เพราะผมหมกตัวแต่กับพวกชื่อเครื่องเขียนตลอดมาเห้นเข้าจริง เออว่ะเฮ้ยไอ้นี่มันหล่อแถมยังเท่อิจฉา =^=!
“อาโกรง~ ฝากหยิบไวตามิลล์ข้างล่างมาให้อั๊วด้วยน้า~ ^O^”
แปะยิ้มร่าก่อนจะเดินต้วมเตี้ยมๆไปนั่งดูทีวีในห้องไอ้หน้าเป็ด = =
“นั่นไงกระเป๋าอยู่ในลังเลือกเอาสิไม่มีลาย”
“ไม่ต้องเลือกหยิบสีเหลืองมาให้กูเถอะน่า = =!”
“...”
ไอ้หน้าเป็ดมองหน้าผมนิดนึงก่อนที่จะรื้อเอากระเป๋าเป้ใบสีเหลืองมาให้ผมจริงๆ
“ขอบใจนะกรุง : )”
“เออ! =_=”
ผมพูดขอบคุณมันพร้อมชื่อแบบเสร็จศัพท์ อ่า...นี่ผมไม่ได้คุยกับมันมาตั้งนานแล้วนะเนี่ยขำอาแปะจริงๆที่เสียงเพี้ยนเรียกจาก กรุง เป็น โกรง~ 55+
“ยิ้มอะไร =_=”
ไอ้หน้าเป็ดถามผมอีกรอบนึงทำเอาผมลืมหุบยิ้มแล้วกระแอมเบาๆ ที่ผมเรียกมันว่าหน้าเป็ดน่ะเพราะมันชอบทำหน้ายู่ๆเป็นตูดเป็ดบ่อยๆน่ะสิ~
“ขอบใจอีกครั้งแล้วกันไปล่ะ”
ผมเตรียมหัยหลังแล้วโบกมือบ๊ายบายเบาๆ
“เดี๋ยว!”
“อะไร =___=;”
ผมหันกลับมาอีกรอบนึงพร้อมใบหน้าที่เริ่มเหงื่อตก ไอ้กรุงตะคอกได้ด้วยเว้ยเฮ้ย!
“ตังค์ล่ะ =O=”
“เออว่ะลืม! เท่าไหร่อ่ะ =_=;;”
“ร้อยนึง =_=”
“แพง!”
ผมบ่นปากยู่พร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาเพื่อจะเอาเงินไปจ่าย แต่ว่า...
O_O!
ผมทำตาโตเท่าไข่ห่าน ตายห่า... =_=; ในกระเป๋ามีเงินแค่ 50 บาทงานเข้าอีกแล้วไอ้เวียนเอ๊ย!
“เป็นอะไร =_=”
มันถามผมอีกรอบคราวนี้ผมหัวใจเต้นตึกตักจนจะเป็นเต้นตูมตามอยู่แล้ว
“คะ...คือว่า... กรุงที่น่ารัก! สุดหล่อฟ้าทะลายไหนๆเราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เล็กๆมึงลดให้กูหน่อย TOT”
มันมองหน้าผมแบบหวาดๆพร้อมกับหันไปมองอาแปะในห้องของมันที่ขำกับทีวีซะจนดังลั่น
“เออๆลดให้มึงก็ได้ 95”
“50 เถอะ TOT”
มันทำหน้าเหวอแบบไม่เชื่อหูตัวเอง
“มึงจะบ้าเหรอ! แล้วบ้านกูจะเอาอะไรกินล่ะ”
“โหยมึง! กระเป๋าใบถูกๆสภาพมันก็ดีแต่มันก็เป็นของถูกแค่นี้มึงลดให้กูไม่ได้เหรอ!”
มันเริ่มจ้องหน้าผมแบบจับผิดทำเอาผมกระดุกกระดิกไปไหนไมได้เลย
“กูขับรถมาตั้งไกลนะมึงค่าน้ำมันกูก็ต้องเสีย Y_Y”
“เวรเหอะ! มึงเดินมา บ้านอยู่ใกล้กันไม่ถึง 10 เมตร =_=”
อ้าวชิบหายมันสวนได้ด้วย =_=;
“ตะ...เต่ว่าแม่ให้ค่าขนมกูมานิดเดียว = =;”
“นั่นมันเรื่องของมึงที่เสือกใช้ตังค์ไม่เป็นเอาค่ากระเป๋ามากูลดให้มึงสุดๆได้แค่ 80!”
80 ของมึงมันไม่พอสำหรับกูนี่! TTOTT อ๊ะเดี๋ยวก่อน...แปะโป้งไว้ได้มั้ย = =; แต่ตามหลักแล้วถ้าเราแปะได้เราก็หายไปเลยเป็นไงน่าจะคุ้มกว่านะ =_=; ตะ...แต่ถ้าเป็นไอ้กรุงมันก็ตามถึงโรงเรียนได้นี่หว่า อ๊า! คิดออกแล้ว ผมรีบวิ่งลงไปชั้นว่างแล้วกลับมาพร้อมกับขวดไวตามิลล์ของอาแปะ
“=__= แปะ!!!”
ผมตะโกนเสียงดังจนแปะรีบวิ่งออกมาจากห้องไอ้กรุงทันที
“มีอารายไอ้วงเวียง ลื้อเสียงจาดางมากปายแล่วนา!”
“ผมขอลดราคาค่ากระเป๋าจากร้อยนึงเหลือ 50 นี่ไวตามิลล์ผมวิ่งลงไปเอามาให้แปะค่าเหนื่อย 10 บาท ไอ้กรุงบอกจะลดให้ผมเหลือ 80 ลบค่าเหนื่อย 10 บาทเหลือ 60 แล้วก็พรุ่งนี้ผมจะเอาขนมไปให้ป้าอ้วนบอกว่าจากแปะค่าเหนื่อยผม 10 บาทถือว่าผมจ่าย 50 เราหายกัน!”
ผมพูดรัวๆออกไปพร้อมกับยัดแบงค์ 50 ใส่มือไอ้กรุงแล้ววิ่งออกจากร้านทันทีผมแอบลบเลขผิดให้พวกนั้นงงด้วยล่ะ 55+ อ่อเกือบลืมประเป๋า! ไอ้กรุงกับอาแปะทำหน้าเหวอเมื่อผมพูดจบลงแล้วออกไปจนถึงข้างนอกแล้ว ผมหยุดพักเหนื่อยตรงหน้าร้านของอาแปะก็เห็นไอ้กรุงมันเปิดหน้าต่างออกมาจากชั้นสอง
“แสบนักนะ!”
ผมหันไปแลบลิ้นใส่มันอีกครั้งพร้อมกับตะโกนแข่งมันไป
“ไม่แสบไม่งกมันไม่ใช่วงเวียนเว้ย! : P”
- - - - - - - - - -- - - - - -- - - - - -- - - - - - - - - - -
สวัสดีค่ะ ^^ ตอนนี้เป็นตอนที่ 1 นะคะ
เรื่องนี้มี 3 คู่เน้อ~ ติดตามๆ เรื่องนี้เป็นอารมณ์
กล้ำกึ่งของมนุษย์ค่ะ : ) ชอบไม่ชอบยังไงก็ฝากด้วยนะคะขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น