คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 เพื่อนรักเฉพาะกิจ
บทที่ 7
ึ๊ึ
วาเรนทร์ : หลับรึยัรับ
สิบนาทีผ่านไป เธอะรู้ไหม๊ว่าเานอนเอามือ่ายหน้าผารอเธออบลับมาอย่าใใ่อ ถอนหายในลมะหมปออยู่แล้วเนี๊ย
วาเรนทร์ : เียบมาเลยรับ <็เธอไม่อบสัที นรอมันใหหมแล้วรู้ไหม>
: อบผมหน่อย
เธอะรู้ไหมนะว่าเาไม่่อยเล่นโเียล ไม่อบใรเลย ถ้าเป็นแทลุ่มเรื่อานทุอย่าะโนโยนให้ไอ้รนหม พอๆับที่เาไม่อบ้อวามอสาวนไหนที่ทัมาเลย น้อวาม้าหลายร้อย เ็หนุ่มเหมอมอเพานห้อ วามเียบไร้เสีย ยิ่ทำให้หัวใที่ถูแ่แ็หนาวเหน็บึ้นไปอี
"ทำไมไม่อบนะ ทำไมยัไม่อบ อบหน่อยสิรับ" เ็หนุ่มบ่นอุบ
ธีรารู้แ่แรอยู่แล้วว่า้อเป็นเาแน่ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือั้นมาแล้วปิเสียเือน ไม่ไหวแล้วนะเ็นนี้เริ่มรุหนั้นทุวัน แล้วั้นเิารพูา็เินวัยเสีย้วย เหมือนะหลอเ็แู่ไปูมาเธออาะโนเ็หลอเอาไ้ เธอ้อัไฟเสียแ่้นลม
"ทำไมป่านนี้ยัไม่อบนะ" มือหนาับโทรศัพท์โยนเล่นึ้นล "เพี๊ย อบ"
เียบ
"อบสิๆ"
เียบ
ธีราวาโทรศัพท์ ปิารเื่อม่ออินเอร์เน็เรียบร้อย เธอหาอะไรทำไปพลาๆอาธิ ทบทวนเนื้อหาบทเรียนเพื่อารสอนที่แม่นยำ อ่านมาเป็นสิบรอบนท่อไ้แล้ว็เถอะ เธออ่านนเริ่มเบื่อึหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูเวลา
22.22 น.
พอเปิารเื่อม่ออินเอร์เน็ปุ๊บ ้อวามมาาไหนไม่รู้ เป็นร้อยว่า้อวาม ะใรละอีแล้ว เพราะทัมานานี้หรือะมีปัหาอะไร แ่ถ้ามีปัหาทำไมไม่โทร เธอเริ่มเปิอ่าน้อวาม และพบว่า “รูรับเียบมาเลยรับ” เป็น ทั้หม เธอถึับทำหน้าเหว๋อและอึ้ไป
ึ้ึ๊
แ่มีเสียัึ้นนรอ็สะุ้ื่นเ้น
ธีรา : มีอะไรรึเปล่า
เห็นแ่วามพยายามหรอนะ หรือใอ่อน ไม่หรอมันเป็นหน้าที่ นี่้ออ้าเหรอ โอ้ยยย เสียวามิเธอีัน้าละหวั่น
วาเรนทร์ : รับ มีรับ
ธีรา : อะไร
วาเรนทร์ : รูอย่าให้เบอร์ับใรนะรับ อย่าให้ไลน์ับใร้วย
ธีรา : ทำไม
วาเรนทร์ : ไม่ทำไมละ รับปามาสิ
ธีรา : แล้วถ้ารูไม่รับปา
วาเรนทร์ : ผมะไม่ไปแ่ อันพูริ! ไม่ไู้่้วยนะ
ธีรา : เป็นบ้ารึไเราอะ ไปนอนไ้แล้วไป ึแล้ว
วาเรนทร์ : รับปาสิรับ
ธีรา : อึม ามนั้น
เ็หนุ่มทำท่าีใราวับไ้ราวันที่หนึ่
วาเรนทร์ : ำไหนำนั้นนะ ห้ามหลอเ็นะ เ็็มีหัวในะ
ธีรา : นี่ เพื่อ? อย่าพูมา ไปนอนไ้แล้วไป
วาเรนทร์ : ทาน้าวรึยัรับ
ธีรา : นี่เวลา 22.40 น.
วาเรนทร์ : เผื่อรูยัไม่ทาน้าวไ
ธีรา : ทานแล้ว่ะ
วาเรนทร์ : วันนี้เรียนับรูสนุมาเลยรับ ผมะั้ใเรียน ริๆนะ
ธีรา : อ้อลืมไปั้ใเรียนยัไม่พอ รุามาโรเรียนแ่เ้า้วยะ เพราะเราาแถวหลายวันิ่อันแล้วนะมันไม่ีเท่าไหร่ที่าบ่อยๆ
วาเรนทร์ : พรุ่นี้ผมะไปแ่เ้า สัา
ธีรา : ทำให้มันไ้็แล้วัน มันส่ผลีับัวเราเอ
ารบอให้เาไปนอนอเธอเยไ้ผลสัรั้ไหมนะ ไม่มี เาพยายามหาเรื่อนั้นเรื่อนี้มาุยลอนเธอออบำถามไอ้เ็ร้ายานี่ไม่ไ้ ให้ายเถอะ นี่เธอำลัะแพ้หรือนี่ ไม่นะๆ
านวันวิทยาศาสร์มาถึ ถึแม้วาเรนท์และเทวาะเม่นันอยู่แ่หาไ้เปิเผยไม่ ทุอย่ายัำเนินไปอย่าปิ เพราะเาสอนปิ็ไม่่อยุยัน ที่นั่อเาอยู่ใล้ัน เียบปิ๊ ปิ
“านนี้แฟร์” ปาพูแ่สายาอเทวายัมอออนอหน้า่าระ ไม่หันมาุยเหมือนปิ นเยวนนิ่นหลายนหวั่นใ ภูเาไฟะประทุเมื่อไหร่
“ไม่เอาเรื่อส่วนัวมาปนับเรื่อาน” วาเรนทร์ยัหลับา มือสอ้าออ โนสนโนแร์และ ิลล์
เอาไีละ็เาบออนาแฟนไว้แล้วว่าห้ามรับแอทใร ห้ามให้เบอร์ใรเธอ็รับปาแล้ว้วย
โนะแ่ไม่แสออ หึม*!*
“แน่นอน!”
เียบ เียบ เียบ ปิ๊ ปิ
รถู้อลใ้ถุนอาาร ทุน่าามอาารย์ที่ปรึษาที่ทำหน้าที่พานัเรียนไปส่ที่ห้อ อี 30 นาทีถึำหนารแ่ัน วาเรนทร์และเทวาเินามรูสาวไปเรื่อยๆ เพราะวันนี้รูพี่เลี้ยเธอไม่ว่าธีราึรับหน้าที่มาแทน
เธอลำบาในิหน่อยเมื่อรู้ว่าสินีที่เป็นรูพี่เลี้ยมาไม่ไ้ เธอำรับปาแม้ะฝืนนิแ่ถ้าบวันนี้็ือ บ! เธอิอะไรไปเรื่อยเปื่อยนมาหน้าห้อที่ทำารแ่ันอบปัหาทาีววิทยา
“เราสอน็รออยู่แถวนี้แหละ เี๋ยวเ้าหน้าที่็ประาศให้เ้าไป OK นะ”
“แล้วรูละรับ” เทวามอ้ายมอวา แล้วหลับาปริบๆ
“รู็ะเินเล่นรอไละ” นอาานอบปัหาทาวิทยาศาสร์หลายๆ้านแล้ว ยัมีารัแสานวิทยาศาสร์ที่น่าสนใ ไ้เที่ยวแล้วววววววว หิสาวแอบีใ
“พวผมะรู้ไ้ยัไับว่ารูอยู่แถวไหน ถ้าเผื่อสอบเสร็่อนเวลาอี”
วาม้าๆูๆ็มา
“เอาเป็นว่าอนเที่ยเราเอันที่โรอาหาร็แล้วันนะ” เธอพยายามหาทาออ
“ผมไม่รู้ัโรอาหารอที่นี่”
“ไม่เป็นไรันรู้ั” วาเรนทร์บบ่เทวาเบาๆ แล้วส่ยิ้มให้ มุมึนะมันเ็ ปล.ูเยทำ
“ถ้าะให้ัวร์รูให้เบอร์ผมไว้ีว่านะรับ”เทวาล้วมือถือาเป้สะพาย
“ ไม่เป็นไรเพื่อน เรามีเบอร์รูอยู่ เี๋ยวเราโทรให้” าที่บบ่าลับโอบไหล่เบาๆเหมือนผ่อนลายสถานาร์
มึพยายามมา แ่ไม่ไ้หรอ ทั้ใอยาพูว่าู แ่อยู่่อหน้ารู้อสุภาพพพพพ เ้าใ*!*
“แล้วมันทำไมมีเบอร์รูละ” เทวาประท้ว ทำเสียอ้อแอ้
“็รูเป็นที่ปรึษาห้อันแปลรไหน” วาเรนทร์ทำหน้าื้นันสุๆ “ถ้าแมีนั่นสิแปล เื่อเราเี๋ยวเราโทรให้ ประหยัเินมึี โอ๊ะ ประหยันายี”
"พูเพราะไม่เนียนไปเรียนมาใหม่" ทำเอาเพื่อนรัเพาะิอย่าเทวาเหวอาเหลือเลยทีเียวเมื่อพฤิรรมออีฝ่ายเปลี่ยนไป เฮ้ยมันเอาริว่ะ มันวนีนมา้วย แล้วูำพูำาไอ้เปร ไอ้ัวววววววว ันีน
“ลเอาามนั้นละ รูะรออยู่ที่โรอาหาร” พูบเธอ็เินห่าออาสอเสือทันที
“ยัไม่ลเลยรู เอ๊าไปไหน” เทวาำลัะสาวเท้าออเินา แ่แนที่โอบไหล่หลวมๆเมื่อรูมันเปลี่ยนมาล็ออเอาไว้ะ้าว็ไม่ไ้
“็เธอลแล้ว”
“ลหาเี๋ยมึสิ ปล่อยู” อออาารฟึฟั
“เสียายูลูรึ่ยุโรป ไม่ใ่ีน เี๋ยนะพ่อมึไม่ใ่พ่อู” วาเรานทร์ทำหน้าอย่าผู้นะิ้วหาระึ้นลเย้ย
มิันนีู้แพ้ เออแพ้เยเลย เนาะ แพ้็ไ้ว่ะ ำไว้ ำไว้ เทวาาโทษในใฝืน มัน้อมีวันอ้าบ้าละ วันพระไม่ไ้มีหนเียวหรอโว้ย
"มึมันร้าย ไอ้วาเรนทร์" รที่หลบอยู่หลัเสาอาาร หรี่ามอเพื่อนรัอย่าสนใ ะไม่ให้สนใไ้อย่าไร ร้อยวันพันปีไม่เยเห็นวาเรนทร์โมโห มันเริ่มมีพฤิรรมแปลๆั้แ่เปิเทอม ยุทธารหัานทอรูรึไ
มึมันร้ายาไอ้วาเรนทร์
ความคิดเห็น