คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 ชีวิตทั่วไป
ตึง ตึง ตึง ตึง
เสียงลูกบอลกระทบกับไม้ปาเก้ ในยิมเก่าๆ แต่กว้างขวางแห่งนึงในเวลาค่ำ ด้านนอกนั้นฝนตกอย่างหนัก เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่านั้น ดังเป็นระยะๆ วัยรุ่นคนหนึ่งอายุราว15ปี สูงประมาณ170กลางๆดูกำยำ ผมไม่ยาวนัก สีน้ำตาลเข้ม ตาคมเข้ม
กำลังฝึกเลี้ยงบอลด้วยความตั้งใจ เขาฝึกทำทุกท่าอย่างตั้งใจ ไม่ว่าจะเลี้ยงบอลซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว ลอดขา ไขว้หลัง ถอยหลัง
เหงื่อที่ไหลออกมานั้น บ่งบอกว่าเขาไม่ได้เพิ่งมาถึงแน่ๆ ทันใดนั้น ชายวัยกลางคน ร่างใหญ่คนหนึ่งก็พรวดพราดเข้ามา
"ชัย! แกออกมาค่ำๆมืดๆอีกแล้วนะ! ที่บ้านเขาเป็นห่วงกันน่ะรู้บ้างไหม!?" ชายกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"พ่อ! นี่ก็แค่ยิมซอยข้างๆ จะอะไรนักหนา!"
"แกไม่ต้องเถียง! ออกมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว! กลับบ้าน!"
ชายวัยกลางคนคนนั้นเร่งรีบออกไป เขาเป็นพ่อของ ชาติชาย สกุลพิทักษ์ หรือ"ชัย" เด็กชายผู้มีพรสวรรค์ด้านบาสเก็ตบอลอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เขาไม่เคยร่วมการแข่งขันอะไรใหญ่ๆเลย แต่ฝันของเขานั้น คือการก้าวเข้าสู่วงการบาสระดับโลกอย่าง NBA
ชัยหยิบลูกบาสขึ้นมา วิ่งเลี้ยงบอลไปที่เส้นสามแต้มก่อนที่จะกระโดดชู้ตลูกสุดท้าย ท่าทางการชู้ตของเขานั้น สมบูรณ์แบบ ศอกตั้งฉากกับพื้น 90องศา จากนั้นสบัดข้อมือ ผลักลูกออกไปอย่างดี แต่ลูกกระทบปากห่วงด้านในออกมา เขาส่ายหัวเหมือนไม่พอใจ แล้วก็รีบวิ่งไปหยิบลูกบาสลูกนั้นขึ้นมาจากนั้นวิ่งออกไปด้านนอก เขารีบขึ้นรถเก่าๆที่พ่อของเขามาจอดรอ แล้วก็ขับออกไป
ฝนที่กระหน่ำลงมากระทบกระจกรถนั้น คือสิ่งที่เขาชอบมองมากที่สุด เขาคิดว่ามันแสดงถึงการ "เข้ามา และ จากไป" ในชีวิต เพราะเม็ดฝนที่ตกลงมากระทบกระจกนั้น ในที่สุดจะถูกที่ปัดน้ำฝน ปัดออกไปเหมือนกับทุกสิ่งที่เขารับรู้ เขามองสิ่งที่เขาชอบนั้น จากนั้นก็หลับไป...
ไม่นานนัก เขาก็ถึงบ้าน เขารีบวิ่งผ่านฝนที่กำลังตกอย่างหนัก แล้วเข้าไปในบ้าน บ้านของเขานั้นเป็นบ้านทาวน์เฮาส์ ขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็อยู่กันถึง7คน
เขาเดินเข้ามาในบ้าน พ่อของเขาที่เดินตามหลังมาก็ปิดประตูบ้าน ปัญญา คุณตาของชัยก็เร่งรีบเดินออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วเริ่มพูดขึ้น
"ไอ้หลานคนนี้มันยังไง! ค่ำมืดยังออกไปข้างนอก ไม่บอกใครซักคำ ไปเล่นบ๊งบาสอะไร ทำใครเค้าเป็นห่วงแค่ไหนแกรู้บ้างไหม!"
"ตา! ยิมมันก็อยู่ซอยถัดไปแค่นี้! จะอะไรนักหนา!"
"ถึงจะใกล้แค่ไหนมันก็เป็นตอนกลางคืน ถ้าเกิดอะไรขึ้นแกจะทำยังไง! ไอ้เด็กบ้านี่เถียงคำไม่ตกฟาก!!!"
"พ่อคะ! ไปๆๆ ไปนอนก่อนเลยไป!"
ชัยเดินหนีปัญหาขึ้นบันไดขึ้นไปชั้นสองแล้วจึงเปิดประตูห้องนอนซึ่งมีสองเตียงอยู่คนละมุมห้อง และชั้นเก็บของใกล้ๆเตียงข้างละชั้นเขาเห็นพี่ชายของเขา แชมป์ เขาเปิดเพลงแร๊ปเสียงดังอยู่ในห้องและกำลังยกดัมเบลอยู่อย่างเอาจริงเอาจัง ดัมเบลอันนั้นดูใหญ่ และหนักมาก แชมป์หันมาถามชัย
"อ้าว กลับมาแล้วเรอะ"
"หวัดดีพี่ โดนตาด่าอีกแล้วล่ะ แล้วพี่ช่าละ?"
"ไปเที่ยวน่ะ ยังไม่กลับ เรื่องตาน่ะ ปล่อยไปเถอะ เค้าก็เป็นยังงี้แหละ ถึงเกิดอะไรขึ้นแกก็คงจะเอาตัวรอดได้แหละ ใช่มั๊ยชัย?"
"คงงั้นมั้งพี่ งั้นผมไปอาบน้ำนะ"
ชัยวางของของเขาไว้บนชั้นวางของที่อยู่ข้างเตียงของเขาแล้วจึงหยิบเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง เขาเดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ตรงสุดทางเดินของบันได แล้วก็เปิดน้ำอาบ เมื่ออาบเสร็จเขาจึงเดินกลับมาที่ห้องนอนของเขาแล้วล้มตัวลงนอน หยิบเอาหนังสือนิตยาสารเกี่ยวกับบาสขึ้นมาอ่าน แล้วเอาหูฟังเสียบเข้าหู เพลงนั้นดังแผ่วๆ เค้าอ่านหนังสือเล่มนั้นผล็อยจนหลับไป
เช้าวันต่อมา เขาตื่นขึ้น หยิบนาฬิกาข้างหัวนอนขึ้นมาดูเวลา หกโมงห้านาที เขาลุกขึ้นแล้วเดินไป เพือไปโรงเรียนก่อนทีใครจะตื่น เขาเตรียมตัวเหมือนทุกวันแล้วจึงเดินออกจากบ้านไป เขาเดินตามทางผ่านถนนที่จอแจยามเช้าก่อนที่จะเลี้ยวหัวโค้งไปยังโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่ปัจจุบัน "ศรีสิรินท์ วิทยาลัย" โรงเรียนสห ระดับมัธยมซึงมีชื่อเสียงทางด้านกีฬาหลากหลายประเภท คือโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่
เขาเร่งรีบเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับนักเรียนหลายสิบคนในขณะนั้น ขณะที่เขาเดินอยู่นั้น เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับมือที่มาจับไหล่เขา
"เห้~ พี่ชัย!"
เขาหันกลับไปมองตามต้นเสียงนั้น เจอกับเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง ผมสีดำซอยๆแต่ไม่มากจนเกิไปนัก แค่พอน่ารักๆ นี่คือน้ำหวาน อารีย์ ศิลป์งาม รุ่นน้องม.2ที่เค้าแอบชอบมานานแล้ว ซึ่งก็ดูเหมือนเธอจะรู้บ้างในบางครั้ง
"หวัดดีน้องหวาน! เป็นไงบ้าง"
"ก็ดีนะ ช่วงนี้งานเยอะ เหนื่อยมากเลย พี่ล่ะ?"
"ก็โอเคแหละ กินข้าวเช้ายัง? ถ้ายังเดี๋ยวพี่เลี้ยง!"
"ยังเลย ฮ่าๆ พี่เลี้ยงงั้นไปเถอะ! ล้อเล่น! ไม่ต้องเลี้ยงหรอก"
"ฮ่าๆๆ โอเคๆ ไปๆ"
ทั้งคู่เดินไปยังโรงอาหารแล้วก็นั่งกินข้าวเช้ากัน และคุยกันอย่างสนิทสนมตลอดเช้าวันนั้น จากนั้นออดก็ดังขึ้น ทั้งบอกลา แล้วแยกย้ายไปยังห้องเรียนของตน เวลาผ่านเลยไปด้วยความน่าเบื่อของวิชาเรียนคาบเช้า จนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงวันตรง เขาลงไปกินข้าวกับเพื่อนคนอื่นๆในชั้นเรียน เขาเดินลงมาเจอกับ อาทิตย์ เพื่อนร่วมทีมบาสแล้วก็ทักทายกัน
"เห้ย! อาทิตย์! หวัดดีๆ"
"อ่าวชัย! มาพอดีเลย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วไปที่ยิมนะ! พวกเรามีการแข่งขันกระชับมิตรกับทีมโรงเรียนสุขนคร"
"จริงเหรอ! ได้เลยๆ!"
ทั้งคู่ก็คุยกันไปเรื่อย จนกระทั่งกินข้าวกลางวันเสร็จ ทั้งคู่จึงรีบเดินไปที่ยิมซึ่งอยู่ข้างๆโรงอาหารทันที เห็นทุกคนกำลังยืนวอร์มอยู่แล้ว เขาทั้งคู่รีบเข้าไปหยิบเสื้อผ้าและทักทายรุ่นพี่และสมาชิกคนอื่นๆ ในขณะที่เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น
"ชัย! ทิตย์! พวกแกไปไหนมา! รู้ไหมเสียเวลาวอร์มไป10นาทีแล้ว!"
"พี่โดครับ! ขอโทษครับ คือผมไม่รู้ว่ามีแข่งด้วย"
"เออๆ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววอร์มเร็วๆเข้า!"
"ครับๆ"
"เฮ้ย ย อย่าโหดนักสิวะโด เด็กมันก็ไม่รู้จริงๆ"
"แกจะใจดีไปหน่อยแล้วนะตั้ม"
รุ่นพี่ทั้งสองกำลังเถียงกันเล็กๆน้อยๆ
ทั้งคู่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววอร์ม เมื่อทั้งคู่วอร์มเสร็จ ทุกคนก็เดินไปตั้งแถวกัน โค้ชพันเดินออกมาจากห้องพักครูแล้วจึงพูดถึงแผนการเล่น
"วันนี้ เราจะเล่นกับทีมที่เล่นค่อนข้างเร็ว เราควรจะเบรกเกมของเขาไว้ พยายามเซ็ตบอลกันด้วยความเร็ว อย่าให้เขาตัดบอลได้ง่ายๆ เราจะเล่นแผนป้องกัน *2-3*ก่อน ดูว่าเขาเล่นอะไรกันแล้วเราค่อยมาแก้เกมกันทีหลัง เอาล่ะ ตัวจริงวันนี้ชั้นจะให้ วิชกับซันเป็นปีก
โดเป็นการ์ด ตั้มเป็นเซ็นเตอร์คู่กับอาทิตย์ เอาล่ะ มาๆ มารวมกัน"
ชัยที่ไม่ได้ยินชื่อตัวเองในการขานชื่อตัวจริงนั้น เสียความรู้สึกไปบ้าง แต่เขาก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากมาย เขาคิดในใจเพียงแค่ว่า ถ้าหากเขาได้ลงเมื่อไหร่จะต้องเล่นให้ดีที่สุด ทุกคนเดินเข้าไปรวมมือกันทีมือของโค้ชพันแล้วจึงตะโกนปลุกใจ
"ศรีสิรินท์! ศรีสิรินท์! ศรีสิรินท์! สู้! สู้! สู้!!! ศรีสิรินท์ สู้!!! โอ้!!!"
ตัวจริงทุกคนเดินลงไปในสนาม ตัวสำรองก็ออกมานั่งด้านนอก เกมซึ่งน่าตื่นเต้นกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!
ความคิดเห็น